In relation to wetland salinisation

In relation to wetland salinisation in the USE
region, salinity recordings conducted in September
and October 2009 by Goodman (2010, unpublished
work) showed the majority of remaining wetlands
in this region have salinity above 5000 mg dm-3
to 120 000 mg dm-3 and only a few wetlands with
salinity below 3000 mg dm-3. The present study
shows that within the salinised wetlands, very low
numbers of zooplankton species emerged and only
salt tolerant taxa persisted. On the other hand, the
wetland that is still fresh was colonised by freshwater
species, but, as salinity increased salt sensitive species
could not tolerate it and disappeared. Hence,
increasing salinity in the USE region may result in
a change in community composition, with the loss
of freshwater species to more salt tolerant species.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เกี่ยวกับพื้นที่ชุ่มน้ำ salinisation ในการใช้ภูมิภาค บันทึกเค็มที่ดำเนินการในเดือนกันยายนและ 2552 ตุลาคม โดยคลา (2010 ยกเลิกประกาศงานพบว่าส่วนใหญ่ของพื้นที่ชุ่มน้ำที่เหลือในภูมิภาคนี้มีเค็มข้างบน 5000 มิลลิกรัม dm-3120 000 mg dm-3 และเฉพาะบางพื้นที่ชุ่มน้ำด้วยเค็มต่ำ 3000 มิลลิกรัม dm-3 การศึกษาปัจจุบันแสดงให้เห็นว่าภายใน salinised พื้นที่ชุ่มน้ำ ต่ำมากชนิด zooplankton เท่านั้น และออกมาtaxa ทนกับเกลือที่มีอยู่ บนมืออื่น ๆ การพื้นที่ชุ่มน้ำที่มีอาหารสดยังถูก colonised โดยปลาพันธุ์ แต่ เป็นเค็มเพิ่มเกลือสำคัญชนิดสามารถทนได้ และหายไป ดังนั้นเพิ่มเค็มในภูมิภาคใช้อาจส่งผลการเปลี่ยนแปลงในองค์ประกอบชุมชน มีการสูญเสียพันธุ์ปลาจะทนกับชนิดเกลือมากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในความสัมพันธ์กับพื้นที่ชุ่มน้ำ salinisation
ในการใช้งานภูมิภาคบันทึกความเค็มดำเนินการในเดือนกันยายนและตุลาคม
2009 โดยกู๊ดแมน (2010,
การตีพิมพ์ผลงาน) พบว่าส่วนใหญ่ของพื้นที่ชุ่มน้ำที่เหลืออยู่ในภูมิภาคนี้มีความเค็มเหนือ 5000 mg DM-3 ไป 120 000 มิลลิกรัม DM-3 และมีเพียงไม่กี่พื้นที่ชุ่มน้ำที่มีความเค็มด้านล่าง3000 มก DM-3 การศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นว่าในพื้นที่ชุ่มน้ำ salinised ต่ำมากตัวเลขของแพลงก์ตอนสัตว์ชนิดเดียวที่โผล่ออกมาและเกลือแท็กซ่ายังคงใจกว้าง บนมืออื่น ๆที่พื้นที่ชุ่มน้ำที่ยังคงความสดใหม่เป็นอาณานิคมโดยน้ำจืดสายพันธุ์แต่เป็นความเค็มของเกลือที่มีความสำคัญเพิ่มขึ้นชนิดที่ไม่สามารถทนต่อความมันและหายไป ดังนั้นการเพิ่มความเค็มในภูมิภาคใช้อาจส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในองค์ประกอบของชุมชนกับการสูญเสียของสายพันธุ์น้ำจืดสายพันธุ์ทนเค็มมากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในความสัมพันธ์กับ salinisation พื้นที่ชุ่มน้ำในเขตความเค็มใช้
, บันทึกดำเนินการในเดือนกันยายนและตุลาคม 2009 โดย กู๊ดแมน (

) พิมพ์งาน ) แสดงให้เห็นว่าส่วนใหญ่ของที่เหลือชายเลน
ในพื้นที่นี้มีความเค็มสูงกว่า 5 , 000 มก. dm-3
120 000 มิลลิกรัม dm-3 และเพียงไม่กี่ชายเลนกับ
ความเค็มด้านล่าง 3000 มก. dm-3 .
การศึกษาแสดงให้เห็นว่าภายใน salinised ชายเลนต่ำมาก
ตัวเลขของแพลงก์ตอนสัตว์ชนิด เกิดขึ้นและเพียง
เกลือใจกว้างและยืนกราน . บนมืออื่น ๆ ,
พื้นที่ชุ่มน้ำที่ยังคงสดใหม่เป็นอาณานิคมโดยน้ำจืด
ชนิด แต่เป็นเกลือที่มีความเค็มเพิ่มขึ้นชนิด
อาจรับไม่ได้ และหายตัวไป ดังนั้น
เพิ่มความเค็มในใช้เขตอาจส่งผลในการเปลี่ยนแปลงในองค์ประกอบชุมชน

กับการสูญเสียของชนิดปลาในเกลือเพิ่มเติมใจกว้างชนิด