It must be recognized, however, tha

It must be recognized, however, that it is not easy to produce a completely natural translation, especially if the original writing is good literature, precisely because truly good writing intimately reflects and effectively exploits the total idiomatic capacities and special genius of the language in which the writing is done. A translator must therefore not only contend with the special difficulties resulting from such an effective exploitation of the total resources of the source language, but also seek to produce something relatively equivalent in the receptor language. In fact, Justin O’Brien (1959:81) quotes Raymond Guérin to the effect that: “the most convincing criterion of the quality of a work is the fact that it can only be translated with difficulty, for if it passes readily into another language without losing its essence, then it must have no particular essence or at least not one of the rarest.”
An easy and natural style in translating, despite the extreme difficulties of producing it—especially when translating an original of high quality—is nevertheless essential to producing in the ultimate receptors a response similar to that of the original receptors. In one way or another this principle of “similar response” has been widely held and effectively stated by a number of specialists in the field of translating. Even though Matthew Arnold (1861, as quoted in Savory 1957:45) himself rejected in actual practice the principle of “similar response,” he at least seems to have thought he was producing a similar response, for he declares that: “A translation should affect us in the same way as the original may be supposed to have affected its first hearers.” Despite Arnold’s objection to some of the freer translations done by others, he was at least strongly opposed to the literalist views of such persons as F.W. Newman (1861:xiv). Jowett (1891), on the other hand, comes somewhat closer to a present-day conception of “similar response” in stating that: “an English translation ought to be idiomatic and interesting, not only to the scholar, but to the learned reader…. The translator…seeks to produce on his reader an impression similar or nearly similar to that produced by the original.”
Souter (1920:7) expresses essentially this same view in stating that: “Our ideal in translation is to produce on the minds of our readers as nearly as possible the same effect as was produced by the original on its readers,” and R.A.Knox (1957:5) insists that a translation should be “read with the same interest and enjoyment which a reading of the original would have afforded.”
In dealing with translating from an essentially linguistic point of view, Procházka (in Garvin 1955) re-enforces this same viewpoint, namely, that “the translation should make the same resultant impression on the reader as the original does on its reader.”
If a translation is to meet the four basic requirements of (1) making sense, (2) conveying the spirit and manner of the original, (3) having a natural and easy form of expression, and (4) producing a similar response, it is obvious that at certain points the conflict between content and form (or meaning and manner) will be acute, and that one or the other must give way. In general, translators are agreed that, when there is no happy compromise, meaning must have priority over style (Tancock 1958:29). What one must attempt, however, is an effective blend of “matter and manner,” for these two aspects of any message are inseparably united. Adherence to content, without consideration of form, usually results in a flat mediocrity, with nothing of the sparkle and charm of the original. On the other hand, sacrifice of meaning for the sake of reproducing the style may produce only an impression, and fail to communicate the message. The form, however, may be changed more radically than the content and still be substantially equivalent in its effect upon the receptor. Accordingly, correspondence in meaning must have priority over correspondence in style. However, this assigning of priorities must never be done in a purely mechanical fashion, for what is ultimately required, especially in the translation of poetry, is “a re-creation, not a reproduction” (Lattimore, in Brower 1959:55).
Any survey of opinions on translating serves to confirm the fact that definitions or descriptions of translating are not served by deterministic rules; rather, they depend on probabilistic rules. One cannot, therefore, state that a particular translation is good or bad without taking into consideration a myriad of factors, which in turn must be weighted in a number of different ways, with appreciably different answers. Hence there will always be a variety of valid answers to the question, “Is this a good translation?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จะต้องได้รับการรับรอง อย่างไรก็ตาม ที่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะผลิตแปลธรรมชาติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเขียนต้นฉบับเป็นวรรณกรรมที่ดี เพราะเขียนดีอย่างแท้จริงจึงสะท้อนให้เห็นถึง และมีประสิทธิภาพนำกำลังรวมสำนวนและอัจฉริยะพิเศษของภาษาที่เขียนเสร็จ นักแปลต้องดัง ไม่เท่าขับเคี่ยวกับปัญหาพิเศษที่เกิดจากการดังกล่าวมีผลประโยชน์ทรัพยากรรวมของภาษาต้นฉบับ แต่ยัง พยายามที่จะผลิตสิ่งที่ค่อนข้างเหมือนภาษาตัวรับ ในความเป็นจริง จัสตินโอไบรอัน (1959:81) อ้างอิงเรย์มอนด์ Guérin ให้ผลที่: "เกณฑ์น่าเชื่อถือมากที่สุดของคุณภาพของงานคือ ความจริงที่จะสามารถเท่านั้นสามารถแปล ด้วยความยากลำบาก สำหรับถ้ามันผ่านพร้อมเป็นภาษาอื่นโดยไม่สูญเสียความสำคัญ นั้นจะต้องมีสาระสำคัญไม่เฉพาะหรือไม่น้อยหนึ่งใน rarest"
มีลักษณะง่าย และธรรมชาติในการแปล แม้ มีความลำบากมากของผลิต — โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อแปลต้นฉบับคุณภาพสูง — อย่างไรก็ตามเป็นสิ่งสำคัญเพื่อผลิต receptors ที่ดีที่สุดในการตอบสนอง receptors เดิม ในทางใดทางหนึ่ง นี้หลักการของ "การตอบสนองคล้าย" ได้รับการจัดขึ้นกันอย่างแพร่หลาย และกล่าวอย่างมีประสิทธิภาพ โดยผู้เชี่ยวชาญในด้านการแปล แม้ว่าอาร์โนลด์แมทธิว (1861 เป็นเสนอใน 1957:45 เผ็ด) ตัวเองปฏิเสธในจริงปฏิบัติหลักการของ "การตอบสนองคล้าย" เขาน้อยน่าจะได้คิดว่า เขาได้ผลิตการตอบสนองที่คล้ายกัน สำหรับเขาประกาศที่: "การแปลควรส่งผลกระทบในลักษณะเดียวกันเป็นต้นฉบับอาจจะควรจะมีผู้ฟังเป็นครั้งแรกที่ได้รับผลกระทบ"แม้ มีข้อคัดค้านของอาร์โนลด์ไปแปลอิสระที่ทำ โดยผู้อื่น เขามีน้อยอย่างยิ่งตรงข้ามกับมุมมอง literalist ของบุคคลดังกล่าวเป็น F.W. นิวแมน (1861:xiv) Jowett (1891), ในทางกลับกัน มาค่อนข้างใกล้ชิดกับแนวความคิด "คล้ายตอบรับ" ในการระบุที่เหตุการณ์: "แปลเป็นภาษาอังกฤษควรจะเป็นสำนวนที่ น่า สนใจ ไม่เท่ากับนักวิชาการ แต่ การอ่านเรียนรู้... แปล...พยายามสร้างภาพเหมือน หรือเกือบเหมือนกับที่ผลิต โดยต้นฉบับบนเครื่องอ่านของเขา "
Souter (1920:7) แสดงเป็นมุมมองเดียวในการระบุที่: "อุดมคติของเราในการแปลคือการ ผลิตในจิตใจของผู้อ่านของเราเกือบเป็นผลอย่างเดียวกันถูกผลิต โดยต้นฉบับที่ผู้อ่านของ, " และ R.A.Knox (1957:5) รมย์ว่า การแปลควร "อ่านสนใจเดียวกันและความเพลิดเพลินที่จะได้นี่อ่านของเดิม"
ในการจัดการกับแปลจากมุมมองของจุดหลักภาษาศาสตร์ Procházka (ใน Garvin 1955) การบังคับมุมเดียวกันนี้ ได้แก่ ว่า "การแปลควรได้ประทับใจผลแก่กันในอ่านกับต้นฉบับในการอ่าน"
ถ้าการแปลเพื่อ ตอบสนองความต้องการพื้นฐาน 4 (1) ทำให้รู้สึก (2) ถ่ายทอดจิตวิญญาณและลักษณะของต้นฉบับ, (3) มีรูปแบบง่าย และธรรมชาติของนิพจน์ และ (4) การตอบสนองที่คล้ายกัน ผลิตได้ชัดเจนว่า บางจุด ความขัดแย้งระหว่างเนื้อหา และแบบฟอร์ม (หรือความหมาย และลักษณะ) จะเฉียบพลัน และหนึ่งหรืออื่น ๆ ต้องให้ทาง ทั่วไป นักแปลจะตกลงว่า เมื่อมีปัญหาไม่มีความสุข ความหมายต้องมีความสำคัญกว่ารูปแบบ (Tancock 1958:29) อย่างไรก็ตาม สิ่งหนึ่งต้องพยายาม เป็นการผสมผสานอย่างมีประสิทธิภาพ "เรื่องและลักษณะ สำหรับ inseparably ยูไนเต็ดเหล่านี้สองด้านของข้อความ ต่าง ๆ เนื้อหา ไม่พิจารณาของฟอร์ม มักผล mediocrity แบน ที่ไม่มีประกายและเสน่ห์ของต้นฉบับ บนมืออื่น ๆ ความเสียสละความหมายเพื่อทำแบบอาจผลิตเฉพาะภาพ และล้มเหลวในการสื่อสารข้อความ แบบฟอร์ม อย่างไรก็ตาม อาจเปลี่ยนแปลงได้ก็มากกว่าเนื้อหา และยัง จะมากเท่าในมีผลต่อเมื่อตัวรับการ ดังนั้น เหมือนกันความหมายต้องมีความสำคัญกว่าการติดต่อแบบ อย่างไรก็ตาม นี้กำหนดระดับความสำคัญต้องไม่ทำในเครื่องจักรกลเพียงอย่างเดียว คืออะไรต้องสุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการแปลบทกวี เป็น "สร้าง ไม่ทำซ้ำ" (Lattimore ในเป็น 1959:55)
การสำรวจความคิดเห็นในการแปลให้เพื่อยืนยันความจริงที่ว่าคำนิยามหรือคำอธิบายของการแปลจะไม่เสิร์ฟตามกฎ deterministic ค่อนข้าง พวกเขาขึ้นอยู่กับกฎ probabilistic หนึ่งดังนั้น ไม่สามารถ รัฐแปลเฉพาะว่าดี หรือไม่ดีโดยไม่คำนึงถึงของปัจจัย ซึ่งจะต้องถูกถ่วงน้ำหนักจำนวนวิธีต่าง ๆ กับคำตอบ appreciably ต่าง ๆ ดังนั้น เสมอจะมีหลากหลายคำตอบคำถาม "" นี้คือ การแปลที่ดีหรือไม่ถูกต้อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันต้องเป็นที่ยอมรับ อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะผลิตแปลธรรมชาติที่สมบูรณ์ โดยเฉพาะถ้าเขียนต้นฉบับวรรณกรรมที่ดี เพราะการเขียนที่ดีอย่างแท้จริงอย่างใกล้ชิดสะท้อนได้อย่างมีประสิทธิภาพและใช้ประโยชน์จากศักยภาพและอัจฉริยภาพพิเศษรวมสำนวนของภาษาที่เขียนเสร็จแล้วนักแปลจึงต้องไม่เพียงต่อสู้กับความยุ่งยากพิเศษที่เกิดจากการใช้ประโยชน์ของทรัพยากรดังกล่าว มีผลรวมของภาษา แต่ยังพยายามที่จะสร้างบางสิ่งบางอย่างที่ค่อนข้างเทียบเท่าในตัวรับ ภาษา ในความเป็นจริง , จัสตินโอไบรอัน ( 1959:81 ) คำคม เรย์มอนด์ กู จาก รินถึงผลกระทบที่" เกณฑ์น่าเชื่อถือที่สุด คุณภาพของงาน คือ การที่มันสามารถแปลยาก เพราะถ้ามันผ่านไปพร้อมเป็นภาษาอื่นโดยไม่สูญเสียแก่นแท้ของมัน มันต้องไม่มีเฉพาะสาระหรืออย่างน้อยหนึ่งของหายาก "
ง่ายและสไตล์ธรรมชาติในการแปลแม้จะมีความยากลำบากมากในการผลิต โดยเฉพาะเมื่อแปลต้นฉบับ คุณภาพสูง แต่ต้องผลิตในสุดยอดตัวรับการตอบสนองคล้ายกับที่ของตัวรับเดิม ในหรืออีกวิธีหนึ่งในหลักการของ " การตอบสนองที่คล้ายกัน " ได้รับอย่างกว้างขวางและมีประสิทธิภาพที่ระบุโดยจำนวนของผู้เชี่ยวชาญในฟิลด์ของแปลถึงแม้แมทธิวอาร์โนลด์ ( 1861 ที่ยกมาในเผ็ด 1957:45 ) ตัวเองปฏิเสธการปฏิบัติในหลักการของ " การตอบสนองที่คล้ายกันจริง " เขาอย่างน้อยดูเหมือนจะคิดว่าเขาคือการผลิตการตอบสนองที่คล้ายกัน เขาบอกว่า : " การแปลควรส่งผลกระทบต่อเราในลักษณะเดียวกันเช่นเดิม อาจจะต้องได้รับผลกระทบ ผู้ได้ฟังได้เป็นครั้งแรก" แม้จะมีอาร์โนลด์กำลังคัดค้านกับบางส่วนของจะมีการแปลทำโดยผู้อื่น อย่างน้อยเขาก็ขอคัดค้านการ literalist มุมมองของบุคคลดังกล่าวเป็น f.w. นิวแมน ( 1861 : XIV ) เจาวิต ( 1891 ) , บนมืออื่น ๆ , มาค่อนข้างใกล้ชิดกับความคิดปัจจุบันของที่คล้ายกัน " คำตอบ " ที่ระบุว่า : " เป็นภาษาอังกฤษแปลสำนวนที่ควรจะเป็นที่น่าสนใจ ไม่เฉพาะนักศึกษาแต่ที่ได้อ่าน . . . . . . . แปล . . . . . . . พยายามที่จะผลิตบนอ่านความประทับใจที่คล้ายกันหรือใกล้เคียงกัน เพื่อที่ผลิตโดยเดิมของเขา "
ซูเตอร์ ( 1920:7 ) แสดงเป็นมุมมองเดียวกันนี้ในการระบุว่า : " ในอุดมคติของเราในการแปล คือ ผลิตในจิตใจของผู้อ่านของเราเท่าที่เป็นไปได้เหมือนกันผลที่ผลิตโดยต้นฉบับ ของผู้อ่าน และ r.a.knox ( 1957 :5 ) ยืนยันว่าแปลควร " อ่านที่มีความสนใจเดียวกันและความเพลิดเพลินที่อ่านของเดิมจะได้ให้เจ้าตัว "
ในการจัดการกับการแปลจากจุดเป็นหลัก ภาษา ของ วิว proch . kgm zka ( การ์วิน 1955 ) จะบังคับใช้ มุมมองเดียวกัน นี้คือ " การแปลควรทำให้ประทับใจ ผลลัพธ์เดียวกันบนเครื่องอ่านเช่นเดิมไม่มีผู้อ่าน "
.ถ้าแปล เพื่อตอบสนองความต้องการพื้นฐานทั้งสี่ ( 1 ) ไม่มีเหตุผล ( 2 ) ถ่ายทอดจิตวิญญาณและลักษณะของต้นฉบับ ( 3 ) มีรูปแบบธรรมชาติและง่ายในการแสดงออก และ ( 4 ) การผลิต การตอบสนองที่คล้ายกัน มันชัดเจนว่า ในจุดที่ความขัดแย้งระหว่างเนื้อหาและรูปแบบบางอย่าง ( หรือความหมายและลักษณะ ) จะแหลม และหนึ่งหรืออื่น ๆ ต้องหลีกทางให้ โดยทั่วไปผู้แปลจะตกลงกันว่า เมื่อไม่มีความสุข ประนีประนอม ความหมายต้องสำคัญกว่ารูปแบบ ( แทนคัก 1958:29 ) สิ่งที่ต้องพยายามคือ การผสมผสานที่มีประสิทธิภาพของ " เรื่องและลักษณะ " สำหรับทั้งสองด้านของข้อความใด ๆอย่างเป็นเงาของ ยูไนเต็ด ตามเนื้อหา โดยพิจารณาจากรูปแบบ มักจะส่งผลในทางราบอะไรของแวววาวและเสน่ห์ของต้นฉบับ บนมืออื่น ๆที่เสียสละความหมายเพื่อสร้างสไตล์อาจผลิตเพียงความประทับใจ และล้มเหลวในการสื่อสารข้อความ แบบฟอร์ม แต่อาจจะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงกว่าเนื้อหา และยัง เป็น อย่างมาก เทียบเท่าในการมีผลกระทบต่อรีเซพเตอร์ ตามจดหมายในความหมายต้องสำคัญกว่าการติดต่อในรูปแบบ อย่างไรก็ตาม การกำหนดลำดับความสำคัญของจะทำในแฟชั่นหมดจดเครื่องกลสำหรับสิ่งที่เป็นที่สุด ต้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการแปลบทกวี คือ " เรื่องการสร้าง ไม่ใช่การ " ( ลัตติมอร์ในเบราว์เซอร์ได้
1959:55 )มีการสำรวจความคิดเห็นการแปลบริการเพื่อยืนยันข้อเท็จจริงว่า นิยามหรือคำอธิบายการแปลไม่ทำหน้าที่ตามกฎตามกําหนด ; ค่อนข้าง , มันขึ้นอยู่กับกฎของความน่าจะเป็น . หนึ่งไม่ได้ ดังนั้น สภาพที่แปลโดยเฉพาะ ดี หรือ ไม่ดี โดยไม่มีการพิจารณาหลายปัจจัย ซึ่งจะต้องมีน้ำหนักในหลายวิธีที่แตกต่างกันมีคำตอบที่แตกต่างกันได้ . ดังนั้นจะต้องมีความหลากหลายของคำตอบที่ถูกต้องกับคำถาม " นี้แปลดี "