By the 1970s, the centrality of art

By the 1970s, the centrality of art psychology in academy began to wane. Artists became more interested in psychoanalysis[7] and feminism,[8] and architects in phenomenology and the writings of Wittgenstein, Lyotard and Derrida. As for art and architectural historians, they critiqued psychology for being anti-contextual and culturally naive. Erwin Panofsky, who had a tremendous impact on the shape of art history in the US, argued that historians should focus less on what is seen and more on what was thought.[9][10] Today, psychology still plays an important role in art discourse, though mainly in the field of art appreciation.[11]

Because of the growing interest in personality theory—especially in connection with the work of Isabel Briggs Myers and Katherine Briggs (developers of the Myers-Briggs Type Indicator)[1], contemporary theorists are investigating the relationship between personality type and art. Patricia Dinkelaker and John Fudjack have addressed the relationship between artists’ personality types and works of art; approaches to art as a reflection of functional preferences associated with personality type; and the function of art in society in light of personality theory.[2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยปี 1970 ที่ศูนย์กลางของจิตวิทยาศิลปะในสถาบันการศึกษาเริ่มจางหายไป ศิลปินกลายเป็นที่สนใจมากขึ้นในจิต [7] และสตรี [8] และสถาปนิกในปรากฏการณ์และงานเขียนของ Wittgenstein, Lyotard และแดริด้า ในฐานะที่เป็นนักประวัติศาสตร์ศิลปะและสถาปัตยกรรมที่พวกเขาวิเคราะห์ทางจิตวิทยาสำหรับการป้องกันและบริบททางวัฒนธรรมที่ไร้เดียงสา เออร์วิน Panofsky ที่มีผลกระทบอย่างมากต่อรูปทรงของประวัติศาสตร์ศิลปะในสหรัฐแย้งว่าประวัติศาสตร์ควรให้ความสำคัญน้อยลงในสิ่งที่เห็นและเพิ่มเติมเกี่ยวกับสิ่งที่คิดว่า. [9] [10] วันนี้จิตวิทยายังคงเล่นบทบาทสำคัญในการ วาทกรรมศิลปะ แต่ส่วนใหญ่ในด้านของความชื่นชมศิลปะ. [11] เนื่องจากการเติบโตที่น่าสนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งในบุคลิกภาพทฤษฎีในการเชื่อมต่อกับการทำงานของอิซาเบลไมเออร์บริกส์และแคเธอรีนบริกส์ (นักพัฒนาของ Myers-Briggs ตัวบ่งชี้ชนิด) [1] ทฤษฎีร่วมสมัยจะตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างประเภทของบุคลิกภาพและศิลปะ แพทริเซี Dinkelaker และจอห์น Fudjack ได้ที่ความสัมพันธ์ระหว่างศิลปินบุคลิกภาพและงานศิลปะ; วิธีการศิลปะเป็นภาพสะท้อนของการตั้งค่าการทำงานที่เกี่ยวข้องกับประเภทของบุคลิกภาพ; และฟังก์ชั่นของศิลปะในสังคมในแง่ของทฤษฎีบุคลิกภาพ. [2]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดยปี 1970 , ความสำคัญของจิตวิทยาศิลปะในโรงเรียนเริ่มจางลงไป ศิลปินกลายเป็นที่สนใจมากขึ้นในจิตวิเคราะห์ [ 7 ] และสตรี [ 8 ] และสถาปนิกในปรากฏการณ์วิทยา และงานเขียนของวิทท์เกนชไตน์ , ลีโอตาร์ และ เดอร์ริด้า สำหรับศิลปะและนักประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรม พวกเขาของจิตวิทยาเพื่อการต่อต้านและบริบททางวัฒนธรรมที่ไร้เดียงสา เครื่องหมายวรรคตอน ,ที่มีผลกระทบอย่างมากต่อรูปร่างของประวัติศาสตร์ศิลปะในสหรัฐอเมริกาแย้งว่านักประวัติศาสตร์ควรมุ่งเน้นน้อยลงในสิ่งที่เห็น และในสิ่งที่ถูกคิดว่า [ 9 ] [ 10 ] วันนี้จิตวิทยายังคงมีบทบาทสำคัญในวาทกรรมศิลปะ แม้ว่าส่วนใหญ่ในด้านสุนทรียภาพ [ 11 ]

เพราะเพิ่มความสนใจในทฤษฎีบุคลิกภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการเชื่อมต่อกับการทำงานของอิซาเบลไมเออร์บริกส์บริกส์และแคทเธอรีน ( นักพัฒนาของไมเออร์บริกส์ชนิดตัวบ่งชี้ ) [ 1 ] , ทฤษฎีร่วมสมัยจะตรวจสอบความสัมพันธ์ระหว่างลักษณะบุคลิกภาพและศิลปะแพทริเซีย dinkelaker และจอห์น fudjack ได้ระบุความสัมพันธ์ระหว่างบุคลิกภาพของศิลปินและผลงานศิลปะ แนวศิลปะที่เป็นภาพสะท้อนของการตั้งค่าการทำงานที่เกี่ยวข้องกับประเภทของบุคลิกภาพ และการทำงานของศิลปะในสังคมในแง่ของทฤษฎีบุคลิกภาพ [ 2 ]