Ferid observed Yuu out of the corner of his eye.
เฟริดสังเกตุเห็นยูจากหางของตาของเขา
What a desperate face the boy made. He glared at Ferid and, doing what he could to protect Mika, tossed, “Die,” pulling the trigger.
ใบหน้าของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เขาจ้องไปที่เฟริด และทำในสิ่งที่เขาสามารถทำได้เพื่อปกป้องมิกะ โยน "ตาย" เหนี่ยวไก
A loud bang resounded in Ferid’s ears. From the corner of his eye, Ferid saw the bullet emerge and start its approach to him. He could see it perfectly. Not yet. Not yet, not yet, not yet, he could still dodge it. He could see it in the minute details, everything up to how it was rotating as it flew through midair. There was no way that gun could kill him.
เสียงดังปังดังก้องอยู่ในหูของเฟริด จากหางตาของเขา เฟริดเห็นกระสุนโผล่ออกมาและเริ่มเข้าใกล้เขา เขาได้เห็นมันอย่างสมบูรณ์แบบ ยังไม่ได้,ยังไม่ได้,ยังไม่ได้,ยังไม่ได้ เขาจะหลบมัน เขาได้เห็นมันในทุกนาทีทุกรายละเอียดทุกอย่างวิธีการหมุนขณะที่มันบินผ่านกลางเวหา ไม่มีทางที่ปืนจะฆ่าเขาได้
But why not let it penetrate into his brain, Ferid decided. That would give the boys hope. And he liked their hope-filled faces. As well as the faces they made the moment they lost that hope.
แต่ทำไมไม่ปล่อยให้มันเจาะเข้าไปในสมองของเขา เฟริดตัดสินใจ ที่จะให้เด็กๆมีความหวัง และเขาชอบใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังของพวกเขา- เช่นเดียวกับใบหน้าของพวกเขาในขณะที่พวกเขาสูญเสียความหวัง
If a bullet was to hit them in the brain and tear it apart, even vampires would lose consciousness for a while.