My whole life, I've dreamed of find

My whole life, I've dreamed of finding true love. When I was young, I thought my prince would ride in on his white horse and sweep me off my feet. Just after I turned nine, I was convinced that my celebrity crush would run into me on the street and fall madly in love with me. Upon entering jr. high, my daydreaming personality didn't change - I was still waiting for my perfect guy.

Then, in my second year, it happened. And boy, was I waaaay off about who I would fall for.

My classmate, the boy who I've slowly fallen in love with, is Matatagi Hayato. He has dark brown hair that is always styled in thick spikes, and dark, dark eyes. He is quiet and polite to everyone, but there's something off about him, and I just can't quite place it. He is the school's track and field star, and boy is that guy fast! I go to the track meets when I can, and he is always at the top. Ugh, why did I have to fall in love with him? I barely even know him! Stupid heart. Oh well, there must be a reason, so I just decided to go with the flow.

It was in the hall today that my view of him was completely flipped around. I was getting a few things from my locker before heading over to art club, and I heard him talking to someone a few feet to my left. They were having a polite conversation, and the guy told Matatagi that he could count on him anytime. After thanking him, Matatagi watched the guy walk away.

I was about to close my locker door when I heard him mutter, almost too low to hear, "yeah right. Nobody can be trusted." I shut the tall metal door quietly and looked over at him, surprised. He had his usual platonic expression on his face, and quietly left, I assumed, for track practice. Shaking my head in wonder, I wandered off to art club, my favorite part of the day.

I sat back, satisfied. My drawing was complete. Whenever I was confused or worried about something, I drew it. That was my policy. I'm not quite sure where this one came from, it just felt right… It was a depiction of him. Matatagi Hayato, and the odd thing I heard him say today.

He stood in my drawing, that impassive yet alluring expression settled on his features. Arms crossed, he was standing back-to-back with another boy, made almost entirely out of shadow, a doppelganger of him. He looked exactly the same as the track star, but his hair was slightly different, the spikes changed directions, and he had a teasing smirk settled on his lips. I felt a presence behind me, and I turned my head to see a fellow art-clubian, my best friend, staring at my sketch in awe. "Sugoi, Reida-chan… that's amazing! How did you ever come up with that?"

I shrugged, flushing slightly from her praise. "Well, Usagi-chan, I heard Matatagi-san say something weird today…" And I explained about the conversation I overheard.

She stuck her lower lip out in concentration as she listened, and when I finished, she frowned. "Huh. That is weird. It doesn't sound like Matatagi-san at all…"

I nodded, and decided to tell her what I had thought of as I pondered his words. "I-I was thinking, Usagi-chan… what if the guy we all see isn't really him?"

She cocked her head to the side, "I don't follow."

I chuckled, "think about it, Usagi. He never shows any emotion, and is always polite and agreeable. I like an ideal world as much as the next person, but come on, nobody's like that."

Usagi stood for a moment, then wagged her head up and down rapidly, "oh, I see what you mean! Well, maybe you should confront him about it."

The thought set my stomach doing somersaults. What if he just thought I was an idiot? "M-Maybe…" She gave me a quick hug and ran off to get back to her drawing. I grinned and gathered up my stuff, preparing to leave for the day. Maybe talking to him isn't such a bad idea, after all…

I sighed as I flopped onto my bed. I'd had a nice time after school, drawing quietly in the park, until I remembered that my parents wanted me home by five so that they could go out to eat and not have to worry about me. I'd rushed back home, just barely on time, and my parents left me in the care of my bossy older brother. So I just went into my room, changed into my favorite tee shirt and sweatpants, and relaxed. No homework… ahh, the freedom! I think I'm gonna draw… I reached into my school bag to grab my beloved sketchbook, only to realize that it was gone. Eyes wide, I cried out and pulled open the door to my bedroom, wincing a little when it slammed into the wall.

Running over to my brother's room, I pounded on the door. "Onii-chan, open up!"

The music on the other side stopped, and the door opened to reveal my brother, looking very annoyed, with his guitar in his hand. "What is it, Reida?"

I tried not to burst into tears as I explained. "And so it must be in the park! Please let me go find it!" I finished, distraught.

He immediately shook his head, "nuh-uh. No way, Rei-chan. Mama and Papa said not to leave the house."

I was crying now, the tears sliding slowly down my cheeks. "Please, Onii-chan? That sketchbook is my life. You might as well take away my soul."

He shrugged, not meeting my gaze. I could tell he felt guilty. "Well then, I'm sorry, Rei-chan, but consider your soul lost." And with that heartless comment, he shut the door in my face.

Heart shattered, I leaned against the wall and slid down it, despair filling every part of my being. I cradled my head in my hands and began to sob. After a while, goodness knows how long, I heard the doorbell ringing. Standing up and drying my face, I went to answer it, since my lazy brother was too busy composing to do it himself, much less hear over all his ruckus.

As I turned the knob and pulled open the door, I swear my jaw fell onto the threshold. "M-Matatagi-san!"

He stood there, smiling a little smile with pretty much no emotion behind it. "Konbanwa, Minna-san." Just hearing him say my name sent shivers down my back.

I waved a hand towards the interior of my house, "please, come in." Closing the door behind him, I asked him if he would care to sit.

He just smiled again and said, "no thank you, Minna-san, I'm fine."

After standing for an awkward moment, I asked, "so, what brings you here, Matatagi-san?"

He pulled an object from his pocket and held it out to me. "I found this in the park. I think it belongs to you." The object was none other than my beloved sketchbook.

Eyes wide, I took it from him and hugged it, squealing, "arigato, Matatagi-san! I was missing it!"

He chuckled, and the laugh sounded genuine. "I can tell." I looked up and met his gaze. He looked as though he wanted to ask me something.

"Did you want something else, Matatagi-san?" He scratched his head, nodding. "E-Eto, yes, actually… when I found it, it was open, and I couldn't help but see the drawing… it was of me. But, it was weird. I was just wondering what made you draw that."

I blushed as I realized that he had seen my sketch of him. "W-Well, you see, I heard you say this weird thing under your breath, and then I thought, 'well, what if the person he acts like at school isn't the person he really is?' And that got me to thinking, which always gets me to drawing, and it just… came to me."

He stared, aghast and silent. I shuffled my feet and looked away. After another moment of awkward silence, he spoke. "Wow, Minna-san… I never thought…" I looked up at him to see him frowning at the floor. "I never thought I'd meet someone as perceptive as you."

He grinned cheekily at me, and my face turned scarlet. Had I ever even seen him be playful? "You're right, you know. That's not the real me. But… I just don't trust people. In the end, they just betray you… Oi, Minna-san, can I tell you something?"

I nodded breathlessly. He smiled. "I think I'm in love with you. And I have been, for quite some time. And this, the fact that you saw the real me, just confirms it."

I put my hands to my now raspberry-red face to suppress my growing smile. "No way…"

He quirked an eyebrow at me. "Well?"

Wordlessly I closed the gap between us and embraced him tightly. After a moment he squeezed me back, chuckling, "isn't this the part where you say I'm your dream come true?"

I slapped him playfully on the shoulder for his arrogant comment as he held me close. "No! T-To be honest… you're even better."

I felt him take a huge breath, and I grinned like a cheshire cat. He was. All those years of dreaming for a sweet, compassionate guy, and I didn't even know what kind of guy I needed. Matatagi's calm, and apparently quite conceited demeanor would fit perfectly with my kind, hyperactive personality.

My revelation was ruined by a deep male voice, exclaiming, "whoa, Rei-chan, where did he come from?"

I pulled away from Matatagi and glared at my brother, holding up my sketchbook as I answered simply, "He found my soul.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชีวิตทั้งหมดของฉัน ฉันได้ฝันค้นหารักแท้ เมื่อหนุ่ม ฉันคิดว่า เจ้าชายของฉันจะขี่ม้าขาวของเขา และปัดผมออกจากเท้าของฉัน หลังจากผมเปิด 9 ฉันได้มั่นใจว่า ความสนใจของฉันมีชื่อเสียงจะพบฉันบนถนน และตกหลุมรักกับฉันนัก เมื่อป้อนจูเนียร์สูง เปลี่ยนบุคลิก daydreaming - ผมได้ยังรอผู้ชายที่สมบูรณ์แบบของฉันจากนั้น ในปีที่สองของฉัน มันเกิดขึ้น และเด็ก กำลังฉัน waaaay ปิดที่จะตกในเหล่าของฉัน เด็กที่ฉันได้ช้า ๆ ตกหลุมรักกับ Matatagi Hayato เขามีผมสีน้ำตาลเข้มที่มีลักษณะเสมอใน spikes หนา ตาดำ มืด เขาจะเงียบสงบ และสุภาพทุกคน แต่มีบางสิ่งปิดเขา และฉันเพียงไม่มากวางไว้ เขาเป็นของฮอคดาว และเด็ก คนนั้นอย่างรวดเร็ว ไปตรงติดตามเมื่อฉันสามารถ และเขาเสมอที่ด้านบน Ugh ทำไมมีการตกหลุมรักกับเขา ผมเพิ่งจะได้รู้เขา หัวใจที่โง่ โอ้ ดี ต้องมีเหตุผล เพื่อฉันเพียงตัดสินใจไปกับการไหลมันอยู่ในหอประชุมวันนี้ที่มุมมองของฉันของเขาได้อย่างสมบูรณ์พลิกสถาน ก็คือการบางสิ่งจากตู้ของฉันก่อนผ่านคลับศิลปะ และฉันได้ยินเขาพูดกับคนไม่กี่เท้าซ้ายของฉัน พวกเขาได้มีการสนทนาที่สุภาพ และคนบอก Matatagi ว่า เขาสามารถนับบนเขาตลอดเวลา หลังจากยังเขา Matatagi ดูคนเดินผมจะปิดประตูตู้ของฉันเมื่อฉันได้ยินเขา mutter ต่ำเกินไปเกือบได้ยิน "ใช่ขวา ไม่มีใครสามารถเชื่อถือ" ปิดประตูโลหะสูงอย่างเงียบ ๆ และมองผ่านเขา ประหลาดใจ เขามีนิพจน์ platonic ปกติของเขาบนใบหน้าของเขา และซ้ายอย่างเงียบ ๆ ฉันสันนิษฐาน สำหรับติดตามการปฏิบัติ สั่นศีรษะในใจ ฉันได้เดินไปมาปิดคลับศิลปะ ช่วงโปรดของฉันผมนั่งกลับ พอใจ รูปวาดของฉันไม่สมบูรณ์ เมื่อผมสับสน หรือกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่ ฉันวาดมัน ที่เป็นนโยบายของฉัน ผมไม่แน่ใจว่าที่นี้มาจาก มันแค่รู้สึกว่าขวา... มันเป็นการแสดงให้เห็นของเขา Matatagi Hayato และสิ่งที่แปลกที่ได้ยินเขาพูดว่า วันนี้เขายืนอยู่ในรูปวาด ที่นิพจน์เฉย ๆ แต่เสน่ห์ตัดสินคุณลักษณะของเขา ข้ามแผ่นดิน เขายืนกลับไปกลับกับเด็กอื่น ทำเกือบทั้งหมดจากเงา doppelganger ของเขา เขามองว่าเหมือนเป็นดาวติดตาม แต่ผมของเขาแตกต่างกันเล็กน้อย spikes เปลี่ยนทิศทาง และเขาเกเร teasing ตัดสินริมฝีปากของเขา ผมรู้สึกอยู่ข้างหลัง และฉันเปิดหัวของฉันเห็นเพื่อนอาร์ต-clubian เพื่อนดีที่สุด จ้องร่างของฉันในความกลัว " Sugoi, Reida-chan. ... ที่น่าทึ่ง วิธีทำคุณเคยมาที่"ผมยักไหล่ ลบเล็กน้อยจากการสรรเสริญของเธอ "ดี ซางิจัง ฉันได้ยินว่า สิ่งแปลกวันนี้...ซัง Matatagi" และฉันอธิบายเกี่ยวกับการสนทนาฉัน overheardเธอติด lip ล่างของเธอออกในความเข้มข้นเป็นเธอฟัง และเมื่อกินเสร็จแล้ว เธอ frowned "ฮะ ก็แปลก มันไม่ฟัง Matatagi ซังเลย..."ผมพยักหน้า และตัดสินใจที่จะบอกเธอว่าฉันมีความคิดของฉัน pondered คำพูดของเขา "ฉัน-ฉันคิด ซางิ-chan. .. ถ้าคนเราดูไม่ได้จริง ๆ เขา? "เธอถูกผึ่งศีรษะของเธอด้าน "ฉันไม่ทำตามนั้น"ฉันเบา ๆ "คิดเกี่ยวกับมัน ซางิ เขาไม่เคยแสดงอารมณ์ใด ๆ และสุภาพ และรู้สึก ผมชอบโลกเหมาะมากเป็นคนถัดไป แต่มา ใครเป็นเช่นนั้น"ซางิอยู่ครู่ แล้ว wagged หัวของเธอขึ้น และ ลงอย่างรวดเร็ว "โอ้ เห็นคุณหมายถึงอะไร ดี บางทีคุณควรเผชิญหน้าเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้"คิดตั้งท้องของดิฉันทำ somersaults ถ้าเขาคิดว่า ผมเป็นคนบ้าหรือไม่ "M-ที..." เธอให้ผมฮักอย่างรวดเร็ว และวิ่งออกเพื่อกลับไปวาดภาพของเธอ Grinned และรวบรวมค่าสิ่งของฉัน เตรียมไปในวันนั้น บางทีพูดกับเขาไม่ได้เช่นความไม่ดีความคิด จาก...ผมถอนหายใจเป็นฉัน flopped ลงบนเตียงของฉัน ผมเคยมีเวลาดีหลังเลิกเรียน วาดอย่างเงียบ ๆ ในสวน จนฉันจำที่ พ่ออยากให้ฉันบ้านห้าเพื่อให้สามารถออกไปรับประทาน และไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน ผมก็วิ่งกลับบ้าน เพิ่งจะในเวลา และพ่อทิ้งฉันในความดูแลของพี่ชายฉัน bossy ดังนั้น ฉันเพียงเดินเข้าไปในห้อง เปลี่ยนเป็นกางเกงวอร์มและเสื้อทีชื่นชอบของฉัน และผ่อนคลาย บ้าน...ไม่ตื่นเต้น อิสระ ฉันคิดว่า ฉันจะวาด... ฉันถึงเป็นกระเป๋านักเรียนของฉันจะคว้า sketchbook ของฉันรัก เท่านั้นจะรู้ว่า มันหายไป ตากว้าง ฉันทูล และดึงเปิดประตูห้องนอนของฉัน wincing เล็กน้อยเมื่อมันถาโถมเข้าในผนังทำงานผ่านห้องของพี่ชายของฉัน ฉันโขลกบนประตู " Onii-จันทร์ เปิด! "เพลงอีกด้านหนึ่งหยุด และประตูเปิดไต๋น้อง มองมากรำคาญ กับกีตาร์ของเขาในมือของเขา "มันคืออะไร Reida"พยายามไม่ให้ออกมาเป็นน้ำตาฉันอธิบาย "และจะต้องอยู่ในสวน กรุณาแจ้งให้เราไปหามัน" ฉันเสร็จสิ้น จเป็นเขาทันทีจับศีรษะ "nuh-บริการ วิธี มาม่า chan. พระมหากษัตริย์และปาป้าว่า ไม่ออกจากบ้าน"ฉันได้ร้องไห้ตอนนี้ น้ำตาเลื่อนช้าลงแก้มของฉัน "กรุณา Onii จันทร์ Sketchbook นั้นคือ ชีวิตของฉัน คุณอาจรวมทั้งพาไปจิตวิญญาณของฉัน"เขายักไหล่ ไม่ประชุมสายตาของฉัน ฉันสามารถบอกได้ว่า เขารู้สึกผิด "ดีแล้ว ฉันขอ พระมหากษัตริย์จันทร์ แต่พิจารณาจิตใจของคุณหายไป" และ มีข้อคิดเห็นที่ heartless เขาปิดประตูหน้าของฉันหัวใจมลาย ฉันพิงกับผนัง และฝ่อลง สิ้นหวังบรรจุทุกส่วนของฉัน ห่อหัวของฉันไว้ในมือของฉัน และเริ่ม sob หลัง ความดีรู้นาน ฉันได้ยิน ringing กริ่งบ้าน ยืนขึ้นและแห้งใบหน้าของฉัน ผมไปตอบได้ เนื่องจากน้องที่ขี้เกียจไม่เขียนทำเอง การได้ยินมากน้อยกว่า ruckus ของเขาเป็นปุ่มที่เปิด และดึงเปิดประตู ฉันสาบานขากรรไกรของฉันตกบนขีดจำกัด "M Matatagi-ซัง"เขายืนมี ยิ้มยิ้มกับสวยอารมณ์ไม่มากเรื่อง "อย่างไร Konbanwa หนังสือมินนาโนะซัง" เพียงได้ยินเขาพูดชื่อของฉันส่ง shivers ลงหลังฉัน waved มือไปภายในบ้านของฉัน "กรุณา มา" ปิดประตูหลังเขา ฉันถามเขาถ้า เขาจะดูแลนั่งเขาแค่ยิ้มอีกครั้ง และกล่าว ว่า, "ไม่ขอบคุณ หนังสือมินนาโนะซัง ดี"หลังจากยืนในช่วงเวลาไม่สะดวก ถาม "นั้น อะไรทำให้คุณที่นี่ ซาน Matatagi"เขาดึงวัตถุจากกระเป๋าของเขา และจัดออกมาให้ฉัน "พบนี้ในสวน ผมคิดว่า มันเป็นของคุณ" วัตถุไม่มีอื่น ๆ กว่า sketchbook ของฉันรักตากว้าง ผมเอาจากเขา และ hugged, squealing, "arigato, Matatagi ซัง ผมไม่ได้"เขาเบา ๆ และหัวเราะแต่เพียงแห่งของแท้ "ผมสามารถบอก" การค้นหา และพบสายตาของเขา เขาดูเหมือนว่าเขาอยากถามอะไร"ไม่ต้องอย่างอื่น ซาน Matatagi" เขามีรอยขีดข่วนศีรษะ nodding "อีร้านเบ ใช่ จริง...เมื่อผมพบ เปิด และฉันไม่สามารถช่วย แต่ดูรูปวาด...ก็ของฉัน แต่ ก็แปลก ผมเพียงสงสัยว่า สิ่งที่ทำให้คุณวาดที่"ฉันขวยเขินเป็นฉันรู้ว่า เขาได้เห็นร่างของฉันของเขา "ดี W เห็น ได้ยินคุณพูดสิ่งนี้แปลกภายใต้ลมหายใจของคุณ และจากนั้น ฉันคิด ว่า 'ดี ถ้าคนที่เขาทำหน้าที่เหมือนที่โรงเรียนไม่ได้คนเขาจริง ๆ คือ' ที่มีฉันจะคิด ซึ่งจะรับฉันไปวาด และมันก็...มากับฉัน "เขาเริ่ม aghast และเงียบ สับเท้าของฉัน และมองออกไป หลังจากช่วงเวลาอื่นของตกใจเงียบ เขาพูด "ว้าว หนังสือมินนาโนะซัง... ฉันไม่เคยคิดว่า..." ผมหาที่เขาดูเขา frowning ชั้น "ฉันไม่เคยคิดจะพบคนตาต่ำเป็นคุณ"เขา grinned cheekily ที และใบหน้าของฉันเปิดสีแดง ผมยังเคยเห็นเขาจะขี้เล่น "คุณขวา คุณรู้ว่า ก็ไม่จริงฉันนั้น แต่... ฉันเพียงแค่ไม่เชื่อใจคน ในสุด พวกเขาเพียงหักหลังคุณ... อ้อย หนังสือมินนาโนะซัง ฉันจะบอกคุณบางสิ่งบางอย่างหรือไม่? "ฉันพยักหน้า breathlessly เขายิ้ม "ฉันคิดว่า ฉันรักคุณ และฉัน ได้ สำหรับค่อนข้างบางเวลา และ นี้ ความจริงที่ว่า คุณเห็นจริง ฉันเพียงแค่ยืนยันก็ "ใส่มือของฉันกับใบหน้าของฉันตอนนี้แดงราสเบอร์รี่บีฑารอยยิ้มของฉันเติบโต "เปล่าหรอก..."เขา quirked เป็นคิ้วที่ฉัน "ดีหรือไม่"Wordlessly ฉันปิดช่องว่างระหว่างเรา และสวมกอดเขาแน่น หลังจากครู่ เขาคั้นฉันกลับ chuckling "ไม่ได้นี้ส่วนที่คุณบอกว่า ผมฝันที่เป็นจริง"ฉัน slapped เขาเล่นบนไหล่สำหรับข้อคิดเห็นของเขามีชีวิตเขาจัดให้ฉันปิด "ไม่ T-ต้องซื่อสัตย์...คุณยิ่ง "รู้สึกว่าเขาใช้ลมขนาดใหญ่ และฉัน grinned เช่นแมวเชชเชอร์ เขาไม่ ทุกปีของฝันหวาน สำหรับผู้ชายสังเวช และไม่ได้รู้อะไรของผู้ชายที่ฉันต้องการ Matatagi ของสงบ และเห็นได้ชัดว่าค่อนข้างถือตัวกิริยาท่าทางจะพอดีกับ มีบุคลิกดี ซุกซนผิดปกติเปิดเผยของฉันถูกเจ๊ง ด้วยเสียงลึกชาย exclaiming, "โอ้โฮ พระมหากษัตริย์จันทร์ เขามาจากไหน? "ผมดึงจาก Matatagi และ glared ที่พี่ชายของฉัน ถือขึ้น sketchbook ของฉันเป็นฉันตอบเพียง "เขาพบชีวิตของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชีวิตทั้งชีวิตของฉันฉันใฝ่ฝันในการค้นหาความรักที่แท้จริง เมื่อผมเป็นเด็กผมคิดว่าเจ้าชายของฉันจะนั่งในม้าขาวของเขาและกวาดออกจากเท้าของฉันของฉัน หลังจากที่ผมหันเก้าผมเชื่อว่าสนใจที่มีชื่อเสียงของฉันจะทำงานเป็นผมบนถนนและตกอยู่ในความรักอย่างบ้าคลั่งกับฉัน เมื่อเข้าสู่จูเนียร์ สูงบุคลิกภาพฝันกลางวันของฉันไม่เปลี่ยน -. ฉันยังคงรอให้ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบของฉันจากนั้นในปีที่สองของฉันที่มันเกิดขึ้น และเด็กเป็นฉัน waaaay ออกเกี่ยวกับการที่ฉันจะตก. เพื่อนร่วมชั้นของฉันที่เด็กชายคนหนึ่งที่ฉันได้ลดลงอย่างช้า ๆ ในความรักกับเป็น Matatagi ฮายาโตะ เขามีผมสีน้ำตาลเข้มที่มีสไตล์เสมอในแหลมหนาและความมืดดวงตาสีเข้ม เขาเป็นคนที่เงียบสงบและสุภาพกับทุกคน แต่มีบางสิ่งบางอย่างออกไปเกี่ยวกับเขาและฉันก็ไม่สามารถค่อนข้างวางไว้ เขาเป็นแทร็คของโรงเรียนและดาวสนามและเด็กเป็นคนที่แต่งตัวประหลาดที่รวดเร็ว! ฉันไปที่แทร็คที่เป็นไปตามเมื่อฉันสามารถและเขาอยู่เสมอที่ด้านบน ฮึทำไมฉันต้องตกอยู่ในความรักกับเขา? ฉันเพิ่งจะได้รู้ว่าเขา! หัวใจโง่ โอ้ดีจะต้องมีเหตุผลดังนั้นฉันตัดสินใจที่จะไปกับการไหล. มันอยู่ในฮอลล์ในวันนี้ว่ามุมมองของฉันของเขาได้รับการพลิกครบถ้วนรอบ ผมได้รับบางสิ่งจากตู้เก็บของฉันก่อนที่จะมุ่งไปยังสโมสรศิลปะและผมได้ยินเขาพูดคุยกับคนไม่กี่ฟุตไปทางซ้ายของฉัน พวกเขามีการสนทนาที่สุภาพและผู้ชายบอก Matatagi ว่าเขาสามารถนับบนเขาทุกที่ทุกเวลา หลังจากขอบคุณเขา Matatagi ดูคนเดินออกไป. ผมกำลังจะปิดประตูล็อกเกอร์ของฉันเมื่อฉันได้ยินเขาพูดพึมพำเกือบต่ำเกินไปที่จะได้ยิน "ใช่ถูกต้อง. ไม่มีใครสามารถเชื่อถือได้." ฉันปิดประตูโลหะสูงอย่างเงียบ ๆ และมองไปที่เขาแปลกใจ เขามีการแสดงออกอย่างสงบตามปกติของเขาบนใบหน้าของเขาและทิ้งอย่างเงียบ ๆ ผมสันนิษฐานสำหรับการปฏิบัติติดตาม เขย่าหัวของฉันในสงสัยผมเดินออกไปที่คลับศิลปะเป็นส่วนหนึ่งที่ชื่นชอบของวัน. ผมนั่งกลับมีความพึงพอใจ ภาพวาดของฉันเสร็จสมบูรณ์ เมื่อใดก็ตามที่ผมสับสนหรือกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันวาดมัน นั่นคือนโยบายของฉัน ผมไม่แน่ใจว่าที่หนึ่งนี้มาจากก็แค่รู้สึกว่าถูกต้อง ... มันเป็นภาพของเขา Matatagi โตะและสิ่งที่แปลกที่ผมได้ยินเขาพูดในวันนี้. เขายืนอยู่ในภาพวาดของฉันที่ยังไม่ยินดียินร้ายแสดงออกเสน่ห์ตัดสินเกี่ยวกับคุณสมบัติของเขา แขนข้ามเขากำลังยืนอยู่กลับไปกลับมาพร้อมกับเด็กผู้ชายคนอื่นทำเกือบทั้งหมดออกจากเงาของฉันแขเขา เขามองตรงเช่นเดียวกับดาวติดตาม แต่ผมของเขาก็แตกต่างกันเล็กน้อยแหลมเปลี่ยนทิศทางและเขาก็มีรอยยิ้มล้อเล่นตัดสินบนริมฝีปากของเขา ผมรู้สึกว่าการแสดงตนอยู่ข้างหลังผมและผมหันหัวของฉันจะเห็นเพื่อนศิลปะ clubian เพื่อนที่ดีที่สุดของฉันจ้องมองที่ร่างในความหวาดกลัวของฉัน "Sugoi, Reida จัง ... ที่น่าทึ่ง! วิธีที่คุณไม่เคยเกิดขึ้นกับที่?" ผมยักไหล่ล้างเล็กน้อยจากการสรรเสริญเธอ "ดียูซากิจังผมได้ยิน Matatagi ซังพูดอะไรบางอย่างแปลก ๆ ในวันนี้ ... " และฉันอธิบายเกี่ยวกับการสนทนาที่ฉันได้ยิน. เธอติดอยู่ริมฝีปากล่างของเธอออกมาในความเข้มข้นที่เธอได้ฟังและเมื่อฉันเสร็จแล้วเธอขมวดคิ้ว "อืมมม. ที่เป็นลาง. มันไม่ได้เสียงเหมือน Matatagi ซังเลย ... " ผมพยักหน้าและตัดสินใจที่จะบอกเธอสิ่งที่ฉันได้คิดว่าเป็นฉันไตร่ตรองคำพูดของเขา "ครั้งที่สองคิดว่ายูซากิจัง ... สิ่งที่ถ้าคนเราทุกคนเห็นไม่ได้จริงๆเขา?" เธอเอียงศีรษะของเธอไปด้านข้าง "ผมไม่ทำตาม." ฉันหัวเราะ "คิดเกี่ยวกับมันยูซากิ. เขา ไม่เคยแสดงให้เห็นถึงอารมณ์ความรู้สึกใด ๆ และมักจะสุภาพและน่าพอใจ. ผมชอบโลกที่เหมาะมากที่สุดเท่าที่คนต่อไป แต่มาไม่มีใครเหมือนว่า. "ยูซากิยืนอยู่สักครู่แล้วกระดิกหัวของเธอขึ้นและลงอย่างรวดเร็ว" โอ้ ผมเห็นสิ่งที่คุณหมายถึง! ดีบางทีคุณอาจจะเผชิญหน้ากับเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้. "ความคิดตั้งท้องของฉันทำตีลังกา เกิดอะไรขึ้นถ้าเขาเพียงแค่คิดว่าฉันเป็นคนงี่เง่า? "M-บางที ... " เธอให้ฉันกอดได้อย่างรวดเร็วและวิ่งออกไปเพื่อกลับไปที่การวาดภาพของเธอ ฉันยิ้มและรวบรวมสิ่งที่ฉันเตรียมความพร้อมที่จะออกในวันนั้น อาจจะพูดกับเขาไม่ได้เช่นความคิดที่ดีหลังจากทั้งหมด ... ผมถอนหายใจขณะที่ผมล้มลงบนเตียงของฉัน ฉันมีช่วงเวลาที่มีความสุขหลังเลิกเรียน, การวาดภาพอย่างเงียบ ๆ ในสวนสาธารณะจนผมจำได้ว่าพ่อแม่ต้องการให้ผมกลับบ้านโดยห้าเพื่อที่จะได้ออกไปกินและไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน ผมรีบวิ่งกลับบ้านเพิ่งในเวลาและพ่อแม่ของฉันทิ้งฉันในความดูแลของพี่ชายของฉันเจ้ากี้เจ้าการเก่า ดังนั้นฉันเพียงแค่เดินเข้าไปในห้องของฉันเปลี่ยนเป็นเสื้อทีของฉันชื่นชอบและกางเกงขายาวและผ่อนคลาย บ้านไม่มี ... อ่าเสรีภาพ! ผมคิดว่าผมจะวาด ... ฉันเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าโรงเรียนของฉันที่จะคว้าสมุดรักของเราเท่านั้นที่จะรู้ว่ามันก็หายไป ดวงตาที่เบิกกว้างผมร้องออกมาและดึงเปิดประตูไปสู่ห้องนอนของฉัน wincing เล็ก ๆ น้อย ๆ เมื่อมันกระแทกเข้ากับผนัง. วิ่งไปที่ห้องพี่ชายของฉันฉันทุบประตู "Onii จังเปิด!" เพลงในด้านอื่น ๆ หยุดและประตูเปิดออกเผยให้เห็นพี่ชายของฉันมองรำคาญมากกับกีตาร์ของเขาในมือของเขา "มันคืออะไร, Reida?" ผมพยายามที่จะไม่ออกมาเป็นน้ำตาขณะที่ผมอธิบาย "และดังนั้นจึงต้องอยู่ในสวน! กรุณาแจ้งให้เราไปพบว่ามัน!" ฉันเสร็จหวัง. เขาส่ายหัวของเขาทันที "Nuh-เอ่อ. ไม่มีทาง Rei จัง. แม่และพ่อบอกว่าจะไม่ออกจากบ้าน." ฉันร้องไห้ตอนนี้น้ำตาเลื่อนช้าลงแก้มของฉัน "กรุณา Onii จัง? สมุดนั่นคือชีวิตของฉัน. คุณเช่นกันอาจจะนำมาใช้จิตวิญญาณของฉัน." เขายักไหล่ไม่ประชุมสายตาของฉัน ผมบอกได้เลยว่าเขารู้สึกผิด "ถ้าอย่างนั้นฉันขอโทษ Rei จัง แต่พิจารณาจิตวิญญาณของคุณหายไป." และมีที่ความคิดเห็นใจร้ายเขาปิดประตูในใบหน้าของฉัน. หัวใจแตกผมยืนพิงผนังและเลื่อนลงมันสิ้นหวังเติมส่วนหนึ่งของความเป็นอยู่ของฉันทุก ผมประคองหัวของฉันในมือของฉันและเริ่มที่จะร้องไห้ หลังจากที่ในขณะความดีรู้ว่าระยะเวลาที่ฉันได้ยินออดเรียกเข้า ลุกขึ้นยืนและการอบแห้งใบหน้าของฉันฉันไปที่จะตอบมันตั้งแต่พี่ชายขี้เกียจของฉันคือการแต่งยุ่งเกินไปที่จะทำมันเองได้ยินมากน้อยกว่าความสับสนวุ่นวายของเขาทั้งหมด. ขณะที่ผมหันลูกบิดและดึงเปิดประตูเราสาบานขากรรไกรของฉันลดลง เข้าสู่เกณฑ์ "M-Matatagi ซัง!" เขายืนอยู่ที่นั่นยิ้มยิ้มเล็กน้อยด้วยอารมณ์สวยมากไม่มีที่อยู่เบื้องหลังมัน "Konbanwa, มินนาซัง." เพียงแค่ได้ยินเขาพูดชื่อของฉันสั่นส่งลงด้านหลังของฉัน. ฉันโบกมือมือที่มีต่อการตกแต่งภายในของบ้านของฉัน "โปรดมา." ปิดประตูตามหลังเขาฉันถามเขาว่าเขาจะสนใจที่จะนั่ง. เขาเพียงแค่ยิ้มอีกครั้งและกล่าวว่า "ไม่ขอขอบคุณคุณมินนาซังผมสบายดี." หลังจากที่ยืนสำหรับช่วงเวลาที่น่าอึดอัดใจผมถาม "ดังนั้น สิ่งที่จะนำคุณที่นี่ Matatagi ซัง? "เขาดึงวัตถุจากกระเป๋าของเขาและถือมันออกมาให้ฉัน "ฉันพบในสวนสาธารณะ. ฉันคิดว่ามันเป็นของคุณ." วัตถุที่ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากสมุดรักของฉัน. ตากว้างเราเอาไปจากเขาและกอดมันเปิดเผย "Arigato, Matatagi ซังฉันหายไปมัน!" เขาหัวเราะและหัวเราะเป่าแท้ "ผมสามารถบอกได้." ผมมองขึ้นไปและได้พบกับสายตาของเขา เขามองราวกับว่าเขาอยากจะถามอะไรบางอย่าง. "คุณไม่ต้องการอย่างอื่น Matatagi ซัง?" เขามีรอยขีดข่วนหัวของเขาพยักหน้า "E-Eto ใช่จริง ... เมื่อผมพบว่ามันก็ถูกเปิดและผมก็ไม่สามารถช่วย แต่เห็นการวาดภาพ ... มันเป็นของฉัน. แต่มันก็แปลก. ผมก็แค่สงสัยว่าสิ่งที่ทำให้คุณวาดที่ "ผมเขินเป็นฉันตระหนักว่าเขาได้เห็นร่างของฉันเขา "W-ดีที่คุณเห็นผมได้ยินคุณพูดแบบนี้สิ่งที่แปลกภายใต้ลมหายใจของคุณแล้วฉันคิดว่า 'ดีสิ่งที่ถ้าคนที่เขาทำหน้าที่เหมือนที่โรงเรียนไม่ได้เป็นคนที่เขาจริงๆคืออะไร?' และนั่นทำให้ผมคิดซึ่งมักจะได้รับผมที่จะวาดภาพและมันก็ ... มาให้ฉัน. "เขาจ้อง, ตกตะลึงและเงียบ ฉันสับเท้าของฉันและมองออกไป หลังจากช่วงเวลาของความเงียบที่น่าอึดอัดใจอื่นเขาพูด "ว้าว, มินนาซัง ... ฉันไม่เคยคิดว่า ... " ผมมองขึ้นไปที่เขาจะเห็นเขามุ่ยที่พื้น "ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะเจอคนที่เป็นที่ชาญฉลาดในขณะที่คุณ." เขายิ้ม cheekily ที่ผมและใบหน้าของฉันหันสีแดงเข้ม ถ้าผมเคยเห็นแม้เขาจะขี้เล่น? "คุณสิทธิคุณรู้. ที่ไม่จริงฉัน. แต่ ... ผมก็ไม่ไว้ใจคน. ในท้ายที่สุดพวกเขาก็ทรยศคุณ ... เฮ้ย, มินนาซังผมสามารถบอกคุณได้ว่าอะไร?" ผมพยักหน้ากระหืดกระหอบ . เขายิ้ม "ผมคิดว่าผมอยู่ในความรักกับคุณ. และฉันได้รับสำหรับค่อนข้างบางเวลา. นี้และความจริงที่ว่าคุณเห็นจริงฉันเพียงแค่ยืนยันมัน." ฉันใส่มือของฉันตอนนี้ฉันใบหน้าของราสเบอร์รี่สีแดง ระงับการเจริญเติบโตของรอยยิ้มของฉัน "ไม่มีทาง ... " เขา quirked คิ้วที่ผม "ดี?" คอแข็งฉันปิดช่องว่างระหว่างเราและกอดเขาไว้แน่น หลังจากช่วงเวลาที่เขาบีบฉันกลับหัวเราะเบา ๆ "นี้ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งที่คุณบอกว่าฉันฝันของคุณเป็นจริงหรือไม่?" ฉันตบหน้าเขาอย่างสนุกสนานบนไหล่สำหรับความคิดเห็นหยิ่งของเขาในฐานะที่เขาจัดขึ้นใกล้ฉัน "ไม่! T-จะซื่อสัตย์ ... คุณได้ดียิ่งขึ้น." ผมรู้สึกว่าเขาใช้เวลาหายใจขนาดใหญ่และฉันยิ้มเหมือนแมวเชสเชียร์ เขาเป็น ทุกปีที่ฝันหวานสำหรับคนเห็นอกเห็นใจและฉันไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่ชนิดของผู้ชายที่ฉันต้องการ สงบ Matatagi และเห็นได้ชัดว่าการกระทำหยิ่งค่อนข้างจะพอดีกับชนิดของฉันบุคลิกภาพสมาธิ. เปิดเผยของฉันถูกทำลายด้วยเสียงชายลึกอุทาน "โอ้โฮ Rei จังที่เขาไม่มาจากไหน?" ผมดึงออกไปจาก Matatagi และ จ้องที่พี่ชายของฉันถือสมุดของฉันเป็นฉันก็ตอบว่า "เขาพบจิตวิญญาณของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทั้งชีวิตของฉัน ฉันใฝ่ฝันหาความรักที่แท้จริง ตอนฉันยังเด็ก ฉันคิดว่าเจ้าชายจะนั่งบนม้าสีขาวของเขา และอุ้มฉันออกจากเท้าของฉัน ฉันเพิ่ง 9 ขวบ ผมก็เชื่อว่า ขยี้ดาราของฉันจะเจอฉันบนถนนและตกตกหลุมรักฉัน เมื่อเข้าสู่ม.ต้นของฉัน ฝันกลางวัน นิสัยไม่ได้เปลี่ยน ผมก็ยังคงรอผู้ชายที่สมบูรณ์แบบของฉัน

แล้วในปีที่สองของฉัน มันเกิดอะไรขึ้น และเด็ก ผม waaaay ปิดเรื่องที่ฉันอยากจะตกหลุมรัก

เพื่อนของฉัน , คนที่ฉันค่อยๆตกหลุมรัก , matatagi ฮายาโตะ เขามีผมสีน้ำตาลเข้มที่เป็นลักษณะใน spikes , หนาและเข้ม ตาสีเข้ม เขาเงียบและสุภาพกับทุกคน แต่มีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับเขา และผมก็ไม่ได้วางไว้ เขาเป็นดาวโรงเรียนและสนาม ,และเด็กผู้ชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว ฉันไปเมื่อฉันสามารถติดตามได้ และเขาเป็นเสมอที่ด้านบน เฮ้อ ทำไมฉันต้องตกอยู่ในความรักกับเขา ฉันแทบจะไม่รู้จักเขา หัวใจโง่ โอ้ มันต้องมีเหตุผล ดังนั้นฉันตัดสินใจที่จะไปกับการไหล

มันในวันนี้ว่า มุมมองของผม เขาเคยพลิกๆ ฉันได้รับบางสิ่งจากล็อกเกอร์ของฉันก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังสโมสรศิลปะ