Trust his innocent, single-minded c

Trust his innocent, single-minded companion to point out the obvious. The wound was nothing compared to what the Geneiryodan were really capable of doing. Still, it couldn't be left unattended to. The cut was deep, the coppery smell of blood unmistakable from where Killua stood. The red fluid had all but dyed Kurapikas's left sleeve crimson – not even a patch of pink was left. He could also tell by the way his friend's arm hung limply, the fingers unmoving and stiff, that Kurapika had no control over his left arm anymore. The muscles have been severed – the samurai's blade had actually penetrated through the bone. A few more centimeters and the whole limb would have come off.

"Hmm… This small scratch?"

Uh oh. It was the sadistic little creep who had restrained Gon, the one who kept on expressing his desire to kill them on the spot. He had cruel eyes, and a slow drawl, which made Killua shiver unconsciously the first time he heard it. Not good… he had sidled up to Kurapika after Gon drew attention to the injury, and was now eyeing the taller boy hungrily – like a cat looking at a caged bird.

"That's not a wound!" the shortest Ryodan member sneered derisively. "Oi, Nobunaga, you're losing your touch!"

"Shut up, shrimp! Like you moved when he attacked!"

A cold laugh was Feitan's only reply to the samurai's disgruntled mutter. It seemed like he was going to leave the taunt at that – and so even the Geneiryodan members themselves were surprised when he suddenly grabbed Kurapika's arm, right on the open wound.

The pain must have been excruciating. Kurapika's head snapped up, eyes opening for the first time since hearing the gang leader's ultimatum. Amazingly, they were still in their crimson state, the red orbs mirroring shock and pain at the rough contact. He was obviously still agitated, and looked like the slightest provocation could push him to attack again. He didn't move though; only a gasp of pain and gritted teeth indicated his distress as Feitan slowly tightened his hold on the injury, no doubt aggravating the damage.

"Hhn… You've got a high threshold of pain…"

"Feitan! Didn't dancho say not to do anything to him?" the guy with the computer exclaimed.

"Since when did you become such a spoilsport, Shalnark? I'm not going to kill him."

Shalnark sighed. "Suit yourself. Don't say we didn't warn you, though."

Feitan turned his attention back to the wincing blond, and tightened his grip again. The blood flow had actually stemmed off a bit before this, but now it welled anew at the onslaught.

Killua could see that it was all Kurapika could do not to cry out in pain. It was bad before when his friend was still using nen, but now that he had placed himself in Zetsu he didn't even have the luxury of using the strengthening aspect of his nen to take at least deaden the sting of the wound.

He's… that bastard's actually enjoying this! They're monsters… all of them! Not even Father's this cruel… Stop it… Please stop!

Killua suddenly realized that he was trembling in rage. He didn't know if it was because of Feitan's manic sneer, or yet another reminder of his own inability to help his friends. He would have stepped forward… would have undone his bonds to rush to Kurapika's aid… if not for the tug the girl behind him gave him, or the slight tightening of the wire around his neck – warning him that to put even a single toe out of line would mean his death.

Coward, something inside him sneered. Can't even risk your neck to help your friend.

No… I can't… I don't… I –

"Stop it!"

Gon. The younger boy had actually cried out, despite the fact that Hisoka was just beside him, could kill him at a moment's notice. The yell before wasn't as risky as the one he gave now; the prevailing atmosphere then was more relaxed than the let's-torture-the-prisoners mood they were in right now.

"Stop, please! You're hurting him!"

"Hold your tongue, boy!" Feitan snarled, then twisted his wrist so that his sharp nails were now digging into the exposed flesh of the wound. This time Kurapika wasn't able to hold back the cry of pain, or stop his other hand from coming up to clutch at the bloodied mess that was Feitan's hand clawing at the horrendous gash on his arm. His reactions, though, served nothing but to excite his tormentor further.

'This can't even begin to say what blondie here will be getting for daring to come after us!"

"Forget about your friend, kid. The only thing waiting for him is a slow, painful death for killing one of our own. If I were you I'd be minding my own business. If you're well-behaved the leader might even spare you," the girl behind them said to Gon.

"But… but…"

"Feitan!"

Amazingly, the tension level in the room dropped with that single bark. All the other members seemed to relax, as their leader stepped out from the room he and the memory-reader had disappeared into. Out of the corner of his eyes Killua saw Shalnark mouth an "I told you so" to Feitan – whose small eyes narrowed even further at the action.

He felt like he was missing something. All the members – albeit Feitan and Hisoka, of course – were acting almost… human. He'd thought that they'd be torturing Kurapika by now, but they actually seemed reluctant to go near the blond, instead keeping to their posts and guarding all three of them from their positions.

His puzzlement over the members' behaviors increased tenfold, when he finally looked at the face of their leader.

Was he imagining things, or was the Geneiryodan head actually scowling at his subordinate?

No, he wasn't. Killua knew that look – it was a frown of disapproval, probably with a bit of anger thrown in. His father had often given him that look, whenever he failed to perform well in his training sessions, or did something that went against his parents' plans for him. He hated getting that look from his father; for some reason, it hurt the most out of all the punishments he'd endured over the years, even worse than the infrequent physical beatings Miyuki subjected him to.

It was also the last thing he'd expected to see in a place like this. Then… does that mean that the leader isn't planning on killing Kurapika?

Impossible. There must be a more horrible reason behind all of this – an ulterior motive, or a more frightening sentence. There were worse things than death, after all.

"Che…" Feitan growled, giving Kurapika's injured arm one last rough shake before releasing it. "We'll be killing him sooner or later, anyway, so what's the difference?"

No one answered his muttered question, nor did he wait for a reply as he sauntered back to his position beside the man called Phinx. He casually slid his hand back into his pocket, not even caring that Kurapika's blood was getting onto his clothes as he did so.

The leader was still scowling even as Feitan retreated, the look he directed at the other's back one that plainly said, "I'll deal with you later". Killua couldn't be too sure, though, for it disappeared after a second, to be replaced by the usual expressionless poker face as he turned to look at Kurapika, who had gone back to looking at the floor. For a minute or so he stared down at the blond, seemingly trying to decide on something, and just as it looked like he was about to talk, Kurapika beat him to it.

"Let them go… please." The last he was only able to grind out after a bit of effort, but just the fact that he had spoken, the first time since waking up, and had dared to ask them for something that he must know they won't just easily give him, was enough to send the room's occupants into surprised silence.

"Geez… he even sounds like a girl," Phinx muttered.

"Let them go," Kurapika repeated, "They've nothing to do with any of this."

"They were helping you track us. That can hardly be called 'not involved', can't it?" the leader remarked.

"Only because I asked them to do so. They wouldn't have gone after you on their own."

Uhh, Kurapika… we did, the first time, Killua thought.

"I don't think so. Why then were they able to deny knowledge of you when we caught them a week ago?" Nobunaga asked. "That means they came after us on their own!"

"You asked the wrong question. They didn't know that I was the one you were looking for at that time."

Kurapika… Why are you trying so hard to take all the blame? They'll see through you… that Pakunoda – she's seen your memories, she'll know that we practically forced you to let us help…

"I'm the only one you're after, right?" The corners of Kurapika's lips quirked upwards, but with his hair still covering his eyes the effect was ironic, sardonically morbid. "It would probably mean nothing to you, but I give you my word that I won't fight back, or try to escape. You don't have to use them as hostages."

Idiot… Idiot! Don't do this! We didn't ask for you to sacrifice yourself… We didn't ask for your help!

"Damn right that your word's worth nothing!" growled the samurai, who was getting more and more angry with each passing second. "Dancho! You're not just going to believe him, are you?"

"One thing that you apparently don't know about the tribe that you slaughtered so mercilessly five years ago, is that the Kuruta are incapable of lying," Kurapika said, his quiet, conversational tone so at odds with the emotions facing him that what he said seemed pure and truthful beyond doubt.

"Our eyes, when red, have the ability to see through any kind of deceit. We were raised to value truth above anything else, to balance out that telepathic skill."

What? I didn't know that. Killua wondered if Kurapika was pulling their legs even as he was telling them about not being able to lie.

"Only if you let them go," the blond said calmly, now raising his head to look the Geneiryodan leader in the eye.

"Fine," the dark-clad man finally said after a minute of staring into the root of all their troubles. "Paku."

No. This can't be happening…

Too horrified to do anything else except to stare dumbly at

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เชื่อเพื่อนของเขาบริสุทธิ์ ใจที่ชี้ให้เห็นชัดเจน แผลเป็นไม่มีอะไรเปรียบเทียบกับ Geneiryodan ดีจริง ๆ สามารถทำ ยัง ไม่มีซ้ายอัตโนมัติให้ ตัดได้ลึก กลิ่น coppery เลือดแน่แท้จากที่ Killua ยืน มีของเหลวสีแดงทั้งหมด แต่ย้อมของ Kurapikas แขนซ้ายพิการ – แพทช์สีชมพูไม่ได้ถูกทอดทิ้ง เขาอาจยังบอกโดยวิธี limply แขวนแขนเพื่อนของเขามือ unmoving และ แข็ง ที่ Kurapika ก็ไม่สามารถควบคุมแขนซ้ายของเขาอีกต่อไป กล้ามเนื้อมีการ severed – อวัยวะใบมีดของซามูไรผ่านกระดูกจริง กี่เซนติเมตรขึ้นไปและขาทั้งหมดจะได้มาปิด"อืมม... นี้ขนาดเล็กตั้งแต่ต้น"บริการโอ้ ก็คืบน้อยชนะที่มีทรงกร เป็นผู้หนึ่งที่เก็บไว้ในการแสดงความปรารถนาของเขาจะฆ่าพวกเขาในจุด เขามีตาที่โหดร้าย และการ drawl ช้า Killua ศิวะรับครั้งแรกที่เขาได้ยินที่ ไม่ดี...เขามี sidled ขึ้นไป Kurapika หลัง จากกรจะการบาดเจ็บ ถูกตอนนี้ eyeing เด็กสูง hungrily-เช่นแมวมองนก caged"ที่ไม่ใช่แผล" สมาชิก Ryodan สั้น sneered ฮา "อ้อย Nobunaga คุณกำลังสูญเสียสัมผัสของคุณ! ""หุบ กุ้ง เช่นคุณย้ายเมื่อเขาโจมตี"หัวเราะเย็นตอบเฉพาะของ Feitan mutter disgruntled ของซามูไรได้ เหมือนว่าเขากำลังจะปล่อย taunt ที่ว่า – และดังนั้นแม้สมาชิก Geneiryodan เองก็ประหลาดใจเมื่อเขาก็คว้าแขนของ Kurapika บนแผลเปิดความเจ็บปวดต้องได้รับ excruciating จัดชิด ตาเปิดเป็นครั้งแรกตั้งแต่ได้ยิน ultimatum หัวโจกใหญ่ของ Kurapika น่าอัศจรรย์ พวกเขายังคงอยู่ในสถานะที่พิการ orbs สีแดงสะท้อนช็อกและอาการปวดที่ติดต่อหยาบ เขาชัดยังนั้นกระตุ้นทำ และดูเหมือนว่า provocation เพียงน้อยนิดสามารถผลักดันให้เขาโจมตีอีกครั้ง เขาไม่ได้ย้ายแต่ เฉพาะการหายใจเร็ว ๆ น่าปวดฟัน gritted ระบุความทุกข์ของเขาเป็น Feitan ช้าทำให้รัดกุมเขาระงับการบาดเจ็บ aggravating หายข้อสงสัย"Hhn... คุณมีขีดจำกัดสูงสุดของความเจ็บปวด...""Feitan ไม่ได้ dancho ว่า ทำอะไรกับเขา "คนกับเครื่องคอมพิวเตอร์ทางหลุดรอด"ตั้งแต่เมื่อมาดังกล่าวเป็น spoilsport, Shalnark ไม่ไปฆ่าเขา"Shalnark ถอนหายใจ "เหมาะกับตัวเอง ไม่ว่า เราไม่เตือนคุณ แม้ว่าการ"Feitan ความสนใจกลับไปสีทอง wincing และรัดกุมกว่านี้จับของเขาอีกครั้ง เลือดมีจริงดังปิดบิตก่อนนี้ แต่ตอนนี้ มัน welled นั้นใหม่ในการโจมตีKillua อาจดูว่า มันเป็น Kurapika ทั้งหมดอาจไม่ร้องออกอาการเจ็บปวด มันเสียก่อนเมื่อเพื่อนของเขายังคงใช้ฆราวาส แต่ที่เขามีอยู่เองใน Zetsu แม้ไม่ได้ ใช้ด้านที่เข้มแข็งของฆราวาสเขาจะน้อยด้านต่อยของบาดแผล...เป็นลูกครึ่งที่จริงของห้องนี้ เป็นมอนสเตอร์...พวกเขาทั้งหมด ไม่แม้แต่พ่อของโหดร้ายนี้... หยุดนะ กรุณาหยุดKillua ก็รับรู้ว่า เขาถูกตะลึงงันในความโกรธ ไม่ทราบถ้าพระของ Feitan คลั่งไคล้ sneer หรืออีกเตือนของเขาเองไม่สามารถช่วยเหลือเพื่อนของเขา เขาจะได้ก้าวไปข้างหน้า...จะมีการยกเลิกของพันธบัตรเร่ง ให้ความช่วยเหลือของ Kurapika...ถ้า ไม่ สำหรับ tug ที่สาวอยู่เบื้องหลังเขาให้ เขา หรือการเล็กน้อยขันลวดรอบคอของเขา – เตือนเขาว่า แม้ใส่ เท้าเดียวจากบรรทัดจะหมายถึง ตายขลาด บางสิ่งบางอย่างภายในเขา sneered แม้ไม่เสี่ยงคอเพื่อช่วยเพื่อนไม่ใช่ ฉันทำไม่ได้ ฉันไม่ ฉัน –"หยุดนะ"กร วัยเด็กได้จริงทูล ทั้ง ๆ ที่ Hisoka ถูกข้างเขา สามารถฆ่าที่ล่วงหน้าของช่วงเวลา ร้องก่อนไม่มีความเสี่ยงที่เป็นหนึ่งที่เขาให้ตอนนี้ บรรยากาศเป็นแล้วได้ผ่อนคลายมากขึ้นกว่าอารมณ์ลองทรมานเดอะนักโทษอยู่ในขณะนี้"หยุด กรุณา คุณกำลังทำร้ายเขา""ค้างลิ้น เด็ก" Feitan snarled แล้วบิดข้อมือของเขาเพื่อให้เล็บของพระองค์คมตอนนี้ถูกขุดลงในเนื้อสัมผัสของบาดแผล ขณะนี้ Kurapika ไม่สามารถกลั้นร้องไห้เจ็บปวด หรือหยุดมืออื่น ๆ จากมาคว้าระเบียบ bloodied ที่ถูกของ Feitan มือ clawing ที่ gash น่ากลัวบนแขนของเขา ปฏิกิริยาของเขา แต่ เสิร์ฟแต่จะกระตุ้น tormentor ของเขาต่อไปนี้ไม่สามารถเริ่มต้นพูดบลอนดีว่าที่นี่จะได้รับในอันจะมาหลังจากเราได้! ""Forget about your friend, kid. The only thing waiting for him is a slow, painful death for killing one of our own. If I were you I'd be minding my own business. If you're well-behaved the leader might even spare you," the girl behind them said to Gon."But… but…""Feitan!"Amazingly, the tension level in the room dropped with that single bark. All the other members seemed to relax, as their leader stepped out from the room he and the memory-reader had disappeared into. Out of the corner of his eyes Killua saw Shalnark mouth an "I told you so" to Feitan – whose small eyes narrowed even further at the action.He felt like he was missing something. All the members – albeit Feitan and Hisoka, of course – were acting almost… human. He'd thought that they'd be torturing Kurapika by now, but they actually seemed reluctant to go near the blond, instead keeping to their posts and guarding all three of them from their positions.His puzzlement over the members' behaviors increased tenfold, when he finally looked at the face of their leader.Was he imagining things, or was the Geneiryodan head actually scowling at his subordinate?No, he wasn't. Killua knew that look – it was a frown of disapproval, probably with a bit of anger thrown in. His father had often given him that look, whenever he failed to perform well in his training sessions, or did something that went against his parents' plans for him. He hated getting that look from his father; for some reason, it hurt the most out of all the punishments he'd endured over the years, even worse than the infrequent physical beatings Miyuki subjected him to.It was also the last thing he'd expected to see in a place like this. Then… does that mean that the leader isn't planning on killing Kurapika?Impossible. There must be a more horrible reason behind all of this – an ulterior motive, or a more frightening sentence. There were worse things than death, after all."Che…" Feitan growled, giving Kurapika's injured arm one last rough shake before releasing it. "We'll be killing him sooner or later, anyway, so what's the difference?"No one answered his muttered question, nor did he wait for a reply as he sauntered back to his position beside the man called Phinx. He casually slid his hand back into his pocket, not even caring that Kurapika's blood was getting onto his clothes as he did so.The leader was still scowling even as Feitan retreated, the look he directed at the other's back one that plainly said, "I'll deal with you later". Killua couldn't be too sure, though, for it disappeared after a second, to be replaced by the usual expressionless poker face as he turned to look at Kurapika, who had gone back to looking at the floor. For a minute or so he stared down at the blond, seemingly trying to decide on something, and just as it looked like he was about to talk, Kurapika beat him to it.
"Let them go… please." The last he was only able to grind out after a bit of effort, but just the fact that he had spoken, the first time since waking up, and had dared to ask them for something that he must know they won't just easily give him, was enough to send the room's occupants into surprised silence.

"Geez… he even sounds like a girl," Phinx muttered.

"Let them go," Kurapika repeated, "They've nothing to do with any of this."

"They were helping you track us. That can hardly be called 'not involved', can't it?" the leader remarked.

"Only because I asked them to do so. They wouldn't have gone after you on their own."

Uhh, Kurapika… we did, the first time, Killua thought.

"I don't think so. Why then were they able to deny knowledge of you when we caught them a week ago?" Nobunaga asked. "That means they came after us on their own!"

"You asked the wrong question. They didn't know that I was the one you were looking for at that time."

Kurapika… Why are you trying so hard to take all the blame? They'll see through you… that Pakunoda – she's seen your memories, she'll know that we practically forced you to let us help…

"I'm the only one you're after, right?" The corners of Kurapika's lips quirked upwards, but with his hair still covering his eyes the effect was ironic, sardonically morbid. "It would probably mean nothing to you, but I give you my word that I won't fight back, or try to escape. You don't have to use them as hostages."

Idiot… Idiot! Don't do this! We didn't ask for you to sacrifice yourself… We didn't ask for your help!

"Damn right that your word's worth nothing!" growled the samurai, who was getting more and more angry with each passing second. "Dancho! You're not just going to believe him, are you?"

"One thing that you apparently don't know about the tribe that you slaughtered so mercilessly five years ago, is that the Kuruta are incapable of lying," Kurapika said, his quiet, conversational tone so at odds with the emotions facing him that what he said seemed pure and truthful beyond doubt.

"Our eyes, when red, have the ability to see through any kind of deceit. We were raised to value truth above anything else, to balance out that telepathic skill."

What? I didn't know that. Killua wondered if Kurapika was pulling their legs even as he was telling them about not being able to lie.

"Only if you let them go," the blond said calmly, now raising his head to look the Geneiryodan leader in the eye.

"Fine," the dark-clad man finally said after a minute of staring into the root of all their troubles. "Paku."

No. This can't be happening…

Too horrified to do anything else except to stare dumbly at

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความน่าเชื่อถือบริสุทธิ์ของเขาสหายใจเดียวที่จะชี้ให้เห็นได้ชัด แผลก็ไม่มีอะไรเทียบกับสิ่งที่ Geneiryodan จริงๆที่มีความสามารถในการทำ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่สามารถที่จะทิ้งไว้ ตัดเป็นลึกกลิ่นทองแดงเลือดแน่แท้จากที่ Killua ยืน ของเหลวสีแดงได้ แต่ทั้งหมดย้อมสีแดงเข้มแขนเสื้อข้างซ้ายของ Kurapikas - ไม่ได้แพทช์ของสีชมพูถูกทิ้ง นอกจากนี้เขายังสามารถบอกได้โดยวิธีแขนของเพื่อนของเขาแขวนแผละนิ้วขยับได้และแข็งที่ kurapika มีการควบคุมไม่เกินแขนซ้ายของเขาอีกต่อไป กล้ามเนื้อได้รับการตัด - ใบมีดซามูไรได้จริงทะลุผ่านกระดูก ไม่กี่เซนติเมตรมากขึ้นและขาทั้งจะได้หลุดออกมา. "อืม ... นี้รอยขีดข่วนขนาดเล็ก?" โอ๊ะ มันเป็นคืบซาดิสต์เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ได้ยับยั้ง Gon เป็นผู้หนึ่งที่เก็บไว้ในการแสดงความปรารถนาของเขาที่จะฆ่าพวกเขาในจุด เขามีดวงตาที่โหดร้ายและอย่างช้าช้าซึ่งทำให้ Killua สั่นไม่รู้ตัวครั้งแรกที่เขาได้ยินมัน ไม่ดี ... เขาได้ sidled ถึง kurapika หลังจาก Gon ดึงความสนใจไปได้รับบาดเจ็บและถูกตอนนี้ eyeing เด็กสูงอย่างตะกละ -. เหมือนแมวกำลังมองหาที่นกกรง"นั่นไม่ใช่แผล!" ที่สั้นที่สุด Ryodan สมาชิกยิ้มเยาะเย้ยหยัน "เฮ้ย, Nobunaga คุณสูญเสียการติดต่อของคุณ!" "หุบปากกุ้ง! เช่นคุณย้ายเมื่อเขาโจมตี!" หัวเราะเย็นคือคำตอบเพียง Feitan ที่จะไม่พอใจซามูไรพูดพึมพำ มันดูเหมือนว่าเขากำลังจะออกจากการยั่วยุที่ว่า - และดังนั้นแม้สมาชิก Geneiryodan เองก็ประหลาดใจเมื่อเขาก็คว้าแขน kurapika ของขวาบนแผลเปิด. ความเจ็บปวดจะต้องได้รับระทมทุกข์ หัว kurapika ของ snapped ขึ้นตาเปิดเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่ได้ยินคำขาดหัวหน้าแก๊งของ น่าแปลกใจที่พวกเขายังคงอยู่ในสถานะสีแดงเข้มของพวกเขาลูกกลมสีแดงที่มิเรอร์ช็อตและความเจ็บปวดที่ติดต่อหยาบ เขาเป็นคนที่เห็นได้ชัดว่ายังคงตื่นเต้นและดูเหมือนยั่วน้อยสามารถผลักดันให้เขาโจมตีอีกครั้ง เขาไม่ได้ย้ายแม้ว่า; เพียงหอบของความเจ็บปวดและฟันขบชี้ให้เห็นความทุกข์ของเขาในฐานะ Feitan ช้าแน่นถือของเขาในการได้รับบาดเจ็บไม่ต้องสงสัยเลย aggravating ความเสียหาย. "Hhn ... คุณมีเกณฑ์สูงของความเจ็บปวด ... " "Feitan! รึไม่ dancho พูดไม่ได้ ที่จะทำอะไรกับเขา? " ผู้ชายที่มีคอมพิวเตอร์อุทาน. "ตั้งแต่เมื่อไหร่คุณจะกลายเป็นเช่นรบกวน, Shalnark หรือไม่ฉันไม่ได้ไปฆ่าเขา." Shalnark ถอนหายใจ "เหมาะกับตัวเอง. อย่าพูดว่าเราไม่ได้เตือนคุณว่า." Feitan หันความสนใจของเขากลับไป wincing สีบลอนด์และรัดกุมจับของเขาอีกครั้ง ไหลเวียนของเลือดได้จริงเกิดออกบิตก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้มันซึมอีกครั้งที่การโจมตี. Killua จะได้เห็นว่ามันเป็น kurapika ทั้งหมดอาจไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด มันเป็นเสียก่อนเมื่อเพื่อนของเขายังคงใช้ nen แต่ตอนนี้ว่าเขาได้วางไว้ตัวเองใน Zetsu เขาไม่ได้มีความหรูหราของการใช้ด้านการเสริมสร้างความเข้มแข็งของ nen ของเขาที่จะใช้เวลาอย่างน้อยระงับการต่อยของแผล. เขา ... ไอ้ที่จริงเพลิดเพลินกับนี้! พวกเขากำลังมอนสเตอร์ ... ทั้งหมดของพวกเขา! ไม่ได้พ่อที่โหดร้ายนี้ ... หยุดมัน ... โปรดหยุด! Killua ก็รู้ว่าเขาเป็นคนตัวสั่นด้วยความโกรธ เขาไม่ทราบว่ามันเป็นเพราะความคลั่งไคล้ Feitan เยาะเย้ยหรือยังเตือนของการไร้ความสามารถของตัวเองอีกครั้งเพื่อช่วยเพื่อน ๆ ของเขา เขาจะได้ก้าวไปข้างหน้า ... จะได้ยกเลิกการออกพันธบัตรของเขาจะวิ่งไปช่วย kurapika ของ ... ถ้าไม่ได้สำหรับลากจูงสาวอยู่ข้างหลังเขาให้เขาหรือกระชับเล็กน้อยของลวดรอบคอของเขา - เตือนเขาว่าจะใส่แม้กระทั่งเท้าเดียวออก ของสายจะหมายถึงการตายของเขา. ขี้ขลาดบางสิ่งบางอย่างในตัวเขายิ้มเยาะ ไม่สามารถแม้แต่จะมีความเสี่ยงที่คอของคุณที่จะช่วยให้เพื่อนของคุณ. ไม่มี ... ฉันไม่สามารถ ... ฉันไม่ ... ฉัน - "หยุดมัน!" Gon เด็กที่อายุน้อยกว่าได้ร้องไห้จริงออกแม้จะมีความจริงที่ว่า Hisoka เป็นเพียงข้างเขาสามารถฆ่าเขาในทันทีที่เห็น ตะโกนก่อนที่จะไม่ได้เป็นที่มีความเสี่ยงเป็นหนึ่งที่เขาให้ในขณะนี้; บรรยากาศที่เกิดขึ้นแล้วก็ผ่อนคลายมากขึ้นกว่า Let'S ทรมานนักโทษอารมณ์พวกเขาอยู่ในขณะนี้. "หยุดกรุณา! คุณกำลังทำร้ายเขา!" "จับลิ้นของคุณเด็ก!" Feitan คำรามแล้วบิดข้อมือของเขาเพื่อให้เล็บคมของเขาได้ในขณะนี้การขุดเป็นเนื้อสัมผัสของแผล เวลา kurapika นี้ไม่สามารถที่จะกลั้นเสียงร้องของความเจ็บปวดหรือหยุดมืออื่น ๆ ของเขาจากมาถึงคลัทช์ที่เลอะเลือดที่เป็น clawing มือ Feitan ที่น่ากลัวแผลบนแขนของเขา ปฏิกิริยาของเขา แต่ทำหน้าที่อะไร แต่จะกระตุ้นทรมานของเขาต่อไป. 'นี้ไม่สามารถแม้แต่จะเริ่มต้นที่จะพูดในสิ่งที่ผมบลอนด์ที่นี่จะได้รับสำหรับความกล้าหาญที่จะมาหลังจากที่เรา! " "ลืมเกี่ยวกับเพื่อนของคุณ, เด็ก สิ่งเดียวที่รอให้เขาเป็นช้าตายที่เจ็บปวดสำหรับการฆ่าหนึ่งของตัวเราเอง ถ้าฉันเป็นคุณฉันจะรังเกียจธุรกิจของตัวเอง หากคุณกำลังมีความประพฤติดีเป็นผู้นำอาจจะสำรองไว้ให้คุณ "หญิงสาวที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาบอกว่าจะ Gon. "แต่ ... แต่ ... " "Feitan!" น่าแปลกระดับความตึงเครียดในห้องพักลดลงกับที่เปลือกเดียว. ทั้งหมดอื่น ๆ สมาชิกดูเหมือนจะผ่อนคลายในฐานะผู้นำของพวกเขาก้าวออกมาจากห้องของเขาและหน่วยความจำอ่านได้หายไปจากมุมของตาของเขา Killua เห็นปาก Shalnark "ผมบอกคุณแล้ว" เพื่อ Feitan -. ที่มีตาเล็กแคบยิ่งขึ้น . ที่กระทำเขารู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังขาดหายไปบางสิ่งบางอย่างทุกคน -. แม้ว่า Feitan และ Hisoka ของหลักสูตร - ได้ทำหน้าที่เกือบ ... มนุษย์เขาได้คิดว่าพวกเขาต้องการจะทรมาน kurapika โดยขณะนี้ แต่พวกเขาเป็นจริงดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะ. เข้าใกล้ผมบลอนด์แทนการรักษาที่จะโพสต์ของพวกเขาและปกป้องทั้งสามของพวกเขาจากตำแหน่งของพวกเขา. งุนงงของเขามากกว่าพฤติกรรมของสมาชิกเป็นสิบเท่าเพิ่มขึ้นในที่สุดเมื่อเขามองไปที่ใบหน้าของผู้นำของพวกเขา. เขาเป็นสิ่งที่จินตนาการหรือเป็น Geneiryodan หัวจริงหน้าบึ้งที่ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา? ไม่มีเขาไม่ได้ Killua รู้ว่าดู -. มันก็ขมวดคิ้วไม่เห็นด้วยอาจจะมีบิตของความโกรธโยนในพ่อของเขามักจะได้รับเขาที่ดูเมื่อใดก็ตามที่เขาล้มเหลวในการทำงานได้ดี. ในการฝึกอบรมของเขาหรือทำอะไรบางอย่างที่ไปต่อต้านแผนการของพ่อแม่ของเขา เขาเกลียดได้รับการดูจากพ่อของเขาว่า; ด้วยเหตุผลบางอย่างมันเจ็บมากที่สุดของการลงโทษทั้งหมดที่เขาต้องการทนกว่าปีที่เลวร้ายยิ่งกว่าการเฆี่ยนตีไม่บ่อยนักกายภาพมิยูกิยัดเยียดให้เขา. มันก็เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะคาดหวังที่จะเห็นในสถานที่เช่นนี้ . จากนั้น ... หมายความว่าผู้นำที่ไม่ได้วางแผนในการฆ่า kurapika? เป็นไปไม่ได้ ต้องมีเหตุผลที่น่ากลัวมากขึ้นหลังทั้งหมดนี้ - แรงจูงใจหรือประโยคที่น่ากลัวมากขึ้น มีสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าการตายหลังจากทั้งหมด. "เจ๊ ... " Feitan คำรามให้แขนได้รับบาดเจ็บ kurapika หนึ่งสั่นหยาบสุดท้ายก่อนปล่อยมัน "เราจะฆ่าเขาไม่ช้าก็เร็วอยู่แล้วดังนั้นสิ่งที่แตกต่างกันคือ" ไม่มีใครตอบคำถามพึมพำของเขาเขาก็ไม่รอการตอบกลับในขณะที่เขา sauntered กลับไปที่ตำแหน่งของเขาอยู่ข้างคนที่เรียกว่า Phinx เขาตั้งใจเลื่อนมือของเขากลับเข้าไปในกระเป๋าของเขาไม่ได้ดูแลว่าเลือด kurapika ได้รับการเข้าสู่เสื้อผ้าของเขาในขณะที่เขาทำเช่นนั้น. ผู้นำยังคงทำหน้าบึ้งแม้ในขณะที่ Feitan ถอยดูเขากำกับที่หนึ่งหลังอื่น ๆ ที่ชัดถ้อยชัดคำกล่าวว่า " ฉันจะจัดการกับคุณในภายหลัง " Killua ไม่สามารถตรวจสอบให้แน่ใจเกินไปแม้ว่ามันหายไปหลังจากที่สองจะถูกแทนที่ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ปกติในขณะที่เขาหันมามองที่ kurapika ที่ได้กลับไปมองที่พื้น สำหรับนาทีหรือดังนั้นเขาจ้องมองลงที่สีบลอนด์ดูเหมือนจะพยายามที่จะตัดสินใจในสิ่งที่และเช่นเดียวกับมันดูเหมือนเขากำลังจะพูดคุย kurapika เอาชนะเขาไป. "ให้พวกเขาไป ... โปรด." ที่ผ่านมาเขาเป็นเพียงสามารถที่จะบดออกมาหลังจากที่บิตของความพยายาม แต่เพียงความจริงที่ว่าเขาได้พูดครั้งแรกนับตั้งแต่ตื่นขึ้นมาและได้กล้าที่จะถามพวกเขาสำหรับสิ่งที่เขาจะต้องรู้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อย่างง่ายดายเพียงแค่ให้ เขาก็เพียงพอที่จะส่งผู้โดยสารของห้องพักในความเงียบประหลาดใจ. "Geez ... เขาแม้เสียงเหมือนสาว" Phinx พึมพำ. "ให้พวกเขาไป" kurapika ซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า "พวกเขาไม่มีอะไรจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้." " พวกเขาได้รับการช่วยให้คุณติดตามเรา. ที่แทบจะไม่สามารถเรียกว่า 'ไม่เกี่ยวข้อง' สามารถไม่ได้หรือไม่ " ผู้นำกล่าว. "เพียงเพราะผมถามพวกเขาจะทำเช่นนั้น. พวกเขาจะไม่ได้หายไปหลังจากที่คุณได้ด้วยตัวเอง." เอ่อ, kurapika ... เราได้เป็นครั้งแรก Killua คิดว่า. "ผมไม่คิดอย่างนั้น. ทำไม จากนั้นพวกเขาสามารถที่จะปฏิเสธความรู้ของคุณเมื่อเราจับพวกเขาสัปดาห์ที่ผ่านมาหรือไม่? " Nobunaga ถาม "นั่นหมายความว่าพวกเขามาหลังจากที่เราได้ด้วยตัวเอง!" "คุณถามคำถามที่ไม่ถูกต้อง. พวกเขาไม่ได้รู้ว่าผมเป็นคนหนึ่งที่คุณกำลังมองหาในเวลานั้น." kurapika ... ทำไมคุณพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะใช้เวลาทั้งหมด ตำหนิ? พวกเขาจะได้เห็นผ่านทางคุณ ... ที่ Pakunoda - เธอเห็นความทรงจำของคุณเธอจะได้รู้ว่าเราปฏิบัติบังคับคุณให้เราช่วย ... "ผมเป็นคนเดียวที่คุณหลังจากใช่มั้ย?" มุมของริมฝีปากของ kurapika quirked ขึ้นไป แต่กับผมของเขายังคงปิดตาของเขาผลที่ได้คือแดกดัน, โรคเสียดสี "มันอาจจะไม่มีความหมายอะไรกับคุณ แต่ฉันให้คุณคำของฉันว่าฉันจะไม่กลับมาต่อสู้หรือพยายามที่จะหลบหนี. คุณจะได้ไม่ต้องใช้พวกเขาเป็นตัวประกัน." คนโง่ ... โง่! อย่าทำอย่างนี้! เราไม่ได้ขอให้คุณที่จะเสียสละตัวเอง ... เราไม่ได้ขอความช่วยเหลือของคุณ! "ให้ตายเถอะขวาว่าไม่มีอะไรที่คุ้มค่าคำของคุณ!" คำรามซามูไรที่ได้รับมากขึ้นและมากขึ้นด้วยความโกรธแต่ละวินาทีที่ผ่านไป "Dancho! คุณไม่เพียง แต่จะเชื่อเขาแล้วคุณล่ะ?" "สิ่งหนึ่งที่เห็นได้ชัดว่าคุณไม่ทราบเกี่ยวกับชนเผ่าที่คุณฆ่าอย่างไร้ความปราณีดังนั้นห้าปีที่ผ่านมาเป็นที่ Kuruta มีความสามารถในการโกหก" kurapika กล่าวว่าที่เงียบสงบของเขาเพื่อให้เสียงสนทนาที่ขัดแย้งกับอารมณ์ความรู้สึกที่หันหน้าไปทางเขาว่าสิ่งที่เขากล่าวว่าดูเหมือนจริงบริสุทธิ์และปราศจากข้อสงสัย. "ดวงตาของเราเมื่อสีแดงมีความสามารถในการมองเห็นผ่านชนิดของการหลอกลวงใด ๆ . เราถูกยกขึ้นไปสู่ความจริงค่า เหนือสิ่งอื่นใดเพื่อความสมดุลให้เห็นว่าทักษะกระแสจิต. " คืออะไร? ผมไม่ทราบว่า Killua สงสัยว่า kurapika ถูกดึงขาของพวกเขาแม้ในขณะที่เขาได้รับการบอกพวกเขาเกี่ยวกับการที่จะไม่สามารถที่จะโกหก. "แต่ถ้าคุณปล่อยให้พวกเขาไป" ผมบลอนด์กล่าวว่าใจเย็นตอนนี้ยกหัวของเขาที่จะมองผู้นำ Geneiryodan ในตา. "วิจิตร "ชายมืดปกคลุมในที่สุดกล่าวว่าหลังจากนาทีจ้องมองเข้าไปในรากของปัญหาของพวกเขาทั้งหมด "Paku." ฉบับที่ นี้ไม่สามารถเกิดขึ้น ... ตกใจเกินไปที่จะทำอะไรอย่างอื่นนอกจากจะจ้องมองซึมกะทือที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เชื่อของเขาบริสุทธิ์ มุ่งมั่น Companion เพื่อชี้ให้เห็นชัดเจน แผลก็ไม่มีอะไรเทียบกับสิ่งที่ geneiryodan ก็ทำได้ ยัง , มันไม่ได้ทิ้งไว้ให้ ตัดลึก ที่มีสีทองแดง กลิ่นเลือดแน่แท้ที่คิยืนอยู่ ของเหลวสีแดงได้ทั้งหมด แต่ย้อม kurapikas เหลือแขนแดง–ไม่ได้เป็นแพทช์ของสีชมพูคือซ้ายเขายังสามารถบอกได้โดยวิธีการที่แขนเพื่อนแขวนแผละ นิ้วที่ไม่เคลื่อนไหวและแข็งที่คุราปิก้าไม่มีการควบคุมแขนซ้ายของเขาอีก กล้ามเนื้อที่ถูกตัดขาดโดยซามูไรของใบมีดได้ทะลุผ่านกระดูก ไม่กี่เซนติเมตร และสมาชิกทั้งหมดจะมาปิด

" . . . . . . . . . . . . รอยขีดข่วนเล็ก ๆ นี้

โอ้ .