I study what I stink at. After 38 y

I study what I stink at. After 38 years, 1,500 publications, 50 grants, and 13 honorary doctorates
in the field, I have learned a lot of lessons from my research, teaching, and writing, and I hope
this article will be useful to those at an earlier stage in career than I who might profit in some way
from these lessons. Most of the lessons I learned were from my numerous failures.
My goal in this article is not to review my research per se, which I have written about elsewhere
over the years of my career (Sternberg 1977, 1985, 1990, 1997b,c, 1998a,b, 2003, 2010; Sternberg
et al. 2000, 2011; Sternberg & Lubart 1995). Although I briefly review the trend of my research,
my goal rather is to discuss my experience of being in the field and what I have learned from that
experience.
I have found the pursuit of psychology just the best way to understand much of what I have
tried to do in my life that has not worked out particularly well. Quite simply, in my career, I have
generally gotten inspiration by studying things in which I failed. I started studying and writing
about intelligence because I did poorly on IQ tests as a child; I started thinking about creativity at
a point in my career when I ran out of ideas; I started writing about love when my love life was not
doing well; I wrote about thinking styles because of experiences I had had where my way of thinking
and learning seemed not to match teachers’ expectations; I started studying wisdom because I had
given bad advice to a student; I started studying leadership because I most unfairly and grievously
lost the election in grade 5 for the vice-presidency of the student council to a kid whose speech
was far worse than mine (so I thought); and so forth. Studying my failures has worked for me. I
never studied the things I found to be easy, such as writing. I would have made no progress at all
in studying those things because I had no insight into what made them hard for others.
If there is a message in this article, it is this: Over the years, I discovered many challenges
in my work. The greatest challenge by far has not been in doing research, teaching, or doing
administration, but rather in showing resiliency in the face of negative feedback and conquering
the fear of failure. If I look back at the students from my Stanford PhD graduate times, it is evident
that the ones who succeeded often succeeded by sheer perseverance as much as by anything else.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมศึกษาสิ่งที่ฉันเหม็นที่ หลังจาก 38 ปีที่ผ่านมา 1,500 สิ่งพิมพ์ 50 ทุน 13
และปริญญาเอกกิตติมศักดิ์ในสาขาที่ผมได้เรียนรู้มากจากการเรียนจากการวิจัยของฉันการเรียนการสอนและการเขียนและฉันหวังว่าบทความนี้จะเป็นประโยชน์กับผู้ที่อยู่ในขั้นตอนก่อนหน้านี้ในอาชีพ
กว่าที่ฉันที่อาจจะทำกำไรในทางใดทางหนึ่งจากบทเรียนเหล่านี้
ส่วนใหญ่เป็นบทเรียนที่ผมได้เรียนรู้จากความล้มเหลวหลายฉัน.
เป้าหมายของฉันในบทความนี้ไม่ได้ที่จะทบทวนการวิจัยของฉันต่อซึ่งผมได้เขียนเกี่ยวกับที่อื่น ๆ
ในช่วงหลายปีของอาชีพของฉัน (สเติร์นปี 1977 ปี 1985 ปี 1990 1997b, C, 1998 b, 2003, 2010; สเติร์น
et al, 2000, 2011;. สเติร์นและ Lubart 1995) ถึงแม้ว่าผมจะสั้น ๆ
ทบทวนแนวโน้มของการวิจัยของฉันเป้าหมายของฉันค่อนข้างที่จะหารือเกี่ยวกับประสบการณ์ของฉันของการอยู่ในสนามและสิ่งที่ผมได้เรียนรู้จากประสบการณ์. ฉันได้พบการแสวงหาของจิตวิทยาเพียงวิธีที่ดีที่สุดที่จะเข้าใจมากในสิ่งที่ฉันมีพยายามที่จะทำในชีวิตของฉันที่ไม่ได้ทำงานออกมาได้ดี ค่อนข้างง่ายในอาชีพของฉันฉันได้อากาศโดยทั่วไปแรงบันดาลใจจากการศึกษาสิ่งที่ฉันล้มเหลว ผมเริ่มศึกษาและเขียนเกี่ยวกับหน่วยสืบราชการลับเพราะว่าผมทำไม่ดีในการทดสอบไอคิวเป็นเด็ก; ผมเริ่มคิดเกี่ยวกับความคิดสร้างสรรค์ที่จุดในอาชีพของฉันเมื่อฉันวิ่งออกมาจากความคิด; ผมเริ่มเขียนเกี่ยวกับความรักเมื่อชีวิตรักของฉันไม่ได้ทำดี; ผมเขียนเกี่ยวกับรูปแบบการคิดเพราะประสบการณ์ที่ฉันได้มีที่ทางของฉันของการคิดและการเรียนรู้ดูเหมือนจะไม่ตรงกับความคาดหวังที่จะครู '; ผมเริ่มศึกษาภูมิปัญญาเพราะผมได้รับคำแนะนำที่ดีที่จะเป็นนักศึกษา; ผมเริ่มศึกษาความเป็นผู้นำเพราะผมมากที่สุดและเป็นธรรมอย่างสาหัสแพ้การเลือกตั้งในระดับ 5 รองประธานของสภานักเรียนเพื่อเด็กที่มีการพูดก็ยังห่างไกลเลวร้ายยิ่งกว่าการเหมืองแร่(ดังนั้นฉันคิดว่า); เป็นต้น ความล้มเหลวของการศึกษาของฉันได้ทำงานให้ฉัน ผมไม่เคยเรียนในสิ่งที่ฉันพบว่าเป็นเรื่องง่ายเช่นการเขียน ฉันจะมีความก้าวหน้าที่ทุกคนในการศึกษาสิ่งเหล่านั้นเพราะผมมีความเข้าใจในสิ่งที่ไม่ทำให้พวกเขายากสำหรับคนอื่น ๆ . หากมีข้อความในบทความนี้ก็คือ: กว่าปีที่ผมค้นพบความท้าทายมากในการทำงานของฉัน ความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่ยังไม่ได้รับในการทำวิจัยการเรียนการสอนหรือทำการบริหารงานแต่ในการแสดงความยืดหยุ่นในการเผชิญกับความคิดเห็นเชิงลบและเอาชนะความกลัวของความล้มเหลว ถ้าผมมองกลับไปที่นักเรียนจบการศึกษาระดับปริญญาเอกครั้งที่สแตนฟอฉันก็เห็นได้ชัดว่าคนที่ประสบความสำเร็จมักจะประสบความสำเร็จโดยความเพียรที่แท้จริงมากที่สุดเท่าโดยสิ่งอื่นใด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมจะเรียนอะไรผมหรอก . หลังจากปี 38 1500 สิ่งพิมพ์ 50 ทุน และ 13 กิตติมศักดิ์ปริญญาเอก
ในสนาม ผมได้เรียนรู้บทเรียนจากงานวิจัย การสอน และเขียน และหวังว่า
บทความนี้จะเป็นประโยชน์กับผู้ที่ระยะก่อนหน้านี้ในอาชีพมากกว่าผมซึ่งอาจจะกำไรในบางวิธี
จากบทเรียนเหล่านี้ . ส่วนใหญ่ของบทเรียนที่ผมได้เรียนรู้จากความล้มเหลวมากมาย
.เป้าหมายของฉันในบทความนี้จะไม่ทบทวนงานวิจัยของฉันต่อ se ซึ่งผมได้เขียนเรื่องอื่น
ปีของอาชีพของฉัน ( สเติร์นเบิร์ก 1977 , 1985 , 1990 , 1997b , C , 1998a , B , 2003 , 2010 ; Sternberg
et al . 2 , 2011 ; สเติร์นเบิร์ก & lubart 1995 ) แม้ว่าผมสั้นทบทวนแนวโน้มของการวิจัยของฉัน
เป้าหมายของผมค่อนข้างที่จะหารือเกี่ยวกับประสบการณ์ของฉันถูกในฟิลด์ และสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้จาก
ประสบการณ์
ฉันได้พบการแสวงหาของจิตวิทยาเพียงวิธีที่ดีที่สุดที่จะเข้าใจสิ่งที่ฉันได้
พยายามที่จะทำในชีวิตของฉันที่ได้ทำงานออกโดยดี ค่อนข้างง่าย , ในอาชีพของผม ผมมักจะได้แรงบันดาลใจ
โดยศึกษาสิ่งที่ฉันล้มเหลว ผมเริ่มศึกษาและเขียนเกี่ยวกับสติปัญญา เพราะผมทำไม่ดี
ในการทดสอบ IQ เป็นเด็กผมเริ่มคิดเกี่ยวกับความคิดสร้างสรรค์ที่
จุดในอาชีพของฉันเมื่อฉันวิ่งออกจากความคิด ผมเริ่มเขียนเกี่ยวกับความรัก เมื่อชีวิตรักของผมไม่ได้
สบายดี ฉันเขียนเกี่ยวกับการคิดรูปแบบ เพราะจากประสบการณ์ที่ผมมีความคิดของผม
และการเรียนรู้ดูไม่ตรงกับความคาดหวังของครู ฉันเริ่มเรียน ปัญญา เพราะผมได้ให้คำแนะนำที่ดีกับนักเรียน
;ผมเริ่มเรียนภาวะผู้นำ เพราะส่วนใหญ่ อย่างไม่ยุติธรรม และเศร้าใจ
แพ้การเลือกตั้งในเกรด 5 สำหรับรองประธานสภานักเรียนกับเด็กที่มีการพูด
แย่กว่านของฉัน ( ฉันคิดว่า ) ; และอื่น ๆ ศึกษาความล้มเหลวของฉันได้ทำงานสำหรับฉัน ผม
เคยศึกษาสิ่งที่ผมค้นพบได้ง่าย เช่นการเขียน ฉันจะต้องทำ ไม่มีความคืบหน้าเลย
ในการศึกษาเรื่องนั้น เพราะผมมีความเข้าใจในสิ่งที่ทำให้พวกเขายากสำหรับคนอื่น ๆ .
ถ้ามีข้อความในบทความนี้ มันเป็นอย่างนี้ มาหลายปี ผมพบความท้าทายมากมาย
ในงานของฉัน ความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดโดยไกลได้รับในการทําวิจัย การสอน หรือทำ
การบริหาร แต่ในการแสดงข้อมูลในหน้าของการป้อนกลับแบบลบและชัย
ความกลัวของความล้มเหลวถ้าฉันมองกลับไปที่นักเรียนจากสแตนฟอร์ดปริญญาเอกจบครั้ง พบว่า คนที่ประสบความสำเร็จ
มักจะประสบความสำเร็จ โดยเลี่ยงความเพียรมาก โดยสิ่งอื่น