1. IntroductionThe pre-European Aus

1. Introduction
The pre-European Australian landscape had a complex mosaic of vegetation that supported a rich biodiversity.1 Following European settlement in 1788, there was initially an expansion of pastoral based activity followed by extensive clearing of land for cropping and pasture and further intensification of agriculture and urbanisation (Burvill, 1979 and Australian Greenhouse Office, 2001).

This transformation of the Australian landscape from deep-rooted woody vegetation to shallow-rooted annual crops and pastures has come at a huge environmental cost. Two major consequences of this land-cover change are dry land salinity (Peck and Hatton, 2003) and loss of biodiversity (Myers et al., 2000), both directly attributed to land clearing and the subsequent hydrological changes. Such changes have had a particularly profound impact in areas such as the south-west of Western Australia where approximately 20 million hectares have been cleared for farming; a region which is classed as a global biodiversity hotspot (Myers et al., 2000), with up to 500 species at threat of extinction (Keighery et al., 2004).

Since the original plant communities that preceded most of Western Australian farmlands were mostly woodlands and other deep rooted perennials, the model for sustainable agriculture in this region often includes some form of forestry practices (George et al., 1999 and Smettem and Harper, 2009) which are more profitable in higher rainfall (>700 mm yr−1 annual rainfall) areas where they take the form of plantations of pulp-wood and timber producing species (Harper et al., 2009a and Harper et al., 2009b). Such forestry is less profitable in areas with rainfall from 300 to 700 mm yr−1 and a range of new forestry options are being examined including agroforestry (systems that integrate forestry into existing agricultural systems; Zorzetto and Chudleigh, 1999, Stirzaker et al., 2002, Bartle and Abadi, 2010, Harper et al., 2010a and Harper et al., 2010b). Agroforestry initiatives are often aimed at meeting multiple objectives, such as limiting salinity related land degradation (Harper et al., 2005) and water quality decline (Townsend et al., 2012), enhancing agricultural sustainability and reducing pressure on public native forests (Powell, 2009). An emerging focus is to incorporate trees in farm land for climate change mitigation through carbon sequestration (Harper et al., 2007 and Powell, 2009) or bioenergy production (Bartle and Abadi, 2010, Harper et al., 2010a and Harper et al., 2010b), with this recognised in international treaties such as the Kyoto Protocol (Schlamadinger and Karjalainen, 2000 and Canadell and Raupach, 2008) and national carbon management legislation such as recently enacted in Australia (Mitchell et al., 2012).

Payment for carbon, either as part of a formal emissions trading scheme (a market-based scheme allowing parties to trade permits for emissions or credits for reductions in emissions of certain pollutants) or through voluntary arrangements, will provide landowners contemplating tree planting with a financial incentive to reforest. The Australian Government has for example passed the Carbon Credits (Carbon Farming Initiative) Act 2011 which will establish a trade in carbon credits from reforestation ( Mitchell et al., 2012). In addition, such plantings could be made more attractive by introducing payments for other environmental services provided such as biodiversity enhancement or water quality improvement ( Townsend et al., 2012) since currently the economic rationale for biodiverse reforestation or maintaining remnant forest patches is not strong. Although reforestation can provide a range of environmental services these are often not brought to account and land-holders are not rewarded for their decisions to change land-use. This limitation becomes particularly important in the lower rainfall areas where commercial returns from timber or wood products are limited and reforestation represents a non-income producing land-use.

A functional relationship between biodiversity and carbon sequestration could have important implications for the management of carbon-sink (a natural or artificial reservoir that accumulates and stores carbon-containing compound for a long period) projects, not only for reforestation and afforestation projects, that are currently supported under international agreements such as the Kyoto Protocol's Clean Development Mechanism (CDM) and Joint Implementation (JI) (Schlamadinger and Karjalainen, 2000), but also for emissions reductions projects that focus on forest management (UNFCCC, 1997 and UNFCCC, 2005). In the former case, the relationship of tree species diversity to carbon sequestration is likely to be of greatest concern for managers interested in optimising the amount of carbon sequestration and maintaining this carbon on a site for periods of up to 100 years. The balance of interest will depend on the payments for the different components (i.e. carbon, water quality improvement, biodiversity) that accrue from the project. In the latter case, understanding the relationship of tree-species diversity to rates of carbon sequestration and carbon storage will be critical to maintaining carbon stocks of protected forests over the long term.

Together with planned offsets (a reduction in emissions of carbon dioxide or greenhouse gases made in order to compensate for or to offset an emission made elsewhere) funded by governments and individuals, the carbon market could potentially develop into a large business (Capoor and Ambrosi, 2007 and Galatowitsch, 2009), with the depth of this depending on both international and national carbon policies. In the past, carbon off setting schemes have largely relied on investment in monoculture plantations (Lamb et al., 2005 and Glenday, 2006) with relatively low conservation value by providing cash-flow from timber and other products. Integrating biodiversity and carbon sequestration initiatives will provide carbon offsetters the opportunity to accrue biodiversity credits and reverse biodiversity decline (Western, 1992, Diaz et al., 2009, Koziell and Swingland, 2002 and Swingland et al., 2002). Currently, the scale of uptake has been modest; Mitchell et al. (2012), for example, identified 65,000 ha of carbon reforestation projects in Australia, with 22% or 14,000 ha having a biodiversity focus, contrasted with almost one million hectares (Parsons and Gavran, 2010) of commercial reforestation established for wood production over the same period.

Although there are presently three compelling reasons to incorporate trees in the Australian landscape (climate change amelioration, secondary salinisation abatement, and biodiversity conservation), currently these issues are all viewed separately. A unified approach is needed to attain sustainable agriculture and biodiversity conservation by retaining and replanting native vegetation. Moreover, recently formulated policy may give rise to financial incentive sin making such an integrated approach financially viable and therefore at an environmentally meaningful scale. This review thus aims to assess agro forestry land use systems that mimic natural systems and in particular explore how markets for carbon, biodiversity and salinity improvement can be used to fund transformational, landscape-scale changes. It draws on a range of key recent scientific reports (Lawson et al., 2008, Polglase et al., 2008 and Eady et al., 2009) that have influenced some of the recently legislated climate change policy in Australia (Garnaut, 2008, Australian Government, 2010b and Garnaut, 2011

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. บทนำภูมิทัศน์ก่อนยุโรปออสเตรเลียมีโมเสกที่ซับซ้อนของพืชที่ได้รับการสนับสนุน biodiversity.1 รวยต่อจ่ายยุโรปใน 1788 มีเริ่มขยายกิจกรรมตาม pastoral ปริญญาบัตรตามอย่างละเอียดส่งมอบที่ดินสำหรับการปลูกพืช และการพาสเจอร์และแรงการเกษตรและของ (Burvill, 1979 และออสเตรเลียเรือนกระจก Office, 2001)มานี้การเปลี่ยนแปลงของภูมิทัศน์ออสเตรเลียจาก deep-rooted วู้ดดี้พืชรากตื้นพืชประจำปีและ pastures มีขนาดใหญ่ต้นทุนสิ่งแวดล้อม ผลสองหลักของการเปลี่ยนแปลงครอบคลุมแผ่นดินนี้เป็นแผ่นดินแห้งเค็ม (เป็กและแฮทตัน 2003) และสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพ (ไมเออส์และ al., 2000), ทั้งโดยตรงเกิดจากการล้างดินและการเปลี่ยนแปลงด้านชลศาสตร์ต่อมา เปลี่ยนแปลงดังกล่าวมีผลกระทบอย่างลึกซึ้งโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่เช่นตะวันตกเฉียงใต้ของออสเตรเลียตะวันตกที่ประมาณ 20 ล้านไร่ได้ถูกล้างในนา ภูมิภาคซึ่งเป็น classed เป็นจุดที่มีความหลากหลายทางชีวภาพสากล (ไมเออส์และ al., 2000), มีถึง 500 ชนิดที่เสี่ยงสูญพันธุ์ (Keighery et al., 2004)เนื่องจากชุมชนโรงงานเดิมที่นำหน้าส่วนใหญ่ถีออสเตรเลียตะวันตกได้ส่วนใหญ่วู้ดแลนด์และอื่น ๆ perennials rooted ลึก รูปแบบการเกษตรแบบยั่งยืนในภูมิภาคนี้มักจะมีบางรูปแบบของปฏิบัติการป่าไม้ (จอร์จเอ็ด al., 1999 และ Smettem และฮาร์ เปอร์ 2009) ซึ่งจะมีกำไรมากขึ้นในปริมาณน้ำฝนสูง (> yr−1 700 มม.ปริมาณน้ำฝนรายปี) พื้นที่ที่ใช้รูปแบบของสวนไม้อัดและไม้ผลิตพันธุ์ (ฮาร์เปอร์ et al, 2009a และฮาร์เปอร์ et al., 2009b) เช่นป่าไม้มีน้อยในพื้นที่ที่มีปริมาณน้ำฝนจาก 300 700 มม. yr−1 และช่วงของตัวเลือกจะถูกตรวจสอบรวมถึง agroforestry (ระบบที่รวมป่าไม้เป็นระบบเกษตรที่มีอยู่ ป่าไม้ใหม่ Zorzetto และ Chudleigh, 1999, Stirzaker และ al., 2002 บาร์เทิลและอบาดี 2010, al. และฮาร์เปอร์ 2010a และฮาร์เปอร์ et al., 2010b) Agroforestry ริเริ่มมักจะมุ่งเน้นไปที่การประชุมหลายวัตถุประสงค์ เช่นจำกัดเค็มที่เกี่ยวข้องกับที่ดินย่อยสลาย (ฮาร์เปอร์ et al., 2005) และเสริมสร้างความยั่งยืนทางการเกษตรลดลงคุณภาพน้ำ (จัห et al., 2012), และลดความดันในป่าพื้นเมืองสาธารณะ (พาวเวล 2009) ความผิดเกิดขึ้นจะรวบรวมต้นไม้ในฟาร์มที่ดินลดเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศผ่าน sequestration คาร์บอน (al. et ฮาร์เปอร์ 2007 และพาวเวล 2009) หรือการผลิตพลังงานชีวมวล (บาร์เทิลและอบาดี 2010, al. et ฮาร์เปอร์ 2010a และฮาร์เปอร์ et al., 2010b), นี้ยังในสนธิสัญญาเช่นเกียวโต (Schlamadinger และ Karjalainen, 2000 และ Canadell และ Raupach, 2008) และกฎหมายการจัดการคาร์บอนแห่งชาติเช่นเพิ่งตราขึ้นในออสเตรเลีย (Mitchell et al, 2012)การชำระเงินสำหรับคาร์บอน หรือเป็นส่วนหนึ่งของการปล่อยอย่างเป็นทางการค้าโครงร่าง (ร่างตามตลาดที่ช่วยให้ฝ่ายการค้าอนุญาตปล่อยหรือเครดิตในการลดการปล่อยสารมลพิษบางอย่าง) หรือผ่านเรียงความสมัครใจ จะให้แก่ซอฟต์แวร์ปลูกป่า ด้วยการจูงใจทางการเงินให้ทำ รัฐบาลออสเตรเลียได้เช่นผ่านบัญญัติเครดิตคาร์บอน (คาร์บอนเกษตรริ) 2011 ที่จะสร้างการค้าคาร์บอนเครดิตจากปลูก (Mitchell et al., 2012) นอกจากนี้ plantings ดังกล่าวไม่สามารถทำน่าสนใจมากขึ้น โดยแนะนำการบริการด้านสิ่งแวดล้อมอื่น ๆ เช่นความหลากหลายทางชีวภาพเพิ่มประสิทธิภาพหรือน้ำปรับปรุงคุณภาพ (จัห et al., 2012) เนื่องจากขณะนี้ผลทางเศรษฐกิจสำหรับปลูก biodiverse หรือรักษาสติป่าแพทช์ไม่แข็งแรง ปลูกสามารถให้บริการด้านสิ่งแวดล้อมที่หลากหลายเหล่านี้มักจะไม่นำบัญชี และที่ดินถือเป็นรางวัลสำหรับการตัดสินใจเพื่อเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินไม่ ข้อจำกัดนี้เป็นสิ่งสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ปริมาณน้ำฝนต่ำที่พาณิชย์กลับจากไม้หรือไม้ น่าจะปลูกแทนที่ดินไม่รายได้ผลิตการใช้ทำงานความสัมพันธ์ระหว่างความหลากหลายทางชีวภาพและคาร์บอน sequestration อาจมีนัยสำคัญสำหรับการจัดการของคาร์บอนซิงค์ (เป็นธรรมชาติ หรือเทียมอ่างเก็บน้ำที่สะสม และเก็บสารประกอบคาร์บอนที่ประกอบด้วยช่วงยาว) โครงการ ไม่เพียงแต่สำหรับปลูกป่าและ afforestation โครงการ ที่ปัจจุบันได้รับการสนับสนุนภายใต้ข้อตกลงนานาชาติของเกียวโตสะอาดพัฒนากลไก (เมนู) และร่วมดำเนินงาน (จิ) (Schlamadinger และ Karjalainen, 2000), แต่ยัง สำหรับปล่อย ลดโครงการที่เน้นในการจัดการป่าไม้ (UNFCCC, 1997 และ UNFCCC, 2005) ในกรณีอดีต ความสัมพันธ์ของต้นไม้หลากหลายพันธุ์เพื่อ sequestration คาร์บอนมีแนวโน้มความกังวลมากที่สุดสำหรับผู้บริหารสนใจ optimising จำนวนคาร์บอน sequestration และรักษาคาร์บอนบนไซต์นี้สำหรับรอบระยะเวลา 100 ปี ยอดดุลของดอกเบี้ยจะขึ้นอยู่กับการชำระเงินสำหรับคอมโพเนนต์ต่าง ๆ (เช่นคาร์บอน ปรับปรุงคุณภาพน้ำ ความหลากหลายทางชีวภาพ) ที่รับรู้รายได้จากโครงการ ในกรณีหลัง การศึกษาความสัมพันธ์ของความหลากหลายของชนิดแผนภูมิอัตราคาร์บอน sequestration และเก็บคาร์บอนจะได้แก้หุ้นคาร์บอนของป่าที่ได้รับการป้องกันในระยะยาวTogether with planned offsets (a reduction in emissions of carbon dioxide or greenhouse gases made in order to compensate for or to offset an emission made elsewhere) funded by governments and individuals, the carbon market could potentially develop into a large business (Capoor and Ambrosi, 2007 and Galatowitsch, 2009), with the depth of this depending on both international and national carbon policies. In the past, carbon off setting schemes have largely relied on investment in monoculture plantations (Lamb et al., 2005 and Glenday, 2006) with relatively low conservation value by providing cash-flow from timber and other products. Integrating biodiversity and carbon sequestration initiatives will provide carbon offsetters the opportunity to accrue biodiversity credits and reverse biodiversity decline (Western, 1992, Diaz et al., 2009, Koziell and Swingland, 2002 and Swingland et al., 2002). Currently, the scale of uptake has been modest; Mitchell et al. (2012), for example, identified 65,000 ha of carbon reforestation projects in Australia, with 22% or 14,000 ha having a biodiversity focus, contrasted with almost one million hectares (Parsons and Gavran, 2010) of commercial reforestation established for wood production over the same period.แม้ว่าจะมีเหตุผลสามปัจจุบันน่าจะรวมต้นไม้ในออสเตรเลีย (amelioration เปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ลดหย่อน salinisation รอง และอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพ), ปัจจุบัน ปัญหาเหล่านี้ทั้งหมดดูแยกต่างหาก วิธีการรวมที่จำเป็นสำหรับการบรรลุการเกษตรยั่งยืนและการอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพ โดยการรักษา และซีเมนส์ร่วมปลูกพืชพื้นเมือง นอก สูตรเมื่อเร็ว ๆ นี้นโยบายอาจให้ขึ้นเงินจูงใจบาปทำวิธีดังกล่าวรวมเป็นเงินได้และในมาตรามีความหมายต่อสิ่งแวดล้อมได้ ตรวจทานนี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินเกษตรป่าไม้ที่ดินใช้ระบบที่เลียนแบบระบบธรรมชาติ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง สำรวจว่าตลาดคาร์บอน ความหลากหลายทางชีวภาพ และเค็มปรับปรุงสามารถใช้กองทุน ภาวะ เปลี่ยนแปลงมาตราส่วนแนวนอน มันวาดบนช่วงคีย์รายงานวิทยาศาสตร์ล่าสุด (ลอว์สันและ al., 2008, Polglase et al., 2008 และ Eady et al., 2009) ที่ได้รับอิทธิพลของนโยบายการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศเมื่อเร็ว ๆ นี้ legislated ในออสเตรเลีย (Garnaut, 2008 รัฐบาลออสเตรเลีย 2010b และ Garnaut, 2011

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. บทนำ
ภูมิทัศน์ของออสเตรเลียก่อนยุโรปมีกระเบื้องโมเสคที่ซับซ้อนของพืชที่ได้รับการสนับสนุน biodiversity.1 อุดมไปด้วยดังต่อไปนี้การตั้งถิ่นฐานของยุโรปในปี 1788 มีการขยายตัวเป็นคนแรกของกิจกรรมตามพระตามด้วยการล้างที่กว้างขวางของที่ดินเพื่อการปลูกพืชและทุ่งหญ้าและแรงขึ้นไปอีก การเกษตรและการพัฒนาเมือง (Burvill 1979 และ Office เรือนกระจกออสเตรเลีย, 2001). การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ของภูมิทัศน์ของออสเตรเลียจากพืชพรรณไม้ที่หยั่งรากลึกตื้นหยั่งรากพืชล้มลุกและทุ่งหญ้าได้มาที่ค่าใช้จ่ายด้านสิ่งแวดล้อมมาก สองผลกระทบที่สำคัญของการเปลี่ยนแปลงที่ดินปกนี้มีความเค็มที่ดินแห้ง (Peck และ Hatton 2003) และการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพ (ไมเออร์, et al., 2000) ทั้งสองมาประกอบโดยตรงกับสำนักหักบัญชีที่ดินและการเปลี่ยนแปลงทางอุทกวิทยาที่ตามมา การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวมีผลกระทบอย่างลึกซึ้งโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่เช่นทางตะวันตกเฉียงใต้ของออสเตรเลียตะวันตกที่ประมาณ 20 ล้านไร่ได้รับการล้างสำหรับการเลี้ยง; ภูมิภาคซึ่งถูกจัดว่าเป็นฮอตสปอตความหลากหลายทางชีวภาพทั่วโลก (ไมเออร์ et al., 2000) ที่มีถึง 500 ชนิดที่เป็นภัยคุกคามต่อการสูญพันธุ์ (Keighery et al., 2004). ตั้งแต่ชุมชนโรงงานเดิมที่นำส่วนใหญ่ของนาออสเตรเลียตะวันตก ส่วนใหญ่เป็นป่าไม้และไม้ยืนต้นอื่น ๆ ที่ฝังรากลึกรูปแบบเพื่อการเกษตรที่ยั่งยืนในภูมิภาคนี้มักจะมีรูปแบบของการปฏิบัติที่ป่าไม้บาง (จอร์จ et al., 1999 และ Smettem และฮาร์เปอร์, 2009) ซึ่งมีผลกำไรมากขึ้นในปริมาณน้ำฝนสูง (> 700 มม yr- 1 พื้นที่ปริมาณน้ำฝนรายปี) ที่พวกเขาจะใช้รูปแบบของสวนของเยื่อไม้และไม้การผลิตสายพันธุ์ (ฮาร์เปอร์ et al., 2009A และฮาร์เปอร์ et al., 2009b) ป่าไม้ดังกล่าวเป็นผลกำไรน้อยในพื้นที่ที่มีปริมาณน้ำฝน 300-700 มมปี 1 และช่วงของตัวเลือกป่าไม้ใหม่ที่มีการตรวจสอบรวมถึงการวนเกษตร (ระบบที่บูรณาการป่าไม้ในระบบการเกษตรที่มีอยู่. Zorzetto และ Chudleigh 1999 Stirzaker และคณะ, 2002 บาร์เทิลและ Abadi, 2010, ฮาร์เปอร์ et al., 2010a และฮาร์เปอร์ et al., 2010b) ความคิดริเริ่มในการทำวนเกษตรจะมุ่งเป้าไปที่มักจะบรรลุวัตถุประสงค์หลายอย่างเช่นการ จำกัด การเสื่อมโทรมของที่ดินที่เกี่ยวข้องกับความเค็ม (ฮาร์เปอร์ et al., 2005) และการลดลงของคุณภาพน้ำ (ทาวน์เซนด์ et al., 2012) การเสริมสร้างความยั่งยืนทางการเกษตรและการลดความดันในป่าพื้นเมืองของประชาชน (พาวเวล 2009) โฟกัสที่เกิดขึ้นใหม่คือการรวมต้นไม้ในไร่ที่ดินสำหรับการบรรเทาการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศที่ผ่านการกักเก็บคาร์บอน (ฮาร์เปอร์ et al., 2007 และพาวเวล, 2009) หรือการผลิตพลังงานชีวภาพ (บาร์เทิลและ Abadi, 2010, ฮาร์เปอร์ et al., 2010a และฮาร์เปอร์และคณะ , 2010b) โดยได้รับการยอมรับในสนธิสัญญาระหว่างประเทศเช่นพิธีสารเกียวโต (Schlamadinger และ Karjalainen, 2000 และ Canadell และ Raupach 2008) และการออกกฎหมายการจัดการคาร์บอนแห่งชาติเช่นตราเมื่อเร็ว ๆ นี้ในประเทศออสเตรเลีย (Mitchell et al., 2012). การชำระเงินสำหรับ คาร์บอนไม่ว่าจะเป็นส่วนหนึ่งของการปล่อยก๊าซอย่างเป็นทางการโครงการซื้อขาย (การตลาดที่ใช้รูปแบบที่ช่วยให้บุคคลเพื่อการค้าใบอนุญาตสำหรับการปล่อยหรือสินเชื่อเพื่อลดการปล่อยมลพิษบางอย่าง) หรือผ่านการเตรียมความสมัครใจจะให้เจ้าของที่ดินใคร่ครวญปลูกต้นไม้ที่มีแรงจูงใจทางการเงินเพื่อ ทำให้เป็นป่าอีก รัฐบาลออสเตรเลียได้เช่นผ่านคาร์บอนเครดิต (Carbon งานเกษตรกรรมริเริ่ม) พระราชบัญญัติ 2011 ซึ่งจะสร้างการค้าคาร์บอนเครดิตจากการปลูกป่า (Mitchell et al., 2012) นอกจากนี้การปลูกดังกล่าวอาจจะทำให้น่าสนใจมากขึ้นโดยการแนะนำการชำระเงินสำหรับบริการด้านสิ่งแวดล้อมอื่น ๆ เช่นการเพิ่มประสิทธิภาพของความหลากหลายทางชีวภาพหรือการปรับปรุงคุณภาพน้ำ (ทาวน์เซนด์ et al., 2012) เนื่องจากในปัจจุบันเหตุผลทางเศรษฐกิจสำหรับการปลูกป่าหรือการรักษาความหลากหลายทางชีวภาพป่าผืนส่วนที่เหลือไม่แข็งแรง . แม้ว่าการปลูกป่าสามารถให้ช่วงของการบริการด้านสิ่งแวดล้อมเหล่านี้มักจะไม่นำบัญชีและที่ดินผู้ถือจะไม่ได้รับรางวัลสำหรับการตัดสินใจของพวกเขาในการเปลี่ยนแปลงการใช้ประโยชน์ที่ดิน ข้อ จำกัด นี้กลายเป็นสิ่งสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ที่ต่ำกว่าปริมาณน้ำฝนที่ผลตอบแทนในเชิงพาณิชย์จากผลิตภัณฑ์ไม้หรือไม้จะถูก จำกัด การปลูกป่าและแสดงให้เห็นถึงรายได้ที่ไม่ใช่การผลิตการใช้ที่ดิน. ความสัมพันธ์ของการทำงานระหว่างความหลากหลายทางชีวภาพและการกักเก็บคาร์บอนอาจมีความหมายที่สำคัญสำหรับการจัดการของคาร์บอน จม (อ่างเก็บน้ำธรรมชาติหรือเทียมที่สะสมและเก็บสารประกอบคาร์บอนที่มีเป็นระยะเวลานาน) โครงการไม่เพียง แต่สำหรับการปลูกป่าและโครงการปลูกป่าที่ได้รับการสนับสนุนในปัจจุบันภายใต้ข้อตกลงระหว่างประเทศเช่นกลไกการพัฒนาที่สะอาดของพิธีสารเกียวโต (CDM) และกิจการร่วม การดำเนินงาน (JI) (Schlamadinger และ Karjalainen, 2000) แต่ยังสำหรับโครงการลดการปล่อยมลพิษที่มุ่งเน้นในการจัดการป่าไม้ (UNFCCC 1997 และ UNFCCC, 2005) ในกรณีที่อดีตความสัมพันธ์ของต้นไม้หลากหลายสายพันธุ์ที่จะกักเก็บคาร์บอนจะเป็นของความกังวลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับผู้บริหารที่มีความสนใจในการเพิ่มประสิทธิภาพปริมาณการกักเก็บคาร์บอนและการบำรุงรักษาคาร์บอนนี้บนเว็บไซต์เป็นเวลาถึง 100 ปี ความสมดุลของดอกเบี้ยจะขึ้นอยู่กับการชำระเงินสำหรับส่วนประกอบที่แตกต่างกัน (เช่นคาร์บอนปรับปรุงคุณภาพน้ำ, ความหลากหลายทางชีวภาพ) ที่เกิดขึ้นจากการดำเนินโครงการ ในกรณีหลังการทำความเข้าใจความสัมพันธ์ของความหลากหลายของต้นไม้ชนิดอัตราการสะสมคาร์บอนและการจัดเก็บคาร์บอนจะเป็นสิ่งสำคัญที่จะรักษาหุ้นคาร์บอนของป่าที่มีการป้องกันในระยะยาว. ร่วมกับการชดเชยการวางแผน (การลดการปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์หรือก๊าซเรือนกระจก ก๊าซที่เกิดขึ้นในการสั่งซื้อเพื่อชดเชยการหรือเพื่อชดเชยการปล่อยก๊าซทำที่อื่น ๆ ) ได้รับทุนจากรัฐบาลและบุคคลตลาดคาร์บอนอาจจะพัฒนาเป็นธุรกิจขนาดใหญ่ (Capoor และ Ambrosi 2007 และ Galatowitsch, 2009) มีความลึกของขึ้นอยู่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ทั้งนโยบายคาร์บอนระหว่างประเทศและระดับชาติ ในอดีตที่ผ่านมาคาร์บอนออกรูปแบบการตั้งค่าได้อาศัยส่วนใหญ่เกี่ยวกับการลงทุนในสวนเชิงเดี่ยว (แกะ et al., 2005 และ Glenday 2006) มีมูลค่าการอนุรักษ์ที่ค่อนข้างต่ำโดยการให้กระแสเงินสดจากไม้และผลิตภัณฑ์อื่น ๆ การบูรณาการความหลากหลายทางชีวภาพและความคิดริเริ่มกักเก็บคาร์บอนจะให้คาร์บอน offsetters โอกาสที่จะได้รับเครดิตหลากหลายทางชีวภาพและกลับลงความหลากหลายทางชีวภาพ (ตะวันตก 1992 Diaz et al., 2009, Koziell และ Swingland 2002 และ Swingland et al., 2002) ปัจจุบันขนาดของการดูดซึมที่ได้รับความเจียมเนื้อเจียมตัว; เซรั่มและคณะ (2012) ตัวอย่างเช่นระบุ 65,000 เฮกเตอร์ของโครงการปลูกป่าคาร์บอนในออสเตรเลีย 22% หรือ 14,000 เฮกเตอร์ที่มีความหลากหลายทางชีวภาพโฟกัสเทียบกับเกือบหนึ่งล้านเฮกตาร์ (พาร์สันส์และ Gavran 2010) ของการปลูกป่าเชิงพาณิชย์ที่จัดตั้งขึ้นเพื่อการผลิตไม้มากกว่า ช่วงเวลาเดียวกัน. แม้ว่าจะมีในปัจจุบันสามเหตุผลที่น่าสนใจที่จะรวมต้นไม้ในภูมิทัศน์ออสเตรเลีย (เยียวยาเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศลด salinisation รองและการอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพ) ปัจจุบันปัญหาเหล่านี้ได้รับการดูแยกกัน วิธีการแบบครบวงจรเป็นสิ่งจำเป็นที่จะบรรลุการเกษตรแบบยั่งยืนและการอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพโดยการรักษาและปลูกพืชพื้นเมือง นอกจากนี้ยังกำหนดนโยบายเมื่อเร็ว ๆ นี้อาจจะก่อให้เกิดแรงจูงใจทางการเงินบาปทำเช่นวิธีการแบบบูรณาการทางการเงินและดังนั้นจึงทำงานได้ในระดับที่มีความหมายกับสิ่งแวดล้อม ตรวจสอบนี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินที่ดินป่าไม้เกษตรระบบการใช้งานที่เลียนแบบระบบธรรมชาติและโดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีการสำรวจตลาดคาร์บอนความหลากหลายทางชีวภาพและการปรับปรุงความเค็มสามารถใช้กองทุนเพื่อการเปลี่ยนแปลงการเปลี่ยนแปลงภูมิทัศน์ระดับ มันดึงในช่วงของการรายงานทางวิทยาศาสตร์ที่สำคัญที่ผ่านมา (ลอว์สัน et al., 2008, Polglase et al., 2008 และอีเดะ et al., 2009) ที่ได้รับอิทธิพลบางส่วนของนโยบายการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศที่ออกกฎหมายเมื่อเร็ว ๆ นี้ในประเทศออสเตรเลีย (Garnaut 2008 รัฐบาลออสเตรเลีย, 2010b และ Garnaut 2011

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . บทนำ
ภูมิก่อนยุโรปออสเตรเลียกระเบื้องโมเสคที่ซับซ้อนของพืชที่สนับสนุนความหลากหลายทางชีวภาพ 1 ต่อไปนี้การตั้งถิ่นฐานในยุโรป 1788 ก็เริ่มกิจกรรมฐานการขยายตัวของพระ ตามด้วยการล้างอย่างละเอียดของที่ดินสำหรับการปลูกพืชและทุ่งหญ้าและแรงต่อการเกษตรและการกลายเป็นเมือง ( burvill , 2522 และออสเตรเลียสำนักงานเรือนกระจก2001 )

นี้การเปลี่ยนแปลงของภูมิทัศน์ของออสเตรเลียจากไม้ยืนต้นพืชหยั่งรากลึกตื้นรากพืชประจำปีและทุ่งหญ้ามีมาต้นทุนสิ่งแวดล้อมขนาดใหญ่ สองผลหลักของแผ่นดินนี้ครอบคลุมการเปลี่ยนแปลงความเค็มของดินแห้ง ( เพ็ค และ Hatton , 2003 ) และการสูญเสียความหลากหลายทางชีวภาพ ( Myers et al . , 2000 ) ทั้งโดยตรง ประกอบกับที่ดิน ล้าง และต่อมาทางอุทกวิทยา การเปลี่ยนแปลงการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวมีผลกระทบลึกซึ้งโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ เช่น ทางตะวันตกเฉียงใต้ของออสเตรเลียตะวันตกที่ประมาณ 20 ล้านไร่ ได้รับการล้างเพื่อการเกษตร ; พื้นที่ที่เป็น classed เป็นฮอตสปอตความหลากหลายทางชีวภาพทั่วโลก ( Myers et al . , 2000 ) มีถึง 500 ชนิดในภาวะใกล้สูญพันธุ์ ( keighery et al . , 2004 )

เนื่องจากโรงงานเดิมชุมชนที่นำหน้ามากที่สุดของ farmlands ออสเตรเลียตะวันตกส่วนใหญ่ป่าและไม้ยืนต้นอื่นๆ ที่หยั่งรากลึก รูปแบบเพื่อการเกษตรแบบยั่งยืนในภูมิภาคนี้มักจะมีรูปแบบบางส่วนของการปฏิบัติ ( จอร์จ et al . , 1999 และ smettem และ ฮาร์เปอร์2009 ) ซึ่งมีค่ามากกว่าสูงกว่าปริมาณน้ำฝน ( − 1 ปีปริมาณน้ำฝน 700 มม. ) พื้นที่ที่พวกเขาใช้รูปแบบของสวนป่าไม้เยื่อไม้และการผลิตพันธุ์ ( ฮาร์เปอร์ et al . , 2009a และ Harper et al . , 2009b )เช่นป่าไม้เป็นประโยชน์น้อยในพื้นที่ที่มีปริมาณฝนจาก 300 ถึง 700 มิลลิเมตรต่อปี− 1 และช่วงของตัวเลือกการใหม่ที่ถูกตรวจสอบ รวมทั้งระบบวนเกษตร ( ที่บูรณาการในระบบเกษตรป่าไม้ที่มีอยู่ ; zorzetto และ chudleigh , 1999 , stirzaker et al . , 2002 , บาร์เทิล และ Abadi , 2010 , ฮาร์เปอร์ et al . , 2010a และ Harper et al . , 2010b )วนเกษตร ซึ่งมักจะมุ่งวัตถุประสงค์การประชุมหลาย เช่นการ จำกัด และความเสื่อมโทรมของที่ดินที่เกี่ยวข้อง ( ฮาร์เปอร์ et al . , 2005 ) และความเสื่อมคุณภาพน้ำ ( ทาวน์เซนด์ et al . , 2012 ) , การเสริมสร้างความยั่งยืนทางการเกษตรและลดความดันบนป่าพื้นเมืองสาธารณะ ( Powell , 2009 )การโฟกัสใหม่จะรวมต้นไม้ในฟาร์ม เพื่อบรรเทาการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศผ่านการกักเก็บคาร์บอน ( ฮาร์เปอร์ et al . , 2007 และ Powell , 2009 ) หรือการผลิตพลังงาน ( บาร์เทิล และ Abadi , 2010 , ฮาร์เปอร์ et al . , 2010a และ Harper et al . , 2010b ) อันนี้ยอมรับในสนธิสัญญานานาชาติ เช่น พิธีสาร เกียวโต ( และ schlamadinger คาร์จาไลเนน และ แคนาเดลล์ และ raupach , 2000 ,2008 ) และกฎหมายการจัดการคาร์บอนแห่งชาติ เช่น เมื่อเร็ว ๆนี้ตราขึ้นในออสเตรเลีย ( Mitchell et al . , 2012 ) .

ค่าคาร์บอน เป็นส่วนหนึ่งของโครงการการซื้อขายการปล่อยอย่างเป็นทางการ ( ตลาดตามแผนให้ฝ่ายการค้าใบอนุญาตสำหรับการปล่อยหรือเครดิตลงในการปล่อยมลพิษบางอย่าง ) หรือผ่านการเตรียมการอาสาสมัครจะให้เจ้าของที่ดินเพื่อปลูกต้นไม้กับแรงจูงใจทางการเงินเพื่อปลูกป่า . รัฐบาลออสเตรเลียได้ตัวอย่างเช่นผ่านคาร์บอนเครดิต ( Carbon การริเริ่ม ) พระราชบัญญัติ 2011 ซึ่งจะสร้างการค้าคาร์บอนเครดิตจากการปลูกป่า ( Mitchell et al . , 2012 ) นอกจากนี้เช่นการปลูกอาจจะทำน่าสนใจมากขึ้นโดยการแนะนำการชำระเงินสำหรับการบริการด้านสิ่งแวดล้อมอื่น ๆเช่น ความหลากหลายทางชีวภาพ ให้เพิ่มหรือปรับปรุงคุณภาพน้ำ ( ทาวน์เซนด์ et al . , 2012 ) เนื่องจากขณะนี้เพื่อเหตุผลทางเศรษฐกิจ biodiverse ปลูกป่ารักษาป่าที่เหลือเป็นหย่อม ๆหรือ ไม่แข็งแรงถึงแม้ว่าการปลูกป่าสามารถให้ช่วงของการบริการด้านสิ่งแวดล้อมเหล่านี้มักจะไม่นำบัญชีและผู้ถือที่ดินไม่ใช่รางวัลสำหรับการตัดสินใจของพวกเขาที่จะเปลี่ยนการใช้ที่ดิน . ข้อ จำกัด นี้เป็นสิ่งสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ฝนลดลงที่ผลตอบแทนเชิงพาณิชย์จากไม้หรือผลิตภัณฑ์ไม้ จำกัด เป็นองค์กรการผลิตและรายได้ การปลูกป่า

ความสัมพันธ์ของการทำงานระหว่างความหลากหลายทางชีวภาพและการกักเก็บคาร์บอนอาจมีผลกระทบที่สำคัญสำหรับการจัดการคาร์บอนซิงค์ ( ธรรมชาติหรือเทียมอ่างเก็บน้ำที่สะสมและเก็บสารประกอบคาร์บอนเป็นเวลานาน ) โครงการไม่เพียง แต่สำหรับการปลูกสร้างสวนป่าโครงการปลูกป่า และ ,ที่ได้รับการสนับสนุนในขณะนี้ภายใต้ข้อตกลงระหว่างประเทศ เช่น กลไกการพัฒนาที่สะอาด ( CDM ) เกียวโต และการดำเนินการร่วมกัน ( จี ) ( schlamadinger และ คาร์จาไลเนน , 2000 ) , แต่ยังสำหรับการลดโครงการที่มุ่งเน้นการจัดการป่าไม้ ( UNFCCC , 1997 และสภาพภูมิอากาศ , 2005 ) ในคดีก่อน