The Little Match-SellerbyHans Chris

The Little Match-Seller

by

Hans Christian Andersen

(1846)

IT was terribly cold and nearly dark on the last evening of the old year, and the snow was falling fast. In the cold and the darkness, a poor little girl, with bare head and naked feet, roamed through the streets. It is true she had on a pair of slippers when she left home, but they were not of much use. They were very large, so large, indeed, that they had belonged to her mother, and the poor little creature had lost them in running across the street to avoid two carriages that were rolling along at a terrible rate. One of the slippers she could not find, and a boy seized upon the other and ran away with it, saying that he could use it as a cradle, when he had children of his own. So the little girl went on with her little naked feet, which were quite red and blue with the cold. In an old apron she carried a number of matches, and had a bundle of them in her hands. No one had bought anything of her the whole day, nor had anyone given her even a penny. Shivering with cold and hunger, she crept along; poor little child, she looked the picture of misery. The snowflakes fell on her long, fair hair, which hung in curls on her shoulders, but she regarded them not.
Lights were shining from every window, and there was a savory smell of roast goose, for it was New-year’s eve—yes, she remembered that. In a corner, between two houses, one of which projected beyond the other, she sank down and huddled herself together. She had drawn her little feet under her, but she could not keep off the cold; and she dared not go home, for she had sold no matches, and could not take home even a penny of money. Her father would certainly beat her; besides, it was almost as cold at home as here, for they had only the roof to cover them, through which the wind howled, although the largest holes had been stopped up with straw and rags. Her little hands were almost frozen with the cold. Ah! perhaps a burning match might be some good, if she could draw it from the bundle and strike it against the wall, just to warm her fingers. She drew one out—“scratch!” how it sputtered as it burnt! It gave a warm, bright light, like a little candle, as she held her hand over it. It was really a wonderful light. It seemed to the little girl that she was sitting by a large iron stove, with polished brass feet and a brass ornament. How the fire burned! and seemed so beautifully warm that the child stretched out her feet as if to warm them, when, lo! the flame of the match went out, the stove vanished, and she had only the remains of the half-burnt match in her hand.
She rubbed another match on the wall. It burst into a flame, and where its light fell upon the wall it became as transparent as a veil, and she could see into the room. The table was covered with a snowy white table-cloth, on which stood a splendid dinner service, and a steaming roast goose, stuffed with apples and dried plums. And what was still more wonderful, the goose jumped down from the dish and waddled across the floor, with a knife and fork in its breast, to the little girl. Then the match went out, and there remained nothing but the thick, damp, cold wall before her.
She lighted another match, and then she found herself sitting under a beautiful Christmas-tree. It was larger and more beautifully decorated than the one which she had seen through the glass door at the rich merchant’s. Thousands of tapers were burning upon the green branches, and colored pictures, like those she had seen in the show-windows, looked down upon it all. The little one stretched out her hand towards them, and the match went out.
The Christmas lights rose higher and higher, till they looked to her like the stars in the sky. Then she saw a star fall, leaving behind it a bright streak of fire. “Someone is dying,” thought the little girl, for her old grandmother, the only one who had ever loved her, and who was now dead, had told her that when a star falls, a soul was going up to God.
She again rubbed a match on the wall, and the light shone round her; in the brightness stood her old grandmother, clear and shining, yet mild and loving in her appearance. “Grandmother,” cried the little one, “O take me with you; I know you will go away when the match burns out; you will vanish like the warm stove, the roast goose, and the large, glorious Christmas-tree.” And she made haste to light the whole bundle of matches, for she wished to keep her grandmother there. And the matches glowed with a light that was brighter than the noon-day, and her grandmother had never appeared so large or so beautiful. She took the little girl in her arms, and they both flew upwards in brightness and joy far above the earth, where there was neither cold nor hunger nor pain, for they were with God.
In the dawn of morning there lay the poor little one, with pale cheeks and smiling mouth, leaning against the wall; she had been frozen to death on the last evening of the year; and the New-year’s sun rose and shone upon a little corpse! The child still sat, in the stiffness of death, holding the matches in her hand, one bundle of which was burnt. “She tried to warm herself,” said some. No one imagined what beautiful things she had seen, nor into what glory she had entered with her grandmother, on New-year’s day.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้แข่งขันที่น้อยโดยฮันส์คริสเตียนแอนเดอร์เซ็น(1846)มันเป็นฟ้าเย็น และมืดเกือบเย็นสุดท้ายของปีเก่า และหิมะก็ตกลงอย่างรวดเร็ว ในความเย็นและความมืด สาวน้อยไม่ดี กับหัวเปลือยเท้าเปลือย roamed ผ่านถนน มันเป็นความจริงเธอมีคู่รองเท้าแตะเมื่อเธอออกจากบ้าน แต่พวกเขาไม่ได้ใช้มาก พวกเขาได้มาก ใหญ่มาก จริง พวกเขาได้อยู่กับแม่ของเธอ และสิ่งมีชีวิตน้อยจนมีสูญเสียพวกเขาในการทำงานข้ามถนนเพื่อหลีกเลี่ยงการนับสองที่กลิ้งตามที่อัตราน่ากลัว หนึ่งในรองเท้าแตะเธอไม่พบ และเด็กผู้ชายยึดตามอีก และวิ่งหนีไป มันบอกว่า เขาสามารถใช้เป็นแหล่งกำเนิดการ เมื่อเขามีเด็กของเขาเอง ดังนั้น สาวน้อยไปบนกับเธอน้อยเปลือยเท้า ซึ่งค่อนข้างสีแดง และสีน้ำเงิน มีเย็น ในการเรือเก่า เธอทำจำนวนตรงกัน และมีกลุ่มของพวกเขาในมือของเธอ ไม่ได้ซื้ออะไรของเธอทั้งวัน ไม่มีใครให้เธอแม้แต่เศษสตางค์ เธอสั่นเย็นด้วยความหิว crept ตาม เด็กน้อยไม่ดี เธอมองภาพความทุกข์ยาก เกล็ดหิมะตกบนผมของเธอยาว ยุติธรรม ที่แขวนในหยิกบนไหล่ของเธอ แต่เธอถือไม่ไฟส่องจากหน้าต่างทุก และมีกลิ่นที่ห่านย่าง แพะปีใหม่ขณะนั้น — ใช่ เธอจำที่ ในมุม ระหว่างสองบ้าน หนึ่งที่คาดการณ์เกินกว่าอื่น เธอจมลง และต้องกันตัวเอง เธอได้ลากเท้าของเธอเล็กน้อยภายใต้เธอ แต่เธอไม่สามารถเก็บปิดเย็น และเธอกล้าไม่กลับบ้าน สำหรับเธอมีขายไม่ตรงกัน และอาจไม่นำหน้าแม้แต่เศษสตางค์ของเงิน พ่อของเธอแน่นอนจะชนะเธอ นอกจาก ได้เกือบเป็นเย็นที่บ้านเป็นนี่ สำหรับพวกเขามีเฉพาะหลังคาครอบคลุมพวกเขา ที่ลมเห่าหอน แม้ว่าจะมีหยุดหลุมที่ใหญ่ที่สุดขึ้นกับฟางและผ้าขี้ริ้ว มือเล็ก ๆ ของเธอได้แทบแช่แข็ง ด้วยเย็น Ah บางทีตรงเขียนอาจจะบางดี ถ้าเธอไม่สามารถออกจากกลุ่ม และตีกำแพง เพียงเพื่ออุ่นนิ้วมือของเธอ เธอขวางหนึ่ง — "ลบทิ้ง" วิธีมัน sputtered กับมันเผา ให้สดใส อบอุ่นไฟ เช่นเทียนน้อย เธอถือมือของเธอไว้ จริง ๆ มันเป็นแสงที่ยอดเยี่ยม เหมือนกับลูกสาวว่า เธอนั่ง ด้วยเหล็กขนาดใหญ่ที่เตา ทองเหลืองขัดเท้าและเครื่องประดับเป็นทองเหลือง วิธีไฟเขียน และดูเหมือนเพื่อให้สวยงามอบอุ่นที่เด็กเหยียดเท้าของเธอว่าจะอุ่นได้ เมื่อ หล่อ เปลวไฟของการจับคู่ออกไป เตาศาสดา และเธอมีเพียงยังคงจับเผาครึ่งในมือของเธอนาง rubbed ตรงอื่นบนผนัง มันลุกเป็นเปลวไฟ และแสงมันตกตาม ผนังจะกลายเป็นโปร่งใสที่มีผิว เธอสามารถเห็นในห้อง ตารางถูกปกคลุม ด้วยหิมะขาวตารางผ้า ที่ยืนบริการอาหารค่ำอันสวยงาม และการนึ่งย่างห่าน ไส้แอปเปิ้ลและพลัมแห้ง และสิ่งยังคงมากวิเศษ ห่านที่ไปลงจากจาน waddled ข้ามชั้น ด้วยมีดและส้อมในการเต้า สาวน้อย แล้วตรงออกไป และยังคงมีแต่ผนังหนา ชื้น เย็นก่อนเธอเธอไฟส่องสว่างตรงอื่น แล้วจากนั้น เธอพบว่าตัวเองนั่งอยู่ใต้ต้นคริสต์มาสสวยงาม ขนาดใหญ่ และตกแต่งอย่างสวยงามมากขึ้นกว่าหนึ่งที่เธอได้เห็นผ่านประตูกระจกที่ของพ่อค้าที่ร่ำรวย ได้ พัน tapers ถูกเขียนตามกิ่งสีเขียว และสีรูปภาพ เหมือนกับเธอได้เห็นในดูหน้าต่าง มองลงไว้ทั้งหมด น้อยหนึ่งเหยียดมือของเธอต่อไป และการแข่งขันออกไปไฟคริสต์มาสกุหลาบสูงขึ้น และ สูง จนกว่าพวกเขาดูเธอเหมือนดาวบนท้องฟ้า แล้วเธอเห็นดาวอยู่ ออกจากด้านหลังไฟแหลม ๆ "คนเป็นตาย คิดว่า ลูกสาว สำหรับเก่ายาย เดียวที่เคยได้รักเธอ และที่ตอนนี้ตาย ได้บอกเธอว่า เมื่อดาวตก จิตวิญญาณได้ไปถึงพระเจ้านาง rubbed ตรงบนผนังอีกครั้ง และแสง shone รอบเธอ ในความสว่างยืนเก่ายาย ชัดเจน และ แสง ยังไม่รุนแรง และความรักในลักษณะของเธอ "ยาย ร้องหนึ่งน้อย "โอพาฉันกับคุณ ฉันรู้ว่า คุณจะหายไปเมื่อการจับเผาหมด คุณจะสูญเช่นเตาอุ่น ห่านย่าง และคริสต์มาสต้นไม้ใหญ่ รุ่งโรจน์" และเธอทำรีบไฟกลุ่มทั้งหมดตรงกัน สำหรับเธอปรารถนาให้ยายมี การแข่งขัน glowed แสงที่สว่างกว่าเที่ยงวัน และยายของเธอมีไม่เคยปรากฏมีขนาดใหญ่มาก หรือสวย เธอเอาสาวน้อยในอ้อมแขนของเธอ และพวกเขาทั้งสองบินขึ้นในความสว่างและความสุขไกลเหนือโลก มีไม่เย็น หรือหิว หรือ ปวด สำหรับพวกเขากับพระเจ้าในรุ่งเช้า มีวางหนึ่งน้อยไม่ดี กับแก้มซีดปากยิ้ม พิงกับผนัง เธอได้ถูกแช่แข็งตายเย็นสุดท้ายของปี และปีใหม่ของซันกุหลาบ และ shone เมื่อศพเล็กน้อย เด็กยังเสาร์ ในพังผืดตาย จับตรงที่ในมือของเธอ กลุ่มหนึ่งที่ถูกเผา "เธอพยายามจะอุ่นตัวเอง กล่าวว่า บาง ไม่มีใครจินตนาการสิ่งใดสวยงามที่เธอได้เห็น หรือเกียรติอะไรเธอก็ป้อนกับยาย ในวันขึ้นปีใหม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ตรงกับผู้ขายโดยฮันส์คริสเตียนแอนเดอ(1846) ไอทีเป็นชะมัดเย็นและเกือบมืดในตอนสุดท้ายของปีเก่าและหิมะกำลังตกอย่างรวดเร็ว อยู่ในที่เย็นและมืดเป็นสาวน้อยที่น่าสงสารที่มีหัวและเท้าเปลือยเปล่าท่องไปตามถนน มันเป็นความจริงที่เธอมีต่อคู่ของรองเท้าแตะเมื่อเธอออกจากบ้าน แต่พวกเขาไม่ได้ใช้มาก พวกเขามีขนาดใหญ่มากมีขนาดใหญ่เพื่อแน่นอนว่าพวกเขาเป็นแม่ของเธอและสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่าสงสารต้องสูญเสียพวกเขาในการทำงานข้ามถนนเพื่อหลีกเลี่ยงสองโบกี้ที่ถูกกลิ้งไปตามในอัตราที่น่ากลัว หนึ่งในรองเท้าแตะที่เธอไม่สามารถหาและเด็กผู้ชายคนหนึ่งคว้าอื่น ๆ และวิ่งไปกับมันบอกว่าเขาจะใช้เป็นแหล่งกำเนิดเมื่อเขามีลูกเป็นของตัวเอง ดังนั้นสาวน้อยเดินไปด้วยเท้าเปล่าของเธอเล็ก ๆ น้อย ๆ ซึ่งค่อนข้างแดงและสีฟ้ากับความหนาวเย็น ในผ้ากันเปื้อนเก่าเธอดำเนินการจำนวนของการแข่งขันและมีกำของพวกเขาอยู่ในมือของเธอ ไม่มีใครได้ซื้ออะไรของเธอทั้งวันหรือทุกคนที่ได้รับแม้กระทั่งเงินของเธอ ตัวสั่นด้วยความหนาวเย็นและความหิวเธอพุ่งไป; เด็กเล็ก ๆ ที่น่าสงสารเธอมองภาพของความทุกข์ยาก เกล็ดหิมะลงบนยาวของเธอผมยุติธรรมซึ่งแขวนอยู่ในหยิกบนไหล่ของเธอ แต่เธอได้รับการยกย่องพวกเขาไม่ได้. ไฟถูกส่องแสงจากหน้าต่างทุกครั้งและมีกลิ่นคาวของห่านย่างสำหรับมันเป็นใหม่ปีวันใช่ เธอจำได้ว่า ในมุมระหว่างบ้านสองหลังหนึ่งซึ่งคาดว่าเกินกว่าที่อื่น ๆ ที่เธอทรุดลงและซุกตัวเองด้วยกัน เธอได้วาดเท้าเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอภายใต้ของเธอ แต่เธอไม่สามารถออกให้เย็น; และเธอก็ไม่กล้ากลับบ้านเพราะเธอได้ขายไม่มีการแข่งขันและไม่สามารถนำกลับบ้านแม้กระทั่งเงินเงิน พ่อของเธอแน่นอนจะชนะเธอ; นอกจากนี้มันก็เกือบจะเป็นเย็นที่บ้านที่นี่สำหรับพวกเขามีเพียงหลังคาเพื่อให้ครอบคลุมพวกเขาซึ่งผ่านลม howled แม้ว่าหลุมที่ใหญ่ที่สุดได้รับการหยุดขึ้นด้วยฟางและดีที่สุด มือเล็ก ๆ ของเธอถูกแช่แข็งเกือบกับความหนาวเย็น Ah! อาจจะตรงกับการเผาไหม้อาจจะมีบางส่วนที่ดีถ้าเธอสามารถวาดได้จากมัดและตีมันกับผนังเพียงเพื่อให้ความอบอุ่นนิ้วมือของเธอ เธอดึงหนึ่งออก "เริ่มต้น" วิธีการที่จะพ่นในขณะที่มันเผา! มันทำให้ความอบอุ่นแสงสว่างเช่นเทียนเล็ก ๆ น้อย ๆ ขณะที่เธอจับมือของเธอมากกว่านั้น มันเป็นจริงแสงที่ยอดเยี่ยม มันดูเหมือนกับสาวน้อยที่ว่าเธอกำลังนั่งเตาเหล็กขนาดใหญ่ที่มีเท้าทองเหลืองขัดและเครื่องประดับทองเหลือง วิธีไฟเผา! และดูเหมือนอบอุ่นอย่างสวยงามว่าเด็กยืดออกเท้าของเธอราวกับจะอบอุ่นพวกเขาเมื่อดูเถิด! เปลวไฟของการแข่งขันก็ออกไปเตาหายไปและเธอมีเพียงซากของการแข่งขันครึ่งเผาในมือของเธอ. เธอลูบจับคู่อื่นบนผนัง มันออกมาเป็นเปลวไฟและแสงที่ตกอยู่บนกำแพงที่มันจะกลายเป็นโปร่งใสเป็นม่านและเธอจะได้เห็นการเข้ามาในห้อง ตารางถูกปกคลุมด้วยสีขาวเต็มไปด้วยหิมะตารางผ้าที่ยืนบริการอาหารเย็นที่สวยงามและห่านย่างนึ่งยัดไส้ด้วยแอปเปิ้ลและพลัมแห้ง และสิ่งที่ยังคงเป็นที่ยอดเยี่ยมมากขึ้นห่านกระโดดลงมาจากจานและ waddled ทั่วพื้นด้วยมีดและส้อมที่เต้านมของตนกับสาวน้อย จากนั้นการแข่งขันออกไปและมีเหลืออะไร แต่หนาชื้นผนังเย็นก่อนที่เธอ. เธอได้ลงแข่งขันอีกและแล้วเธอก็พบว่าตัวเองนั่งอยู่ใต้คริสต์มาสต้นไม้ที่สวยงาม มันเป็นขนาดใหญ่และได้รับการตกแต่งอย่างสวยงามมากขึ้นกว่าที่เธอเคยเห็นผ่านประตูกระจกที่อุดมไปด้วยร้านค้าของ นับพันแท่งถูกเผาไหม้อยู่บนกิ่งไม้สีเขียวและภาพสีเช่นเดียวกับที่เธอได้เห็นในการแสดงหน้าต่างมองลงไปมันทั้งหมด หนึ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ยืดออกมือของเธอที่มีต่อพวกเขาและการแข่งขันออกไป. ไฟคริสต์มาสเพิ่มขึ้นสูงขึ้นและสูงจนกว่าพวกเขาจะมองไปที่เธอเหมือนดาวในท้องฟ้า จากนั้นเธอก็เห็นการล่มสลายดาวออกจากที่อยู่เบื้องหลังมันแนวสดใสจากไฟไหม้ "ใครบางคนกำลังจะตาย" คิดว่าสาวน้อยสำหรับคุณยายเก่าของเธอเป็นคนเดียวที่เคยรักเธอและผู้ที่ตอนนี้ตายได้บอกเธอว่าเมื่อดาวตกจิตวิญญาณที่เกิดขึ้นกับพระเจ้า. เธออีกครั้ง ลูบแข่งขันบนผนังและไฟส่องรอบเธอ ในความสว่างยืนยายเก่าของเธอที่ชัดเจนและส่องแสง แต่ไม่รุนแรงและมีความรักในรูปร่างหน้าตาของเธอ "ยาย" ร้องไห้หนึ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ "โอพาฉันกับคุณ; ฉันรู้ว่าคุณจะหายไปเมื่อการแข่งขันไหม้ออก; คุณจะหายไปเช่นเตาอุ่นห่านย่างและขนาดใหญ่รุ่งโรจน์คริสต์มาสต้นไม้. "และเธอรีบไฟมัดทั้งในการแข่งขันเพราะเธออยากจะให้คุณยายของเธอมี และการแข่งขันที่มีไฟเรืองแสงที่เป็นที่สว่างกว่าเที่ยงวันและคุณยายของเธอไม่เคยปรากฏตัวขึ้นเพื่อให้มีขนาดใหญ่หรือเพื่อความสวยงาม เธอเอาสาวน้อยในอ้อมแขนของเธอและพวกเขาทั้งสองบินขึ้นไปในความสว่างและความสุขสูงกว่าแผ่นดินที่มีไม่เย็นไม่หิวหรือความเจ็บปวดสำหรับพวกเขากับพระเจ้า. ในรุ่งอรุณของเช้ามีวางหนึ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่าสงสาร มีแก้มซีดและปากยิ้มยืนพิงกำแพง เธอได้รับการแช่แข็งไปสู่ความตายในเย็นวันสุดท้ายของปี; และดวงอาทิตย์ใหม่ของปีเพิ่มขึ้นและส่องแสงอยู่บนศพน้อย! เด็กที่ยังคงนั่งอยู่ในความมั่นคงของการเสียชีวิตถือตรงกับในมือของเธอคนหนึ่งมัดที่ถูกไฟไหม้ "เธอพยายามที่จะอุ่นตัวเอง" บางคนกล่าวว่า ไม่มีใครคิดว่าสิ่งที่สวยงามเธอได้เห็นหรือเป็นสิ่งที่พระสิริเธอได้เข้ากับยายของเธอในวันปีใหม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เล็ก ๆน้อย ๆที่ผู้ขายโดยตรงค่ะ



Hans Christian Andersen

( 1846 )

มันโคตรหนาวและมืดเกือบเย็นสุดท้ายของปีเก่า และ หิมะกำลังตกลงมาอย่างรวดเร็ว ในความหนาวเย็นและความมืด เป็นเด็กยากจน มีหัวและเท้าเปล่าเปลือย เดินผ่านถนน มันเป็นเรื่องจริงที่เธอมีในคู่ของรองเท้าเมื่อเธอออกจากบ้าน แต่พวกเขาไม่ได้ใช้มาก พวกเขามีขนาดใหญ่มาก ใหญ่มากแน่นอน นั่นมันเป็นของแม่ของเธอ และสิ่งมีชีวิตที่น่าสงสารได้สูญเสียพวกเขาวิ่งข้ามถนนเพื่อหลีกเลี่ยงสองรถม้า ที่กลิ้งตามอัตราที่น่ากลัว หนึ่งของรองเท้าแตะที่เธอไม่พบ และเด็กคว้าอื่น ๆและวิ่งหนีไป เขาบอกว่า สามารถใช้เป็นเปล เมื่อเขามีเด็กของเขาเองดังนั้น เด็กน้อยเดินด้วยเท้าเปล่าเปลือยของเธอเล็กน้อย ซึ่งค่อนข้างแดงและน้ำเงิน กับความหนาว ในผ้ากันเปื้อนเก่าเธอนำหมายเลขของรายการที่ตรงกัน และมีกำของไว้ในมือของเธอ ไม่มีใครซื้อหรอกเธอทั้งวัน ไม่มีใครได้รับเงินแม้แต่น้อยของเธอ ตัวสั่น ด้วยความหิวและหนาว เธอพุ่งตาม ; เด็กที่น่าสงสาร เธอมองภาพแห่งความทุกข์เกล็ดหิมะหล่นใส่เธอ ผมยาว แฟร์ ซึ่งแขวนลอนบนไหล่ของเธอ แต่เธอถือว่าพวกเขาไม่ .
ไฟส่องจากหน้าต่างทุกบาน และมีกลิ่นเผ็ดของห่านย่าง มันคือวันปีใหม่ครับ เธอจำได้ว่า ในมุมระหว่างบ้านสองหลัง ซึ่งคาดว่านอกเหนือจากอื่น ๆ ที่เธอจมดิ่งลงและเบียดเสียดกันเองด้วยกันที่เธอได้วาดเท้าเล็ก ๆน้อย ๆของเธอ เธอได้ แต่เธอไม่สามารถเก็บปิดเย็น เธอไม่กล้ากลับบ้าน เพราะนางได้ขายไม่ตรงกัน และไม่อาจใช้บ้านเป็นเงินเงิน พ่อของเธอจะต้องเอาชนะเธอได้ นอกจากนี้ มันก็เกือบจะเย็นเหมือนอยู่ที่บ้านที่นี่ เพราะพวกเขามีเพียงหลังคาครอบคลุมพวกเขาผ่านที่ลมเป็นอะไรก็ไม่รู้แม้ว่าหลุมที่ใหญ่ที่สุดเคยเลิกกับฟางและผ้าขี้ริ้ว มือเล็กๆของเธอเกือบถูกแช่แข็งด้วยความเย็น อ่า ! บางทีเขียนราคาอาจจะดีถ้าเธอสามารถวาดจากปกและตีมันกับผนัง เพียงอุ่นมือของเธอ เธอวาดมันออกมา - " เกา " วิธีการ sputtered มันไหม้ ! มันให้แสงที่สดใส อบอุ่น เหมือนเทียนเล่มน้อยเธอจับมือเธอผ่านมันมาได้ มันเป็นแสงที่ยอดเยี่ยมจริงๆ มันดูเหมือนสาวน้อยที่เธอนั่งอยู่ โดยเตาเหล็กขนาดใหญ่ ด้วยเท้าที่เป็นทองเหลือง และทองเหลือง เครื่องประดับ วิธีจุดไฟเผา ! ดูสวยงามและอบอุ่น เด็กนั่นเหยียดเท้าของเธอ ราวกับว่าพวกเขาอบอุ่น เมื่อ โล ! เปลวไฟของการแข่งขันออกไป เตาหายไปเธอมีเพียงซากครึ่งเผาตรงกับในมือของเธอ เธอลูบตรงอื่น
บนผนัง มันระเบิดเป็นเปลวไฟและที่แสงตกบนผนังก็กลายเป็นโปร่งใสคล้ายม่าน เธอมองเข้าไปในห้อง โต๊ะถูกคลุมด้วยผ้าคลุมโต๊ะสีขาวหิมะ ซึ่งยืนค่ำบริการวิจิตร และนึ่งห่านย่างยัดด้วยแอปเปิ้ลและพลัมแห้งแล้วยังยิ่งวิเศษ ห่าน กระโดดลงจากจานมาเดินป้วนเปี้ยนทั่วพื้นด้วยมีดและส้อมในเต้านมของ เด็ก น้อย แล้วการแข่งขันออกไป และมีเหลือแต่ชื้นเย็น ผนังหนา ก่อนที่เธอ
เธอจุดการแข่งขันอื่น แล้วเธอก็พบว่าตัวเองนั่งอยู่ใต้ต้นไม้คริสต์มาสที่สวยงามมันมีขนาดใหญ่และตกแต่งอย่างสวยงามกว่าหนึ่งซึ่งเธอได้เห็นผ่านประตูกระจกที่พ่อค้า . พันแท่งถูกเผาอยู่บนกิ่งไม้สีเขียว และภาพสี เหมือนที่เธอเคยเห็นในการแสดงหน้าต่าง มองลงเมื่อมันทั้งหมด น้อยหนึ่งยืดมือของเธอที่มีต่อเขา และการแข่งขันออกไป
มาสสูงขึ้นและสูงขึ้นจนกว่าพวกเขาจะมองเธอเหมือนดาวในท้องฟ้า เธอเห็นดาวร่วง หลังออกจากมันแนวสดใสไฟ " มีคนตาย " คิดว่าสาวน้อย ยายแก่เธอ คนเดียวที่เคยรักเธอ และที่ตายแล้ว บอกเธอว่าเมื่อดาวตก วิญญาณไปถึงพระเจ้า .
เธออีกครั้ง ลูบตรงบนผนัง และไฟส่องรอบเธอ ;ในความสว่างก็ยายเก่าของเธอ ใสส่อง แต่ไม่รุนแรง และความรักในการปรากฏตัวของเธอ " คุณย่า " ร้องไห้น้อยหนึ่ง " โอพาฉันกับคุณ ฉันรู้ว่าคุณจะหายไปเมื่อแข่งขันที่ไหม้ออก คุณจะหายไปเหมือนกับเตาอุ่น , ห่านย่าง , และขนาดใหญ่ , รุ่งโรจน์ คริสต์มาส และเธอก็รีบแสงกำทั้งหมดของไม้ขีดไฟเธอปรารถนาที่จะให้คุณยายของเธอมี และตรงกับเรืองแสงด้วยแสงที่สว่างกว่าเวลาเที่ยงวัน และคุณยายของเธอไม่เคยปรากฏขนาดใหญ่มากหรือสวยมาก เธอเอาเด็กน้อยในอ้อมแขนของเธอและพวกเขาทั้งสองบินขึ้นไปในความสว่างและความสุขเหนือแผ่นดินที่มันไม่เย็นไม่หิวหรือความเจ็บปวด สำหรับพวกเขากับพระเจ้า .
ในรุ่งอรุณของเช้านั้นวางไม่ดีนิดหน่อย แก้มซีดและปากยิ้มพิงกำแพง เธอถูกแช่แข็งจนตาย ในช่วงเย็นที่ผ่านมา ของปีนี้ และปีใหม่ของดวงตะวันส่องแสงบนศพเล็กน้อย เด็กยังคงนั่งอยู่ในความแข็งแรงของความตาย ถือไม้ขีดในมือของเธอกำหนึ่งที่ถูกเผา " เธอพยายามจะอุ่นเอง กล่าวว่า บางไม่มีใครคิดว่าสิ่งที่สวยงาม สิ่งที่เธอได้เห็น หรือสิ่งที่เธอได้เข้ามาเป็นเกียรติกับยายของเธอ ในวันปีใหม่