Arrival of Buddhism in Southeast As

Arrival of Buddhism in Southeast Asia

Buddhism reached Sri Lanka about the middle of the 3rd century B.C. From there and from India, some centuries later, it spread to Southeast Asia, reaching Cambodia, Sumatra and Java by the A.D. 3rd century and Burma by at least by the A.D. 5th century. It also took hold to a lesser extent in Malaysia and Borneo and remained strong in there and in Indonesia until the massive conversion to Islam in the 15th century.

Buddhism may have arrived earlier. According to Buddhist tradition, Emperor Ashoka sent missionaries to Suvanaphoum (the Golden Land) is the 3rd century B.C. Suvanaphoum was an emerging area of Indian and Chinese culture is thought to have embraed southern Myanmar, Thailand and eastern Cambodia.

Joe Cummings wrote in the Lonely Planet Guide for Thailand: “Theravada Buddhism was flourishing and may have entered the region during India's Ashoka period, in the 3rd or 2nd century BC, when Indian missionaries are said to have been sent to a land called Suvannabhumi (Land of Gold). Suvannabhumi most likely corresponds to a remarkably fertile area stretching from southern Myanmar, across central Thailand, to eastern Cambodia. Two different cities in Thailand's central river basin have long been called Suphanburi (City of Gold) and U Thong (Cradle of Gold). [Source: Joe Cummings, Lonely Planet Guide for Thailand]

Mahayana Buddhism may have been the first form of Buddhism to really take hold in Southeast Asia. It arrived in northern Burma from India and remained there from the 5th century to the 11th century as was the case in India. Buddhist monks from India and China also brought with the knowledge of medicine and science from those cultures. Mahayana Buddhism is believed to have arrived in southern Southeast Asia via the Kingdom of Srivjaya in Indonesia or Funan, where it was practiced in the A.D. fifth century.

In the 8th century the powerful Shri-Vijaya kingdom in Sumatra introduced a mixture of Hinduism and Mahayana to the Khmers in present-day Cambodia. The Khmers were originally Hindus. In the late 12th century, Jayavarman VII made Mahayana Buddhism the state religion. Mahayana was compatible with the form of Hinduism and the god-king concept that existed in Cambodia at that time. It was expressed in Sanskrit. The Khmers converted to Buddhism in the 12th century under king Jayavarman VII (See Javyavarman VII, Cambodia) but continued to acknowledge Hinduism and worship many Hindu gods, particularly Shiva and Vishnu. The Khmers spread Mahayana Buddhism across Southeast Asia until their kingdom collapsed in the 14th century.

Buddhism had all but died out its homeland of India when it arrived in Southeast Asia. It provided a philosophical and oral framework for people that extended from Tibet to Vietnam. Even though Buddhism became the predominate religion, Hinduism and animism and local religions remained alive and fused together in a way that was unique to the region, embracing some Hindu deities and cult practices and absorbing some animist spirits. Many legends that became part of local folklore have both Hindu and Buddhist elements. Sometimes even different elements of the same religion came together in unique ways. The god Hara-Hara, popular in Khmer art, was a combination of Shiva and Vishnu.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทางพุทธศาสนาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ พระพุทธศาสนาถึงศรีลังกาเกี่ยวกับกลางบีเซนจูรี่ 3 มี และ จาก อินเดีย ศตวรรษบางหลังจาก มันแพร่กระจายไปยังภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ถึงกัมพูชา เกาะสุมาตรา และชวาโดยคศ. 3 ศตวรรษ และพม่าโดยน้อยโดยคศ. 5 ศตวรรษ นอกจากนี้ยังใช้ค้างในขอบเขตที่น้อยกว่าในมาเลเซียและเกาะบอร์เนียว และยังคงแข็งแกร่งมี และอินโดนีเซียจนถึงแปลงขนาดใหญ่เพื่ออิสลามในศตวรรษ 15 พระพุทธศาสนาอาจมีมาก่อนหน้านี้ ตามพุทธประเพณี จักรพรรดิอโชก้าส่งนั้น Suvanaphoum (แผ่นดินทอง) เป็น Suvanaphoum บีศตวรรษที่ 3 เป็นพื้นที่เกิดใหม่ของวัฒนธรรมอินเดีย และจีนเป็นความคิดที่มี embraed ภาคใต้พม่า ไทย และกัมพูชาตะวันออก Cummings โจเขียนในคู่มือโลกโดดเดี่ยวในประเทศไทย: "พุทธศาสนาเถรวาทได้เฟื่องฟู แล้วอาจป้อนภูมิภาคช่วงของอินเดีย Ashoka, 3 หรือ 2 ก่อนคริสต์ศตวรรษที่ เมื่อกล่าวว่า อินเดียนั้นได้ถูกส่งไปยังดินแดนที่เรียกว่าสุวรรณภูมิ (แผ่นดินทอง) ลิ้งก์จะตรงกับบริเวณอุดมสมบูรณ์อย่างยิ่งที่ยืดออกจากพม่าภาคใต้ ทั่วภาคกลาง การกัมพูชาตะวันออก สองเมืองต่างในลุ่มแม่น้ำภาคกลางของประเทศไทยได้ยาวนานการเรียกอู่ทอง (แหล่งกำเนิดของทองคำ) และสุพรรณบุรี (เมืองทอง) [แหล่งที่มา: โจ Cummings แหล่งที่แนะนำสำหรับประเทศไทย] พุทธศาสนามหายานอาจได้รับแบบฟอร์มแรกของศาสนาพุทธจริง ๆ เวลาค้างในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มันมาจากอินเดียในภาคเหนือพม่า และยังคงมีจากศตวรรษ 5 ถึงศตวรรษ 11 เป็นคนอินเดีย พระพุทธศาสนาจากอินเดียและจีนที่นำความรู้ของการแพทย์และวิทยาศาสตร์จากวัฒนธรรมเหล่านั้น พุทธนิกายมหายานเชื่อกันว่าจะมาถึงในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ผ่านราชอาณาจักร Srivjaya ในอินโดนีเซียหรือฟูนาน ซึ่งจะถูกฝึกฝนในคศ.ศตวรรษที่ห้า ในศตวรรษ 8 อาณาจักรศรี Vijaya ประสิทธิภาพในสุมาตรานำส่วนผสมของศาสนาฮินดูและมหายานเพื่อ Khmers ในเหตุการณ์กัมพูชา Khmers เดิมถูกฮินดู ในศตวรรษ 12 ปลาย VII วรมันได้มหายานพุทธศาสนารัฐ มหายานเข้ากันได้กับรูปแบบของศาสนาฮินดูและแนวความคิดกษัตริย์พระเจ้าที่อยู่ในกัมพูชาในขณะนั้นได้ จะถูกแสดงในภาษาสันสกฤต Khmers แปลงเป็นพระพุทธศาสนาในศตวรรษ 12 ภายใต้กษัตริย์วรมัน VII (ดู Javyavarman VII กัมพูชา) แต่ยังคงยอมรับศาสนาฮินดู และบูชาในเทพเจ้าฮินดู โดยเฉพาะอย่างยิ่งพระอิศวรและพระนารายณ์ Khmers เผยแพร่ศาสนาพุทธมหายานทั่วภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จนยุบอาณาจักรของพวกเขาในศตวรรษที่ 14 ศาสนาพุทธมีแต่ตายออกบ้านเกิดเมืองนอนของอินเดียเมื่อมันมาถึงในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มันมีกรอบปรัชญา และปากสำหรับคนที่ขยายจากทิเบตเวียดนาม แม้ว่าศาสนาพุทธเป็น ศาสนากัน animism และศาสนาฮินดู และศาสนาท้องถิ่นยังคงมีชีวิตอยู่ และหลอมเข้าด้วยกันในลักษณะที่เป็นเฉพาะของภูมิภาค บรรดาเทวดาฮินดูและลัทธิปฏิบัติบาง และดูดวิญญาณ animist บาง องค์ประกอบทั้งฮินดูและพุทธตำนานมากมายที่กลายเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมพื้นบ้านท้องถิ่นได้ องค์ประกอบที่แตกต่างกันบางครั้งของศาสนาเดียวกันมารวมกันใน ระระ นิยมในศิลปะเขมร พระอิศวรและพระนารายณ์ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การมาถึงของพุทธศาสนาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้พระพุทธศาสนาถึงศรีลังกาเกี่ยวกับช่วงกลางของศตวรรษที่ 3 จากที่นั่นและจากอินเดียมานานหลายศตวรรษต่อมาก็แพร่กระจายไปยังเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ถึงกัมพูชาเกาะสุมาตราและ Java โดยศตวรรษที่ 3 และพม่าอย่างน้อย โดยศตวรรษที่ 5 นอกจากนี้ยังเอาไว้ในระดับที่น้อยกว่าในประเทศมาเลเซียและเกาะบอร์เนียวและยังคงแข็งแกร่งในการมีและในอินโดนีเซียจนแปลงขนาดใหญ่เพื่อศาสนาอิสลามในศตวรรษที่ 15. พระพุทธศาสนาอาจจะมาถึงก่อนหน้านี้ ตามประเพณีของชาวพุทธจักรพรรดิอโศกส่งมิชชันนารีที่จะ Suvanaphoum (โกลเด้นแลนด์) เป็นศตวรรษที่ 3 Suvanaphoum ได้พื้นที่ใหม่ ๆ ของวัฒนธรรมอินเดียและจีนคิดว่าจะได้ embraed ทางตอนใต้พม่าไทยและภาคตะวันออกกัมพูชา. โจคัมมิ่งส์เขียนเหงา แพลนเน็ตคู่มือสำหรับประเทศไทย "พระพุทธศาสนาเถรวาทได้รับความเจริญรุ่งเรืองและอาจจะมีเข้ามาในภูมิภาคในช่วงระยะเวลาของพระเจ้าอโศกอินเดียใน 3 หรือศตวรรษที่ 2 เมื่อ พ.ศ. มิชชันนารีชาวอินเดียจะกล่าวได้ถูกส่งไปยังดินแดนที่เรียกว่าสุวรรณภูมิ (ดินแดนแห่งทอง) สุวรรณภูมิส่วนใหญ่มีแนวโน้มที่สอดคล้องกับพื้นที่ที่อุดมสมบูรณ์อย่างน่าทึ่งยืดออกจากทางตอนใต้ของพม่าทั่วภาคกลางของประเทศไทยตะวันออกกัมพูชา สองเมืองที่แตกต่างกันในลุ่มน้ำภาคกลางของประเทศไทยได้รับการเรียกสุพรรณบุรี (เมืองทอง) และอู่ทอง (Cradle ทอง) [ที่มา: โจคัมมิ่งส์, คู่มือการโลนลี่แพลนเน็ตประเทศไทย] พุทธศาสนามหายานอาจจะเป็นรูปแบบครั้งแรกของพุทธศาสนาจริงๆจะถือในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มันมาถึงในภาคเหนือของพม่าจากอินเดียและยังคงมีอยู่จากศตวรรษที่ 5 ถึงศตวรรษที่ 11 เช่นกรณีที่ในประเทศอินเดีย พระสงฆ์จากอินเดียและจีนยังนำที่มีความรู้ด้านการแพทย์และวิทยาศาสตร์จากวัฒนธรรมเหล่านั้น พุทธศาสนามหายานเชื่อว่าจะมาถึงในภาคใต้ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ผ่านราชอาณาจักร Srivjaya ในอินโดนีเซียหรือฟูนันที่ได้รับการฝึกฝนในศตวรรษที่ห้า. ในศตวรรษที่ 8 ที่มีประสิทธิภาพราชอาณาจักรช-วิชัยในเกาะสุมาตราแนะนำส่วนผสมของศาสนาฮินดูและศาสนามหายาน กับเขมรในปัจจุบันกัมพูชา เขมรเป็นฮินดูเดิม ในช่วงปลายศตวรรษที่ 12 พระเจ้าชัยวรมันที่เจ็ดทำพุทธศาสนามหายานศาสนาประจำชาติ มหายานก็เข้ากันได้กับรูปแบบของศาสนาฮินดูและแนวคิดพระเจ้ากษัตริย์ที่มีอยู่ในประเทศกัมพูชาในเวลานั้น มันได้รับการแสดงในภาษาสันสกฤต เขมรแปลงพุทธศาสนาในศตวรรษที่ 12 ภายใต้กษัตริย์ชัยวรมันปกเกล้าเจ้าอยู่หัว (ดู Javyavarman ปกเกล้าเจ้าอยู่หัวกัมพูชา) แต่ยังคงที่จะยอมรับศาสนาฮินดูและนมัสการเทพเจ้าฮินดูจำนวนมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งพระอิศวรพระนารายณ์และ เขมรแพร่กระจายมหายานทั่วเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จนกว่าอาณาจักรของพวกเขาทรุดตัวลงในศตวรรษที่ 14. พระพุทธศาสนามี แต่เสียชีวิตออกมาจากบ้านเกิดของประเทศอินเดียเมื่อมันมาถึงในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มันให้กรอบปรัชญาและในช่องปากสำหรับคนที่ยื่นออกมาจากทิเบตไปยังประเทศเวียดนาม แม้ว่าพุทธศาสนากลายเป็นศาสนาครอบงำของศาสนาฮินดูและศาสนาความเชื่อและศาสนาในท้องถิ่นยังคงมีชีวิตอยู่และหลอมรวมกันในทางที่ไม่ซ้ำกันในภูมิภาคกอดบางเทพในศาสนาฮินดูและการปฏิบัติพิธีกรรมทางศาสนาและการดูดซับบางวิญญาณบ้า ตำนานจำนวนมากที่กลายเป็นส่วนหนึ่งของชาวบ้านในท้องถิ่นมีทั้งฮินดูและองค์ประกอบที่นับถือศาสนาพุทธ แม้บางครั้งองค์ประกอบที่แตกต่างในการนับถือศาสนาเดียวกันมารวมตัวกันในรูปแบบที่ไม่ซ้ำกัน พระเจ้า Hara-ร่าที่นิยมในศิลปะเขมรเป็นการรวมกันของพระอิศวรและพระนารายณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การมาถึงของพุทธศาสนาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

พระพุทธศาสนาถึงศรีลังกา เกี่ยวกับตรงกลางของศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตกาล จากที่นั่นและจากอินเดีย มีหลายศตวรรษต่อมา มันกระจายไปทั่วภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ถึงกัมพูชา , เกาะสุมาตราและเกาะชวาโดยคริสตศักราชศตวรรษที่ 3 และพม่า โดยอย่างน้อยศตวรรษที่ 5 คริสตศักราช .นอกจากนี้ยังถือขอบเขตที่น้อยกว่าในมาเลเซียและบอร์เนียว และยังคงแข็งแรงอยู่ในอินโดนีเซีย จนถึงขนาดใหญ่แปลงศาสนาอิสลามในศตวรรษที่ 15

พระพุทธศาสนาอาจมีมาก่อนหน้านี้ ตามประเพณีของชาวพุทธแห่งพระเจ้าอโศกส่งมิชชันนารีไป suvanaphoum ( แผ่นดินทอง ) เป็นศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสต์ศักราชsuvanaphoum เป็นใหม่ พื้นที่ของวัฒนธรรมอินเดียและจีนน่าจะ embraed ภาคใต้และภาคตะวันออกของพม่า ไทย กัมพูชา

Joe Cummings เขียนในดาวเคราะห์โดดเดี่ยวคู่มือสำหรับประเทศไทย " พระพุทธศาสนาเถรวาทเฟื่องฟู และอาจเข้าเขตอินเดียพระเจ้าอโศกในช่วงศตวรรษที่ 2 ใน 3 หรือ ,เมื่อมิชชันนารีอินเดียจะกล่าวได้ถูกส่งไปยังดินแดนที่เรียกว่าสุวรรณภูมิ ( แผ่นดินทอง ) สุวรรณภูมิส่วนใหญ่สอดคล้องกับอย่างอุดมสมบูรณ์พื้นที่ยืดจากภาคใต้ของพม่า ในภาคกลาง ตะวันออก กัมพูชา สองเมืองที่แตกต่างกันในพื้นที่ลุ่มน้ำภาคกลางของประเทศไทยได้นานถูกเรียกว่าแม่น้ำสุพรรณบุรี ( เมืองทอง ) และอู่ทอง ( อู่ทอง ) [ ที่มา :Joe Cummings , ดาวเคราะห์โดดเดี่ยวคู่มือสำหรับประเทศไทย ]

มหายานอาจได้รับแรกที่รูปแบบของพระพุทธศาสนาจริงๆถือในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มันมาถึงในภาคเหนือของพม่า จากอินเดีย และยังคงมีจากศตวรรษที่ 5 ถึงศตวรรษที่ 11 เป็นกรณีที่ในอินเดีย พระภิกษุจากอินเดียและจีนยังได้นำความรู้ทางการแพทย์และวิทยาศาสตร์จากวัฒนธรรมเหล่านั้นมหายานเชื่อกันว่าได้เข้ามาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภาคใต้ผ่านอาณาจักรของ srivjaya ในอินโดนีเซีย หรือ อสส. ที่ถูกฝึกในศตวรรษที่ 5 คริสตศักราช .

ในศตวรรษที่ 8 มีประสิทธิภาพ Shri วิชัยสหราชอาณาจักรในเกาะสุมาตราแนะนำส่วนผสมของศาสนาฮินดู และ มหายาน กับเขมรในปัจจุบันกัมพูชา ที่สุดถูกชาวฮินดู ในศตวรรษที่ 12 สายพระเจ้าชัยวรมันที่ 7 สร้างมหายานรัฐ ศาสนา มหายานคือเข้ากันได้กับรูปแบบของศาสนาฮินดูและพระเจ้ากษัตริย์แนวคิดที่มีอยู่ในกัมพูชาในเวลานั้น มันถูกแสดงในภาษาสันสกฤต ที่สุดแปลงเป็นพุทธศาสนาในศตวรรษ 12 ภายใต้กษัตริย์พระเจ้าชัยวรมันที่ 7 ( ดู javyavarman vii , กัมพูชา ) แต่ยังคงยอมรับฮินดู และนมัสการเทพเจ้าฮินดูหลาย