The haptic paddle and an associated

The haptic paddle and an associated laboratory curriculum were developed in the late 1990s at
Stanford University to provide a hands-on platform for students to physically interact with and “feel” simulated dynamic systems via force feedback (Okamura, Richard, and Cutkosky 2002). Since then, haptic
paddles have been adopted at multiple universities (see (EduHaptics 2012) for an overview) including Johns Hopkins (Okamura, Richard, and Cutkosky 2002), Rice (Bowen and O’Malley 2006b; Bowen and O’Malley 2006a), Michigan (Gillespie, Hoffman, and Freudenberg 2003), Vanderbilt (Gorlewicz and Webster III 2012; VU Webpage 2012), ETH Zurich (Gassert, Megzger, Leuenberger, L., Tucker, Vigaru, Zimmermann, and Lambercy 2013), and Utah (EduHaptics 2012). Generally agreed upon engineering education objectives (Felder and Silverman 1988) have spurred adoption of haptic paddles, including the desires to engage students with a variety of learning styles, enable students to connect theoretical
principles to practical applications, and to provide students with cooperative learning experiences.
The objectives of haptic paddles are in keeping with prior work incorporating hands-on demonstrations
(Cox 2008; Dewoolkar, George, Hayden, and Neumann 2009; Abdulwahed and Nagy 2009),
computer simulations (Wieman and Perkins 2005; Fraser, Pillay, Tjatindi, and Case 2007; Goeser, Johnson, Hamza-Lup, and Schaefer 2011), design projects (Terpenny and Goff 2006; Chen, Chase, Wang, Gaynor, and McInnes 2010), and laboratory experiences (Feisel and Rosa 2005), which have been found beneficial in the context of many different undergraduate courses. For System Dynamics, a core mechanical engineering undergraduate course required at most universities, haptic paddles provide a particularly good device upon which to build laboratory curricula (Okamura, Richard, and Cutkosky 2002; Grow, Verner, and Okamura 2007). They are one of the simplest possible robots that
a student can build, having only one motor and one degree of freedom (DOF). Yet the modeling, mechatronics, and control work required to accomplish the haptic paddle laboratories is directly generalizable to more complex systems with more degrees of freedom.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม้พายสัมผัสและหลักสูตรการปฏิบัติการที่เกี่ยวข้องได้รับการพัฒนาในปลายปี 1990 ที่อินเทอร์เน็ตเพื่อให้นักเรียนโต้ตอบทางร่างกาย และ "รู้สึก" เวทีมือจำลองระบบพลวัตผ่านผลป้อนกลับแรง (โอะกะมุระ ริชาร์ด และ Cutkosky 2002) ตั้งแต่ นั้นมา สัมผัสพายได้รับการรับรองหลายมหาวิทยาลัย (ดู (EduHaptics 2012) สำหรับภาพรวม) รวมถึงจอห์นฮ็อปกินส์ (โอะกะมุระ ริชาร์ด และ Cutkosky 2002) ข้าว (Bowen และ O'Malley 2006b และ O'Malley 2006a), มิชิแกน (นี่ ฮอฟแมน และ Freudenberg 2003) เวนเดอร์บิลธ์ (Gorlewicz และเว็บสเตอร์ 2012 III วูเพ 2012), สถาบันเทคโนโลยีสวิสซูริค (Gassert, Megzger, Leuenberger, L., Tucker, Vigaru, Zimmermann และ Lambercy 2013), และยูทาห์ (EduHaptics 2012) โดยทั่วไปยอมรับเมื่อทางด้านวิศวกรรมศาสตร์ วัตถุประสงค์ (Felder และ 1988 รับ) ได้กระตุ้นของ haptic พาย รวมทั้งความต้องการการมีส่วนร่วมนักเรียนที่ มีความหลากหลายของรูปแบบการเรียนรู้ ให้นักเรียนเชื่อมต่อทฤษฎีหลัก การประยุกต์ใช้งานจริง และให้นักเรียน มีประสบการณ์การเรียนรู้สหกรณ์วัตถุประสงค์ของ haptic พายจะรักษา ด้วยการทำงานผสมผสานมือสาธิต(Cox 2008 Dewoolkar จอร์จ เฮย์เดน และ Neumann 2552 Abdulwahed และ 2552 Nagy),computer simulations (Wieman and Perkins 2005; Fraser, Pillay, Tjatindi, and Case 2007; Goeser, Johnson, Hamza-Lup, and Schaefer 2011), design projects (Terpenny and Goff 2006; Chen, Chase, Wang, Gaynor, and McInnes 2010), and laboratory experiences (Feisel and Rosa 2005), which have been found beneficial in the context of many different undergraduate courses. For System Dynamics, a core mechanical engineering undergraduate course required at most universities, haptic paddles provide a particularly good device upon which to build laboratory curricula (Okamura, Richard, and Cutkosky 2002; Grow, Verner, and Okamura 2007). They are one of the simplest possible robots thata student can build, having only one motor and one degree of freedom (DOF). Yet the modeling, mechatronics, and control work required to accomplish the haptic paddle laboratories is directly generalizable to more complex systems with more degrees of freedom.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พายสัมผัสและหลักสูตรห้องปฏิบัติการที่เกี่ยวข้องได้รับการพัฒนาในช่วงปลายปี 1990 ที่
มหาวิทยาลัยสแตนฟอเพื่อให้มือบนแพลตฟอร์มสำหรับนักเรียนที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับร่างกายและ "ความรู้สึก" จำลองระบบพลวัตทางบังคับความคิดเห็น (โอคามูระ, ริชาร์ดและ Cutkosky 2002) ตั้งแต่นั้นมาสัมผัส
พายได้รับการรับรองในมหาวิทยาลัยหลาย (ดู (EduHaptics 2012) สำหรับภาพรวม) รวมทั้งจอห์นส์ฮอปกินส์ (โอคามูระ, ริชาร์ดและ Cutkosky 2002) ข้าว (เวนและ O'Malley 2006b; เวนและ O'Malley 2006a) มิชิแกน (กิลเลสฮอฟแมนและ Freudenberg 2003), Vanderbilt (Gorlewicz และเว็บสเตอร์ III 2012; VU Webpage 2012) ผลประโยชน์ทับซ้อนซูริก (Gassert, Megzger, เลอลิตรทักเกอร์ Vigaru, Zimmermann และ Lambercy 2013) และยูทาห์ (EduHaptics 2012) ตกลงกันโดยทั่วไปเมื่อวัตถุประสงค์ของการศึกษาทางวิศวกรรม (Felder และ Silverman 1988) ได้กระตุ้นการยอมรับของพายสัมผัสรวมถึงความปรารถนาที่จะมีส่วนร่วมของนักเรียนที่มีความหลากหลายของรูปแบบการเรียนรู้ด้วยช่วยให้นักเรียนที่จะเชื่อมต่อทฤษฎี
หลักการเพื่อการใช้งานในทางปฏิบัติและเพื่อให้นักศึกษามีประสบการณ์การเรียนรู้แบบมีส่วนร่วม .
วัตถุประสงค์ของพายสัมผัสอยู่ในการรักษาด้วยการทำงานก่อนที่ผสมผสานบนมือสาธิต
(Cox 2008 Dewoolkar จอร์จเฮย์เดนและนอยมันน์ 2009 Abdulwahed และ Nagy 2009)
แบบจำลองคอมพิวเตอร์ (Wieman และ Perkins 2005 เฟรเซอร์พิลเลย์, Tjatindi และกรณี 2007 Goeser จอห์นสัน, Hamza-หลุบและ Schaefer 2011) โครงการออกแบบ (Terpenny และกอฟฟ์ 2006 เฉินเชส, วังเกย์เนอร์และ McInnes 2010) และประสบการณ์ในห้องปฏิบัติการ (Feisel และ Rosa 2005) ซึ่ง ได้พบว่ามีประโยชน์ในบริบทของหลักสูตรระดับปริญญาตรีจำนวนมากที่แตกต่างกัน สำหรับระบบพลศาสตร์หลักวิศวกรรมเครื่องกลหลักสูตรระดับปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยต้องที่สุดพายสัมผัสให้อุปกรณ์ที่ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีการที่จะสร้างห้องปฏิบัติการหลักสูตร (โอคามูระ, ริชาร์ดและ Cutkosky ปี 2002 Grow, แวร์เนโอคามูระและ 2007) พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของหุ่นยนต์ที่เป็นไปได้ง่ายที่สุดที่
นักเรียนสามารถสร้างมีเพียงหนึ่งยนต์และหนึ่งระดับของเสรีภาพ (DOF) แต่การสร้างแบบจำลองเมคคาทรอนิคส์และการควบคุมการทำงานที่จำเป็นเพื่อให้บรรลุห้องปฏิบัติการพายสัมผัสเป็น generalizable โดยตรงกับระบบที่ซับซ้อนมากขึ้นด้วยองศาของเสรีภาพมากขึ้น