NONE of them knew the color of the

NONE of them knew the color of the sky. Their eyes glanced level, and

were fastened upon the waves that swept toward them. These waves were of the

hue of slate, save for the tops, which were of foaming white, and all of the

men knew the colors of the sea. The horizon narrowed and widened, and dipped

and rose, and at all times its edge was jagged with waves that seemed thrust

up in points like rocks.
Many a man ought to have a bath-tub larger than the boat which here rode

upon the sea. These waves were most wrongfully and barbarously abrupt and

tall, and each froth-top was a problem in small boat navigation.
The cook squatted in the bottom and looked with both eyes at the six

inches of gunwale which separated him from the ocean. His sleeves were

rolled over his fat forearms, and the two flaps of his unbuttoned vest

dangled as he bent to bail out the boat. Often he said: "Gawd! That was a

narrow clip." As he remarked it he invariably gazed eastward over the broken

sea.
The oiler, steering with one of the two oars in the boat, sometimes

raised himself suddenly to keep clear of water that swirled in over the

stern. It was a thin little oar and it seemed often ready to snap.
The correspondent, pulling at the other oar, watched the waves and

wondered why he was there.
The injured captain, lying in the bow, was at this time buried in that

profound dejection and indifference which comes, temporarily at least, to

even the bravest and most enduring when, willy nilly, the firm fails, the

army loses, the ship goes down. The mind of the master of a vessel is rooted

deep in the timbers of her, though he command for a day or a decade, and

this captain had on him the stern impression of a scene in the grays of dawn

of seven turned faces, and later a stump of a top-mast with a white ball on

it that slashed to and fro at the waves, went low and lower, and down.

Thereafter there was something strange in his voice. Although steady, it was

deep with mourning, and of a quality beyond oration or tears.
"Keep'er a little more south, Billie," said he.
"'A little more south,' sir," said the oiler in the stern.
A seat in this boat was not unlike a seat upon a bucking broncho, and, by

the same token, a broncho is not much smaller. The craft pranced and reared,

and plunged like an animal. As each wave came, and she rose for it, she

seemed like a horse making at a fence outrageously high. The manner of her

scramble over these walls of water is a mystic thing, and, moreover, at the

top of them were ordinarily these problems in white water, the foam racing

down from the summit of each wave, requiring a new leap, and a leap from the

air. Then, after scornfully bumping a crest, she would slide, and race, and

splash down a long incline and arrive bobbing and nodding in front of the

next menace.
A singular disadvantage of the sea lies in the fact that after

successfully surmounting one wave you discover that there is another behind

it just as important and just as nervously anxious to do something effective

in the way of swamping boats. In a ten-foot dingey one can get an idea of

the resources of the sea in the line of waves that is not probable to the

average experience, which is never at sea in a dingey. As each slaty wall of

water approached, it shut all else from the view of the men in the boat, and

it was not difficult to imagine that this particular wavewas the final outburst of the ocean, the last effort of the grim water.

There was a terrible grace in the move of the waves, and they came in

silence, save for the snarling of the crests.
In the wan light, the faces of the men must have been gray. Their eyes

must have glinted in strange ways as they gazed steadily astern. Viewed from

a balcony, the whole thing would doubtlessly have been weirdly picturesque.

But the men in the boat had no time to see it, and if they had had leisure

there were other things to occupy their minds. The sun swung steadily up the

sky, and they knew it was broad day because the color of the sea changed

from slate to emerald-green, streaked with amber lights, and the foam was

like tumbling snow. The process of the breaking day was unknown to them.

They were aware only of this effect upon the color of the waves that rolled

toward them.
In disjointed sentences the cook and the correspondent argued as to the

difference between a life-saving station and a house of refuge. The cook had

said: "There's a house of refuge just north of the Mosquito Inlet Light, and

as soon as they see us, they'll come off in their boat and pick us up."
"As soon as who see us?" said the correspondent.
"The crew," said the cook.
"Houses of refuge don't have crews," said the correspondent. "As I

understand them, they are only places where clothes and grub are stored for

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่มีพวกเขารู้ว่าสีของท้องฟ้า ตา glanced ระดับ และถูกยึดเมื่อคลื่นที่กวาดไปทางพวกเขา คลื่นเหล่านี้เป็นของเว้ชนวน บันทึกสำหรับท็อปส์ โฟมขาว และทุกที่ผู้ชายรู้ว่าสีของทะเล ขอบฟ้า narrowed ถึงเวลา และจุ่มลงและ โรส และตลอด เวลาของขอบเป็นเส้นหยักกับคลื่นที่ดูเหมือนแรงผลักดันในจุดเช่นหิน หลายคนควรจะมีเป็นอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่กว่าเรือที่นี่ขี่เมื่อทะเล คลื่นเหล่านี้ถูกสุดรอย และ barbarously ทันทีทันใด และปัญหาในการนำทางเรือเล็กสูง และแต่ละฟองนมด้านบนขึ้น ทำอาหาร squatted ด้านล่าง และมอง ด้วยตาทั้งหกนิ้วของ gunwale ซึ่งแยกเขาจากมหาสมุทร แขนของเขาได้พลิกแขนไขมันของเขา และอวัยวะเพศหญิงสองของเสื้อกั๊กของเขา unbuttonedห้อยระย้าลงมาเป็นเขาโง้งประกันออกเรือ บ่อยครั้งเขากล่าวว่า: "Gawd นั่นคือการการตัดแคบ" ตามที่เขากล่าวว่า เขาคงเส้นคงวาจ้องทิศเหนือที่แตกหักทะเล โซ่ พวงมาลัยกับสองพายในเรือ อย่างใดอย่างหนึ่งบางครั้งยกตัวเองก็ให้ล้างน้ำที่ตแม่ในช่วงสเติร์น มันเป็นพายเล็ก ๆ บาง และดูเหมือนมักจะพร้อมที่จะถ่าย นักข่าว ดึงที่พายอื่น ๆ ดูคลื่น และสงสัยว่า ทำไมเขาก็มี กัปตันได้รับบาดเจ็บ นอนอยู่ในโบว์ ท่านเวลานี้ฝังอยู่ในที่dejection ลึกซึ้งและไม่แยแสที่มา ชั่วน้อย การแม้กล้าหาญและส่วนใหญ่ยืนยงเมื่อ วิลลี่ nilly บริษัทล้มเหลว การกองทัพสูญเสีย เรือไปลง มีรากของต้นแบบของเรือลึกลงไปในไม้ของเธอ แต่เขาสั่งสำหรับวันหรือทศวรรษ และนี้กัปตันได้เขาความรู้สึกตรง ๆ ของฉากเกรย์อรุณของเจ็ดหันใบหน้า และหลังด้านบนเสากับลูกสีขาวบนหัวมีมันที่เฉือนไปเทียวมาที่คลื่น ก็ต่ำต่ำ และลงหลังจากนั้นมีสิ่งที่แปลกในเสียงของเขา แม้ว่ามั่นคง ก็ลึกด้วย และ ที่มีคุณภาพนอกเหนือจากการสัมภาษณ์หรือฉีกขาด "Keep'er ใต้เล็กน้อย บิลลี เขากล่าว "'น้อยใต้ รัก กล่าวว่า โซ่ในท้าย นั่งในเรือลำนี้ก็ไม่แตกต่างจากนั่ง ตาม broncho bucking และ โดยโทเค็นเดียวกัน broncho มีขนาดเล็กมากไม่ได้ การ pranced และการเลี้ยง ดูและลดลงเหมือนสัตว์ แต่ละคลื่นมา และเธอโรส เธอเหมือนม้ารั้วสูงกลางคืน ลักษณะของเธอช่วงชิงผ่านผนังของน้ำเหล่านี้เป็นสิ่งลึกลับ และ นอกจากนี้ การด้านบนของพวกเขาได้ปกติปัญหาเหล่านี้ในน้ำ โฟมที่แข่งรถลงจากยอดคลื่นแต่ละ ต้องก้าวใหม่ และการก้าวกระโดดจากการอากาศ แล้ว หลัง scornfully เบียดเครสท์ เธอจะสไลด์ และ แข่งขัน และสาดลงเอียงยาวนาน และ ถึงผลุบ ๆ nodding หน้าการคุกคามต่อไป Disadvantage เอกพจน์ของทะเลที่อยู่ในความจริงว่าหลังจากสำเร็จ surmounting คลื่นหนึ่งคุณค้นพบว่ามีอีกหลังมันเป็นเพียงเป็นกังวลที่จะทำบางสิ่งบางอย่างที่มีประสิทธิภาพ และที่สำคัญในทาง swamping เรือ ใน dingey เป็นสิบฟุต จะได้รับความคิดของทรัพยากรทะเลในบรรทัดของคลื่นที่ไม่น่าเป็นการค่าประสบการณ์เฉลี่ย ซึ่งไม่มีในทะเลในแบบ dingey เป็นผนังแต่ละ slatyน้ำเข้า มันปิดทั้งหมดอื่นจากมุมมองของคนในเรือ และก็ไม่ยากที่จะจินตนาการที่นี้เฉพาะ wavewas ระเบิดสุดท้ายของมหาสมุทร ความพยายามครั้งสุดท้ายของน้ำน่ากลัวมีพระคุณน่ากลัวในการเคลื่อนที่ของคลื่น และพวกเขามาในความเงียบ บันทึกสำหรับ snarling ของ crests การ ในแสง wan ใบหน้าของผู้ชายมีสีเทา ตาของพวกเขาต้องมี glinted ด้วยวิธีแปลกพวกเขาจ้องมาทางข้างหลังอย่างต่อเนื่อง ดูได้จากระเบียง สิ่งทั้งหมดจะเพียงได้งดงามวิจิตรพิสดารแต่คนในเรือก็ไม่มีเวลาที่จะเห็นมัน และ ถ้าพวกเขามาเที่ยวมีสิ่งอื่น ๆ ที่ครองใจ ดวงอาทิตย์ก้นขึ้นอย่างต่อเนื่องท้องฟ้า และพวกเขารู้ว่า มันเป็นวันที่ดีเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงสีของทะเลจากหินชนวนสี เขียวมรกตถึง อกลายพร้อมแสงไฟสีเหลืองอำพัน โฟมเช่นไม้ลอยหิมะ กระบวนการของการแบ่งวันเป็นที่รู้จักกับพวกเขาพวกเขาก็ทราบเท่านี้ผลเมื่อสีของคลื่นที่สะสมต่อพวกเขา ในประโยคที่ไม่เป็นสมาชิกร่วม ทำอาหารและนักข่าวที่โต้เถียงเป็นเพื่อการความแตกต่างระหว่างเครื่องช่วยชีวิตและบ้านพักพิง ทำอาหารได้กล่าวว่า: "มีบ้านพักพิงทางตอนเหนือของยุงช่องแสง และทันทีที่พวกเขาเห็นเรา พวกเขาจะหลุดออกมาในเรือของพวกเขา และรับ" "ทันทีที่เห็นเรา" กล่าวว่า นักข่าวที่ "ลูกเรือ กล่าวว่า การทำอาหาร "บ้านพักพิงไม่ได้เรือ กล่าวว่า นักข่าวที่ "เป็นฉันเข้าใจพวกเขา พวกเขาเป็นเพียงสถานเสื้อผ้าและด้วงเก็บสำหรับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่มีของพวกเขารู้ว่าสีของท้องฟ้า สายตาของพวกเขาชำเลืองมองระดับและ

ถูกยึดเมื่อคลื่นที่กวาดไปยังพวกเขา คลื่นเหล่านี้เป็นของ

เว้ชนวนบันทึกสำหรับท็อปส์ซูซึ่งเป็นของฟองสีขาวและทั้งหมดของ

ผู้ชายรู้ว่าสีของน้ำทะเล ขอบฟ้าแคบและกว้างขึ้นและลดลง

และเพิ่มขึ้นและทุกครั้งที่ขอบเป็นหยักกับคลื่นที่ดูเหมือนแรงผลักดัน

ขึ้นมาในจุดที่เหมือนหิน.
หลายชายคนหนึ่งควรจะมีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่กว่าเรือที่นี่ขี่ม้า

บนทะเล . คลื่นเหล่านี้ส่วนใหญ่โดยมิชอบและ barbarously อย่างกระทันหันและ

สูงและแต่ละฟองบนปัญหาในการนำเรือขนาดเล็ก.
ปรุงอาหารนั่งอยู่ด้านล่างและมองด้วยตาทั้งสองในหก

นิ้วของกราบซึ่งแยกเขาจากมหาสมุทร แขนของเขาถูก

รีดกว่าแขนของเขาไขมันและทั้งสองอวัยวะเพศหญิงของเสื้อกั๊กปลดกระดุมของเขา

ห้อยขณะที่เขาก้มให้ประกันตัวออกมาจากเรือ บ่อยครั้งที่เขากล่าวว่า "Gawd นั่นคือ!

คลิปแคบ." ในขณะที่เขาตั้งข้อสังเกตว่ามันคงเส้นคงวาเขาจ้องมองไปทางทิศตะวันออกในช่วงที่ขาด

ทะเล.
oiler พวงมาลัยกับหนึ่งในสองของพายในเรือบางครั้ง

ยกตัวเองจู่ ๆ เพื่อให้มีความชัดเจนของน้ำที่หมุนวนอยู่ในช่วง

ท้าย มันเป็นพายเล็ก ๆ น้อย ๆ บางและดูเหมือนว่ามันมักจะพร้อมที่จะตะครุบ.
ผู้สื่อข่าวดึงที่พายเรืออื่น ๆ ดูคลื่นและ

สงสัยว่าทำไมเขาอยู่ที่นั่น.
ที่ได้รับบาดเจ็บกัปตันนอนอยู่ในคันธนูเป็นช่วงเวลานี้ฝังอยู่ในที่

ลึกซึ้ง ความเศร้าสลดและไม่แยแสที่มาชั่วคราวอย่างน้อยเพื่อ

แม้แต่กล้าหาญและยั่งยืนมากที่สุดเมื่อวิลลี่ใจ บริษัท ล้มเหลวของ

กองทัพสูญเสียเรือลงไป ใจของเจ้านายของเรือที่มีราก

ลึกลงไปในไม้ของเธอแม้ว่าเขาจะสั่งสำหรับวันหรือทศวรรษและ

กัปตันนี้ได้ที่เขาประทับใจท้ายฉากหนึ่งในสีเทาของรุ่งอรุณ

เจ็ดหันกลับมาและ ต่อมาตอบนเสากับลูกบอลสีขาวบน

ว่าเฉือนเทียวไปเทียวมาที่คลื่นไปต่ำและต่ำกว่าและลง.

หลังจากนั้นมีอะไรบางอย่างที่แปลกในเสียงของเขา แม้ว่ามั่นคงมันก็

ลึกกับการไว้ทุกข์และมีคุณภาพเกินคำปราศรัยหรือน้ำตา.
"Keep'er ใต้น้อยมากแบงค์" เขากล่าว.
" 'A ทิศใต้เล็ก ๆ น้อย ๆ " เซอร์ "กล่าวว่าใน oiler สเติร์นที่ .
ที่นั่งอยู่ในเรือลำนี้ไม่ได้แตกต่างจากที่นั่งบน Broncho ตัวผู้และโดย

ในทำนองเดียวกันเป็น Broncho ไม่ได้มีขนาดเล็กมาก งานฝีมือ pranced และเลี้ยงดู

และลดลงเหมือนสัตว์ ขณะที่แต่ละคลื่นมาและเธอก็ปรับตัวสูงขึ้นมันเธอ

ดูเหมือนม้าที่ทำรั้วสูงอุกอาจ ลักษณะของเธอ

ช่วงชิงข้ามกำแพงเหล่านี้น้ำเป็นสิ่งที่ลึกลับและยิ่งไปกว่านั้นที่

ด้านบนของพวกเขาเป็นปกติปัญหาเหล่านี้ในน้ำสีขาว, การแข่งรถโฟม

ลดลงจากการประชุมสุดยอดของแต่ละคลื่นที่ต้องก้าวกระโดดใหม่และ กระโดดจาก

อากาศ จากนั้นหลังจากที่ดูถูกชนยอดเธอจะเลื่อนและการแข่งขันและ

สาดลงเอียงยาวและมาถึงผลุบ ๆ โผล่ ๆ และพยักหน้าในด้านหน้าของ

อันตรายต่อไป.
ข้อเสียเอกพจน์ของทะเลอยู่ในความจริงที่ว่าหลังจากที่

ประสบความสำเร็จในการข้ามคลื่นหนึ่งคุณ พบว่ามีอีกที่อยู่เบื้องหลัง

มันก็เป็นสิ่งที่สำคัญและเช่นเดียวกับหงุดหงิดกังวลที่จะทำอะไรบางอย่างที่มีประสิทธิภาพ

ในทางของการท่วมเรือ ใน dingey สิบเท้าหนึ่งจะได้รับความคิดของ

ทรัพยากรทะเลในสายของคลื่นที่ไม่น่าจะเป็นไป

ประสบการณ์เฉลี่ยซึ่งไม่เคยมีในทะเล dingey ในฐานะที่เป็นผนังแต่ละชนวนของ

น้ำเข้าหามันปิดทุกคนอื่นจากมุมมองของคนในเรือและ

มันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะจินตนาการว่านี้โดยเฉพาะ wavewas ระเบิดสุดท้ายของมหาสมุทรความพยายามล่าสุดของน้ำที่น่ากลัว.

มี พระคุณที่น่ากลัวในการย้ายของคลื่นและพวกเขาเดินเข้ามาใน

ความเงียบประหยัดสำหรับคำรามของยอดได้.
ในที่มีแสง wan ใบหน้าของคนที่จะต้องได้รับสีเทา สายตาของพวกเขา

จะต้องได้ glinted ในรูปแบบที่แปลกที่พวกเขาจ้องมองไปทางท้ายเรืออย่างต่อเนื่อง มองจาก

ระเบียงสิ่งที่ทั้งจะไม่ต้องสงสัยได้รับงดงามวิจิตรพิสดาร.

แต่คนที่อยู่ในเรือมีเวลาที่จะเห็นมันไม่มีและถ้าพวกเขาได้มีการพักผ่อน

มีสิ่งอื่น ๆ ที่จะครอบครองจิตใจของพวกเขา ดวงอาทิตย์ขึ้นอย่างต่อเนื่องยิงขึ้น

ฟ้าและพวกเขารู้ว่ามันเป็นวันในวงกว้างเพราะสีของน้ำทะเลเปลี่ยน

จากกระดานชนวนมรกตสีเขียวลายด้วยแสงไฟสีเหลืองอำพันและโฟมเป็น

เหมือนไม้ลอยหิมะ กระบวนการของวันที่แตกหักเป็นที่รู้จักกับพวกเขา.

พวกเขาได้รับทราบถึงเพียงของผลกระทบนี้เมื่อสีของคลื่นที่รีด

ต่อพวกเขา.
ในประโยคไม่ปะติดปะต่อปรุงอาหารและผู้สื่อข่าวที่ถกเถียงกันถึงความ

แตกต่างระหว่างสถานีช่วยชีวิตและ บ้านที่หลบภัย ปรุงอาหารได้

กล่าวว่า: "มีบ้านที่หลบภัยทางตอนเหนือของยุง Inlet แสงและ

เร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาเห็นเราพวกเขาจะออกมาในเรือของพวกเขาและรับเราขึ้น."
"เร็วที่สุดเท่าที่เห็นเรา"? ผู้สื่อข่าวกล่าวว่า.
"ลูกเรือ" กล่าวว่าการปรุงอาหาร.
"บ้านที่หลบภัยไม่ได้มีทีมงาน" ผู้สื่อข่าวกล่าวว่า "ขณะที่ผม

เข้าใจพวกเขาพวกเขาเป็นสถานที่เดียวที่เสื้อผ้าและด้วงจะถูกเก็บไว้