His gloved hands were clasped behin

His gloved hands were clasped behind him, and he seemed to be lost in thought. Mrs. Hall noticed that the melted snow that still sprinkled his shoulders dripped upon her carpet.
"Can I take your hat and coat, sir," she said, "and give them a good dry in the kitchen?"
"No," he said without turning.
She was not sure she had heard him and was about to repeat her question.
He turned his head and looked at her over his shoulder. "I prefer to keep them on," he said with emphasis, and she noticed that he wore big blue spectacles with side-lights, and he had a bushy side-whisker over his coat collar that completely hid his cheeks and face.
"Very well, sir," she said. "As you like. In a bit the room will be warmer."
He made no answer and had turned his face away from her again, and Mrs. Hall, feeling that her conversational advances were ill-timed, laid the rest of the table things in a quick staccato and whisked out of the room. When she returned, he was still standing there, like a man of stone, his back hunched, his collar turned up, his dripping hat-brim turned down, hiding his face and ears completely. She put down the eggs and bacon with considerable emphasis and called rather than said to him, "Your lunch is served, sir."
"Thank you." he said at the same time and did not stir until she was closing the door.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มือของเขาสวมถูก clasped หลังเขา และเขาดูเหมือนจะหายไปในความคิด หอประชุมนางสังเกตเห็นว่า หิมะละลายที่ยัง โรยไหล่เขาหยดเมื่อเธอพรม"ฉันสามารถรับหมวก และเสื้อของคุณ ที่รัก เธอกล่าวว่า, " และให้พวกเขาแห้งดีในครัว""ไม่ เขากล่าวว่า โดยไม่เปิดเธอไม่แน่ใจว่า เธอได้ยินเขา และจะทำซ้ำคำถามของเธอเขาหันหัวของเขา และมองดูที่เธอของเขา "ฉันต้องการให้พวกเขาบน เขากล่าวว่า กับ และเธอสังเกตเห็นว่า เขาสวมแว่นสีฟ้าใหญ่ข้างไฟ และเขามีหนวดข้างที่ดกกว่าคอเสื้อของเขาที่ซ่อนใบหน้าและแก้มของเขาอย่างสมบูรณ์"ดีมาก รัก, " เธอกล่าว "ตามใจชอบ ในห้องเล็กจะได้อบอุ่น"เขาทำไม่มีคำตอบ และก็หันหน้าออกไปจากเธออีกครั้ง และนางฮอลล์ รู้สึกว่า หน้าเธอสนทนาถูก ill-timed วางส่วนเหลือของสิ่งที่ตารางในการ staccato และพาท่านออกไปจากห้อง เมื่อเธอกลับ เขายังคงยืน เช่นคนของหิน พัท หลังคอของเขาเปิดแล้ว เขาน้ำหยดหมวกปีกปิด ซ่อนของเขาใบหน้า และหูอย่างสมบูรณ์ เธอใส่ไข่และเบคอนกับมาก และเรียกว่า มากกว่าว่า เขา "ของอาหารกลางวัน รัก""ขอขอบคุณคุณ." เขาพูดในเวลาเดียวกัน และไม่ได้คนจนเธอถูกปิดประตู

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มือที่สวมถุงมือของเขากำลังประสานอยู่ข้างหลังเขาและเขาก็ดูเหมือนจะหายไปในความคิด นางฮอลล์พบว่าหิมะละลายที่ยังคงโรยไหล่ของเขาหยดบนพรมของเธอ.
"ผมสามารถใช้หมวกและเสื้อโค้ทของคุณครับ" เธอกล่าว "และให้พวกเขามีดีแห้งในห้องครัว?"
"ไม่มี" เขา กล่าวโดยไม่ต้องเปิด.
เธอไม่แน่ใจว่าเธอเคยได้ยินเขาและเป็นเรื่องที่จะทำซ้ำคำถามของเธอ.
เขาหันหัวของเขาและมองไปที่เธอข้ามไหล่ของเขา "ผมชอบที่จะให้พวกเขาใน" เขากล่าวว่ามีความสำคัญและเธอสังเกตเห็นว่าเขาสวมแว่นตาสีฟ้าขนาดใหญ่ที่มีด้านข้างไฟและเขาก็มีพวงด้านมัสสุกว่าปกเสื้อของเขาที่สมบูรณ์ซ่อนแก้มและใบหน้าของเขา.
"มาก ดีครับ "เธอกล่าว "เท่าที่คุณต้องการ. ในบิตห้องจะอุ่นขึ้น."
เขาทำไม่มีคำตอบและได้หันใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากเธออีกครั้งและนางฮอลล์รู้สึกว่าความก้าวหน้าการสนทนาของเธอผิดเวลาวางส่วนที่เหลือของตาราง สิ่งที่อยู่ในผับอย่างรวดเร็วและดึงตัวออกไปจากห้อง เมื่อเธอกลับเขาก็ยังคงยืนอยู่ที่นั่นเหมือนคนของหินหลังของเขาโน้มคอของเขาเปิดขึ้นหยดของเขาหมวกปีกหันไปซ่อนใบหน้าและหูของเขาอย่างสมบูรณ์ เธอใส่ลงไข่และเบคอนที่มีความสำคัญมากและเรียกแทนที่จะพูดกับเขาว่า "อาหารกลางวันของคุณจะได้ครับ."
"ขอบคุณ." เขากล่าวว่าในเวลาเดียวกันและไม่ได้กวนจนเธอถูกปิดประตู

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มือ gloved ของเขาไว้เบื้องหลัง เขาดูเหมือนจะหายไปในความคิด คุณนายฮอลสังเกตเห็นว่าหิมะที่ละลายหยดลงมาบนไหล่ของเขาที่ยังคงโปรยพรมนาง" ฉันถอดหมวกและเสื้อของคุณค่ะ " เธอกล่าว " และให้พวกเขาดีบริการในครัว ?" ไม่ " เขากล่าวโดยไม่ต้องเปิดเธอไม่แน่ใจว่าเธอได้ยินเขาและกำลังจะถามเธออีกครั้งเขาหันศีรษะของเขาและมองเธอผ่านไหล่ของเขา ฉันต้องการให้พวกเขา " เขากล่าวเน้น เธอสังเกตว่าเขาสวมแว่นตาสีฟ้ากับไฟด้านข้าง และเขามีหนวดข้างดกกว่าปกเสื้อของเขาที่สมบูรณ์ซ่อนแก้มและใบหน้าของเขา" ดีค่ะ " เธอกล่าว เท่าที่คุณต้องการ บิตในห้องจะอุ่น "เขาไม่ตอบและหันใบหน้าของเขาห่างจากเธออีกครั้ง และคุณนาย ฮอลล์ รู้สึกว่าขยับปากของเธอป่วยหมด วางส่วนที่เหลือของตารางสิ่งในที่รวดเร็วซึ่งขาดตอน และแกว่งออกไปจากห้อง ตอนที่เธอกลับมา เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนมนุษย์หินของเขาหลังโก่งคอของเขาเปิดขึ้น หมวกของเขาหยดปริ่มเปิดลง ซ่อนใบหน้าและหูของเขาอย่างสิ้นเชิง เธอวางไข่และเบคอนที่มีความสำคัญมาก และเรียกว่า แทนที่จะพูดกับเขา , " อาหารกลางวันจะเสิร์ฟครับ ." ขอบคุณครับ " เขาพูดพร้อมกันและไม่กวนจนเธอปิดประตู .