The fundamental theorem of welfare

The fundamental theorem of welfare economics, can be mathematically derived. The conclusion is that, even if we assume in terms of these functions that producers and consumers only have local information, with no central planning or extensive information-sharing, and producers and consumers are motivated entirely by self-interest, then the resulting allocation of resources will be efficient. This conclusion uses the concept of what is called Pareto efficiency, that nobody can be made better off without making somebody else worse off.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทฤษฎีบทพื้นฐานของเศรษฐศาสตร์สวัสดิการที่จะได้รับทางคณิตศาสตร์ สรุปก็คือว่าแม้ว่าเราคิดในแง่ของฟังก์ชั่นเหล่านี้ที่ผลิตและผู้บริโภคมีเพียงข้อมูลท้องถิ่นที่มีการวางแผนจากส่วนกลางหรือใช้ข้อมูลร่วมกันอย่างกว้างขวางและผู้ผลิตและผู้บริโภคมีแรงจูงใจโดยสิ้นเชิงตนเองแล้วส่งผลให้การจัดสรรจาก ทรัพยากรจะมีประสิทธิภาพข้อสรุปนี้ใช้แนวคิดของสิ่งที่เรียกว่าประสิทธิภาพ Pareto ไม่มีใครที่สามารถทำดีกว่าโดยไม่ทำให้คนอื่นแย่ลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทฤษฎีเศรษฐศาสตร์สวัสดิการ สามารถได้รับมา mathematically ข้อสรุปก็คือ แม้ถ้าเราสมมติในฟังก์ชันเหล่านี้ที่ผู้ผลิตและผู้บริโภคมีข้อมูลท้องถิ่น มีการวางแผนไม่กลาง หรือครอบคลุมข้อมูล อายุ และผู้ผลิต และผู้บริโภคเป็นแรงจูงใจทั้งหมด โดย self-interest แล้วผลการปันส่วนทรัพยากรจะมีประสิทธิภาพ บทสรุปนี้ใช้แนวคิดของอะไรเรียกว่า Pareto ประสิทธิภาพ ที่ไม่มีใครสามารถทำได้ดีกว่าโดยไม่ทำให้คนอื่นแย่ออก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทพิสูจน์ขั้นพื้นฐานของเศรษฐกิจสวัสดิการสามารถในทางคณิตศาสตร์ที่ได้รับมา สรุปได้ว่าแม้เราจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบในด้านของฟังก์ชั่นเหล่านี้ว่าผู้ผลิตและ ผู้บริโภค มีเฉพาะข้อมูลท้องถิ่นพร้อมด้วยไม่มีศูนย์กลางการวางแผนหรือข้อมูลที่หลากหลาย - การใช้ร่วมกันและผู้ผลิตและ ผู้บริโภค ได้รับแรงจูงใจทั้งหมดด้วยตนเองแล้วสนใจส่งผลให้การจัดสรรทรัพยากรจะมี ประสิทธิภาพบทสรุปแห่งนี้ใช้แนวความคิดของสิ่งที่เรียกว่า pareto ประสิทธิภาพ ที่ไม่มีใครสามารถทำได้ดีขึ้นโดยไม่ทำให้ใครบางคนอื่นยิ่งแย่