From Twice-Told Tales, 1837, 1851By

From Twice-Told Tales, 1837, 1851
By Nathaniel Hawthorne, 1804-1864
The Minister's Black Veil
A Parable

THE SEXTON stood in the porch of Milford meeting-house, pulling busily at the bell-rope. The old people of the village came stooping along the street. Children, with bright faces, tripped merrily beside their parents, or mimicked a graver gait, in the conscious dignity of their Sunday clothes. Spruce bachelors looked sidelong at the pretty maidens, and fancied that the Sabbath sunshine made them prettier than on week days. When the throng had mostly streamed into the porch, the sexton began to toll the bell, keeping his eye on the Reverend Mr. Hooper's door. The first glimpse of the clergyman's figure was the signal for the bell to cease its summons.
"But what has good Parson Hooper got upon his face?" cried the sexton in astonishment.
All within hearing immediately turned about, and beheld the semblance of Mr. Hooper, pacing slowly his meditative way towards the meeting-house. With one accord they started, expressing more wonder than if some strange minister were coming to dust the cushions of Mr. Hooper's pulpit.
"Are you sure it is our parson?" inquired Goodman Gray of the sexton.
"Of a certainty it is good Mr. Hooper," replied the sexton. "He was to have exchanged pulpits with Parson Shute, of Westbury; but Parson Shute sent to excuse himself yesterday, being to preach a funeral sermon."
The cause of so much amazement may appear sufficiently slight. Mr. Hooper, a gentlemanly person, of about thirty, though still a bachelor, was dressed with due clerical neatness, as if a careful wife had starched his band, and brushed the weekly dust from his Sunday's garb. There was but one thing remarkable in his appearance. Swathed about his forehead, and hanging down over his face, so low as to be shaken by his breath, Mr. Hooper had on a black veil. On a nearer view it seemed to consist of two folds of crape, which entirely concealed his features, except the mouth and chin, but probably did not intercept his sight, further than to give a darkened aspect to all living and inanimate things. With this gloomy shade before him, good Mr. Hooper walked onward, at a slow and quiet pace, stooping somewhat, and looking on the ground, as is customary with abstracted men, yet nodding kindly to those of his parishioners who still waited on the meeting-house steps. But so wonder-struck were they that his greeting hardly met with a return.
"I can't really feel as if good Mr. Hooper's face was behind that piece of crape," said the sexton.
"I don't like it," muttered an old woman, as she hobbled into the meeting-house. "He has changed himself into something awful, only by hiding his face."
"Our parson has gone mad!" cried Goodman Gray, following him across the threshold.
A rumor of some unaccountable phenomenon had preceded Mr. Hooper into the meeting-house, and set all the congregation astir. Few could refrain from twisting their heads towards the door; many stood upright, and turned directly about; while several little boys clambered upon the seats, and came down again with a terrible racket. There was a general bustle, a rustling of the women's gowns and shuffling of the men's feet, greatly at variance with that hushed repose which should attend the entrance of the minister. But Mr. Hooper appeared not to notice the perturbation of his people. He entered with an almost noiseless step, bent his head mildly to the pews on each side, and bowed as he passed his oldest parishioner, a white-haired great-grandsire, who occupied an arm-chair in the centre of the aisle. It was strange to observe how slowly this venerable man became conscious of something singular in the appearance of his pastor. He seemed not fully to partake of the prevailing wonder, till Mr. Hooper had ascended the stairs, and showed himself in the pulpit, face to face with his congregation, except for the black veil. That mysterious emblem was never once withdrawn. It shook with his measured breath, as he gave out the psalm; it threw its obscurity between him and the holy page, as he read the Scriptures; and while he prayed, the veil lay heavily on his uplifted countenance. Did he seek to hide it from the dread Being whom he was addressing?
Such was the effect of this simple piece of crape, that more than one woman of delicate nerves was forced to leave the meeting-house. Yet perhaps the pale-faced congregation was almost as fearful a sight to the minister, as his black veil to them.
Mr. Hooper had the reputation of a good preacher, but not an energetic one: he strove to win his people heavenward by mild, persuasive influences, rather than to drive them thither by the thunders of the Word. The sermon which he now delivered was marked by the same characteristics of style and manner as the general series of his pulpit oratory. But there was something, either in the sentiment of the discourse itself, or in the imagination of the auditors, which made it greatly the most powerful effort that they had ever heard from their pastor's lips. It was tinged, rather more darkly than usual, with the gentle gloom of Mr. Hooper's temperament. The subject had reference to secret sin, and those sad mysteries which we hide from our nearest and dearest, and would fain conceal from our own consciousness, even forgetting that the Omniscient can detect them. A subtle power was breathed into his words. Each member of the congregation, the most innocent girl, and the man of hardened breast, felt as if the preacher had crept upon them, behind his awful veil, and discovered their hoarded iniquity of deed or thought. Many spread their clasped hands on their bosoms. There was nothing terrible in what Mr. Hooper said, at least, no violence; and yet, with every tremor of his melancholy voice, the hearers quaked. An unsought pathos came hand in hand with awe. So sensible were the audience of some unwonted attribute in their minister, that they longed for a breath of wind to blow aside the veil, almost believing that a stranger's visage would be discovered, though the form, gesture, and voice were those of Mr. Hooper.
At the close of the services, the people hurried out with indecorous confusion, eager to communicate their pent-up amazement, and conscious of lighter spirits the moment they lost sight of the black veil. Some gathered in little circles, huddled closely together, with their mouths all whispering in the centre; some went homeward alone, wrapt in silent meditation; some talked loudly, and profaned the Sabbath day with ostentatious laughter. A few shook their sagacious heads, intimating that they could penetrate the mystery; while one or two affirmed that there was no mystery at all, but only that Mr. Hooper's eyes were so weakened by the midnight lamp, as to require a shade. After a brief interval, forth came good Mr. Hooper also, in the rear of his flock. Turning his veiled face from one group to another, he paid due reverence to the hoary heads, saluted the middle aged with kind dignity as their friend and spiritual guide, greeted the young with mingled authority and love, and laid his hands on the little children's heads to bless them. Such was always his custom on the Sabbath day. Strange and bewildered looks repaid him for his courtesy. None, as on former occasions, aspired to the honor of walking by their pastor's side. Old Squire Saunders, doubtless by an accidental lapse of memory, neglected to invite Mr. Hooper to his table, where the good clergyman had been wont to bless the food, almost every Sunday since his settlement. He returned, therefore, to the parsonage, and, at the moment of closing the door, was observed to look back upon the people, all of whom had their eyes fixed upon the minister. A sad smile gleamed faintly from beneath the black veil, and flickered about his mouth, glimmering as he disappeared.
"How strange," said a lady, "that a simple black veil, such as any woman might wear on her bonnet, should become such a terrible thing on Mr. Hooper's face!"
"Something must surely be amiss with Mr. Hooper's intellects," observed her husband, the physician of the village. "But the strangest part of the affair is the effect of this vagary, even on a sober-minded man like myself. The black veil, though it covers only our pastor's face, throws its influence over his whole person, and makes him ghostlike from head to foot. Do you not feel it so?"
"Truly do I," replied the lady; "and I would not be alone with him for the world. I wonder he is not afraid to be alone with himself!"
"Men sometimes are so," said her husband.
The afternoon service was attended with similar circumstances. At its conclusion, the bell tolled for the funeral of a young lady. The relatives and friends were assembled in the house, and the more distant acquaintances stood about the door, speaking of the good qualities of the deceased, when their talk was interrupted by the appearance of Mr. Hooper, still covered with his black veil. It was now an appropriate emblem. The clergyman stepped into the room where the corpse was laid, and bent over the coffin, to take a last farewell of his deceased parishioner. As he stooped, the veil hung straight down from his forehead, so that, if her eyelids had not been closed forever, the dead maiden might have seen his face. Could Mr. Hooper be fearful of her glance, that he so hastily caught back the black veil? A person who watched the interview between the dead and living, scrupled not to affirm, that, at the instant when the clergyman's features were disclosed, the corpse had slightly shuddered, rustling the shroud and muslin cap, though the countenance retained the composure of death. A superstitious old woman was the only witness of this prodigy. From the coffin Mr. Hooper passed into the chamber of the mourners, and thence to the head of the staircase,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จาก Twice-Told นิทาน 1837, 1851โดยแธ 1804-1864ผิวดำของรัฐมนตรีมีนิทานคติสอนใจ SEXTON ยืนอยู่ในระเบียงของประชุมบ้านลฟอร์ด ดึงเชือกระฆังยุ่ง คนเก่าของหมู่บ้านมา stooping ไปตามถนน เด็ก หน้าใส tripped merrily ข้างพ่อ หรือ mimicked เดินที่ graver ในศักดิ์ศรีสติของเสื้อผ้าของพวกเขาวันอาทิตย์ ปริญญาตรีแค่มอง sidelong ที่เมเดนสวย และ fancied ที่ซันไชน์วันสะบาโตทำให้พวกเขาสวยกว่าวันสัปดาห์ เมื่อมีการส่งกระแสข้อมูลนั่งมีส่วนใหญ่เป็นระเบียง sexton การเริ่มโทรเบลล์ รักษาตาของเขาบนประตูของ Reverend นายรับ ค้นหารูปของ clergyman แรกถูกสัญญาณสำหรับเบลล์เซาของเอสเธอร์"แต่อะไรดีรับ Parson มีตามใบหน้าของเขา" ร้อง sexton ใน astonishmentภายในได้ยินทันทีเปิดเกี่ยวกับ ก beheld semblance ของนายรับ pacing เขาเข้าฌานไปทางบ้านประชุมช้า พรึบ ก็เริ่ม กำลังใจเพิ่มมากขึ้นกว่าถ้ารัฐมนตรีบางแปลกมาปัดฝุ่นเบาะของนายรับแท่นเทศน์"คุณแน่ใจเป็น parson ของเรา" ทูลเทาคลาของ sexton"แน่นอนมันเป็นดีนายรับ ตอบกลับ sexton "พระองค์ได้แลกเปลี่ยน pulpits Parson Shute ของ Westbury แต่ Parson Shute ส่งไปขอโทษตัวเองเมื่อวานนี้ การเทศน์เทศน์งานศพ"สาเหตุของความประหลาดใจมากอาจปรากฏพอเล็กน้อย นายรับ สุภาพบุรุษคน ประมาณ 30 ยังคงปริญญาตรี ว่าได้แต่งตัวด้วยครบกำหนด neatness เสมียน ว่าภรรยาระวังมี starched วงดนตรีของเขา และทาสีฝุ่นประจำสัปดาห์จากวันอาทิตย์ของ garb มีแต่สิ่งหนึ่งที่โดดเด่นในรูปลักษณ์ของเขา Swathed เกี่ยวกับเขาหน้าผาก แขวนลงทั่วใบหน้าของเขา ดังนั้นต่ำไปถูกเขย่า โดยลมหายใจของเขา นายรับได้บนผิวดำ มองเอื้อมเหมือนประกอบด้วยสองพับของ crape ซึ่งทั้งหมดปกปิดคุณลักษณะของเขา ยกเว้นปากและคาง แต่อาจไม่ได้ดักเขาสายตา ระดับการให้มุมมองภาพที่มืดลงสิ่งชีวิต และ inanimate มีร่มนี้มืดมนก่อนเขา รับนายดีเดินในจังหวะช้า และเงียบ เป็นต้น ไป stooping ค่อนข้าง และมองเรา เป็นพิธีกับบทบาทชาย ได้ nodding กับ parishioners ของเขาที่ยังคง รออยู่ตอนประชุมบ้านกรุณา แต่ให้ใจหลงถูกพวกที่อวยพรของเขาแทบไม่พบกับกลับ"ผมไม่รู้สึกว่าหน้าดีนายรับของได้หลังชิ้นส่วนของ crape ว่า sexton"ฉันไม่ชอบ muttered หญิงชรา เป็นเธอ hobbled เข้าประชุมบ้าน "เขามีการเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นสิ่งที่น่ากลัว โดยซ่อนใบหน้าของเขาเท่านั้น""Parson เราหายบ้า" ร้องคลาเทา ตามเขาข้ามขีดจำกัดข่าวลือบางปรากฏการณ์ unaccountable มีหน้ารับนายเข้าประชุมบ้าน และตั้งชุมนุมชนทั้งหมดนัก ไม่กี่สามารถละเว้นการบิดศีรษะของพวกเขาไปยังประตู หลายคนยืนตรง และโดยตรงเกี่ยวกับ ความเกลียด ในขณะที่เด็กชายตัวเล็ก ๆ หลาย clambered ที่นั่ง และมาลงอีกครั้งกับไม้น่ากลัว มีทั่วไปคึกคัก rustling ของชุดของผู้หญิง และสับของเท้าของผู้ชาย มากทับต่าง ๆ ที่ hushed ซึ่งควรร่วมของรัฐมนตรีว่าการกระทรวง แต่นายรับปรากฏไม่ให้ สังเกตเห็น perturbation คนของเขา เขาป้อน ด้วยมีขั้นตอนมืด ๆ เกือบ เงี้ยวศีรษะ mildly pews ในแต่ละด้าน และลง ตามเขาผ่าน parishioner เก่าของเขา เป็นขาว haired ดี-grandsire ที่ครอบครองเก้าอี้แขนเป็นของเก็บ แปลกสังเกตวิธีช้าคนนี้มินท์เป็นตระหนักสิ่งเอกพจน์ในลักษณะที่ปรากฏของศิษยาภิบาลของเขาได้ เขาดูเหมือนไม่เต็มใจยึด เข้าร่วมจนนายรับได้แถมยังบันได และแสดงให้เห็นตัวเองในแท่นเทศน์ face to face with คณะของเขา ยกเว้นผิวดำ เคยมีถอนสัญลักษณ์ที่ลึกลับ มันจับกับลมหายใจของเขาวัด ตามเขาให้อธิษฐาน มันโยนของ obscurity ระหว่างเขาและหน้าศักดิ์สิทธิ์ เขาอ่านคัมภีร์ และในขณะที่เขาอธิษฐาน ม่านวางหนักบนเขาสนับสนุนเชิญ เขาไม่ต้องการซ่อนจากความกลัวในการที่ เขาถูกกำหนดเช่นผลของชิ้นนี้อย่าง crape ที่ผู้หญิงมากกว่าหนึ่งของเส้นประสาทอ่อนถูกบังคับให้ออกจากบ้านการประชุมได้ ยัง ทีคณะประสบจางได้เกือบเป็นที่น่ากลัวเห็นรัฐมนตรีว่าการ เป็นผิวสีดำของเขาไปMr. Hooper had the reputation of a good preacher, but not an energetic one: he strove to win his people heavenward by mild, persuasive influences, rather than to drive them thither by the thunders of the Word. The sermon which he now delivered was marked by the same characteristics of style and manner as the general series of his pulpit oratory. But there was something, either in the sentiment of the discourse itself, or in the imagination of the auditors, which made it greatly the most powerful effort that they had ever heard from their pastor's lips. It was tinged, rather more darkly than usual, with the gentle gloom of Mr. Hooper's temperament. The subject had reference to secret sin, and those sad mysteries which we hide from our nearest and dearest, and would fain conceal from our own consciousness, even forgetting that the Omniscient can detect them. A subtle power was breathed into his words. Each member of the congregation, the most innocent girl, and the man of hardened breast, felt as if the preacher had crept upon them, behind his awful veil, and discovered their hoarded iniquity of deed or thought. Many spread their clasped hands on their bosoms. There was nothing terrible in what Mr. Hooper said, at least, no violence; and yet, with every tremor of his melancholy voice, the hearers quaked. An unsought pathos came hand in hand with awe. So sensible were the audience of some unwonted attribute in their minister, that they longed for a breath of wind to blow aside the veil, almost believing that a stranger's visage would be discovered, though the form, gesture, and voice were those of Mr. Hooper.At the close of the services, the people hurried out with indecorous confusion, eager to communicate their pent-up amazement, and conscious of lighter spirits the moment they lost sight of the black veil. Some gathered in little circles, huddled closely together, with their mouths all whispering in the centre; some went homeward alone, wrapt in silent meditation; some talked loudly, and profaned the Sabbath day with ostentatious laughter. A few shook their sagacious heads, intimating that they could penetrate the mystery; while one or two affirmed that there was no mystery at all, but only that Mr. Hooper's eyes were so weakened by the midnight lamp, as to require a shade. After a brief interval, forth came good Mr. Hooper also, in the rear of his flock. Turning his veiled face from one group to another, he paid due reverence to the hoary heads, saluted the middle aged with kind dignity as their friend and spiritual guide, greeted the young with mingled authority and love, and laid his hands on the little children's heads to bless them. Such was always his custom on the Sabbath day. Strange and bewildered looks repaid him for his courtesy. None, as on former occasions, aspired to the honor of walking by their pastor's side. Old Squire Saunders, doubtless by an accidental lapse of memory, neglected to invite Mr. Hooper to his table, where the good clergyman had been wont to bless the food, almost every Sunday since his settlement. He returned, therefore, to the parsonage, and, at the moment of closing the door, was observed to look back upon the people, all of whom had their eyes fixed upon the minister. A sad smile gleamed faintly from beneath the black veil, and flickered about his mouth, glimmering as he disappeared."How strange," said a lady, "that a simple black veil, such as any woman might wear on her bonnet, should become such a terrible thing on Mr. Hooper's face!""Something must surely be amiss with Mr. Hooper's intellects," observed her husband, the physician of the village. "But the strangest part of the affair is the effect of this vagary, even on a sober-minded man like myself. The black veil, though it covers only our pastor's face, throws its influence over his whole person, and makes him ghostlike from head to foot. Do you not feel it so?""Truly do I," replied the lady; "and I would not be alone with him for the world. I wonder he is not afraid to be alone with himself!""Men sometimes are so," said her husband.The afternoon service was attended with similar circumstances. At its conclusion, the bell tolled for the funeral of a young lady. The relatives and friends were assembled in the house, and the more distant acquaintances stood about the door, speaking of the good qualities of the deceased, when their talk was interrupted by the appearance of Mr. Hooper, still covered with his black veil. It was now an appropriate emblem. The clergyman stepped into the room where the corpse was laid, and bent over the coffin, to take a last farewell of his deceased parishioner. As he stooped, the veil hung straight down from his forehead, so that, if her eyelids had not been closed forever, the dead maiden might have seen his face. Could Mr. Hooper be fearful of her glance, that he so hastily caught back the black veil? A person who watched the interview between the dead and living, scrupled not to affirm, that, at the instant when the clergyman's features were disclosed, the corpse had slightly shuddered, rustling the shroud and muslin cap, though the countenance retained the composure of death. A superstitious old woman was the only witness of this prodigy. From the coffin Mr. Hooper passed into the chamber of the mourners, and thence to the head of the staircase,

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จากนิทานครั้งที่สองบอก-, 1837, 1851
โดยนาธาเนียลฮอว์ ธ 1804-1864 รัฐมนตรีว่าการกระทรวงดำปกคลุมบรรพเซกซ์ตันยืนอยู่ในมุขของฟอร์ดการประชุมบ้านดึงยุ่งที่ระฆังเชือก คนเก่าของหมู่บ้านมาก้มไปตามถนน เด็กที่มีใบหน้าที่สดใสสนุกสนานสะดุดข้างพ่อแม่ของพวกเขาหรือเลียนแบบการเดินแกะสลักในศักดิ์ศรีความใส่ใจของเสื้อผ้าวันอาทิตย์ ตรีโก้มองเอียง ๆ ที่สาวสวยและ fancied ว่าแสงแดดวันสะบาโตทำให้พวกเขาสวยกว่าในวันต่อสัปดาห์ เมื่อฝูงชนได้ส่วนใหญ่เป็นสตรีมไปที่ระเบียงเซกซ์ตันเริ่มที่จะโทรระฆัง, การรักษาตาของเขาในประตูของนายนายฮูเปอร์ เหลือบแรกของรูปพระที่เป็นสัญญาณสำหรับระฆังที่จะยุติการเรียกของมัน. "แต่สิ่งที่ดีมีพระฮูเปอร์ได้เมื่อใบหน้าของเขา?" เฮียร้องไห้ในความประหลาดใจ. ทั้งหมดภายในได้ยินทันทีหันและเห็นรูปร่างหน้าตาของนายฮูเปอร์ที่เดินไปเดินมาอย่างช้า ๆ ทางสมาธิของเขาต่อที่ประชุมบ้าน สอดคล้องกับหนึ่งในพวกเขาก็เริ่มแสดงความสงสัยมากกว่าว่าบางส่วนรัฐมนตรีว่าการกระทรวงแปลกที่กำลังจะมาฝุ่นหมอนอิงของนายฮูเปอร์เทศน์ของ. "คุณแน่ใจว่าเป็นพระของเราหรือไม่" ถามสามีสีเทาของเซกซ์ตัน. "ของแน่นอนมันเป็นสิ่งที่ดีนายฮูเปอร์" ตอบเซกซ์ตัน "เขาเป็นคนที่จะมีการแลกเปลี่ยนแท่นพูดกับพระ Shute ของ Westbury แต่พระ Shute ส่งไปแก้ตัวตัวเองเมื่อวานนี้เป็นไปเทศน์เทศน์งานศพ." สาเหตุของความประหลาดใจมากที่อาจปรากฏขึ้นเล็กน้อยพอ นายฮูเปอร์เป็นคนที่เป็นสุภาพบุรุษของประมาณสามสิบแม้ว่าจะยังคงตรีถูกคลุมด้วยความเรียบร้อยเนื่องจากพระเช่นถ้าภรรยาระวังได้แป้งวงดนตรีของเขาและปัดฝุ่นสัปดาห์จากเครื่องแต่งกายของเขาในวันอาทิตย์ มีสิ่งหนึ่ง แต่ก็โดดเด่นในลักษณะของเขา swathed เกี่ยวกับหน้าผากของเขาและห้อยลงมาบนใบหน้าของเขาต่ำเพื่อที่จะได้รับการสั่นลมหายใจของเขานายฮูเปอร์ได้ในม่านสีดำ เมื่อใกล้จะดูดูเหมือนจะประกอบด้วยสองเท่าของแขนไว้ทุกข์ซึ่งปกปิดคุณสมบัติทั้งหมดของเขายกเว้นปากและคาง แต่อาจจะไม่ได้ตัดสายพระเนตรของพระองค์ไกลเกินกว่าที่จะให้แง่มุมที่มืดเพื่อสิ่งมีชีวิตและไม่มีชีวิตทั้งหมด ด้วยเฉดสีที่มืดมนนี้ก่อนหน้าเขาดีนายฮูเปอร์เดินเป็นต้นไปที่ก้าวช้าและเงียบสงบก้มบ้างและมองบนพื้นดินที่เป็นจารีตประเพณีกับคนใจลอย แต่พยักหน้ากรุณาบรรดานักบวชของเขาที่ยังคงรอคอยใน ขั้นตอนการประชุมบ้าน แต่สงสัยหลงผู้ที่ได้รับการอวยพรของเขาแทบจะไม่ได้พบกับการกลับมาได้. "ฉันไม่สามารถจริงๆรู้สึกว่าใบหน้าที่ดีนายฮูเปอร์อยู่เบื้องหลังชิ้นส่วนของเครปที่" กล่าวว่าเซกซ์ตัน. "ผมไม่ชอบมัน "พึมพำหญิงชราคนหนึ่งขณะที่เธอเข้ามาในการประชุม hobbled บ้าน "เขามีการเปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นสิ่งที่น่ากลัวเพียงโดยการซ่อนใบหน้าของเขา." "พระของเราได้ไปบ้า!" ร้องไห้กู๊ดแมนเกรย์ต่อไปนี้เขาข้ามธรณีประตู. ข่าวลือของปรากฏการณ์รับผิดชอบบางส่วนได้นำนายฮูเปอร์ลงไปในการประชุมบ้านและการตั้งค่าทั้งหมดที่ชุมนุมเคลื่อนไหวไปมา ไม่กี่สามารถละเว้นจากการบิดหัวของพวกเขาไปที่ประตู; หลายคนลุกขึ้นยืนตรงและหันโดยตรงเกี่ยวกับ; ในขณะที่ชายน้อยหลายปีนอยู่บนที่นั่งและเสด็จลงมาอีกครั้งกับไม้ที่น่ากลัว มีความคึกคักโดยทั่วไปทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบของชุดของผู้หญิงและสับเท้าของผู้ชายเป็นอย่างมากโดยขัดกับที่สงบเงียบที่ควรเข้าร่วมทางเข้าของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเป็น แต่นายฮูเปอร์ปรากฏจะไม่สังเกตเห็นการก่อกวนของคนของเขา เขาเข้ากับขั้นตอนที่ไม่มีเสียงเกือบก้มศีรษะของเขาอย่างอ่อนโยนเพื่อม้านั่งในแต่ละด้านและโค้งคำนับในขณะที่เขาผ่านลูกบ้านที่เก่าแก่ที่สุดของเขาสีขาวที่มีผมดีปู่ที่ครอบครองแขนเก้าอี้ในศูนย์ของทางเดินที่ มันเป็นเรื่องแปลกที่จะสังเกตเห็นว่าคนที่เคารพช้านี้กลายเป็นจิตสำนึกของบางสิ่งบางอย่างเอกพจน์ในลักษณะของบาทหลวงของเขา ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้มีส่วนร่วมอย่างเต็มที่เพื่อความสงสัยที่เกิดขึ้นจนนายฮูเปอร์ได้เสด็จขึ้นบันไดและแสดงให้เห็นตัวเองอยู่ในมุขที่เผชิญหน้ากับการชุมนุมของเขายกเว้นผ้าคลุมหน้าสีดำ สัญลักษณ์ที่ลึกลับก็ไม่เคยถอนตัวออกมาครั้งเดียว มันสั่นด้วยลมหายใจที่วัดได้ในขณะที่เขาให้ออกบทสวดนั้น มันโยนความสับสนระหว่างเขาและหน้าศักดิ์สิทธิ์ในขณะที่เขาอ่านคัมภีร์; และในขณะที่เขาอธิษฐานม่านอย่างหนักในการวางสีหน้า uplifted ของเขา เขาพยายามที่จะซ่อนมันไว้จากความกลัวซึ่งเขาอยู่? ดังกล่าวเป็นผลของชิ้นง่ายของเครปที่มากกว่าผู้หญิงคนหนึ่งของเส้นประสาทที่ละเอียดอ่อนถูกบังคับให้ออกจากการประชุมบ้าน แต่อาจจะเป็นที่ชุมนุมซีดเผือดกลัวเกือบจะเป็นสายตาที่รัฐมนตรีเป็นผ้าคลุมหน้าสีดำของเขาให้กับพวกเขา. นาย ฮูเปอร์มีชื่อเสียงของนักเทศน์ที่ดี แต่ไม่ได้เป็นหนึ่งในพลังที่เขาพยายามที่จะชนะคนของเขาสวรรค์โดยอ่อนอิทธิพลโน้มน้าวใจมากกว่าที่จะขับไล่พวกเขาไปที่นั่นโดยฟ้าร้องของคำว่า เทศน์ซึ่งตอนนี้เขาส่งถูกทำเครื่องหมายด้วยลักษณะเดียวกันของรูปแบบและลักษณะที่เป็นแบบทั่วไปของคำปราศรัยของเขาเทศน์ แต่มีบางสิ่งบางอย่างอย่างใดอย่างหนึ่งในความเชื่อมั่นของวาทกรรมของตัวเองหรือในจินตนาการของผู้สอบบัญชีซึ่งทำให้มันมากความพยายามที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดที่พวกเขาเคยได้ยินจากปากของพวกเขาเป็นบาทหลวง มันได้รับการแต่งแต้มค่อนข้างลึกลับมากขึ้นกว่าปกติด้วยความเศร้าโศกอารมณ์อ่อนโยนของนายฮูเปอร์ เรื่องที่มีการอ้างอิงถึงบาปลับและความลึกลับที่น่าเศร้าเหล่านั้นที่เราซ่อนตัวจากใกล้ที่สุดและรักของเราและใคร่จะปกปิดจากจิตสำนึกของเราเองแม้ว่าลืมว่ารอบรู้สามารถตรวจสอบได้ พลังงานที่ลึกซึ้งได้สูดลมหายใจเข้าไปในคำพูดของเขา แต่ละสมาชิกของชุมนุมสาวบริสุทธิ์มากที่สุดและคนที่มีเต้านมแข็งที่รู้สึกราวกับว่านักเทศน์ได้พุ่งเมื่อพวกเขาอยู่เบื้องหลังม่านอันยิ่งใหญ่ของเขาและค้นพบความชั่วช้าของสะสมของพวกเขาจากการกระทำหรือความคิด หลายคนแพร่กระจายประสานมือของพวกเขาในหน้าอกของพวกเขา ไม่มีอะไรที่น่ากลัวอยู่ในสิ่งที่นายฮูเปอร์กล่าวว่าอย่างน้อยไม่มีความรุนแรง และยังมีการสั่นสะเทือนของเสียงเศร้าโศกของเขาทุกคนที่ได้ยินได้ฟัง quaked น่าเศร้าไม่ได้ขอมาจับมือกันด้วยความกลัว ดังนั้นที่เหมาะสมเป็นผู้ชมบางส่วนแอตทริบิวต์ไม่เคยชินในรัฐมนตรีของพวกเขาว่าพวกเขาอยากให้ลมหายใจของลมที่จะระเบิดกันม่านเกือบเชื่อว่าใบหน้าของคนแปลกหน้าจะถูกค้นพบว่ารูปแบบท่าทางและเสียงเหล่านั้นนาย ฮูเปอร์. ที่ใกล้ชิดของการบริการที่ผู้คนรีบออกมาพร้อมกับความสับสนกาลเทศะกระตือรือร้นที่จะสื่อสารความประหลาดใจถูกกักของพวกเขาและจิตสำนึกของวิญญาณเบาขณะที่พวกเขาหายไปจากสายตาของผ้าคลุมหน้าสีดำ บางคนมารวมตัวกันในวงการเล็ก ๆ น้อย ๆ huddled กันอย่างใกล้ชิดกับปากของพวกเขาทั้งหมดกระซิบในศูนย์; บางคนก็ไปกลับบ้านคนเดียว wrapt ในการทำสมาธิเงียบ; บางคนพูดคุยกันเสียงดังและลบหลู่วันสะบาโตโอ้อวดด้วยเสียงหัวเราะ ไม่กี่ส่ายหัวไหวพริบของพวกเขา intimating ว่าพวกเขาสามารถเจาะลึกลับ; ในขณะที่หนึ่งหรือสองยืนยันว่ามีความลึกลับที่ไม่ทั้งหมด แต่เพียงว่านายฮูเปอร์ตาถูกลดลงได้โดยโคมไฟเที่ยงคืนเป็นที่จะต้องใช้สี หลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ ออกมาดีนายฮูเปอร์ยังอยู่ในด้านหลังของฝูงแกะของเขา เปิดใบหน้าสวมหน้ากากของเขาจากกลุ่มหนึ่งไปยังอีกที่เขาจ่ายเคารพเนื่องจากการที่หัวผมหงอกเคารพกลางวัยอย่างมีศักดิ์ศรีชนิดเป็นเพื่อนและให้คำแนะนำทางจิตวิญญาณของพวกเขาได้รับการต้อนรับหนุ่มสาวที่มีอำนาจผสมและความรักและวางพระหัตถ์บนเด็กน้อย หัวที่จะอวยพรให้พวกเขา ดังกล่าวก็มักจะกำหนดเองของเขาในวันสะบาโต รูปลักษณ์ที่แปลกและสับสนชำระคืนเขามารยาทของเขา ไม่มีเป็นครั้งอดีตแรงบันดาลใจให้เกียรติในการเดินเคียงข้างพระของพวกเขา เก่านายแซนเดออย่างไม่ต้องสงสัยโดยพ้นจากอุบัติเหตุของหน่วยความจำที่ถูกทอดทิ้งที่จะเชิญนายฮูเปอร์ไปที่โต๊ะของเขาที่นักบวชที่ดีได้รับการเคยชินที่จะอวยพรอาหารเกือบทุกวันอาทิตย์ตั้งแต่การตั้งถิ่นฐานของเขา เขากลับมาดังนั้นเพื่อกุฏิและในช่วงเวลาของการปิดประตูที่ถูกตั้งข้อสังเกตมองย้อนกลับไปเมื่อคนทุกคนที่มีสายตาของพวกเขาคงอยู่กับรัฐมนตรีว่าการกระทรวง รอยยิ้มเศร้า gleamed แผ่วเบาจากใต้ผ้าคลุมหน้าสีดำและ flickered เกี่ยวกับปากของเขาส่องแสงริบหรี่ขณะที่เขาหายไป. "วิธีการที่แปลกประหลาดกล่าวว่า" ผู้หญิง "ที่ผ้าคลุมสีดำที่เรียบง่ายเช่นสาว ๆ อาจจะสวมใส่บนฝากระโปรงของเธอควรจะเป็น ดังกล่าวเป็นสิ่งที่น่ากลัวบนใบหน้าของนายฮูเปอร์ "" อะไรบางอย่างแน่นอนจะต้องเหมาะสมกับภูมิปัญญานายฮูเปอร์ "สังเกตเห็นสามีของเธอแพทย์ของหมู่บ้าน "แต่ส่วนที่แปลกประหลาดของเรื่องนี้คือผลของความไม่แน่นอนนี้แม้ในคนที่มีสติมีใจเหมือนตัวเอง. ม่านสีดำแม้ว่ามันจะครอบคลุมใบหน้าเพียงบาทหลวงของเราพ่นอิทธิพลของตนเหนือคนทั้งของเขาและทำให้เขา ghostlike จาก . หัวถึงเท้าคุณไม่รู้สึกว่ามันดังนั้น "?" จริงฉัน "ตอบผู้หญิง; "และฉันจะไม่เป็นคนเดียวกับเขาสำหรับโลก. ผมสงสัยว่าเขาไม่กลัวที่จะเป็นคนเดียวกับตัวเอง!" "ผู้ชายบางครั้งจึงกล่าวว่า" สามีของเธอ. บริการช่วงบ่ายได้เข้าร่วมกับสถานการณ์ที่คล้ายกัน ในช่วงท้ายของระฆังดังกังวานสำหรับศพของหญิงสาว ญาติและเพื่อน ๆ รวมกันในบ้านและคนรู้จักห่างไกลมากขึ้นเกี่ยวกับการยืนอยู่ที่ประตูพูดในคุณภาพที่ดีของผู้ตายเมื่อพูดคุยของพวกเขาถูกขัดจังหวะด้วยการปรากฏตัวของนายฮูเปอร์ที่ยังคงปกคลุมด้วยผ้าคลุมสีดำ ตอนนี้มันเป็นสัญลักษณ์ที่เหมาะสม พระก้าวเข้าไปในห้องที่ศพถูกวางและก้มลงโลงศพที่จะอำลาครั้งสุดท้ายของลูกบ้านผู้ตาย ในขณะที่เขาก้ม, ม่านแขวนตรงลงมาจากหน้าผากของเขาเพื่อที่ว่าถ้าเปลือกตาของเธอไม่ได้รับการปิดตลอดไปหญิงสาวที่ตายแล้วอาจได้เห็นใบหน้าของเขา นายฮูเปอร์อาจจะกลัวได้อย่างรวดเร็วของเธอว่าเขาติดดังนั้นรีบกลับผ้าคลุมหน้าสีดำ? คนที่เฝ้าดูการให้สัมภาษณ์ระหว่างคนตายและคนที่ scrupled ไม่ยืนยันว่าในทันทีเมื่อคุณสมบัตินักบวชที่ได้รับการเปิดเผยศพได้สั่นเล็กน้อยทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบผ้าห่อศพและฝามัสลิน แต่สีหน้ายังคงความสงบของการตาย . ผู้หญิงคนเก่าที่เชื่อโชคลางเป็นพยานเพียงคนเดียวของอัจฉริยะนี้ จากโลงศพนายฮูเปอร์ผ่านเข้ามาในห้องของผู้มาร่วมไว้อาลัยและที่นั่นไปที่หัวของบันไดที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จากสองครั้ง เล่านิทาน 1837 , 1851 โดยนาธาเนียลฮอว์ ธ
,
1804-1864 รัฐมนตรีผ้าคลุมหน้าสีดำ
อุปมา

เฮียกงยืนอยู่ในระเบียงของบ้านประชุมมิลฟอร์ด ดึงๆที่เบลล์เชือก ผู้เฒ่าผู้แก่ของหมู่บ้านมาก้มลงไปตามถนน เด็กหน้าใส สะดุดกันอย่างสนุกสนาน นอกจากพ่อแม่ หรือเป็นนักแกะสลัก mimicked เดิน ,ในศักดิ์ศรีสติของเสื้อผ้าของพวกเขาวันอาทิตย์ . ต้นสน - มองริมทางที่หญิงสาวสวย และชอบว่าวันสะบาโตแสงแดดทำให้พวกเขาสวยกว่าในวันอาทิตย์ เมื่อฝูงชนมีทำในส่วนระเบียง เซกซ์ตันเริ่มโทรระฆัง รักษาตาของเขาเกี่ยวกับบาทหลวงของนายฮูเปอร์ ประตูแวบแรกของนักบวชรูปเป็นสัญญาณระฆังยุติหมายเรียก .
" แต่สิ่งที่ดี พาร์ นเปอร์ได้บนใบหน้าของเขา ? เซกซ์ตันร้องด้วยความประหลาดใจ
ทั้งหมดภายในได้ยินทันทีหันและเห็นรูปร่างหน้าตาของนาย Hooper , เดินช้าวิธีเข้าฌานของเขาที่มีต่อการประชุมสภา . พร้อมใจกันพวกเขาเริ่มต้นการแสดงวันเดอร์มากกว่าถ้าแปลกๆ รัฐมนตรีจะมาปัดฝุ่นหมอนอิงของนายฮูเปอร์ ธรรมาสน์ .
" คุณแน่ใจนะว่ามันเป็นบาทหลวง ? สอบถาม กู๊ดแมนสีเทาของเซกซ์ตัน .
" แน่นอนมันเป็นสิ่งที่ดีคุณเปอร์ " ตอบเฮียกง” เขาต้องแลกกับพระธรรมาสน์ Shute ของเบอรี่ แต่บาทหลวง Shute ส่งขอตัวไปเมื่อวาน โดนเทศน์เทศน์งานศพ "
.สาเหตุของความประหลาดใจมากอาจปรากฏขึ้นเล็กน้อยพอสมควร นายฮูเปอร์ คนสุภาพ อายุประมาณ 30 ปี แต่ยังโสด ถูกแต่งด้วยเนื่องจากเสมียน ความเรียบร้อย เช่น ถ้าเป็นเมียระวังมีต้นวงของเขาและแปรงฝุ่นรายสัปดาห์จากเครื่องแบบของเขา วันอาทิตย์ มี แต่สิ่งหนึ่งที่โดดเด่นในรูปลักษณ์ของเขา swathed เรื่องหน้าผากของเขา และลอยลงบนใบหน้าของเขาดังนั้นการจะหวั่นไหวลมหายใจของเขา คุณเปอร์มีผ้าคลุมหน้าสีดำ บนๆดูเหมือนจะประกอบด้วยสองเท่าของเครปซึ่งทั้งหมดซ่อนคุณสมบัติของเขา นอกจากปากและคาง แต่อาจจะไม่ขัดขวางการมองเห็น มากกว่าที่จะให้มืดด้านการมีชีวิตกับไม่มีสิ่ง เรื่องนี้เศร้าเงาตรงหน้าดี คุณเปอร์เดินไปเลยที่ก้าวช้าและเงียบดูบ้าง และมองบนพื้นดิน เป็นจารีตประเพณีด้วยสรุปผู้ชายยังพยักหน้ากรุณาพวกของเขาที่ยังคงรอลูกวัด บนบ้านพบขั้นตอน แต่สงสัยหลงเป็นคำทักทายของเขาแทบจะไม่ได้เจอกับผลตอบแทน .
" ฉันไม่สามารถจริงๆรู้สึกว่าดีคุณเปอร์หน้าอยู่ข้างหลังไอ้เครป " ว่าเซกซ์ตัน .
" ฉันไม่ชอบมัน" พึมพำหญิงชรา เธอโขยกในการประชุมสภา " เขาได้เปลี่ยนแปลงตัวเองเป็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัว เท่านั้น โดยปิดบังใบหน้าของเขา " .
" บาทหลวงได้ไปบ้า ! " ร้องไห้ กู๊ดแมนสีเทา ต่อไปนี้เขาข้ามธรณีประตู .
ข่าวลือบางอย่างไม่สามารถอธิบายได้ปรากฏการณ์ทคุณ เปอร์ ในการประชุมสภาและตั้งชุมนุมชนทั้งหมด astir .ไม่กี่สามารถละเว้นจากการบิดหัวไปหลายประตู ยืนตัวตรง และเปิดโดยตรง ขณะที่หนุ่มน้อยหลาย clambered บนที่นั่งและมาอีกครั้งด้วยเสียงดังน่ากลัว มีความวุ่นวายทั่วไป เสียงกรอบแกรบของ gowns ผู้หญิงและผู้ชายก็สับเท้าอย่างที่ความแปรปรวนที่เงียบสงบ ซึ่งควรไปทางเข้าของรัฐมนตรีแต่นายเปอร์ปรากฏไม่สังเกตเห็นความสับสนวุ่นวายของผู้คนของเขา เขาเข้ากับขั้นตอนเกือบหงิมๆโค้งศีรษะอย่างอ่อนโยน เพื่อ pews ในแต่ละด้าน และคำนับเขาผ่านคณะศรัทธาเก่าแก่ของเขา สีขาวขนเยี่ยมปู่ / ตา ผู้ครอบครองเก้าอี้แขนในศูนย์ของทางเดินมันแปลกๆนะ สังเกตว่า ชายท่านนี้ค่อยๆกลายเป็นจิตสำนึกของบางสิ่งบางอย่างเอกพจน์ในลักษณะของบาทหลวงของเขา เขาดูไม่เต็มที่ เพื่อเสวยในขณะนั้นว่า จนกระทั่ง นายฮูเปอร์ได้เสด็จบันได และพบตัวเองในการเทศนา เผชิญหน้ากับชุมนุมของเขา ยกเว้น ม่านสีดำ สัญลักษณ์ที่ลึกลับที่เคยถอน