..The narrator tells the story in f

..The narrator tells the story in first-person point of view. He blames British tyranny and Burmese reaction to it for his troubles, as the following paragraph indicates:

I was stuck between my hatred of the empire I served and my rage against the evil-spirited little beasts who tried to make my job impossible. With one part of my mind I thought of the British Raj as an unbreakable tyranny, as something clamped down, in saecula saeculorum, upon the will of prostrate peoples; with another part I thought that the greatest joy in the world would be to drive a bayonet into a Buddhist priest's guts. Feelings like these are the normal by-products of imperialism; ask any Anglo-Indian official, if you can catch him off duty.
.......The narrator also asserts that “when the white man turns tyrant it is his own freedom that he destroys.” But is he simply making excuses for his own shortcomings? After all, he could refuse to shoot the elephant and walk away. True, he would lose face. But he would retain his honor; his conscience would remain clear. However, under pressure to kill the beast, he cannot muster the courage to oppose the will of crowd. So he decides to shoot the elephant (even though he admits that he is a “poor shot with a rifle”). But that decision is not his only mistake. He also errs when he fails to seek advice—from someone in the crowd, from the sub-inspector, or from the owner of the elephant gun—on where to direct his shot. After firing the first shot at its skull in front of an ear, he wounds but does not kill the elephant. He then fires two more cartridges at the same spot. But the elephant, though down, refuses to die. The narrator then makes a bloody mess of things. First, he fires the last two elephant-gun cartridges into the body of the elephant in hopes of hitting the heart. When that strategy fails, he fires several rounds from his Winchester into the elephant's mouth and body. The elephant remains alive, and the narrator can do nothing but walk away. The elephant lies in agony for another half-hour before dying.
.......One may conclude that, yes, the British government is condemnable for its subjugation of the people of Burma. One may also conclude that individual British overseers are reprehensible for allowing government policy to run roughshod over their consciences.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

.. ผู้เล่าเรื่องราวในมุมมองคนแรก เขา blames tyranny อังกฤษ และบ่งชี้ปฏิกิริยาพม่าไปในความทุกข์ยากของเขา เป็นย่อหน้าต่อไปนี้:ฉันถูกจมอยู่ระหว่างชังของจักรวรรดิที่ฉันอาหารของฉันและฉันโกรธกับสัตว์น้อยหยัดความชั่วร้ายที่พยายามทำให้งานของฉันเป็นไปไม่ได้ กับส่วนหนึ่งของความคิด คิดของบริติชราชเป็น tyranny แตก เป็นสิ่ง clamped ลง saecula saeculorum ตามของคน prostrate ใน กับอีกส่วนหนึ่ง ผมคิดว่า ความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกจะขับแบบ bayonet เป็นกึ๋นของพิธีทางศาสนา ความรู้สึกเช่นนี้เป็นผลิตภัณฑ์ปกติของลัทธิจักรวรรดินิยม ถามอย่างเป็นทางการใด ๆ Anglo-Indian คุณสามารถจับเขาออกจากหน้าที่....... เล่ายังยืนยันว่า "เมื่อคนขาวเป็นทรราช มันเป็นเสรีภาพของเขาที่เขาทำลาย" แต่เขาเพียงแค่ทำข้อแก้ตัวสำหรับการแสดงของเขาเอง หลังจากที่ทุก เขาสามารถปฏิเสธ การยิงช้างเดิน จริง เขาจะเสียหน้า แต่เขาจะรักษาเกียรติของเขา จิตสำนึกของเขาจะยังคงชัดเจน อย่างไรก็ตาม ภายใต้แรงกดดันไปฆ่าสัตว์ร้าย เขาไม่รวบความกล้าที่จะต่อต้านของฝูงชน ดังนั้น เขาตัดสินใจยิงช้าง (แม้เขายอมรับว่า เป็น "ดียิงปืนยาว") แต่ว่าตัดสินใจไม่ผิดพลาดของเขาเท่านั้น ยังพลั้งเมื่อเขาล้มเหลวในการค้นหาแนะนำ — จากคนในฝูงชน ตรวจสอบย่อย หรือ จากเจ้าของปืนช้าง — อย่างตรงยิงของเขา หลังจากยิงยิงแรกในของกะโหลกศีรษะหน้าหู เขาบาดแผล แต่ฆ่าช้าง แล้วเขาแรกสองตลับขึ้นไปที่จุดเดียวกัน แต่ช้าง แม้ว่าลง ปฏิเสธที่จะตาย เล่าแล้วทำให้เรื่องการนองเลือด ครั้งแรก เขาแรกล่าสุดสองช้างปืนตลับเป็นตัวช้างไปตีกลาง เมื่อกลยุทธ์ที่ล้มเหลว เขาแรกหลายรอบจากวินเชสเตอร์ของเขาเข้าไปในปากและร่างกายของช้าง ช้างยังคงมีชีวิตอยู่ และผู้ทำไม่มีอะไร แต่เดินไป ช้างอยู่ในในอีกครึ่งชั่วโมงก่อนตาย ....... หนึ่งอาจสรุปว่า ใช่ รัฐบาลอังกฤษเป็น condemnable สำหรับ subjugation ของชาวพม่าได้ หนึ่งอาจสรุปละ overseers ภาษาอังกฤษ reprehensible สำหรับนโยบายรัฐบาลไปทับ roughshod ของพวกเขาผ่านพระ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

..The บรรยายบอกเล่าเรื่องราวในจุดที่คนแรกของมุมมอง เขาโทษว่าการปกครองแบบเผด็จการของอังกฤษและพม่าปฏิกิริยากับมันสำหรับปัญหาของเขาเป็นวรรคต่อไปนี้แสดง: ผมติดอยู่ระหว่างความเกลียดชังของฉันของจักรวรรดิที่ผมทำหน้าที่และความโกรธของฉันกับสัตว์เล็ก ๆ น้อย ๆ ความชั่วร้ายคะนองที่พยายามที่จะทำให้งานของฉันเป็นไปไม่ได้ ด้วยส่วนหนึ่งของใจของฉันฉันคิดว่าการปกครองของอังกฤษในขณะที่การปกครองแบบเผด็จการแตกเป็นสิ่งที่จับยึดลงใน saeculorum saecula ตามความประสงค์ของผู้คนกราบ; กับอีกส่วนหนึ่งผมคิดว่ามีความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกที่จะขับรถเข้าไปในดาบปลายปืนกล้าของพระสงฆ์ ความรู้สึกเช่นนี้เป็นปกติโดยผลิตภัณฑ์ของลัทธิจักรวรรดินิยม; ถามใด ๆ อย่างเป็นทางการของแองโกลอินเดีย, ถ้าคุณสามารถจับเขาออกเวร. ....... บรรยายยังอ้างว่า "เมื่อคนขาวจะเปลี่ยนเผด็จการมันเป็นเสรีภาพของเขาเองว่าเขาทำลาย." แต่เขาก็แก้ตัว ข้อบกพร่องของตัวเอง? หลังจากที่ทุกคนเขาจะปฏิเสธที่จะยิงช้างและเดินออกไป ทรูเขาจะเสียหน้า แต่เขาจะเก็บเป็นเกียรติแก่เขา; จิตสำนึกของเขาจะยังคงชัดเจน แต่ภายใต้ความกดดันที่จะฆ่าสัตว์ที่เขาไม่สามารถรวบรวมความกล้าที่จะต่อต้านความประสงค์ของฝูงชน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะถ่ายภาพช้าง (แม้เขาจะยอมรับว่าเขาเป็น "ยิงไม่ดีกับปืนไรเฟิล") แต่การตัดสินใจที่ไม่ได้เป็นความผิดพลาดของเขาเท่านั้น นอกจากนี้เขายัง errs เมื่อเขาล้มเหลวในการขอคำแนะนำจากคนที่อยู่ในฝูงชนจากย่อยสารวัตรหรือจากเจ้าของปืนช้างที่จะออกคำสั่งยิงของเขา หลังจากที่ยิงกระสุนนัดแรกที่กะโหลกศีรษะในหน้าของหูบาดแผล แต่เขาไม่ได้ฆ่าช้าง จากนั้นเขาก็ยิงสองตลับเพิ่มเติมได้ที่จุดเดียวกัน แต่ช้าง แต่ลงไม่ยอมที่จะตาย เล่าแล้วทำให้เป็นระเบียบเลือดของสิ่งที่ ครั้งแรกที่เขายิงในช่วงสองตลับช้างปืนเข้าไปในร่างกายของช้างในความหวังของการกดปุ่มหัวใจ เมื่อกลยุทธ์ที่ล้มเหลวเขายิงหลายนัดจากวินเชสเตอร์ของเขาเข้าไปในปากของช้างและร่างกาย ช้างยังคงมีชีวิตอยู่และผู้บรรยายสามารถทำอะไร แต่เดินออกไป ช้างที่อยู่ในความทุกข์ทรมานอีกครึ่งชั่วโมงก่อนที่จะตาย. ....... หนึ่งอาจสรุปได้ว่าใช่รัฐบาลอังกฤษเป็น condemnable สำหรับการปราบปรามของคนพม่า หนึ่งยังอาจสรุปได้ว่าคุมอังกฤษแต่ละลงโทษเพื่อให้นโยบายของรัฐบาลที่จะทำงานเล็กน้อยใจของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

. . . . . . . บรรยายบอกเล่าเรื่องราวในจุดคนแรกของมุมมอง เขาโทษเผด็จการพม่าและปฏิกิริยาต่อปัญหาของเขาชาวอังกฤษเป็นย่อหน้าต่อไปนี้แสดง :

ฉันติดอยู่ระหว่างความเกลียดชังของอาณาจักรข้ารับใช้และความโกรธของฉันกับปีศาจ วิญญาณสัตว์น้อยที่พยายามทำให้งานของฉันหรอก กับส่วนหนึ่งของจิตใจของฉัน ฉันคิดว่าของอังกฤษเป็นทรราชที่ไม่สามารถหักได้เป็นสิ่งที่บีบลงในนานเท่านาน เมื่อจะกราบประชาชน กับอีกส่วนหนึ่งที่ฉันคิดว่า ความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก จะขับดาบปลายปืนเป็นพระนะ ความรู้สึกแบบนี้เป็นผลพลอยได้ปกติธรรมดาของลัทธิจักรวรรดินิยม ถามอังกฤษอินเดียอย่างเป็นทางการ ถ้าคุณจะจับเขาออกเวร .
. . . . . . .ผู้บรรยายยังยืนยันว่า " เมื่อคนขาวได้กลายเป็นทรราช มันเป็นเสรีภาพของเขาเองว่าเขาทำลาย . " แต่เขาก็แก้ตัวให้ข้อบกพร่องของตัวเอง ? หลังจากทั้งหมดที่เขาอาจจะปฏิเสธที่จะยิงช้างแล้วเดินจากไป จริงด้วย เขาจะเสียหน้า แต่เขาจะรักษาเกียรติของเขา ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเขาจะยังคงชัดเจน อย่างไรก็ตาม ภายใต้ความกดดันในการฆ่าสัตว์เขาจะรวบรวมความกล้าเพื่อต่อต้านความประสงค์ของฝูงชน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะยิงช้าง ( ถึงแม้ว่าเขายอมรับว่าเขาเป็น " ยิงไม่ดีด้วยปืนไรเฟิล " ) แต่การตัดสินใจว่าไม่ใช่ความผิดของเขาเท่านั้น นอกจากนี้เขายัง errs เมื่อเขาล้มเหลวที่จะแสวงหาคำแนะนำจากใครบางคนในฝูงชน จากรองสารวัตรหรือเทียบเท่า หรือเจ้าของปืนที่ยิงช้างโดยตรงของเขาหลังจากยิงนัดแรกที่กะโหลก ในด้านหน้าของใบหู เขาบาดเจ็บ แต่ไม่ได้ฆ่าช้าง จากนั้นเขาก็ยิงอีกสองนัดในจุดเดียวกัน แต่ช้าง แต่ลง ไม่ยอมตาย เล่าแล้วทำให้เลือดออกเลย ครั้งแรกที่เขายิงสองล่าสุดตลับช้างปืนเข้าไปในร่างกายของช้างในความหวังของการกดปุ่มหัวใจ เมื่อกลยุทธ์ที่ล้มเหลวเขาไล่หลายรอบจากวินเชสเตอร์ของเขาเข้าไปในปากของช้างและร่างกาย ช้างยังคงมีชีวิตอยู่ และผู้บรรยายก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เดินจากไป ช้างอยู่ในความทุกข์ อีกครึ่งชั่วโมงก่อนที่จะตาย
. . . . . . . หนึ่งอาจสรุปได้ว่า ใช่ รัฐบาลอังกฤษจะ condemnable สำหรับการปราบปรามของประชาชนชาวพม่าหนึ่งอาจสรุปได้ว่า ผู้ดูแลอังกฤษแต่ละเลวทรามเพื่อให้รัฐบาลมีนโยบายวิ่งซึ่งใส่เกือกม้าที่มีตะปูผ่านมโนธรรมของตน