High GDP growth and inflation frequ

High GDP growth and inflation frequently go together. Since the launch of the reform program, there have been four serious bouts of inflation in China. The last occurred in the early 1990s, peaking at 27 per cent in late 1994. Thereafter, inflation began easing and in 1998 turned into a deflation that continued until 2000. The lowest rate of deflation was in 1999, at 2.2 per cent. The second episode of deflation occurred in the last quarter of 2001 and continued until the end of 2002 (Feyzioglu, 2004). The annual deflationary rate during 2002 was 0.8 per cent. The next year prices recorded a small increase of 1.2 per cent, increasing to 3.9 per cent in 2004.

An examination of disaggregated prices revealed an interesting pattern; prices of tradable consumer goods declined consistently between 1997 and 2002. In particular, domestic prices of clothing and housing, two items that have heavy weighting in the consumer price index (CPI), recorded a sharp decline during this period. Similarly, foodstuffs prices, also heavily weighted in the CPI, recorded a sharper decline. The deflationary phase ended in late 2002, when prices of food and energy began to rise. This was a turning point, after which tradable goods prices began to show a moderate increase (Feyzioglu, 2004).

During the central-planning period, China practiced price control or administered price system, but eliminated most price controls in 1993; although most prices in China are now market-determined, some are still controlled and administered by the state. The most important of these is the interest rate, which is slowly being liberalized. Administratively determined prices — euphemistically referred to as 'guidelines' by the State Development and Reform Commission — include pharmaceuticals, and health and education services, and take the form of price or fee ceilings. These components have approximately 10 per cent weighting in the CPI. Promoting social stability was the basic objective of keeping price increases in these sectors under control.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เจริญเติบโตของ GDP และอัตราเงินเฟ้อสูงไปด้วยกันบ่อย นับตั้งแต่เปิดตัวโครงการปฏิรูปมีการศึกสี่อย่างรุนแรงของอัตราเงินเฟ้อในประเทศจีน ที่ผ่านมาเกิดขึ้นในช่วงปี 1990 จุดที่ร้อยละ 27 ในช่วงปลายปี 1994 หลังจากนั้นเป็นต้นมาอัตราเงินเฟ้อเริ่มผ่อนคลายลงและในปี 1998 กลายเป็นภาวะเงินฝืดที่ต่อเนื่องจนถึงปี 2000 อัตราต่ำสุดของภาวะเงินฝืดเป็นในปี 1999 ที่ร้อยละ 2.2 ตอนที่สองของภาวะเงินฝืดที่เกิดขึ้นในช่วงไตรมาสสุดท้ายของปี 2001 และต่อเนื่องจนถึงสิ้นปี 2002 (Feyzioglu, 2004) อัตรา deflationary ประจำปี 2002 ในช่วงร้อยละ 0.8 ราคาในปีถัดไปบันทึกเพิ่มขึ้นเล็กน้อยจากร้อยละ 1.2 เพิ่มขึ้นร้อยละ 3.9 ในปี 2004 การตรวจสอบของราคาแยกเปิดเผยรูปแบบที่น่าสนใจ; ราคาสินค้าอุปโภคบริโภคปรับตัวลดลงอย่างต่อเนื่องซื้อขายระหว่างปี 1997 และปี 2002 โดยเฉพาะอย่างยิ่งราคาในประเทศของเสื้อผ้าและที่อยู่อาศัยสองรายการที่มีน้ำหนักหนักในดัชนีราคาผู้บริโภค (CPI) บันทึกลดลงคมชัดในช่วงเวลานี้ ในทำนองเดียวกันราคาอาหารยังน้ำหนักมากในดัชนีราคาผู้บริโภคที่ลดลงบันทึกภาพที่คมชัด เฟส deflationary สิ้นสุดลงในช่วงปลายปี 2002 เมื่อราคาอาหารและพลังงานเริ่มขึ้น นี่คือจุดเปลี่ยนหลังจากที่ราคาสินค้าที่ซื้อขายเริ่มที่จะแสดงเพิ่มขึ้นในระดับปานกลาง (Feyzioglu, 2004). ในช่วงกลางวางแผนจีนได้รับการฝึกฝนการควบคุมราคาหรือราคาระบบการบริหารงาน แต่ตัดออกมากที่สุดในการควบคุมราคาในปี 1993; แม้ว่าราคาที่สุดในประเทศจีนอยู่ในขณะนี้กำหนดตลาดบางส่วนยังคงถูกควบคุมและบริหารงานโดยรัฐ ที่สำคัญที่สุดของเหล่านี้เป็นอัตราดอกเบี้ยซึ่งจะค่อย ๆ ถูกเปิดเสรี ราคาที่มุ่งมั่นการดำเนินการ - สละสลวยเรียกว่า 'แนวทาง' โดยรัฐพัฒนาและปฏิรูปคณะกรรมการ - รวมถึงยาและบริการด้านสุขภาพและการศึกษาและการใช้รูปแบบของราคาหรือเพดานค่าธรรมเนียม องค์ประกอบเหล่านี้มีน้ำหนักประมาณร้อยละ 10 ในดัชนีราคาผู้บริโภค การส่งเสริมความมั่นคงทางสังคมเป็นวัตถุประสงค์พื้นฐานของการรักษาเพิ่มขึ้นของราคาในภาคธุรกิจเหล่านี้ภายใต้การควบคุม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อัตราการขยายตัวสูง และอัตราเงินเฟ้อมักไปด้วยกัน ตั้งแต่การเปิดตัวโปรแกรมการปฏิรูป มี สี่ อุบาทว์มากของอัตราเงินเฟ้อในจีน ล่าสุดที่เกิดขึ้นในช่วงปี 1990 , peaking ที่ร้อยละ 27 ในปลายปี 1994 หลังจากนั้น เงินเฟ้อเริ่มผ่อนคลาย และในปี 1998 กลายเป็นภาวะเงินฝืดต่อเนื่องจนถึง 2000 อัตราเงินฝืดคือในปี 1999 ที่ 2.2 เปอร์เซ็นต์ .ตอนที่สองของภาวะเงินฝืดเกิดขึ้นในช่วงไตรมาสสุดท้ายของปี และต่อเนื่องจนถึงสิ้นปี 2002 ( feyzioglu , 2004 ) ปี ซึ่งในช่วงปี 2002 ญี่ปุ่นคือ 0.8 เปอร์เซ็นต์ . ปีหน้าราคาบันทึกเพิ่มขึ้นเล็กน้อยจาก 1.2 เปอร์เซ็นต์ , เพิ่มขึ้นร้อยละ 3.9 ในปี 2004

การตรวจสอบของ disaggregated ราคาพบรูปแบบที่น่าสนใจ ;ราคาของสินค้าที่ผู้บริโภคซื้อขายลดลงอย่างต่อเนื่องระหว่างปี 1997 และ 2002 โดยเฉพาะราคาในประเทศของเสื้อผ้าและที่อยู่อาศัย สองรายการที่ มีน้ำหนักหนักในดัชนีราคาผู้บริโภค ( CPI ) , บันทึกการลดลงคมชัดในช่วงเวลานี้ ในทำนองเดียวกัน ของกินราคายังหนักถ่วงน้ำหนักในดัชนีการบันทึกการลดลงคมชัดยิ่งขึ้น ระยะ deflationary สิ้นสุดในปลายปี 2002เมื่อราคาอาหารและพลังงานเริ่มสูงขึ้น นี้เป็นจุดเปลี่ยน หลังจากที่ราคา สินค้าที่ซื้อขายเริ่มแสดงเพิ่มขึ้นปานกลาง ( feyzioglu , 2004 ) .

ช่วงวางแผนกลาง จีน ฝึกควบคุมบริหารงานระบบราคาหรือราคา แต่ยกเลิกการควบคุมราคามากที่สุดในปี 1993 ; แม้ว่าราคามากที่สุดในประเทศจีนเป็นตลาดตัดสินใจบางคนยังควบคุม และบริหารจัดการโดยรัฐ ที่สำคัญที่สุดของเหล่านี้คือ อัตราดอกเบี้ย ซึ่งจะค่อยๆถูกเปิดเสรี . มีกำหนดราคา - euphemistically เรียกว่า ' แนว ' โดยรัฐพัฒนาและปฏิรูปคณะกรรมการ ได้แก่ ยา และบริการด้านสุขภาพและการศึกษา และใช้รูปแบบของราคา หรือเพดานค่าธรรมเนียมส่วนประกอบเหล่านี้มีประมาณ 10 เปอร์เซ็นต์น้ำหนักในดัชนี . ส่งเสริมความมั่นคงทางสังคมเป็นวัตถุประสงค์พื้นฐานของการเพิ่มขึ้นของราคาในภาคเหล่านี้ภายใต้การควบคุม .