History[edit]Liberation from Lavo[e

History[edit]
Liberation from Lavo[edit]

Wat Si Sawai, Sukhothai Historical Park

Seated Buddha in "Maravijaya", second half of century (Sukhothai).[2] The Walters Art Museum.
Prior to the 13th century, Tai kingdoms had existed in the northern highlands including the Ngoenyang Kingdom of the Tai Yuan people (centered on Chiang Saen and the predecessor of the Lanna Kingdom), and the Heokam Kingdom of the Tai Lue people (centered on Chiang Hung, modern Jinghong in China). Sukhothai had been a trade center and part of Lavo (present day Lopburi), which was under the domination of the Khmer Empire. The migration of Tai people into the upper Chao Phraya valley was somewhat gradual.

Modern historians stated that the secession of Sukhothai (once known as Sukhodaya)[1] from the Khmer empire began as early as 1180 during the reign of Pho Khun Sri Naw Namthom who was the ruler of Sukhothai and the peripheral city of Si Satchanalai (now a part of Sukhothai Province as Amphoe). Sukhothai had enjoyed a substantial autonomy until it was reconquered around 1180 by the Mon people of Lavo under Khomsabad Khlonlampong.

Two brothers, Pho Khun Bangklanghao and Pho Khun Phameung took Sukhothai from Mon hands in 1239. Khun, before becoming a Thai feudal title, was a Tai title for a ruler of a fortified town and its surrounding villages, together called a mueang; in older usage prefixed by pho (พ่อ) "father",[3] (comparable in sound and meaning to rural English Paw). Bangklanghao ruled Sukhothai as Sri Indraditya – and began the Phra Ruang Dynasty - he expanded his primordial kingdom to the bordering cities. At the end of his reign in 1257, the Sukhothai kingdom covered the entire upper valley of the Chao Phraya River (then known simply as Menam, "Mother of Waters," the generic Thai name for rivers.)

Traditional Thai historians considered the foundation of the Sukhothai kingdom as the beginning of their nation because little was known about the kingdoms prior to Sukhothai. Modern historical studies demonstrate that Thai history began before Sukhothai. Yet the foundation of Sukhothai is still a celebrated event.


Wat Saphan Hin, Sukhothai Historical Park

Phra Achana, Wat Si Chum, Sukhothai Historical Park
Expansions under Ramkamhaeng[edit]
Pho Khun Ban Muang and his brother Ram Khamhaeng expanded the Sukhothai kingdom. To the south, Ramkamhaeng subjugated the kingdom of Supannabhum and Sri Thamnakorn (Tambralinga) and, through Tambralinga, adopted Theravada as state religion. Traditional history described the extension of Sukhothai in a great fashion and the accuracy of these claims is disputed. To the north, Ramkamhaeng put Phrae and Muang Sua (Luang Prabang) under tribute.

To the west, Ramkhamhaeng helped the Mons under Wareru (who is said to have eloped with Ramkamhaeng’s daughter) to free themselves from Pagan control and established a kingdom at Martaban (they later moved to Pegu). So, Thai historians considered the Kingdom of Martaban a Sukhothai tributary. However, in practice, such Sukhothai domination may not have extended that far.

With regard to culture, Ramkhamhaeng requested the monks from Sri Thamnakorn to propagate the Theravada religion in Sukhothai. In 1283, the Thai script was invented by Ramkamhaeng, formulating into the controversial Ramkamhaeng Stele discovered by Mongkut 600 years later.

It was also this time that the first relation with Yuan Dynasty was formulated and Sukhothai began sending trade missions to China. The well-known exported good of Sukhothai was the Sangkalok (Song Dynasty pottery) – the only period that Siam produced Chinese-styled ceramics and fell out of use by the 14th century.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

[แก้ไข] ประวัติศาสตร์การปลดปล่อยจากละโว้ [แก้ไข]วัดศรีสวาย อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัยพระที่นั่งใน "Maravijaya" ที่สองครึ่งศตวรรษ (สุโขทัย)[2] Walters พิพิธภัณฑ์ศิลปะก่อนศตวรรษที่ 13 อาณาจักรไทมีอยู่ในไฮแลนด์เหนือที่รวมทั้งราชอาณาจักร Ngoenyang ของคนไตยวน (กึ่งกลางเชียงแสนและรุ่นก่อนอาณาจักรล้านนา), และ Heokam ราชอาณาจักรของคนไทลื้อ (กึ่งกลางในอาณาจักรหอคำเชียงรุ่ง เชียงรุ้งที่ทันสมัยในประเทศจีน) สุโขทัยได้ศูนย์การค้าและส่วนของละโว้ (ปัจจุบันวันลพบุรี), ซึ่งภายใต้การปกครองของอาณาจักรเขมร การโยกย้ายของคนไทในหุบเขาบนเจ้าพระยาค่อนข้างสมดุลระบุนักประวัติศาสตร์สมัยที่ซีเซสชันของสุโขทัย (ครั้งเดียวเรียกว่า Sukhodaya) [1] จากเขมร จักรวรรดิเริ่มต้นที่ 1180 ในรัชสมัยของพ่อขุนศรี Naw Namthom เจ้าเจ้าสุโขทัยและการต่อพ่วงเมืองของศรีสัชนาลัย (ตอนนี้เป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดสุโขทัยเป็นอำเภอ) สุโขทัยมีความสุขอิสระพบจนกว่าจะมี reconquered ประมาณ 1180 คนมอญของละโว้ภายใต้ Khomsabad Khlonlampongสองพี่น้อง พ่อขุน Bangklanghao และ Phameung คุณพ่อเอาสุโขทัยจากมือจันทร์ใน 1239 คุณ ก่อนที่จะเป็น ชื่อเรื่องศักดินาไทย มีเรื่องเจ้าเมืองธาตุและบริเวณหมู่บ้าน ร่วมกันเรียกว่าเมือง ไท การใช้งานเก่าสิ่ง โดยโพธิ์ (พ่อ) "พ่อ", [3] (เปรียบเสียงและความหมายเพื่อชนบทอังกฤษ Paw) Bangklanghao ปกครองสุโขทัยเป็นศรี Indraditya – และเริ่มราชวงศ์เรืองพระ - เขาขยายอาณาจักร primordial เมืองข้างเคียง เมื่อสิ้นสุดรัชกาลใน 1257 อาณาจักรสุโขทัยครอบคลุมหุบเขาด้านบนทั้งหมดของแม่น้ำเจ้าพระยา (แล้วเรียกเป็นแม่น้ำ "แม่ของน้ำ ชื่อไทยทั่วไปในแม่น้ำก็)นักประวัติศาสตร์ไทยโบราณถือว่าเป็นรากฐานของอาณาจักรสุโขทัยเป็นจุดเริ่มต้นของชาติเนื่องจากน้อยได้ทราบเกี่ยวกับอาณาจักรก่อนสุโขทัย การศึกษาประวัติศาสตร์สมัยใหม่แสดงให้เห็นว่า ประวัติศาสตร์ไทยเริ่มก่อนสุโขทัย ยัง เป็นพื้นฐานของสุโขทัยได้ยังคงเป็นกิจกรรมเฉลิมฉลองวัดสะพานหิน อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัยพระ Achana วัดศรีชุม อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัยขยายภายใต้รามคำแหง [แก้ไข]น้องขุนรามคำแหงมหาราชและพ่อขุนบ้านเมืองขยายอาณาจักรสุโขทัย ใต้ รามคำแหง subjugated อาณาจักร Supannabhum และ Thamnakorn ศรี (Tambralinga) และ ผ่าน Tambralinga เถรวาทเป็นศาสนาของรัฐที่นำมาใช้ ประวัติดั้งเดิมอธิบายส่วนขยายของสุโขทัยในแฟชั่นที่ดี และมีข้อโต้แย้งความถูกต้องของการเรียกร้องเหล่านี้ ทางทิศเหนือ รามคำแหงใส่แพร่และเมือง Sua (หลวงพระบาง) ภายใต้ส่วยทางตะวันตก รามคำแหงช่วยมอนส์ภายใต้ Wareru (ที่กล่าวได้ว่า มี eloped กับลูกสาวของรามคำแหง) จะฟรีตัวเองจากการควบคุมการป่าเถื่อน และก่อตั้งราชอาณาจักรที่ Martaban (พวกเขาถูกย้ายไป Pegu) ดังนั้น นักประวัติศาสตร์ไทยถือว่าราชอาณาจักร Martaban สุโขทัยการสมทบ อย่างไรก็ตาม ในทางปฏิบัติ สุโขทัยปกครองดังกล่าวอาจไม่มีขยายที่ห่างไกลเกี่ยวกับวัฒนธรรม รามคำแหงร้องขอพระสงฆ์จาก Thamnakorn ศรีสืบศาสนาเถรวาทในสุโขทัย 1283 ในภาษาไทยถูกคิดค้น โดยรามคำแหง formulating เป็น Stele รามคำแหงแย้งที่ค้นพบ โดยพระจอมเกล้า 600 ปีต่อมาเนื่องจากเวลานี้ความสัมพันธ์แรกกับราชวงศ์หยวนถูกสูตร และสุโขทัยเริ่มส่งภารกิจทางการค้ากับจีน Sangkalok (ราชวงศ์ซ่งเครื่องปั้นดินเผา) เป็นรู้จักดีที่ส่งออกของสุโขทัย – ระยะเวลาเฉพาะที่สยามผลิตเซรามิคสไตล์จีน และตกจากศตวรรษที่ 14 ใช้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประวัติ [ แก้ไข ]
ปลดปล่อยจากละโว้ [ แก้ไข ]

วัดศรีไสว อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย

" ( " พระพุทธรูปในครึ่งหลังของศตวรรษ ( สุโขทัย ) . [ 2 ] พิพิธภัณฑ์ศิลปะ Walters .
ก่อนศตวรรษที่ 13 , ไทก๊กได้มีอยู่ในภาคเหนือ รวมถึงดวงจันทร์ของดาวเสาร์อาณาจักรไฮแลนด์ ของไทหยวนคน ( ศูนย์กลางอยู่ที่เชียงแสน และบรรพบุรุษของอาณาจักรล้านนา )และ heokam ราชอาณาจักรไทลื้อคน ( ศูนย์กลางในอาณาจักรพุกาม ทันสมัย จิ่งหง ในประเทศจีน ) สุโขทัยมีศูนย์การค้า และส่วนหนึ่งของละโว้ ( ปัจจุบันลพบุรี ) ซึ่งอยู่ภายใต้การปกครองของจักรวรรดิขอม การย้ายถิ่นของคนใต้ไปบนเจ้าพระยาหุบเขาค่อนข้างค่อยเป็นค่อยไป .

นักประวัติศาสตร์สมัยใหม่กล่าวว่า การแยกตัวออกจากสุโขทัย ( ครั้งเดียวเรียกใช้ ) [ 1 ] จากอาณาจักรขอมเริ่มก่อน , ในระหว่างรัชสมัยของพ่อขุนศรี namthom นอซึ่งเป็นเจ้าของอุปกรณ์ต่อพ่วงของสุโขทัยและเมืองศรีสัชนาลัย ( ตอนนี้เป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดสุโขทัย อำเภอ )สุโขทัยมีชอบอิสระมากจนเอาชนะได้อีกรอบ , โดยคนมอญ ของละโว้ ภายใต้ khomsabad khlonlampong

พี่ชายสองคนและพ่อขุน bangklanghao พ่อขุน phameung เอาสุโขทัยจากมือของมอญในงาน . คุณ ก่อนที่จะมาเป็นชื่อไทย ศักดินา เป็นไท ชื่อประมุขของป้อมเมืองและหมู่บ้านที่อยู่โดยรอบ ด้วยกันเรียกว่าเมือง ;ในการใช้ - เก่าโดยโพธิ์ ( พ่อ ) ว่า " พ่อ " [ 3 ] ( เทียบเคียงเสียง และความหมายของอุ้งเท้าภาษาอังกฤษในชนบท ) bangklanghao ปกครองสุโขทัย พ่อขุนศรีอินทราทิตย์ ) และเริ่มพระร่วงราชวงศ์ - เขาขยายอาณาจักรกลุ่มของเขาไปประชิดเมือง ปลายรัชกาลของพระองค์ในเรื่อง อาณาจักร สุโขทัยครอบคลุมเหนือหุบเขาทั้งหมดของแม่น้ำเจ้าพระยา ( แม่น้ำจากนั้นก็เป็นที่รู้จักกัน ," แม่ " , " ชื่อไทยทั่วไปแม่น้ำ )

แบบดั้งเดิมของไทยนักประวัติศาสตร์ถือว่ารากฐานของราชอาณาจักรสุโขทัยเป็นจุดเริ่มต้นของประเทศเพราะ เล็กน้อยเป็นที่รู้จักเกี่ยวกับอาณาจักรก่อนสุโขทัย การศึกษาประวัติศาสตร์สมัยใหม่ เริ่มแสดงให้เห็นว่าประวัติศาสตร์ไทยก่อนสมัยสุโขทัย แต่รากฐานของสุโขทัย ยังคงเฉลิมฉลองเหตุการณ์


วัดสะพานหินอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย

พระอจนะ วัดศรีชุม อุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย
ขยายภายใต้โครงการ [ แก้ไข ]
พ่อขุนบานเมืองและพี่ชายของเขาพ่อขุนบานเมืองขยายราชอาณาจักรสุโขทัย . ไปทางทิศใต้ , รามคําแหง ยึดอาณาจักรของ supannabhum และศรี thamnakorn ( ตามพรลิงค์ ) และประกาศใช้เป็นรัฐตามพรลิงค์ผ่าน , หลักคำสอนศาสนาประวัติศาสตร์โบราณอธิบายนามสกุลของสุโขทัยในแฟชั่นที่ดีและความถูกต้องของการเรียกร้องเหล่านี้ถูกโต้แย้ง รามคําแหงแพร่ไปทางทิศเหนือ , ใส่เมืองเสือ ( หลวงพระบาง ) ภายใต้บรรณาการ

ไปตะวันตกรามช่วย Mons ภายใต้ wareru ( ใครเคยหนีไปกับลูกสาวพิเศษ ) ที่จะฟรีตัวเองจากการควบคุมศาสนาและก่อตั้งอาณาจักรที่เมาะตะมะ ( ต่อมาย้ายไปอยู่หงสาวดี ) ดังนั้น ไทยนักประวัติศาสตร์ถือว่าราชอาณาจักรสุโขทัยเมาะตะมะเป็นแคว อย่างไรก็ตาม ในทางปฏิบัติ เช่น สุโขทัยการปกครองอาจไม่ได้ไปไกลขนาดนั้น

เกี่ยวกับวัฒนธรรมรามคำแหงขอพระสงฆ์จากศรี thamnakorn เผยแพร่ศาสนาเถรวาทในสุโขทัย ในตัว , สคริปภาษาไทยถูกคิดค้นโดยรามคําแหง 2 ในศิลาจารึกที่ค้นพบโดย มหาวิทยาลัยรามคําแหง แย้ง 600 ปีต่อมา . . .

มันก็เวลาที่ความสัมพันธ์ครั้งแรกกับราชวงศ์หยวน เป็นยุทธศาสตร์ และสุโขทัยเริ่มส่งภารกิจการค้ากับจีนที่รู้จักกันดีส่งออกที่ดีของสุโขทัยเป็น sangkalok ( เพลงเครื่องปั้นดินเผาราชวงศ์และเพียงระยะเวลาที่ผลิตจีนสไตล์สยาม เซรามิค และเลิกใช้โดยศตวรรษที่ 14