The day I left for college. Not the

The day I left for college. Not the actual leaving part, that's probably one of the saddest memories I have, but right before that, I went to breakfast with my family. We don't always get along, but for that one meal it was perfect; we laughed, we shared stories, no one fought, and I almost forgot that I wasn't going to see these guys for quite a while. Now that I'm on the other side of the country, this memory is what keeps me going. I freaking love my family, man.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันผมไปสำหรับวิทยาลัย ไม่จริงออกจากส่วน ที่อยู่ ของความทรงจำที่เศร้าที่สุดที่ฉันมี แต่ ก่อนที่ ฉันไปเช้ากับครอบครัว เราไม่ได้เสมอไป แต่สำหรับมื้อที่หนึ่ง มาก ๆ เราหัวเราะ ที่เราแบ่งปันเรื่องราว ไม่มีใครสู้ และฉันเกือบจะลืมว่า ฉันไม่ได้ไปเห็นคนเหล่านี้สำหรับค่อนข้างขณะ ผมในด้านอื่น ๆ ของประเทศ หน่วยความจำนี้เป็นสิ่งทำให้ฉันไป ผม freaking รักครอบครัว คน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วันที่ฉันเหลือสำหรับวิทยาลัย ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งออกจากที่เกิดขึ้นจริงที่อาจเป็นหนึ่งในความทรงจำที่เศร้าที่สุดที่ฉันได้ แต่ขวาก่อนที่ผมไปทานอาหารเช้ากับครอบครัวของฉัน เราไม่เคยได้รับพร้อม แต่สำหรับที่หนึ่งมันเป็นอาหารที่สมบูรณ์แบบ; เราหัวเราะเราใช้ร่วมกันเรื่องราวไม่มีใครต่อสู้และผมเกือบลืมว่าฉันไม่ได้จะไปดูคนเหล่านี้มากในขณะที่ ตอนนี้ฉันในด้านอื่น ๆ ของประเทศที่หน่วยความจำนี้คือสิ่งที่ทำให้ฉันไป ฉันเลวรักครอบครัว, คนของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันที่ฉันไปวิทยาลัย ไม่จริงไปส่วนหนึ่ง นั่นอาจเป็นหนึ่งในความทรงจำที่แสนเศร้าได้ แต่ก่อนหน้านั้น ฉันไปเช้ากับครอบครัวของฉัน เราไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดไป แต่ที่ทาน มันสมบูรณ์แบบ เราหัวเราะ เราแบ่งปัน เรื่องราว ไม่มีใครสู้ ผมเกือบลืมไปว่า ผมไม่ได้ไปดูพวกเหล่านี้สำหรับค่อนข้างขณะ ตอนนี้ฉันอยู่ที่อีกฟากของเมือง หน่วยความจำนี้เป็นสิ่งที่ช่วยให้ฉันเดินต่อไป ผมโคตรรักครอบครัวของฉัน