- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
EconomyMain article: Economy of Ind
Economy
Main article: Economy of Indonesia
Using water buffalo to plough rice fields in Java. Agriculture had been the country's largest employer for centuries.
Indonesia has a mixed economy in which both the private sector and government play significant roles.[115] The country is the largest economy in Southeast Asia and a member of the G-20 major economies.[116] Indonesia's estimated gross domestic product (nominal), as of 2012 was US$928.274 billion with estimated nominal per capita GDP was US$3,797, and per capita GDP PPP was US$4,943 (international dollars).[117] The gross domestic product (GDP) is about $1 trillion[4] and the debt ratio to the GDP is 26%.[118] According to World Bank affiliated report based on 2011 data, the Indonesian economy was the world's 10th largest by nominal GDP (PPP based), with the country contributing 2.3 percent of global economic output.[119][120] The industry sector is the economy's largest and accounts for 46.4% of GDP (2012), this is followed by services (38.6%) and agriculture (14.4%). However, since 2012, the service sector has employed more people than other sectors, accounting for 48.9% of the total labor force, this has been followed by agriculture (38.6%) and industry (22.2%).[121] Agriculture, however, had been the country's largest employer for centuries.[122][123]
According to World Trade Organization data, Indonesia was the 27th biggest exporting country in the world in 2010, moving up three places from a year before.[124] Indonesia's main export markets (2009) are Japan (17.28%), Singapore (11.29%), the United States (10.81%), and China (7.62%). The major suppliers of imports to Indonesia are Singapore (24.96%), China (12.52%), and Japan (8.92%). In 2005, Indonesia ran a trade surplus with export revenues of US$83.64 billion and import expenditure of US$62.02 billion. The country has extensive natural resources, including crude oil, natural gas, tin, copper, and gold. Indonesia's major imports include machinery and equipment, chemicals, fuels, and foodstuffs. And the country's major export commodities include oil and gas, electrical appliances, plywood, rubber, and textiles.[125]
Jakarta, the capital of Indonesia and the country's largest commercial center.
The tourism sector contributes to around US$9 billion of foreign exchange in 2012, and ranked as the 4th largest among goods and services export sectors.[126] Singapore, Malaysia, Australia, China and Japan are the top five source of visitors to Indonesia.
In the 1960s the economy deteriorated drastically as a result of political instability, a young and inexperienced government, and economic nationalism, which resulted in severe poverty and hunger. By the time of Sukarno's downfall in the mid-1960s, the economy was in chaos with 1,000% annual inflation, shrinking export revenues, crumbling infrastructure, factories operating at minimal capacity, and negligible investment. Following President Sukarno's downfall in the mid-1960s, the New Order administration brought a degree of discipline to economic policy that quickly brought inflation down, stabilized the currency, rescheduled foreign debt, and attracted foreign aid and investment. (See Berkeley Mafia). Indonesia was until recently Southeast Asia's only member of OPEC, and the 1970s oil price raises provided an export revenue windfall that contributed to sustained high economic growth rates, averaging over 7% from 1968 to 1981.[127] Following further reforms in the late 1980s,[128] foreign investment flowed into Indonesia, particularly into the rapidly developing export-oriented manufacturing sector, and from 1989 to 1997, the Indonesian economy grew by an average of over 7%.[129][130]
Indonesia was the country hardest hit by the Asian financial crisis of 1997–98. During the crisis there were sudden and large capital outflows leading the rupiah to go into free fall. Against the US dollar the rupiah dropped from about Rp 2,600 in late 1997 to a low point of around Rp 17,000 some months later and the economy shrank by a remarkable 13.7%. These developments led to widespread economic distress across the economy and contributed to the political crisis of 1998 which saw Suharto resign as president.[131] The rupiah later stabilised in the Rp. 8,000 range[132] and economic growth returned to 4% per year by 2000.[133] However, the currency still fluctuates, dropping below Rp 11,000 per dollar in September 2013. In addition, corruption has been a persistent problem. Transparency International, for example, has since ranked Indonesia below 100 in its Corruption Perceptions Index.[134][135] Since 2007, however, with the improvement in banking sector and domestic consumption, national economic growth has accelerated to over 6% annually[136][137][138] and this helped the country weather the 2008–2009 global recession.[139] The Indonesian economy performed strongly during the Global Financial Crisis and in 2012 its GDP grew by over 6%.[140] The country regained its investment grade rating in late 2011 after losing it in the 1997.[141] However, as of 2012, an estimated 11.7% of the population lived below the poverty line and the official open unemployment rate was 6.1%.[125]
Main article: Economy of Indonesia
Using water buffalo to plough rice fields in Java. Agriculture had been the country's largest employer for centuries.
Indonesia has a mixed economy in which both the private sector and government play significant roles.[115] The country is the largest economy in Southeast Asia and a member of the G-20 major economies.[116] Indonesia's estimated gross domestic product (nominal), as of 2012 was US$928.274 billion with estimated nominal per capita GDP was US$3,797, and per capita GDP PPP was US$4,943 (international dollars).[117] The gross domestic product (GDP) is about $1 trillion[4] and the debt ratio to the GDP is 26%.[118] According to World Bank affiliated report based on 2011 data, the Indonesian economy was the world's 10th largest by nominal GDP (PPP based), with the country contributing 2.3 percent of global economic output.[119][120] The industry sector is the economy's largest and accounts for 46.4% of GDP (2012), this is followed by services (38.6%) and agriculture (14.4%). However, since 2012, the service sector has employed more people than other sectors, accounting for 48.9% of the total labor force, this has been followed by agriculture (38.6%) and industry (22.2%).[121] Agriculture, however, had been the country's largest employer for centuries.[122][123]
According to World Trade Organization data, Indonesia was the 27th biggest exporting country in the world in 2010, moving up three places from a year before.[124] Indonesia's main export markets (2009) are Japan (17.28%), Singapore (11.29%), the United States (10.81%), and China (7.62%). The major suppliers of imports to Indonesia are Singapore (24.96%), China (12.52%), and Japan (8.92%). In 2005, Indonesia ran a trade surplus with export revenues of US$83.64 billion and import expenditure of US$62.02 billion. The country has extensive natural resources, including crude oil, natural gas, tin, copper, and gold. Indonesia's major imports include machinery and equipment, chemicals, fuels, and foodstuffs. And the country's major export commodities include oil and gas, electrical appliances, plywood, rubber, and textiles.[125]
Jakarta, the capital of Indonesia and the country's largest commercial center.
The tourism sector contributes to around US$9 billion of foreign exchange in 2012, and ranked as the 4th largest among goods and services export sectors.[126] Singapore, Malaysia, Australia, China and Japan are the top five source of visitors to Indonesia.
In the 1960s the economy deteriorated drastically as a result of political instability, a young and inexperienced government, and economic nationalism, which resulted in severe poverty and hunger. By the time of Sukarno's downfall in the mid-1960s, the economy was in chaos with 1,000% annual inflation, shrinking export revenues, crumbling infrastructure, factories operating at minimal capacity, and negligible investment. Following President Sukarno's downfall in the mid-1960s, the New Order administration brought a degree of discipline to economic policy that quickly brought inflation down, stabilized the currency, rescheduled foreign debt, and attracted foreign aid and investment. (See Berkeley Mafia). Indonesia was until recently Southeast Asia's only member of OPEC, and the 1970s oil price raises provided an export revenue windfall that contributed to sustained high economic growth rates, averaging over 7% from 1968 to 1981.[127] Following further reforms in the late 1980s,[128] foreign investment flowed into Indonesia, particularly into the rapidly developing export-oriented manufacturing sector, and from 1989 to 1997, the Indonesian economy grew by an average of over 7%.[129][130]
Indonesia was the country hardest hit by the Asian financial crisis of 1997–98. During the crisis there were sudden and large capital outflows leading the rupiah to go into free fall. Against the US dollar the rupiah dropped from about Rp 2,600 in late 1997 to a low point of around Rp 17,000 some months later and the economy shrank by a remarkable 13.7%. These developments led to widespread economic distress across the economy and contributed to the political crisis of 1998 which saw Suharto resign as president.[131] The rupiah later stabilised in the Rp. 8,000 range[132] and economic growth returned to 4% per year by 2000.[133] However, the currency still fluctuates, dropping below Rp 11,000 per dollar in September 2013. In addition, corruption has been a persistent problem. Transparency International, for example, has since ranked Indonesia below 100 in its Corruption Perceptions Index.[134][135] Since 2007, however, with the improvement in banking sector and domestic consumption, national economic growth has accelerated to over 6% annually[136][137][138] and this helped the country weather the 2008–2009 global recession.[139] The Indonesian economy performed strongly during the Global Financial Crisis and in 2012 its GDP grew by over 6%.[140] The country regained its investment grade rating in late 2011 after losing it in the 1997.[141] However, as of 2012, an estimated 11.7% of the population lived below the poverty line and the official open unemployment rate was 6.1%.[125]
0/5000
เศรษฐกิจ
บทความหลัก: เศรษฐกิจอินโดนีเซีย
ใช้ควายไถนาข้าวในจาวา เกษตรได้นายจ้างที่ใหญ่ที่สุดของประเทศสำหรับศตวรรษ
อินโดนีเซียได้เป็นเศรษฐกิจแบบผสมซึ่งทั้งภาคเอกชนและรัฐบาลมีบทบาทสำคัญ[115] ประเทศมีเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และเป็นสมาชิกของจี-20 หลักเศรษฐกิจอินโดนีเซีย [116] ประมาณการผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ (ระบุ), 2555 เป็น 928.274 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ มี GDP ต่อหัวประมาณระบุถูกสหรัฐอเมริกา $3,797 และต่อหัว GDP PPP ถูกสหรัฐอเมริกา $4,943 (นานาชาติดอลลาร์)[117] รวมผลิตภัณฑ์ภายในประเทศ (GDP) ประมาณ $1 ล้านล้าน [4] และ 26% เป็นอัตราส่วนหนี้ที่จีดีพี[118] According 2011 ข้อมูล รายงานธนาคารโลกที่เกี่ยวข้อง เศรษฐกิจอินโดนีเซียถูกโลก 10 ที่ใหญ่ที่สุด โดยระบุ GDP (PPP ใช้), กับประเทศที่สนับสนุนร้อยละ 2.3 ของผลผลิตทางเศรษฐกิจโลก[119][120] ภาคอุตสาหกรรมเป็นของเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดและบัญชี 46.4% ของ GDP (2012), นี้จะตาม ด้วยบริการ (38.6%) และการเกษตร (14.4%) อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ 2012 ภาคการบริการมีการว่าจ้างคนมากกว่าภาคอื่น ๆ บัญชี 48.9% ของกำลังแรงงานรวม ซึ่งได้ถูกตามเกษตร (38.6%) และอุตสาหกรรม (22.2%) . [เกษตร 121] อย่างไรก็ตาม ได้นายจ้างที่ใหญ่ที่สุดของประเทศมานานหลายศตวรรษ[122][123]
ตามข้อมูลที่องค์การการค้าโลก อินโดนีเซียมี 27 ประเทศส่งออกที่ใหญ่ที่สุดในโลกในปี 2553 ย้ายค่าสถานสามจากปีก่อนตลาดส่งออกหลักของอินโดนีเซีย [124] (2009) ญี่ปุ่น (17.28%), สิงคโปร์ (ร้อยละ 11.29), สหรัฐอเมริกา (10.81%), และจีน (7.62%) คู่ค้าที่สำคัญของการนำเข้าสู่อินโดนีเซียสิงคโปร์ (24.96%), จีน (12.52%), และญี่ปุ่น (8.92%) อินโดนีเซียวิ่งเปรียบดุลการค้ากับรายได้การส่งออกของ 83.64 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ และนำเข้าค่าใช้จ่ายของ 62.02 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ ในปี 2005 ประเทศที่มีทรัพยากรธรรมชาติมากมาย รวมถึงน้ำมันดิบ ก๊าซธรรมชาติ ดีบุก ทองแดง และทอง อินโดนีเซียนำเข้าสำคัญได้แก่เครื่องจักร และอุปกรณ์ สารเคมี เชื้อเพลิง และของกิน และสินค้าส่งออกสำคัญของประเทศได้แก่น้ำมัน และก๊าซ เครื่องใช้ไฟฟ้า ไม้อัด ยาง และสิ่งทอ[125]
จาการ์ตา เมืองหลวงของอินโดนีเซียและของประเทศที่ใหญ่ที่สุดค้าศูนย์.
ภาคการท่องเที่ยวรวมถึงประมาณ 9 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ ของแลกใน 2012 และอันดับ 4 ใหญ่ที่สุดในสินค้าและบริการภาคการส่งออก[126] สิงคโปร์ มาเลเซีย ออสเตรเลีย จีน และญี่ปุ่นเป็นต้นห้าอันดับแรกของผู้เข้าชมอินโดนีเซีย
ในปี 1960 เศรษฐกิจเสื่อมสภาพอย่างรวดเร็วเป็นผลมาจากความไม่แน่นอนทางการเมือง รัฐบาลเด็ก และมือใหม่ และชาตินิยมทางเศรษฐกิจ ซึ่งส่งผลให้เกิดความหิวโหยอย่างรุนแรง โดยเวลาของการล่มสลายของซูการ์โนในกลาง 1960 เศรษฐกิจอยู่ในความสับสนวุ่นวายด้วยอัตราเงินเฟ้อรายปีของ 1000% รายได้ส่งออก ผุโครงสร้างพื้นฐาน โรงงานปฏิบัติการที่กำลังการผลิตน้อย การหดตัว และลงทุนระยะ ต่อไปนี้ประธานาธิบดีซูการ์โนของหายนะในกลาง 1960 จัดการสั่งใหม่นำระดับวินัยนโยบายทางเศรษฐกิจที่รวดเร็วนำอัตราเงินเฟ้อลง เสถียรสกุล จัดกำหนดการใหม่หนี้ต่างประเทศ และดึงดูดความช่วยเหลือต่างประเทศและการลงทุน (ดูมาเฟียเบิร์กลีย์) อินโดนีเซียถูกจนล่าสุดของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เฉพาะสมาชิกของโอเปก และทศวรรษ 1970 น้ำมันราคายกให้ windfall รายได้การส่งออกที่ส่วน sustained เติบโตทางเศรษฐกิจสูงราคา หาค่าเฉลี่ยกว่า 7% จาก 1968 1981[127] ต่อปฏิรูปเพิ่มเติมในปลายทศวรรษ 1980, [128] ลงทุนต่างประเทศไหลเข้าอินโดนีเซีย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในภาคการผลิตส่งออกพัฒนาอย่างรวดเร็ว และปี 1989 ถึงปี 1997 เศรษฐกิจอินโดนีเซียขยายตัว โดยเฉลี่ยกว่า 7%[129][130]
อินโดนีเซียเป็นประเทศที่ยากที่สุดที่ตี โดยวิกฤตการเงินเอเชียของปี 1997-98 ในช่วงวิกฤต ได้อย่างฉับพลัน และใหญ่หลวงกระแสนำรูเปียไปอยู่ฟรี ดอลลาร์สหรัฐฯ rupiah ที่หลุดจากเกี่ยวกับ Rp 2,600 ในปี 1997 สายไปยังจุดต่ำสุดของรอบ Rp 17000 เดือนบางและเศรษฐกิจ shrank % 13.7 โดดเด่น พัฒนาเหล่านี้นำไปสู่ความทุกข์ทางเศรษฐกิจที่แพร่หลายในเศรษฐกิจ และวิกฤตทางการเมืองของปี 1998 ที่เห็นซูส่วนเลิกเล่นเป็นประธาน[131] rupiah ต่อเสถียรภาพใน Rp 8000 ช่วง [132] และเติบโตทางเศรษฐกิจได้ 4% ต่อปีจาก 2000[133] อย่างไรก็ตาม สกุลเงินยังคงแกว่งไปมา ตกต่ำ 11000 Rp ต่อดอลลาร์ในปี 2013 เดือนกันยายน นอกจากนี้ ความเสียหายได้รับปัญหาแบบถาวร ความโปร่งใสนานาชาติ ตัวอย่าง มีตั้งแต่อินโดนีเซียอันดับต่ำกว่า 100 ในดัชนีภาพลักษณ์คอร์รัปชันของความเสียหาย[134][135] 2550 อย่างไรก็ตาม มีการปรับปรุงในภาคธนาคารและการบริโภคภายในประเทศ มีเร่งเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจของชาติกว่า 6% ต่อปี [136] [137] [138] และนี้ช่วยอากาศประเทศถดถอยทั่วโลกของปี 2008-2009[139] เศรษฐกิจอินโดนีเซียดำเนินการอย่างยิ่งในช่วงวิกฤตการเงินโลก และในปี 2012 ของ GDP เพิ่มขึ้นกว่า 6%[140] ประเทศจากการจัดอันดับเกรดการลงทุนในช่วงปลายเดือน 2011 หลังจากการสูญเสียในปี 1997[141] อย่างไรก็ตาม 2555 % 11.7 การประเมินประชากรที่อาศัยอยู่ต่ำกว่าเส้นความยากจน และ 6.1% มีอัตราการว่างงานเปิดอย่างเป็นทางการ[125]
บทความหลัก: เศรษฐกิจอินโดนีเซีย
ใช้ควายไถนาข้าวในจาวา เกษตรได้นายจ้างที่ใหญ่ที่สุดของประเทศสำหรับศตวรรษ
อินโดนีเซียได้เป็นเศรษฐกิจแบบผสมซึ่งทั้งภาคเอกชนและรัฐบาลมีบทบาทสำคัญ[115] ประเทศมีเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และเป็นสมาชิกของจี-20 หลักเศรษฐกิจอินโดนีเซีย [116] ประมาณการผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ (ระบุ), 2555 เป็น 928.274 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ มี GDP ต่อหัวประมาณระบุถูกสหรัฐอเมริกา $3,797 และต่อหัว GDP PPP ถูกสหรัฐอเมริกา $4,943 (นานาชาติดอลลาร์)[117] รวมผลิตภัณฑ์ภายในประเทศ (GDP) ประมาณ $1 ล้านล้าน [4] และ 26% เป็นอัตราส่วนหนี้ที่จีดีพี[118] According 2011 ข้อมูล รายงานธนาคารโลกที่เกี่ยวข้อง เศรษฐกิจอินโดนีเซียถูกโลก 10 ที่ใหญ่ที่สุด โดยระบุ GDP (PPP ใช้), กับประเทศที่สนับสนุนร้อยละ 2.3 ของผลผลิตทางเศรษฐกิจโลก[119][120] ภาคอุตสาหกรรมเป็นของเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดและบัญชี 46.4% ของ GDP (2012), นี้จะตาม ด้วยบริการ (38.6%) และการเกษตร (14.4%) อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ 2012 ภาคการบริการมีการว่าจ้างคนมากกว่าภาคอื่น ๆ บัญชี 48.9% ของกำลังแรงงานรวม ซึ่งได้ถูกตามเกษตร (38.6%) และอุตสาหกรรม (22.2%) . [เกษตร 121] อย่างไรก็ตาม ได้นายจ้างที่ใหญ่ที่สุดของประเทศมานานหลายศตวรรษ[122][123]
ตามข้อมูลที่องค์การการค้าโลก อินโดนีเซียมี 27 ประเทศส่งออกที่ใหญ่ที่สุดในโลกในปี 2553 ย้ายค่าสถานสามจากปีก่อนตลาดส่งออกหลักของอินโดนีเซีย [124] (2009) ญี่ปุ่น (17.28%), สิงคโปร์ (ร้อยละ 11.29), สหรัฐอเมริกา (10.81%), และจีน (7.62%) คู่ค้าที่สำคัญของการนำเข้าสู่อินโดนีเซียสิงคโปร์ (24.96%), จีน (12.52%), และญี่ปุ่น (8.92%) อินโดนีเซียวิ่งเปรียบดุลการค้ากับรายได้การส่งออกของ 83.64 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ และนำเข้าค่าใช้จ่ายของ 62.02 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ ในปี 2005 ประเทศที่มีทรัพยากรธรรมชาติมากมาย รวมถึงน้ำมันดิบ ก๊าซธรรมชาติ ดีบุก ทองแดง และทอง อินโดนีเซียนำเข้าสำคัญได้แก่เครื่องจักร และอุปกรณ์ สารเคมี เชื้อเพลิง และของกิน และสินค้าส่งออกสำคัญของประเทศได้แก่น้ำมัน และก๊าซ เครื่องใช้ไฟฟ้า ไม้อัด ยาง และสิ่งทอ[125]
จาการ์ตา เมืองหลวงของอินโดนีเซียและของประเทศที่ใหญ่ที่สุดค้าศูนย์.
ภาคการท่องเที่ยวรวมถึงประมาณ 9 พันล้านเหรียญสหรัฐฯ ของแลกใน 2012 และอันดับ 4 ใหญ่ที่สุดในสินค้าและบริการภาคการส่งออก[126] สิงคโปร์ มาเลเซีย ออสเตรเลีย จีน และญี่ปุ่นเป็นต้นห้าอันดับแรกของผู้เข้าชมอินโดนีเซีย
ในปี 1960 เศรษฐกิจเสื่อมสภาพอย่างรวดเร็วเป็นผลมาจากความไม่แน่นอนทางการเมือง รัฐบาลเด็ก และมือใหม่ และชาตินิยมทางเศรษฐกิจ ซึ่งส่งผลให้เกิดความหิวโหยอย่างรุนแรง โดยเวลาของการล่มสลายของซูการ์โนในกลาง 1960 เศรษฐกิจอยู่ในความสับสนวุ่นวายด้วยอัตราเงินเฟ้อรายปีของ 1000% รายได้ส่งออก ผุโครงสร้างพื้นฐาน โรงงานปฏิบัติการที่กำลังการผลิตน้อย การหดตัว และลงทุนระยะ ต่อไปนี้ประธานาธิบดีซูการ์โนของหายนะในกลาง 1960 จัดการสั่งใหม่นำระดับวินัยนโยบายทางเศรษฐกิจที่รวดเร็วนำอัตราเงินเฟ้อลง เสถียรสกุล จัดกำหนดการใหม่หนี้ต่างประเทศ และดึงดูดความช่วยเหลือต่างประเทศและการลงทุน (ดูมาเฟียเบิร์กลีย์) อินโดนีเซียถูกจนล่าสุดของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เฉพาะสมาชิกของโอเปก และทศวรรษ 1970 น้ำมันราคายกให้ windfall รายได้การส่งออกที่ส่วน sustained เติบโตทางเศรษฐกิจสูงราคา หาค่าเฉลี่ยกว่า 7% จาก 1968 1981[127] ต่อปฏิรูปเพิ่มเติมในปลายทศวรรษ 1980, [128] ลงทุนต่างประเทศไหลเข้าอินโดนีเซีย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในภาคการผลิตส่งออกพัฒนาอย่างรวดเร็ว และปี 1989 ถึงปี 1997 เศรษฐกิจอินโดนีเซียขยายตัว โดยเฉลี่ยกว่า 7%[129][130]
อินโดนีเซียเป็นประเทศที่ยากที่สุดที่ตี โดยวิกฤตการเงินเอเชียของปี 1997-98 ในช่วงวิกฤต ได้อย่างฉับพลัน และใหญ่หลวงกระแสนำรูเปียไปอยู่ฟรี ดอลลาร์สหรัฐฯ rupiah ที่หลุดจากเกี่ยวกับ Rp 2,600 ในปี 1997 สายไปยังจุดต่ำสุดของรอบ Rp 17000 เดือนบางและเศรษฐกิจ shrank % 13.7 โดดเด่น พัฒนาเหล่านี้นำไปสู่ความทุกข์ทางเศรษฐกิจที่แพร่หลายในเศรษฐกิจ และวิกฤตทางการเมืองของปี 1998 ที่เห็นซูส่วนเลิกเล่นเป็นประธาน[131] rupiah ต่อเสถียรภาพใน Rp 8000 ช่วง [132] และเติบโตทางเศรษฐกิจได้ 4% ต่อปีจาก 2000[133] อย่างไรก็ตาม สกุลเงินยังคงแกว่งไปมา ตกต่ำ 11000 Rp ต่อดอลลาร์ในปี 2013 เดือนกันยายน นอกจากนี้ ความเสียหายได้รับปัญหาแบบถาวร ความโปร่งใสนานาชาติ ตัวอย่าง มีตั้งแต่อินโดนีเซียอันดับต่ำกว่า 100 ในดัชนีภาพลักษณ์คอร์รัปชันของความเสียหาย[134][135] 2550 อย่างไรก็ตาม มีการปรับปรุงในภาคธนาคารและการบริโภคภายในประเทศ มีเร่งเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจของชาติกว่า 6% ต่อปี [136] [137] [138] และนี้ช่วยอากาศประเทศถดถอยทั่วโลกของปี 2008-2009[139] เศรษฐกิจอินโดนีเซียดำเนินการอย่างยิ่งในช่วงวิกฤตการเงินโลก และในปี 2012 ของ GDP เพิ่มขึ้นกว่า 6%[140] ประเทศจากการจัดอันดับเกรดการลงทุนในช่วงปลายเดือน 2011 หลังจากการสูญเสียในปี 1997[141] อย่างไรก็ตาม 2555 % 11.7 การประเมินประชากรที่อาศัยอยู่ต่ำกว่าเส้นความยากจน และ 6.1% มีอัตราการว่างงานเปิดอย่างเป็นทางการ[125]
การแปล กรุณารอสักครู่..
Economy
Main article: Economy of Indonesia
Using water buffalo to plough rice fields in Java. Agriculture had been the country's largest employer for centuries.
Indonesia has a mixed economy in which both the private sector and government play significant roles.[115] The country is the largest economy in Southeast Asia and a member of the G-20 major economies.[116] Indonesia's estimated gross domestic product (nominal), as of 2012 was US$928.274 billion with estimated nominal per capita GDP was US$3,797, and per capita GDP PPP was US$4,943 (international dollars).[117] The gross domestic product (GDP) is about $1 trillion[4] and the debt ratio to the GDP is 26%.[118] According to World Bank affiliated report based on 2011 data, the Indonesian economy was the world's 10th largest by nominal GDP (PPP based), with the country contributing 2.3 percent of global economic output.[119][120] The industry sector is the economy's largest and accounts for 46.4% of GDP (2012), this is followed by services (38.6%) and agriculture (14.4%). However, since 2012, the service sector has employed more people than other sectors, accounting for 48.9% of the total labor force, this has been followed by agriculture (38.6%) and industry (22.2%).[121] Agriculture, however, had been the country's largest employer for centuries.[122][123]
According to World Trade Organization data, Indonesia was the 27th biggest exporting country in the world in 2010, moving up three places from a year before.[124] Indonesia's main export markets (2009) are Japan (17.28%), Singapore (11.29%), the United States (10.81%), and China (7.62%). The major suppliers of imports to Indonesia are Singapore (24.96%), China (12.52%), and Japan (8.92%). In 2005, Indonesia ran a trade surplus with export revenues of US$83.64 billion and import expenditure of US$62.02 billion. The country has extensive natural resources, including crude oil, natural gas, tin, copper, and gold. Indonesia's major imports include machinery and equipment, chemicals, fuels, and foodstuffs. And the country's major export commodities include oil and gas, electrical appliances, plywood, rubber, and textiles.[125]
Jakarta, the capital of Indonesia and the country's largest commercial center.
The tourism sector contributes to around US$9 billion of foreign exchange in 2012, and ranked as the 4th largest among goods and services export sectors.[126] Singapore, Malaysia, Australia, China and Japan are the top five source of visitors to Indonesia.
In the 1960s the economy deteriorated drastically as a result of political instability, a young and inexperienced government, and economic nationalism, which resulted in severe poverty and hunger. By the time of Sukarno's downfall in the mid-1960s, the economy was in chaos with 1,000% annual inflation, shrinking export revenues, crumbling infrastructure, factories operating at minimal capacity, and negligible investment. Following President Sukarno's downfall in the mid-1960s, the New Order administration brought a degree of discipline to economic policy that quickly brought inflation down, stabilized the currency, rescheduled foreign debt, and attracted foreign aid and investment. (See Berkeley Mafia). Indonesia was until recently Southeast Asia's only member of OPEC, and the 1970s oil price raises provided an export revenue windfall that contributed to sustained high economic growth rates, averaging over 7% from 1968 to 1981.[127] Following further reforms in the late 1980s,[128] foreign investment flowed into Indonesia, particularly into the rapidly developing export-oriented manufacturing sector, and from 1989 to 1997, the Indonesian economy grew by an average of over 7%.[129][130]
Indonesia was the country hardest hit by the Asian financial crisis of 1997–98. During the crisis there were sudden and large capital outflows leading the rupiah to go into free fall. Against the US dollar the rupiah dropped from about Rp 2,600 in late 1997 to a low point of around Rp 17,000 some months later and the economy shrank by a remarkable 13.7%. These developments led to widespread economic distress across the economy and contributed to the political crisis of 1998 which saw Suharto resign as president.[131] The rupiah later stabilised in the Rp. 8,000 range[132] and economic growth returned to 4% per year by 2000.[133] However, the currency still fluctuates, dropping below Rp 11,000 per dollar in September 2013. In addition, corruption has been a persistent problem. Transparency International, for example, has since ranked Indonesia below 100 in its Corruption Perceptions Index.[134][135] Since 2007, however, with the improvement in banking sector and domestic consumption, national economic growth has accelerated to over 6% annually[136][137][138] and this helped the country weather the 2008–2009 global recession.[139] The Indonesian economy performed strongly during the Global Financial Crisis and in 2012 its GDP grew by over 6%.[140] The country regained its investment grade rating in late 2011 after losing it in the 1997.[141] However, as of 2012, an estimated 11.7% of the population lived below the poverty line and the official open unemployment rate was 6.1%.[125]
Main article: Economy of Indonesia
Using water buffalo to plough rice fields in Java. Agriculture had been the country's largest employer for centuries.
Indonesia has a mixed economy in which both the private sector and government play significant roles.[115] The country is the largest economy in Southeast Asia and a member of the G-20 major economies.[116] Indonesia's estimated gross domestic product (nominal), as of 2012 was US$928.274 billion with estimated nominal per capita GDP was US$3,797, and per capita GDP PPP was US$4,943 (international dollars).[117] The gross domestic product (GDP) is about $1 trillion[4] and the debt ratio to the GDP is 26%.[118] According to World Bank affiliated report based on 2011 data, the Indonesian economy was the world's 10th largest by nominal GDP (PPP based), with the country contributing 2.3 percent of global economic output.[119][120] The industry sector is the economy's largest and accounts for 46.4% of GDP (2012), this is followed by services (38.6%) and agriculture (14.4%). However, since 2012, the service sector has employed more people than other sectors, accounting for 48.9% of the total labor force, this has been followed by agriculture (38.6%) and industry (22.2%).[121] Agriculture, however, had been the country's largest employer for centuries.[122][123]
According to World Trade Organization data, Indonesia was the 27th biggest exporting country in the world in 2010, moving up three places from a year before.[124] Indonesia's main export markets (2009) are Japan (17.28%), Singapore (11.29%), the United States (10.81%), and China (7.62%). The major suppliers of imports to Indonesia are Singapore (24.96%), China (12.52%), and Japan (8.92%). In 2005, Indonesia ran a trade surplus with export revenues of US$83.64 billion and import expenditure of US$62.02 billion. The country has extensive natural resources, including crude oil, natural gas, tin, copper, and gold. Indonesia's major imports include machinery and equipment, chemicals, fuels, and foodstuffs. And the country's major export commodities include oil and gas, electrical appliances, plywood, rubber, and textiles.[125]
Jakarta, the capital of Indonesia and the country's largest commercial center.
The tourism sector contributes to around US$9 billion of foreign exchange in 2012, and ranked as the 4th largest among goods and services export sectors.[126] Singapore, Malaysia, Australia, China and Japan are the top five source of visitors to Indonesia.
In the 1960s the economy deteriorated drastically as a result of political instability, a young and inexperienced government, and economic nationalism, which resulted in severe poverty and hunger. By the time of Sukarno's downfall in the mid-1960s, the economy was in chaos with 1,000% annual inflation, shrinking export revenues, crumbling infrastructure, factories operating at minimal capacity, and negligible investment. Following President Sukarno's downfall in the mid-1960s, the New Order administration brought a degree of discipline to economic policy that quickly brought inflation down, stabilized the currency, rescheduled foreign debt, and attracted foreign aid and investment. (See Berkeley Mafia). Indonesia was until recently Southeast Asia's only member of OPEC, and the 1970s oil price raises provided an export revenue windfall that contributed to sustained high economic growth rates, averaging over 7% from 1968 to 1981.[127] Following further reforms in the late 1980s,[128] foreign investment flowed into Indonesia, particularly into the rapidly developing export-oriented manufacturing sector, and from 1989 to 1997, the Indonesian economy grew by an average of over 7%.[129][130]
Indonesia was the country hardest hit by the Asian financial crisis of 1997–98. During the crisis there were sudden and large capital outflows leading the rupiah to go into free fall. Against the US dollar the rupiah dropped from about Rp 2,600 in late 1997 to a low point of around Rp 17,000 some months later and the economy shrank by a remarkable 13.7%. These developments led to widespread economic distress across the economy and contributed to the political crisis of 1998 which saw Suharto resign as president.[131] The rupiah later stabilised in the Rp. 8,000 range[132] and economic growth returned to 4% per year by 2000.[133] However, the currency still fluctuates, dropping below Rp 11,000 per dollar in September 2013. In addition, corruption has been a persistent problem. Transparency International, for example, has since ranked Indonesia below 100 in its Corruption Perceptions Index.[134][135] Since 2007, however, with the improvement in banking sector and domestic consumption, national economic growth has accelerated to over 6% annually[136][137][138] and this helped the country weather the 2008–2009 global recession.[139] The Indonesian economy performed strongly during the Global Financial Crisis and in 2012 its GDP grew by over 6%.[140] The country regained its investment grade rating in late 2011 after losing it in the 1997.[141] However, as of 2012, an estimated 11.7% of the population lived below the poverty line and the official open unemployment rate was 6.1%.[125]
การแปล กรุณารอสักครู่..
เศรษฐกิจ
บทความหลัก : เศรษฐกิจของอินโดนีเซีย
ใช้ควายไถนา ข้าว ใน ชวา เกษตรมีนายจ้างที่ใหญ่ที่สุดของประเทศมานานหลายศตวรรษ
อินโดนีเซียมีเศรษฐกิจแบบผสมซึ่งทั้งภาคเอกชนและรัฐบาล เล่น บทบาทสำคัญ [ 115 ] ประเทศที่เป็นเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และเป็นสมาชิกของ G - 20 สาขาในประเทศ[ 116 ] อินโดนีเซียคาดว่าผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ ( ชื่อ ) , 2012 เป็น US $ 928.274 พันล้านโดยประมาณ nominal GDP ต่อหัวเป็น US $ 3797 และ GDP ต่อหัว PPP เป็น US $ ( ดอลลาร์ 4943 ระหว่างประเทศ ) [ 117 ] ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ ( GDP ) ประมาณ $ 1 ล้าน [ 5 ] และอัตราส่วนหนี้สินต่อ GDP เป็น 26% [ 118 ] ตามรายงานจากธนาคารโลกในเครือ 2011 ข้อมูลเศรษฐกิจอินโดนีเซียเป็นโลก 10 ที่ใหญ่ที่สุดโดยระบุ GDP ( PPP ตาม ) กับประเทศที่สนับสนุน 2.3 เปอร์เซ็นต์ของผลผลิตทางเศรษฐกิจทั่วโลก [ 119 ] [ 120 ] อุตสาหกรรมภาคเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดของบัญชีและ 46.4 % ของ GDP ( 2012 ) รองลงมาคือบริการ ( 38.6 % ) และการเกษตร ( 14.4% ) อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ปี 2012 ภาคบริการมีการจ้างงานคนมากกว่าภาคอื่น ๆการบัญชีสำหรับ 48.9 % ของแรงงานทั้งหมดนี้ได้รับรองลงมา คือ เกษตรกรรม ( 38.6 % ) และอุตสาหกรรม ( 22.2% ) [ 121 ] เกษตร อย่างไรก็ตาม มีนายจ้างที่ใหญ่ที่สุดในประเทศศตวรรษ [ 122 ] [ 123 ]
ตามองค์การการค้าโลก ข้อมูล อินโดนีเซีย เป็น 27 ที่ใหญ่ที่สุด ส่งออกประเทศในโลกในปี 2010 , ย้ายขึ้นจากสามสถานที่ 1 ปีก่อน[ 124 ] อินโดนีเซียเป็นตลาดส่งออกหลัก ( 2009 ) ญี่ปุ่น ( 17.28 เปอร์เซ็นต์ ) , สิงคโปร์ ( 11.25 % ) สหรัฐอเมริกา ( 10.81 เปอร์เซ็นต์ ) และจีน ( 7.62 เปอร์เซ็นต์ ) ซัพพลายเออร์รายใหญ่ของอินโดนีเซียมีการนำเข้าสิงคโปร์ ( จริง ) , จีน ( ในส่วนของเปอร์เซ็นต์ ) และญี่ปุ่น ( 8.92 % ) ในปี 2005 , อินโดนีเซีย วิ่งเกินดุลการค้ากับรายได้ของสหรัฐอเมริกา $ 83.64 ส่งออกและนำเข้าและค่าใช้จ่ายสูงของ US $ พันล้านประเทศที่มีทรัพยากรธรรมชาติมากมาย ได้แก่ น้ำมัน ก๊าซธรรมชาติ ดีบุก ทองแดง และทองดิบ อินโดนีเซียสาขานำเข้า ได้แก่ เครื่องจักรและอุปกรณ์ เคมีภัณฑ์ เชื้อเพลิงและอาหาร และที่สําคัญของประเทศส่งออกสินค้าโภคภัณฑ์ รวมถึงน้ำมันและก๊าซ เครื่องใช้ไฟฟ้า , ไม้อัดยาง , สิ่งทอและ [ 125 ]
จาการ์ตาเมืองหลวงของประเทศอินโดนีเซีย และ ศูนย์การค้าที่ใหญ่ที่สุดของประเทศ
ภาคการท่องเที่ยวก่อให้เกิดประมาณสหรัฐอเมริกา $ 9 พันล้านของการแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศในปี 2012 และอันดับที่ 4 ที่ใหญ่ที่สุดในบรรดาสินค้าและบริการภาคการส่งออก [ 126 ] สิงคโปร์ มาเลเซีย ออสเตรเลีย จีน และ ญี่ปุ่น เป็นด้านบนห้าแหล่งที่มาของผู้เข้าชมที่อินโดนีเซีย
ในยุคเศรษฐกิจทรุดฮวบ ผลจากความไม่แน่นอนทางการเมือง และรัฐบาลยังไม่มีประสบการณ์ และชาตินิยมทางเศรษฐกิจ ซึ่งส่งผลให้เกิดความยากจนที่รุนแรง และความหิว โดยเวลาของซูการ์โนของความหายนะในช่วงกลางทศวรรษที่ 1960 , เศรษฐกิจอยู่ในภาวะระส่ำระสาย 1000% ปีอัตราเงินเฟ้อหดตัวรายได้ส่งออกบี้ โครงสร้างพื้นฐาน โรงงาน ทำงานที่ความจุน้อยและการลงทุนเล็กน้อย ต่อไปนี้เป็นประธานาธิบดีซูการ์โนความหายนะในช่วงกลางทศวรรษที่ 1960 , การบริหารการสั่งซื้อใหม่นำระดับของวินัยนโยบายเศรษฐกิจที่รวดเร็วทำให้เงินเฟ้อลง เสถียรภาพสกุลเงินใหม่ หนี้ต่างประเทศ และดึงดูดความช่วยเหลือจากต่างประเทศ และการลงทุน ( เห็นเบิร์กเลย์มาเฟีย ) อินโดนีเซีย จนถึงเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เอเชียเท่านั้นเมื่อเร็ว ๆนี้สมาชิกของโอเปกและยุคน้ำมันราคาเพิ่มให้ส่งออกรายได้ลาภผลที่ทำให้อัตราการขยายตัวทางเศรษฐกิจสูงอย่างต่อเนื่องเฉลี่ยมากกว่า 7% จากปี 1981 [ 127 ] ตามการปฏิรูปต่อไปในช่วงปลายทศวรรษ 1980 , การลงทุนต่างประเทศ [ 128 ] ไหลเข้าไปในอินโดนีเซีย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการพัฒนาอย่างรวดเร็วมุ่งเน้นการส่งออก ภาคการผลิต และจาก 2532 ถึงปี 2540เศรษฐกิจอินโดนีเซียขยายตัวเฉลี่ยมากกว่า 7% [ 129 ] [ 130 ]
อินโดนีเซียเป็นประเทศที่ตียากที่สุดโดยวิกฤตการณ์ทางการเงินในเอเชีย 1997 – 98 ในช่วงวิกฤต มีทุนไหลเข้าฉับพลันารูไปในฤดูใบไม้ร่วงฟรีและขนาดใหญ่ ต่อดอลลาร์ ลดลงจากประมาณ 2 , 600 รูเปียห์ RP ในปลายปี 1997 ถึงจุดตกต่ำของ RP 17000 บางเดือนต่อมาและเศรษฐกิจหดตัวโดยน่าจับตา 13.7 % การพัฒนาเหล่านี้นำไปสู่ความทุกข์ทางเศรษฐกิจอย่างกว้างขวางทั่วทั้งเศรษฐกิจและมีส่วนร่วมกับวิกฤติทางการเมืองในปี 1998 ซึ่งเห็นซูฮาร์โตลาออกจากการเป็นประธาน [ 131 ] ในระยะต่อมามีความเสถียรในการบ้าน 8000 ช่วง [ 132 ] และการเติบโตทางเศรษฐกิจกลับมาถึง 4 % ต่อปี โดยปี 2000 [ 133 ] แต่ยังผันผวน , สกุลเงิน ,วางด้านล่าง Rp 11000 ต่อดอลลาร์ในเดือนกันยายน 2013 นอกจากนี้ การคอร์รัปชั่นเป็นปัญหาถาวร ความโปร่งใสระหว่างประเทศ เช่น มีตั้งแต่อันดับที่ 100 ในอินโดนีเซีย ด้านล่างของความเสียหายดัชนีการรับรู้ [ 134 ] [ 135 ] ตั้งแต่ปี 2007 แต่ด้วยการปรับปรุงในภาคการธนาคาร และการบริโภคในประเทศการเติบโตทางเศรษฐกิจของประเทศได้เร่งให้มากกว่า 6 % ต่อปี [ 136 ] [ 137 ] [ 138 ] และนี้ช่วยให้ประเทศอากาศ พ.ศ. 2551 – 2552 2552 [ 139 ] เศรษฐกิจอินโดนีเซียแสดงอย่างยิ่งในช่วงวิกฤตการเงินโลก และในปี 2012 ของ GDP ขยายตัวมากกว่า 6% [ 140 ] ประเทศ regained ระดับเกรด การลงทุนในปลายปี 2011 หลังจากการสูญเสียใน 1997 [ 141 ] แต่เป็นปี 2012ประมาณ 11.7 % ของประชากรที่อยู่ใต้เส้นความยากจน และอัตราการเจ็บป่วยอย่างเป็นทางการเปิด 6.1 [ 125 ]
%
บทความหลัก : เศรษฐกิจของอินโดนีเซีย
ใช้ควายไถนา ข้าว ใน ชวา เกษตรมีนายจ้างที่ใหญ่ที่สุดของประเทศมานานหลายศตวรรษ
อินโดนีเซียมีเศรษฐกิจแบบผสมซึ่งทั้งภาคเอกชนและรัฐบาล เล่น บทบาทสำคัญ [ 115 ] ประเทศที่เป็นเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และเป็นสมาชิกของ G - 20 สาขาในประเทศ[ 116 ] อินโดนีเซียคาดว่าผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ ( ชื่อ ) , 2012 เป็น US $ 928.274 พันล้านโดยประมาณ nominal GDP ต่อหัวเป็น US $ 3797 และ GDP ต่อหัว PPP เป็น US $ ( ดอลลาร์ 4943 ระหว่างประเทศ ) [ 117 ] ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ ( GDP ) ประมาณ $ 1 ล้าน [ 5 ] และอัตราส่วนหนี้สินต่อ GDP เป็น 26% [ 118 ] ตามรายงานจากธนาคารโลกในเครือ 2011 ข้อมูลเศรษฐกิจอินโดนีเซียเป็นโลก 10 ที่ใหญ่ที่สุดโดยระบุ GDP ( PPP ตาม ) กับประเทศที่สนับสนุน 2.3 เปอร์เซ็นต์ของผลผลิตทางเศรษฐกิจทั่วโลก [ 119 ] [ 120 ] อุตสาหกรรมภาคเศรษฐกิจที่ใหญ่ที่สุดของบัญชีและ 46.4 % ของ GDP ( 2012 ) รองลงมาคือบริการ ( 38.6 % ) และการเกษตร ( 14.4% ) อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ปี 2012 ภาคบริการมีการจ้างงานคนมากกว่าภาคอื่น ๆการบัญชีสำหรับ 48.9 % ของแรงงานทั้งหมดนี้ได้รับรองลงมา คือ เกษตรกรรม ( 38.6 % ) และอุตสาหกรรม ( 22.2% ) [ 121 ] เกษตร อย่างไรก็ตาม มีนายจ้างที่ใหญ่ที่สุดในประเทศศตวรรษ [ 122 ] [ 123 ]
ตามองค์การการค้าโลก ข้อมูล อินโดนีเซีย เป็น 27 ที่ใหญ่ที่สุด ส่งออกประเทศในโลกในปี 2010 , ย้ายขึ้นจากสามสถานที่ 1 ปีก่อน[ 124 ] อินโดนีเซียเป็นตลาดส่งออกหลัก ( 2009 ) ญี่ปุ่น ( 17.28 เปอร์เซ็นต์ ) , สิงคโปร์ ( 11.25 % ) สหรัฐอเมริกา ( 10.81 เปอร์เซ็นต์ ) และจีน ( 7.62 เปอร์เซ็นต์ ) ซัพพลายเออร์รายใหญ่ของอินโดนีเซียมีการนำเข้าสิงคโปร์ ( จริง ) , จีน ( ในส่วนของเปอร์เซ็นต์ ) และญี่ปุ่น ( 8.92 % ) ในปี 2005 , อินโดนีเซีย วิ่งเกินดุลการค้ากับรายได้ของสหรัฐอเมริกา $ 83.64 ส่งออกและนำเข้าและค่าใช้จ่ายสูงของ US $ พันล้านประเทศที่มีทรัพยากรธรรมชาติมากมาย ได้แก่ น้ำมัน ก๊าซธรรมชาติ ดีบุก ทองแดง และทองดิบ อินโดนีเซียสาขานำเข้า ได้แก่ เครื่องจักรและอุปกรณ์ เคมีภัณฑ์ เชื้อเพลิงและอาหาร และที่สําคัญของประเทศส่งออกสินค้าโภคภัณฑ์ รวมถึงน้ำมันและก๊าซ เครื่องใช้ไฟฟ้า , ไม้อัดยาง , สิ่งทอและ [ 125 ]
จาการ์ตาเมืองหลวงของประเทศอินโดนีเซีย และ ศูนย์การค้าที่ใหญ่ที่สุดของประเทศ
ภาคการท่องเที่ยวก่อให้เกิดประมาณสหรัฐอเมริกา $ 9 พันล้านของการแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศในปี 2012 และอันดับที่ 4 ที่ใหญ่ที่สุดในบรรดาสินค้าและบริการภาคการส่งออก [ 126 ] สิงคโปร์ มาเลเซีย ออสเตรเลีย จีน และ ญี่ปุ่น เป็นด้านบนห้าแหล่งที่มาของผู้เข้าชมที่อินโดนีเซีย
ในยุคเศรษฐกิจทรุดฮวบ ผลจากความไม่แน่นอนทางการเมือง และรัฐบาลยังไม่มีประสบการณ์ และชาตินิยมทางเศรษฐกิจ ซึ่งส่งผลให้เกิดความยากจนที่รุนแรง และความหิว โดยเวลาของซูการ์โนของความหายนะในช่วงกลางทศวรรษที่ 1960 , เศรษฐกิจอยู่ในภาวะระส่ำระสาย 1000% ปีอัตราเงินเฟ้อหดตัวรายได้ส่งออกบี้ โครงสร้างพื้นฐาน โรงงาน ทำงานที่ความจุน้อยและการลงทุนเล็กน้อย ต่อไปนี้เป็นประธานาธิบดีซูการ์โนความหายนะในช่วงกลางทศวรรษที่ 1960 , การบริหารการสั่งซื้อใหม่นำระดับของวินัยนโยบายเศรษฐกิจที่รวดเร็วทำให้เงินเฟ้อลง เสถียรภาพสกุลเงินใหม่ หนี้ต่างประเทศ และดึงดูดความช่วยเหลือจากต่างประเทศ และการลงทุน ( เห็นเบิร์กเลย์มาเฟีย ) อินโดนีเซีย จนถึงเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เอเชียเท่านั้นเมื่อเร็ว ๆนี้สมาชิกของโอเปกและยุคน้ำมันราคาเพิ่มให้ส่งออกรายได้ลาภผลที่ทำให้อัตราการขยายตัวทางเศรษฐกิจสูงอย่างต่อเนื่องเฉลี่ยมากกว่า 7% จากปี 1981 [ 127 ] ตามการปฏิรูปต่อไปในช่วงปลายทศวรรษ 1980 , การลงทุนต่างประเทศ [ 128 ] ไหลเข้าไปในอินโดนีเซีย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการพัฒนาอย่างรวดเร็วมุ่งเน้นการส่งออก ภาคการผลิต และจาก 2532 ถึงปี 2540เศรษฐกิจอินโดนีเซียขยายตัวเฉลี่ยมากกว่า 7% [ 129 ] [ 130 ]
อินโดนีเซียเป็นประเทศที่ตียากที่สุดโดยวิกฤตการณ์ทางการเงินในเอเชีย 1997 – 98 ในช่วงวิกฤต มีทุนไหลเข้าฉับพลันารูไปในฤดูใบไม้ร่วงฟรีและขนาดใหญ่ ต่อดอลลาร์ ลดลงจากประมาณ 2 , 600 รูเปียห์ RP ในปลายปี 1997 ถึงจุดตกต่ำของ RP 17000 บางเดือนต่อมาและเศรษฐกิจหดตัวโดยน่าจับตา 13.7 % การพัฒนาเหล่านี้นำไปสู่ความทุกข์ทางเศรษฐกิจอย่างกว้างขวางทั่วทั้งเศรษฐกิจและมีส่วนร่วมกับวิกฤติทางการเมืองในปี 1998 ซึ่งเห็นซูฮาร์โตลาออกจากการเป็นประธาน [ 131 ] ในระยะต่อมามีความเสถียรในการบ้าน 8000 ช่วง [ 132 ] และการเติบโตทางเศรษฐกิจกลับมาถึง 4 % ต่อปี โดยปี 2000 [ 133 ] แต่ยังผันผวน , สกุลเงิน ,วางด้านล่าง Rp 11000 ต่อดอลลาร์ในเดือนกันยายน 2013 นอกจากนี้ การคอร์รัปชั่นเป็นปัญหาถาวร ความโปร่งใสระหว่างประเทศ เช่น มีตั้งแต่อันดับที่ 100 ในอินโดนีเซีย ด้านล่างของความเสียหายดัชนีการรับรู้ [ 134 ] [ 135 ] ตั้งแต่ปี 2007 แต่ด้วยการปรับปรุงในภาคการธนาคาร และการบริโภคในประเทศการเติบโตทางเศรษฐกิจของประเทศได้เร่งให้มากกว่า 6 % ต่อปี [ 136 ] [ 137 ] [ 138 ] และนี้ช่วยให้ประเทศอากาศ พ.ศ. 2551 – 2552 2552 [ 139 ] เศรษฐกิจอินโดนีเซียแสดงอย่างยิ่งในช่วงวิกฤตการเงินโลก และในปี 2012 ของ GDP ขยายตัวมากกว่า 6% [ 140 ] ประเทศ regained ระดับเกรด การลงทุนในปลายปี 2011 หลังจากการสูญเสียใน 1997 [ 141 ] แต่เป็นปี 2012ประมาณ 11.7 % ของประชากรที่อยู่ใต้เส้นความยากจน และอัตราการเจ็บป่วยอย่างเป็นทางการเปิด 6.1 [ 125 ]
%
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- valued added tax under revenue code fili
- สวยเกินห้ามใจ
- I do not turn the TV volume.
- ฉันแค่คิดว่าเธอจะเลือกฉัน
- No understand me???
- ลูกค้าเลื่อนนัด
- Her
- Not have anything
- ฮาร์ดแวร์เสื่อมสภาพ
- ทำให้รำคาญ
- Tile battens
- customs clearance
- ฉันจะซื้อให้ที่ตลาดวันอาทิตย์
- ทำให้รำคาญ
- ฉันเป็นเพศหญิง
- เหนื่อยล้า
- ฉันขอโทษ ที่ถามคุณแต่ฉันชอบเวลาคุยกับคุณ
- ทำให้รำคาญ
- ฉันต้องทำยังไงถึงจะมองว่าฉันดีบ้าง
- For
- how dose
- ฉันพูดภาษาอังกฤษไม่ได้
- Everyone
- ทำให้รำคาญ
