We find that trends in juvenile and

We find that trends in juvenile and young adult homicide responsibility rates are highly correlated. This correlation
is well beyond simple statistical significance. If the juvenile-specific legislative changes during the early- to
mid-1990s were a unique deterrent to juvenile crime, we would not expect to see juvenile homicide rates correlate so
closely with the homicide rates of other age cohorts. Theoretically, if these laws acted as a unique and effective deterrent
to juvenile violence, the two trends should be least correlated after the national passage of “get-tough” juvenile
justice reforms. As Table 1 shows, the two trends are actually more closely correlated after the passage of the juvenile-
specific legislation. Thus, we conclude that these laws did little to uniquely deter juvenile offenders.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราพบว่าแนวโน้มในเด็กและเยาวชนและอัตราการรับผิดชอบการฆาตกรรมผู้ใหญ่มีความสัมพันธ์อย่างมาก ความสัมพันธ์นี้
เป็นอย่างดีเกินนัยสำคัญทางสถิติที่เรียบง่าย หากเด็กและเยาวชนโดยเฉพาะการเปลี่ยนแปลงกฎหมายในช่วงต้นจนถึง
กลางทศวรรษที่ 1990 เป็นอุปสรรคที่ไม่ซ้ำกับอาชญากรรมเด็กและเยาวชนเราจะไม่คาดหวังที่จะเห็นอัตราการฆาตกรรมเด็กและเยาวชนมีความสัมพันธ์เพื่อให้
ใกล้ชิดกับอัตราการฆาตกรรมของผองเพื่อนอายุอื่น ๆ ในทางทฤษฎีถ้ากฎหมายเหล่านี้ทำหน้าที่เป็นอุปสรรคที่ไม่ซ้ำกันและมีประสิทธิภาพ
การใช้ความรุนแรงของเด็กและเยาวชนทั้งสองแนวโน้มที่ควรจะมีความสัมพันธ์อย่างน้อยหลังจากที่ทางเดินของชาติ "ได้ยาก" เด็กและเยาวชน
ปฏิรูปความยุติธรรม ในฐานะที่เป็นตารางที่ 1 แสดงให้เห็นว่าทั้งสองแนวโน้มเป็นจริงมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดหลังจากที่ผ่านการ juvenile-
กฎหมายที่เฉพาะเจาะจง ดังนั้นเราจึงสรุปได้ว่ากฎหมายเหล่านี้ไม่น้อยที่จะไม่ซ้ำกันยับยั้งการกระทำผิดของเด็กและเยาวชน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราพบว่าแนวโน้มในเยาวชนและหนุ่มสาวอัตรารับผิดชอบคดีฆาตกรรมผู้ใหญ่ระดับสูง . นี้คือความสัมพันธ์
ดีเกินสถิติอย่างง่าย ถ้าเยาวชนเฉพาะกฎหมายการเปลี่ยนแปลงในช่วงต้น - กลางปี 1990

ถูกยับยั้งเฉพาะอาชญากรรมเด็กและเยาวชน เราไม่คาดหวังที่จะเห็นอัตราฆาตกรรมเยาวชนสัมพันธ์ดังนั้น
closely with the homicide rates of other age cohorts. Theoretically, if these laws acted as a unique and effective deterrent
to juvenile violence, the two trends should be least correlated after the national passage of “get-tough” juvenile
justice reforms. As Table 1 shows, the two trends are actually more closely correlated after the passage of the juvenile-
specific legislation. Thus, we conclude that these laws did little to uniquely deter juvenile offenders.