Intrinsic motivation has been opera

Intrinsic motivation has been operationally defined in various ways, al- though there have been two measures that have been most often used. Basic experimental research (e.g., Deci, 1971) has rested primarily on a behavioral measure of intrinsic motivation called the ‘‘free choice’’ measure. In experiments using this measure participants are exposed to a task under varying conditions (e.g., getting a reward or not). Following this period, the experimenter tells participants they will not be asked to work with the target task any further, and they are then left alone in the experimental room with the target task as well as various distractor activities. They thus have a period of ‘‘free choice’’ about whether to return to the activity, and it is assumed that, if there is no extrinsic reason to do the task (e.g., no reward and no approval), then the more time they spend with the target task, the more intrinsically motivated they are for that task. This measure has been the mainstay through which the dynamics of intrinsic motivation have been experimentally studied.
The other common approach to the measurement of intrinsic motivation is the use of self-reports of interest and enjoyment of the activity per se. Experimental studies typically rely on task-specific measures (e.g. Ryan, 1982; Harackiewicz, 1979). Most field studies have instead used more general, ‘‘domain’’ focused measures, such as one’s intrinsic motivation for school

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แรงจูงใจภายในได้ถูกกำหนดให้การดำเนินงานในรูปแบบต่างๆอัลแม้ว่าจะมีสองมาตรการที่ได้รับการใช้บ่อยที่สุด การวิจัยเชิงทดลองขั้นพื้นฐาน (เช่น Deci 1971) ได้วางหลักในการวัดพฤติกรรมของแรงจูงใจภายในที่เรียกว่า '' เลือกฟรี '' วัด ในการทดลองใช้นี้ผู้เข้าร่วมการวัดกำลังเผชิญกับงานที่อยู่ภายใต้เงื่อนไขที่แตกต่างกัน (เช่นได้รับรางวัลหรือไม่) ต่อไปเวลานี้ทดลองบอกผู้เข้าร่วมพวกเขาจะไม่ถูกขอให้ทำงานกับงานเป้าหมายเพิ่มเติมใด ๆ และพวกเขาจะเหลือแล้วอยู่คนเดียวในห้องทดลองกับงานเป้าหมายเช่นเดียวกับกิจกรรมต่างๆรำคาญ พวกเขาจึงมีระยะเวลาของการ '' เลือกฟรี '' เกี่ยวกับว่าจะกลับไปที่กิจกรรมและมันจะสันนิษฐานว่าถ้าไม่มีเหตุผลภายนอกที่จะทำงาน (เช่นไม่มีการให้รางวัลและไม่ได้รับการอนุมัติ) จากนั้นเวลามากขึ้น พวกเขาใช้เวลากับงานเป้าหมายที่แรงจูงใจจากภายในพวกเขาสำหรับงานที่ วัดนี้ได้รับแกนนำที่ผ่านการเปลี่ยนแปลงของแรงจูงใจภายในที่ได้รับการศึกษาทดลองได้.
วิธีที่พบอื่น ๆ เพื่อการวัดแรงจูงใจภายในคือการใช้ตัวเองรายงานที่น่าสนใจและความสนุกสนานของกิจกรรมต่อ การศึกษาทดลองมักจะพึ่งพามาตรการงานที่เฉพาะเจาะจง (เช่นไรอัน 1982; Harackiewicz, 1979) ส่วนใหญ่มีการศึกษาภาคสนามนำมาใช้แทนทั่วไปมากขึ้น '' โดเมน '' ที่มุ่งเน้นมาตรการเช่นแรงจูงใจภายในโรงเรียนอย่างใดอย่างหนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แรงจูงใจภายใน ได้รับการปฏิบัติที่กำหนดไว้ในรูปแบบต่างๆ อัล - แม้ว่ามี 2 มาตรการที่ถูกใช้บ่อยที่สุด . งานวิจัยพื้นฐาน ( เช่น , ดังนั้น , 1971 ) ได้วางหลักในการวัดพฤติกรรมของแรงจูงใจภายใน เรียกว่า 'free ' ทางเลือก ' ' วัด ในการทดลองการใช้มาตรการนี้ผู้เข้าร่วมสัมผัสกับงานภายใต้เงื่อนไขที่แตกต่าง เช่นได้รับรางวัลหรือไม่ ) ต่อไปนี้ระยะเวลานี้ ทดลองบอกผู้เข้าร่วมไม่จะถามงานกับเป้าหมาย ภารกิจใด ๆเพิ่มเติม และจากนั้นพวกเขาจะอยู่คนเดียวในห้องทดลองกับงานเป้าหมายเช่นเดียวกับกิจกรรมแบบต่างๆ พวกเขาจึงมีระยะเวลา 'free ' ทางเลือก ' ' จะกลับไปที่กิจกรรม และก็สันนิษฐานว่าถ้าไม่มีความมีเหตุผลที่จะทำงาน ( เช่น ไม่มีรางวัล ไม่มีการอนุมัติ ) แล้วยิ่งเวลาที่พวกเขาใช้เวลากับงานเป้าหมาย ยิ่งแรงจูงใจภายในพวกเขาสำหรับงานที่ วัดนี้มีหลักที่ผ่านซึ่งการเปลี่ยนแปลงของแรงจูงใจภายในมีการทดลองศึกษา .
อื่น ๆทั่วไป แบบวัดแรงจูงใจภายในคือ การใช้ self-reports ประโยชน์และความเพลิดเพลินของกิจกรรมต่อ เซ การศึกษาทดลองโดยอาศัยมาตรการเฉพาะงาน ( เช่น ไรอัน , 1982 ; harackiewicz , 1979 ) การศึกษาภาคสนามส่วนใหญ่มีการใช้ทั่วไปแทน ' ' ' 'domain เน้นมาตรการ เช่น มีแรงจูงใจภายในโรงเรียน