“I think today’s episode is better

“I think today’s episode is better than any other episode!”

“Indeed, I also have that feeling. But it seems the previous few episodes were all about the same, right? However, why do I find that this episode is especially soothing to the ears?”

“Me, too. Listening to Teacher Zhang’s lecture is like a form of enjoyment!”

It was not common for people to give a standing ovation after one episode was finished recording. It was all spontaneous from the audience. No one requested it. Even if it was requested, it was not something obtainable. What was common?

Commonly, when recording a television station program, a recording was made of the audience’s applause and cheers before the show began, as the audience would still be patient and still in high spirits. Later on, during editing, they would intersperse that into the program. That was common. Back then, “Lecture Room” did the same, too.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ผมคิดว่า วันนี้ตอนจะดีกว่าตอนที่อื่น ๆ ! ""แน่นอน ฉันยังมีความรู้สึกที่ แต่ดูเหมือนก่อนหน้านี้ไม่กี่ตอนก็เรื่องเดียวกัน ขวา อย่างไรก็ตาม ทำไมหาว่า ตอนนี้จะผ่อนคลายโดยเฉพาะอย่างยิ่งไปหู""ฉัน เกินไป ฟังบรรยายครูจางเป็นเช่นรูปแบบของความบันเทิงมันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนที่จะให้การยืนปรบมือหลังจากเสร็จสิ้นในตอนหนึ่งบันทึก มันเป็นธรรมชาติทั้งหมดจากกลุ่ม ไม่มีใครร้องขอมัน แม้ว่ามีการร้องขอ ก็ไม่ได้บางสิ่งบางอย่างที่หาได้ ทั่วไปคืออะไรทั่วไป เมื่อบันทึกโปรแกรมสถานีโทรทัศน์ การบันทึกทำเสียงปรบมือของผู้ชมและเชียร์ก่อนการแสดงเริ่ม ผู้ชมจะยังคงเป็นผู้ป่วย และยังอยู่ ในสุราสูง ในภายหลัง ในระหว่างการแก้ไข พวกเขาจะ intersperse ที่ลงในโปรแกรม ที่เป็นธรรมดา กลับมาแล้ว "ห้องบรรยาย" ไม่เหมือนกัน เกินไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ผมคิดว่าตอนวันนี้จะดีกว่าตอนอื่น ๆ !"

"อันที่จริงผมยังมีความรู้สึกว่า แต่ดูเหมือนว่าไม่กี่ตอนก่อนหน้านี้มีทั้งหมดประมาณเดียวกันใช่ไหม? แต่ทำไมผมพบว่าเหตุการณ์นี้เป็นธรรมชาติโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับหูได้หรือไม่ "

" ผมเช่นกัน ฟังครูจางบรรยายเป็นเหมือนรูปแบบของความสุข! "

มันไม่ได้เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนที่จะให้ยืนปรบมือหลังจากที่หนึ่งตอนที่ถูกบันทึกเสร็จสิ้นแล้ว มันคือทั้งหมดที่เกิดขึ้นเองจากผู้ชม ไม่มีใครร้องขอ ถึงแม้ว่าจะได้รับการร้องขอมันก็ไม่ได้เป็นสิ่งที่หาได้ อะไรคือสิ่งที่เหมือนกัน?

โดยปกติเมื่อมีการบันทึกโปรแกรมสถานีโทรทัศน์ซึ่งเป็นบันทึกที่ทำจากเสียงปรบมือของผู้ชมและเชียร์ก่อนการแสดงจะเริ่มเป็นผู้ชมจะยังคงมีผู้ป่วยและยังคงอยู่ในสุราสูง ต่อมาระหว่างการแก้ไขก็จะกระจายที่เข้าสู่โปรแกรม นั่นเป็นเรื่องธรรมดา กลับมาแล้ว "ห้องบรรยาย" ก็ทำเช่นเดียวกันมากเกินไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ผมคิดว่าวันนี้ดีกว่าอื่น ๆตอน "" แน่นอน ผมยังมีความรู้สึกนั้น แต่ดูเหมือนว่าก่อนหน้าไม่กี่ตอนก็เหมือนกันใช่มั้ย ? แต่ทำไมผมพบว่าตอนนี้คือโดยเฉพาะอย่างยิ่งผ่อนคลายหู ? "" ฉันก็เหมือนกัน ฟังอาจารย์เตีย บรรยายเหมือนรูปแบบของความเพลิดเพลิน "มันไม่ได้เหมือนกันสำหรับคนที่จะให้ยืนปรบมือต้อนรับตอนหนึ่งหลังจากที่ได้เสร็จสิ้นการบันทึก มันเกิดขึ้นเองจากผู้ชม ไม่มีใครต้องการมัน ถ้ามันต้องการ มันก็ไม่ใช่สิ่งที่จะได้รับ . สิ่งที่พบ ?โดยทั่วไป เมื่อมีการบันทึกรายการสถานีโทรทัศน์ บันทึกเป็นเสียงปรบมือของผู้ชมและเชียร์ก่อนการแสดงเริ่ม เป็นผู้ชมก็ยังอดทน และยังสปิริตสูง ต่อมา ระหว่างการแก้ไข พวกเขาจะกระจายเข้าไปในโปรแกรม ที่ทั่วไป กลับแล้ว " ห้อง " บรรยายได้เหมือนกัน