AbstractPragmatic competence refers

Abstract
Pragmatic competence refers to the knowledge and ability needed to use language in situationally and socially appropriate ways. Intercultural competence refers to is the knowledge and ability needed to communicate successfully with people of other cultures. To become pragmatically competent in a second language one needs to be able to use it in accordance with pragmatic norms of the target language. To become interculturally competent one needs knowledge of other cultures and the ability to engage with other speakers in cross-cultural communication but this does not necessitate full pragmatic competence in the language(s) involved. This talk will explore the difference between these two competences. It will examine research that has investigated both competences, consider how they are acquired, and how teaching can facilitate their development. I will argue that in a context such as Thailand, where English functions mainly as a foreign language, it is neither realistic nor desirable to expect learners to acquire full pragmatic competence in English and that emphasis should be placed instead on raising their awareness of the pragmatic and cultural differences between the native language and the target language with a view to fostering the ability to behave interculturally in both languages.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทคัดย่อความสามารถการปฏิบัติหมายถึงความรู้และความสามารถที่จำเป็นในการใช้ภาษาใน situationally และเหมาะสมทางสังคม สมาคมความสามารถหมายถึงความรู้และความสามารถที่จำเป็นในการสื่อสารประสบความสำเร็จกับคนวัฒนธรรมอื่น ๆ Pragmatically อำนาจที่สองเป็น ภาษาหนึ่งต้องสามารถใช้ตามบรรทัดฐานปฏิบัติของภาษาเป้าหมาย เป็น interculturally เชี่ยวชาญ อย่างที่ต้องการความรู้วัฒนธรรมอื่น ๆ และความสามารถในการมีส่วนร่วมกับลำโพงอื่น ๆ ในการสื่อสารข้ามวัฒนธรรม แต่นี้ไม่รบกวนการปฏิบัติงานเต็มความสามารถในภาษาที่เกี่ยวข้อง พูดคุยนี้จะสำรวจความแตกต่างระหว่าง competences สองเหล่านี้ มันจะตรวจสอบงานวิจัยที่ได้ศึกษาทั้ง competences พิจารณาว่าจะได้รับ และการสอนสามารถช่วยผู้พัฒนา ผมจะกล่าวที่ในบริบทเช่นประเทศไทย ที่ทำงานภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศ มันไม่จริงและ ไม่ต้องคาดหวังว่าผู้เรียนจะได้ปฏิบัติเต็มความสามารถในภาษาอังกฤษ และที่เน้นควรจะวางแทนบนตระหนักการปฏิบัติ และวัฒนธรรมความแตกต่างระหว่างภาษาแม่และภาษาเป้าหมายมุมมองอุปถัมภ์ความสามารถในการทำงาน interculturally ในภาษาทั้งสอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทคัดย่อ
สามารถศาสตร์หมายถึงความรู้และความสามารถที่จำเป็นในการใช้ภาษาใน situationally และวิธีการที่เหมาะสมเพื่อเข้าสังคม สามารถแลกเปลี่ยนหมายถึงความรู้และความสามารถที่จำเป็นในการประสบความสำเร็จในการสื่อสารกับคนของวัฒนธรรมอื่น ๆ ที่จะกลายเป็นอำนาจในทางปฏิบัติในภาษาที่สองหนึ่งจะต้องสามารถใช้งานได้สอดคล้องกับบรรทัดฐานในทางปฏิบัติของภาษาเป้าหมาย ที่จะกลายเป็นหนึ่งในอำนาจ interculturally ต้องการความรู้ของวัฒนธรรมอื่น ๆ และความสามารถในการมีส่วนร่วมกับลำโพงอื่น ๆ ในการสื่อสารข้ามวัฒนธรรม แต่ไม่จำเป็นต้องมีความสามารถเต็มรูปแบบในทางปฏิบัติในภาษา (s) ที่เกี่ยวข้องกับการ พูดคุยนี้จะสำรวจความแตกต่างระหว่างทั้งสองความสามารถ มันจะตรวจสอบการวิจัยที่ได้รับการตรวจสอบความสามารถทั้งพิจารณาวิธีที่พวกเขาจะได้รับและวิธีการเรียนการสอนที่สามารถอำนวยความสะดวกในการพัฒนาของพวกเขา ฉันจะยืนยันว่าในบริบทเช่นประเทศไทยที่ฟังก์ชั่นส่วนใหญ่เป็นภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศก็ไม่เป็นจริงไม่พึงปรารถนาที่จะคาดหวังว่าผู้เรียนจะได้รับความสามารถในทางปฏิบัติอย่างเต็มรูปแบบในภาษาอังกฤษและเน้นว่าควรจะวางแทนในการสร้างความตระหนักของพวกเขาในทางปฏิบัติ และความแตกต่างทางวัฒนธรรมระหว่างภาษาพื้นเมืองและภาษาเป้าหมายด้วยมุมมองที่จะสนับสนุนให้เกิดความสามารถในการที่จะประพฤติ interculturally ทั้งสองภาษา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความสามารถทางวัจนปฏิบัติศาสตร์นามธรรม
หมายถึงความรู้ความสามารถต้องใช้ภาษาใน situationally และทางสังคมที่เหมาะสมด้วยวิธี วัฒนธรรม หมายถึง ความสามารถที่จะมีความรู้และความสามารถที่จำเป็นในการสื่อสารเรียบร้อยแล้วกับคนต่างวัฒนธรรมกลายเป็นความสามารถแม้ pragmatically ในภาษาสองหนึ่งต้องสามารถใช้งานตามปฏิบัติกฎเกณฑ์ของภาษาเป้าหมาย เป็นผู้เชี่ยวชาญ interculturally หนึ่งความต้องการความรู้ของวัฒนธรรมอื่น ๆและความสามารถในการต่อสู้กับลำโพงอื่น ๆในการสื่อสารข้ามวัฒนธรรม แต่นี้ไม่ได้จำเป็นปฏิบัติเต็มความสามารถในภาษา ( s ) ที่เกี่ยวข้องพูดคุยนี้จะสำรวจความแตกต่างระหว่างทั้งสองด้าน . มันจะตรวจสอบงานวิจัยที่ได้ศึกษาทั้งด้าน พิจารณาว่าพวกเขาจะได้รับและวิธีการสอนที่สามารถช่วยในการพัฒนาของพวกเขา ผมจะยืนยันว่าในบริบท เช่น ประเทศไทย ซึ่งการทำงานส่วนใหญ่ภาษาอังกฤษในฐานะภาษาต่างประเทศมันไม่มีเหตุผล หรือพึงประสงค์ที่จะคาดหวังว่าผู้เรียนจะได้รับการอย่างจริงจังและเต็มความสามารถในการใช้ภาษาอังกฤษที่เน้นควรจะอยู่ในการรับรู้ของพวกเขาแทนของความแตกต่างในทางปฏิบัติและทางวัฒนธรรมระหว่างภาษาและภาษาเป้าหมายกับมุมมองเพื่อเสริมสร้างความสามารถในการทำตัว interculturally ในทั้งสองภาษา