On view also is ‘Context/Text’, a w

On view also is ‘Context/Text’, a work which predates ‘Text/Context’ by one year and directly informed it. ‘Context/Text’ consists of text applied directly to the wall. Even before removing his work from the gallery/museum wall and taking it outdoors, with ‘Context/Text’ Mr. Kosuth already asserted that there is no such thing as a neutral space for art, and that the meaning of art always depends on where it is made and where it is exhibited. Here, it’s not enough to simply put the meaning of this work in context. Instead, Kosuth self-­‐referentially insists in the text ‘messages’ and diagrams of ‘Context/Text’, that context enables the meaning of content, puts that meaning in play. ‘Context/Text’ exemplifies Kosuth’s vital engagement during the 1970’s with the social context of art. The two essential questions that are posed as a pairing in both works are these: Where does art find its audience? What does art say to that audience?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มุมมองที่ยังเป็น'บริบท/ข้อความ' ทำงานที่ถือกำเนิด 'ข้อความ/บริบท' หนึ่งปี และโดยตรงทราบ 'บริบท/ข้อความ' ประกอบด้วยข้อความที่ใช้กับผนังโดยตรง แม้ก่อนที่จะเอางานของเขาจากผนังแกลลอรี่/พิพิธภัณฑ์ และถ่ายกลางแจ้ง มี 'เนื้อหา/ข้อความ' นาย Kosuth ยืนยันที่มีอยู่ไม่มีสิ่งดังกล่าวเป็นพื้นที่เป็นกลางสำหรับศิลปะ และ ที่ความหมายของศิลปะเสมอขึ้นอยู่กับที่มันทำและที่มีการจัดแสดง ที่นี่ ไม่เพียงพอที่จะทำความหมายของงานนี้ในบริบท แทน Kosuth เอง ‐referentially รมย์ 'ข้อความ' และ 'เนื้อหา/ข้อความ' ของบริบทที่ช่วยให้ความหมายของเนื้อหา ทำให้ความหมายว่าในการเล่น 'บริบท/ข้อความ' ทุกของ Kosuth สำคัญการมีส่วนร่วมในช่วงปี 1970 กับบริบทสังคมศิลปะ คำถามสำคัญสองที่อึ้งเป็นการจับคู่ในการทำงานทั้งสองนี้: ที่ไม่ศิลปะจึงหาผู้ชม สิ่งที่ศิลปะพูดกับกลุ่มเป้าหมาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในมุมมองยังเป็น 'บริบท / ข้อความ' งานที่ถือกำเนิด 'text / บริบทโดยหนึ่งปีและแจ้งโดยตรงมัน 'บริบท / ข้อความประกอบด้วยข้อความที่ใช้โดยตรงกับผนัง แม้กระทั่งก่อนที่จะลบการทำงานของเขาจากแกลเลอรี่ / ผนังพิพิธภัณฑ์และใช้มันนอกกับบริบท / ข้อความ 'นาย Kosuth แล้วถูกกล่าวหาว่าไม่มีสิ่งดังกล่าวเป็นพื้นที่ที่เป็นกลางสำหรับงานศิลปะและความหมายของศิลปะมักจะขึ้นอยู่กับที่ มันถูกสร้างขึ้นและที่มันจะได้มี นี่ก็ไม่มากพอที่จะใส่เพียงความหมายของงานนี้ในบริบท แต่ Kosuth ตนเอง - referentially ยืนยันในข้อความ 'ข้อความ' และไดอะแกรมของบริบท / ข้อความ 'บริบทที่ช่วยให้ความหมายของเนื้อหาทำให้ความหมายในการเล่น 'บริบท / ข้อความ' เป็นตัวอย่างการมีส่วนร่วมที่สำคัญ Kosuth ในช่วงปี 1970 กับบริบททางสังคมของศิลปะ สองคำถามที่สำคัญที่มีการโพสต์เมื่อจับคู่ทั้งในผลงานเหล่านี้: ศิลปะที่ไหนไม่พบว่าผู้ชมของตนหรือไม่ ศิลปะไม่พูดอะไรกับผู้ชมที่?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในมุมมองและบริบท " ข้อความ " งาน " ที่ predates ข้อความ / บริบท " โดยหนึ่งปีและทราบโดยตรงเลย บริบท " ข้อความ " ประกอบด้วยข้อความที่ใช้โดยตรงกับผนัง แม้กระทั่งก่อนที่จะเอาผลงานของเขาจากหอศิลป์ / พิพิธภัณฑ์ผนังและถ่ายกลางแจ้งกับบริบท " ข้อความ " คุณ โคซุธแล้วถูกกล่าวหาว่าไม่มีสิ่งดังกล่าวเป็นพื้นที่ที่เป็นกลางเพื่อศิลปะ และความหมายของศิลปะเสมอขึ้นอยู่กับว่ามันทำแล้วมันมี . นี่ มันไม่เพียงพอที่จะเพียงแค่ให้ความหมายของงานนี้ในบริบท แทน โคซุธตนเอง­‐ referentially ยืนยันในข้อความข้อความและแผนภาพบริบท " ข้อความ " ที่บริบทช่วยให้ความหมายของเนื้อหา ทำให้ความหมายในการเล่น บริบท " ข้อความ " เป็นตัวอย่าง โคซุธเป็นสําคัญ หมั้นในช่วงปี 1970 กับบริบททางสังคมของศิลปะ 2 คำถามที่สำคัญที่ถูกวางเป็นคู่ทั้งในผลงานศิลปะเหล่านี้ : ที่ไหนหาผู้ชมของมัน แล้วศิลปะพูดกับผู้ชมที่ ?