While most of this article has trea

While most of this article has treated mime as a constellation of related and historically linked Western theatre genres and performance techniques, analogous performances are evident in the theatrical traditions of other civilizations.

Classical Indian musical theatre, although often erroneously labeled a "dance," is a group of theatrical forms in which the performer presents a narrative via stylized gesture, an array of hand positions, and mime illusions to play different characters, actions, and landscapes. Recitation, music, and even percussive footwork sometimes accompany the performance. The Natya Shastra, an ancient treatise on theatre by Bharata Muni, mentions silent performance, or mukabhinaya.

In Kathakali, stories from Indian epics are told with facial expressions, hand signals and body motions. Performances are accompanied by songs narrating the story while the actors act out the scene, followed by actor detailing without background support of narrative song.

The Japanese Noh tradition has greatly influenced many contemporary mime and theatre practitioners including Jacques Copeau and Jacques Lecoq because of its use of mask work and highly physical performance style.

Butoh, though often referred to as a dance form, has been adopted by various theatre practitioners as well.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในขณะที่ส่วนใหญ่ของบทความนี้มีถือแบบ mime เป็นกลุ่มดาวที่เกี่ยวข้อง และเชื่อมโยงประวัติศาสตร์ละครตะวันตกประเภทและประสิทธิภาพการทำงานเทคนิค คู่แสดงอย่างชัดเจนในประเพณีละครของอารยธรรมอื่น ๆละครเพลงอินเดียคลาสสิก แต่ผลมักจะติดป้าย "เต้นรำ เป็นกลุ่มของรูปแบบละครที่นักแสดงแสดงเล่าเรื่องผ่านรูปแบบลายเส้นสุกใส ตำแหน่งเข็ม และเงาแบบ mime การเล่นตัวละคร การกระทำ และภูมิทัศน์ อ่าน เพลง และ footwork แม้จังหวะบางครั้งมาพร้อมกับประสิทธิภาพการทำงาน Natya Shastra โรงละครโดยพระภรตมุนี จริยศาสตร์โบราณกล่าวถึงเงียบ หรือ mukabhinayaใน Kathakali เรื่องราวจากบทมหากาพย์อินเดียจะบอก ด้วยสีหน้าท่าทาง สัญญาณมือ และเคลื่อนไหวร่างกาย แสดงมาพร้อมกับเพลงบรรยายเรื่องราวในขณะที่นักแสดงทำฉาก ตาม ด้วยนักแสดงรายละเอียดไม่สนับสนุนเบื้องหลังของเพลงเล่าเรื่องประเพณีญี่ปุ่นยังได้รับอิทธิพลหลายสมัย mime และโรงละครผู้ประกอบวิชาชีพรวมทั้ง Jacques Copeau และ Jacques Lecoq เนื่องจากใช้งานหน้ากากและแบบประสิทธิภาพสูงจริงอย่างมากButoh แต่มักเรียกว่าแบบเต้น มีนำปฏิบัติงานละครต่าง ๆ เช่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขณะที่ส่วนใหญ่ของบทความนี้ได้รับการรักษา MIME เป็นกลุ่มดาวที่เกี่ยวข้องและในอดีตที่เชื่อมโยงประเภทโรงละครเวสเทิร์และเทคนิคการทำงาน, การแสดงคล้ายจะเห็นได้ชัดในประเพณีที่งดงามของอารยธรรมอื่น ๆ . คลาสสิกละครเพลงอินเดียแม้ว่ามักจะติดป้ายว่าไม่สมควรเป็น "เต้น" เป็น กลุ่มของรูปแบบการแสดงละครที่นักแสดงนำเสนอการเล่าเรื่องผ่านท่าทางเก๋อาร์เรย์ของตำแหน่งมือและภาพลวงตา MIME ที่จะเล่นตัวละครที่แตกต่างกันการกระทำและภูมิทัศน์ สวด, เพลง, และแม้กระทั่งบางครั้งจังหวะฟุตเวิร์กมาพร้อมกับประสิทธิภาพการทำงาน Natya Shastra, ตำราโบราณในโรงละครโดยพระภรตมุนีกล่าวถึงผลการดำเนินงานที่เงียบหรือ mukabhinaya. ใน Kathakali เรื่องราวจากมหากาพย์ของอินเดียจะบอกกับการแสดงออกทางสีหน้าสัญญาณมือและการเคลื่อนไหวร่างกาย การแสดงจะมาพร้อมกับเพลงบรรยายเรื่องราวในขณะที่นักแสดงทำหน้าที่ออกฉากตามด้วยนักแสดงรายละเอียดโดยการสนับสนุนพื้นหลังของเพลงเล่าเรื่อง. ญี่ปุ่นโนห์ประเพณีได้รับอิทธิพลอย่างมากหลาย MIME ร่วมสมัยและโรงละครผู้ปฏิบัติงานรวมทั้งฌา Copeau และฌาค Lecoq เนื่องจากการใช้งานของมัน หน้ากากของการทำงานและรูปแบบทางกายภาพประสิทธิภาพสูง. บูโต แต่มักจะเรียกว่ารูปแบบการเต้นรำที่ได้รับการรับรองโดยผู้ปฏิบัติงานที่โรงละครต่าง ๆ ได้เป็นอย่างดี