Chapter 5ON THE NECESSITY OF PRAYER

Chapter 5

ON THE NECESSITY OF PRAYER FOR SEMINARIANS

"Lord, teach us to pray, as John also taught his disciples." – Luke 11:1.

One of the most important duties of a pastor is to teach the people the necessity and efficacy of prayer, and how they are to pray, and for what they are to pray. Hence it is said, in the Catechism of the Council of Trent, that "Amongst the duties of the pastoral office, it is one of the highest importance to the spiritual interest of the faithful to instruct them in Christian prayer, the nature and efficacy of which must be unknown to many, if not enforced by the pious and faithful exhortations of the pastor. To this, therefore, should the care of the pastor be directed in a special manner, that the faithful may understand how, and for what, they are to pray."

Oh, how unspeakable is the pleasure given to Jesus Christ by a pastor, who often in public, as well as in private, fulfils this duty! Would to God that all pastors would adopt the sentiments of St. Alphonsus, and could say with him: "I wish I had nothing else to do than to speak and to write on this great means of prayer; for, on the one hand, I see that the Holy Scriptures, including both the Old and New Testament, exhort us to pray, to ask and cry aloud if we wish for Divine grace; and on the other hand, I must openly confess that I cannot help complaining of preachers, confessors, and spiritual writers, because I see that none of them speak as much as they ought of the great means of prayer. And in the many courses of Lenten sermons which have been published, where shall we find a discourse on prayer? Scarcely do we find a few passing words concerning this important means of grace. Hence I have written at length on this subject in so many of my little works, and whenever I preach, I always repeat these words: 'Pray, pray, if you wish to be saved, and to become saints.' It is true that, to become saints, we must have all virtues, mortification, humility, obedience, and principally holy charity; and to acquire these virtues other means besides prayer are necessary, such as meditation, Holy Communion, and good resolutions; but, unless we pray, all our Communions, meditations, and resolutions will not suffice to make us practice either mortification, humility, or obedience. We will neither love God nor resist temptations; in a word, we will do no good. Hence St. Paul, after having enumerated many of the virtues necessary for a Christian, tells us to be 'instant in prayer' (Rom. 12:12), thereby giving us to understand, as St. Thomas remarks, 'that to acquire all necessary virtues we must always pray, because without prayer we would be deprived of the assistance of God, without which it is impossible to practice virtue.'" (Spouse of Christ on Prayer, No. 13).

These sentiments of St. Alphonsus were common to all the saints. Should you ever hear anyone oppose them, rest assured that he cannot say in truth, with St. Paul: "I think that I also have the spirit of God" (1 Cor. 7:40); nor should you believe that he is "of the seed of those men by whom salvation was brought to Israel." (I Mach. 5:62).

Let us, in imitation of the saints, never grow weary of repeating this sacred truth in public and in private. What St. Augustine says is but too true. "The understanding flies on," he says, "but resolution and action follow slowly, or not at all." Our will is weaker to do what is right, than our understanding is to comprehend it. The people, then, must often be told the same thing. St. Paul himself assures us of this: "To write the same things to you," he says, "to me is not wearisome, but to you is necessary." (Phil. 3:1). The Apostle was not in want of matter to write, for he who had been wrapt to the third heaven was certainly able to say many new and sublime things, but he deemed it profitable, and even necessary, for the faithful to write to them the same thing again and again.

It was the opinion of St. Francis de Sales that "a preacher should not take the least notice of those fastidious minds who are displeased when a preacher repeats a thing, and goes over the same ground again. What! Is it not necessary, in working iron, to heat it over and over again, and in painting, to touch and retouch the canvas repeatedly? How much more necessary, then, is it not to repeat the same thing again and again, in order to imprint eternal truths on hardened intellects, and on hearts confirmed in evil?" Now, what can be more necessary and more profitable than often to imprint on souls the necessity of prayer?

How, then, does it happen that so many pastors neglect to comply with this most essential duty? It is principally because they themselves have never learned how necessary prayer is, and how efficacious, if performed well. No one can speak of what he knows not, nor give what he does not possess. To be able to discharge this pastoral duty properly, a priest must have learned, whilst as yet a student, to lead a holy life, and to practice faithfully meditation and prayer. For this reason I have thought it necessary to insert a chapter on the great obligation which ecclesiastical students have to sanctify themselves in the time of their studies by the practice of solid virtue, and especially by prayer and meditation. And, first of all, I must remark that I am far from believing that all who study for the priesthood are called to this sublime office. Alas! There are but too many who study from low and worldly motives, and seek in the ecclesiastical state nothing but temporal advantages. To this kind of students I have but a few words to say.

My dear young friends, I conjure you, by the love of Our Lord Jesus Christ, consider well that, in order to save your souls, you must embrace that state of life to which God has called you; for in that state alone you occupy the place for which God has destined you from all eternity, and in that state He will give you all the graces necessary to fulfil all your duties. If you live out of the state to which you are called, it will be very difficult, nay, almost impossible, for you to work out your salvation. This is true of everyone who lives in a state of life to which God has not called him, but it is especially true of all those who have chosen the ecclesiastical state without being called thereto by God. This is evident; for, in the first place, it is grievous presumption in anyone to dare enter into the Holy of Holies without having a clearly Divine vocation. Moreover, everyone who enters this holy state without being called thereto by God, will be deprived of the proper means and graces to comply with the duties of this holy state; and even though he should be able to comply with these duties, yet, having strayed away from the right road, he will find every other very steep and difficult, and he will be like a dislocated member, which, indeed, may still perform some services, but not without great difficulty and many defects.

Anyone who receives Holy Orders without having the signs of a true vocation from God becomes guilty of mortal sin. This is the teaching of St. Alphonsus, and of many other learned theologians, especially of St. Augustine, who says, when speaking of the punishment of Core, Dathan and Abiron, who wished to exercise the functions of High Priest without being called thereto, "they were condemned, in order than everyone might be deterred from taking upon himself the office of High Priest without being called thereto by God. This terrible fate will befall all those deacons, priests, and bishops who enter or intrude themselves into the ecclesiastical state from mere worldly motives, and without being called thereto by God." (Sermon 98). St. Ephrem considers as reprobates all those who dare become priests without a Divine vocation. "I am astounded," says he, "at the madness of those who are so presumptuous as to perform the functions of the priesthood without having grace for it from Jesus Christ. Unhappy wretches! They do not consider that by doing so they are preparing for themselves everlasting torments." (De Sacerdot). I would therefore earnestly urge all those young men who are studying for the priesthood, without having an evident vocation, to give up the idea as soon as possible. The sooner they do this the better it is for themselves, and for thousands of others.

I will now turn to those students whom Jesus Christ has really called, and to whom the words of the Gospel may be applied: "You have not chosen me, but I have chosen you." (John 15:16). My dear young friends, consider well the high dignity to which you are called. The priesthood is the highest dignity on earth. Innocent III says, "The priest is placed between God and man; he is less than God, but more than man." This dignity supposes, besides the Divine vocation, positive holiness of life; that is to say, whosoever intends to embrace the ecclesiastical state must not only be free from mortal sin, but he must also be enriched with every virtue. The Church, during eleven centuries, excluded from this holy state everyone who had committed even one mortal sin after Baptism; and if any one, after having received Holy Orders, fell into a mortal sin, he was deposed forever from his sacred office, for the simple reason that he who is not holy should not touch what is holy.

This severe discipline of the Church, it is true, has been greatly mitigated; but it has been always required that he who had in his past life become guilty of grievous sins, and desired to receive Holy Orders, should first lead a pure life for some time previous to his ordination. It would certainly be a mortal sin to receive any of the Holy Orders while still addicted to a sinful habit. "If I consider your vocation," says St. Bernard, "I am seized with horror, especially if I see that no true penance has preceded your ordination."

Many of the saints would never consent to receive Holy Orders. St. Francis of Assisi once beheld, in a vision, a crystal v

Chapter 5

ON THE NECESSITY OF PRAYER FOR SEMINARIANS

"Lord, teach us to pray, as John also taught his disciples." – Luke 11:1.

One of the most important duties of a pastor is to teach the people the necessity and efficacy of prayer, and how they are to pray, and for what they are to pray. Hence it is said, in the Catechism of the Council of Trent, that "Amongst the duties of the pastoral office, it is one of the highest importance to the spiritual interest of the faithful to instruct them in Christian prayer, the nature and efficacy of which must be unknown to many, if not enforced by the pious and faithful exhortations of the pastor. To this, therefore, should the care of the pastor be directed in a special manner, that the faithful may understand how, and for what, they are to pray."

Oh, how unspeakable is the pleasure given to Jesus Christ by a pastor, who often in public, as well as in private, fulfils this duty! Would to God that all pastors would adopt the sentiments of St. Alphonsus, and could say with him: "I wish I had nothing else to do than to speak and to write on this great means of prayer; for, on the one hand, I see that the Holy Scriptures, including both the Old and New Testament, exhort us to pray, to ask and cry aloud if we wish for Divine grace; and on the other hand, I must openly confess that I cannot help complaining of preachers, confessors, and spiritual writers, because I see that none of them speak as much as they ought of the great means of prayer. And in the many courses of Lenten sermons which have been published, where shall we find a discourse on prayer? Scarcely do we find a few passing words concerning this important means of grace. Hence I have written at length on this subject in so many of my little works, and whenever I preach, I always repeat these words: 'Pray, pray, if you wish to be saved, and to become saints.' It is true that, to become saints, we must have all virtues, mortification, humility, obedience, and principally holy charity; and to acquire these virtues other means besides prayer are necessary, such as meditation, Holy Communion, and good resolutions; but, unless we pray, all our Communions, meditations, and resolutions will not suffice to make us practice either mortification, humility, or obedience. We will neither love God nor resist temptations; in a word, we will do no good. Hence St. Paul, after having enumerated many of the virtues necessary for a Christian, tells us to be 'instant in prayer' (Rom. 12:12), thereby giving us to understand, as St. Thomas remarks, 'that to acquire all necessary virtues we must always pray, because without prayer we would be deprived of the assistance of God, without which it is impossible to practice virtue.'" (Spouse of Christ on Prayer, No. 13).

These sentiments of St. Alphonsus were common to all the saints. Should you ever hear anyone oppose them, rest assured that he cannot say in truth, with St. Paul: "I think that I also have the spirit of God" (1 Cor. 7:40); nor should you believe that he is "of the seed of those men by whom salvation was brought to Israel." (I Mach. 5:62).

Let us, in imitation of the saints, never grow weary of repeating this sacred truth in public and in private. What St. Augustine says is but too true. "The understanding flies on," he says, "but resolution and action follow slowly, or not at all." Our will is weaker to do what is right, than our understanding is to comprehend it. The people, then, must often be told the same thing. St. Paul himself assures us of this: "To write the same things to you," he says, "to me is not wearisome, but to you is necessary." (Phil. 3:1). The Apostle was not in want of matter to write, for he who had been wrapt to the third heaven was certainly able to say many new and sublime things, but he deemed it profitable, and even necessary, for the faithful to write to them the same thing again and again.

It was the opinion of St. Francis de Sales that "a preacher should not take the least notice of those fastidious minds who are displeased when a preacher repeats a thing, and goes over the same ground again. What! Is it not necessary, in working iron, to heat it over and over again, and in painting, to touch and retouch the canvas repeatedly? How much more necessary, then, is it not to repeat the same thing again and again, in order to imprint eternal truths on hardened intellects, and on hearts confirmed in evil?" Now, what can be more necessary and more profitable than often to imprint on souls the necessity of prayer?

How, then, does it happen that so many pastors neglect to comply with this most essential duty? It is principally because they themselves have never learned how necessary prayer is, and how efficacious, if performed well. No one can speak of what he knows not, nor give what he does not possess. To be able to discharge this pastoral duty properly, a priest must have learned, whilst as yet a student, to lead a holy life, and to practice faithfully meditation and prayer. For this reason I have thought it necessary to insert a chapter on the great obligation which ecclesiastical students have to sanctify themselves in the time of their studies by the practice of solid virtue, and especially by prayer and meditation. And, first of all, I must remark that I am far from believing that all who study for the priesthood are called to this sublime office. Alas! There are but too many who study from low and worldly motives, and seek in the ecclesiastical state nothing but temporal advantages. To this kind of students I have but a few words to say.

My dear young friends, I conjure you, by the love of Our Lord Jesus Christ, consider well that, in order to save your souls, you must embrace that state of life to which God has called you; for in that state alone you occupy the place for which God has destined you from all eternity, and in that state He will give you all the graces necessary to fulfil all your duties. If you live out of the state to which you are called, it will be very difficult, nay, almost impossible, for you to work out your salvation. This is true of everyone who lives in a state of life to which God has not called him, but it is especially true of all those who have chosen the ecclesiastical state without being called thereto by God. This is evident; for, in the first place, it is grievous presumption in anyone to dare enter into the Holy of Holies without having a clearly Divine vocation. Moreover, everyone who enters this holy state without being called thereto by God, will be deprived of the proper means and graces to comply with the duties of this holy state; and even though he should be able to comply with these duties, yet, having strayed away from the right road, he will find every other very steep and difficult, and he will be like a dislocated member, which, indeed, may still perform some services, but not without great difficulty and many defects.

Anyone who receives Holy Orders without having the signs of a true vocation from God becomes guilty of mortal sin. This is the teaching of St. Alphonsus, and of many other learned theologians, especially of St. Augustine, who says, when speaking of the punishment of Core, Dathan and Abiron, who wished to exercise the functions of High Priest without being called thereto, "they were condemned, in order than everyone might be deterred from taking upon himself the office of High Priest without being called thereto by God. This terrible fate will befall all those deacons, priests, and bishops who enter or intrude themselves into the ecclesiastical state from mere worldly motives, and without being called thereto by God." (Sermon 98). St. Ephrem considers as reprobates all those who dare become priests without a Divine vocation. "I am astounded," says he, "at the madness of those who are so presumptuous as to perform the functions of the priesthood without having grace for it from Jesus Christ. Unhappy wretches! They do not consider that by doing so they are preparing for themselves everlasting torments." (De Sacerdot). I would therefore earnestly urge all those young men who are studying for the priesthood, without having an evident vocation, to give up the idea as soon as possible. The sooner they do this the better it is for themselves, and for thousands of others.

I will now turn to those students whom Jesus Christ has really called, and to whom the words of the Gospel may be applied: "You have not chosen me, but I have chosen you." (John 15:16). My dear young friends, consider well the high dignity to which you are called. The priesthood is the highest dignity on earth. Innocent III says, "The priest is placed between God and man; he is less than God, but more than man." This dignity supposes, besides the Divine vocation, positive holiness of life; that is to say, whosoever intends to embrace the ecclesiastical state must not only be free from mortal sin, but he must also be enriched with every virtue. The Church, during eleven centuries, excluded from this holy state everyone who had committed even one mortal sin after Baptism; and if any one, after having received Holy Orders, fell into a mortal sin, he was deposed forever from his sacred office, for the simple reason that he who is not holy should not touch what is holy.

This severe discipline of the Church, it is true, has been greatly mitigated; but it has been always required that he who had in his past life become guilty of grievous sins, and desired to receive Holy Orders, should first lead a pure life for some time previous to his ordination. It would certainly be a mortal sin to receive any of the Holy Orders while still addicted to a sinful habit. "If I consider your vocation," says St. Bernard, "I am seized with horror, especially if I see that no true penance has preceded your ordination."

Many of the saints would never consent to receive Holy Orders. St. Francis of Assisi once beheld, in a vision, a crystal v

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

บทที่ 5ในความจำเป็นของการละหมาดใน SEMINARIANS"พระองค์เจ้าข้า สอนให้เราอธิษฐาน เป็นจอห์นสอนสาวกของพระองค์" – ลูกา 11:1หนึ่งในหน้าที่สำคัญของศิษยาภิบาลจะสอนคนความจำเป็นและประสิทธิภาพ ของอธิษฐาน วิธีที่พวกเขาจะอ้อนวอน และสิ่งที่พวกเขาจะอธิษฐาน ดัง กล่าว ในคำสอนแห่งการสภาของเทรนต์ ว่า "ท่ามกลางหน้าที่ของสำนักงาน pastoral ปริญญาบัตร เป็นหนึ่งในความสำคัญสูงสุดกับความสนใจทางจิตวิญญาณความซื่อสัตย์ที่จะแนะนำพวกเขาในการอธิษฐานในศาสนาคริสต์ ธรรมชาติและประสิทธิภาพที่ต้องรู้จักหลาย ถ้า ไม่บังคับใช้ โดย exhortations ผู้ศรัทธา และซื่อสัตย์ของบาทหลวง นี้ ดังนั้น ควรดูแลของบาทหลวงนำมีลักษณะพิเศษ ที่ซื่อสัตย์อาจเข้าใจว่า และ สิ่งที่จะอธิษฐาน "โอ้ unspeakable วิธีมีความสุขให้พระเยซูคริสต์ โดยศิษยาภิบาล ผู้มักจะ ในที่สาธารณะ และ ในส่วน ตัว ภาษีนี้ครบถ้วน ทำกับพระที่พระทั้งหมดจะรับรู้สึกของ St. Alphonsus และพูดกับเขา: "ผมอยากมีอะไรทำมากกว่าพูด และ การเขียนคำอธิษฐาน วิธีนี้ดี คง เห็นว่า คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ รวมทั้งเก่าและพันธสัญญาใหม่ ตักเตือนเราไหว้ ขอ และร้องออกเสียงถ้าเราต้องการในพระมหากรุณาธิคุณ และในทางกลับกัน ฉันต้องอย่างเปิดเผยก็ว่า ฉันไม่สามารถช่วยบ่นบาทหลวง confessors และจิตวิญญาณนัก เขียน เนื่องจากเห็นว่า ไม่มีพวกเขาพูดมากเท่าที่พวกเขาควรหมายความยิ่งใหญ่ของการละหมาด และในหลักสูตรต่าง ๆ ของธรรม Lenten ซึ่งได้รับการเผยแพร่ ที่จะเราวาทกรรมในละหมาด แทบหากี่คำโตเกี่ยวกับซึ่งหมายความว่าความสำคัญของพระคุณ ดังนั้น ฉันได้เขียนยาวในเรื่องนี้ในนั้นงานของฉันเล็กน้อย และเมื่อใดก็ ตามที่ผมประกาศ ฉันมักจะทำซ้ำคำ: 'อธิษฐาน อธิษฐาน หากคุณต้องการบันทึก และเป็น นักบุญ ' มันเป็นความจริงว่า เป็น นักบุญ เราต้องการทั้งหมดคุณค่า mortification บท เชื่อฟัง และหลักพระ กุศล และรับคุณค่าเหล่านี้ วิธีอื่นนอกจากละหมาดจำเป็น ทำสมาธิ เข้าร่วม และความ ละเอียดดี แต่ ยกเว้น ว่าเรา อธิษฐาน ทั้งหมดของเรา Communions สมาธิ และความละเอียดจะไม่พอทำให้เราฝึกอย่างใดอย่างหนึ่ง mortification บท หรือเชื่อฟัง เราจะไม่รักพระเจ้า หรือต่อต้านเทมป์เทชันส์ คำ เราจะทำไม่ดี ดังนั้น St. Paul หลังจากมีระบุคุณค่าที่จำเป็นสำหรับคริสเตียน มายบอกให้ "ทันทีที่ อธิษฐาน' (Rom. 12:12), ซึ่งช่วยให้เราเข้าใจ เป็นหมายเหตุ St. Thomas 'ที่จะได้รับคุณค่าความจำเป็นทั้งหมดที่เราต้องเสมออธิษฐาน เนื่องจากไม่อธิษฐาน เราจะสามารถเปลื้องความช่วยเหลือของพระเจ้า โดยที่ไม่การปฏิบัติคุณธรรม ' " (คู่สมรสพระคริสต์ในคำอธิษฐาน หมายเลข 13)รู้สึกเหล่านี้ของ St. Alphonsus นักบุญทั้งหมดไปได้ ควรคุณเคยได้ยินใครต่อต้านพวกเขา มั่นใจว่า เขาไม่สามารถพูดในความจริง กับ St. Paul: "คิดว่า ยังมีวิญญาณของพระเจ้า" (1 ไทย ๆ 7:40); ไม่ควรคุณเชื่อว่า เขาเป็น "เมล็ดพันธุ์ของเหล่าคนผู้ที่รอดถูกนำอิสราเอล" (ฉัน 5:62 เครื่องจักร)เรา ในเนื้อของนักบุญ ไม่เคยเติบโตหน่ายซ้ำความจริงศักดิ์สิทธิ์นี้ ในที่สาธารณะ และส่วนตัว บุญเซนต์ออกัสติว่า ได้แต่ความจริงเกินไป "ความเข้าใจยังบน เขากล่าวว่า "แต่ความละเอียดและการดำเนินการตามอย่างช้า ๆ หรือไม่" ของเราจะแข็งแกร่งเป็น กว่าความเข้าใจของเราจะเข้าใจมันได้ คน แล้ว ต้องมักจะบอกเหมือนกัน St. Paul ตัวเองมั่นใจว่าเรานี้: "เพื่อสิ่งเดียวกับคุณ, " เขากล่าวว่า, "ฉันไม่หนึ แต่คุณมีความจำเป็น" (Phil. 3:1) อัครทูตไม่ in want of เรื่องเขียน สำหรับผู้ที่ได้รับ wrapt ที่สาม สวรรค์ได้แน่นอนว่า สิ่งใหม่ และโซฟา แต่เขาว่ามันมีกำไร และแม้กระทั่ง จำ ซื่อสัตย์เขียนไปเหมือนอีกมันเป็นความเห็นของ St. Francis de ขายที่ "นักเทศน์ควรไม่มีแจ้งอย่างน้อยจิตใจ fastidious เหล่านั้นที่จะเห็นเมื่อนักเทศน์ซ้ำสิ่ง และสงสัยเหมือนกับดินอีก ด้วย อะไรนะ! มันไม่จำเป็น งาน เหล็ก ร้อนเล่า และภาพ วาด การสัมผัส และตกแต่งผืนผ้าใบให้ซ้ำ ๆ หรือไม่ จำเป็นมากขึ้น แล้ว คือมันไม่ให้ทำซ้ำเหมือนอีก เพื่อตราจริงนิรันดร์ดแต่ชุบแข็ง และหัวใจที่ยืนยันในความชั่วร้าย ตอนนี้ สิ่งที่สามารถจะจำเป็นมากขึ้น และมีกำไรมากขึ้นกว่ามักจะตราในวิญญาณการละหมาดอย่างไร แล้ว ไม่ได้เกิดขึ้นว่า ศิษยาภิบาลจำนวนมากละเลยที่จะปฏิบัติหน้าที่นี้จำเป็นมากที่สุด มันเป็นหลักเนื่องจากพวกเขาเองได้เคยอธิษฐานจำเป็นวิธีเรียนรู้ และวิธี บ็อช ถ้าทำดี ไม่สามารถเอ่ยถึงสิ่งที่เขารู้ไม่ หรือว่าเขาไม่มีให้ สามารถปลดภาษีนี้ pastoral ปริญญาบัตรอย่างถูกต้อง อารมณ์ต้องได้เรียนรู้ ในขณะที่ยังเป็นนักเรียน เพื่อชีวิตศักดิ์สิทธิ์ และ faithfully ฝึกนั่งสมาธิและสวดมนต์ ด้วยเหตุนี้ มีคิดจึงจำเป็นต้องแทรกบทในข้อผูกมัดมากซึ่งนักเรียน ecclesiastical ได้ sanctify ตัวเองในขณะนักศึกษาปฏิบัติคุณธรรมแข็ง และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง โดยการสวดมนต์และทำสมาธิ ก อันดับแรก ฉันต้องรีที่ ฉันพักเชื่อว่า ทุกคนที่ศึกษาปุโรหิตเรียกว่าสำนักงานนี้คลาย อนิจจา มี แต่จำนวนมากที่ศึกษาจากทาง และต่ำไม่สนคำครหา และแสวงหาใน ecclesiastical แต่ประโยชน์ชั่วคราว ชนิดนี้ของนักเรียน แล้วแต่ว่ากี่คำMy dear young friends, I conjure you, by the love of Our Lord Jesus Christ, consider well that, in order to save your souls, you must embrace that state of life to which God has called you; for in that state alone you occupy the place for which God has destined you from all eternity, and in that state He will give you all the graces necessary to fulfil all your duties. If you live out of the state to which you are called, it will be very difficult, nay, almost impossible, for you to work out your salvation. This is true of everyone who lives in a state of life to which God has not called him, but it is especially true of all those who have chosen the ecclesiastical state without being called thereto by God. This is evident; for, in the first place, it is grievous presumption in anyone to dare enter into the Holy of Holies without having a clearly Divine vocation. Moreover, everyone who enters this holy state without being called thereto by God, will be deprived of the proper means and graces to comply with the duties of this holy state; and even though he should be able to comply with these duties, yet, having strayed away from the right road, he will find every other very steep and difficult, and he will be like a dislocated member, which, indeed, may still perform some services, but not without great difficulty and many defects.ทุกคนที่ได้รับศีลอนุกรม โดยมีเครื่องหมายของอาชีพที่แท้จริงจากพระเจ้า กลายเป็นความผิดบาปของมนุษย์ นี้สอนที่ St. Alphonsus และหลายอื่น ๆ เรียนรู้นักศาสนศาสตร์ โดยเฉพาะของเซนต์บุญออกัสติ ผู้ว่า เมื่อพูดโทษหลัก Dathan และ Abiron ผู้ประสงค์จะใช้สิทธิหน้าที่ของปุโรหิตไม่ถูกเรียกว่าจุด "พวกเขา มีคนเกือบ ลำดับมากกว่าที่ทุกคนอาจ deterred จากการเมื่อเขาได้ดำรงตำแหน่งปุโรหิตไม่ถูกเรียกว่าจุดโดยพระเจ้า ชะตากรรมที่น่ากลัวนี้จะ befall ทั้งหมดเหล่านั้นมัคนายก พระสงฆ์ และบาทหลวงที่ป้อน หรือบุกรุกตัวเองเข้าสู่สถานะ ecclesiastical เพียงไม่สนคำครหาทาง และไม่ มีการเรียกจุดโดยพระเจ้า " (คำเทศนา 98) เซนต์ Ephrem พิจารณาเป็น reprobates ทุกคนกล้ากลายเป็นพระสงฆ์ โดยอาชีพพระ "ฉัน astounded กล่าวว่า เขา "ที่บ้าคนถือดีจึงเป็นทำหน้าที่ของปุโรหิตโดยไม่มีการผ่อนผันเรื่องจากพระเยซูคริสต์ Wretches เศร้า พวกเขาไม่เห็นว่า โดยทำเพื่อพวกเขากำลังเตรียมสำหรับตัวเองนิรันดร์ทรมาน" (De Sacerdot) ข้าพเจ้าจะดังจริงจังขอให้ทุกเหล่าชายหนุ่มที่ปุโรหิต เรียนอาชีพเห็นได้ชัด ค่าความคิดให้เร็วที่สุดไม่ รักพวกเขาทำดีกว่าที่เป็นด้วยตนเอง หลักพันของผู้อื่นตอนนี้จะเปิดให้นักศึกษาเหล่านั้น ที่จริงเรียกว่าพระเยซูคริสต์ และซึ่งอาจใช้คำพูดของพระกิตติคุณ: "คุณไม่ได้เลือกฉัน แต่ฉันเลือกคุณ" (ยอห์น 15:16) เพื่อนสาวของฉันรัก พิจารณาด้วยความมีเกียรติสูงที่คุณจะเรียกว่า ปุโรหิตเป็นศักดิ์ศรีที่สูงที่สุดในโลก กล่าวว่า ผู้บริสุทธิ์ III "ปุโรหิตอยู่ระหว่างพระเจ้าและมนุษย์ เขาคือน้อยกว่าพระเจ้า แต่คนมากกว่า" ศักดิ์ศรีนี้ supposes นอกเหนือจากหน้าที่ที่พระเจ้า ความบริสทุธิ์บวกชีวิต กล่าวคือ ผู้ทรงมีโอบกอดรัฐ ecclesiastical ไม่เพียงต้องอิสระจากความบาปมนุษย์ แต่เขาต้องยังอุดมไป ด้วยคุณธรรมทุก คริสตจักร ในระหว่างศตวรรษที่สิบเอ็ด แยกออกจากสถานะศักดิ์สิทธิ์นี้ทุกคนที่มีความมุ่งมั่นหนึ่งแม้มนุษย์บาปหลังรับบัพติศมา และถ้ามีหนึ่ง หลังจากไม่ได้รับศีลอนุกรม ตกลงไปในความบาปมนุษย์ เขาถูกแจฮยอนจากตระกูลตลอดไปจากสำนักงานของเขาศักดิ์สิทธิ์ เหตุผลง่าย ๆ ที่ว่า ผู้ที่ไม่บริสุทธิ์จะไม่สัมผัสสิ่งศักดิ์สิทธิ์วินัยนี้รุนแรงของคริสตจักร มันเป็นจริง มีการมาก บรรเทา แต่มันได้ถูกต้องเสมอว่า ผู้ที่มีในเขาผ่านชีวิตกลายเป็นความผิดบาป grievous และต้องได้รับศีลอนุกรม ควรก่อนนำชีวิตบริสุทธิ์เวลาก่อนหน้าเขาบวช แน่นอนมันจะเป็นบาปมนุษย์รับศีลอนุกรมในขณะที่ยัง ติดนิสัยบาป "ถ้าพิจารณาอาชีพของคุณ กล่าวว่า St. Bernard "ฉันกำลังยึดกับสยองขวัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเห็น penance ไม่จริงมีก่อนหน้าคุณบวช"นอกจากนี้นักบุญมากมายไม่เคยจะยินยอมรับศีลอนุกรม St. Francis ของ Assisi ครั้ง beheld ในวิสัยทัศน์ v คริสตัล

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

บทที่ 5 บนความจำเป็นของการอธิษฐานเพื่อเณร"พระเจ้าสอนให้เราอธิษฐานเป็นจอห์นยังสอนสาวกของเขา." - ลูกา 11: 1. หนึ่งในหน้าที่สำคัญที่สุดของพระคือการสอนให้ผู้คนจำเป็นและประสิทธิภาพของการสวดมนต์และวิธีการที่พวกเขาจะอธิษฐานและสำหรับสิ่งที่พวกเขาจะอธิษฐาน ดังนั้นมันจึงมีการกล่าวในคำสอนของสภา Trent ว่า "บรรดาการปฏิบัติหน้าที่ของสำนักงานพระก็เป็นหนึ่งในความสำคัญสูงสุดกับความสนใจทางจิตวิญญาณของผู้ศรัทธาที่จะสั่งให้พวกเขาในการอธิษฐานคริสเตียนธรรมชาติและประสิทธิภาพของ ซึ่งจะต้องเป็นที่รู้จักของหลายกรณีไม่บังคับใช้โดยชี้ชวนเคร่งศาสนาและซื่อสัตย์ของบาทหลวง. ในการนี้จึงควรดูแลของบาทหลวงที่ถูกนำไปในลักษณะพิเศษที่ซื่อสัตย์อาจเข้าใจวิธีการและสำหรับสิ่งที่พวกเขา จะอธิษฐาน. "โอ้วิธีการพูดไม่เป็นความสุขให้กับพระเยซูคริสต์ตามพระที่มักจะอยู่ในที่สาธารณะเช่นเดียวกับในภาคเอกชนตอบสนองหน้าที่นี้! พวกข้าพระองค์ว่าพระทุกคนจะนำความรู้สึกของเซนต์ซัและสามารถพูดกับเขาว่า "ผมหวังว่าผมไม่มีอะไรอื่นที่จะทำมากกว่าที่จะพูดและเขียนในวิธีการที่ดีนี้ของการสวดมนต์สำหรับบนมือข้างหนึ่ง ผมเห็นว่าพระไตรปิฎกรวมทั้งพระคัมภีร์เก่าและใหม่และตักเตือนเราอธิษฐานเพื่อขอและร้องเสียงดังถ้าเราต้องการพระคุณของพระเจ้าและในทางกลับกันผมต้องเปิดเผยสารภาพว่าผมไม่สามารถช่วยบ่นเทศน์ confessors และนักเขียนจิตวิญญาณเพราะผมเห็นว่าไม่มีของพวกเขาพูดมากที่สุดเท่าที่พวกเขาควรในวิธีที่ดีของการสวดมนต์. และในหลายหลักสูตรของพระธรรมเทศนาถือบวชซึ่งได้รับการตีพิมพ์ที่เราจะพบวาทกรรมเกี่ยวกับการสวดมนต์หรือไม่ไม่น่าจะทำ เราจะพบคำผ่านไม่กี่เกี่ยวกับเรื่องนี้หมายถึงความสำคัญของความสง่างามดังนั้นฉันได้เขียนที่มีความยาวในเรื่องนี้ในหลายผลงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉันและทุกครั้งที่ผมสั่งสอนฉันมักจะทำซ้ำคำเหล่านี้:. ภาวนาอธิษฐานหากคุณต้องการ จะถูกบันทึกไว้และจะกลายเป็นธรรมิกชน. มันเป็นความจริงที่จะกลายเป็นธรรมิกชนเราจะต้องมีคุณธรรมทุกอับอาย, ความอ่อนน้อมถ่อมตนเชื่อฟังและโดยเฉพาะอย่างยิ่งการกุศลบริสุทธิ์และที่จะได้รับความดีเหล่านี้วิธีการอื่นนอกเหนือจากการสวดมนต์เป็นสิ่งที่จำเป็นเช่นการทำสมาธิศีลมหาสนิทและมติที่ดี แต่ เว้นแต่ว่าเราอธิษฐานทุก communions ของเราสมาธิและมติจะไม่พอเพียงที่จะทำให้เราปฏิบัติอย่างใดอย่างหนึ่งอับอาย, ความอ่อนน้อมถ่อมตนหรือเชื่อฟังเราจะไม่รักพระเจ้าหรือต่อต้านการล่อลวง. ในคำที่เราจะทำไม่ดีดังนั้นเซนต์. พอลหลังจากที่มีการแจกแจงหลายคุณธรรมที่จำเป็นสำหรับการเป็นคริสเตียนบอกให้เราเป็น 'ทันทีในการอธิษฐาน' (รม. 0:12) ซึ่งจะช่วยให้เราเข้าใจว่าเป็นคำพูดของเซนต์โทมัส 'ที่จะได้รับคุณค่าที่จำเป็นทั้งหมด เรามักจะต้องอธิษฐานเพราะไม่มีการสวดมนต์ที่เราจะต้องถูกกีดกันจากความช่วยเหลือของพระเจ้าโดยที่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะอาศัยอํานาจการปฏิบัติ. "(คู่สมรสของพระคริสต์ในการสวดมนต์, ฉบับที่ 13). ความรู้สึกเหล่านี้เซนต์ซัเป็นเรื่องธรรมดาที่จะ ทั้งหมดเซนต์ส หากท่านเคยได้ยินทุกคนไม่เห็นด้วยกับพวกเขามั่นใจว่าเขาไม่สามารถพูดความจริงกับเซนต์ปอล: "ผมคิดว่าผมยังมีจิตวิญญาณของพระเจ้า" (1 โครินธ์ 7:40). หรือคุณควรจะเชื่อว่าเขาคือ "เมล็ดพันธุ์ของคนเหล่านั้นโดยที่รอดถูกนำไปอิสราเอล." (ผม Mach. 5:62). ให้เราในการเลียนแบบของเซนต์สที่ไม่เคยเหน็ดเหนื่อยของการทำซ้ำความจริงอันศักดิ์สิทธิ์นี้ในที่สาธารณะและในภาคเอกชน สิ่งที่เซนต์ออกัสติบอกว่าเป็น แต่เป็นความจริงมากเกินไป "ความเข้าใจเกี่ยวกับการบิน" เขากล่าว "แต่ความละเอียดและการกระทำตามช้าหรือไม่ทั้งหมด." จะปรับตัวลดลงของเราคือการที่จะทำสิ่งที่ถูกต้องกว่าความเข้าใจของเราคือการเข้าใจมัน คนจึงมักจะต้องได้รับการบอกสิ่งเดียวกัน เซนต์ปอลตัวเองมั่นใจว่าเรานี้: "การเขียนสิ่งเดียวกันกับคุณ" เขากล่าวว่า "ผมจะไม่น่าเบื่อ แต่คุณเป็นสิ่งที่จำเป็น." (ฟิล 3: 1). อัครสาวกไม่ได้อยู่ในความต้องการของเรื่องที่จะเขียนสำหรับเขาที่ได้รับ wrapt ไปยังสวรรค์ชั้นที่สามได้อย่างแน่นอนสามารถที่จะพูดหลายสิ่งใหม่และประเสริฐ แต่เขาเห็นว่าผลกำไรและจำเป็นต้องได้สำหรับผู้ศรัทธาที่จะเขียนถึงพวกเขา สิ่งเดียวกันอีกครั้งและอีกครั้ง. มันเป็นความเห็นของเซนต์ฟรานซิเดขายว่า "พระไม่ควรใช้เวลาแจ้งให้ทราบล่วงหน้าอย่างน้อยของผู้ที่จิตใจของจุกจิกที่มีความไม่พอใจเมื่อนักเทศน์ซ้ำสิ่งและไปมากกว่าพื้นดินเดิมอีกครั้ง. สิ่งที่! มันไม่ได้เป็นสิ่งที่จำเป็นในการทำงานเหล็กให้ความร้อนมันซ้ำแล้วซ้ำอีกครั้งและในการวาดภาพเพื่อสัมผัสและตกแต่งผ้าใบซ้ำแล้วซ้ำอีกหรือไม่วิธีการที่จำเป็นมากขึ้นก็คือมันไม่ได้ที่จะทำซ้ำในสิ่งเดียวกันอีกครั้งและอีกครั้งในการสั่งซื้อ สำนักพิมพ์ความจริงนิรันดร์ในภูมิปัญญาแข็งและหัวใจได้รับการยืนยันในความชั่วร้าย? " ตอนนี้สิ่งที่สามารถเพิ่มเติมที่จำเป็นและมีกำไรมากขึ้นกว่าที่มักจะให้สำนักพิมพ์ในจิตวิญญาณของความจำเป็นของการสวดมนต์หรือไม่วิธีการนั้นไม่ได้เกิดขึ้นที่พระจำนวนมากละเลยที่จะปฏิบัติตามหน้าที่ที่สำคัญที่สุดนี้หรือไม่? มันเป็นหลักเพราะพวกเขาเองไม่เคยได้เรียนรู้วิธีการสวดมนต์ที่จำเป็นและวิธีที่มีประสิทธิภาพถ้าทำได้ดี ไม่มีใครสามารถพูดถึงสิ่งที่เขารู้ไม่ได้และไม่ให้สิ่งที่เขาไม่ได้มี เพื่อให้สามารถปฏิบัติหน้าที่อภิบาลนี้อย่างถูกต้องเป็นพระสงฆ์จะต้องได้เรียนรู้ในขณะที่ยังเป็นนักศึกษาที่จะนำไปสู่ชีวิตที่ศักดิ์สิทธิ์และเพื่อฝึกสมาธิและสวดมนต์นับถือ ด้วยเหตุนี้ผมคิดว่ามันจำเป็นที่จะต้องใส่บทที่เกี่ยวกับภาระผูกพันที่ดีที่นักเรียนสงฆ์ต้องชำระตัวเองในช่วงเวลาของการศึกษาของพวกเขาโดยการปฏิบัติของคุณธรรมที่มั่นคงและโดยเฉพาะอย่างยิ่งการสวดมนต์และการทำสมาธิ และเป็นครั้งแรกของทั้งหมดที่ฉันต้องพูดว่าผมห่างไกลจากความเชื่อว่าทุกคนที่ศึกษาสำหรับเพียถูกเรียกให้สำนักงานประเสริฐนี้ อนิจจา! แต่มีจำนวนมากเกินไปที่ศึกษาจากแรงจูงใจต่ำและทางโลกและแสวงหาอะไรในรัฐคณะสงฆ์ แต่ข้อดีชั่วขณะ ชนิดของนักเรียนนี้ผมมี แต่คำไม่กี่คำที่จะพูด. เพื่อนหนุ่มสาวที่รักผมคิดในใจคุณด้วยความรักของเราองค์พระเยซูคริสต์พิจารณากันดีว่าในการสั่งซื้อที่จะบันทึกวิญญาณของคุณคุณต้องยอมรับรัฐของชีวิตที่ ที่พระเจ้าได้ทรงเรียกท่าน สำหรับในรัฐเพียงอย่างเดียวที่คุณครอบครองสถานที่ที่พระเจ้าได้ทรงลิขิตจากคุณนิรันดร์ทั้งหมดและในสถานะที่เขาจะทำให้คุณพระหรรษทานทั้งหมดที่จำเป็นในการปฏิบัติหน้าที่ของคุณทั้งหมด หากคุณอาศัยอยู่ออกจากรัฐที่คุณจะเรียกว่ามันจะเป็นเรื่องยากมากแต่ว่าไปไม่ได้เกือบสำหรับคุณที่จะทำงานออกมารอดของคุณ นี่คือความจริงของทุกคนที่อาศัยอยู่ในรัฐของชีวิตที่พระเจ้าไม่ได้ร้องเรียกเขา แต่มันเป็นความจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งของทุกคนที่ได้เลือกรัฐคณะสงฆ์โดยไม่ต้องถูกเรียกว่าการขออนุญาตจากพระเจ้า นี้เห็นได้ชัด; สำหรับในครั้งแรกที่มันเป็นข้อสันนิษฐานโศกเศร้าในทุกคนที่จะกล้าเข้าเฟ้นโดยไม่ต้องมีอาชีพพระเจ้าอย่างชัดเจน นอกจากนี้ทุกคนที่เข้ารัฐนี้ศักดิ์สิทธิ์โดยไม่ต้องถูกเรียกว่าดังกล่าวโดยพระเจ้าจะขาดการวิธีการที่เหมาะสมและพระหรรษทานเพื่อให้สอดคล้องกับหน้าที่ของรัฐที่ศักดิ์สิทธิ์นี้; และแม้ว่าเขาควรจะสามารถที่จะปฏิบัติตามหน้าที่เหล่านี้ยังมีหลงห่างจากถนนด้านขวาเขาจะได้พบกับทุกอื่น ๆ ที่สูงชันมากและยากและเขาจะเป็นเหมือนสมาชิกเคล็ดที่แท้จริงอาจจะยังคงดำเนินการบางอย่าง บริการ แต่ไม่ได้โดยไม่มีความยากลำบากและข้อบกพร่องหลาย. ทุกคนที่ได้รับพระฐานานุกรมได้โดยไม่ต้องสัญญาณของอาชีพที่แท้จริงจากพระเจ้าจะกลายเป็นความผิดของบาปมหันต์ นี่คือการเรียนการสอนของเซนต์ซัสและศาสตร์ของการเรียนรู้อื่น ๆ อีกมากมายโดยเฉพาะอย่างยิ่งของเซนต์ออกัสตินที่กล่าวว่าเมื่อพูดถึงการลงโทษแกน, ดาธานและ Abiron ที่อยากจะออกกำลังกายของฟังก์ชั่นชั้นสูงโดยไม่ต้องถูกเรียกว่าการขออนุญาต "พวกเขาถูกประณามในการสั่งซื้อกว่าคนอาจจะมีการขัดขวางจากการอยู่กับตัวเองที่สำนักงานชั้นสูงโดยไม่ต้องถูกเรียกว่าการขออนุญาตจากพระเจ้า. นี้ชะตากรรมเลวร้ายจะเกิดขึ้นแก่พระลูกวัดทั้งหมดที่พระสงฆ์และพระสังฆราชที่ป้อนหรือก้าวก่ายตัวเองเป็นของสงฆ์ รัฐจากแรงจูงใจทางโลกเพียงและไม่ถูกเรียกว่าการขออนุญาตจากพระเจ้า. " (เทศน์ 98) เซนต์เฟิร์มจะพิจารณาเป็นทอดทิ้งทุกคนที่กล้าที่จะกลายเป็นพระสงฆ์โดยไม่ต้องมีอาชีพที่ศักดิ์สิทธิ์ "ผมประหลาดใจ" เขาพูด "ที่บ้าคลั่งของผู้ที่มีความเกรงใจที่จะปฏิบัติหน้าที่ของฐานะปุโรหิตโดยไม่ต้องมีพระคุณของมันจากพระเยซูคริสต์. wretches เศร้า! พวกเขาไม่ได้พิจารณาว่าการดำเนินการเพื่อให้พวกเขากำลังเตรียมความพร้อม สำหรับตัวเองทรมานนิรันดร์. " (เดอ Sacerdot) ฉันจะขอให้เป็นเรื่องเป็นราวจึงทั้งหมดชายหนุ่มผู้ที่มีการศึกษาสำหรับเพียโดยไม่ต้องมีอาชีพที่เห็นได้ชัดเพื่อให้ความคิดให้เร็วที่สุด ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาทำเช่นนี้ดีกว่าก็คือสำหรับตัวเองและคนอื่น ๆ มากมาย. ตอนนี้ผมจะเปิดให้กับนักเรียนผู้ที่พระเยซูคริสต์ได้เรียกร้องจริงๆและผู้ที่คำพูดของพระเยซูอาจนำมาใช้: "คุณยังไม่ได้เลือกฉัน แต่เราได้เลือกคุณ. " (จอห์น 15:16) เพื่อนหนุ่มสาวที่รักของข้าพเจ้าพิจารณาด้วยศักดิ์ศรีสูงที่คุณจะเรียกว่า เพีเป็นศักดิ์ศรีที่สูงที่สุดในโลก ผู้บริสุทธิ์ iii กล่าวว่า "พระสงฆ์จะอยู่ระหว่างพระเจ้าและมนุษย์. เขาน้อยกว่าพระเจ้า แต่มากขึ้นกว่าคน" ศักดิ์ศรีนี้ซึมนอกจากอาชีพพระเจ้าศักดิ์สิทธิ์ในเชิงบวกของชีวิต กล่าวคือผู้ใดตั้งใจที่จะโอบกอดรัฐสงฆ์ต้องไม่เพียง แต่เป็นอิสระจากบาปมหันต์ แต่เขายังจะต้องอุดมไปด้วยคุณธรรมทุก คริสตจักรในช่วงสิบเอ็ดศตวรรษได้รับการยกเว้นจากทุกคนในรัฐนี้ศักดิ์สิทธิ์ที่มีความมุ่งมั่นแม้หนึ่งบาปมหันต์หลังจากบัพติส; และถ้าคนใดคนหนึ่งหลังจากที่ได้รับพระฐานานุกรมลดลงเป็นบาปมหันต์เขาถูกปลดไปตลอดกาลจากสำนักงานศักดิ์สิทธิ์ของเขาด้วยเหตุผลง่ายๆว่าเขาที่ไม่ได้เป็นที่ศักดิ์สิทธิ์ไม่ควรสัมผัสสิ่งที่เป็นที่ศักดิ์สิทธิ์. นี้มีระเบียบวินัยที่รุนแรงของคริสตจักร มันเป็นความจริงที่ได้รับการลดลงอย่างมาก แต่ได้รับการจำเป็นเสมอไปว่าเขาที่มีอยู่ในชีวิตที่ผ่านมาของเขากลายเป็นความผิดบาปสาหัสและต้องการที่จะได้รับพระฐานานุกรมแรกควรจะนำไปสู่ชีวิตที่บริสุทธิ์บางครั้งก่อนที่เขาบวช แน่นอนมันจะเป็นบาปมหันต์ที่จะได้รับการใด ๆ ของพระฐานานุกรมขณะที่ยังคงติดนิสัยบาป "ถ้าผมคิดว่าอาชีพของคุณ" เซนต์เบอร์นาร์กล่าวว่า "ฉันกำลังยึดด้วยความกลัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าผมเห็นว่าไม่มีบาปจริงได้ก่อนบวชของคุณ." หลายคนของเซนต์สจะไม่ยินยอมที่จะได้รับพระฐานานุกรม เซนต์ฟรานซิสอัสซีซีที่ครั้งหนึ่งเคยเห็นในวิสัยทัศน์, คริสตัลวี

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

บทที่ 5

ในความจำเป็นของการสวดมนต์สำหรับผู้

" พระเจ้าสอนเราให้อธิษฐานเป็นจอห์นได้สอนสาวกของพระองค์ . " ( ลูกา 11 : 1 .

หนึ่งในหน้าที่ที่สำคัญที่สุดของเจ้าอาวาส คือสอนให้คนเป็นและประสิทธิภาพของการภาวนาและวิธีการที่พวกเขาจะอธิษฐาน และสิ่งที่พวกเขาจะอธิษฐาน เพราะ มันบอกว่า ในคำสอนของ สภาของเทรนท์" ท่ามกลางหน้าที่พระ มันเป็นหนึ่งในความสำคัญสูงสุดเพื่อผลประโยชน์ทางจิตวิญญาณของผู้ที่จะสั่งให้พวกเขาในคริสเตียนอธิษฐาน , ธรรมชาติและมีประสิทธิภาพซึ่งจะต้องไม่รู้จักมากมาย ถ้าไม่บังคับใช้ โดย exhortations ใจบุญและซื่อสัตย์ของบาทหลวง นี้ เพราะฉะนั้น ควรดูแล บาทหลวงจะกำกับในลักษณะพิเศษที่ซื่อสัตย์อาจเข้าใจวิธีการและสิ่งที่พวกเขาจะอธิษฐาน "

อ้อ ความสุขให้กับพระเยซูคริสต์โดยบาทหลวงเป็นวิธีการปล่อยข่าว ซึ่งมักจะ ในที่สาธารณะ เช่น ในส่วนตัวตอบสนองหน้าที่นี่ ! จะพระเจ้าว่าพระจะรับความรู้สึกของเซนต์ซัส และจะพูดกับเขา : " ฉันต้องการฉันมีอะไรทำมากกว่าพูด และเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ดีวิธีการของการอธิษฐานเพราะ บนมือข้างหนึ่ง ผมเห็นว่า พระคัมภีร์ ทั้งเก่า และใหม่ พันธสัญญา ตักเตือนเรา อธิษฐาน การถาม และร้องทุกข์ หากเราต้องการพระหรรษทานของพระเจ้า ; และในมืออื่น ๆ , ฉันต้องสารภาพว่าผมไม่สามารถช่วยอย่างเปิดเผยบ่นของนักเทศน์ผู้วินิจฉัยที่ นักเขียนและจิตวิญญาณ , เพราะ ผมเห็นว่าไม่มีใครพูดเท่าที่ควรของวิธีการที่ดีของการภาวนาและในหลักสูตรของพระธรรมเทศนาหลายฤดูถือบวชของคริสต์ซึ่งได้รับการเผยแพร่ ซึ่งจะพบว่าวาทกรรมสวด แทบจะหาไม่กี่ผ่านคำเกี่ยวกับเรื่องนี้สำคัญหมายความว่าของเกรซ ดังนั้นฉันได้เขียนที่ยาวเกี่ยวกับเรื่องนี้ดังนั้นหลายผลงานเล็ก ๆน้อย ๆของฉัน , และเมื่อใดก็ตามที่ผมบอก ผมมักจะย้ำคำเหล่านี้ : สวดมนต์ , อธิษฐาน , ถ้าคุณต้องการที่จะถูกบันทึกไว้และเป็นนักบุญมันเป็นความจริงว่า เป็นนักบุญ ที่เราต้องมีคุณธรรม การบำเพ็ญทุกรกิริยา , ความอ่อนน้อมถ่อมตน การเชื่อฟัง และโดยเฉพาะอย่างยิ่งพระกุศลธรรมเหล่านี้ และที่จะได้รับวิธีการอื่นนอกจากการอธิษฐานเป็นสิ่งจำเป็น เช่น การนั่งสมาธิ ศักดิ์สิทธิ์ และความละเอียด แต่ถ้าเราอธิษฐานทั้งหมด communions ของเรา สมาธิ และ มติ จะไม่เพียงพอที่จะทำให้เราได้ฝึกทั้งการบำเพ็ญทุกรกิริยา , ความอ่อนน้อมถ่อมตน ,หรือวินัย เราก็ไม่ได้รักพระเจ้าและต่อต้านการล่อลวง ในคําว่า เราจะทำอะไรดี ดังนั้นเซนต์พอล หลังจากที่มีการระบุหลายประการที่จำเป็นสำหรับคริสเตียน บอกเราได้ ' ทันทีในการอธิษฐาน ( รอม 12 : 12 ) จึงทำให้เราเข้าใจเป็น St . Thomas กล่าวว่า ' ที่จะได้รับทั้งหมดที่จำเป็นคุณธรรมเสมอเราต้องอธิษฐานเพราะถ้าเราอธิษฐานจะปราศจากความช่วยเหลือของพระเจ้า โดยที่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะฝึกคุณธรรม " ( คู่สมรสของพระเยซูในคำอธิษฐาน เบอร์ 13 ) .

เหล่านี้ sentiments เซนต์ซัสเป็นทั่วไปเพื่อวิสุทธิชนทั้งปวง คุณควรจะเคยได้ยินใครต่อต้านพวกเขามั่นใจได้ว่าเขาไม่สามารถพูดในความจริง กับ เซนต์ พอล : " ฉันคิดว่าฉันก็มีพระวิญญาณของพระเจ้า " ( 1 คร 7 : 40 )หรือคุณควรจะเชื่อว่าเขาเป็น " เมล็ดพันธุ์ของมนุษย์ผู้ซึ่งรอดมาจากอิสราเอล . " ( Mach . 5:62 )

ให้เราเลียนแบบนักบุญ ไม่เคยเหน็ดเหนื่อยพูดตามความจริงอันศักดิ์สิทธิ์นี้ในที่สาธารณะ และในส่วนตัว แล้วนักบุญออกัสตินบอกว่าเป็นแต่ก็จริง " ความเข้าใจบินบน " เขากล่าว " แต่ความละเอียดและการกระทำตามช้า หรือไม่ได้เลย

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.