3.6 Interrelationship between Osmor

3.6 Interrelationship between Osmoregulation and Digestion
Researchers studying osmoregulation and researchers studying digestion have rarely considered each other's data. Marine fishes drink significant amounts of seawater, a relatively-well buffered solution having a pH of about 8.5, while gastric digestion requires a pH of 4 or lower in most fish. The amount of HCl required just to acidify the seawater would be substantial, that is, if the entire stomach gets flooded with seawater. There are several likely alternatives, however. In fish with Y-shaped stomachs, the seawater could travel directly from the oesophagus to the pylorus, and traverse only a small fraction of the stomach surface. If, at the same time, digestion functioned primarily as contact digestion, then it could be largely separated from osmoregulation. On the other hand, marine salmon stomachs have been found to be filled with a liquid slurry which would prevent such separation. In such cases, alternation of digestion and seawater drinking might be possible, although fish whose stomachs seemed continuously filled, and therefore would have no time for drinking, have also been observed.
The pH of seawater should cause little or no problem with intestinal digestion. Too high a salt content in the intestine might exceed the operational range of some enzymes and thus reduce the rate of digestion. However, one of the functions of the stomach (and in eels, the oesophagus) in osmoregulation is to dilute the incoming seawater until it is approximately equal to the osmolarity of blood, thus protecting the intestine.
The final osmoregulatory product of the gut is a rectal fluid composed of magnesium and other divalent ions having about the same total concentration as blood. Preliminary data from scale loss studies indicated that death occurred from toxic levels of magnesium in the blood. A possible cause of the high magnesium is that gut peristalsis stopped, leaving the rectal fluid to accumulate and the magnesium ions to be reabsorbed instead of being excreted.
Thus, digestion and osmoregulation are so inter-related that problems in one system could disrupt the functions of the other. Exactly how fish normally avoid such problems is largely unknown.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3.6 interrelationship Osmoregulation และย่อยอาหาร
นักวิจัยศึกษา osmoregulation และนักวิจัยที่ศึกษาการย่อยอาหารไม่ค่อยได้พิจารณาข้อมูลของผู้อื่น ปลาทะเลเครื่องดื่มสำคัญจำนวนทะเล โซลูชันถูกบัฟเฟอร์ค่อนข้างดีมี pH ประมาณ 8.5 ในขณะที่ pH 4 หรือต่ำกว่าในปลาส่วนใหญ่ต้องการการย่อยอาหารในกระเพาะอาหาร จำนวนของ HCl ที่จำเป็นเพียงเพื่อ acidify น้ำทะเลจะพบ คือ ถ้าท้องทั้งน้ำท่วมกับน้ำทะเล มีได้หลายทางน่า อย่างไรก็ตาม ในปลา stomachs รูปตัว Y น้ำทะเลสามารถเดินทางโดยตรงจากหลอดอาหารไปยัง pylorus ทางข้ามเพียงเศษเสี้ยวเล็ก ๆ ของพื้นท้อง ถ้า พร้อมกัน แยกย่อยอาหารเป็นการย่อยอาหารติดต่อหลัก แล้วมันสามารถส่วนใหญ่แยกออกจาก osmoregulation บนมืออื่น ๆ stomachs ทะเลแซลมอนพบจะเต็มไป ด้วยสารละลายของเหลวที่จะป้องกันการแยกดังกล่าว ในกรณี alternation ย่อยอาหารและการดื่มน้ำทะเลอาจเป็นไปได้ แม้ว่าเติมปลา stomachs ที่ประจักษ์อย่างต่อเนื่อง และดังนั้นจะมีเวลาดื่ม นอกจากนี้ยังได้พบ
PH ของน้ำทะเลควรทำน้อย หรือไม่มีปัญหากับการย่อยอาหารที่ลำไส้ สูงเกินไปเนื้อหาความเค็มในลำไส้อาจเกินช่วงทำงานของเอนไซม์บางอย่าง และช่วยลดอัตราการย่อยอาหาร อย่างไรก็ตาม หนึ่งของการทำงาน ของกระเพาะอาหาร (และปลา ไหล หลอดอาหาร) ใน osmoregulation คือการ dilute น้ำทะเลเข้ามาจนกว่ามันจะประมาณเท่ากับ osmolarity ของเลือด ป้องกันลำไส้ดัง นั้น
สุดท้าย osmoregulatory ผลิตภัณฑ์ของไส้ไหลไส้ประกอบด้วยแมกนีเซียมและประจุอื่น ๆ divalent มีเกี่ยวกับสมาธิรวมกันเป็นเลือดได้ ข้อมูลเบื้องต้นจากอัตราขาดทุนการศึกษาระบุว่า ความตายเกิดขึ้นจากระดับพิษของแมกนีเซียมในเลือด สาเหตุที่เป็นไปได้ของแมกนีเซียมสูงเป็น peristalsis ของลำไส้ที่หยุด ปล่อยน้ำมันไส้พอกและประจุแมกนีเซียมจะเป็น reabsorbed แทนจะ excreted
ดัง ย่อยอาหารและ osmoregulation ดังนั้นระหว่างเกี่ยวข้องปัญหาในระบบหนึ่งอาจรบกวนหน้าที่ของอื่น ๆ แน่นอนว่าปลาตามปกติหลีกเลี่ยงปัญหาดังกล่าวเป็นส่วนใหญ่ไม่รู้จัก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3.6 ความสัมพันธ์ระหว่างการย่อยอาหาร Osmoregulation และ
นักวิจัยศึกษา osmoregulation และนักวิจัยการศึกษาการย่อยอาหารมีการพิจารณาข้อมูลของแต่ละคนที่ไม่ค่อย ปลาทะเลดื่มจำนวนมากของน้ำทะเลเป็นทางออกที่ค่อนข้างดีบัฟเฟอร์ที่มีค่า pH ประมาณ 8.5 ในขณะที่การย่อยอาหารในกระเพาะอาหารต้องมีค่า pH 4 หรือต่ำกว่าในปลามากที่สุด ปริมาณของ HCl ต้องเพียงเพื่อทำให้เป็นกรดของน้ำทะเลจะเป็นรูปธรรมนั่นคือถ้ากระเพาะอาหารทั้งหมดที่ได้รับน้ำท่วมด้วยน้ำทะเล มีแนวโน้มที่หลายทางเลือก แต่ ในปลาที่มีท้อง y-รูปน้ำทะเลสามารถเดินทางโดยตรงจากหลอดอาหารไปยังกระเพาะอาหารส่วนปลายและสำรวจเพียงเศษเล็ก ๆ ของพื้นผิวท้อง หากในเวลาเดียวกันการย่อยอาหารทำหน้าที่ส่วนใหญ่เป็นรายชื่อผู้ติดต่อการย่อยอาหารก็อาจจะแยกส่วนใหญ่มาจาก osmoregulation ในขณะที่ท้องทะเลปลาแซลมอนมีการตรวจพบจะเต็มไปด้วยสารละลายของเหลวซึ่งจะป้องกันไม่ให้แยกดังกล่าว ในกรณีเช่นนี้การหมุนเวียนของการย่อยอาหารและน้ำทะเลดื่มอาจเป็นไปได้ แต่ปลาที่มีท้องดูเหมือนเต็มไปอย่างต่อเนื่องและดังนั้นจึงจะมีเวลาสำหรับการดื่มไม่ได้รับยังพบ
ค่าความเป็นกรดของน้ำทะเลจะทำให้เกิดปัญหาน้อยหรือไม่มีเลยกับการย่อยอาหารในลำไส้ สูงเกินไปปริมาณเกลือในลำไส้อาจจะเกินช่วงการดำเนินงานของเอนไซม์บางอย่างและทำให้ลดอัตราของการย่อยอาหาร แต่หนึ่งในการทำงานของกระเพาะอาหาร (และในปลาไหล, หลอดอาหาร) ใน osmoregulation คือการเจือจางน้ำทะเลที่เข้ามาจนกว่าจะมีประมาณเท่ากับ osmolarity เลือดจึงปกป้องลำไส้
ผลิตภัณฑ์ osmoregulatory สุดท้ายของลำไส้เป็น ของเหลวทวารหนักประกอบด้วยแมกนีเซียมและไอออนประจุอื่น ๆ ที่มีเกี่ยวกับความเข้มข้นรวมเช่นเดียวกับเลือด ข้อมูลเบื้องต้นจากการศึกษาการสูญเสียขนาดที่ระบุว่าการตายที่เกิดขึ้นจากระดับที่เป็นพิษของแมกนีเซียมในเลือด สาเหตุที่เป็นไปได้ของแมกนีเซียมสูงที่ลำไส้บีบตัวหยุดออกจากของเหลวทางทวารหนักที่จะสะสมและแมกนีเซียมไอออนที่จะดูดซึมกลับแทนที่จะถูกขับออกมา
ดังนั้นการย่อยอาหารและ osmoregulation ดังนั้นระหว่างที่เกี่ยวข้องว่าปัญหาในระบบที่อาจรบกวนการทำงานของ ของอื่น ๆ ว่าวิธีการเลี้ยงปลาตามปกติหลีกเลี่ยงปัญหาดังกล่าวเป็นที่รู้จักส่วนใหญ่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3.6 ความสัมพันธ์ระหว่างระบบออสโมซิสและการย่อยอาหาร
นักวิจัยศึกษาต่างๆ และนักวิจัยศึกษาการย่อยได้ไม่ค่อยพิจารณาแต่ละอื่น ๆของข้อมูล ปลาทะเลดื่มในปริมาณสำคัญของน้ำทะเลค่อนข้างดีในสารละลายที่มี pH ประมาณ 8.5 , ในขณะที่ในการย่อยอาหารในกระเพาะอาหารมีความเป็นกรดเป็น 4 หรือต่ำกว่าในปลามากที่สุดปริมาณของ HCl เป็นแค่ acidify น้ำทะเลจะเป็นรูปธรรม นั่นคือ ถ้าท้องทั้งหมดถูกน้ำท่วมกับน้ำทะเล มีหลายทางเลือกมากอย่างไรก็ตาม ในท้องปลาด้วย y-shaped , น้ำทะเลสามารถเดินทางโดยตรงจากหลอดอาหารไปยังส่วนปลาย และเดินทางเพียงเศษเล็ก ๆของผิวหน้าท้อง ถ้า ในเวลาเดียวกันการย่อยอาหารการย่อยอาหารทำหน้าที่หลักเป็นผู้ติดต่อแล้วมันจะไปแยกต่างๆ . บนมืออื่น ๆ , ทะเลปลาแซลมอนท้องได้รับพบว่าเต็มไปด้วย ของเหลวข้นที่ป้องกัน เช่น การแยก . ในบางกรณี สลับ การย่อยอาหารและน้ำทะเลดื่มอาจเป็นไปได้ แม้ว่าปลาที่ท้องดูเหมือนอย่างต่อเนื่องเติมและดังนั้น จะไม่มีเวลาดื่มก็พบว่า
pH ของน้ำทะเล จะทำให้เกิดปัญหาหรือไม่ย่อยที่ลำไส้ ปริมาณเกลือที่สูงเกินไปในลำไส้อาจจะเกินช่วงการดำเนินงานของเอนไซม์บางตัว และดังนั้นจึง ลดอัตราการย่อยอาหาร อย่างไรก็ตาม หนึ่งในฟังก์ชันของกระเพาะอาหาร ( และปลาไหล ,หลอดอาหาร ) ต่างๆ เพื่อเจือจางน้ำเค็มเข้ามา จนมันมีขนาดประมาณเท่ากับำเลือดจึงปกป้องลำไส้
ผลิตภัณฑ์ osmoregulatory สุดท้ายของลำไส้เป็นทวารประกอบด้วยแมกนีเซียมไอออนของเหลวและขนาดอื่น ๆมีเกี่ยวกับเดียวกันทั้งหมดของเลือดข้อมูลเบื้องต้นจากการศึกษาพบว่า การตายเกิดขึ้นจากการสูญเสียขนาดเป็นพิษระดับแมกนีเซียมในเลือด สาเหตุที่เป็นไปได้ของแมกนีเซียมสูงที่อุทร peristalsis หยุดออกจากของเหลวทวารหนักเพื่อสะสมและแมกนีเซียมไอออนจะถูกดูดซึมกลับ แทนที่จะถูกขับออกมา .
ดังนั้นการย่อยอาหารและอินเตอร์ ที่เกี่ยวข้องกับปัญหาต่างๆ ดังนั้นในระบบหนึ่งอาจรบกวนการทำงานของอื่น ๆ ว่าปลาตามปกติ หลีกเลี่ยงปัญหาดังกล่าวเป็นส่วนใหญ่ที่ไม่รู้จัก