Apomorphine (Apokyn, Ixense, Sponta

Apomorphine (Apokyn, Ixense, Spontane, Uprima) is a non-selective dopamine agonist which activates both D1-like and D2-like receptors, with some preference for the latter subtypes.[1] It is historically a morphine decomposition product by boiling with concentrated acid, hence the -morphine suffix. Apomorphine does not actually contain morphine or its skeleton, nor does it bind to opioid receptors. The apo- prefix relates to it being an aporphine derivative.

Historically, apomorphine has been tried for a variety of uses including psychiatric treatment of homosexuality in the early 20th century, and more recently in treating erectile dysfunction. Currently, apomorphine is used in the treatment of Parkinson's disease. It is a potent emetic (i.e., it induces vomiting) and should not be administered without an antiemetic such as domperidone. The emetic properties of apomorphine are exploited in veterinary medicine to induce therapeutic emesis in canines that have recently ingested toxic or foreign substances.

It was also successfully used as an unofficial treatment of heroin addiction, a purpose for which it was championed by the author William S. Burroughs. A recent study indicates that apomorphine might be a suitable marker for assessing central dopamine system alterations associated with chronic heroin consumption.[2] There is, however, no clinical evidence that apomorphine is an effective and safe treatment regimen for opiate addiction. Early studies involved aversion therapy in alcoholism and anxiety, and modern reports are rather anecdotal.[3]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มอร์ฟีน ( apokyn ixense spontane uprima , , , ) เป็นแบบไม่เลือกเวลา ซึ่งใช้ทั้ง D1 และ D2 เป็นผู้รับด้วยการตั้งค่าสำหรับชนิดย่อยหลัง . [ 1 ] มันเป็นประวัติศาสตร์มอร์ฟีนการสลายตัวผลิตภัณฑ์ โดยการต้มกับความเข้มข้นของกรด จึง - มอร์ฟีน วิภัตติ ไหมสับปะรดไม่ได้จริงประกอบด้วยมอร์ฟีนหรือโครงกระดูกของหรือไม่ก็ใช้ opioid receptor ( Apo - คำนำหน้าเกี่ยวข้องกับมันเป็นชนิดคืออนุพันธ์ .

ในอดีต มอร์ฟีนได้พยายามสำหรับความหลากหลายของการใช้งานรวมทั้งการรักษาทางจิตเวชของการรักร่วมเพศในช่วงต้นศตวรรษ 20 และเมื่อเร็ว ๆ นี้ในการรักษาภาวะหย่อนสมรรถภาพทางเพศ ปัจจุบันมอร์ฟีนที่ใช้ในการรักษาโรคพาร์กินสัน มันเป็นสิ่งที่ทำให้อาเจียนร้ายแรง ( เช่นมันก่อให้เกิดการอาเจียน ) และไม่ควรใช้โดยไม่มี antiemetic เช่นดอมเพอริโดน . ซึ่งจะมีคุณสมบัติของมอร์ฟีนจะใช้ประโยชน์ในการรักษาสัตวแพทย์ เพื่อก่อให้เกิดการสำรอกในสุนัขที่เพิ่งกลืนกินสารพิษหรือสารต่างประเทศ

มันก็เรียบร้อยแล้ว ใช้เป็น การรักษาทางการติดเฮโรอีนวัตถุประสงค์ที่มันถูกปกป้องโดยผู้เขียน William S . Burroughs . การศึกษาล่าสุดพบว่ามอร์ฟีนอาจเป็นเครื่องหมายที่เหมาะสมสำหรับการประเมินระบบกลางการเปลี่ยนแปลงที่เกี่ยวข้องกับการบริโภคเฮโรอีนแบบเรื้อรัง [ 2 ] อย่างไรก็ตาม ไม่มีหลักฐานทางคลินิกที่มอร์ฟีนที่มีประสิทธิภาพและการรักษาความปลอดภัยสำหรับยาเสพติดก่อนการศึกษาที่เกี่ยวข้องการรักษาความเกลียดชังในโรคพิษสุราเรื้อรังและความกังวล และรายงานที่ทันสมัยค่อนข้างเล็ก ๆ [ 2 ]