All the World’s Futures A Klee pain

All the World’s Futures

A Klee painting named Angelus Novus shows an angel looking as though he is about to move away from something he is fixedly contemplating. His eyes are staring, his mouth is open, his wings are spread. This is how one pictures the angel of history. His face is turned toward the past. Where we perceive a chain of events, he sees one single catastrophe which keeps piling wreckage upon wreckage and hurls it in front of his feet. The angel would like to stay, awaken the dead, and make whole what has been smashed. But a storm is blowing from Paradise; it has got caught in his wings with such violence that the angel can no longer close them. The storm irresistibly propels him into the future to which his back is turned, while the pile of debris before him grows skyward. This storm is what we call progress.
Walter Benjamin, Theses on the Philosophy of History

The State of Things
In May 2015, one hundred and twenty years after its first art exhibition, the International Art Exhibition of la Biennale di Venezia will unfold once again in the Giardini, the historical grounds where the first event took place in 1895. When that first exhibition was inaugurated there were no national pavilions. The only permanent exhibition building that existed at the time was the sepulchral structure of the Central Pavilion, with its neo-classical columns and towering winged victory perched atop the pediment. National pavilions would arrive twelve years later with the Belgian Pavilion in 1907, followed by several others in successive years to where it stands today at nearly ninety five pavilions. The expansion of the pavilions in the Giardini to thirty exhibition buildings designed in various architectural styles, and the overspill of those pavilions unable to secure a plot in the Giardini proper into different areas of the city and the Arsenale area, testify to the unquestionable allure of this most anachronistic of exhibition models dedicated to national representation. Adjacent to the bourgeoning national pavilions is the non-national international exhibition in the Giardini and Arsenale.

Since its first edition in 1895, the visual art exhibition of la Biennale di Venezia has existed at the confluence of many socio-political changes and radical historical ruptures across the fields of art, culture, politics, technology, and economics. Founded in 1893, the institution of la Biennale di Venezia arrived on the world stage at a significant historic period, at a point when forces of industrial modernity, capital, emergent technologies, urbanization, and colonial regimes were remaking the global map and rewriting the rules of sovereignty. Accompanying these developments were several mass movements: from workers’ to women’s movements; anti-colonial to civil rights movements, etc.

One hundred years after the first shots of the First World War were fired in 1914, and seventy-five years after the beginning of the Second World War in 1939, the global landscape again lies shattered and in disarray, scarred by violent turmoil, panicked by specters of economic crisis and viral pandemonium, secessionist politics and a humanitarian catastrophe on the high seas, deserts, and borderlands, as immigrants, refugees, and desperate peoples seek refuge in seemingly calmer and prosperous lands. Everywhere one turns new crisis, uncertainty, and deepening insecurity across all regions of the world seem to leap into view.

Surveying these epic events from the vantage point of the current disquiet that pervades our time, one feels as if summoned by Paul Klee’s painting Angelus Novus. Thanks to the philosopher and cultural critic Walter Benjamin who bought the work in 1921, the painting has acquired a kind of cult status of clairvoyance beyond its actual representation. Benjamin saw in Klee’s picture what in fact, was not registered nor even painted in it. Instead he read Angelus Novus allegorically, seeing the picture with clear historical eyes, while facing another catastrophe unfolding in Europe at a time of immense crisis. By excavating the painting as the very reality unfolding before him, with the state of the world he knew being dismantled right before his very own eyes, Benjamin compels us to revision the representational capacity of art. His novel interpretation of the animated stick figure standing in the middle of Klee’s composition, with shocked expression in its eyes, as the “angel of history,” at whose feet the wreckage of modern destruction reaches new summits, remains a vivid image. If not necessarily for what the picture actually contains and the image it registers, but for the way Benjamin brought a focus to how the work of art can challenge us to see much further and beyond the prosaic appearance of things.

The ruptures that surround and abound around every corner of the global landscape today recall the evanescent debris of previous catastrophes piled at the feet of the angel of history in Angelus Novus. How can the current disquiet of our time be properly grasped, made comprehensible, examined, and articulated? Over the course of the last two centuries the radical changes – from industrial to post-industrial modernity; technological to digital modernity; mass migration to mass mobility, environmental disasters and genocidal conflicts, chaos and promise – have made fascinating subject matter for artists, writers, filmmakers, performers, composers, musicians, etc.
This situation is no less palpable today. It is with this recognition that in 2015, the 56th International Exhibition of la Biennale di Venezia proposes All the World’s Futures a project devoted to a fresh appraisal of the relationship of art and artists to the current state of things.

The Exhibition: Parliament of Forms
Rather than one overarching theme that gathers and encapsulates diverse forms and practices into one unified field of vision, All the World’s Futures is informed by a layer of intersecting Filters. These Filters are a constellation of parameters that circumscribe multiple ideas, which will be touched upon to both imagine and realize a diversity of practices. In 2015, the 56th International Art Exhibition – la Biennale di Venezia will employ the historical trajectory of the Biennale itself, over the course of its one hundred and twenty years existence, as a Filter through which to reflect on both the current “state of things” and the “appearance of things”. All the World’s Futures will take the present “state of things” as the ground for its dense, restless, and exploratory project that will be located in a dialectical field of references and artistic disciplines. The principal question the exhibition will pose is this: How can artists, thinkers, writers, composers, choreographers, singers, and musicians, through images, objects, words, movement, actions, lyrics, sound bring together publics in acts of looking, listening, responding, engaging, speaking in order to make sense of the current upheaval? What material, symbolic or aesthetic, political or social acts will be produced in this dialectical field of references to give shape to an exhibition which refuses confinement within the boundaries of conventional display models? In All the World’s Futures the curator himself, along with artists, activists, the public, and contributors of all kinds will appear as the central protagonists in the open orchestration of the project.
With each Filter superimposed on the other, in a series of rescensions, the 56th International Art Exhibition – la Biennale di Venezia will delve into the contemporary global reality as one of constant realignment, adjustment, recalibration, motility, shape-shifting. Given this fact, the presentation of All the World’s Futures will play host to a Parliament of Forms whose orchestration and episodic unfolding will be broadly global in scope. At the core of the project is the notion of the exhibition as stage where historical and counter-historical projects will be explored. Within this framework, aspects of the 56th Exhibition will solicit and privilege new proposals and works conceived specifically by invited artists, filmmakers, choreographers, performers, composers, and writers to work either individually or in collaboration for the 56th Art Biennale. These projects, works, and voices, like an orchestra will occupy the spaces of the La Biennale and pre-occupy the time and thinking of the public.

Filters:
Liveness: On epic duration
In the search for a language and method for the exhibition of the 56th Art Exhibition we have settled on the nature of the exhibition as fundamentally a visual, somatic, aural, and narrative event. In so doing, we ask how an exhibition of the scale and scope of the 56th International Art Biennale can address its format and refresh it with the potential of its temporal capacity. In this search the concept of liveness and epic duration serve two complementary purposes: they suggest the idea that All the World’s Futures is both a spatial and temporal manifestation that is relentlessly incomplete, structured by a logic of unfolding, a program of events that can be experienced at the intersection of liveness and display. It will be a dramatization of the space of the exhibition as a continuous, unfolding, and unceasing live event. In doing so All the World’s Futures will activate works that are already existing but also invites contributions that will be realized especially for the 56th International Art Exhibition of la Biennale di Venezia.

Garden of Disorder
This Filter, located in the Giardini and the Central Pavilion, Corderie, Giardino delle Vergini in the Arsenale, and selected areas in Venice, takes the historical ground of la Biennale in the Giardini as a metaphor through which to explore the current “state of things,” namely the pervasive structure of disorder in global geopolitics, environment and economics. The original concept of the garden deri

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในอนาคตทั้งหมดของโลก Klee จิตรกรรมชื่อโนวัส Angelus แสดงสรวงมองเหมือนว่ากำลังจะย้ายจากสิ่งที่เขาเป็น fixedly คิด ตาเขากำลังจ้องมอง ปากของเขาถูกเปิด ปีกของเขาจะแพร่กระจาย นี่คือวิธีหนึ่งภาพของประวัติศาสตร์ เปิดหน้าที่ต่ออดีต เจ้าห่วงโซ่ของเหตุการณ์ เขาเห็นแผ่นดินไหวเดียวหนึ่งซึ่งช่วยให้คุมปรักหักพังตามปรักหักพัง และพุ่งใส่หน้าเท้า เทวดาต้องการพัก ปลุกคนตาย และทำให้ทั้งหมดที่ได้รับซึ่งได้ถูกทุบ แต่พายุกำลังพัดจากสวรรค์ มันได้ได้ติดปีก ด้วยความรุนแรงดังกล่าวว่า ทูตสวรรค์สามารถไม่ปิด พายุ irresistibly propels เขาไปที่หลังของเขาถูก ในขณะที่กองเศษก่อนที่เขาขยาย skyward พายุนี้เป็นสิ่งที่เราเรียกความคืบหน้าเบนจามิน Walter บรรณานุกรมปรัชญาประวัติศาสตร์ สถานะของกิจกรรมใน 2015 พฤษภาคม หนึ่งร้อย และยี่สิบปีหลังจากนิทรรศการศิลปะของแรก ดินานาชาติศิลปะนิทรรศการของ ลา Biennale เวเนเซียจะแฉอีกครั้งใน Giardini ซึ่งเหตุการณ์แรกเกิดขึ้นในปีค.ศ. 1895 เพื่อเหตุผลทางประวัติศาสตร์ เมื่อนิทรรศการแรกที่ถูกเปิดเมื่อ มีศาลาแห่งชาติไม่ อาคารนิทรรศการถาวรเท่าที่มีอยู่แล้วในเวลามีโครงสร้าง sepulchral ของศาลากลาง คอลัมน์ของนีโอคลาสสิก และอินเทอร์เน็ตอนุสรณ์ชัยชนะซึ่ง pediment ตั้งอยู่ ศาลาชาติจะถึงสิบสองปีในภายหลังกับศาลาเบลเยียมในเศษ ๆ ตาม ด้วยหลายคนในปีต่อไปที่มันยืนวันนี้ที่ศาลาเกือบ 90 5 การขยายตัวของพาวิลเลี่ยนใน Giardini อาคารนิทรรศการสามสิบที่ออกแบบมาในลักษณะรูปแบบสถาปัตยกรรมต่าง ๆ และ overspill ของพาวิลเลี่ยนที่สามารถจองลงใน Giardini เหมาะสมเข้าไปในพื้นที่ต่าง ๆ ของเมืองและบริเวณ Arsenale เป็นพยานกับการล่อใจเอกลักษณ์นี้ anachronistic ที่สุดของรูปแบบนิทรรศการการแสดงแห่งชาติ ติดกับศาลาแห่งชาติ bourgeoning เป็นนิทรรศการนานาชาติไม่ใช่ Giardini และ Arsenale ตั้งแต่การพิมพ์ครั้งแรกในปีค.ศ. 1895 เพื่อ นิทรรศการทัศนศิลป์ของลา Biennale ดิเวเนเซียมีจัดอยู่ที่บรรจบของเปลี่ยนแปลงการเมืองและประวัติศาสตร์ ruptures รุนแรงมากทั้งด้านศิลปะ วัฒนธรรม การเมือง เทคโนโลยี และเศรษฐศาสตร์ ก่อตั้งขึ้นใน 1893 สถาบันลา Biennale ดิเวเนเซียมาถึงบนเวทีโลกที่สำคัญประวัติศาสตร์ระยะเวลา จุดเมื่อกองกำลังของความทันสมัยอุตสาหกรรม เงินทุน เทคโนโลยีโผล่ออกมา เป็น และระบอบอาณานิคม remaking แผนที่โลก และเขียนกฎของอำนาจอธิปไตย พร้อมพัฒนาเหล่านี้ได้เคลื่อนไหวโดยรวมหลาย: จากแรงการเคลื่อนไหวของผู้หญิง โคโลเนียลป้องกันการเคลื่อนย้ายพลเรือน rights ฯลฯ หนึ่งร้อยปีพอหลัง จากภาพแรกของสงครามโลกครั้งหนึ่งถูกยิง ใน 1914 และเจ็ดห้าปีหลังจากเริ่มต้นของโลกสงครามครั้งสองในปีพ.ศ. 2482 ภูมิทัศน์โลกอีกอยู่มลาย และ อลวนและส่วนประกอบ การแผลเป็น โดยความวุ่นวายรุนแรง โดย specters ของวิกฤตเศรษฐกิจต่อไวรัส ขบวนการเมือง และแผ่นดินไหวด้านมนุษยธรรมในทะเล ทะเลทราย และ borderlands อพยพ ผู้ลี้ภัย และหลบคนหมดหวังที่ค้นหาที่ดินดูเหมือนน้อง และเจริญ ทุกวิกฤตใหม่เปิดหนึ่ง ความไม่แน่นอน และความไม่มั่นคงลึกทั่วทุกภูมิภาคของโลกดูเหมือนจะ กระโดดลงในมุมมอง สำรวจเหตุการณ์เหล่านี้มหากาพย์จากจุดชมวิวของ disquiet ปัจจุบันที่ pervades เวลาของเรา ความรู้สึกหนึ่งถ้าเรียก โดย Paul Klee ของจิตรกรรมโนวัส Angelus นักปราชญ์และนักวิจารณ์วัฒนธรรมเบนจามิน Walter ที่ซื้องานใน 1921 ภาพได้มาแบบลัทธิสถานะของญาณทิพย์นอกเหนือจากการแสดงจริง เบนจามินเห็นภาพของ Klee อะไรในความเป็นจริง ไม่ลงทะเบียน หรือแม้แต่ทาสีใน แต่ อ่านโนวัส Angelus allegorically ดูรูปภาพประวัติศาสตร์ล้างตา ในขณะที่เผชิญแผ่นดินไหวอีกแฉในยุโรปในเวลาวิกฤตอันยิ่งใหญ่ โดย excavating ภาพตามความเป็นจริงมากแฉก่อนเขา กับสถานะของโลกเขารู้ว่าการรื้อถอนหน้าตาตัวเองมาก เบนจามินร็อกเราเพื่อปรับปรุงกำลังการผลิต representational ของศิลปะ เขาตีความนวนิยายของยืนติดรูปเคลื่อนไหวระหว่างองค์ประกอบของ Klee กับนิพจน์ตกใจในดวงตาของมัน เป็น "ทูตประวัติ เท้าปรักหักพังทำลายทันสมัยถึงประเทศใหม่ ยังคง เป็นภาพที่สดใส ถ้า ไม่จำเป็น สำหรับรูปภาพจริงประกอบด้วยอะไรและภาพที่ลงทะเบียน แต่ สำหรับวิธีเบนจามินนำเน้นว่างานศิลปะสามารถท้าทายเราอีกมากและนอกเหนือ จากลักษณะธรรมดาของสิ่ง Ruptures ที่ล้อมรอบ และมีคุณภาพมากมายทั่วทุกมุมของภูมิทัศน์โลกวันนี้ เรียกคืนเศษ evanescent ของหายนะทางก่อนหน้านี้ที่ชั้นที่เท้าของทูตประวัติโนวัส Angelus สามารถ disquiet ปัจจุบันเวลาของเราจะถูก grasped, comprehensible กล่าวถึง และพูดชัดแจ้ง ในช่วงศตวรรษที่สอง รัศมีการเปลี่ยน – จากอุตสาหกรรมเพื่อความทันสมัยอุตสาหกรรมหลัง เทคโนโลยีเพื่อความทันสมัยดิจิตอล ย้ายโดยรวมการเคลื่อนไหวมวลชน ภัยสิ่งแวดล้อม และความขัดแย้ง genocidal ความสับสนวุ่นวาย และ สัญญา – ได้ทำเรื่องที่น่าสนใจสำหรับศิลปิน นักเขียน ภาพยนตร์ นักแสดง คีตกวี นักดนตรี ฯลฯ กรณีนี้จะเห็นได้ชัดไม่น้อยวันนี้ จึง มีการรับรู้นี้ว่า ใน 2015 ดิอินเตอร์เนชั่นแนลเอ็กซิบิชั่นของ ลา Biennale งานเวเนเซียเสนอโครงการเพื่อรองรับการประเมินความสดของความสัมพันธ์ของศิลปะและศิลปินสถานะปัจจุบันของสิ่งที่แผนล่วงหน้าทั้งหมดของโลก นิทรรศการ: รัฐสภาของฟอร์มมากกว่าหนึ่งคัดสรรรูปแบบที่รวบรวม และ encapsulates หลากหลายรูปแบบและแนวทางปฏิบัติในหนึ่งรวมของการมองเห็น ในอนาคตของโลกทั้งหมดได้รับแจ้งจากชั้นกรองอินเตอร์เซกกัน ตัวกรองเหล่านี้เป็นกลุ่มของพารามิเตอร์ที่ circumscribe ความคิดหลาย ซึ่งจะสัมผัสตามจินตนาการ และตระหนักถึงความหลากหลายของแนวทางปฏิบัติ ใน 2015 นิทรรศการศิลปะงานของนานาชาติ – ลา Biennale ดิเวเนเซียจะใช้วิถีประวัติศาสตร์ของ Biennale เอง ช่วงเวลาของการดำรงอยู่ของหนึ่งร้อย และยี่สิบปี เป็นตัวกรองซึ่งถึงปัจจุบัน "สถานะของสิ่ง" และ "ลักษณะของสิ่งต่างๆ" ในอนาคตทั้งหมดของโลกจะใช้อยู่ "สถานะของสิ่งที่" เป็นพื้นสำหรับความหนาแน่น สโมสร และเชิงบุกเบิกโครงการที่จะตั้งอยู่ในเขต dialectical อ้างอิงและสาขาวิชาศิลปะ นี่คือคำถามหลักที่จะก่อให้เกิดนิทรรศการ: วิธี สามารถศิลปิน thinkers นักเขียน คีตกวี เต้น นักร้อง นักดนตรี ผ่านทางรูปภาพ วัตถุ คำ เคลื่อนไหว การกระทำ เนื้อเพลง เสียงนำชนในกิจการของการมอง ฟัง ตอบสนอง เสน่ห์ พูดเพื่อให้ความรู้สึกของแรงกระเพื่อมปัจจุบัน กระทำวัสดุ สัญลักษณ์ หรือความงาม การเมือง หรือสังคมใดจะผลิตในฟิลด์นี้ dialectical อ้างอิงเพื่อให้รูปร่างมีการจัดนิทรรศการซึ่งไม่ยอมเข้าภายในขอบเขตของรูปแบบแสดงผลปกติ ในทั้งหมดของโลกในอนาคต ภัณฑารักษ์เอง ศิลปิน นักเคลื่อนไหว สาธารณะ และผู้ให้การสนับสนุนทุกชนิดจะปรากฏเป็นพระเอกในข่าวเปิดโครงการเซ็นทรัลมีตัวกรองแต่ละวางซ้อนอยู่บนอีก ในชุดของ rescensions นิทรรศการศิลปะงานของนานาชาติ – ลา Biennale ดิเวเนเซียจะไปคุ้ยความจริงสากลร่วมสมัยเป็นหนึ่งเองก็คง ปรับปรุง recalibration, motility ขยับรูปร่าง รับความจริง นำเสนอในอนาคตทั้งหมดของโลกจะเล่นให้รัฐสภาของฟอร์มที่มีข่าว และ episodic แฉจะสากลทั่วไปในขอบเขต ของโครงการได้แนวคิดของนิทรรศการนี้เป็นระยะที่จะสำรวจประวัติศาสตร์ และประวัติศาสตร์ทวนโครงการ ภายในกรอบนี้ รูปแบบของนิทรรศการงานจะชวน และข้อเสนอใหม่ของสิทธิ์การใช้งานและทำให้รู้สึกโดยเฉพาะ โดยเชิญศิลปิน ภาพยนตร์ เต้น นักแสดง คีตกวี และผู้เขียนทำงานแยกกัน หรือร่วมสำหรับ Biennale ศิลปะงาน โครงการเหล่านี้ การงาน และ เสียง เช่นวงออเครสต้าร์จะครอบครองพื้นที่ของ Biennale ลา และครอบครองก่อนเวลาและความคิดของประชาชน ตัวกรอง:Liveness: ในระยะเวลาที่มหากาพย์ในการค้นหาภาษาและวิธีการจัดแสดงนิทรรศการศิลปะงาน เราได้จับคู่ในลักษณะของนิทรรศการเป็นพื้นฐานภาพ somatic ฟัง และบรรยายเหตุการณ์ ทำ เราขอวิธีแสดงนิทรรศการขนาดและขอบเขตของ Biennale ศิลปะนานาชาติงานสามารถจัดการรูปแบบ และฟื้นฟู ด้วยศักยภาพของการผลิตชั่วคราว ในการค้นหานี้ แนวคิดของ liveness และมหากาพย์ระยะเวลาให้บริการวัตถุประสงค์เสริมสอง: จะแนะนำความคิดที่ว่าในอนาคตของโลกทั้งหมดทั้งพื้นที่ และขมับยามที่สมบูรณ์คืบ โครงสร้าง โดยตรรกะของการแฉ โปรแกรมเหตุการณ์ที่สามารถพบที่ liveness และแสดงผล มันจะเป็น dramatization พื้นที่ของนิทรรศการเป็นเหตุการณ์สดแบบต่อเนื่อง unfolding และ unceasing ทำให้ในอนาคตของโลกทั้งหมดจะเรียกใช้งานที่มีอยู่ ที่มีอยู่แต่ยังเชิญผลงานที่จะถูกรับรู้โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับ di นานาชาติศิลปะนิทรรศการของลา Biennale งาน เวเนเซีย สวนโรคตัวกรองนี้ ในการ Giardini และ ศาลากลาง Corderie จิอาร์ดิโนเดลเล Vergini ในการ Arsenale และเลือกพื้นที่ในเวนิส ใช้เวลาดินทางประวัติศาสตร์ของลา Biennale ใน Giardini ที่เป็นอุปมัยผ่านปัจจุบัน "รัฐสิ่ง ที่ได้แก่โครงสร้างชุมชนที่แพร่หลายของโรค geopolitics โลก สิ่งแวดล้อม และเศรษฐศาสตร์ แนวคิดดั้งเดิมของ deri สวน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทั้งหมดของโลกฟิวเจอร์ภาพวาด Klee ชื่อ Angelus Novus แสดงให้เห็นทูตสวรรค์มองราวกับว่าเขากำลังจะย้ายออกไปจากสิ่งที่เขาเป็นมั่นเหมาะใคร่ครวญ ดวงตาของเขากำลังจ้องมองปากของเขาเปิดปีกของเขามีการแพร่กระจาย นี่คือวิธีการหนึ่งที่ทูตสวรรค์ของภาพประวัติศาสตร์ ใบหน้าของเขาจะหันไปทางที่ผ่านมา ในกรณีที่เรารับรู้โซ่ของเหตุการณ์ที่เขาเห็นภัยพิบัติหนึ่งเดียวที่ช่วยให้ซากปรักหักพังซ้อนอยู่บนซากปรักหักพังและพุ่งในด้านหน้าของเท้าของเขา ทูตสวรรค์ต้องการเข้าพัก, ปลุกคนตายและทำให้ทั้งสิ่งที่ได้รับซึ่งได้ถูกทุบ แต่พายุจะพัดมาจากสวรรค์; จะได้ถูกจับในปีกของเขาด้วยความรุนแรงเช่นนั้นทูตสวรรค์ไม่สามารถปิดพวกเขา พายุต้านทานผลักดันเขาไปสู่อนาคตที่หลังของเขาจะถูกเปิดในขณะที่กองเศษก่อนที่เขาเติบโตขึ้นฟ้า พายุลูกนี้คือสิ่งที่เราเรียกว่าความคืบหน้า. วอลเตอร์เบนจามิน, วิทยานิพนธ์ในปรัชญาประวัติศาสตร์รัฐของสิ่งต่าง ๆในเดือนพฤษภาคมปี 2015 หนึ่งร้อยยี่สิบปีหลังจากนิทรรศการศิลปะครั้งแรกในนิทรรศการศิลปะนานาชาติ Biennale di ลาเวเนเซียจะแฉอีกครั้ง Giardini, พื้นที่ทางประวัติศาสตร์ที่เหตุการณ์แรกที่เกิดขึ้นในปี 1895 เมื่อนิทรรศการครั้งแรกที่เปิดตัวไม่มีศาลาแห่งชาติ อาคารจัดแสดงนิทรรศการถาวรที่มีอยู่ในขณะที่เป็นโครงสร้างสุสานของพาวิลเลี่ยนกลางที่มีคอลัมน์นีโอคลาสสิกและชัยชนะปีกสูงตระหง่านอยู่บนยอดจั่ว ศาลาแห่งชาติจะมาถึงสิบสองปีต่อมากับพาวิลเลี่ยนเบลเยียมในปี 1907 ตามด้วยคนอื่น ๆ ในหลายปีต่อเนื่องเพื่อที่จะยืนอยู่ในปัจจุบันที่เกือบ 95 พาวิลเลียน การขยายตัวของพาวิลเลี่ยนใน Giardini ถึงสามสิบอาคารนิทรรศการการออกแบบในรูปแบบสถาปัตยกรรมต่างๆและกระเด็นศาลาเหล่านั้นไม่สามารถที่จะรักษาความปลอดภัยของพล็อตใน Giardini ที่เหมาะสมในพื้นที่ที่แตกต่างกันของเมืองและพื้นที่ Arsenale ที่เป็นพยานถึงเสน่ห์ของแน่นอน สมัยนี้ส่วนใหญ่ของรูปแบบการจัดแสดงนิทรรศการที่ทุ่มเทให้กับการแสดงแห่งชาติ ที่อยู่ติดกับศาลาแห่งชาติ bourgeoning เป็นนิทรรศการระดับนานาชาติที่ไม่ใช่ชาติใน Giardini และ Arsenale. ตั้งแต่ฉบับพิมพ์ครั้งแรกในปี 1895 นิทรรศการศิลปะภาพของลา Biennale di Venezia มีชีวิตอยู่ที่บรรจบกันของการเปลี่ยนแปลงทางสังคมและการเมืองจำนวนมากและแตกประวัติศาสตร์ที่รุนแรง ข้ามด้านของศิลปะวัฒนธรรม, การเมือง, เทคโนโลยีและเศรษฐศาสตร์ ก่อตั้งขึ้นในปี 1893 สถาบันการศึกษาของลา Biennale di Venezia มาถึงบนเวทีโลกในช่วงเวลาที่มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์ที่สำคัญที่จุดเมื่อกองกำลังของความทันสมัยอุตสาหกรรมเงินทุนเทคโนโลยีที่โผล่ออกมากลายเป็นเมืองและระบอบการปกครองอาณานิคมมามีแผนที่โลกและการเขียนกฎ อำนาจอธิปไตย ที่มาพร้อมกับการพัฒนาเหล่านี้ได้รับการเคลื่อนไหวหลายจากแรงงานกับการเคลื่อนไหวของผู้หญิง; ต่อต้านอาณานิคมกับการเคลื่อนไหวสิทธิมนุษยชน ฯลฯหนึ่งร้อยปีหลังจากที่นัดแรกของสงครามโลกครั้งที่หนึ่งถูกไล่ออกในปี 1914 เจ็ดสิบห้าปีหลังจากที่จุดเริ่มต้นของสงครามโลกครั้งที่สองในปี 1939, ภูมิทัศน์ทั่วโลกอีกครั้งและแตกอยู่ ในความระส่ำระสายแผลเป็นจากความวุ่นวายรุนแรงตื่นตระหนกโดยภูตผีของวิกฤตเศรษฐกิจและผีไวรัสแบ่งแยกการเมืองและภัยพิบัติด้านมนุษยธรรมในทะเลสูงทะเลทรายและชายแดนเป็นผู้อพยพลี้ภัยและประชาชนหมดหวังหาที่หลบภัยในดินแดนที่ดูเหมือนจะสงบและความเจริญรุ่งเรือง . ทุกอย่างใดอย่างหนึ่งจะเปลี่ยนวิกฤตใหม่, ความไม่แน่นอนและความไม่มั่นคงลึกทั่วทุกภูมิภาคของโลกดูเหมือนจะกระโดดลงในมุมมอง. สำรวจเหล่านี้เหตุการณ์มหากาพย์จากจุดชมวิวของความไม่สงบในปัจจุบันที่ขจรขจายเวลาของเราคนหนึ่งรู้สึกว่าถ้าเรียกโดยพอลภาพวาด Klee ของน่าเสียดาย Novus ขอบคุณที่นักปรัชญาและวัฒนธรรมวิจารณ์เบนจามินวอลเตอร์ที่ซื้อการทำงานในปี 1921, ภาพวาดได้รับชนิดของสถานะของศาสนาของทิพย์เกินกว่าการเป็นตัวแทนที่แท้จริงของมัน เบนจามินเห็นในรูปของ Klee สิ่งที่ในความเป็นจริงไม่ได้ลงทะเบียนหรือทาสีแม้จะอยู่ในมัน แต่น่าเสียดายที่เขาอ่าน Novus allegorically เห็นภาพด้วยตาของประวัติศาสตร์ที่ชัดเจนในขณะที่หันหน้าไปทางอื่นแฉภัยพิบัติในยุโรปในช่วงเวลาของวิกฤตอันยิ่งใหญ่ โดยขุดภาพวาดเป็นความเป็นจริงแฉมากก่อนที่เขากับรัฐของโลกเขารู้ว่าถูกรื้อถอนก่อนที่ตาขวาของเขาเองมากเบนจามินบังคับให้เราปรับประมาณการกำลังการผลิตดำเนินการของศิลปะ การตีความนวนิยายของเขารูปที่ติดภาพเคลื่อนไหวที่ยืนอยู่ตรงกลางขององค์ประกอบของ Klee ที่มีการแสดงออกตกใจในสายตาของตนในฐานะ "ทูตสวรรค์ของประวัติศาสตร์" ที่มีฟุตซากปรักหักพังของการทำลายที่ทันสมัยถึงยอดใหม่ยังคงเป็นภาพที่สดใส ถ้าไม่จำเป็นต้องเป็นสิ่งที่จริงมีภาพและภาพที่จะลงทะเบียน แต่สำหรับวิธีที่เบนจามินนำโฟกัสไปที่วิธีการทำงานของศิลปะสามารถท้าทายที่เราจะเห็นมากขึ้นและเกินกว่าที่การปรากฏตัวของสิ่งที่น่าเบื่อ. แตกที่ล้อมรอบและดาษดื่น รอบมุมของภูมิทัศน์ทั่วโลกทุกวันจำได้เลือนหายไปเศษของหายนะก่อนหน้านี้กองที่เท้าของทูตสวรรค์ของประวัติศาสตร์ใน Angelus Novus วิธีการความไม่สงบในปัจจุบันของเวลาของเราจะได้รับการลงโทษอย่างถูกต้องทำให้เข้าใจได้ตรวจสอบและก้อง? ในช่วงสองศตวรรษที่ผ่านมาการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรง - จากอุตสาหกรรมที่จะโพสต์โมเดิร์นอุตสาหกรรม เทคโนโลยีเพื่อความทันสมัยดิจิตอล การอพยพเคลื่อนย้ายไปยังมวลภัยพิบัติด้านสิ่งแวดล้อมและความขัดแย้งฆ่าล้างเผ่าพันธุ์, ความสับสนวุ่นวายและสัญญา - ได้ทำเรื่องที่น่าสนใจสำหรับศิลปิน, นักเขียน, ผู้สร้างภาพยนตร์, นักแสดง, นักแต่งเพลง, นักดนตรี ฯลฯสถานการณ์นี้ไม่น้อยที่เห็นได้ชัดในวันนี้ มันขึ้นอยู่กับการรับรู้ว่าในปี 2015 นี้แสดงสินค้านานาชาติ 56 ของลา Biennale di Venezia เสนอฟิวเจอร์สทั้งหมดของโลกโครงการที่ทุ่มเทให้กับการประเมินความสดใหม่ของความสัมพันธ์ของศิลปะและศิลปินที่จะถึงสถานะปัจจุบันของสิ่งที่. นิทรรศการรัฐสภารูปแบบมากกว่ารูปแบบหนึ่งที่เสริมสร้างและรวบรวมความสุนทรีย์รูปแบบที่หลากหลายและการปฏิบัติที่เป็นหนึ่งในสนามปึกแผ่นของวิสัยทัศน์ทั้งหมดฟิวเจอร์สของโลกที่ได้รับแจ้งจากชั้นของตัดตัวกรอง ตัวกรองเหล่านี้เป็นกลุ่มของพารามิเตอร์ที่ จำกัด วงความคิดหลายที่จะได้รับการสัมผัสกับทั้งจินตนาการและตระหนักถึงความหลากหลายของการปฏิบัติ ในปี 2015 นิทรรศการศิลปะนานาชาติครั้งที่ 56 - ลา Biennale di Venezia จะใช้วิถีทางประวัติศาสตร์ของ Biennale ตัวเองในช่วงหนึ่งร้อยยี่สิบปีที่ดำรงอยู่ในฐานะที่เป็นตัวกรองผ่านทางที่จะสะท้อนให้เห็นถึงทั้งในปัจจุบัน "รัฐของสิ่งที่ "และ" การปรากฏตัวของสิ่งที่ " ทั้งหมดฟิวเจอร์สของโลกจะใช้เวลาที่มีอยู่ "รัฐของสิ่งที่" เป็นดินสำหรับหนาแน่นของกระสับกระส่ายและโครงการสำรวจว่าจะตั้งอยู่ในเขตวิภาษของการอ้างอิงและสาขาวิชาศิลปะ คำถามหลักนิทรรศการจะก่อให้เกิดคือ: วิธีสามารถศิลปินนักคิดนักเขียนนักแต่งเพลง, นักออกแบบท่าเต้น, นักร้องและนักดนตรีผ่านภาพวัตถุคำเคลื่อนไหวการกระทำเนื้อเพลง, เสียงประชาชนนำมารวมกันในการกระทำของการมองการฟัง การตอบสนองที่มีส่วนร่วมพูดเพื่อที่จะทำให้ความรู้สึกของการเปลี่ยนแปลงขนาดใหญ่ในปัจจุบัน? วัสดุอะไรสัญลักษณ์ความงามหรือการกระทำทางการเมืองหรือทางสังคมจะมีการผลิตในสาขาวิภาษของการอ้างอิงนี้เพื่อให้รูปร่างนิทรรศการซึ่งปฏิเสธที่คุมขังอยู่ภายในขอบเขตของรูปแบบการแสดงผลแบบเดิมหรือไม่ ในทุกฟิวเจอร์สของโลกผู้ปกครองตัวเองพร้อมกับศิลปินที่เรียกร้องของประชาชนและผู้ร่วมสมทบทุกชนิดจะปรากฏเป็นตัวละครเอกเป็นศูนย์กลางในการประสานการเปิดของโครงการ. กับแต่ละกรองทับที่อื่น ๆ ในชุดของ rescensions , 56 นิทรรศการศิลปะนานาชาติ - ลา Biennale di Venezia จะเจาะลึกความเป็นจริงในปัจจุบันทั่วโลกเป็นหนึ่งในองค์กรอย่างต่อเนื่องปรับ recalibration, การเคลื่อนที่, รูปร่างขยับ ให้ความจริงนี้นำเสนอทั้งหมดฟิวเจอร์สของโลกจะเป็นเจ้าภาพรัฐสภาที่มีรูปแบบการประสานและหลักการแฉจะเป็นวงกว้างทั่วโลกอยู่ในขอบเขต ที่เป็นแกนหลักของโครงการที่เป็นความคิดของการจัดนิทรรศการเป็นขั้นตอนที่ทางประวัติศาสตร์และโครงการเคาน์เตอร์ประวัติศาสตร์จะได้รับการสำรวจ ภายในกรอบนี้ในแง่ของการแสดงนิทรรศการ 56 จะเรียกร้องและสิทธิพิเศษข้อเสนอใหม่และผลงานคิดโดยเฉพาะเชิญศิลปินผู้สร้างภาพยนตร์นักออกแบบท่าเต้น, นักแสดง, นักแต่งเพลงและนักเขียนที่จะทำงานอย่างใดอย่างหนึ่งเป็นรายบุคคลหรือในการทำงานร่วมกันสำหรับศิลปะ Biennale 56 โครงการเหล่านี้ทำงานและเสียงเช่นวงออเคสตราจะครอบครองพื้นที่ของ La Biennale และ pre-ครอบครองเวลาและความคิดของประชาชน. กรองข้อมูล: คงอยู่: ในระยะเวลามหากาพย์ในการค้นหาสำหรับภาษาและวิธีการในการจัดนิทรรศการ นิทรรศการศิลปกรรมครั้งที่ 56 เราได้ตั้งรกรากอยู่ในลักษณะของการจัดนิทรรศการเป็นพื้นฐานภาพร่างกาย, เกี่ยวกับหูและเหตุการณ์การเล่าเรื่อง ดังนั้นในการทำเราถามว่าการจัดนิทรรศการขนาดและขอบเขตของศิลปะนานาชาติ Biennale 56 สามารถอยู่รูปแบบและฟื้นฟูด้วยศักยภาพของกำลังการผลิตชั่วคราวของ ในการนี้การค้นหาแนวคิดของการคงอยู่และระยะเวลามหากาพย์จุดประสงค์สองอย่างสมบูรณ์พวกเขาแสดงให้เห็นความคิดที่ว่าทุกฟิวเจอร์สของโลกที่เป็นทั้งการประกาศพื้นที่และเวลาที่ไม่สมบูรณ์อย่างไม่ลดละโครงสร้างโดยตรรกะของการแฉโปรแกรมของเหตุการณ์ที่อาจจะเป็น ประสบการณ์ที่จุดตัดของคงอยู่และการแสดง มันจะเกินจริงของพื้นที่ของการจัดนิทรรศการเป็นอย่างต่อเนื่องแฉและการถ่ายทอดสดตลอด ในการทำเช่นทั้งหมดฟิวเจอร์สของโลกจะเปิดใช้งานที่มีอยู่แล้ว แต่ยังเชิญชวนให้ผู้มีส่วนร่วมที่จะรับรู้เฉพาะอย่างยิ่งสำหรับศิลปะนานาชาติครั้งที่ 56 นิทรรศการลา Biennale di Venezia. การ์เด้นของความผิดปกติของตัวกรองนี้ตั้งอยู่ใน Giardini และเซ็นทรัลพาวิลเลี่ยน Corderie, Giardino delle เวอร์จินใน Arsenale และพื้นที่ที่เลือกในเวนิส, ใช้พื้นดินทางประวัติศาสตร์ของลา Biennale ใน Giardini เป็นอุปมาผ่านทางที่จะสำรวจในปัจจุบัน "รัฐของสิ่งที่" คือโครงสร้างที่แพร่หลายของโรคในการเมืองโลก สภาพแวดล้อมและเศรษฐกิจ แนวคิดเดิมของ deri สวน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทั้งหมดของโลกในอนาคต

คลีภาพวาดชื่อ Angelus ก็แสดงเป็นนางฟ้าดูราวกับว่าเขากำลังจะย้ายไปจากสิ่งที่เขาไม่ไหวติงใคร่ครวญ . ดวงตาของเขาจ้องมอง ปากเปิด ปีกของมันแพร่กระจาย นี้เป็นวิธีการหนึ่งที่ภาพนางฟ้าของประวัติศาสตร์ หน้าของเขาหันไปทางที่ผ่านมา ที่เรารับรู้ในห่วงโซ่ของเหตุการณ์เขาเห็นเดียวหายนะซึ่งเก็บซากปรักหักพังบนกองซากปรักหักพังและโยนมันในด้านหน้าของเท้าของเขา เทวดาต้องการพัก ปลุกคนตาย ให้ทั้งสิ่งที่ได้รับซึ่งได้ถูกทุบ แต่พายุจะพัดจากสวรรค์ มันได้จับปีกกับความรุนแรงดังกล่าวว่า เทวดาที่ไม่สามารถปิดได้พายุขับเคลื่อนอย่างเขาไปในอนาคต ซึ่งหลังเปิด ในขณะที่กองเศษก่อนที่เขาเติบโตขึ้นฟ้า . พายุนี้เป็นสิ่งที่เราเรียกความคืบหน้า .
วอลเตอร์ เบนจามิน วิทยานิพนธ์ในปรัชญาประวัติศาสตร์

สภาพสิ่ง
พฤษภาคม 2015 , หนึ่งร้อย และยี่สิบปีหลังจากนิทรรศการศิลปะของมันก่อนนิทรรศการศิลปะนานาชาติของ La Biennale di Venezia จะแฉอีกครั้งในจิ ดินี่ , ประวัติศาสตร์บริเวณที่เหตุการณ์แรกเกิดขึ้นในปี 1895 เมื่อนิทรรศการแรกเปิดไม่มีศาลาแห่งชาติ อาคารนิทรรศการถาวรเท่านั้นที่อยู่ในเวลาเป็นโครงสร้างหลุมฝังศพของศาลากลางคอลัมน์ของนีโอคลาสสิกและปีกแห่งชัยชนะอันสูงตระหง่านบนหน้าบัน . ศาลาแห่งชาติจะมาถึงสิบสองปีต่อมากับศาลาเบลเยี่ยม ใน 1907 , ตามด้วยคนอื่น ๆ หลายปีต่อเนื่องที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เกือบเก้าสิบห้าศาลา การขยายตัวของศาลาในจิ ดินี่สามสิบนิทรรศการการออกแบบอาคารในรูปแบบสถาปัตยกรรมต่าง ๆและการล้นของศาลานั้นไม่สามารถรักษาความปลอดภัยพล็อตในจิ ดินี่เหมาะสมในพื้นที่ต่างๆของเมืองและพื้นที่อาร์ซีนาเลพิสูจน์เสน่ห์ , ดอกนี้ส่วนใหญ่ที่คลาดเคลื่อนเรื่องเวลาแบบนิทรรศการทุ่มเทให้กับการเป็นตัวแทนของชาติ ติดกับ bourgeoning ศาลาแห่งชาติเป็นงานแสดงสินค้านานาชาติไม่แห่งชาติในจิ ดินี่ และ อาร์ซีนาเล

ตั้งแต่รุ่นแรกใน 1895 , ทัศนศิลป์นิทรรศการ La Biennale di Venezia มี อยู่ที่จุดบรรจบของสังคมการเมืองและการเปลี่ยนแปลงทางประวัติศาสตร์มากมาย แตกราก ในด้านศิลปะ วัฒนธรรม การเมือง เทคโนโลยี และเศรษฐศาสตร์ ก่อตั้งขึ้นในปี 1893 สถาบันลา Biennale di Venezia มาถึงบนเวทีโลกที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ช่วงที่จุดเมื่อกองกำลังของอุตสาหกรรมสมัยใหม่ ทุนฉุกเฉินเทคโนโลยี ความเป็นเมือง และระบอบอาณานิคมและ remaking แผนที่โลกและเขียนใหม่กฎของอธิปไตย กับการพัฒนาเหล่านี้มีการเคลื่อนไหวมวลชนหลาย : จากแรงงานในการเคลื่อนไหวต่อต้านอาณานิคมของผู้หญิง ; การเคลื่อนไหวสิทธิพลเมือง ฯลฯ

หนึ่งร้อยปีหลังจากนัดแรกของสงครามโลกครั้งที่แรกถูกไล่ออกในปี 1914 และเจ็ดสิบห้าปีหลังจากการเริ่มต้นของสงครามโลกครั้งที่สองใน 2482 , ภูมิทัศน์ทั่วโลกอีกครั้งอยู่แตก และ กัน เคยเกลียดความวุ่นวายรุนแรง ตกใจโดยวิญญาณของวิกฤตเศรษฐกิจและไวรัสนรก การเมืองแบ่งแยกและภัยพิบัติด้านมนุษยธรรมใน ทะเลสูงทะเลทรายBorderlands และเป็นผู้อพยพ ผู้ลี้ภัย และความปรารถนาของประชาชนที่ศูนย์อพยพที่ดูเหมือนจะสงบและเจริญรุ่งเรืองในดินแดน ทุกที่เปลี่ยนวิกฤต ความไม่แน่นอน และความไม่มั่นคงลึกใหม่ทั่วทุกภูมิภาคของโลกดูเหมือนจะกระโดดเข้าไปดู

เพื่อสำรวจเหตุการณ์มหากาพย์เหล่านี้จากจุด vantage ของกระแสความไม่สงบที่ขจรขจายเวลาของเราหนึ่งรู้สึกว่าถ้าเรียกโดย Paul Klee Angelus ภาพวาดรำพึง . ขอบคุณ นักปรัชญา และนักวิจารณ์ด้านวัฒนธรรม วอลเตอร์ เบนจามิน ใครซื้องานใน 1921 ภาพเขียนได้รับชนิดของลัทธิตาทิพย์เกินสถานะของการเป็นตัวแทนที่แท้จริงของ เบนจามิน เห็นในรูปคลี เป็นสิ่งที่ในความเป็นจริง ไม่ได้จดทะเบียน หรือแม้แต่วาดมัน แทนที่เขาจะอ่านก็ allegorically Angelus ,เห็นรูปด้วยตาประวัติศาสตร์ชัดเจนในขณะที่หันหน้าไปทางอื่นภัยพิบัติเกิดขึ้นในยุโรป ในช่วงเวลาของวิกฤตอันยิ่งใหญ่ โดยขุดภาพวาดเป็นความเป็นจริง unfolding ก่อนที่เขา กับสภาพของโลกที่เขารู้จัก ถูกรื้อ ก่อนที่ตาขวาของตัวเองมากของเขา , เบนจามิน บังคับให้เราแก้ไขความสามารถการเป็นตัวแทนของศิลปะการตีความนวนิยายของเขาของภาพเคลื่อนไหวรูปติดยืนอยู่ตรงกลางของคลี เป็นองค์ประกอบ ด้วยสีหน้าตกใจ ในดวงตาของมัน เป็น " เทวดาของประวัติศาสตร์ " ใครเท้าซากทำลายสมัยใหม่ถึงยอดเขาใหม่ ยังคงเป็นภาพที่สดใส ถ้าไม่จำเป็นอะไร ภาพที่มีจริงและรูปภาพที่ลงทะเบียนแต่สำหรับวิธีที่เบนจามินพาโฟกัสไปอย่างไรงานศิลปะสามารถท้าทายให้เราเห็นมากไปกว่าหน้าตาธรรมดาๆ ของสิ่งต่างๆ

และแตกอยู่ดาษดื่นทั่วทุกมุมของภูมิทัศน์ทั่วโลกวันนี้จำเศษอย่างรวดเร็วก่อนหายนะกองที่เท้าของทูตสวรรค์ของประวัติศาสตร์ใน Angelus รำพึง .ทำไมความไม่สงบในปัจจุบัน ของเวลาของเรา ถูกลงโทษให้เข้าใจ ตรวจสอบ และ ก้อง ? ผ่านหลักสูตรของเมื่อสองศตวรรษ การเปลี่ยนแปลงที่รุนแรง และจากอุตสาหกรรมการโพสต์สมัยใหม่อุตสาหกรรม เทคโนโลยีดิจิตอลสมัยใหม่ ; การเคลื่อนย้ายมวลมวล ภัยสิ่งแวดล้อมและ genocidal ความขัดแย้ง ,