ย้อนกลับไปเมื่อสมัยที่หมีพูยังไม่เก

ย้อนกลับไปเมื่อสมัยที่หมีพูยังไม่เกิด ในหมู่บ้านของชนเผาอูกาก้าที่มีต้นแตงกวาเป็นสัญลักษณ์และมีความเชื่อที่ว่าหาใครพาหญิงสาวกลับมาสร้างครอบครัวที่หมู่บ้านได้ถือเป็นการนำความเจริญเข้ามาสู่หมู่บ้านเช่นกัน ในทุกปีชายหนุ่มที่อายุครบยี่สิบปี จะต้องเดินทางออกไปนอกหมูบ้านเพื่อนำความเจริญกลับมา ในปีนี้มีเพียงจ่อยเท่านั้นที่อายุครบ จ่อยเป็นเพียงเด็กหนุ่มที่ไม่เคยพบเจอโลกภายนอกเลยก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก การได้ออกไปจากหมู่บ้านถือเป็นเรื่องใหม่ที่ตื่นเต้นและท้าทายมาก
เมื่อมาถึงวันเดินทางท้องฟ้าสีครามสวยงามสุดๆ จ่อยเลือกที่จะเดินเท้าขึ้นทิศเหนือสุด เพราะจ่อยคิดว่ายิ่งสูงยิ่งพบกับความเจริญ เดินมาได้สองวันจ่อยก็ถึงเมืองลับแล จ่อยก็คิดว่าที่นี่คือที่ที่จ่อยจะมาเก็บเกี่ยวความเจริญและพาหญิงสาวที่ตามหากลับบ้านเกิด เมื่อจ่อยมาถึงจ่อยไม่รอช้าที่จะตามหาหญิงสาวก่อน จ่อยเริ่มเดินสำรวจเมืองเล็กๆนี้เดินไปก็เห็นทั้งความเจริญในทุกๆเรื่องทั้งสถานที่พักพังใจ โรงจ่ายน้ำ สถานีตำรวจ สถานพยาบาล โรงเรียน ตกดึกคืนนั้นเองความเหนื่อยล้าทำใจจ่อยอยากหาที่พักผ่อน แต่ก็ไม่รู้จะไปทางไหนเพราะไม่รู้จักใครเลย สุดท้ายจ่อยจึงเข้าไปขอบาร์แห่งหนึ่งทำงานแลกอาหารและที่อยู่ ในวันนั้นเองจ่อยได้พบกับกลุ่มหญิงสาวแสนสวยสี่คน ที่เข้ามานั่งดื่ม จ่อยจึงคิดว่าจะจีบหนึ่งในนั้นเนี่ยแหละ สอบถามจากเจ้าของร้านได้ความว่า คนแรกชื่อสโนไวท์ เบลล์ ซินโดเรล่า และมะขิ่น จ่อยเดินเข้าไปหาทั้งสี่แนะนำตัวและทักทาย แต่ด้วยความที่จ่อยในตอนนั้นมีฐานะเป็นแค่พนักงานธรรมดาๆ หญิงสาวทั้งสี่จึงไม่สนใจจ่อยและยังด่ากลับมาว่าเป็นแค่พนักงานริอาจจะมาจีบ อีกคนก็ว่าคงไม่มีการศึกษาสินะถึงเป็นได้แค่นี้ จ่อยนี่ถึงกลับอึ้งไปเลย และคิดได้ทันทีเลยว่าหลายตัดสินคนที่ภายนอกทั้งที่ยังไม่รู้จักกันดีจริงๆเลยแท้ๆ อีกทั้งการศึกษาเป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้คนมีคุณค่ามากขึ้น จ่อยลาออกและเดินทางกลับบ้านทันทีในวันรุ่งขึ้น เมื่อถึงเมืองจ่อยได้บอกกลับคนในเมืองว่าสิ่งที่สำคัญตอนนี้ไม่ใช่การสืบพันธุ์เพื่อดำรงอยู่ต่อไป แต่การศึกษาจะช่วยให้เรามีความรู้และความรู้นั้นแหละที่จะสร้างความเจริญก้าวหน้าให้กับเมืองของเราได้นั่นเอง จ่อยได้สร้างโรงเรียนขึ้นเป็นที่แรกริมแม่น้ำและในวันเปิดโรงเรียนวันแรกนั้นเอง จ่อยได้พบรักกับแอลเรียลที่ริมแม่น้ำนั้นทั้งสองครองรักกันตลอดไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในทุกปีชายหนุ่มที่อายุครบยี่สิบปี
โรงจ่ายน้ำสถานีตำรวจสถานพยาบาลโรงเรียน ที่เข้ามานั่งดื่ม สอบถามจากเจ้าของร้านได้ความว่าคนแรกชื่อสโนไวท์เบลล์ซินโดเรล่าและมะขิ่น จ่อยนี่ถึงกลับอึ้งไปเลย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ย้อนกลับไปเมื่อสมัยที่หมีพูยังไม่เกิดในทุกปีชายหนุ่มที่อายุครบยี่สิบปีจะต้องเดินทางออกไปนอกหมูบ้านเพื่อนำความเจริญกลับมาในปีนี้มีเพียงจ่อยเท่านั้นที่อายุครบจ่อยเป็นเพียงเด็กหนุ่มที่ไม่เคยพบเจอโลกภายนอกเลยก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมากเมื่อมาถึงวันเดินทางท้องฟ้าสีครามสวยงามสุดๆจ่อยเลือกที่จะเดินเท้าขึ้นทิศเหนือสุดเพราะจ่อยคิดว่ายิ่งสูงยิ่งพบกับความเจริญเดินมาได้สองวันจ่อยก็ถึงเมืองลับแลเมื่อจ่อยมาถึงจ่อยไม่รอช้าที่จะตามหาหญิงสาวก่อนจ่อยเริ่มเดินสำรวจเมืองเล็กๆนี้เดินไปก็เห็นทั้งความเจริญในทุกๆเรื่องทั้งสถานที่พักพังใจโรงจ่ายน้ำสถานีตำรวจสถานพยาบาลโรงเรียนแต่ก็ไม่รู้จะไปทางไหนเพราะไม่รู้จักใครเลยสุดท้ายจ่อยจึงเข้าไปขอบาร์แห่งหนึ่งทำงานแลกอาหารและที่อยู่ในวันนั้นเองจ่อยได้พบกับกลุ่มหญิงสาวแสนสวยสี่คนที่เข้ามานั่งดื่มสอบถามจากเจ้าของร้านได้ความว่าคนแรกชื่อสโนไวท์เบลล์ซินโดเรล่าและมะขิ่นจ่อยเดินเข้าไปหาทั้งสี่แนะนำตัวและทักทายแต่ด้วยความที่จ่อยในตอนนั้นมีฐานะเป็นแค่พนักงานธรรมดาๆอีกคนก็ว่าคงไม่มีการศึกษาสินะถึงเป็นได้แค่นี้จ่อยนี่ถึงกลับอึ้งไปเลยและคิดได้ทันทีเลยว่าหลายตัดสินคนที่ภายนอกทั้งที่ยังไม่รู้จักกันดีจริงๆเลยแท้ๆจ่อยลาออกและเดินทางกลับบ้านทันทีในวันรุ่งขึ้นเมื่อถึงเมืองจ่อยได้บอกกลับคนในเมืองว่าสิ่งที่สำคัญตอนนี้ไม่ใช่การสืบพันธุ์เพื่อดำรงอยู่ต่อไปจ่อยได้สร้างโรงเรียนขึ้นเป็นที่แรกริมแม่น้ำและในวันเปิดโรงเรียนวันแรกนั้นเองจ่อยได้พบรักกับแอลเรียลที่ริมแม่น้ำนั้นทั้งสองครองรักกันตลอดไป