Angelica Mesiti’s video Rapture (si

Angelica Mesiti’s video Rapture (silent anthem) (2009), is a portrait of young adults in heightened states of adulation in a mosh pit at a rock concert. Tightly framed and filmed in high definition at slow motion, Mesiti focuses on two or three devotees; bodies thrash in unison, heads pulsate, faces grimace and let go, glazed eyes pool in blind ecstasy, and lyrics are mouthed like incantations. These intensely private moments caught in an intensely public arena are composed through surging ethereal veils of sweat and water and, at times, floating, dancing hands.

As the work’s title suggests, silence powers these passionate moments of rapture, and privileges the onlooker, the hidden observer, who is in turn enraptured. Influenced by Bernini’s The Ecstasy of St Teresa (1647–52) and reminiscent of Andy Warhol’s living portraits and Richard Lawrence and Lauren Olney’s video project [www.beautifulagony.com] Beautiful Agony (2004–ongoing), whereby participants’ faces are filmed while they masturbate and orgasm, Mesiti’s portraits capture an intense communion of human desire.

Eliza Hutchison’s series of photographs ‘Hair in the Gate, a biograph’ (2012) perhaps express most acutely the prismatic nature of love and loss; premised on the notion of distortion, literally in the filming process whereby a fragment of celluloid may be caught in the gate (where the film is exposed to light) and alter the image, and metaphorically in the process of recollection, whereby memory becomes increasingly fictitious and blended to our present circumstance.

Hutchison’s series of convulsed black and white images are disturbingly familiar, borne out by the works’ titles. In Family Conviction No 1, 1970 three gleeful Manson women, their hair prison shorn, flanked by police guard, appear to liquefy as though their very sins are oozing through space and time. In a related image Tate Funeral, Holy Cross Cemetery, Culver City, 1969, faces of mourners merge and cascade into chasms of sorrow and, as though held by a centrifugal force, an accidental distended tear drop defies gravity.

These traumatic images, originated from newspapers and news stills, are included with quiet personal images, such as Somers, 2011, of the artist’s daughter, and Montrose, 1998, of the conifer tree under which the ashes of the artist’s grandmother are laid. Pixelated and colour saturated, these are transformed into remote screen images.

That mediated images of trauma have become the stuff of seminal memory, and vice versa, conveys something of the reflective and refractive dynamic of love and life. Memory here is configured and spent by trauma, those events which mark us and which we remember and remember, creating and recreating. In places, hung in triptych and diptych groupings, time is marked in episodes, and the work itself is embodied through time, an exposure of an exposure, distending and contorting, rending and fracturing, ultimately evoking a constant reinvention.

There are other works that shine, such as Noonan’s collage series ‘Images’ (2005), whose disjunctions and associations achieve a quiet unease; incongruous landscapes that settle over us like those disturbing dreams of childhood, evoking time lost and a nagging melancholia. However, it is these parts rather than the whole that carry this overly-narrated exhibition. Love is multifaceted and for this very reason it is perhaps the philosophical insights that photography and video can illuminate upon it that offers an experiential cogency and not, as is offered up here and in the case of so many large themed shows, a more literal promise of a grand predestined journey.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Angelica Mesiti ของวิดีโอรับ (เงียบเพลง) (2009) เป็นภาพเหมือนของผู้ใหญ่ในอเมริกาแถลงการณ์ของ adulation ในหลุม mosh ที่เป็นคอนเสิร์ตร็อค แน่นกรอบ และถ่ายทำในความละเอียดสูงที่เคลื่อนไหวช้า Mesiti เน้นเลือกสรรค์สอง หรือสาม ร่างกาย thrash พรึบ หัว pulsate หน้า grimace และ ปล่อย สระว่ายน้ำเคลือบตา ecstasy ตาบอด และเนื้อเพลงมีมาแล้วด้วยเช่น incantations ช่วงเวลาเหล่านี้ส่วนตัวเจี๊ยบติดสำนักงานเจี๊ยบสาธารณะประกอบด้วยผ่านพล่าน veils อากาศธาตุเหงื่อและน้ำ และ เวลา ลอย ตัว รำมือเป็นเรื่องของการทำงานแนะ นำ อำนาจความเงียบช่วงเวลาเหล่านี้หลงใหลของรับ และสิทธิ์พิเศษ onlooker ดิออบเซิร์ฟเวอร์ซ่อน ที่ ๒๐ ใน ตกแต่ง ด้วยของโรงแรมเบอรินี Ecstasy ของเซนต์เทเรซา (1647-52) และของวอร์ฮอล Andy ภาพชีวิต และริชาร์ดลอว์เรนซ์ และลอเรนเหล่าพรรณรายวิดีโอโครงการ [www.beautifulagony.com] ทุกข์ทรมานสวย (2004 – ต่อเนื่อง), โดยการมาถ่ายทำเป็นเรื่องของใบหน้าของผู้เรียนในขณะที่พวกเขาช่วยตัวเอง และสำเร็จความ ใคร่ ภาพวาดของ Mesiti จับร่วมการรุนแรงของมนุษย์ต้องการชุด Eliza Hutchison ภาพ 'ผมประตู biograph เป็น' (2012) ด่วนทีสุดทั้งธรรมชาติ prismatic มีขั้นตอนของความรักและการสูญหาย premised ในความเพี้ยน อย่างแท้จริง ในกระบวนการ filming โดยส่วนของเซลลูลอยด์อาจติดประตู (ซึ่งฟิล์มที่สัมผัสกับแสง) และเปลี่ยนรูปภาพ และ metaphorically กำลัง เลือน หน่วยความจำโดยจะสมมติขึ้น และผสมผสานกับสถานการณ์ปัจจุบันของเราชุดของ Hutchison convulsed ภาพขาวดำคุ้น disturbingly เสียตามชื่อของงานออก ในครอบครัวความเชื่อมั่นไม่มี 1, 1970 สาม gleeful แมนสันผู้หญิง คุกผมของ shorn ขนาบข้าง โดยเจ้าหน้าที่ตำรวจ จะ liquefy ว่าบาปมากคือ oozing ผ่านอวกาศและเวลา ในการที่เกี่ยวข้องภาพเทศพ สุสานศักดิ์สิทธิ์ข้าม Culver City, 1969 หน้า mourners ผสานเรียงซ้อนลงใน chasms แห่งความเสียใจ และ ประหนึ่ง ขึ้นตามแรงเหวี่ยง การหยดน้ำตาตั้งใจ distended ต่อต้านแรงโน้มถ่วงภาพเหล่านี้กับบาดแผล มาจากข่าวหนังสือพิมพ์และภาพนิ่ง มีอยู่เงียบภาพส่วนบุคคล เช่น Somers, 2011 ของศิลปินสาว และ Montrose, 1998 สนในแผนภูมิภายใต้ที่ ขี้เถ้าของยายของศิลปินจะวาง Pixelated และสีอิ่มตัว เหล่านี้จะเปลี่ยนเป็นรูปหน้าจอระยะไกลว่า ภาพ mediated ของบาดเจ็บกลายเป็นสิ่งบรรลุถึงหน่วยความจำ และในทางกลับ กัน สื่อถึงสิ่งที่สะท้อน และหักเหแบบไดนามิกของความรักและชีวิต หน่วยความจำที่นี่กำหนดค่า และใช้ โดยการบาดเจ็บ เหตุการณ์เหล่านั้นซึ่งทำเครื่องเรา และ ที่เราจดจำ และจด จำ สร้าง และสร้างขึ้นใหม่ ในสถาน แขวนในกลุ่มบานพับภาพและบานพับ เวลาไว้ในตอน และงานตัวเองอย่างเคร่งครัดผ่านเวลา การแสงของการถ่ายภาพ distending และ contorting, rending และ fracturing, evoking reinvention คงสุดมีงานอื่น ๆ ที่ฉาย เช่นชุดภาพตัดปะของนูนัน 'ภาพ' (2005), disjunctions และสมาคมให้ unease เงียบ ภูมิทัศน์ incongruous ที่จับคู่เราเหมือนกับความฝันของวัยเด็ก evoking เวลาหายไปรบกวนและ melancholia หลุด อย่างไรก็ตาม มันเป็นชิ้นส่วนเหล่านี้แทนที่เป็นทั้งหมดที่มีนี้นิทรรศการเล่าเรื่องมากเกินไป ความรักเป็นแผน และ สำหรับเหตุผลนี้มากมันอาจจะเป็นความเข้าใจปรัชญาที่ว่า การถ่ายภาพและวิดีโอสามารถส่องไว้ที่มี cogency ที่ผ่าน และไม่ เป็นมีขึ้นที่นี่ และใน กรณีหลายขนาดใหญ่แบบ แสดง คำตามตัวอักษรมากขึ้นของการเดินทางซึ่งกำหนดล่วงหน้าแกรนด์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Angelica Mesiti วิดีโอปีติ (เพลงเงียบ) (2009) เป็นภาพของคนหนุ่มสาวในรัฐมีความคิดริเริ่มของการยกย่องสรรเสริญในหลุมที่ร็อกคอนเสิร์ตร็อคได้ กรอบแน่นและถ่ายภาพในความละเอียดสูงในการเคลื่อนไหวช้า Mesiti มุ่งเน้นไปที่สองหรือสามวิหค; ร่างกายฟาดพร้อมเพรียงหัวเต้นใบหน้าหน้าตาบูดบึ้งและปล่อยให้ไปตาเคลือบสระว่ายน้ำในอีตาบอดและเนื้อเพลงจะปากเหมือนวิทยาคม เหล่านี้ช่วงเวลาส่วนตัวอย่างเข้มข้นจับในเวทีสาธารณะอย่างเข้มข้นที่มีองค์ประกอบผ่านพล่านผ้าคลุมตัวตนของเหงื่อและน้ำและในช่วงเวลาที่ลอยเต้นมือ. เป็นชื่องานที่แสดงให้เห็นพลังของความเงียบในช่วงเวลาที่ความรักเหล่านี้ปีติและสิทธิประโยชน์ผู้ชมที่ ผู้สังเกตการณ์ที่ซ่อนซึ่งเป็นในทางกลับกันทำให้ปิติยินดี โดยได้รับอิทธิพลของ Bernini อีเทเรซาเซนต์ (1647-1652) และเตือนความทรงจำของแอนดี้วอร์ฮอถ่ายภาพบุคคลที่มีชีวิตอยู่และริชาร์ดเรนซ์และโครงการวิดีโอของลอเรน Olney [www.beautifulagony.com] สวยความทุกข์ทรมาน (2004-ต่อเนื่อง) โดยใบหน้าของผู้เข้าร่วมถ่ายทำในขณะที่ พวกเขาช่วยตัวเองสำเร็จความใคร่และภาพวาดของ Mesiti จับร่วมรุนแรงของความปรารถนาของมนุษย์. ซีรีส์เอลิซาฮัทชิสันของภาพ 'ผมในประตูที่เป็นไบโอ' (2012) อาจจะแสดงความรุนแรงมากที่สุดในลักษณะเป็นแท่งปริซึมของความรักและการสูญเสีย; premised ในความคิดของการบิดเบือนที่แท้จริงในขั้นตอนการถ่ายทำโดยส่วนของเซลลูลอยด์อาจจะติดอยู่ในประตู (ที่ภาพยนตร์เรื่องนี้มีการสัมผัสกับแสง) และแก้ไขภาพและเปรียบเทียบในกระบวนการของความทรงจำด้วยเหตุนี้หน่วยความจำที่จะกลายเป็นตำนานมากขึ้น และผสมกับสถานการณ์ในปัจจุบันของเรา. ชุดฮัทชิสันของชักภาพสีดำและสีขาวคุ้นเคยรำคาญลมออกจากชื่อผลงาน ' ความเชื่อมั่นในครอบครัวที่ 1 1970 ผู้หญิงสามคนดีใจแมนสันคุกผมของพวกเขาตัดขนาบข้างด้วยยามตำรวจปรากฏเป็นของเหลวราวกับว่าบาปมากของพวกเขาจะซึมผ่านช่องว่างและเวลา ในภาพที่เกี่ยวข้องกับต่อมลูกหมากศพพระสุสานครอสคัลเวอร์ซิตี 1969 ใบหน้าของผู้มาร่วมไว้อาลัยผสานและน้ำตกลงไปในเหวแห่งความโศกเศร้าและราวกับว่าจัดขึ้นโดยแรงเหวี่ยงลดลงฉีกขาดตุ่ยอุบัติเหตุอย่างหวุดหวิดแรงโน้มถ่วง. ภาพเหล่านี้บาดแผลเกิดจาก หนังสือพิมพ์และภาพนิ่งข่าวที่จะถูกรวมกับภาพส่วนตัวที่เงียบสงบเช่นซอมเมอร์ปี 2011 ลูกสาวของศิลปินและโทร 1998 ของต้นไม้ต้นสนตามที่เถ้าถ่านของคุณยายของศิลปินจะวาง ตัวหนังสือสีอิ่มตัวเหล่านี้จะกลายเป็นภาพหน้าจอระยะไกล. ที่ภาพสื่อกลางของการบาดเจ็บได้กลายเป็นสิ่งที่หน่วยความจำของน้ำเชื้อและในทางกลับกันบ่งบอกถึงบางสิ่งบางอย่างของแบบไดนามิกและการหักเหของแสงสะท้อนของความรักและชีวิต หน่วยความจำที่นี่มีการกำหนดค่าและการใช้จ่ายจากการบาดเจ็บเหตุการณ์เหล่านั้นซึ่งเป็นเครื่องหมายของเราและที่เราจำและจำไว้ว่าการสร้างและการสร้าง ในสถานที่แขวนอยู่ในอันมีค่าและกลุ่ม diptych เวลามีการทำเครื่องหมายเอพและการทำงานของตัวเองเป็น embodied ผ่านช่วงเวลาที่เปิดรับสัมผัสที่ distending และ contorting, ปวดร้าวและพร่าที่สุดปลุกคิดค้นสิ่งใหม่ ๆ อย่างต่อเนื่อง. มีผลงานอื่น ๆ ที่ เงางามเช่นชุดภาพตัดปะนันของ 'รูปภาพ' (2005) ซึ่ง disjunctions และสมาคมบรรลุความไม่พอใจที่เงียบสงบ; ภูมิทัศน์ที่ไม่ลงรอยกันที่ชำระมากกว่าเราเช่นเดียวกับที่ความฝันในวัยเด็กของรบกวนความรู้สึกเวลาที่หายไปและใจลอยจู้จี้ แต่ก็เป็นชิ้นส่วนเหล่านี้มากกว่าทั้งที่นำนิทรรศการนี้มากเกินไปเล่า ความรักคือแง่มุมและเหตุผลอย่างนี้มันอาจจะเป็นข้อมูลเชิงลึกปรัชญาว่าการถ่ายภาพและวิดีโอที่สามารถเปล่งเมื่อมันมีความน่าเชื่อประสบการณ์และไม่เป็นจะถูกนำเสนอขึ้นที่นี่และในกรณีที่แสดงให้เห็นว่าแกนขนาดใหญ่จำนวนมากซึ่งเป็นสัญญาที่แท้จริงมากขึ้น ของการเดินทางที่ยิ่งใหญ่ทรงตั้งไว้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ของแองเจลิก้า mesiti วิดีโอความปีติ ( เพลงชาติเงียบ ) ( 2009 ) เป็นภาพเหมือนของหนุ่มสาวในสหรัฐอเมริกาต่างสรรเสริญเยินยอในหลุม mosh ที่ร็อคคอนเสิร์ต แน่น ใส่ร้าย และถ่ายในความละเอียดสูงที่เคลื่อนไหวช้า mesiti เน้นสองหรือสามสาวก ; ร่างกายหวดกัน หัวเต้นเป็นจังหวะ ใบหน้าแสยะ และปล่อย เคลือบตา สระอี ตาบอด และเนื้อเพลงมีปากเหมือนท่องคาถาเหล่านี้ตลอดช่วงเวลาส่วนตัวจับในเวทีสาธารณะจะประกอบด้วยการพล่านไม่มีตัวตนผ่านผ้าคลุมหน้าเหงื่อและน้ำและในบางครั้งลอยเต้นมือ

เป็นชื่อของงานบ่งบอกความเงียบพลังกระตือรือร้นในช่วงเวลาของความปีติ และสิทธิการผู้เฝ้าดู , ที่ซ่อนสังเกตการณ์ที่จะปิติยินดีมาก .อิทธิพลโดย Bernini ของยาอี เซนต์เทเรซ่า ( 1395 ( 52 ) และรำลึกของ Andy Warhol มีชีวิตอยู่ภาพวาดและริชาร์ดลอเรนซ์และลอเรน Olney โครงการ [ Video www.beautifulagony . ทรมาน com ] สวย ( 2004 - ต่อเนื่อง ) โดยใบหน้าผู้เข้าร่วม ' ถ่ายในขณะที่พวกเขาช่วยตัวเองถึงจุดสุดยอด mesiti เป็นภาพเหมือน , จับเข้มของการมีส่วนร่วมความปรารถนาของมนุษย์ .

ชุดของอีไลซ่าฮัทชิสันของภาพผมในประตู , ไบโอกราฟ ( 2012 ) บางทีด่วนที่สุดอย่างธรรมชาติซึ่งมีสีสันของความรักและการสูญเสีย ; premised บนแนวคิดของการบิดเบือนอย่างแท้จริงในกระบวนการถ่ายทำโดยส่วนของภาพยนตร์อาจจะติดอยู่ในประตู ( ที่ฟิล์มโดนแสง ) และปรับเปลี่ยน ภาพและอุปมาว่าในกระบวนการของการจำได้โดยหน่วยความจำแบบผสมจะขึ้นและสถานการณ์ปัจจุบันของเรา

ซึ่งเป็นชุดของ convulsed สีดำและสีขาวภาพ disturbingly คุ้นเคย เกิดขึ้นโดยชื่องาน ' ในความคิดของครอบครัว 1 , 1970 สามอันน่าชื่นใจ แมนสันหญิง เรือนจำผมไม่เป็นทรง ขนาบข้างด้วยตำรวจ , ยาม , ปรากฏ เปื่อยยุ่ยราวกับบาปมากจะไหลผ่านพื้นที่และเวลาในส่วนที่เกี่ยวข้องกับรูปภาพเททงานศพ , สุสาน , Culver City , 1969 กางเขนศักดิ์สิทธิ์ , ใบหน้าของ mourners ผสานและน้ำตกใน chasms ของความเศร้าโศกและเหมือนที่จัดขึ้นโดยแรงเหวี่ยง , อุบัติเหตุตุ่ยหยดน้ำตาท้าทายแรงโน้มถ่วง

ภาพสะเทือนใจเหล่านี้ ที่มาจากหนังสือพิมพ์และข่าวภาพนิ่ง รวมกับภาพส่วนตัวที่เงียบสงบ เช่น ธันวาคม , 2011 , ลูกสาวของศิลปิน และ มอนท์โรส1998 ของต้นไม้จำพวกสนใต้ ซึ่งอัฐิของยายของศิลปินจะวาง . ตัวหนังสือและสีอิ่มตัวเหล่านี้จะเปลี่ยนเป็นภาพที่หน้าจอระยะไกล

( ภาพอุบัติเหตุได้กลายเป็นเรื่องของความอุดมสมบูรณ์ และในทางกลับกัน สื่อบางอย่างของสะท้อนและการหักเหแบบไดนามิกของความรักและชีวิต ความทรงจำที่นี่ถูกปรับใช้โดยอุบัติเหตุ ,เหตุการณ์ดังกล่าว ซึ่ง มาร์ค เราและที่เราจำได้และจำ , การสร้างและการสร้าง . ในสถานที่ ที่แขวนในและภาพ diptych กลุ่ม เวลามีการทำเครื่องหมายในเอพและงานตัวเองเป็น embodied ผ่านเวลา ความเสี่ยงของการเปิดรับ distending contorting rending และในที่สุดความรู้สึก fracturing , และ , เป็นค่าคงที่ reinvention

มีงานอื่น ๆที่ส่องแสงเช่น นูแนน จับแพะชนแกะภาพชุด ' ' ( 2005 ) , ที่มี disjunctions และสมาคมให้เกิดความไม่สบายใจเงียบ ; ความไม่สอดคล้องกันทัศนียภาพที่จัดการมากกว่าเราเหมือนความฝันนั้นรบกวนเด็กให้ระลึกถึงเวลาที่สูญหายและซึมเศร้าที่จู้จี้ อย่างไรก็ตาม , มันเป็นชิ้นส่วนเหล่านี้มากกว่าทั้งหมดที่มีนี้สุดเหวี่ยง ด้วยนิทรรศการความรักเป็น multifaceted และด้วยเหตุผลนี้มาก บางที มันเป็น ข้อมูลเชิงลึกปรัชญาที่การถ่ายภาพและวิดีโอที่สามารถส่องสว่างเมื่อมันมีการโน้มน้าวเชิงประสบการณ์และไม่ได้ตามที่เสนอมา และในคดีมากมาย ขนาดใหญ่ แกนแสดงสัญญาที่แท้จริงของ แกรนด์ พรหมลิขิต
การเดินทาง .