Bacon’s art wasn’t exactly what you

Bacon’s art wasn’t exactly what you might call “cheerful”, and he lacked the basking in happy superficiality that characterized Warhol’s work (who turned shallow commercial illustration into profound high art). But for those looking to swim in the deep end, he offered room to submerge oneself, not unlike the symphonies of Dmitri Shostakovich, or the poems of T.S. Eliot. Lying Figure (1969), for one, reminded me of a couple lines from Eliot’s, The Love-Song of J. Alfred Prufrock:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศิลปะของเบคอนไม่สิ่งที่คุณอาจเรียก "ร่าเริง" และเขาขาดเอกเขนกใน superficiality มีความสุขที่ทำงานอย่างโดดเด่น (ที่เปิดภาพประกอบพาณิชย์ตื้นลึกซึ้งสูงศิลปะ) แต่สำหรับผู้ที่ต้องการว่ายในสุดลึก เขาเสนอห้องมิดตัว ไม่แตกต่างจากซิมโฟนีของชอส หรือบทกวีของทีเอส Eliot รูปนอน (1969), หนึ่ง ผมนึกถึงสองบรรทัดจากของ Eliot รักเพลง Prufrock อัลเฟรดเจ.:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ศิลปะเบคอนไม่ได้ว่าสิ่งที่คุณอาจเรียกว่า "ร่าเริง" และเขาขาด basking ในฉาบฉวยมีความสุขที่มีลักษณะการทำงานของวอร์ฮอ (ที่หันภาพประกอบพาณิชย์ตื้นเป็นศิลปะสูงลึกซึ้ง) เดอะ แต่สำหรับผู้ที่มองหาที่จะว่ายน้ำในปลายลึกเขาเสนอห้องพักที่จะจมลงใต้น้ำตัวเองไม่ต่างจากซิมโฟนีของตัวอ่อนหรือบทกวีของเอเลียต นอนเต็มตัว (1969), หนึ่ง, ทำให้ผมนึกถึงบรรทัดสองสาวจากเอลเลียต, รักเพลงของเจอัลเฟรด Prufrock:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เบคอนเป็นศิลปะไม่ใช่สิ่งที่คุณอาจจะเรียก " ร่าเริง " และเขาขาด basking ในความสุขความฉาบฉวยที่โดดเด่น Warhol ทำงาน ( ที่เปลี่ยนภาพประกอบพาณิชย์ตื้นลงลึกซึ้งศิลปะสูง ) แต่สำหรับผู้ที่ต้องการที่จะว่ายน้ำในปลายลึก เขาเสนอห้องถ่วงตัวเอง ไม่เหมือนเพลงซิมโฟนีของดิมิทรีชอสตาโกวิช หรือบทกวีของครับอีเลียต โกหกรูป ( 1969 ) , หนึ่ง , ทำให้ผมนึกถึงสองเส้นจากอีเลียต , เพลงรักของเจ. อัลเฟรด prufrock :