Rosie and Alex have been best frien

Rosie and Alex have been best friends since they were 5, so they couldn't possibly be right for one another... or could they? When it comes to love, life and making the right choices, these two are their own worst enemies. One awkward turn at 18, one missed opportunity... and life sends them hurling in different directions. But somehow, across time, space and different continents, the tie that binds them cannot be undone. Will they find their way back to one another, or will it be too late? Based on Cecelia Ahern's bestselling novel "Where Rainbows End", LOVE, ROSIE is a modern comedy-of-errors tale posing the ultimate question: Do we really only get one shot at true love?
- Written by anonymous

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โรซี่และอเล็กซ์ได้รับเพื่อนที่ดีที่สุดตั้งแต่พวกเขา 5 ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจจะเหมาะสมสำหรับอีกคนหนึ่ง ... หรือสามารถที่พวกเขา? เมื่อมันมาถึงความรักชีวิตและทำให้ทางเลือกที่เหมาะสมทั้งสองเป็นศัตรูที่เลวร้ายที่สุดของตัวเอง หนึ่งที่น่าอึดอัดใจที่เปิด 18 หนึ่งพลาดโอกาสที่ชีวิต ... และส่งพวกเขาขว้างไปในทิศทางที่แตกต่างกัน แต่อย่างใดข้ามเวลาพื้นที่และทวีปที่แตกต่างกัน, เน็คไทที่ผูกพวกเขาไม่สามารถยกเลิกได้ พวกเขาจะหาทางกลับไปอีกคนหนึ่งหรือมันจะสายเกินไป? จากนวนิยายขายดีของซิซิเลียเฮิร์น "ที่ Rainbows End" รักโรซี่เป็นเรื่องตลกของข้อผิดพลาดเรื่องการวางตัวที่ทันสมัยคำถามที่ดีที่สุด: เราจริงๆเท่านั้นได้รับการยิงหนึ่งในความรักที่แท้จริง?
- เขียนโดยไม่ระบุชื่อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โรซี่และอเล็กซ์ก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดตั้งแต่พวกเขามีกัน 5 คน ดังนั้น เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจริงจริ๊ง . . . . . . . หรือสามารถพวกเขา ? เมื่อมันมาถึงความรัก ชีวิต และการเลือกที่ถูกต้อง สองคนนี้เป็นของตนเอง ศัตรูที่ร้ายที่สุด . หนึ่งอึดอัดเปิดที่ 18 , หนึ่งพลาด โอกาส . . . . . . . ชีวิตและส่งพวกเขาขว้างในทิศทางที่แตกต่างกัน แต่ผ่านเวลาและพื้นที่ทวีปต่าง ๆที่ผูกเน็คไทพวกเขาจะไม่สามารถยกเลิกได้ พวกเขาจะหาหนทางกลับไปอีกแบบหนึ่ง หรือจะสายเกินไป ? บนพื้นฐานของนวนิยายที่ขายดี Cecelia Ahern ปลายรุ้ง " รักโรซี่เป็นตลกที่ทันสมัยของข้อผิดพลาดเรื่องวางตัวคำถามที่ดีที่สุด : จริงๆเราได้แค่นัดเดียวในความรักที่แท้จริง ?
- เขียนโดยนิรนาม