I often start my undergraduate lect

I often start my undergraduate lectures by asking students the following question: which cognitive faculty would you most hate to lose? Most of them pick the sense of sight; a few pick hearing. Once in a while, a wisecracking student might pick her sense of humor or her fashion sense. Almost never do any of them spontaneously say that the faculty they'd most hate to lose is language. Yet if you lose (or are born without) your sight or hearing, you can still have a wonderfully rich social existence. You can have friends, you can get an education, you can hold a job, you can start a family. But what would your life be like if you had never learned a language? Could you still have friends, get an education, hold a job, start a family? Language is so fundamental to our experience, so deeply a part of being human, that it's hard to imagine life without it. But are languages merely tools for expressing our thoughts, or do they actually shape our thoughts?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันมักจะเริ่มบรรยายระดับปริญญาตรีของฉัน โดยถามนักเรียนคำถามต่อไปนี้: คณะที่รับรู้จะเกลียดส่วนใหญ่สูญเสีย ส่วนใหญ่จะรับความรู้สึกของสายตา ไม่รับฟัง นาน ๆ นักเรียน wisecracking อาจรับความรู้สึกของอารมณ์ขันหรือความรู้สึกแฟชั่นของเธอ เกือบจะไม่ของพวกเขาที่ธรรมชาติกล่าวว่า คณะที่สุดพวกเขาเกลียดชังเสีย ภาษา แต่ ถ้าคุณสูญเสีย (หรือเกิดมาไม่มี) คุณเห็นหรือได้ยิน คุณสามารถยังมีสังคมที่เยี่ยมยอดรวยได้ คุณสามารถมีเพื่อน คุณจะได้รับการศึกษา คุณสามารถเก็บงาน คุณสามารถเริ่มต้นครอบครัว แต่ชีวิตของคุณอย่างเช่นถ้าคุณได้เรียนรู้ภาษาไม่ได้ คุณยังสามารถมีเพื่อน ได้รับการศึกษา จัดงาน เริ่มต้นครอบครัว ภาษาเป็นพื้นฐานดังนั้นการพัก ให้ลึกเป็นส่วนหนึ่งของการเป็นมนุษย์ มันว่ายากที่จะคิดชีวิตโดยไม่ได้ แต่ภาษาเป็นเพียงเครื่องมือสำหรับแสดงความคิดของเรา หรือไม่พวกเขาจริงรูปร่างความคิดของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันมักจะเริ่มต้นการบรรยายในระดับปริญญาตรีของฉันโดยขอให้นักเรียนคำถามต่อไปนี้ซึ่งคณะองค์ความรู้ที่คุณจะเกลียดมากที่สุดที่จะสูญเสีย? ส่วนใหญ่ของพวกเขารับความรู้สึกของสายตา; รับการได้ยินไม่กี่ เมื่อในขณะที่นักศึกษาอวดโฉมอาจรับความรู้สึกของเธออารมณ์ขันหรือความรู้สึกแฟชั่นของเธอ เกือบจะไม่ดำเนินการใด ๆ ของพวกเขาเป็นธรรมชาติกล่าวว่าคณะที่พวกเขาต้องการมากที่สุดเกลียดที่จะสูญเสียภาษา แต่ถ้าคุณสูญเสีย (หรือที่เกิดมาโดยไม่ต้อง) เห็นหรือการได้ยินของคุณ, คุณยังสามารถมีการดำรงอยู่ของสังคมที่อุดมไปด้วยอย่างน่าพิศวง คุณสามารถมีเพื่อนคุณจะได้รับการศึกษา, คุณสามารถถืองานที่คุณสามารถเริ่มต้นครอบครัว แต่สิ่งที่ชีวิตของคุณจะเป็นอย่างไรถ้าคุณไม่เคยได้เรียนรู้ภาษา? คุณสามารถยังคงมีเพื่อน ๆ ได้รับการศึกษาถืองานเริ่มต้นชีวิตครอบครัว? ภาษาจึงเป็นพื้นฐานของประสบการณ์ของเราลึกเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของการเป็นมนุษย์ที่มันเป็นเรื่องยากที่จะคิดชีวิตโดยไม่ได้ แต่เป็นภาษาเพียงเครื่องมือสำหรับการแสดงความคิดของเราหรือไม่พวกเขาเป็นจริงรูปร่างความคิดของเรา?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันมักจะเริ่มต้นการบรรยายด้วยการถามคำถามนักเรียน นิสิต นักศึกษา ดังต่อไปนี้ ซึ่งทางคณะที่คุณเกลียดที่สุดที่จะสูญเสีย ? ส่วนใหญ่ของพวกเขารับความรู้สึกของสายตา ; ไม่กี่เลือกฟัง เมื่อในขณะที่ wisecracking นักศึกษาอาจเลือกความรู้สึกของอารมณ์หรือความรู้สึกของเธอ แฟชั่น เกือบไม่ทำใด ๆของพวกเขาได้กล่าวว่าพวกเขาต้องการมากที่สุด : เกลียดการแพ้เป็นภาษาแต่ถ้าคุณแพ้ หรือเกิดโดยไม่ ) สายตาหรือการได้ยินของคุณ คุณยังสามารถมีสังคมอุดมยิ่งยวดคงอยู่ คุณสามารถมีเพื่อนได้ คุณสามารถได้รับการศึกษา , คุณสามารถเก็บงานที่คุณสามารถเริ่มต้นสร้างครอบครัว แต่สิ่งที่ชีวิตของคุณจะเป็นถ้าคุณไม่เคยเรียนภาษา คุณยังมีเพื่อน ได้รับการศึกษา เก็บงาน สร้างครอบครัวเป็นภาษาพื้นฐานดังนั้นประสบการณ์ของเรามาก ส่วนหนึ่งของการเป็นมนุษย์ มันก็ยากที่จะคิดชีวิตโดยไม่ได้ แต่เป็นภาษาเป็นเพียงเครื่องมือสำหรับแสดงความคิดของเรา หรือทำพวกเขาจริงรูปร่างความคิดของเรา