Public solitude", the actor's abili

Public solitude", the actor's ability to appear "private in public", is a concept that Stanislavski pondered, and for which Strasberg developed an exercise based on Stanislavski's reflections. When the actor is on the stage, he is of course in a public theatre. But what he is doing on the stage should appear to the public to be private.

When the actor creates this sense of privacy, he does not go out "to join the audience", the audience comes to where he is.

Strasberg felt that the Private Moment exercise was not of value to actors who have no difficulty in involving themselves completely, without concern for the public, or for actors who love to do emotional things anyway, without regard for the public.

I have found in my workshop that all of the actors can benefit from the Private Moment exercise, and assign it to each of them at various stages of their development.

THE EXERCISE
For this exercise, the actor is asked to do something on the stage that they do in life, but it is so private, that if someone walked into the room they would have to stop doing whatever it is.

Strasberg emphasized the difference between "private" and "personal" by pointing out that although some things a person may do are personal, the person may not stop doing them when someone comes into the room, and may at one time or another share the personal thing with someone. The private thing the person would not wish to share, and would stop doing if someone came into the room.

Picking such a private activity, which might be something as simple as dancing a certain way, or singing with abandonment, or cleaning the inside of the nose with an index finger, the actor practices at home, making the effort to become aware of the sensory aspects of the room, and the personal behavior associated with the private activity.

When the exercise is performed, the actor sensorally creates the same room, concentrating fully on recreating it on the stage, and then begins the private activity.

This exercise, if executed with success, can unlock keys to suppressed expression, and transform otherwise inhibited actors to a state of "public solitude".

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความสามารถของนักแสดงให้ปรากฏ ความสันโดษสาธารณะ""ส่วนตัวในที่สาธารณะ" เป็นแนวคิดที่ว่า Stanislavski pondered และที่สตราสเบิร์กนำการออกกำลังกายที่อิงจากแสงสะท้อนของ Stanislavski เมื่อนักแสดงบนเวที เขาอยู่ในโรงละครสาธารณะของหลักสูตร แต่เขาทำอะไรอยู่บนเวทีจะปรากฏต่อสาธารณะเป็นส่วนตัว เมื่อนักแสดงสร้างความรู้สึกความเป็นส่วนตัวนี้ เขาออกไป "เพื่อเข้าร่วมกลุ่มเป้าหมาย" กลุ่มเป้าหมายมาเพื่อที่เขาจะ สตราสเบิร์กรู้สึกว่า การออกกำลังกายช่วงเวลาส่วนตัวคือไม่ได้ของนักแสดงที่ได้ไม่ยากในการเกี่ยวข้องกับตัวเองอย่างสมบูรณ์ โดยไม่ต้องกังวล สำหรับประชาชน หรือนักแสดงที่ชื่นชอบการทำอารมณ์อย่างไรก็ตาม โดยไม่คำนึงสำหรับประชาชน มีพบในเวิร์กช็อปของฉันว่า นักแสดงทั้งหมดสามารถได้รับประโยชน์จากการออกกำลังกายช่วงเวลาส่วนตัว และกำหนดไว้ในขั้นตอนต่าง ๆ ของการพัฒนาของพวกเขาการออกกำลังกายสำหรับแบบฝึกหัดนี้ นักแสดงต้องทำอะไรบนเวทีที่พวกเขาทำในชีวิต แต่มันเป็นส่วนตัวดังนั้น ว่า ถ้ามีคนเดินเข้าไปในห้องพวกเขาจะต้องหยุดทำสิ่งที่เป็น สตราสเบิร์กเน้นความแตกต่างระหว่าง "ส่วนตัว" และ "ส่วนบุคคล" โดยชี้ให้เห็นว่า ถึงแม้ว่าสิ่งที่บุคคลอาจทำส่วนบุคคล บุคคลที่อาจหยุดการทำพวกเขาเมื่อมีคนมาในห้อง และอาจครั้งเดียว หรืออื่นแชร์สิ่งส่วนตัวกับคนอื่น สิ่งส่วนบุคคลจะไม่ต้องการแบ่งปัน และจะหยุดทำหากมีคนเข้ามาในห้อง เบิกสินค้าดังกล่าวเป็นกิจกรรมส่วนตัว ซึ่งอาจเป็นสิ่งง่าย ๆ เป็นวิธีการบางอย่างการเต้นรำ ร้องเพลง ด้วยขาย หรือทำความสะอาดภายในจมูกด้วยนิ้วชี้ นักแสดงข้อปฏิบัติที่บ้าน ทำความพยายามเพื่อการรับรู้ด้านประสาทสัมผัสของห้อง และพฤติกรรมส่วนบุคคลที่เกี่ยวข้องกับส่วนตัวกิจกรรม เมื่อดำเนินการการออกกำลังกาย นักแสดง sensorally สร้างห้องเดียว เต็มที่มุ่งเน้นสร้างบนเวที และเริ่มต้นกิจกรรมส่วนตัว ออกกำลังกายนี้ ถ้าดำเนินการกับความสำเร็จ สามารถปลดล็อคปุ่มให้ปราบปรามนิพจน์ และแปลงอื่นยับยั้งนักแสดงไปยังสถานะ "สาธารณะความสันโดษ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สันโดษสาธารณะ "ความสามารถของนักแสดงที่จะปรากฏ" ส่วนตัวในที่สาธารณะ "เป็นแนวคิดที่ซลิฟครุ่นคิดและที่ Strasberg พัฒนาการออกกำลังกายอยู่บนพื้นฐานของการสะท้อนซลิฟของ. เมื่อนักแสดงอยู่บนเวทีเขาเป็นของหลักสูตรในโรงละครของประชาชน . แต่สิ่งที่เขาทำบนเวทีควรจะปรากฏขึ้นให้กับประชาชนที่จะเป็นส่วนตัว.

เมื่อนักแสดงที่สร้างความรู้สึกของความเป็นส่วนตัวนี้เขาไม่ได้ออกไปข้างนอก "ที่จะเข้าร่วมกับผู้ชม" ผู้ชมมาถึงที่เขาเป็น.

Strasberg รู้สึกว่า การออกกำลังกายช่วงเวลาส่วนตัวก็ไม่ได้มีค่าให้กับนักแสดงที่มีความยากลำบากในการที่เกี่ยวข้องกับตัวเองอย่างสมบูรณ์ไม่มีโดยไม่ต้องกังวลสำหรับประชาชนหรือสำหรับนักแสดงที่ชื่นชอบการทำสิ่งอารมณ์ต่อไปโดยไม่คำนึงถึงประชาชน.

ฉันได้พบในการประชุมเชิงปฏิบัติการของฉันที่ทั้งหมด ของนักแสดงจะได้ประโยชน์จากการออกกำลังกายช่วงเวลาส่วนตัวและกำหนดให้แต่ละของพวกเขาในขั้นตอนต่างๆของการพัฒนาของพวกเขา.

ใช้สิทธิ
สำหรับการออกกำลังกายนี้นักแสดงจะถูกขอให้ทำอะไรบางอย่างบนเวทีที่พวกเขาทำในชีวิต แต่มันเป็น ดังนั้นส่วนตัวว่าถ้ามีคนเดินเข้าไปในห้องที่พวกเขาจะต้องหยุดทำสิ่งที่มันเป็น.

Strasberg เน้นความแตกต่างระหว่าง "ส่วนตัว" และ "ส่วนบุคคล" โดยชี้ให้เห็นว่าถึงแม้บางสิ่งบางคนอาจจะทำเป็นเรื่องส่วนบุคคลคนอาจไม่ได้ หยุดทำพวกเขาเมื่อมีคนเข้ามาในห้องพักและอาจในครั้งเดียวหรือแบ่งอีกเรื่องส่วนตัวกับใครสักคน สิ่งที่ส่วนตัวบุคคลที่จะไม่ต้องการที่จะแบ่งปันและจะหยุดการทำถ้ามีคนเข้ามาในห้อง.

หยิบดังกล่าวเป็นกิจกรรมส่วนตัวซึ่งอาจจะเป็นสิ่งที่ง่ายเป็นเต้นวิธีการบางอย่างหรือร้องเพลงกับการละทิ้งหรือการทำความสะอาดภายในของ จมูกด้วยนิ้วชี้, การปฏิบัติที่นักแสดงที่บ้านทำให้ความพยายามที่จะตระหนักถึงแง่มุมทางประสาทสัมผัสของห้องพักและพฤติกรรมของบุคคลที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมส่วนตัว.

เมื่อการออกกำลังกายจะดำเนินการนักแสดง sensorally สร้างห้องเดียวกัน มุ่งเน้นอย่างเต็มที่ในการสร้างมันขึ้นไปบนเวทีและจากนั้นจะเริ่มต้นกิจกรรมส่วนตัว.

การออกกำลังกายนี้หากดำเนินการด้วยความสำเร็จสามารถปลดล็อคกุญแจที่จะแสดงออกระงับและเปลี่ยนนักแสดงยับยั้งมิฉะนั้นให้อยู่ในสถานะของ "ความเหงาของประชาชน" ซึ่งเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สาธารณะสันโดษ " ของนักแสดงความสามารถให้ปรากฏในที่สาธารณะ " ส่วนตัว " เป็นแนวคิดที่ตรวจทานได้ ซึ่งการพัฒนาการออกกำลังกายขึ้นอยู่กับสตราสเบิร์กตรวจทานของการสะท้อน เมื่อนักแสดงอยู่บนเวที เขาแน่นอนในโรงละครสาธารณะ แต่สิ่งที่เขาทำบนเวทีจะปรากฏต่อสาธารณชนเป็น ส่วนตัวเมื่อนักแสดงที่สร้างความรู้สึกของความเป็นส่วนตัว เขาไม่ได้ออกไป " กับผู้ชม , ผู้ชมมา ว่าเขาอยู่ไหนสตราสเบิร์กรู้สึกว่าเวลาส่วนตัวการออกกําลังกาย ไม่คุ้มกับนักแสดงที่ไม่ยากในที่เกี่ยวข้องกับตัวเองทั้งหมด โดยไม่สนใจประชาชน หรือนักแสดงที่ชอบทำอารมณ์ยังไง โดยไม่สนใจประชาชนที่ฉันได้พบในการประชุมเชิงปฏิบัติการของฉันที่นักแสดงทั้งหมดจะได้รับประโยชน์จากช่วงเวลาส่วนตัวออกกำลังกาย และมอบหมายให้แต่ละของพวกเขาในขั้นตอนต่างๆของการพัฒนาการออกกําลังกายสำหรับการออกกำลังกายนี้ นักแสดงก็ขอร้องให้ทำบางอย่างบนเวทีที่พวกเขาทำในชีวิต แต่มันเป็นเรื่องส่วนตัว ถ้าใครเดินเข้ามาในห้อง พวกเขาจะต้องหยุดทำสิ่งที่มันเป็นสตราสเบิร์กเน้นความแตกต่างระหว่าง " ส่วนตัว " และ " ส่วนบุคคล " โดยชี้ว่า แม้ว่าบางเรื่องที่คนอาจทำบุคคล บุคคลไม่อาจหยุดทำมัน เมื่อมีคนเดินเข้ามาในห้อง และอาจจะครั้งเดียวหรือแบ่งอีกเรื่องส่วนตัวกับใครบางคน ส่วนเรื่องคนที่จะไม่ปรารถนาที่จะแบ่งปัน และจะหยุดทำ ถ้าใครเข้ามาในห้องเลือกเป็นกิจกรรมส่วนบุคคล ซึ่งอาจเป็นสิ่งที่เป็นง่ายๆเป็นเต้นบางวิธี หรือร้องเพลงกับการละทิ้ง หรือทำความสะอาดภายในของจมูกด้วยนิ้วชี้ นักแสดงการปฏิบัติที่บ้าน ทำให้ความพยายามที่จะตระหนักถึงลักษณะทางประสาทสัมผัสของห้องส่วนบุคคลและพฤติกรรมที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมส่วนตัว .เมื่อออกกำลังกายจะแสดง นักแสดง sensorally สร้างห้องเดียวกัน มุ่งในการสร้างมันบนเวที แล้วเริ่มกิจกรรมส่วนตัวการออกกำลังกายนี้หากดำเนินการสำเร็จจะปลดล็อคกุญแจเพื่อยับยั้งการแสดงออกและแปลงอื่นยับยั้งนักแสดงกับสภาพของสาธารณะ " สันโดษ "