(1) Second, punctuated equilibrium

(1) Second, punctuated equilibrium recognizes that changes in institutional design occur following the emergence of an issue on the government agenda, moving policy scholars away from the Downs(1972) model of negative policy feedback. This has important implications for policy entrepreneurs. The key to disrupting policy equilibrium is finding the appropriate policy image that mobilizes citizens previously disengaged from the political process. No one group controls the policy process, and no one issue fits neatly into a particular venue. Immigration policy, for example, is both a national security issue as well as an economic development issue. Policy entrepreneurs, utilizing the media and other political actors, can continually redefine their policy image until it receives receptive audience, setting the stage for rapid policy change.

(2)Third, Baumgartner and Jones's original research has spawned numerous attempts to improve our ability to predict policy change. Most notably, the work of Jones, Sulkin, and Larsen(2003) and Robinson et al. (2007) improves our understanding of the policy process and provides viable theoretical and methodological alternatives to incrementalism.

(3) Garbage Cans and Windows : Another Theory of Policy Change?

Heclo and Hamm's research has suggested that the policy process is indeed fragmented. Policies can originate from numerous sources, allowing for multiple sources of change in the policy process. Baumgartner and Jones's analyses take this a step further, demonstrating that the policy process is dynamic and subject to rapid change. However, whereas Baumgartner and Jones have provided an explanatory framework for suggesting the policy process is subject to stability as well as change, they have readily admitted that the punctuated equilibrium framework put forth is not predictivel. Thus, we are still left with the question: Why do policies change? Why are some policies more successful than others in terms of garnering public support? And, similarly, why does the government pay attention to some policies but not others?

(4) Like Baumgartner and Jones, John Kingdon(1995) has argued that the best way to understand the policy process is by examining policy images. In fact, Baumgartner and Jones's analyses are based in part off Kingdon's original research on agenda setting. How a policy is defined and how it is perceived by the public and policymakers ultimately determines whether the policy will receive positive or negative feedback. Kingdon has also agreed that Lindblom's incrementalist approach is incompleie. And, like Heclo and Sabatier, Kingdon has asserted that actors both inside and outside of government are important to understanding the poliey process and policy change. Kingdon, however, took a different approach to agenda setting. Beyond providing evidence of rapid policy change, Kingdon identified what components are necessary for such change to take place.

(5) Kingdon's research on policy change is instructive for the simple and parsimonious model it presents. It begins with the question(1995, 1), " What makes people in and around government attend, at any given time, to some subjects and not to others?" For Kingdon, the level of analysis is the government agenda and the items government pays attention to, and the unit of analysis is"predecisions," decisions made by relevant actors that affect whether an issue reaches the government agenda. Rather than focus on policy stability, Kingdon is interested in explaining the process by which issues reach the government agenda and allow for significant policy change to take place. To do this, he examined health and transportation policy in the late 1970s, focusing on cases of policy initiation and cases in which policy initiation seemed likely but never occurred.

(6) Analyzing the agenda-setting process and alternative selection, Kingdon incorporated the "garbage can model" of Cohen, March and Olsen(1972). This model is centered on the concept of "organized anarchies" (Kingdon 1995, 84), or organizations that share three general characteristics: problematic preferences, fluid participation, and unclear technology. People routinely move in and out of organizations or organizational subunits and thus rarely understand the organization's purpose or their role within the organization. Various participants work autonomously to provide independent solutions to similar problems. In the process, ideas are jumbled together, with solutions actually searching for problems, rather than the reverse, as would be suggested by the stages model of public policy or the rational comprehensive model(Kingdon 1995, 85). According to the garbage can model, policy entrepreneurs learn by trial and error regarding alternative selection. The end result is that both problems and solutions are "dumped" into the policymaking garbage can. What does this mean for Kingdon's model and the agenda-setting process? In essence, the policy process is not linear nor does it always move in incremental stages. Rather, it is best described as relative chaos among competing policy communities. Kingdon revised the garbage can model to include three separate "streams": problems, policies, and politics. Each stream, as we discuss below, contributes to our understanding of why government pays attention to some problems more than others.

(7) The first stream is the problem stream. For policy change to take place, policy actors must first recognize that there is an existing problem. The most obvious way for a condition to become a problem is through a "focusing event." Focusing events are highly public events that call attention to a particular issue. For example, the disaster at Three Mile lsland was a focusing event for nuclear power, ultimately shifting the focus away from energy efficiency to health and safety concerns. "Indicators" such as regularly conducted surveys or published reports can also raise awareness of an existing condition, but focusing events tend to be more effective. The media also plays an important role in shaping the saliency of a particular issue. Again, as other agenda-setting scholars have suggested, policy definition and policy image are crucial to moving a condition onto the goverment agenda(see Stone 2002).

(8) Policy is the second of Kingdon's strams. It is here where policy alternative are generated to address emerging problems. Participants in the policy stream are represented by both "visible" and "hidden cluster" actors (Kingdon 1995, 199). The visible cluster represents prominent policy actors such as the president and members of Congress. The hidden cluster tends to be composed of policy specialists operating deep within federal or state agencies that set the available alternatives upon which policy decisions are made Like Heclo, Kingdon described the policy entrepreneur as highly influential in the policy process, capable of determining policy outcomes by manipulating and narrowing the number of policy alternatives. This differs from the role of visible participants, who are less effective in the policy stream but more important in the problem stream and in getting items on the government agenda (Kingdon 1995, 30). Kingdon (1995, 116) described the policy stream as consisting of a "policy primordial soup" in which multiple ideas are just "floating" around, waiting to be scooped up by prominent government actors. The primordial soup is akin to the garbage can put forth by Cohen, March, and Olsen (1972). Both problems and solutions get dumped into the same policy can, resulting in an unpredictable process of policy change.

(9) The process of selecting policy alternatives is not random, however. Within the policy stream, Kingdon has argued that there are two important aspects to understanding how alternatives move from the primordial soup to being a viable policy option: l) through "softening up" ; and 2) through"coupling" (1995, 200-201). Policy specialists in the hidden cluster, interest groups, and even academics and researchers can help to soften up the agenda to ensure favorable political receptivity. As Kingdon noted, the softening up process is critical in terms of determining whether a policy actually reaches the government agenda. The coupling process is the ability to link alternatives with problems. For elected officials, policy alternatives must be justified in terms of costs and benefits, with particular attention to core constituencies, and must also be workable solutions to the problem. Although many good ideas may be floating around among policy specialists, without a specific problem, they are unlikely to reach the government agenda.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

(1) สมดุลสอง punctuated ตระหนักว่า การเปลี่ยนแปลงในการออกแบบสถาบันเกิดขึ้นต่อการเกิดขึ้นของปัญหาในรัฐบาลวาระการประชุม ย้ายนักวิชาการนโยบายจากแบบจำลอง Downs(1972) นโยบายลบความคิดเห็นของ นี้มีนัยสำคัญสำหรับนโยบายผู้ประกอบการ คีย์อาจรบกวนสมดุลนโยบายคือการหารูปภาพที่เหมาะสมในที่ mobilizes ก่อนหน้านี้ disengaged จากกระบวนการทางการเมืองของประชาชน ไม่มีกลุ่มควบคุมกระบวนการนโยบาย และประเด็นไม่หดเข้าไปในสถานที่เฉพาะ นโยบายการตรวจคนเข้าเมือง เช่น เป็นทั้งปัญหาความปลอดภัยแห่งชาติตลอดจนประเด็นการพัฒนาเศรษฐกิจ ผู้ประกอบการในนโยบาย การใช้ประโยชน์จากสื่อและนักแสดงอื่น ๆ ทางการเมือง อย่างต่อเนื่องสามารถกำหนดภาพนโยบายของพวกเขาจนกว่าจะได้รับชมครอบครัว การตั้งค่าระยะของการเปลี่ยนแปลงนโยบายอย่างรวดเร็ว(2) สาม Baumgartner และของโจนส์วิจัยเดิมได้เกิดความพยายามต่าง ๆ เพื่อปรับปรุงความสามารถในการทำนายการเปลี่ยนแปลงนโยบายของเรา สุดยวด ทำงานโจนส์ Sulkin, Larsen(2003) และ al. และโรบินสัน (2007) เราเข้าใจนโยบายการปรับปรุง และช่วยให้การทำงานทฤษฎี และ methodological แทน incrementalism(3) ขยะกระป๋องและ Windows: ทฤษฎีอื่นของการเปลี่ยนแปลงนโยบายหรือไม่ งานวิจัยของ Heclo และของ Hamm ได้แนะนำว่า ขั้นตอนนโยบายเป็นจริงกระจัดกระจาย นโยบายสามารถมาจากหลายแหล่ง อนุญาตให้หลายแหล่งของการเปลี่ยนแปลงในกระบวนการของนโยบาย วิเคราะห์ Baumgartner และของโจนส์ใช้เวลานี้ขั้นตอนต่อไป เห็นว่ากระบวนการนโยบายแบบไดนามิก และเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม ขณะ Baumgartner และโจนส์ได้กรอบการอธิบายสำหรับการแนะนำกระบวนการทางนโยบายมีเสถียรภาพตลอดจนเปลี่ยนแปลง พวกเขาได้พร้อมยอมรับว่า กรอบ punctuated สมดุลที่ใส่มาไม่ predictivel ดังนั้น เราจะยังคงเหลือไว้กับคำถาม: ทำไมต้องทำนโยบายการเปลี่ยนแปลงหรือไม่ เหตุใดบางนโยบายประสบความสำเร็จมากกว่าผู้อื่นในการ garnering สนับสนุนของรัฐ และ คล้ายกัน ทำไมไม่รัฐบาลสนใจนโยบายบางอย่างแต่ไม่ใช่(4) เช่น Baumgartner และโจนส์ จอห์น Kingdon(1995) ได้โต้เถียงว่า เพื่อเข้าใจกระบวนการของนโยบายคือการตรวจสอบนโยบายภาพ ในความเป็นจริง Baumgartner และของโจนส์วิเคราะห์งานบางส่วนจากงานวิจัยเดิมของ Kingdon วาระตั้งค่า วิธีกำหนดนโยบาย และในที่สุดว่ามันถือว่ารัฐและผู้กำหนดนโยบายกำหนดว่านโยบายจะได้รับค่าบวกหรือค่าลบความคิดเห็น Kingdon ได้ตกลงว่า วิธีของ Lindblom incrementalist incompleie ก Heclo และ Sabatier, Kingdon มีคนนักแสดงทั้งภายใน และภาย นอกรัฐบาลต้องเข้าใจการเปลี่ยนแปลงนโยบายและกระบวนการ poliey Kingdon เอาวิธีที่แตกต่างกันวาระการตั้งค่าอย่างไรก็ตาม นอกเหนือจากบริการหลักฐานการเปลี่ยนแปลงนโยบายอย่างรวดเร็ว Kingdon ระบุคอมโพเนนต์ใดที่จำเป็นสำหรับการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวเกิดขึ้น(5) Kingdon วิจัยการเปลี่ยนแปลงนโยบายการให้คำแนะนำสำหรับรูปแบบง่าย และ parsimonious ที่จะนำเสนอได้ เริ่ม question(1995, 1) "อะไรทำให้คนใน และรอบรัฐบาลเข้า ร่วม ในเวลาที่กำหนด บางเรื่อง และไม่ ให้ผู้อื่นหรือไม่" Kingdon ระดับของการวิเคราะห์คือ วาระรัฐบาล และรัฐบาลสินค้าจ่ายความสนใจ และหน่วยของการวิเคราะห์คือ "predecisions โดยนักแสดงที่เกี่ยวข้องที่มีผลต่อว่าประเด็นถึงวาระรัฐบาลตัดสินใจ แทนที่เน้นนโยบายความมั่นคง Kingdon ได้รับความสนใจในการอธิบายกระบวนการที่ครบวาระรัฐบาล และอนุญาตให้เปลี่ยนแปลงนโยบายที่สำคัญเกิดขึ้น การทำเช่นนี้ เขาตรวจสอบนโยบายสุขภาพและการเดินทางในปลายทศวรรษที่ 1970 เน้นกรณีเริ่มต้นนโยบายและกรณีในนโยบายที่ดูเหมือนจะเริ่มต้น แต่ไม่เคยเกิดขึ้น(6) วิเคราะห์กระบวนการตั้งวาระและเลือกทางเลือก Kingdon รวม "ขยะแบบ" โคเฮน มีนาคมและ Olsen(1972) รุ่นนี้เป็นศูนย์กลางในแนวคิดของ "จัด anarchies" (Kingdon 1995, 84), หรือองค์กรที่สามลักษณะทั่วไป: ลักษณะปัญหา มีส่วนร่วมของเหลว และเทคโนโลยีที่ชัดเจน คนย้ายเข้าและออกจากองค์กรหรือ subunits องค์กรอยู่เสมอ และจึง ไม่ค่อยเข้าใจวัตถุประสงค์ขององค์กรหรือการเข้าถึงข้อมูลภายในองค์กร ต่าง ๆ ร่วมงาน autonomously ให้อิสระแก้ไขปัญหาคล้ายกัน ในกระบวนการ ความคิดเป็นประจำวันร่วมกัน ด้วยโซลูชั่นที่จะ ค้นหาปัญหา แทนที่ย้อนกลับ จะแนะนำตามรูปแบบขั้นตอนของนโยบายสาธารณะหรือเชือดแบบครอบคลุม (Kingdon 1995, 85) ตามแบบขยะ นโยบายผู้ประกอบการเรียนรู้ โดยการลองผิดลองถูกเกี่ยวกับการเลือกทางเลือก ผลลัพธ์สุดท้ายเป็นที่ปัญหาและการแก้ไขปัญหาจะ "ทิ้งสู่ชั้น" ขยะ policymaking นี้ไร Kingdon ของแบบจำลองและการตั้งวาระ ในสาระสำคัญ กระบวนการนโยบายไม่เชิงเส้น หรือไม่ก็ย้ายในขั้นตอนที่เพิ่มขึ้น ค่อนข้าง มันเป็นอธิบายเป็น chaos สัมพัทธ์ระหว่างแข่งขันนโยบายชุมชน Kingdon แก้ไขแบบขยะรวมสามแยก "สายธาร": ปัญหา นโยบาย และการเมือง แต่ละกระแส เป็นเราหารือด้านล่าง สนับสนุนความเข้าใจของเราทำไมรัฐบาลจ่ายให้ความสนใจกับปัญหามากกว่าคนอื่น(7) The first stream is the problem stream. For policy change to take place, policy actors must first recognize that there is an existing problem. The most obvious way for a condition to become a problem is through a "focusing event." Focusing events are highly public events that call attention to a particular issue. For example, the disaster at Three Mile lsland was a focusing event for nuclear power, ultimately shifting the focus away from energy efficiency to health and safety concerns. "Indicators" such as regularly conducted surveys or published reports can also raise awareness of an existing condition, but focusing events tend to be more effective. The media also plays an important role in shaping the saliency of a particular issue. Again, as other agenda-setting scholars have suggested, policy definition and policy image are crucial to moving a condition onto the goverment agenda(see Stone 2002).(8) นโยบายเป็นที่สองของ Kingdon strams มันอยู่ที่สร้างทางเลือกนโยบายจะอยู่ที่ปัญหาที่เกิดขึ้น ผู้เข้าร่วมในกระแสนโยบายจะแสดง โดยการ "เห็น" และ "ซ่อนคลัสเตอร์" นักแสดง (Kingdon 1995, 199) คลัสเตอร์เห็นแทนนักแสดงโดดเด่นนโยบายประธานาธิบดีและสมาชิกรัฐสภา คลัสเตอร์ที่ซ่อนอยู่มีแนวโน้มที่จะประกอบด้วยผู้เชี่ยวชาญนโยบายปฏิบัติลึกภายในหน่วยงานรัฐ หรือรัฐบาลกลางที่ทางว่างที่ตามนโยบายที่ตัดสินใจเช่น Heclo, Kingdon อธิบายประกอบการนโยบายเป็นอย่างมากทรงอิทธิพลในนโยบายกระบวนการ ความสามารถในการกำหนดผลลัพธ์ของนโยบายโดยจำกัดให้แคบลงจำนวนของทางเลือกนโยบาย และการจัดการกับ ซึ่งแตกต่างจากบทบาทของผู้เรียนที่สามารถมองเห็นได้ ที่สำคัญ ในกระแสปัญหา และ ในการรับสินค้ากับรัฐบาล แต่มีประสิทธิภาพน้อยในกระแสนโยบายวาระ (Kingdon 1995, 30) Kingdon (1995, 116) กล่าวถึงกระแสข้อมูลนโยบายว่าประกอบด้วยของเป็น "นโยบาย primordial ต้ม" ที่หลายความคิดมี "น้ำ" รอ scooped ขึ้น โดยนักแสดงรัฐบาลโดดเด่น ซุป primordial เป็นเหมือนกับขยะที่ใส่ไว้ โดยโคเฮน มีนาคม และโอลเซ็น (1972) ปัญหาและวิธีแก้ไขปัญหารับทิ้งสู่ชั้นสามารถนโยบายเดียวกัน ในกระบวนการเปลี่ยนแปลงนโยบายคาดเดาไม่(9) กระบวนการเลือกทางเลือกนโยบายไม่สุ่ม อย่างไรก็ตาม ภายในกระแสข้อมูล นโยบาย Kingdon ได้โต้เถียงว่า มีสองด้านที่สำคัญเพื่อทำความเข้าใจวิธีทางไปจากซุป primordial ตัวนโยบายการทำงาน: l) ผ่าน "นุ่มนวลขึ้น" และ 2) ผ่าน "คลัป" (1995, 200-201) ผู้เชี่ยวชาญนโยบายในคลัสเตอร์ที่ซ่อนอยู่ กลุ่มความสนใจ และแม้แต่นักวิชาการ และนักวิจัยสามารถช่วยให้นุ่มขึ้นวาระการประชุมให้ receptivity ดีทางการเมือง สังเกต Kingdon ชะลอค่ากระบวนการเป็นสำคัญในการกำหนดว่า นโยบายจริงถึงวาระรัฐบาล การคลัปคือ ความสามารถในการเชื่อมโยงทาง มีปัญหา สำหรับเจ้าหน้าที่ที่ได้รับเลือก ทางเลือกนโยบายต้องได้รับการพิสูจน์ในแง่ของต้นทุนและผลประโยชน์ มีความสนใจเฉพาะในชุมชนหลัก และต้องมีวิธีแก้ปัญหาสามารถทำงานได้ แม้ว่าความคิดที่ดีมากอาจจะลอยรอบระหว่างผู้เชี่ยวชาญนโยบาย โดยไม่มีปัญหา พวกเขาไม่น่าจะถึงวาระรัฐบาล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

(1) ประการที่สองคั่นสมดุลตระหนักว่าการเปลี่ยนแปลงในการออกแบบสถาบันเกิดขึ้นต่อไปนี้การเกิดขึ้นของปัญหาในวาระการประชุมรัฐบาลย้ายนักวิชาการนโยบายห่างจากเนิน (1972) รูปแบบของข้อเสนอแนะนโยบายเชิงลบ นี้มีผลกระทบที่สำคัญสำหรับผู้ประกอบการกำหนดนโยบาย กุญแจสำคัญในการรบกวนสมดุลของนโยบายคือการหาภาพที่เหมาะสมที่นโยบายระดมประชาชนอิสระก่อนหน้านี้จากกระบวนการทางการเมือง ไม่มีใครควบคุมกลุ่มกระบวนการนโยบายและไม่มีใครเหมาะกับปัญหาอย่างเรียบร้อยในสถานที่โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นโยบายการตรวจคนเข้าเมือง, ตัวอย่างเช่นเป็นทั้งปัญหาความมั่นคงของชาติเช่นเดียวกับปัญหาการพัฒนาทางเศรษฐกิจ ผู้ประกอบการนโยบายการใช้สื่อและนักแสดงทางการเมืองอื่น ๆ อย่างต่อเนื่องสามารถกำหนดภาพนโยบายจนกว่าจะได้รับผู้ชมที่เปิดกว้างตั้งเวทีสำหรับการเปลี่ยนแปลงนโยบายอย่างรวดเร็ว. (2) ประการที่สาม Baumgartner และการวิจัยเดิมของโจนส์ได้กลับกลายพยายามมากมายในการปรับปรุงความสามารถของเรา คาดการณ์การเปลี่ยนแปลงนโยบาย ส่วนใหญ่ยวดการทำงานของโจนส์, บูดบึ้งและเสน (2003) และโรบินสัน et al, (2007) ช่วยเพิ่มความเข้าใจของเรากระบวนการกำหนดนโยบายและให้ทางเลือกที่ทำงานได้ในทางทฤษฎีและวิธีการที่จะ incrementalism. (3) กระป๋องขยะและ Windows: ทฤษฎีการเปลี่ยนแปลงนโยบายอีกHeclo และการวิจัยของ Hamm ได้ชี้ให้เห็นว่ากระบวนการกำหนดนโยบายมีการแยกส่วนอย่างแน่นอน นโยบายสามารถมาจากหลายแหล่งเพื่อให้สามารถหลายแหล่งที่มาของการเปลี่ยนแปลงในกระบวนการนโยบาย Baumgartner และวิเคราะห์โจนส์ใช้เวลานี้ขั้นตอนต่อไปแสดงให้เห็นว่ากระบวนการกำหนดนโยบายเป็นแบบไดนามิกและอาจมีการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตามในขณะที่ Baumgartner และโจนส์ได้ให้กรอบการอธิบายสำหรับการแนะนำกระบวนการกำหนดนโยบายเป็นเรื่องที่มีความมั่นคงเช่นเดียวกับการเปลี่ยนแปลงที่พวกเขาได้เข้ารับการรักษาได้อย่างง่ายดายว่ากรอบสมดุล punctuated นำออกมาไม่ได้ predictivel ดังนั้นเราจะเหลือยังคงอยู่กับคำถาม: ทำไมนโยบายการเปลี่ยน? ทำไมจึงมีนโยบายบางอย่างที่ประสบความสำเร็จมากกว่าคนอื่นในแง่ของการเก็บเกี่ยวการสนับสนุนจากประชาชน? และในทำนองเดียวกันว่าทำไมรัฐบาลไม่ให้ความสนใจกับนโยบายบางอย่าง แต่ไม่ได้คนอื่น ๆ ? (4) เช่นเดียวกับ Baumgartner โจนส์, จอห์น Kingdon (1995) ได้มีการถกเถียงกันอยู่ว่าวิธีที่ดีที่สุดที่จะเข้าใจกระบวนการนโยบายโดยการตรวจสอบภาพนโยบาย ในความเป็นจริงและการวิเคราะห์ Baumgartner โจนส์อยู่ในส่วนหนึ่งออกจากการวิจัยเดิม Kingdon ของการตั้งค่าระเบียบวาระการประชุม วิธีนโยบายที่กำหนดไว้และวิธีการที่เป็นที่รับรู้ของประชาชนและผู้กำหนดนโยบายในที่สุดกำหนดว่านโยบายจะได้รับการตอบรับเป็นบวกหรือลบ Kingdon ยังได้ตกลงที่ว่าวิธีการ incrementalist Lindblom เป็น incompleie และเช่นเดียวกับ Heclo และ Sabatier, Kingdon ได้ถูกกล่าวหาว่านักแสดงทั้งภายในและภายนอกของรัฐบาลที่มีความสำคัญในการทำความเข้าใจกระบวนการ poliey และการเปลี่ยนแปลงนโยบาย Kingdon แต่เอาวิธีการที่แตกต่างกันกับวาระการตั้งค่า นอกเหนือจากการให้หลักฐานของการเปลี่ยนแปลงนโยบายอย่างรวดเร็ว Kingdon ระบุสิ่งที่เป็นส่วนประกอบที่จำเป็นสำหรับการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวจะเกิดขึ้น. (5) การวิจัย Kingdon ในการเปลี่ยนแปลงนโยบายเป็นบทเรียนสำหรับรูปแบบที่เรียบง่ายและประหยัดนำเสนอ มันเริ่มต้นด้วยคำถาม (1995, 1) "สิ่งที่ทำให้คนในและรอบ ๆ เข้าร่วมรัฐบาลในเวลาใดก็ตามเพื่อบางวิชาและไม่ให้คนอื่น ๆ ?" สำหรับ Kingdon ระดับของการวิเคราะห์เป็นวาระการประชุมของรัฐบาลและรัฐบาลรายการที่ให้ความสำคัญกับและหน่วยของการวิเคราะห์คือ "predecisions" การตัดสินใจที่เกี่ยวข้องโดยนักแสดงที่มีผลต่อไม่ว่าจะเป็นปัญหาถึงวาระรัฐบาล แทนที่จะมุ่งเน้นความมั่นคงนโยบาย Kingdon มีความสนใจในการอธิบายกระบวนการที่ถึงประเด็นวาระรัฐบาลและอนุญาตให้มีการเปลี่ยนแปลงนโยบายที่สำคัญในการใช้สถานที่ การทำเช่นนี้เขาตรวจสุขภาพและนโยบายการขนส่งในปี 1970 โดยมุ่งเน้นที่กรณีของการเริ่มต้นนโยบายและในกรณีที่การเริ่มต้นนโยบายดูเหมือน แต่ไม่เคยเกิดขึ้น. (6) การวิเคราะห์กระบวนการวาระการตั้งค่าและการเลือกทางเลือก Kingdon รวม " ขยะสามารถจำลอง "ของโคเฮนเดือนมีนาคมและโอลเซ่น (1972) รุ่นนี้เป็นศูนย์กลางในแนวคิดของ "anarchies จัด" (Kingdon ปี 1995 84) หรือองค์กรที่ร่วมกันสามลักษณะโดยทั่วไป: การตั้งค่าที่มีปัญหาการมีส่วนร่วมของของเหลวและเทคโนโลยีที่ไม่ชัดเจน คนมักจะย้ายเข้าและออกจากองค์กรหรือหน่วยย่อยขององค์กรจึงไม่ค่อยเข้าใจวัตถุประสงค์ขององค์กรหรือบทบาทของพวกเขาภายในองค์กร เข้าร่วมทำงานต่างๆด้วยตนเองเพื่อให้การแก้ปัญหาที่เป็นอิสระที่คล้ายกัน ในการที่จะมีความคิด jumbled กันกับการแก้ปัญหาจริงค้นหาปัญหาแทนที่จะย้อนกลับตามที่จะได้รับการแนะนำโดยรูปแบบขั้นตอนของการกำหนดนโยบายสาธารณะหรือรูปแบบที่ครอบคลุมเหตุผล (Kingdon ปี 1995 85) ตามที่ขยะสามารถจำลองผู้ประกอบการนโยบายการเรียนรู้โดยการทดลองและข้อผิดพลาดเกี่ยวกับการเลือกทางเลือก ผลลัพธ์ที่ได้คือว่าทั้งปัญหาและแนวทางแก้ไขเป็น "ทิ้ง" ในนโยบายขยะสามารถ สิ่งนี้หมายความว่าสำหรับรูปแบบของ Kingdon และขั้นตอนการตั้งค่าวาระ? ในสาระสำคัญกระบวนการนโยบายที่ไม่เป็นเชิงเส้นหรือไม่ก็มักจะย้ายไปอยู่ในขั้นตอนที่เพิ่มขึ้น แต่ก็มีการอธิบายที่ดีที่สุดเป็นความสับสนวุ่นวายในหมู่ญาติชุมชนนโยบายการแข่งขัน Kingdon ปรับปรุงขยะสามารถจำลองรวมถึงสามแยก "ลำธาร": ปัญหานโยบายและการเมือง กระแสแต่ละที่เราหารือด้านล่างก่อให้เกิดความเข้าใจของเราว่าทำไมรัฐบาลให้ความสำคัญกับปัญหาบางอย่างมากกว่าคนอื่น ๆ . (7) กระแสแรกคือกระแสปัญหา สำหรับการเปลี่ยนแปลงนโยบายที่จะใช้สถานที่นักแสดงนโยบายแรกที่ต้องยอมรับว่ามีปัญหาที่มีอยู่ วิธีที่ชัดเจนที่สุดสำหรับเงื่อนไขที่จะเป็นปัญหาก็คือการเป็น "เหตุการณ์ที่มุ่งเน้นไป." มุ่งเน้นไปที่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเหตุการณ์ที่ประชาชนสูงที่เรียกความสนใจกับปัญหาโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ยกตัวอย่างเช่นภัยพิบัติที่สามไมล์ lsland เป็นเหตุการณ์ที่มุ่งเน้นสำหรับการใช้พลังงานนิวเคลียร์ในที่สุดขยับโฟกัสห่างจากประสิทธิภาพการใช้พลังงานเพื่อสุขภาพและความกังวลด้านความปลอดภัย "ตัวชี้วัด" เช่นการสำรวจดำเนินการอย่างสม่ำเสมอหรือรายงานที่ตีพิมพ์ยังสามารถสร้างความตระหนักของสภาพที่มีอยู่ แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมุ่งเน้นไปมีแนวโน้มที่จะมีประสิทธิภาพมากขึ้น สื่อยังมีบทบาทสำคัญในการสร้างเด่นของปัญหาโดยเฉพาะอย่างยิ่ง อีกครั้งในฐานะนักวิชาการวาระการตั้งค่าอื่น ๆ ได้ชี้ให้เห็นความหมายนโยบายและนโยบายภาพมีความสำคัญต่อการเคลื่อนย้ายเข้าสู่วาระการประชุมสภาพรัฐบาล (ดูหิน 2002). (8) นโยบายเป็นครั้งที่สองของ strams Kingdon ของ ที่นี่เป็นอีกทางเลือกหนึ่งที่จะมีการสร้างนโยบายเพื่อแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นใหม่ เข้าร่วมในกระแสนโยบายโดยมีตัวแทนทั้ง "มองเห็น" และ "กลุ่มที่ซ่อนอยู่" นักแสดง (Kingdon 1995, 199) กลุ่มที่มองเห็นได้เป็นตัวแทนนักแสดงนโยบายที่โดดเด่นเช่นประธานาธิบดีและสมาชิกสภาคองเกรส กลุ่มที่ซ่อนมีแนวโน้มที่จะประกอบด้วยผู้เชี่ยวชาญด้านนโยบายการดำเนินงานลึกภายในหน่วยงานรัฐบาลกลางหรือรัฐที่ตั้งทางเลือกตามที่การตัดสินใจในนโยบายที่จะทำเช่นเดียวกับ Heclo, Kingdon อธิบายผู้ประกอบการนโยบายตามที่มีอิทธิพลอย่างมากในกระบวนการนโยบายที่มีความสามารถในการกำหนดผลนโยบาย การจัดการและลดจำนวนทางเลือกนโยบาย ซึ่งแตกต่างจากบทบาทของผู้เข้าร่วมการมองเห็นที่มีประสิทธิภาพน้อยในกระแสนโยบาย แต่สิ่งที่สำคัญมากขึ้นในกระแสปัญหาและในการรับรายการในวาระการประชุมของรัฐบาล (Kingdon ปี 1995 30) Kingdon (1995, 116) อธิบายกระแสนโยบายตามที่ประกอบด้วยนโยบาย "ซุปดั่งเดิม" ซึ่งความคิดหลาย ๆ เพียงแค่ "ลอย" รอบรอที่จะอุ้มโดยนักแสดงที่โดดเด่นของรัฐบาล ซุปแรกจะคล้ายกับขยะสามารถนำออกมาโดยโคเฮนเดือนมีนาคมและโอลเซ่น (1972) ปัญหาและการแก้ปัญหาทั้งสองได้รับการโยนลงไปในนโยบายเดียวกันสามารถส่งผลให้กระบวนการที่คาดเดาไม่ได้ของการเปลี่ยนแปลงนโยบาย. (9) กระบวนการของการเลือกทางเลือกนโยบายที่ไม่ได้เป็นแบบสุ่ม แต่ ภายในกระแสนโยบาย Kingdon ที่ถกเถียงกันอยู่ว่ามีสองด้านที่สำคัญในการทำความเข้าใจวิธีการทางเลือกย้ายจากซุปดั่งเดิมที่จะเป็นตัวเลือกที่นโยบายที่ทำงาน: ลิตร) ผ่าน "อ่อนขึ้น"; และ 2) ผ่าน "เพศสัมพันธ์" (1995, 200-201) ผู้เชี่ยวชาญด้านนโยบายในกลุ่มที่ซ่อนอยู่ในกลุ่มผลประโยชน์และแม้แต่นักวิชาการและนักวิจัยที่สามารถช่วยในการทำให้ผิวอ่อนนุ่มขึ้นวาระการประชุมเพื่อให้แน่ใจว่าการเปิดกว้างทางการเมืองที่ดี ในฐานะที่เป็น Kingdon สังเกตกระบวนการอ่อนขึ้นมีความสำคัญในแง่ของการพิจารณาว่านโยบายจริงถึงวาระรัฐบาล กระบวนการการมีเพศสัมพันธ์คือความสามารถในการเชื่อมโยงทางเลือกที่มีปัญหา สำหรับการเลือกตั้งทางเลือกนโยบายต้องเป็นธรรมในแง่ของค่าใช้จ่ายและผลประโยชน์ที่มีความสนใจเป็นพิเศษกับการเลือกตั้งหลักและยังจะต้องมีการแก้ปัญหาที่สามารถทำงานได้ในการแก้ไขปัญหา แม้ว่าความคิดที่ดีมากอาจจะลอยรอบในหมู่ผู้เชี่ยวชาญด้านนโยบายโดยไม่มีปัญหาพวกเขาไม่น่าจะถึงวาระรัฐบาล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

( 1 ) ที่สอง คั่น สมดุล รับรู้ว่า การเปลี่ยนแปลงในการออกแบบสถาบันเกิดขึ้นต่อไปนี้การเกิดขึ้นของปัญหาให้รัฐบาลกำหนดการย้ายนักวิชาการนโยบายห่างจากดาวน์ ( 1972 ) รูปแบบของข้อเสนอแนะนโยบายเชิงลบ นี้มีผลกระทบที่สำคัญสำหรับผู้ประกอบการนโยบายคีย์รบกวนสมดุลนโยบายการหานโยบายที่เหมาะสมภาพระดมประชาชนก่อนหน้านี้ อิสระจากกระบวนการทางการเมือง ไม่มีกลุ่มควบคุมกระบวนการนโยบาย และประเด็นหนึ่งพอดีอย่างเรียบร้อยในสถานที่เฉพาะ นโยบายตรวจคนเข้าเมือง ตัวอย่างเช่น มีทั้งปัญหาความมั่นคงของชาติ ตลอดจนการพัฒนาเศรษฐกิจ ปัญหา ผู้ประกอบการนโยบายการใช้สื่อมวลชนและนักแสดงทางการเมืองอื่น ๆ สามารถกำหนดนโยบายของพวกเขาอย่างต่อเนื่องจนกว่าจะได้รับชมภาพที่อ่อนไหว ตั้งเวทีสำหรับการเปลี่ยนแปลงนโยบายอย่างรวดเร็ว

( 2 ) สาม โบมการ์ตเนอร์ และโจนส์ การวิจัยเดิมมี spawned หลายครั้งเพื่อปรับปรุงความสามารถของเราที่จะทำนายการเปลี่ยนแปลงนโยบาย โดยเฉพาะ การทำงานของ โจนส์ sulkin และลาร์เซน ( 2003 ) และ โรบินสัน et al .( 2007 ) ช่วยเพิ่มความเข้าใจของเราของกระบวนการนโยบายและให้ปฏิบัติ ทฤษฎีทางเลือกและวิธีการที่จะ incrementalism

( 3 ) กระป๋องขยะและหน้าต่าง : อีกทฤษฎีของการเปลี่ยนแปลงนโยบาย

heclo และแฮมของการวิจัยได้ชี้ให้เห็นว่ากระบวนการนโยบาย ย่อมแตก นโยบายจะมาจากหลายแหล่งช่วยให้แหล่งข้อมูลหลายแห่งเปลี่ยนไปในกระบวนการนโยบาย รู้จักกันดีและวิเคราะห์โจนส์ใช้เวลานี้ขั้นตอนต่อไป , แสดงให้เห็นว่ากระบวนการนโยบายเป็นแบบไดนามิกและอาจมีการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม ในขณะที่รู้จักกันดี และโจนส์ ได้ให้กรอบการเสนอนโยบายสาธารณะเป็นเรื่องความมั่นคง รวมทั้งเปลี่ยนพวกเขาต้องพร้อมยอมรับว่าสมดุล punctuated กรอบวางไว้ไม่ predictivel . ดังนั้น เรายังเหลือคำถาม : ทำไมนโยบายเปลี่ยน ทำไมบางนโยบายที่ประสบความสำเร็จมากกว่าคนอื่น ๆในแง่ของ garnering การสนับสนุนสาธารณะ ? และในทำนองเดียวกัน ทำไมรัฐบาลให้ความสนใจกับนโยบายบางอย่าง แต่คนอื่นล่ะ ?

( 4 ) เช่น โบมการ์ตเนอร์ และ โจนส์จอห์นคิงเดิ่น ( 1995 ) ได้แย้งว่า วิธีที่ดีที่สุดที่จะเข้าใจกระบวนการนโยบาย โดยนโยบายการตรวจสอบภาพ ในความเป็นจริงที่รู้จักกันดีและวิเคราะห์ โจนส์อยู่ในส่วนหนึ่งจากคิงเดิ่นเดิมวิจัยวาระ . วิธีการกำหนดนโยบายและวิธีการมันเป็นทัศนะของประชาชนต่ำสุด กําหนดว่า นโยบายที่จะได้รับในเชิงบวกหรือลบความคิดเห็นคิงเดิ่นก็เห็นด้วยว่าเป็นแนวทาง incrementalist ลินด์บลอม incompleie . และเหมือน heclo ซาแบเทียร์และได้กล่าวหาว่าคิงเดิ่น , นักแสดงทั้งภายใน และภายนอก ของรัฐบาลเป็นสำคัญ เพื่อความเข้าใจในกระบวนการ poliey และเปลี่ยนนโยบาย คิงเดิ่น อย่างไรก็ตาม ก็มีวิธีการที่แตกต่างกันในการกำหนดวาระการประชุม นอกเหนือจากการให้หลักฐานของการเปลี่ยนแปลงนโยบายอย่างรวดเร็ว