- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
So far I have been able to quote fr
So far I have been able to quote from the reports which I have forwarded during these early days to Sherlock Holmes. Now, however, I have arrived at a point in my narrative where I am compelled to abandon this method and to trust once more to my recollections, aided by the diary which I kept at the time. A few extracts from the latter will carry me on to those scenes which are indelibly fixed in every detail upon my memory. I proceed, then, from the morning which followed our abortive chase of the convict and our other strange experiences upon the moor.
October 16th. A dull and foggy day with a drizzle of rain. The house is banked in with rolling clouds, which rise now and then to show the dreary curves of the moor, with thin, silver veins upon the sides of the hills, and the distant boulders gleaming where the light strikes upon their wet faces. It is melancholy outside and in. The baronet is in a black reaction after the excitements of the night. I am conscious myself of a weight at my heart and a feeling of impending danger—ever present danger, which is the more terrible because I am unable to define it.
And have I not cause for such a feeling? Consider the long sequence of incidents which have all pointed to some sinister influence which is at work around us. There is the death of the last occupant of the Hall, fulfilling so exactly the conditions of the family legend, and there are the repeated reports from peasants of the appearance of a strange creature upon the moor. Twice I have with my own ears heard the sound which resembled the distant baying of a hound. It is incredible, impossible, that it should really be outside the ordinary laws of nature. A spectral hound which leaves material footmarks and fills the air with its howling is surely not to be thought of. Stapleton may fall in with such a superstition, and Mortimer also, but if I have one quality upon earth it is common sense, and nothing will persuade me to believe in such a thing. To do so would be to descend to the level of these poor peasants, who are not content with a mere fiend dog but must needs describe him with hell-fire shooting from his mouth and eyes. Holmes would not listen to such fancies, and I am his agent. But facts are facts, and I have twice heard this crying upon the moor. Suppose that there were really some huge hound loose upon it; that would go far to explain everything. But where could such a hound lie concealed, where did it get its food, where did it come from, how was it that no one saw it by day? It must be confessed that the natural explanation offers almost as many difficulties as the other. And always, apart from the hound, there is the fact of the human agency in London, the man in the cab, and the letter which warned Sir Henry against the moor. This at least was real, but it might have been the work of a protecting friend as easily as of an enemy. Where is that friend or enemy now? Has he remained in London, or has he followed us down here? Could he—could he be the stranger whom I saw upon the tor?
It is true that I have had only the one glance at him, and yet there are some things to which I am ready to swear. He is no one whom I have seen down here, and I have now met all the neighbours. The figure was far taller than that of Stapleton, far thinner than that of Frankland. Barrymore it might possibly have been, but we had left him behind us, and I am certain that he could not have followed us. A stranger then is still dogging us, just as a stranger dogged us in London. We have never shaken him off. If I could lay my hands upon that man, then at last we might find ourselves at the end of all our difficulties. To this one purpose I must now devote all my energies.
My first impulse was to tell Sir Henry all my plans. My second and wisest one is to play my own game and speak as little as possible to anyone. He is silent and distrait. His nerves have been strangely shaken by that sound upon the moor. I will say nothing to add to his anxieties, but I will take my own steps to attain my own end.
We had a small scene this morning after breakfast. Barrymore asked leave to speak with Sir Henry, and they were closeted in his study some little time. Sitting in the billiard-room I more than once heard the sound of voices raised, and I had a pretty good idea what the point was which was under discussion. After a time the baronet opened his door and called for me. "Barrymore considers that he has a grievance," he said. "He thinks that it was unfair on our part to hunt his brother-in-law down when he, of his own free will, had told us the secret."
The butler was standing very pale but very collected before us.
"I may have spoken too warmly, sir," said he, "and if I have, I am sure that I beg your pardon. At the same time, I was very much surprised when I heard you two gentlemen come back this morning and learned that you had been chasing Selden. The poor fellow has enough to fight against without my putting more upon his track."
"If you had told us of your own free will it would have been a different thing," said the baronet, "you only told us, or rather your wife only told us, when it was forced from you and you could not help yourself."
"I didn't think you would have taken advantage of it, Sir Henry—indeed I didn't."
"The man is a public danger. There are lonely houses scattered over the moor, and he is a fellow who would stick at nothing. You only want to get a glimpse of his face to see that. Look at Mr. Stapleton's house, for example, with no one but himself to defend it. There's no safety for anyone until he is under lock and key."
"He'll break into no house, sir. I give you my solemn word upon that. But he will never trouble anyone in this country again. I assure you, Sir Henry, that in a very few days the necessary arrangements will have been made and he will be on his way to South America. For God's sake, sir, I beg of you not to let the police know that he is still on the moor. They have given up the chase there, and he can lie quiet until the ship is ready for him. You can't tell on him without getting my wife and me into trouble. I beg you, sir, to say nothing to the police."
"What do you say, Watson?"
I shrugged my shoulders. "If he were safely out of the country it would relieve the tax-payer of a burden."
"But how about the chance of his holding someone up before he goes?"
"He would not do anything so mad, sir. We have provided him with all that he can want. To commit a crime would be to show where he was hiding."
"That is true," said Sir Henry. "Well, Barrymore—"
"God bless you, sir, and thank you from my heart! It would have killed my poor wife had he been taken again."
"I guess we are aiding and abetting a felony, Watson? But, after what we have heard I don't feel as if I could give the man up, so there is an end of it. All right, Barrymore, you can go."
With a few broken words of gratitude the man turned, but he hesitated and then came back.
"You've been so kind to us, sir, that I should like to do the best I can for you in return. I know something, Sir Henry, and perhaps I should have said it before, but it was long after the inquest that I found it out. I've never breathed a word about it yet to mortal man. It's about poor Sir Charles's death."
The baronet and I were both upon our feet. "Do you know how he died?"
"No, sir, I don't know that."
"What then?"
"I know why he was at the gate at that hour. It was to meet a woman."
"To meet a woman! He?"
"Yes, sir."
"And the woman's name?"
"I can't give you the name, sir, but I can give you the initials. Her initials were L. L."
"How do you know this, Barrymore?"
"Well, Sir Henry, your uncle had a letter that morning. He had usually a great many letters, for he was a public man and well known for his kind heart, so that everyone who was in trouble was glad to turn to him. But that morning, as it chanced, there was only this one letter, so I took the more notice of it. It was from Coombe Tracey, and it was addressed in a woman's hand."
"Well?"
"Well, sir, I thought no more of the matter, and never would have done had it not been for my wife. Only a few weeks ago she was cleaning out Sir Charles's study—it had never been touched since his death—and she found the ashes of a burned letter in the back of the grate. The greater part of it was charred to pieces, but one little slip, the end of a page, hung together, and the writing could still be read, though it was gray on a black ground. It seemed to us to be a postscript at the end of the letter and it said: 'Please, please, as you are a gentleman, burn this letter, and be at the gate by ten o clock. Beneath it were signed the initials L. L."
"Have you got that slip?"
"No, sir, it crumbled all to bits after we moved it."
"Had Sir Charles received any other letters in the same writing?"
"Well, sir, I took no particular notice of his letters. I should not have noticed this one, only it happened to come alone."
"And you have no idea who L. L. is?"
"No, sir. No more than you have. But I expect if we could lay our hands upon that lady we should know more about Sir Charles's death."
"I cannot understand, Barrymore, how you came to conceal this important information."
"Well, sir, it was immediately after that our own trouble came to us. And then again, sir, we were both of us very fond of Sir Charles, as we well might be considering all that he has done for us. To rake this up couldn't help our poor master, and it's well to go carefully when there's a lady in the case. Even the best of us—"
"You thought it might injure his reputation?"
"Well, sir, I thought no good could come of it. But now you have been kind to us, and I feel as if it would be treating you unfairly not to tell you all that I know about the matter."
"Very good, Barrymore; you can go." When the butler had left us Sir Henry turned to me. "Well, Watson, what do you think of this new light?"
"It seems to leave the darkness rather blacker than before."
October 16th. A dull and foggy day with a drizzle of rain. The house is banked in with rolling clouds, which rise now and then to show the dreary curves of the moor, with thin, silver veins upon the sides of the hills, and the distant boulders gleaming where the light strikes upon their wet faces. It is melancholy outside and in. The baronet is in a black reaction after the excitements of the night. I am conscious myself of a weight at my heart and a feeling of impending danger—ever present danger, which is the more terrible because I am unable to define it.
And have I not cause for such a feeling? Consider the long sequence of incidents which have all pointed to some sinister influence which is at work around us. There is the death of the last occupant of the Hall, fulfilling so exactly the conditions of the family legend, and there are the repeated reports from peasants of the appearance of a strange creature upon the moor. Twice I have with my own ears heard the sound which resembled the distant baying of a hound. It is incredible, impossible, that it should really be outside the ordinary laws of nature. A spectral hound which leaves material footmarks and fills the air with its howling is surely not to be thought of. Stapleton may fall in with such a superstition, and Mortimer also, but if I have one quality upon earth it is common sense, and nothing will persuade me to believe in such a thing. To do so would be to descend to the level of these poor peasants, who are not content with a mere fiend dog but must needs describe him with hell-fire shooting from his mouth and eyes. Holmes would not listen to such fancies, and I am his agent. But facts are facts, and I have twice heard this crying upon the moor. Suppose that there were really some huge hound loose upon it; that would go far to explain everything. But where could such a hound lie concealed, where did it get its food, where did it come from, how was it that no one saw it by day? It must be confessed that the natural explanation offers almost as many difficulties as the other. And always, apart from the hound, there is the fact of the human agency in London, the man in the cab, and the letter which warned Sir Henry against the moor. This at least was real, but it might have been the work of a protecting friend as easily as of an enemy. Where is that friend or enemy now? Has he remained in London, or has he followed us down here? Could he—could he be the stranger whom I saw upon the tor?
It is true that I have had only the one glance at him, and yet there are some things to which I am ready to swear. He is no one whom I have seen down here, and I have now met all the neighbours. The figure was far taller than that of Stapleton, far thinner than that of Frankland. Barrymore it might possibly have been, but we had left him behind us, and I am certain that he could not have followed us. A stranger then is still dogging us, just as a stranger dogged us in London. We have never shaken him off. If I could lay my hands upon that man, then at last we might find ourselves at the end of all our difficulties. To this one purpose I must now devote all my energies.
My first impulse was to tell Sir Henry all my plans. My second and wisest one is to play my own game and speak as little as possible to anyone. He is silent and distrait. His nerves have been strangely shaken by that sound upon the moor. I will say nothing to add to his anxieties, but I will take my own steps to attain my own end.
We had a small scene this morning after breakfast. Barrymore asked leave to speak with Sir Henry, and they were closeted in his study some little time. Sitting in the billiard-room I more than once heard the sound of voices raised, and I had a pretty good idea what the point was which was under discussion. After a time the baronet opened his door and called for me. "Barrymore considers that he has a grievance," he said. "He thinks that it was unfair on our part to hunt his brother-in-law down when he, of his own free will, had told us the secret."
The butler was standing very pale but very collected before us.
"I may have spoken too warmly, sir," said he, "and if I have, I am sure that I beg your pardon. At the same time, I was very much surprised when I heard you two gentlemen come back this morning and learned that you had been chasing Selden. The poor fellow has enough to fight against without my putting more upon his track."
"If you had told us of your own free will it would have been a different thing," said the baronet, "you only told us, or rather your wife only told us, when it was forced from you and you could not help yourself."
"I didn't think you would have taken advantage of it, Sir Henry—indeed I didn't."
"The man is a public danger. There are lonely houses scattered over the moor, and he is a fellow who would stick at nothing. You only want to get a glimpse of his face to see that. Look at Mr. Stapleton's house, for example, with no one but himself to defend it. There's no safety for anyone until he is under lock and key."
"He'll break into no house, sir. I give you my solemn word upon that. But he will never trouble anyone in this country again. I assure you, Sir Henry, that in a very few days the necessary arrangements will have been made and he will be on his way to South America. For God's sake, sir, I beg of you not to let the police know that he is still on the moor. They have given up the chase there, and he can lie quiet until the ship is ready for him. You can't tell on him without getting my wife and me into trouble. I beg you, sir, to say nothing to the police."
"What do you say, Watson?"
I shrugged my shoulders. "If he were safely out of the country it would relieve the tax-payer of a burden."
"But how about the chance of his holding someone up before he goes?"
"He would not do anything so mad, sir. We have provided him with all that he can want. To commit a crime would be to show where he was hiding."
"That is true," said Sir Henry. "Well, Barrymore—"
"God bless you, sir, and thank you from my heart! It would have killed my poor wife had he been taken again."
"I guess we are aiding and abetting a felony, Watson? But, after what we have heard I don't feel as if I could give the man up, so there is an end of it. All right, Barrymore, you can go."
With a few broken words of gratitude the man turned, but he hesitated and then came back.
"You've been so kind to us, sir, that I should like to do the best I can for you in return. I know something, Sir Henry, and perhaps I should have said it before, but it was long after the inquest that I found it out. I've never breathed a word about it yet to mortal man. It's about poor Sir Charles's death."
The baronet and I were both upon our feet. "Do you know how he died?"
"No, sir, I don't know that."
"What then?"
"I know why he was at the gate at that hour. It was to meet a woman."
"To meet a woman! He?"
"Yes, sir."
"And the woman's name?"
"I can't give you the name, sir, but I can give you the initials. Her initials were L. L."
"How do you know this, Barrymore?"
"Well, Sir Henry, your uncle had a letter that morning. He had usually a great many letters, for he was a public man and well known for his kind heart, so that everyone who was in trouble was glad to turn to him. But that morning, as it chanced, there was only this one letter, so I took the more notice of it. It was from Coombe Tracey, and it was addressed in a woman's hand."
"Well?"
"Well, sir, I thought no more of the matter, and never would have done had it not been for my wife. Only a few weeks ago she was cleaning out Sir Charles's study—it had never been touched since his death—and she found the ashes of a burned letter in the back of the grate. The greater part of it was charred to pieces, but one little slip, the end of a page, hung together, and the writing could still be read, though it was gray on a black ground. It seemed to us to be a postscript at the end of the letter and it said: 'Please, please, as you are a gentleman, burn this letter, and be at the gate by ten o clock. Beneath it were signed the initials L. L."
"Have you got that slip?"
"No, sir, it crumbled all to bits after we moved it."
"Had Sir Charles received any other letters in the same writing?"
"Well, sir, I took no particular notice of his letters. I should not have noticed this one, only it happened to come alone."
"And you have no idea who L. L. is?"
"No, sir. No more than you have. But I expect if we could lay our hands upon that lady we should know more about Sir Charles's death."
"I cannot understand, Barrymore, how you came to conceal this important information."
"Well, sir, it was immediately after that our own trouble came to us. And then again, sir, we were both of us very fond of Sir Charles, as we well might be considering all that he has done for us. To rake this up couldn't help our poor master, and it's well to go carefully when there's a lady in the case. Even the best of us—"
"You thought it might injure his reputation?"
"Well, sir, I thought no good could come of it. But now you have been kind to us, and I feel as if it would be treating you unfairly not to tell you all that I know about the matter."
"Very good, Barrymore; you can go." When the butler had left us Sir Henry turned to me. "Well, Watson, what do you think of this new light?"
"It seems to leave the darkness rather blacker than before."
0/5000
จนฉันได้รับสามารถอ้างอิงจากรายงานที่ฉันส่งต่อระหว่างยุคนี้กับเชอร์ล็อกโฮลมส์ ตอนนี้ อย่างไรก็ตาม ผมมาถึงจุดในการเล่าเรื่องของฉันที่ฉันกำลังถูกละเลยวิธีการนี้ และไว้วางใจอีกครั้งกับ recollections ของฉัน จากไดอารี่ที่ผมเก็บไว้ในเวลา สารสกัดจากบางจากหลังจะมีฉันไปที่ฉากที่ indelibly คงที่ในทุกรายละเอียดตามหน่วยความจำของฉัน ฉันดำเนินการ แล้ว ตั้งแต่เช้าที่ตามไล่ล่าเรา abortive นักโทษและอื่น ๆ แปลกประสบการณ์เมื่อมัวร์
16 ตุลาคม วันน่าเบื่อ และมีหมอก ด้วย drizzle ฝน บ้านเป็น banked ด้วยกลิ้งเมฆ เส้นเลือดที่สูงขึ้นขณะนี้แล้วเพื่อแสดงเส้นโค้งของมัวร์ ด้วยเงินบาง เศร้าซึมตามด้านข้างของภูเขา และหินไกลล้าที่แสงนัดเมื่อหน้าเปียก มันเป็นความเศร้าโศกภายนอก และใน เลียนบารอนเนทที่เกิดสีดำหลัง excitements ของคืนได้ ผมใส่น้ำหนักที่หัวใจและความรู้สึกของอันตรายใกล้ตัวเอง — เคยแสดงอันตราย ซึ่งเป็นน่ากลัวมากเนื่องจากฉันไม่สามารถกำหนดมัน
แล้วฉันไม่สาเหตุความรู้สึก พิจารณาลำดับยาวของเหตุการณ์ซึ่งมีทั้งหมดชี้ไปอิทธิพลบางอนาจารซึ่งเป็นที่ทำงานรอบตัวเรา มีการตายของ occupant หลังสุดของฮอลล์ ตอบสนองให้ตรงเงื่อนไขของตำนานครอบครัว และมีรายงานจากชาวนารูปร่างลักษณะของสิ่งมีชีวิตประหลาดเมื่อมัวร์ที่ซ้ำกัน สองฉันได้ ด้วยหูของตัวเองได้ยินเสียงที่คล้ายกับ baying ไกลของหมา เหลือเชื่อ ไม่ ว่า มันจริง ๆ ควรอยู่นอกกฎธรรมดาของธรรมชาติได้ หมาสเปกตรัมที่ทิ้งวัสดุ footmarks และเติมอากาศมันเห่าหอน ได้ย่อมไม่คิด Stapleton อาจตกอยู่ ด้วยเช่นมีความเชื่อโชคลาง และมอร์ทามเมอร์อาร์ยัง แต่ถ้ามีคุณภาพหนึ่งเมื่อโลก เป็นสามัญสำนึก และไม่มีอะไรจะชักชวนให้เชื่อในสิ่ง การทำงานจะลงไปยังระดับของชาวนายากจนเหล่านี้ ที่ไม่ใช่เนื้อหากับสุนัขมารเพียง แต่ต้องจำเป็นต้องอธิบายว่า เขากับไฟนรกที่ยิงจากปากและตาของเขา โฮลมส์จะไม่ฟังเช่นเพ้อฝัน และผมของเขาแทน แต่ข้อเท็จจริงข้อเท็จจริง และฉันได้ยินสองนี้ร้องไห้ตามมัวร์ สมมติว่า มีหมาจริง ๆ บางใหญ่หลวมไว้ ที่จะไปไกลจะอธิบายทุกอย่าง แต่ที่สามารถอุ่นเช่นโกหกปกปิด ที่ได้นั้นได้รับความสะดวก มันมาจากไหน มันว่า ไม่มีใครเห็นมันวัน มันต้องได้สารภาพว่า อธิบายธรรมชาติมีความยากลำบากมากเกือบจะเป็นอีก และเสมอ นอกจากหมา มีข้อเท็จจริงของหน่วยงานบุคคลในลอนดอน คนใน cab และจดหมายที่เตือนเซอร์เฮนรี่กับมัวร์ นี้น้อยถูกจริง แต่ก็อาจได้รับการทำงานของเพื่อนปกป้องได้อย่างง่ายดาย ณศัตรู เพื่อนหรือศัตรูที่ตอนนี้อยู่ไหน มีเขาอยู่ในลอนดอน หรือเขาจะตามเราลงที่นี่ สามารถเขา — เขาอาจเป็นคนแปลกหน้าที่ผมเห็นเมื่อทอร์?
มันเป็นความจริงที่มีเฉพาะชำเลืองมองที่เขา และยัง มีบางสิ่งบางอย่างที่ฉันพร้อมที่จะสาบานได้ เขาเป็นคนที่ผมเห็นลงที่นี่ และฉันได้พบเพื่อนทั้งหมดขณะนี้ ตัวเลขสูงไกลกว่าของ Stapleton ไกลบางกว่าที่ Frankland Barrymore ก็อาจจะได้ รับ แต่เราก็ทิ้งเขาเรา และฉันมั่นใจว่า เขาอาจไม่ได้ตามเรา เป็นคนแปลกหน้าแล้วจะยัง dogging เราเหมือนคนแปลกหน้าที่ dogged เราในลอนดอน เราได้เคยเขย่าเขาออก ถ้าฉันสามารถวางของฉันมือเมื่อผู้ชายคนนั้น แล้ว ในที่สุดเราอาจพบตัวเองที่จุดสิ้นสุดของปัญหาของเรา เพื่อวัตถุประสงค์นี้หนึ่ง ฉันต้องตอนนี้ทุ่มเททั้งหมดของฉันพลังงาน.
กระแสแรกของฉันได้บอกรักเฮนรี่แผนทั้งหมดของฉัน หนึ่งสอง และ wisest ของฉันคือการ เล่นเกมของตัวเอง และพูดมากที่สุดให้กับทุกคน เขาจะเงียบ และ distrait เขย่าเส้นประสาทของเขา โดยที่เสียงเมื่อมัวร์แพงกว่า จะบอกอะไรเพิ่มเขาวิตกกังวลในช่วง แต่ฉันจะใช้ขั้นตอนของตัวเองเพื่อบรรลุจุดสิ้นสุดของตัวเอง
เรามีฉากเล็กเช้านี้หลังอาหารเช้า Barrymore ขอให้ไปคุยกับ Sir Henry และพวกเขาถูก closeted ในศึกษาเวลาน้อย นั่งในห้องบิลเลียดฉันมากกว่าเมื่อได้ยินเสียงเสียงยก และผมมีความคิดดีมีจุดใดที่ถูกภายใต้การสนทนา หลังจากเวลาเลียนบารอนเนทที่เปิดประตูของเขา และเรียกฉัน "Barrymore พิจารณาว่า มีการร้องทุกข์ เขากล่าวว่า "เขาคิดว่า มันไม่เป็นธรรมในส่วนของเราหาเขยเขาลงเมื่อเขา ของเขาเองฟรี ได้บอกเราลับ"
บริกรยืนอ่อน ๆ แต่รวบรวมมากก่อนที่เราจะ
"ฉันอาจได้พูดเกินไปอย่างอบอุ่น รัก กล่าวว่า เขา "และถ้ามี ฉันแน่ใจว่า ผมขอโทษ ในเวลาเดียวกัน ผมประหลาดใจมากเมื่อผมได้ยินคุณสองสุภาพบุรุษกลับมาเช้านี้ และรู้ว่า คุณมีการไล่ Selden คนยากจนได้มากพอที่จะต่อสู้โดยไม่ฉันเก็บไว้เพิ่มมากขึ้นเมื่อพระ"
"ถ้าคุณได้บอกเราจะของคุณเองก็จะได้รับสิ่งแตกต่างกัน กล่าวว่า การเลียนบารอนเนท "คุณเพียงบอกเรา หรือเป็นภรรยาของคุณ เพียงบอกเรา เมื่อมันถูกบังคับจากคุณ และคุณไม่สามารถช่วยเหลือตัวเอง"
"ฉันไม่คิดว่า คุณจะได้ประโยชน์จากมัน Sir Henry — แน่นอนฉันไม่"
"มนุษย์เป็นสาธารณภัย มีบ้านโดดเดี่ยวกระจายมัวร์ และเขาเป็นเพื่อนที่จะติดที่อะไร คุณต้องได้รับเหลือบของใบหน้าของเขาจะเห็นว่าการ มองนาย Stapleton เฮ้าส์ เช่น ไม่มีใครตัวเองเพื่อปกป้องมัน มีอยู่ไม่ปลอดภัยสำหรับทุกคนจนกว่าเขาจะล็อคและคีย์"
"เขาจะแบ่งไม่เฮ้าส์ ที่รัก ผมให้คุณคำปฏิญาณตนของฉันตามที่ แต่เขาจะไม่มีปัญหาทุกคนในประเทศนี้อีก ผมมั่นใจว่าคุณ Sir Henry ได้ต่อวันน้อยมากจัดจำเป็นที่จะทำ และเขาจะเป็นทางไปอเมริกาใต้ ตัว God ของ sake ที่รัก ผมขอของคุณไม่ให้ตำรวจรู้ว่า เขาอยู่มัวร์ พวกเขาได้รับการไล่ล่า และเขาสามารถนอนพักจนกว่าเรือจะพร้อมสำหรับเขา คุณไม่สามารถบอกกับเขาโดยไม่ได้รับผมและภรรยาเป็นปัญหา ขอให้คุณ ที่รัก ไปพูดอะไรกับตำรวจ"
"บ้างพูด Watson ? "
ผมยักไหล่ไหล่ของฉัน "ถ้าเขาอยู่อย่างปลอดภัยจากประเทศ มันจะบรรเทาภาษีผู้ชำระของภาระ"
"แต่วิธีการเกี่ยวกับโอกาสของเขาถือคนขึ้นก่อนเขาไป"
"เขาจะไม่ทำอะไรให้บ้า ที่รัก เรามีให้เขาด้วยที่เขาสามารถต้อง กระทำอาชญากรรมจะได้การ แสดงที่เขาได้ซ่อน"
"ที่เป็นจริง"กล่าวว่า สมเด็จพระเจ้าเฮนรีที่รัก"ดี Barrymore — "
" พระเจ้าอวยพรคุณ ที่รัก และขอบคุณจากหัวใจของฉัน มันจะได้ฆ่าภรรยาดีมีเขาแล้วมาอีก"
"ผมคิดว่า เราจะช่วยงาน และ abetting felony วัตสัน แต่ หลังจากสิ่งที่เราได้ยิน ไม่รู้สึกว่าผมสามารถให้มนุษย์ เพื่อให้มีการสิ้นสุดของมัน , Barrymore คุณสามารถไป"
มีกี่คำขาดความกตัญญู คนเปิด แต่เขา hesitated แล้ว มาหลัง.
"คุณได้รับสิ่งที่เรา รัก ที่ฉันควรต้องทำดีสุดที่ฉันสามารถให้คุณกลับ ฉันรู้ว่าบางสิ่งบางอย่าง Sir Henry และบางทีฉันควรได้กล่าวก่อน แต่ก็ยาวหลัง inquest ที่ค้นพบออก นอกจากนี้ฉันไม่ได้หายใจคำเกี่ยวกับมันยังคนมนุษย์ ได้เกี่ยวกับการเสียชีวิตของชาร์ลส์ที่รักไม่ดี"
การเลียนบารอนเนทและได้ทั้งเมื่อเท้าของเรา "คุณรู้ว่าเขาตาย"
"ไม่ รัก ฉันไม่รู้ว่า"
"สิ่งนั้น"
"ฉันรู้ว่าเขามาอยู่ที่ประตูที่ชั่วโมงที่ ได้ไปพบกับผู้หญิง"
"เพื่อตอบสนองผู้หญิง เขา"
"ใช่ ที่รักกัน"
"และชื่อของผู้หญิงหรือไม่"
"ผมไม่สามารถให้ชื่อ ที่รัก แต่ฉันจะให้ชื่อย่อ คำนำหน้าชื่อของเธอถูก L. L."
"คุณทราบได้อย่างไรนี้ Barrymore ? "
"ดี Sir Henry คุณลุงได้จดหมายเช้านั้น เขาได้มักจะดีมากอักษร สำหรับเขาเป็นคนสาธารณะและรู้จักกันดีสำหรับหัวใจของเขาเอง เพื่อให้ทุกคนเจ้าปัญหาก็ยินดีกับเขา แต่เช้าวัน เป็นประจวบเหมาะกับ มีเพียงหนึ่งตัวอักษรนี้ ดังนั้นฉันจึงประกาศเพิ่มเติมของมัน ก็จากแทรคเซย์คูมเบ และมันมีอยู่ในมือของผู้หญิง"
"ดี"
"ดี ที่รัก ฉันคิดว่า ไม่มีเรื่อง และไม่เคยจะได้ทำมันไม่ได้สำหรับภรรยาของฉัน เพียงไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมาเธอถูกล้างออกศึกษาเซอร์ชาร์ลส์ — ไม่มีการสัมผัสตั้งแต่ตาย — และเธอพบว่าขี้เถ้าของจดหมายเขียนด้านหลังของ grate ส่วนมากของมันถูกเหมือนถูกย่างเป็นชิ้น แต่ใบน้อยหนึ่ง ส่วนท้ายของหน้า แขวนด้วยกัน และยังสามารถ อ่านเขียน ว่ามันเป็นสีเทาบนพื้นสีดำ เหมือนเราจะ โพสคริปต์ในตอนท้ายของจดหมาย และได้กล่าวว่า: ' กรุณา โปรด เป็นคุณสุภาพบุรุษ เขียนจดหมายนี้ และประตูโดย o 10 นาฬิกา โดยได้ลงนามย่อ L. L. "
"คุณมีบันทึกว่า"
"ไม่ รัก จะได้ขยี้ให้บิตทั้งหมดหลังจากเราย้าย"
"มีเซอร์ชาร์ลส์ได้รับตัวอักษรในการเขียนเดียวกัน"
"ดี ที่รัก ฉันเอาไม่มีหมายเหตุเฉพาะตัวของเขา ควรไม่มีข้อสังเกตหนึ่งนี้ เท่านั้น ก็เกิดมาคนเดียว "
"และคุณมีความคิดที่ L. L. "
"ไม่มี รัก ไม่ยิ่งกว่าคุณ แต่ผมคาดว่าถ้าเราสามารถวางของเรามือตามผู้หญิงคนนั้นเราควรทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการเสียชีวิตของเซอร์ชาร์ลส์"
"ฉันไม่เข้าใจ Barrymore วิธีคุณมาปิดบังข้อมูลที่สำคัญนี้ได้"
"ดี รัก ได้ทันทีหลังจากที่ปัญหาของเราเองมาให้เรา และอีก รัก เรารักพระเจ้าชาร์ลส์ที่รัก ทั้งสองเป็นเราด้วยอาจจะพิจารณาทั้งหมดที่เขาทำเพื่อเรา การ rake นี้ค่าไม่ช่วยนายของเราไม่ดี แล้วก็ดีไปอย่างระมัดระวังเมื่อมีสุภาพสตรีในกรณี แม้สุดของเราคือ "
"คุณคิดว่า มันอาจทำร้ายชื่อเสียงของเขา "
"ดี รัก คิดว่า ไม่ดีจะมาของมัน แต่ตอนนี้ คุณมีเมตตาต่อเรา และรู้สึกว่ามันจะสามารถรักษาคุณ unfairly ไม่บอกคุณที่ฉันรู้เรื่อง"
"ดี Barrymore คุณสามารถไป" เมื่อคนที่มีเหลือเรารักเฮนรี่หันไปฉัน "ดี Watson ไงแสงนี้ใหม่หรือไม่"
"ดูเหมือนว่าจะออกจากความมืดค่อนข้าง blacker กว่าก่อน"
16 ตุลาคม วันน่าเบื่อ และมีหมอก ด้วย drizzle ฝน บ้านเป็น banked ด้วยกลิ้งเมฆ เส้นเลือดที่สูงขึ้นขณะนี้แล้วเพื่อแสดงเส้นโค้งของมัวร์ ด้วยเงินบาง เศร้าซึมตามด้านข้างของภูเขา และหินไกลล้าที่แสงนัดเมื่อหน้าเปียก มันเป็นความเศร้าโศกภายนอก และใน เลียนบารอนเนทที่เกิดสีดำหลัง excitements ของคืนได้ ผมใส่น้ำหนักที่หัวใจและความรู้สึกของอันตรายใกล้ตัวเอง — เคยแสดงอันตราย ซึ่งเป็นน่ากลัวมากเนื่องจากฉันไม่สามารถกำหนดมัน
แล้วฉันไม่สาเหตุความรู้สึก พิจารณาลำดับยาวของเหตุการณ์ซึ่งมีทั้งหมดชี้ไปอิทธิพลบางอนาจารซึ่งเป็นที่ทำงานรอบตัวเรา มีการตายของ occupant หลังสุดของฮอลล์ ตอบสนองให้ตรงเงื่อนไขของตำนานครอบครัว และมีรายงานจากชาวนารูปร่างลักษณะของสิ่งมีชีวิตประหลาดเมื่อมัวร์ที่ซ้ำกัน สองฉันได้ ด้วยหูของตัวเองได้ยินเสียงที่คล้ายกับ baying ไกลของหมา เหลือเชื่อ ไม่ ว่า มันจริง ๆ ควรอยู่นอกกฎธรรมดาของธรรมชาติได้ หมาสเปกตรัมที่ทิ้งวัสดุ footmarks และเติมอากาศมันเห่าหอน ได้ย่อมไม่คิด Stapleton อาจตกอยู่ ด้วยเช่นมีความเชื่อโชคลาง และมอร์ทามเมอร์อาร์ยัง แต่ถ้ามีคุณภาพหนึ่งเมื่อโลก เป็นสามัญสำนึก และไม่มีอะไรจะชักชวนให้เชื่อในสิ่ง การทำงานจะลงไปยังระดับของชาวนายากจนเหล่านี้ ที่ไม่ใช่เนื้อหากับสุนัขมารเพียง แต่ต้องจำเป็นต้องอธิบายว่า เขากับไฟนรกที่ยิงจากปากและตาของเขา โฮลมส์จะไม่ฟังเช่นเพ้อฝัน และผมของเขาแทน แต่ข้อเท็จจริงข้อเท็จจริง และฉันได้ยินสองนี้ร้องไห้ตามมัวร์ สมมติว่า มีหมาจริง ๆ บางใหญ่หลวมไว้ ที่จะไปไกลจะอธิบายทุกอย่าง แต่ที่สามารถอุ่นเช่นโกหกปกปิด ที่ได้นั้นได้รับความสะดวก มันมาจากไหน มันว่า ไม่มีใครเห็นมันวัน มันต้องได้สารภาพว่า อธิบายธรรมชาติมีความยากลำบากมากเกือบจะเป็นอีก และเสมอ นอกจากหมา มีข้อเท็จจริงของหน่วยงานบุคคลในลอนดอน คนใน cab และจดหมายที่เตือนเซอร์เฮนรี่กับมัวร์ นี้น้อยถูกจริง แต่ก็อาจได้รับการทำงานของเพื่อนปกป้องได้อย่างง่ายดาย ณศัตรู เพื่อนหรือศัตรูที่ตอนนี้อยู่ไหน มีเขาอยู่ในลอนดอน หรือเขาจะตามเราลงที่นี่ สามารถเขา — เขาอาจเป็นคนแปลกหน้าที่ผมเห็นเมื่อทอร์?
มันเป็นความจริงที่มีเฉพาะชำเลืองมองที่เขา และยัง มีบางสิ่งบางอย่างที่ฉันพร้อมที่จะสาบานได้ เขาเป็นคนที่ผมเห็นลงที่นี่ และฉันได้พบเพื่อนทั้งหมดขณะนี้ ตัวเลขสูงไกลกว่าของ Stapleton ไกลบางกว่าที่ Frankland Barrymore ก็อาจจะได้ รับ แต่เราก็ทิ้งเขาเรา และฉันมั่นใจว่า เขาอาจไม่ได้ตามเรา เป็นคนแปลกหน้าแล้วจะยัง dogging เราเหมือนคนแปลกหน้าที่ dogged เราในลอนดอน เราได้เคยเขย่าเขาออก ถ้าฉันสามารถวางของฉันมือเมื่อผู้ชายคนนั้น แล้ว ในที่สุดเราอาจพบตัวเองที่จุดสิ้นสุดของปัญหาของเรา เพื่อวัตถุประสงค์นี้หนึ่ง ฉันต้องตอนนี้ทุ่มเททั้งหมดของฉันพลังงาน.
กระแสแรกของฉันได้บอกรักเฮนรี่แผนทั้งหมดของฉัน หนึ่งสอง และ wisest ของฉันคือการ เล่นเกมของตัวเอง และพูดมากที่สุดให้กับทุกคน เขาจะเงียบ และ distrait เขย่าเส้นประสาทของเขา โดยที่เสียงเมื่อมัวร์แพงกว่า จะบอกอะไรเพิ่มเขาวิตกกังวลในช่วง แต่ฉันจะใช้ขั้นตอนของตัวเองเพื่อบรรลุจุดสิ้นสุดของตัวเอง
เรามีฉากเล็กเช้านี้หลังอาหารเช้า Barrymore ขอให้ไปคุยกับ Sir Henry และพวกเขาถูก closeted ในศึกษาเวลาน้อย นั่งในห้องบิลเลียดฉันมากกว่าเมื่อได้ยินเสียงเสียงยก และผมมีความคิดดีมีจุดใดที่ถูกภายใต้การสนทนา หลังจากเวลาเลียนบารอนเนทที่เปิดประตูของเขา และเรียกฉัน "Barrymore พิจารณาว่า มีการร้องทุกข์ เขากล่าวว่า "เขาคิดว่า มันไม่เป็นธรรมในส่วนของเราหาเขยเขาลงเมื่อเขา ของเขาเองฟรี ได้บอกเราลับ"
บริกรยืนอ่อน ๆ แต่รวบรวมมากก่อนที่เราจะ
"ฉันอาจได้พูดเกินไปอย่างอบอุ่น รัก กล่าวว่า เขา "และถ้ามี ฉันแน่ใจว่า ผมขอโทษ ในเวลาเดียวกัน ผมประหลาดใจมากเมื่อผมได้ยินคุณสองสุภาพบุรุษกลับมาเช้านี้ และรู้ว่า คุณมีการไล่ Selden คนยากจนได้มากพอที่จะต่อสู้โดยไม่ฉันเก็บไว้เพิ่มมากขึ้นเมื่อพระ"
"ถ้าคุณได้บอกเราจะของคุณเองก็จะได้รับสิ่งแตกต่างกัน กล่าวว่า การเลียนบารอนเนท "คุณเพียงบอกเรา หรือเป็นภรรยาของคุณ เพียงบอกเรา เมื่อมันถูกบังคับจากคุณ และคุณไม่สามารถช่วยเหลือตัวเอง"
"ฉันไม่คิดว่า คุณจะได้ประโยชน์จากมัน Sir Henry — แน่นอนฉันไม่"
"มนุษย์เป็นสาธารณภัย มีบ้านโดดเดี่ยวกระจายมัวร์ และเขาเป็นเพื่อนที่จะติดที่อะไร คุณต้องได้รับเหลือบของใบหน้าของเขาจะเห็นว่าการ มองนาย Stapleton เฮ้าส์ เช่น ไม่มีใครตัวเองเพื่อปกป้องมัน มีอยู่ไม่ปลอดภัยสำหรับทุกคนจนกว่าเขาจะล็อคและคีย์"
"เขาจะแบ่งไม่เฮ้าส์ ที่รัก ผมให้คุณคำปฏิญาณตนของฉันตามที่ แต่เขาจะไม่มีปัญหาทุกคนในประเทศนี้อีก ผมมั่นใจว่าคุณ Sir Henry ได้ต่อวันน้อยมากจัดจำเป็นที่จะทำ และเขาจะเป็นทางไปอเมริกาใต้ ตัว God ของ sake ที่รัก ผมขอของคุณไม่ให้ตำรวจรู้ว่า เขาอยู่มัวร์ พวกเขาได้รับการไล่ล่า และเขาสามารถนอนพักจนกว่าเรือจะพร้อมสำหรับเขา คุณไม่สามารถบอกกับเขาโดยไม่ได้รับผมและภรรยาเป็นปัญหา ขอให้คุณ ที่รัก ไปพูดอะไรกับตำรวจ"
"บ้างพูด Watson ? "
ผมยักไหล่ไหล่ของฉัน "ถ้าเขาอยู่อย่างปลอดภัยจากประเทศ มันจะบรรเทาภาษีผู้ชำระของภาระ"
"แต่วิธีการเกี่ยวกับโอกาสของเขาถือคนขึ้นก่อนเขาไป"
"เขาจะไม่ทำอะไรให้บ้า ที่รัก เรามีให้เขาด้วยที่เขาสามารถต้อง กระทำอาชญากรรมจะได้การ แสดงที่เขาได้ซ่อน"
"ที่เป็นจริง"กล่าวว่า สมเด็จพระเจ้าเฮนรีที่รัก"ดี Barrymore — "
" พระเจ้าอวยพรคุณ ที่รัก และขอบคุณจากหัวใจของฉัน มันจะได้ฆ่าภรรยาดีมีเขาแล้วมาอีก"
"ผมคิดว่า เราจะช่วยงาน และ abetting felony วัตสัน แต่ หลังจากสิ่งที่เราได้ยิน ไม่รู้สึกว่าผมสามารถให้มนุษย์ เพื่อให้มีการสิ้นสุดของมัน , Barrymore คุณสามารถไป"
มีกี่คำขาดความกตัญญู คนเปิด แต่เขา hesitated แล้ว มาหลัง.
"คุณได้รับสิ่งที่เรา รัก ที่ฉันควรต้องทำดีสุดที่ฉันสามารถให้คุณกลับ ฉันรู้ว่าบางสิ่งบางอย่าง Sir Henry และบางทีฉันควรได้กล่าวก่อน แต่ก็ยาวหลัง inquest ที่ค้นพบออก นอกจากนี้ฉันไม่ได้หายใจคำเกี่ยวกับมันยังคนมนุษย์ ได้เกี่ยวกับการเสียชีวิตของชาร์ลส์ที่รักไม่ดี"
การเลียนบารอนเนทและได้ทั้งเมื่อเท้าของเรา "คุณรู้ว่าเขาตาย"
"ไม่ รัก ฉันไม่รู้ว่า"
"สิ่งนั้น"
"ฉันรู้ว่าเขามาอยู่ที่ประตูที่ชั่วโมงที่ ได้ไปพบกับผู้หญิง"
"เพื่อตอบสนองผู้หญิง เขา"
"ใช่ ที่รักกัน"
"และชื่อของผู้หญิงหรือไม่"
"ผมไม่สามารถให้ชื่อ ที่รัก แต่ฉันจะให้ชื่อย่อ คำนำหน้าชื่อของเธอถูก L. L."
"คุณทราบได้อย่างไรนี้ Barrymore ? "
"ดี Sir Henry คุณลุงได้จดหมายเช้านั้น เขาได้มักจะดีมากอักษร สำหรับเขาเป็นคนสาธารณะและรู้จักกันดีสำหรับหัวใจของเขาเอง เพื่อให้ทุกคนเจ้าปัญหาก็ยินดีกับเขา แต่เช้าวัน เป็นประจวบเหมาะกับ มีเพียงหนึ่งตัวอักษรนี้ ดังนั้นฉันจึงประกาศเพิ่มเติมของมัน ก็จากแทรคเซย์คูมเบ และมันมีอยู่ในมือของผู้หญิง"
"ดี"
"ดี ที่รัก ฉันคิดว่า ไม่มีเรื่อง และไม่เคยจะได้ทำมันไม่ได้สำหรับภรรยาของฉัน เพียงไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมาเธอถูกล้างออกศึกษาเซอร์ชาร์ลส์ — ไม่มีการสัมผัสตั้งแต่ตาย — และเธอพบว่าขี้เถ้าของจดหมายเขียนด้านหลังของ grate ส่วนมากของมันถูกเหมือนถูกย่างเป็นชิ้น แต่ใบน้อยหนึ่ง ส่วนท้ายของหน้า แขวนด้วยกัน และยังสามารถ อ่านเขียน ว่ามันเป็นสีเทาบนพื้นสีดำ เหมือนเราจะ โพสคริปต์ในตอนท้ายของจดหมาย และได้กล่าวว่า: ' กรุณา โปรด เป็นคุณสุภาพบุรุษ เขียนจดหมายนี้ และประตูโดย o 10 นาฬิกา โดยได้ลงนามย่อ L. L. "
"คุณมีบันทึกว่า"
"ไม่ รัก จะได้ขยี้ให้บิตทั้งหมดหลังจากเราย้าย"
"มีเซอร์ชาร์ลส์ได้รับตัวอักษรในการเขียนเดียวกัน"
"ดี ที่รัก ฉันเอาไม่มีหมายเหตุเฉพาะตัวของเขา ควรไม่มีข้อสังเกตหนึ่งนี้ เท่านั้น ก็เกิดมาคนเดียว "
"และคุณมีความคิดที่ L. L. "
"ไม่มี รัก ไม่ยิ่งกว่าคุณ แต่ผมคาดว่าถ้าเราสามารถวางของเรามือตามผู้หญิงคนนั้นเราควรทราบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการเสียชีวิตของเซอร์ชาร์ลส์"
"ฉันไม่เข้าใจ Barrymore วิธีคุณมาปิดบังข้อมูลที่สำคัญนี้ได้"
"ดี รัก ได้ทันทีหลังจากที่ปัญหาของเราเองมาให้เรา และอีก รัก เรารักพระเจ้าชาร์ลส์ที่รัก ทั้งสองเป็นเราด้วยอาจจะพิจารณาทั้งหมดที่เขาทำเพื่อเรา การ rake นี้ค่าไม่ช่วยนายของเราไม่ดี แล้วก็ดีไปอย่างระมัดระวังเมื่อมีสุภาพสตรีในกรณี แม้สุดของเราคือ "
"คุณคิดว่า มันอาจทำร้ายชื่อเสียงของเขา "
"ดี รัก คิดว่า ไม่ดีจะมาของมัน แต่ตอนนี้ คุณมีเมตตาต่อเรา และรู้สึกว่ามันจะสามารถรักษาคุณ unfairly ไม่บอกคุณที่ฉันรู้เรื่อง"
"ดี Barrymore คุณสามารถไป" เมื่อคนที่มีเหลือเรารักเฮนรี่หันไปฉัน "ดี Watson ไงแสงนี้ใหม่หรือไม่"
"ดูเหมือนว่าจะออกจากความมืดค่อนข้าง blacker กว่าก่อน"
การแปล กรุณารอสักครู่..
So far I have been able to quote from the reports which I have forwarded during these early days to Sherlock Holmes. Now, however, I have arrived at a point in my narrative where I am compelled to abandon this method and to trust once more to my recollections, aided by the diary which I kept at the time. A few extracts from the latter will carry me on to those scenes which are indelibly fixed in every detail upon my memory. I proceed, then, from the morning which followed our abortive chase of the convict and our other strange experiences upon the moor.
October 16th. A dull and foggy day with a drizzle of rain. The house is banked in with rolling clouds, which rise now and then to show the dreary curves of the moor, with thin, silver veins upon the sides of the hills, and the distant boulders gleaming where the light strikes upon their wet faces. It is melancholy outside and in. The baronet is in a black reaction after the excitements of the night. I am conscious myself of a weight at my heart and a feeling of impending danger—ever present danger, which is the more terrible because I am unable to define it.
And have I not cause for such a feeling? Consider the long sequence of incidents which have all pointed to some sinister influence which is at work around us. There is the death of the last occupant of the Hall, fulfilling so exactly the conditions of the family legend, and there are the repeated reports from peasants of the appearance of a strange creature upon the moor. Twice I have with my own ears heard the sound which resembled the distant baying of a hound. It is incredible, impossible, that it should really be outside the ordinary laws of nature. A spectral hound which leaves material footmarks and fills the air with its howling is surely not to be thought of. Stapleton may fall in with such a superstition, and Mortimer also, but if I have one quality upon earth it is common sense, and nothing will persuade me to believe in such a thing. To do so would be to descend to the level of these poor peasants, who are not content with a mere fiend dog but must needs describe him with hell-fire shooting from his mouth and eyes. Holmes would not listen to such fancies, and I am his agent. But facts are facts, and I have twice heard this crying upon the moor. Suppose that there were really some huge hound loose upon it; that would go far to explain everything. But where could such a hound lie concealed, where did it get its food, where did it come from, how was it that no one saw it by day? It must be confessed that the natural explanation offers almost as many difficulties as the other. And always, apart from the hound, there is the fact of the human agency in London, the man in the cab, and the letter which warned Sir Henry against the moor. This at least was real, but it might have been the work of a protecting friend as easily as of an enemy. Where is that friend or enemy now? Has he remained in London, or has he followed us down here? Could he—could he be the stranger whom I saw upon the tor?
It is true that I have had only the one glance at him, and yet there are some things to which I am ready to swear. He is no one whom I have seen down here, and I have now met all the neighbours. The figure was far taller than that of Stapleton, far thinner than that of Frankland. Barrymore it might possibly have been, but we had left him behind us, and I am certain that he could not have followed us. A stranger then is still dogging us, just as a stranger dogged us in London. We have never shaken him off. If I could lay my hands upon that man, then at last we might find ourselves at the end of all our difficulties. To this one purpose I must now devote all my energies.
My first impulse was to tell Sir Henry all my plans. My second and wisest one is to play my own game and speak as little as possible to anyone. He is silent and distrait. His nerves have been strangely shaken by that sound upon the moor. I will say nothing to add to his anxieties, but I will take my own steps to attain my own end.
We had a small scene this morning after breakfast. Barrymore asked leave to speak with Sir Henry, and they were closeted in his study some little time. Sitting in the billiard-room I more than once heard the sound of voices raised, and I had a pretty good idea what the point was which was under discussion. After a time the baronet opened his door and called for me. "Barrymore considers that he has a grievance," he said. "He thinks that it was unfair on our part to hunt his brother-in-law down when he, of his own free will, had told us the secret."
The butler was standing very pale but very collected before us.
"I may have spoken too warmly, sir," said he, "and if I have, I am sure that I beg your pardon. At the same time, I was very much surprised when I heard you two gentlemen come back this morning and learned that you had been chasing Selden. The poor fellow has enough to fight against without my putting more upon his track."
"If you had told us of your own free will it would have been a different thing," said the baronet, "you only told us, or rather your wife only told us, when it was forced from you and you could not help yourself."
"I didn't think you would have taken advantage of it, Sir Henry—indeed I didn't."
"The man is a public danger. There are lonely houses scattered over the moor, and he is a fellow who would stick at nothing. You only want to get a glimpse of his face to see that. Look at Mr. Stapleton's house, for example, with no one but himself to defend it. There's no safety for anyone until he is under lock and key."
"He'll break into no house, sir. I give you my solemn word upon that. But he will never trouble anyone in this country again. I assure you, Sir Henry, that in a very few days the necessary arrangements will have been made and he will be on his way to South America. For God's sake, sir, I beg of you not to let the police know that he is still on the moor. They have given up the chase there, and he can lie quiet until the ship is ready for him. You can't tell on him without getting my wife and me into trouble. I beg you, sir, to say nothing to the police."
"What do you say, Watson?"
I shrugged my shoulders. "If he were safely out of the country it would relieve the tax-payer of a burden."
"But how about the chance of his holding someone up before he goes?"
"He would not do anything so mad, sir. We have provided him with all that he can want. To commit a crime would be to show where he was hiding."
"That is true," said Sir Henry. "Well, Barrymore—"
"God bless you, sir, and thank you from my heart! It would have killed my poor wife had he been taken again."
"I guess we are aiding and abetting a felony, Watson? But, after what we have heard I don't feel as if I could give the man up, so there is an end of it. All right, Barrymore, you can go."
With a few broken words of gratitude the man turned, but he hesitated and then came back.
"You've been so kind to us, sir, that I should like to do the best I can for you in return. I know something, Sir Henry, and perhaps I should have said it before, but it was long after the inquest that I found it out. I've never breathed a word about it yet to mortal man. It's about poor Sir Charles's death."
The baronet and I were both upon our feet. "Do you know how he died?"
"No, sir, I don't know that."
"What then?"
"I know why he was at the gate at that hour. It was to meet a woman."
"To meet a woman! He?"
"Yes, sir."
"And the woman's name?"
"I can't give you the name, sir, but I can give you the initials. Her initials were L. L."
"How do you know this, Barrymore?"
"Well, Sir Henry, your uncle had a letter that morning. He had usually a great many letters, for he was a public man and well known for his kind heart, so that everyone who was in trouble was glad to turn to him. But that morning, as it chanced, there was only this one letter, so I took the more notice of it. It was from Coombe Tracey, and it was addressed in a woman's hand."
"Well?"
"Well, sir, I thought no more of the matter, and never would have done had it not been for my wife. Only a few weeks ago she was cleaning out Sir Charles's study—it had never been touched since his death—and she found the ashes of a burned letter in the back of the grate. The greater part of it was charred to pieces, but one little slip, the end of a page, hung together, and the writing could still be read, though it was gray on a black ground. It seemed to us to be a postscript at the end of the letter and it said: 'Please, please, as you are a gentleman, burn this letter, and be at the gate by ten o clock. Beneath it were signed the initials L. L."
"Have you got that slip?"
"No, sir, it crumbled all to bits after we moved it."
"Had Sir Charles received any other letters in the same writing?"
"Well, sir, I took no particular notice of his letters. I should not have noticed this one, only it happened to come alone."
"And you have no idea who L. L. is?"
"No, sir. No more than you have. But I expect if we could lay our hands upon that lady we should know more about Sir Charles's death."
"I cannot understand, Barrymore, how you came to conceal this important information."
"Well, sir, it was immediately after that our own trouble came to us. And then again, sir, we were both of us very fond of Sir Charles, as we well might be considering all that he has done for us. To rake this up couldn't help our poor master, and it's well to go carefully when there's a lady in the case. Even the best of us—"
"You thought it might injure his reputation?"
"Well, sir, I thought no good could come of it. But now you have been kind to us, and I feel as if it would be treating you unfairly not to tell you all that I know about the matter."
"Very good, Barrymore; you can go." When the butler had left us Sir Henry turned to me. "Well, Watson, what do you think of this new light?"
"It seems to leave the darkness rather blacker than before."
October 16th. A dull and foggy day with a drizzle of rain. The house is banked in with rolling clouds, which rise now and then to show the dreary curves of the moor, with thin, silver veins upon the sides of the hills, and the distant boulders gleaming where the light strikes upon their wet faces. It is melancholy outside and in. The baronet is in a black reaction after the excitements of the night. I am conscious myself of a weight at my heart and a feeling of impending danger—ever present danger, which is the more terrible because I am unable to define it.
And have I not cause for such a feeling? Consider the long sequence of incidents which have all pointed to some sinister influence which is at work around us. There is the death of the last occupant of the Hall, fulfilling so exactly the conditions of the family legend, and there are the repeated reports from peasants of the appearance of a strange creature upon the moor. Twice I have with my own ears heard the sound which resembled the distant baying of a hound. It is incredible, impossible, that it should really be outside the ordinary laws of nature. A spectral hound which leaves material footmarks and fills the air with its howling is surely not to be thought of. Stapleton may fall in with such a superstition, and Mortimer also, but if I have one quality upon earth it is common sense, and nothing will persuade me to believe in such a thing. To do so would be to descend to the level of these poor peasants, who are not content with a mere fiend dog but must needs describe him with hell-fire shooting from his mouth and eyes. Holmes would not listen to such fancies, and I am his agent. But facts are facts, and I have twice heard this crying upon the moor. Suppose that there were really some huge hound loose upon it; that would go far to explain everything. But where could such a hound lie concealed, where did it get its food, where did it come from, how was it that no one saw it by day? It must be confessed that the natural explanation offers almost as many difficulties as the other. And always, apart from the hound, there is the fact of the human agency in London, the man in the cab, and the letter which warned Sir Henry against the moor. This at least was real, but it might have been the work of a protecting friend as easily as of an enemy. Where is that friend or enemy now? Has he remained in London, or has he followed us down here? Could he—could he be the stranger whom I saw upon the tor?
It is true that I have had only the one glance at him, and yet there are some things to which I am ready to swear. He is no one whom I have seen down here, and I have now met all the neighbours. The figure was far taller than that of Stapleton, far thinner than that of Frankland. Barrymore it might possibly have been, but we had left him behind us, and I am certain that he could not have followed us. A stranger then is still dogging us, just as a stranger dogged us in London. We have never shaken him off. If I could lay my hands upon that man, then at last we might find ourselves at the end of all our difficulties. To this one purpose I must now devote all my energies.
My first impulse was to tell Sir Henry all my plans. My second and wisest one is to play my own game and speak as little as possible to anyone. He is silent and distrait. His nerves have been strangely shaken by that sound upon the moor. I will say nothing to add to his anxieties, but I will take my own steps to attain my own end.
We had a small scene this morning after breakfast. Barrymore asked leave to speak with Sir Henry, and they were closeted in his study some little time. Sitting in the billiard-room I more than once heard the sound of voices raised, and I had a pretty good idea what the point was which was under discussion. After a time the baronet opened his door and called for me. "Barrymore considers that he has a grievance," he said. "He thinks that it was unfair on our part to hunt his brother-in-law down when he, of his own free will, had told us the secret."
The butler was standing very pale but very collected before us.
"I may have spoken too warmly, sir," said he, "and if I have, I am sure that I beg your pardon. At the same time, I was very much surprised when I heard you two gentlemen come back this morning and learned that you had been chasing Selden. The poor fellow has enough to fight against without my putting more upon his track."
"If you had told us of your own free will it would have been a different thing," said the baronet, "you only told us, or rather your wife only told us, when it was forced from you and you could not help yourself."
"I didn't think you would have taken advantage of it, Sir Henry—indeed I didn't."
"The man is a public danger. There are lonely houses scattered over the moor, and he is a fellow who would stick at nothing. You only want to get a glimpse of his face to see that. Look at Mr. Stapleton's house, for example, with no one but himself to defend it. There's no safety for anyone until he is under lock and key."
"He'll break into no house, sir. I give you my solemn word upon that. But he will never trouble anyone in this country again. I assure you, Sir Henry, that in a very few days the necessary arrangements will have been made and he will be on his way to South America. For God's sake, sir, I beg of you not to let the police know that he is still on the moor. They have given up the chase there, and he can lie quiet until the ship is ready for him. You can't tell on him without getting my wife and me into trouble. I beg you, sir, to say nothing to the police."
"What do you say, Watson?"
I shrugged my shoulders. "If he were safely out of the country it would relieve the tax-payer of a burden."
"But how about the chance of his holding someone up before he goes?"
"He would not do anything so mad, sir. We have provided him with all that he can want. To commit a crime would be to show where he was hiding."
"That is true," said Sir Henry. "Well, Barrymore—"
"God bless you, sir, and thank you from my heart! It would have killed my poor wife had he been taken again."
"I guess we are aiding and abetting a felony, Watson? But, after what we have heard I don't feel as if I could give the man up, so there is an end of it. All right, Barrymore, you can go."
With a few broken words of gratitude the man turned, but he hesitated and then came back.
"You've been so kind to us, sir, that I should like to do the best I can for you in return. I know something, Sir Henry, and perhaps I should have said it before, but it was long after the inquest that I found it out. I've never breathed a word about it yet to mortal man. It's about poor Sir Charles's death."
The baronet and I were both upon our feet. "Do you know how he died?"
"No, sir, I don't know that."
"What then?"
"I know why he was at the gate at that hour. It was to meet a woman."
"To meet a woman! He?"
"Yes, sir."
"And the woman's name?"
"I can't give you the name, sir, but I can give you the initials. Her initials were L. L."
"How do you know this, Barrymore?"
"Well, Sir Henry, your uncle had a letter that morning. He had usually a great many letters, for he was a public man and well known for his kind heart, so that everyone who was in trouble was glad to turn to him. But that morning, as it chanced, there was only this one letter, so I took the more notice of it. It was from Coombe Tracey, and it was addressed in a woman's hand."
"Well?"
"Well, sir, I thought no more of the matter, and never would have done had it not been for my wife. Only a few weeks ago she was cleaning out Sir Charles's study—it had never been touched since his death—and she found the ashes of a burned letter in the back of the grate. The greater part of it was charred to pieces, but one little slip, the end of a page, hung together, and the writing could still be read, though it was gray on a black ground. It seemed to us to be a postscript at the end of the letter and it said: 'Please, please, as you are a gentleman, burn this letter, and be at the gate by ten o clock. Beneath it were signed the initials L. L."
"Have you got that slip?"
"No, sir, it crumbled all to bits after we moved it."
"Had Sir Charles received any other letters in the same writing?"
"Well, sir, I took no particular notice of his letters. I should not have noticed this one, only it happened to come alone."
"And you have no idea who L. L. is?"
"No, sir. No more than you have. But I expect if we could lay our hands upon that lady we should know more about Sir Charles's death."
"I cannot understand, Barrymore, how you came to conceal this important information."
"Well, sir, it was immediately after that our own trouble came to us. And then again, sir, we were both of us very fond of Sir Charles, as we well might be considering all that he has done for us. To rake this up couldn't help our poor master, and it's well to go carefully when there's a lady in the case. Even the best of us—"
"You thought it might injure his reputation?"
"Well, sir, I thought no good could come of it. But now you have been kind to us, and I feel as if it would be treating you unfairly not to tell you all that I know about the matter."
"Very good, Barrymore; you can go." When the butler had left us Sir Henry turned to me. "Well, Watson, what do you think of this new light?"
"It seems to leave the darkness rather blacker than before."
การแปล กรุณารอสักครู่..
ดังนั้นไกลฉันได้รับสามารถที่จะอ้างอิงจากรายงานที่ผมได้ส่งในวันแรกนี่เชอร์ล็อค โฮล์มส์ ตอนนี้ อย่างไรก็ตาม ผมมาถึงที่จุดในการเล่าเรื่องของผมที่ผมถูกบังคับให้ละทิ้งวิธีการนี้และเชื่ออีกครั้ง ความทรงจำฉันช่วยโดยไดอารี่ที่ฉันเก็บไว้ในเวลาสารสกัด จากไม่กี่หลังจะอุ้มฉันไปที่ฉากซึ่งเป็น indelibly คงที่ในทุกรายละเอียดเมื่อความทรงจำ ผมดำเนินการแล้ว จากช่วงเช้าที่เราทำแท้งตามไล่ล่าของนักโทษและประสบการณ์ของเราแปลกอื่น ๆ ตามบึง
16 ตุลาคม ทึบและวันหมอกกับปรอยฝน บ้านเป็น banked กับเมฆกลิ้ง ,ซึ่งขึ้นตอนนี้แล้วเพื่อแสดงเส้นโค้งเศร้าซึมของมัวร์ , กับบาง เส้นสีเงินบนด้านข้างของภูเขาและก้อนหินที่ไกลแพรวแสงกระทบบนใบหน้าที่เปียกของพวกเขา มันเศร้า นอกและใน ที่บารอนเนตอยู่ในสีดำปฏิกิริยาหลังจาก Soft ของคืนฉันรู้สึกตัวเองของน้ำหนักหัวใจและความรู้สึกของ impending อันตรายตลอดเวลา อันตราย ซึ่งจะยิ่งแย่เพราะผมไม่สามารถที่จะกำหนดมัน .
และฉันไม่ได้ทำให้เกิดความรู้สึกอย่างนั้น ? พิจารณาลำดับของเหตุการณ์ซึ่งได้ชี้ให้เห็นถึงอิทธิพลชั่วร้ายซึ่งทำงานอยู่รอบๆเรา มีการตายของผู้ครอบครองคนสุดท้ายของห้องการตอบสนองเพื่อให้ตรงตามเงื่อนไขของตำนานครอบครัวและมีรายงานจากชาวบ้านซ้ำของการปรากฏตัวของสิ่งมีชีวิตแปลก ๆเมื่อมัวร์ สองครั้งที่ผมมีหูได้ยินเสียงที่เหมือนไกลเห่าของสุนัขล่าเนื้อ มันเหลือเชื่อ เป็นไปไม่ได้ นั่นมันน่าจะเป็นนอกกฎหมายธรรมดาของธรรมชาติเป็นสเปกตรัมล่าซึ่งใบรอยเท้าวัสดุและเติมอากาศด้วยการหอนแน่นอนไม่ต้องคิด สเตเปิลอาจตกอยู่ในกับเรื่องไสยศาสตร์ และ มอร์ติเมอร์ ยัง แต่ถ้าฉันมีคุณภาพหนึ่งบนแผ่นดินโลก มันเป็นสามัญสำนึก และไม่มีอะไรที่จะทำให้ฉันเชื่อในสิ่งนั้น การทำเช่นนั้นจะลงมาถึงระดับของชาวนาที่ยากจนเหล่านี้ที่ไม่ได้เป็นสุนัขปีศาจเพียงแต่ต้องอธิบายเขาด้วยนรกไฟยิงจากปากและตาของเขา โฮล์มส์ไม่ฟังช่างเพ้อฝันและฉันเป็นตัวแทนของเขา แต่ความจริงก็คือความจริง และฉันมีสองครั้งได้ยินร้องไห้เมื่อมัวร์ สมมติว่ามีจริงๆบางหมาใหญ่หลวมเมื่อมันจะไปไกลที่จะอธิบายทุกอย่าง แต่ที่เป็นหมาโกหกปกปิด ,มันไม่ได้เป็นอาหารที่ มันมาจากไหน แล้วมันไม่มีใครเห็นตอนกลางวัน ต้องสารภาพว่า การอธิบายธรรมชาติมีเกือบเป็นปัญหามากเท่าที่อื่น ๆ และเสมอ นอกจากสุนัขแล้ว มีข้อเท็จจริงของหน่วยงานของมนุษย์ในลอนดอน ผู้ชายในรถ และจดหมายที่เตือน เซอร์ เฮนรี่ กับ มัวร์ นี้อย่างน้อยก็จริงแต่มันอาจจะได้รับงานของการปกป้องเพื่อนได้อย่างง่ายดายเช่นที่ของศัตรู นั่นคือมิตรหรือศัตรู ? เขาอยู่ในลอนดอน หรือเค้าตามพวกเรามาที่นี่ เขาเขาเป็นคนแปลกหน้า ที่ผมเห็นบนเว็บ ?
มันเป็นความจริงที่ผมมีเพียงหนึ่งเหลือบไปมองเขา และยัง มีบางเรื่องที่ผมพร้อมที่จะสาบาน เขาไม่มีใครที่ผมเคยเห็นมาและผมได้เจอเพื่อนบ้านทั้งหมด ตัวเลขคือไกลสูงกว่าที่สเตเปิล ไกลบางกว่าของแลนด์ . แบร์รีมอร์มันอาจจะถูก แต่เราทิ้งเค้าไว้ข้างหลัง และฉันมั่นใจว่าเขาคงไม่ได้ตามพวกเรามา คนแปลกหน้าก็ยังคงเป็นหมาเราก็เป็นคนแปลกหน้า พากเพียร เรา ใน ลอนดอน เราไม่เคยหวั่นไหว เขาปิด ถ้าฉันสามารถวางมือบนเขาแล้วในที่สุด เราอาจจะพบตัวเองในตอนท้ายของปัญหาของเราทั้งหมด หนึ่งนี้มีตอนนี้ผมต้องทุ่มเทพลังงานทั้งหมดของฉัน .
แรงกระตุ้นแรกของฉันคือการบอกเซอร์ เฮนรี แผนการของผมทั้งหมด ที่สองของฉันและฉลาดที่สุด หนึ่งคือการเล่นเกมของตัวเอง และพูดให้น้อยเท่าที่จะน้อยได้ทุกคน เขาเงียบและ distrait . สมองของเขาถูกเขย่าด้วยเสียงที่แปลกเมื่อมัวร์ฉันไม่มีอะไรจะพูดเพื่อเพิ่มความกังวลของเขา แต่ฉันจะใช้ขั้นตอนของตัวเองเพื่อให้บรรลุสิ้นสุดของตัวเอง
เรามีฉากเล็กๆ ตอนเช้าหลังอาหารเช้า แบร์รีมอร์ถามไปพูดกับ เซอร์ เฮนรี่ และพวกเขา closeted ในการศึกษาของเขามีเวลาเหลือน้อย นั่งอยู่ในห้องบิลเลียดผมมากกว่าเมื่อได้ยินเสียงขึ้นมาและฉันมีความคิดที่ดีสิ่งที่จุดที่อยู่ภายใต้การอภิปราย หลังจากเวลาที่บารอนเนตเปิดประตูของเขาและเรียกฉัน แบร์รีมอร์เห็นว่าเขามีความคับข้องใจ , " เขากล่าว . " เขาคิดว่ามันไม่ยุติธรรมในส่วนของเราล่าพี่เขยของเขาลง เมื่อเขา เอง ก็บอกว่า เราเป็นความลับ . "
พ่อบ้านยืนหน้าซีดมาก แต่มากครั้งเรา
." ผมอาจจะพูดเกินไปอย่างอบอุ่นครับ " เขากล่าว " และถ้าผมมี ผมมั่นใจว่า ผมต้องขอโทษด้วย ในเวลาเดียวกัน , ฉันมากประหลาดใจเมื่อได้ยินว่า ท่านสุภาพบุรุษทั้งสองกลับมาเมื่อเช้านี้ และเรียนรู้ว่า คุณได้ไล่ที่ตั้ง . เพื่อนไม่ดีมีมากพอที่จะต่อสู้กับโดยที่วางมากขึ้นเมื่อ "
ติดตามเขา" ถ้าคุณบอกเรา โดยที่คุณก็จะได้รับสิ่งที่แตกต่าง , " กล่าวว่า บารอนเน็ตที่ " คุณเท่านั้นบอกเราหรือมากกว่าภรรยาของคุณ เพียงบอกเรา เมื่อมันถูกบังคับจากคุณและคุณไม่สามารถช่วยตัวเอง "
" ผมไม่คิดว่าคุณจะได้รับประโยชน์ของ แล้ว เซอร์ เฮนรี แน่นอนฉันไม่ทำ "
" ผู้ชายที่เป็นสาธารณะ อันตราย มีเหงาบ้านกระจายไปทั่ว มัวร์และเขาคือคนที่จะติดที่ไม่มีอะไร คุณเพียงต้องการที่จะได้รับเหลือบของใบหน้าของเขาเพื่อดูว่า ดูคุณ Stapleton บ้าน ตัวอย่าง ที่มีแต่ตัวเองเพื่อปกป้องมัน ไม่มีความปลอดภัยสำหรับใคร จนกระทั่งเขาอยู่ภายใต้การล็อคและคีย์ "
" เขาจะบุกเข้าไปในบ้านไม่มีครับ ผมให้คำมั่นกับท่านบนนั้น แต่เขาไม่เคยเดือดร้อนใครในประเทศนี้อีกครั้ง ผมมั่นใจว่า เซอร์ เฮนรี่ในเพียงไม่กี่วันจัดจำเป็นจะได้ทำและเขาจะเป็นในทางของเขาไปที่อเมริกาใต้ ให้ตายเถอะครับ ผมขอร้องไม่ให้ตำรวจรู้ ว่าเขาก็อยู่ในบึง พวกเขาเลิกไล่ล่ามัน และเขาสามารถนอนเงียบๆ จนกระทั่งเรือพร้อมสำหรับเขา คุณไม่สามารถบอกได้ว่าเขาโดยไม่ได้รับภรรยาของฉันและฉันมีปัญหา ข้าขอร้องท่านไม่มีอะไรจะพูดกับตำรวจ "
" ว่าไงนะ วัตสัน ?
ผมยักไหล่ของฉัน " . ถ้าเขาออกมาได้อย่างปลอดภัยของประเทศก็จะบรรเทาภาระของผู้เสียภาษี "
" แต่แล้วโอกาสที่เขาจับคนก่อนเขาไป ?
" เขาจะไม่ทำอะไรที่บ้ามากครับ เราต้องให้เขามีทุกอย่างที่เขาต้องการ การก่ออาชญากรรมจะถูกแสดงที่ที่เขาซ่อนอยู่ "
" เป็นจริง" บอกว่า เซอร์ เฮนรี่ " อืม แบร์รีมอร์ "
" พระเจ้าอวยพรท่าน และขอขอบคุณจากหัวใจของฉัน มันคงฆ่าภรรยาของฉันไม่ดีที่เขาได้ถ่ายอีกครั้ง "
" ผมคิดว่าเราเป็นการช่วยงานและ abetting อาชญากรรม วัตสัน ? แต่หลังจากสิ่งที่เราได้ยิน ผมไม่ได้รู้สึกว่าผมจะให้คนขึ้น จึงมีการสิ้นสุด เอาล่ะ แบร์รีมอร์ , คุณสามารถไป . "
กับหักไปหลายคําขอบคุณชายร่างแต่เขาลังเลแล้วกลับมา .
" คุณดีกับพวกเราครับ ว่าผมควรจะทำที่ดีที่สุดที่ฉันสามารถให้คุณเป็นการตอบแทน ฉันรู้ว่าบางอย่างครับ เฮนรี่ และบางทีฉันควรจะพูดมันก่อน แต่มันนานหลังจากที่การสอบสวนที่ผมพบว่ามัน ฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักคำเลยที่จะต้องตาย มันตายแล้วครับ เรื่องไม่ดีของชาร์ลส์ "
บารอนเน็ตที่และฉันทั้งคู่ เมื่อเท้าของเรา ." คุณรู้ไหมว่าเขาตายยังไง ?
" ไม่ครับ ผมไม่รู้ว่า "
" อะไร ? "
" ผมรู้ว่าทำไมเขาอยู่ที่ประตู ใน 1 ชั่วโมง มันเจอผู้หญิง "
" เพื่อตอบสนองผู้หญิง เขา ? "
" ครับผม "
" และชื่อของผู้หญิง ?
" ฉันไม่สามารถให้คุณชื่อครับ แต่ผมสามารถให้คุณได้ในช่วงแรก เธอชื่อเป็น L . L "
" รู้ได้ไงนี้ แบร์รีมอร์ " ?
" ครับท่านเฮนรี่ คุณลุงได้รับจดหมายเมื่อเช้านี้เขามักจะดีหลายตัว เพราะเขาเป็นผู้ชายสาธารณะและรู้จักกันดีสำหรับหัวใจของเขา เพื่อให้ทุกคนที่กำลังมีปัญหาก็ยินดีที่จะเปลี่ยนให้เขา แต่เมื่อเช้านี้ มันได้ มีเพียงจดหมายฉบับหนึ่งดังนั้นฉันจึงยิ่งสังเกตเห็นมัน มันมาจากคูมบ์ เทรซีย์ และมันก็อยู่ในมือผู้หญิง "
" สบายดีมั้ย ? "
" ครับ ผมนึกว่าไม่มีของครับและไม่เคยทำมันไม่ได้สำหรับภรรยาของฉัน เพียงไม่กี่สัปดาห์ก่อน เธอได้รับการทำความสะอาดออกเซอร์ ชาร์ลส์ ศึกษามันไม่เคยสัมผัสตั้งแต่การตายของเขาและเธอพบเถ้าของเผาจดหมายอยู่หลังตะแกรง มากขึ้นส่วนหนึ่งของมันไหม้เกรียมๆ แต่เล็ก ๆน้อย ๆลื่น สิ้นเดือนหน้า แขวนไว้ด้วยกัน และการเขียนยังสามารถอ่านแม้ว่ามันจะเป็นสีเทาบนพื้นสีดำ มันดูเหมือนเราต้องโพสไว้ในตอนท้ายของจดหมาย และพูดว่า " ได้โปรด ได้โปรด คุณจะเป็นสุภาพบุรุษ เผาจดหมายนี้ และเป็นประตูสิบโมง . ใต้มันได้ลงนามย่อ L . L "
" คุณมีจัดส่ง ?
" เปล่าครับ มันพังทลายลงทั้งหมดบิตหลังจากเราย้ายมัน . "
" มีเซอร์ชาร์ลส์ได้รับอื่น ๆในการเขียนตัวอักษรเดียวกัน ?
" ครับ ผมก็ไม่แจ้งให้ทราบเฉพาะของตัวอักษร ผมไม่ควรสังเกตนี้ เพียงแต่มันเกิดขึ้นมาคนเดียว "
" และคุณไม่รู้ว่าเป็นใคร . . ? ? "
" ครับ มากกว่าที่คุณมี แต่ผมคาดว่าหากเราสามารถวางในมือของเราเมื่อผู้หญิงเราควรจะรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับการตายของเซอร์ชาร์ลส์ "
" ผมไม่สามารถเข้าใจ แบร์รีมอร์ , วิธีการที่คุณมาเพื่อปกปิดข้อมูลนี้สำคัญ "
" ครับมันเป็นทันทีหลังจากที่ปัญหาของเราเอง มาหาเรา และจากนั้นอีกครั้งครับ เราสองคนชอบมากของเซอร์ชาร์ลส์ เป็นเราก็อาจจะพิจารณาสิ่งที่เขาทำเพื่อเรา เก็บนี้ขึ้นไม่ได้ช่วยเจ้านายที่ไม่ดีของเรา และก็ต้องไปอย่างระมัดระวังเมื่อมีผู้หญิงในคดี แม้แต่ที่ดีที่สุดของเรา - "
" คุณคิดว่ามันอาจทำร้ายชื่อเสียงของเขา ? "
" ครับฉันคิดว่าไม่ดีจะมาเอง แต่ตอนนี้คุณได้รับชนิดของพวกเรา และผมรู้สึกว่ามันจะทำกับเธออย่างไม่เป็นธรรม ไม่ใช่จะบอกคุณทั้งหมดที่ผมรู้เกี่ยวกับเรื่อง "
" ดีมาก แบร์รีมอร์ คุณสามารถไป เมื่อพ่อบ้านมีซ้ายเราท่านเฮนรี่หันมาทางผม " . ดี , วัตสัน , สิ่งที่คุณคิดว่าของแสงใหม่นี้ ?
" ดูเหมือนว่าจะออกจากความมืดค่อนข้างดำกว่าก่อน "
16 ตุลาคม ทึบและวันหมอกกับปรอยฝน บ้านเป็น banked กับเมฆกลิ้ง ,ซึ่งขึ้นตอนนี้แล้วเพื่อแสดงเส้นโค้งเศร้าซึมของมัวร์ , กับบาง เส้นสีเงินบนด้านข้างของภูเขาและก้อนหินที่ไกลแพรวแสงกระทบบนใบหน้าที่เปียกของพวกเขา มันเศร้า นอกและใน ที่บารอนเนตอยู่ในสีดำปฏิกิริยาหลังจาก Soft ของคืนฉันรู้สึกตัวเองของน้ำหนักหัวใจและความรู้สึกของ impending อันตรายตลอดเวลา อันตราย ซึ่งจะยิ่งแย่เพราะผมไม่สามารถที่จะกำหนดมัน .
และฉันไม่ได้ทำให้เกิดความรู้สึกอย่างนั้น ? พิจารณาลำดับของเหตุการณ์ซึ่งได้ชี้ให้เห็นถึงอิทธิพลชั่วร้ายซึ่งทำงานอยู่รอบๆเรา มีการตายของผู้ครอบครองคนสุดท้ายของห้องการตอบสนองเพื่อให้ตรงตามเงื่อนไขของตำนานครอบครัวและมีรายงานจากชาวบ้านซ้ำของการปรากฏตัวของสิ่งมีชีวิตแปลก ๆเมื่อมัวร์ สองครั้งที่ผมมีหูได้ยินเสียงที่เหมือนไกลเห่าของสุนัขล่าเนื้อ มันเหลือเชื่อ เป็นไปไม่ได้ นั่นมันน่าจะเป็นนอกกฎหมายธรรมดาของธรรมชาติเป็นสเปกตรัมล่าซึ่งใบรอยเท้าวัสดุและเติมอากาศด้วยการหอนแน่นอนไม่ต้องคิด สเตเปิลอาจตกอยู่ในกับเรื่องไสยศาสตร์ และ มอร์ติเมอร์ ยัง แต่ถ้าฉันมีคุณภาพหนึ่งบนแผ่นดินโลก มันเป็นสามัญสำนึก และไม่มีอะไรที่จะทำให้ฉันเชื่อในสิ่งนั้น การทำเช่นนั้นจะลงมาถึงระดับของชาวนาที่ยากจนเหล่านี้ที่ไม่ได้เป็นสุนัขปีศาจเพียงแต่ต้องอธิบายเขาด้วยนรกไฟยิงจากปากและตาของเขา โฮล์มส์ไม่ฟังช่างเพ้อฝันและฉันเป็นตัวแทนของเขา แต่ความจริงก็คือความจริง และฉันมีสองครั้งได้ยินร้องไห้เมื่อมัวร์ สมมติว่ามีจริงๆบางหมาใหญ่หลวมเมื่อมันจะไปไกลที่จะอธิบายทุกอย่าง แต่ที่เป็นหมาโกหกปกปิด ,มันไม่ได้เป็นอาหารที่ มันมาจากไหน แล้วมันไม่มีใครเห็นตอนกลางวัน ต้องสารภาพว่า การอธิบายธรรมชาติมีเกือบเป็นปัญหามากเท่าที่อื่น ๆ และเสมอ นอกจากสุนัขแล้ว มีข้อเท็จจริงของหน่วยงานของมนุษย์ในลอนดอน ผู้ชายในรถ และจดหมายที่เตือน เซอร์ เฮนรี่ กับ มัวร์ นี้อย่างน้อยก็จริงแต่มันอาจจะได้รับงานของการปกป้องเพื่อนได้อย่างง่ายดายเช่นที่ของศัตรู นั่นคือมิตรหรือศัตรู ? เขาอยู่ในลอนดอน หรือเค้าตามพวกเรามาที่นี่ เขาเขาเป็นคนแปลกหน้า ที่ผมเห็นบนเว็บ ?
มันเป็นความจริงที่ผมมีเพียงหนึ่งเหลือบไปมองเขา และยัง มีบางเรื่องที่ผมพร้อมที่จะสาบาน เขาไม่มีใครที่ผมเคยเห็นมาและผมได้เจอเพื่อนบ้านทั้งหมด ตัวเลขคือไกลสูงกว่าที่สเตเปิล ไกลบางกว่าของแลนด์ . แบร์รีมอร์มันอาจจะถูก แต่เราทิ้งเค้าไว้ข้างหลัง และฉันมั่นใจว่าเขาคงไม่ได้ตามพวกเรามา คนแปลกหน้าก็ยังคงเป็นหมาเราก็เป็นคนแปลกหน้า พากเพียร เรา ใน ลอนดอน เราไม่เคยหวั่นไหว เขาปิด ถ้าฉันสามารถวางมือบนเขาแล้วในที่สุด เราอาจจะพบตัวเองในตอนท้ายของปัญหาของเราทั้งหมด หนึ่งนี้มีตอนนี้ผมต้องทุ่มเทพลังงานทั้งหมดของฉัน .
แรงกระตุ้นแรกของฉันคือการบอกเซอร์ เฮนรี แผนการของผมทั้งหมด ที่สองของฉันและฉลาดที่สุด หนึ่งคือการเล่นเกมของตัวเอง และพูดให้น้อยเท่าที่จะน้อยได้ทุกคน เขาเงียบและ distrait . สมองของเขาถูกเขย่าด้วยเสียงที่แปลกเมื่อมัวร์ฉันไม่มีอะไรจะพูดเพื่อเพิ่มความกังวลของเขา แต่ฉันจะใช้ขั้นตอนของตัวเองเพื่อให้บรรลุสิ้นสุดของตัวเอง
เรามีฉากเล็กๆ ตอนเช้าหลังอาหารเช้า แบร์รีมอร์ถามไปพูดกับ เซอร์ เฮนรี่ และพวกเขา closeted ในการศึกษาของเขามีเวลาเหลือน้อย นั่งอยู่ในห้องบิลเลียดผมมากกว่าเมื่อได้ยินเสียงขึ้นมาและฉันมีความคิดที่ดีสิ่งที่จุดที่อยู่ภายใต้การอภิปราย หลังจากเวลาที่บารอนเนตเปิดประตูของเขาและเรียกฉัน แบร์รีมอร์เห็นว่าเขามีความคับข้องใจ , " เขากล่าว . " เขาคิดว่ามันไม่ยุติธรรมในส่วนของเราล่าพี่เขยของเขาลง เมื่อเขา เอง ก็บอกว่า เราเป็นความลับ . "
พ่อบ้านยืนหน้าซีดมาก แต่มากครั้งเรา
." ผมอาจจะพูดเกินไปอย่างอบอุ่นครับ " เขากล่าว " และถ้าผมมี ผมมั่นใจว่า ผมต้องขอโทษด้วย ในเวลาเดียวกัน , ฉันมากประหลาดใจเมื่อได้ยินว่า ท่านสุภาพบุรุษทั้งสองกลับมาเมื่อเช้านี้ และเรียนรู้ว่า คุณได้ไล่ที่ตั้ง . เพื่อนไม่ดีมีมากพอที่จะต่อสู้กับโดยที่วางมากขึ้นเมื่อ "
ติดตามเขา" ถ้าคุณบอกเรา โดยที่คุณก็จะได้รับสิ่งที่แตกต่าง , " กล่าวว่า บารอนเน็ตที่ " คุณเท่านั้นบอกเราหรือมากกว่าภรรยาของคุณ เพียงบอกเรา เมื่อมันถูกบังคับจากคุณและคุณไม่สามารถช่วยตัวเอง "
" ผมไม่คิดว่าคุณจะได้รับประโยชน์ของ แล้ว เซอร์ เฮนรี แน่นอนฉันไม่ทำ "
" ผู้ชายที่เป็นสาธารณะ อันตราย มีเหงาบ้านกระจายไปทั่ว มัวร์และเขาคือคนที่จะติดที่ไม่มีอะไร คุณเพียงต้องการที่จะได้รับเหลือบของใบหน้าของเขาเพื่อดูว่า ดูคุณ Stapleton บ้าน ตัวอย่าง ที่มีแต่ตัวเองเพื่อปกป้องมัน ไม่มีความปลอดภัยสำหรับใคร จนกระทั่งเขาอยู่ภายใต้การล็อคและคีย์ "
" เขาจะบุกเข้าไปในบ้านไม่มีครับ ผมให้คำมั่นกับท่านบนนั้น แต่เขาไม่เคยเดือดร้อนใครในประเทศนี้อีกครั้ง ผมมั่นใจว่า เซอร์ เฮนรี่ในเพียงไม่กี่วันจัดจำเป็นจะได้ทำและเขาจะเป็นในทางของเขาไปที่อเมริกาใต้ ให้ตายเถอะครับ ผมขอร้องไม่ให้ตำรวจรู้ ว่าเขาก็อยู่ในบึง พวกเขาเลิกไล่ล่ามัน และเขาสามารถนอนเงียบๆ จนกระทั่งเรือพร้อมสำหรับเขา คุณไม่สามารถบอกได้ว่าเขาโดยไม่ได้รับภรรยาของฉันและฉันมีปัญหา ข้าขอร้องท่านไม่มีอะไรจะพูดกับตำรวจ "
" ว่าไงนะ วัตสัน ?
ผมยักไหล่ของฉัน " . ถ้าเขาออกมาได้อย่างปลอดภัยของประเทศก็จะบรรเทาภาระของผู้เสียภาษี "
" แต่แล้วโอกาสที่เขาจับคนก่อนเขาไป ?
" เขาจะไม่ทำอะไรที่บ้ามากครับ เราต้องให้เขามีทุกอย่างที่เขาต้องการ การก่ออาชญากรรมจะถูกแสดงที่ที่เขาซ่อนอยู่ "
" เป็นจริง" บอกว่า เซอร์ เฮนรี่ " อืม แบร์รีมอร์ "
" พระเจ้าอวยพรท่าน และขอขอบคุณจากหัวใจของฉัน มันคงฆ่าภรรยาของฉันไม่ดีที่เขาได้ถ่ายอีกครั้ง "
" ผมคิดว่าเราเป็นการช่วยงานและ abetting อาชญากรรม วัตสัน ? แต่หลังจากสิ่งที่เราได้ยิน ผมไม่ได้รู้สึกว่าผมจะให้คนขึ้น จึงมีการสิ้นสุด เอาล่ะ แบร์รีมอร์ , คุณสามารถไป . "
กับหักไปหลายคําขอบคุณชายร่างแต่เขาลังเลแล้วกลับมา .
" คุณดีกับพวกเราครับ ว่าผมควรจะทำที่ดีที่สุดที่ฉันสามารถให้คุณเป็นการตอบแทน ฉันรู้ว่าบางอย่างครับ เฮนรี่ และบางทีฉันควรจะพูดมันก่อน แต่มันนานหลังจากที่การสอบสวนที่ผมพบว่ามัน ฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักคำเลยที่จะต้องตาย มันตายแล้วครับ เรื่องไม่ดีของชาร์ลส์ "
บารอนเน็ตที่และฉันทั้งคู่ เมื่อเท้าของเรา ." คุณรู้ไหมว่าเขาตายยังไง ?
" ไม่ครับ ผมไม่รู้ว่า "
" อะไร ? "
" ผมรู้ว่าทำไมเขาอยู่ที่ประตู ใน 1 ชั่วโมง มันเจอผู้หญิง "
" เพื่อตอบสนองผู้หญิง เขา ? "
" ครับผม "
" และชื่อของผู้หญิง ?
" ฉันไม่สามารถให้คุณชื่อครับ แต่ผมสามารถให้คุณได้ในช่วงแรก เธอชื่อเป็น L . L "
" รู้ได้ไงนี้ แบร์รีมอร์ " ?
" ครับท่านเฮนรี่ คุณลุงได้รับจดหมายเมื่อเช้านี้เขามักจะดีหลายตัว เพราะเขาเป็นผู้ชายสาธารณะและรู้จักกันดีสำหรับหัวใจของเขา เพื่อให้ทุกคนที่กำลังมีปัญหาก็ยินดีที่จะเปลี่ยนให้เขา แต่เมื่อเช้านี้ มันได้ มีเพียงจดหมายฉบับหนึ่งดังนั้นฉันจึงยิ่งสังเกตเห็นมัน มันมาจากคูมบ์ เทรซีย์ และมันก็อยู่ในมือผู้หญิง "
" สบายดีมั้ย ? "
" ครับ ผมนึกว่าไม่มีของครับและไม่เคยทำมันไม่ได้สำหรับภรรยาของฉัน เพียงไม่กี่สัปดาห์ก่อน เธอได้รับการทำความสะอาดออกเซอร์ ชาร์ลส์ ศึกษามันไม่เคยสัมผัสตั้งแต่การตายของเขาและเธอพบเถ้าของเผาจดหมายอยู่หลังตะแกรง มากขึ้นส่วนหนึ่งของมันไหม้เกรียมๆ แต่เล็ก ๆน้อย ๆลื่น สิ้นเดือนหน้า แขวนไว้ด้วยกัน และการเขียนยังสามารถอ่านแม้ว่ามันจะเป็นสีเทาบนพื้นสีดำ มันดูเหมือนเราต้องโพสไว้ในตอนท้ายของจดหมาย และพูดว่า " ได้โปรด ได้โปรด คุณจะเป็นสุภาพบุรุษ เผาจดหมายนี้ และเป็นประตูสิบโมง . ใต้มันได้ลงนามย่อ L . L "
" คุณมีจัดส่ง ?
" เปล่าครับ มันพังทลายลงทั้งหมดบิตหลังจากเราย้ายมัน . "
" มีเซอร์ชาร์ลส์ได้รับอื่น ๆในการเขียนตัวอักษรเดียวกัน ?
" ครับ ผมก็ไม่แจ้งให้ทราบเฉพาะของตัวอักษร ผมไม่ควรสังเกตนี้ เพียงแต่มันเกิดขึ้นมาคนเดียว "
" และคุณไม่รู้ว่าเป็นใคร . . ? ? "
" ครับ มากกว่าที่คุณมี แต่ผมคาดว่าหากเราสามารถวางในมือของเราเมื่อผู้หญิงเราควรจะรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับการตายของเซอร์ชาร์ลส์ "
" ผมไม่สามารถเข้าใจ แบร์รีมอร์ , วิธีการที่คุณมาเพื่อปกปิดข้อมูลนี้สำคัญ "
" ครับมันเป็นทันทีหลังจากที่ปัญหาของเราเอง มาหาเรา และจากนั้นอีกครั้งครับ เราสองคนชอบมากของเซอร์ชาร์ลส์ เป็นเราก็อาจจะพิจารณาสิ่งที่เขาทำเพื่อเรา เก็บนี้ขึ้นไม่ได้ช่วยเจ้านายที่ไม่ดีของเรา และก็ต้องไปอย่างระมัดระวังเมื่อมีผู้หญิงในคดี แม้แต่ที่ดีที่สุดของเรา - "
" คุณคิดว่ามันอาจทำร้ายชื่อเสียงของเขา ? "
" ครับฉันคิดว่าไม่ดีจะมาเอง แต่ตอนนี้คุณได้รับชนิดของพวกเรา และผมรู้สึกว่ามันจะทำกับเธออย่างไม่เป็นธรรม ไม่ใช่จะบอกคุณทั้งหมดที่ผมรู้เกี่ยวกับเรื่อง "
" ดีมาก แบร์รีมอร์ คุณสามารถไป เมื่อพ่อบ้านมีซ้ายเราท่านเฮนรี่หันมาทางผม " . ดี , วัตสัน , สิ่งที่คุณคิดว่าของแสงใหม่นี้ ?
" ดูเหมือนว่าจะออกจากความมืดค่อนข้างดำกว่าก่อน "
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- สมุด
- มันไม่ได้ดูร้ายแรงเลยสำหรับฉัน
- วันครบรอบ 4 เดือน
- formal
- คุณหล่อแบบนี้ก็มีสาวเยอะ
- I am interested to know about you after
- หมายถึงอยู่บ้านเดียวกัน
- what is the weather like at Chang Island
- ฉันชอบนอน
- ถ้าจะรักกันต้องไว้ใจกัน
- โอเค นี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราพูดกัน
- พื้นฐาน
- It is very sad.
- -*mR-cLick*- กำลังลาออกจากแคลน
- Thank you, the same beautiful guitar.
- Arrive
- I know you work I'll sleep let you take
- no no,i'm always with you in your heartA
- หมาฉันนั่งหอบอยู่
- โอ้ ดีมาก !! แสดงว่าคุณต้องมีซิกแพคใช่มั
- ฉันพอใจในสิ่งที่ฉันเป็น
- Extraction experiments were performed in
- สวัสดีค่ะ Missอเล็กซ์ หลับสบายมั้ยคะ? เจ
- ถ้ารักฉันจริงคุณต้องทำให้ฉันบางอย่างให้ร
