Until recently, recreational reef-b

Until recently, recreational reef-based activities, such as diving
and snorkeling, were thought to have little direct impact on coral
assemblages. However, over the past two decades, numerous studies
have been conducted on the physical impacts and management
of diving on coral reefs worldwide. Most concluded that diving
could adversely affect coral assemblages through physical injury
(e.g., Hawkins and Roberts, 1992, 1993; Davis and Tisdell, 1995;
Hawkins et al., 1999, 2005) or sediment deposition (Zakai and
Chadwick-Furman, 2002). In a few studies, coral disease has been
associated with the presence of concentrated tourist activities
(Hawkins et al., 1999; Winkler et al., 2004; Lamb and Willis,
2011), however no studies have attempted to directly link coral
susceptibility or disease prevalence with measures of dive site
use intensity, such as levels of physical injury or sediment deposition.
Minor damage and resuspension of sediment by most divers
may seem trivial, but by compounding other reef stresses associated
with tourism, they could undermine the resilience of local reef
ecosystems (Nyström et al., 2000) and reduce recovery rates following
natural disturbances (Connell, 1997). In addition, a variety
of other factors could increase coral disease prevalence and reduce
health at intensively dived tourist sites in rapidly developing
regions, including possible increases in nutrients from vessel sewage
and wastewater and elevated levels of resuspended sediment
associated with shoreline erosion from boat wakes and crowding.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จนล่าสุด ตามแนวปะการังหย่อนและดำน้ำตื้น ได้คิดว่า จะมีผลกระทบโดยตรงเล็กน้อยบนปะการังassemblages อย่างไรก็ตาม ผ่านมาสองทศวรรษ ศึกษาจำนวนมากมีการดำเนินการเกี่ยวกับผลกระทบทางกายภาพและการจัดการของแหล่งดำน้ำปะการังทั่วโลก ส่วนใหญ่สรุปว่า ดำน้ำสามารถกระทบปะการัง assemblages ผ่านการบาดเจ็บทางกายภาพ(เช่น ฮอว์กินส์และโรเบิตส์ 1992, 1993 Davis และ Tisdell, 1995ฮอว์กินส์ et al., 1999, 2005) หรือตะกอนสะสม (Zakai และChadwick-Furman, 2002) ในการศึกษากี่ โรคปะการังได้เชื่อมโยงกับสถานะของกิจกรรมท่องเที่ยวเข้มข้น(ฮอว์กินส์ et al., 1999 Winkler et al., 2004 แกะและ Willis2011), อย่างไรก็ตาม การศึกษาไม่มีพยายามเชื่อมโยงปะการังโดยตรงชุกภูมิไวรับหรือโรค ด้วยมาตรการของดำใช้ความรุนแรง เช่นระดับของการบาดเจ็บหรือตะกอนสะสมจริงความเสียหายเล็กน้อยและ resuspension ตะกอนของตะกอนโดยนักดำน้ำส่วนใหญ่อาจดูเหมือนเล็ก น้อย แต่ โดยทบต้นเครียดแนวปะการังอื่น ๆ เกี่ยวข้องท่องเที่ยว พวกเขาสามารถทำลายความยืดหยุ่นของปะการังในท้องถิ่นระบบนิเวศ (Nyström et al., 2000) และลดราคากู้ดังต่อไปนี้ธรรมชาติแปรปรวน (Connell, 1997) นอกจากนี้ อาหารปัจจัยอื่น ๆ อาจเพิ่มชุกโรคโครอล และลดสุขภาพที่ intensively ดำสถานที่ท่องเที่ยวในการพัฒนาอย่างรวดเร็วภูมิภาค รวมถึงสามารถเพิ่มสารอาหารจากน้ำเสียของเรือและระบบบำบัดน้ำเสียและตะกอน resuspended ระดับสูงเกี่ยวข้องกับการกัดเซาะชายฝั่งจากเรือกลับกครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ กิจกรรมตามแนวปะการังที่พักผ่อนหย่อนใจเช่นการดำน้ำ
และดำน้ำดูปะการังได้คิดว่าจะมีผลกระทบโดยตรงเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับปะการัง
assemblages อย่างไรก็ตามในช่วงที่ผ่านมาสองทศวรรษที่ผ่านมาการศึกษาจำนวนมาก
ได้รับการดำเนินการเกี่ยวกับผลกระทบทางกายภาพและการจัดการ
ของการดำน้ำในแนวปะการังทั่วโลก ส่วนใหญ่ได้ข้อสรุปว่าการดำน้ำ
อาจส่งผลกระทบ assemblages ปะการังผ่านการบาดเจ็บทางกายภาพ
(เช่นฮอว์กินและโรเบิร์ต 1992, 1993; เดวิสและ TISDELL, 1995;
. ฮอว์กิน et al, 1999, 2005) หรือการสะสมตะกอน (Zakai และ
Chadwick-เฟอร์แมน, 2002) . ในการศึกษาน้อยโรคปะการังได้รับการ
ที่เกี่ยวข้องกับการปรากฏตัวของกิจกรรมการท่องเที่ยวที่มีความเข้มข้น
(ฮอว์กิน et al, 1999;.. เคลอร์, et al, 2004; แกะและวิลลิส,
2011) แต่การศึกษาไม่ได้พยายามที่จะเชื่อมโยงปะการังโดยตรง
หรืออ่อนแอ ความชุกโรคมาตรการของเว็บไซต์ดำน้ำ
เข้มการใช้งานเช่นระดับของการบาดเจ็บทางร่างกายหรือการสะสมตะกอน.
ความเสียหายและ resuspension ตะกอนโดยนักดำน้ำส่วนใหญ่
อาจจะดูเล็กน้อย แต่ประนอมเน้นแนวอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง
กับการท่องเที่ยวที่พวกเขาจะทำลายความยืดหยุ่นของท้องถิ่น แนว
ระบบนิเวศ (Nyström et al., 2000) และลดอัตราการฟื้นตัวต่อไป
รบกวนธรรมชาติ (คอนเนลล์ 1997) นอกจากนี้ยังมีความหลากหลาย
ของปัจจัยอื่น ๆ ที่สามารถเพิ่มความชุกโรคปะการังและลด
สุขภาพที่พุ่งอย่างสถานที่ท่องเที่ยวในการพัฒนาอย่างรวดเร็วใน
ภูมิภาครวมทั้งการเพิ่มขึ้นเป็นไปได้ในสารอาหารจากน้ำเสียเรือ
และน้ำเสียและระดับสูงของตะกอน resuspended
ที่เกี่ยวข้องกับการกัดเซาะชายฝั่งจากเรือและตื่น เบียดเสียด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ , แนวนันทนาการตามกิจกรรมต่างๆ เช่นการดำน้ำและดำน้ำดูปะการัง
, ความคิดที่มีผลกระทบโดยตรงคือ ปะการังในทะเลของทะเลน้อย
. อย่างไรก็ตาม ในช่วงสองทศวรรษ
ศึกษาจำนวนมากได้รับการดำเนินการในทางกายภาพผลกระทบและการจัดการ
ดำน้ำในแนวปะการังทั่วโลก ส่วนใหญ่สรุปว่า ดําน้ํา
อาจส่งผลกระทบต่อปะการังทะเลของทะเลผ่านทางกายภาพบาดเจ็บ
( เช่นHawkins และโรเบิร์ต , 1992 , 1993 ; เดวิสและ tisdell , 1995 ;
Hawkins et al . , 1999 , 2005 ) หรือการทับถมของตะกอน ( ซาไกและ
แชดวิกสวยๆ , 2002 ) ในการศึกษาน้อย โรคปะการังได้รับการเกี่ยวข้องกับการปรากฏตัวของเข้มข้น

กิจกรรมท่องเที่ยว ( Hawkins et al . , 1999 ; Winkler et al . , 2004 ; แกะ และ วิลลิส ,
2011 ) แต่ไม่มีการศึกษาก็มีความพยายามที่จะเชื่อมโยงโดยตรงกับปะการัง
ความไวหรือโรคชุกกับมาตรการของการดำน้ำเว็บไซต์
ใช้ความรุนแรง เช่น ระดับของการบาดเจ็บทางร่างกายหรือความเสียหายเล็กน้อยและการทับถมของตะกอน .
resuspension ตะกอน โดยส่วนใหญ่นักดำน้ำ
อาจดูเหมือนเล็กน้อย แต่โดยรวมอื่น ๆที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวแนวเน้น
, พวกเขาสามารถทำลายความยืดหยุ่นของระบบนิเวศแนวปะการัง
( nystr ö m และ ท้องถิ่น al . , 2000 ) และลดอัตราการกู้คืนต่อไปนี้
ธรรมชาติแปรปรวน ( เนล , 1997 ) นอกจากนี้ ความหลากหลายของปัจจัยอื่น ๆสามารถเพิ่ม

สุขภาพลดความชุกโรคปะการังและดำน้ำในประเทศสถานที่ท่องเที่ยวในการพัฒนา
อย่างรวดเร็วที่สุดในภูมิภาค รวมทั้งเพิ่มสารอาหารจากน้ำเสียและสิ่งปฏิกูล
เรือและยกระดับระดับ resuspended ตะกอนกัดเซาะชายฝั่งจาก
ที่เกี่ยวข้องกับเรือตื่นและกัน .