BAT brought modern cigarette produc

BAT brought modern cigarette production to most of the region in the 1920s and 1930s. In Thailand the nationalist government established a revenue-earning tobacco production monopoly in 1939, initially in partner ship with BAT. For Viet Nam and Burma, state tobacco monopolies in the post-war era also became important sources of revenue

Betel use was dying altogether for men by the 1950s and women by the 1980s. Its role in rituals of courtship, marriage, birth, and death continued only in symbolic form. In many rituals cigarettes were substituted as a gift to to the spirits. The shift was a revolution in gender The inci- dence of Southeast Asia male smoking has become among the highest in the from Indonesia's 61% to Burma at 40%. Women w in the world (Indonesia 5%, Thailand however, among the lowest proportion Burma (8%) female smoking had a long history. Philippines (10%) and provided protection against many forms of Whereas betel chewing had long had bacteria and parasites, tobacco has very effects on male health, and more so in its kretek fo This item overwhelmingly male expenditure, moreover, consumed around 5% of Indonesian household budgets in surveys of the 197os 1980s, more than expenditure on medical and educational expenses combined

The twentieth century universalized coffee drinking as another primarily male substitute for betel chewing.The coffee shop became a ubiquitous place in every village for males to gather, smoke, and sometimes also drink coffee milo, or something stronger and eat snacks. In Malaysia and Singapore the mixed clientele gave rise to the hybrid term kopitiam, combining the Malay for coffee with the Hokkien Chinese for shop. Bottled drinks (including bottled tea) were seldom part of the coffee shop menu before the war, but became widespread from the 1960s

CLOTH AND CLOTHING
AChapter 6 showed how beautiful Indian cloths in the form of wrap-around sarung, scarves, and wall ngings became the item of conspicuous consump- tion par excellence of the age of commerce. Southeast Asian imports ofIndian cloth rose to a peak of 1.7 million "pieces" (averaging about 11 square meters each) in the period 1620-50. The period of consolidation that followed drasti- cally reduced the demand for Indian-made cloth. Southeast Asians turned again to their own resources, with s centers of large-scale production for the market adapting the favored Indian patterns Javanese batik and south Sulawesi checked patterns began to be traded as far as Siam, Cambodia, and Lower Burma, where local production was less competitive in price

As East India Company monopolies withered, India-based private traders, both Tamil Muslim (Chulia) and European, continued to supply Indian cotton cloth affordably to the western ports of Southeast Asia su as Aceh, Phuket, ch Mergui, Rangoon, and after 1786, British Penang. Neither traders nor Southeast Asian consumers were quick to make the transition to the much the British cloth that became available in the 1790s. But British occupation of Dutch possessions in 1811-16, followed by the founding of Singapore (1819) enabled British cloth to replace Indian imports in British-controlled areas. the batit industry of Java switched to the use of machine-made white cloth on which to draw their wax-resist patterns Singapore became the chief distribution point for a host of small Chinese Bugis, Malay, and Vietnamese boats to pick factory-made European cloth sales of which rose from up worth in 1828-9 to four million 245,000 Spanish dollars' 1840, dollars' in 1865 rapidly fell out of the trade after none and constituted only 2.5% of Southeast Asian imports by 1865. Almost of the British cloth went to Dutch ports in Java and elsewhere because of prohibitive tariffs in favor of boosting Dutch industry, but Siam and Viet Nam became the largest importers of the cloth through Singapore.

By mid-century cheap manufactured European cloth was replacing not only imported Indian but also locally produced cloth. In the first half of the following century this imported cloth was more dominant than it had ever been in clothing Southeast Asians, and was again the major item of importation. Fluctuations in the level of imports began to be used as a measure of welfare, and the fact that far less was imported in the 1930s depression years than in the 1920s (about half in Burma's case) was taken to imply a marked drop in welfare. The 1940s were even more critical, reducing many to wearing old rags, skimpier clothing, and gunnysack material for want of cloth. Once again there was a reversion to local production and replanting of cotton Factory production began very modestly in some areas in the 1930s, while others rediscovered ancient spinning and weaving methods.

Dress styles had become more ethnically standardized in the eighteenth century after the wild experimentation of the age of commerce (Chapter 6) The extensive mixing between foreign men and local women produced some common ground of acceptable dress, whereby both men and women would wear a long sarung-like wrap-around in the house, although men might wear trousers in the office or marketplace. Southeast Asian men frequently wore a dark jacket and ethnically differentiated headdress with their sarung for more formal occasions, or a collarless shirt for everyday.

Pre-twentieth century Vietnamese and Filipinos had been the most full dressed in western eyes, using locally produced silk and cotton cloth. Vietnamese realms maintained the old Ming style of Chinese dress and long hair, distinguishing them from Manchu-ruled Chinese with thei pigtails. Both sexes wore loose trousers down to the ankles and one or more loose down to the knees. Garments were commonly of silk for the upper classes bu cotton for the poor. Not until the 1920s was the ensemble refitted with tight fitting tucks to become the female national dress, dai. Lowland Filipinos also incorporated their Spanish fashions from the seventeenth century into more distinctive hybrid styles in the eighteenth. The male shirt began its evolution to the modern embroidered barong Tagalog not tucked in, and at firs collarless. For women the skirts (terno) became fuller, the sleeves of the blouse camisa) shorter and more starched in what eventually became the charac istic butterfly style, while the scarf panuela) became ever more decorative and highly starched.

As undergarments were introduced in the late nineteenth century, fashion- able Burmese as well as Archipelago women initially revealed them beneath the sheer upper it was more comfortable than European or Chinese female fashions in the tropics, the became a cosmo politan urban dress, and even the European women who began to come to Southeast Asia in greater numbers in the 1870s were instructed how to pur chase and wear them. Around 1900, however, the more womn in Europe or China (the totok, in Chinese-derived Malay usage) b to distance themselves from the "native" in dress, and to be influenced by global was first restricted to lady friends, but by 1920 it was definitely out for Europeans or those who sought to emulate them. Chinese had more choices, between local, Chinese and European styles, with Paris and Shanghai increasingly setting the pat for the modern woman. Eurasians and Christians were among the first to follow the trend to more European styles of dress, and western-educated young men and women were not far behind

Betel use was dying altogether for men by the 1950s and women by the 1980s. Its role in rituals of courtship, marriage, birth, and death continued only in symbolic form. In many rituals cigarettes were substituted as a gift to to the spirits. The shift was a revolution in gender The inci- dence of Southeast Asia male smoking has become among the highest in the from Indonesia's 61% to Burma at 40%. Women w in the world (Indonesia 5%, Thailand however, among the lowest proportion Burma (8%) female smoking had a long history. Philippines (10%) and provided protection against many forms of Whereas betel chewing had long had bacteria and parasites, tobacco has very effects on male health, and more so in its kretek fo This item overwhelmingly male expenditure, moreover, consumed around 5% of Indonesian household budgets in surveys of the 197os 1980s, more than expenditure on medical and educational expenses combined

The twentieth century universalized coffee drinking as another primarily male substitute for betel chewing.The coffee shop became a ubiquitous place in every village for males to gather, smoke, and sometimes also drink coffee milo, or something stronger and eat snacks. In Malaysia and Singapore the mixed clientele gave rise to the hybrid term kopitiam, combining the Malay for coffee with the Hokkien Chinese for shop. Bottled drinks (including bottled tea) were seldom part of the coffee shop menu before the war, but became widespread from the 1960s

CLOTH AND CLOTHING 
AChapter 6 showed how beautiful Indian cloths in the form of wrap-around sarung, scarves, and wall ngings became the item of conspicuous consump- tion par excellence of the age of commerce. Southeast Asian imports ofIndian cloth rose to a peak of 1.7 million "pieces" (averaging about 11 square meters each) in the period 1620-50. The period of consolidation that followed drasti- cally reduced the demand for Indian-made cloth. Southeast Asians turned again to their own resources, with s centers of large-scale production for the market adapting the favored Indian patterns Javanese batik and south Sulawesi checked patterns began to be traded as far as Siam, Cambodia, and Lower Burma, where local production was less competitive in price

As East India Company monopolies withered, India-based private traders, both Tamil Muslim (Chulia) and European, continued to supply Indian cotton cloth affordably to the western ports of Southeast Asia su as Aceh, Phuket, ch Mergui, Rangoon, and after 1786, British Penang. Neither traders nor Southeast Asian consumers were quick to make the transition to the much the British cloth that became available in the 1790s. But British occupation of Dutch possessions in 1811-16, followed by the founding of Singapore (1819) enabled British cloth to replace Indian imports in British-controlled areas. the batit industry of Java switched to the use of machine-made white cloth on which to draw their wax-resist patterns Singapore became the chief distribution point for a host of small Chinese Bugis, Malay, and Vietnamese boats to pick factory-made European cloth sales of which rose from up worth in 1828-9 to four million 245,000 Spanish dollars' 1840, dollars' in 1865 rapidly fell out of the trade after none and constituted only 2.5% of Southeast Asian imports by 1865. Almost of the British cloth went to Dutch ports in Java and elsewhere because of prohibitive tariffs in favor of boosting Dutch industry, but Siam and Viet Nam became the largest importers of the cloth through Singapore.

By mid-century cheap manufactured European cloth was replacing not only imported Indian but also locally produced cloth. In the first half of the following century this imported cloth was more dominant than it had ever been in clothing Southeast Asians, and was again the major item of importation. Fluctuations in the level of imports began to be used as a measure of welfare, and the fact that far less was imported in the 1930s depression years than in the 1920s (about half in Burma's case) was taken to imply a marked drop in welfare. The 1940s were even more critical, reducing many to wearing old rags, skimpier clothing, and gunnysack material for want of cloth. Once again there was a reversion to local production and replanting of cotton Factory production began very modestly in some areas in the 1930s, while others rediscovered ancient spinning and weaving methods.

Dress styles had become more ethnically standardized in the eighteenth century after the wild experimentation of the age of commerce (Chapter 6) The extensive mixing between foreign men and local women produced some common ground of acceptable dress, whereby both men and women would wear a long sarung-like wrap-around in the house, although men might wear trousers in the office or marketplace. Southeast Asian men frequently wore a dark jacket and ethnically differentiated headdress with their sarung for more formal occasions, or a collarless shirt for everyday.

Pre-twentieth century Vietnamese and Filipinos had been the most full dressed in western eyes, using locally produced silk and cotton cloth. Vietnamese realms maintained the old Ming style of Chinese dress and long hair, distinguishing them from Manchu-ruled Chinese with thei pigtails. Both sexes wore loose trousers down to the ankles and one or more loose down to the knees. Garments were commonly of silk for the upper classes bu cotton for the poor. Not until the 1920s was the ensemble refitted with tight fitting tucks to become the female national dress, dai. Lowland Filipinos also incorporated their Spanish fashions from the seventeenth century into more distinctive hybrid styles in the eighteenth. The male shirt began its evolution to the modern embroidered barong Tagalog not tucked in, and at firs collarless. For women the skirts (terno) became fuller, the sleeves of the blouse camisa) shorter and more starched in what eventually became the charac istic butterfly style, while the scarf panuela) became ever more decorative and highly starched.

As undergarments were introduced in the late nineteenth century, fashion- able Burmese as well as Archipelago women initially revealed them beneath the sheer upper it was more comfortable than European or Chinese female fashions in the tropics, the became a cosmo politan urban dress, and even the European women who began to come to Southeast Asia in greater numbers in the 1870s were instructed how to pur chase and wear them. Around 1900, however, the more womn in Europe or China (the totok, in Chinese-derived Malay usage) b to distance themselves from the "native" in dress, and to be influenced by global was first restricted to lady friends, but by 1920 it was definitely out for Europeans or those who sought to emulate them. Chinese had more choices, between local, Chinese and European styles, with Paris and Shanghai increasingly setting the pat for the modern woman. Eurasians and Christians were among the first to follow the trend to more European styles of dress, and western-educated young men and women were not far behind

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ค้างคาวมาผลิตบุหรี่ที่ทันสมัยให้มากที่สุดของภูมิภาคในปี 1920 และ 1930s ในประเทศไทย รัฐบาลชาตินิยมก่อตั้งเป็นรายได้รายได้ผลิตแบคโคใน 1939 ครั้งแรกในเรือคู่กับค้างคาว เวียดนามและพม่า monopolies ยาสูบรัฐในยุคหลังสงครามยังกลายเป็น แหล่งสำคัญของรายได้ ใช้หมากกำลังตาย ไปพร้อมกันสำหรับผู้ชายโดยมินิและหญิงตาม บทบาทของมันใน courtship แต่งงาน คลอด และตายอย่างต่อเนื่องเฉพาะในฟอร์มสัญลักษณ์ ในพิธีกรรมใน บุหรี่ถูกแทนเป็นของขวัญให้อาน กะถูกปฏิวัติเพศ dence inci การสูบบุหรี่ชายเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้กลายเป็นผู้สูงสุดในการจากอินโดนีเซีย 61% พม่า 40% ผู้หญิง w ในโลก (อินโดนีเซีย 5% ไทยอย่างไรก็ตาม ในสัดส่วนต่ำสุดพม่า (8%) หญิงสูบบุหรี่มานาน ฟิลิปปินส์ (10%) และหลายรูปแบบของบริการป้องกันขณะเคี้ยวหมากได้ยาวนานมีแบคทีเรียปรสิต ยาสูบมีผลมากสุขภาพเพศชาย และจำนวนมาก ของ kretek โฟจ่ายนี้ชาย overwhelmingly สินค้า นอก ใช้ประมาณ 5% ของครัวเรือนที่อินโดนีเซียตงบประมาณในการสำรวจของ 197os ในทศวรรษ 1980 มากกว่ารายจ่ายเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายทางการแพทย์ และการศึกษารวม ศตวรรษที่ยี่สิบ universalized กาแฟดื่มแทนหลักชายอื่นสำหรับเคี้ยวหมาก ร้านกาแฟกลายเป็นแพร่หลายในทุกหมู่บ้านชายรวบรวม สูบ บุหรี่ และบางครั้งยัง ดื่มกาแฟไม หรือสิ่งที่แข็งแกร่ง และกินอาหาร ในมาเลเซียและสิงคโปร์ ลูกค้าผสมให้โกระยะผสม รวมมาเลย์สำหรับกาแฟกับจีนฮกเกี้ยนร้าน ขวดเครื่องดื่ม (รวมถึงชาขวด) มีบทบาทเป็นส่วนหนึ่งของเมนูร้านกาแฟก่อนสงคราม แต่กลายเป็นที่แพร่หลายจากปี 1960 ผ้าและเสื้อผ้า AChapter 6 แสดงให้เห็นว่าเสื้อสวยงามว่าอินเดียในรอบ sarung ผ้าพันคอ และผนัง ngings กลายเป็น สินค้าของ consump เป้าความเป็นเลิศที่ตราไว้หุ้นอายุค้าสเตรชัน เอเชียตะวันออกเฉียงใต้นำ ofIndian ผ้ากุหลาบสูงสุด 1.7 ล้าน "ชิ้น" (หาค่าเฉลี่ยประมาณ 11 ตารางเมตร) ในรอบระยะเวลา 1620-50 รอบระยะเวลาการรวมบัญชีที่ตาม drasti-cally ลดความต้องการผ้าอินเดียทำ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้เปิดใหม่อีกครั้งไปยังทรัพยากรของตนเอง กับ s ศูนย์การผลิตขนาดใหญ่สำหรับตลาดที่ดัดแปลงรูปแบบอินเดียชื่นชอบชวา บาติกซูลาเวสีใต้ตรวจสอบและรูปแบบเริ่มต้นซื้อขายเท่าที่สยาม กัมพูชา และ พม่าต่ำ ที่ผลิตในท้องถิ่นถูกแข่งขันน้อยในราคา เป็น บริษัทอินเดียตะวันออก monopolies เหี่ยว อินเดียตามผู้ค้าภาคเอกชน ทมิฬมุสลิม (เบย์) และยุโรป ยังคงใส่ผ้าฝ้ายอินเดียอย่างประหยัดเช่นการพอร์ตตะวันตกของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ su เป็นอาเจะห์ ภูเก็ต ch Mergui ย่างกุ้ง และหลัง จาก 1786 อังกฤษปีนัง ไม่มีผู้ค้าหรือผู้บริโภคชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้อย่างรวดเร็วจะเปลี่ยนไปมากผ้าอังกฤษที่กลายเป็นใน 1790s แต่อังกฤษผ้าแทนการนำเข้าอินเดียในอังกฤษถูกควบคุมพื้นที่เปิดอาชีพทรัพย์สินดัตช์อังกฤษใน 1811-16 ตาม ด้วยการก่อตั้งสิงคโปร์ (1819) อุตสาหกรรม batit ของ Java สลับกับการใช้การทำเครื่องสีขาวผ้าที่วาดของพวกเขาต่อต้านหุ่นขี้ผึ้งรูปแบบสิงคโปร์กลายเป็น หัวหน้าจุดแจกจ่ายสำหรับโฮสต์ของเรือเล็ก Bugis จีน มาเลย์ และเวียดนามรับขายโรงงานทำผ้ายุโรปของโรสซึ่งจากค่าในค.ศ. 1828-9 ล้าน 4 245,000 สเปนดอลลาร์เพื่อ' 1840 ดอลลาร์ในปี 1865 อย่างรวดเร็วลดลงจากการค้าขายหลังไม่มี และทะลักเพียง 2.5% ของการนำเข้าเอเชียตะวันออกเฉียงใต้โดยปี 1865 เกือบผ้าภาษาอังกฤษไป ในชวา และที่อื่น ๆ เนื่อง จากภาษีศุลกากรห้ามปรามสามารถส่งเสริมอุตสาหกรรมดัตช์ดัตช์พอร์ต ได้กลายเป็น ผู้นำเข้าที่ใหญ่ที่สุดของผ้าผ่านสิงคโปร์ไทยและเวียดนาม โดยช่วงกลางศตวรรษราคาประหยัดผลิตยุโรปผ้าถูกแทนที่ไม่เพียงแต่นำเข้าอินเดีย แต่ยังเครื่องผ้า ในครึ่งแรกของศตวรรษต่อไปนี้ นี้ผ้านำเข้าถูกหลักมากขึ้นกว่าที่เคยได้รับในเสื้อผ้าเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และถูกนำเข้าสินค้าสำคัญอีก ความผันผวนในระดับของการนำเข้าเริ่มต้นที่จะใช้เป็นหน่วยวัดของสวัสดิการ และความจริงที่ว่า ไกลน้อยมีการนำเข้าในปี 1930s ภาวะซึมเศร้ามากกว่าในปี 1920 (ประมาณครึ่งหนึ่งในกรณีของพม่า) ถูกนำมาแบะวางเครื่องในสวัสดิการ ทศวรรษ 1940 โดยสำคัญยิ่ง ลดจำนวนมากสวมใส่ผ้าขี้ริ้วเก่า เสื้อผ้า skimpier และ gunnysack วัสดุสำหรับต้องของผ้าได้ อีกครั้งมี reversion ผลิตท้องถิ่น และซีเมนส์ร่วมปลูกฝ้ายโรงงานผลิตเริ่มมากทั้งในบางพื้นที่ในช่วงทศวรรษ 1930 ในขณะที่ผู้อื่น rediscovered ปั่น และทอผ้าวิธีโบราณ ลักษณะเครื่องแต่งกายก็กลายเป็นมักมากมาตรฐานในศตวรรษ eighteenth หลังจากทดลองป่าอายุกระทรวงพาณิชย์ (หมวด 6) ผสมอย่างละเอียดระหว่างมนุษย์ต่าง และผู้หญิงท้องถิ่นผลิตบางพื้นดินทั่วไปของเครื่องแต่งกายยอมรับได้ โดยทั้งชาย และหญิงจะสวมใส่ความยาว sarung เหมือนรอบบ้าน แม้ว่าผู้ชายอาจสวมกางเกงในทำงานหรือตลาด คนเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มักสวมเสื้อสีเข้ม และมักแยกแยะ headdress ด้วยตน sarung สำหรับโอกาสที่เป็นทางการมากขึ้น หรือเสื้อ collarless ทุกวัน ศตวรรษที่ยี่สิบก่อนเวียดนามและ Filipinos ได้เต็มมากที่สุดในสายตาตะวันตก ใช้ผ้าไหมและผ้าฝ้ายที่ผลิตในท้องถิ่น อาณาจักรเวียดนามรักษาแบบหมิงเก่าชุดจีนและผมยาว แยกพวกเขาจากจีนปกครองแมนกับ thei pigtails เพศทั้งสองสวมกางเกงหลวมลงไปเท้า และอย่าง น้อยหนึ่งหลวมลงหัวเข่า เสื้อผ้าทั่วไปมีของไหมฝ้ายบุชนชั้นสูงสำหรับคนจน ไม่จนถึงปี 1920 เป็นวงดนตรีที่ refitted กับ tucks กระชับแน่นเป็น หญิงชาติเสื้อ ได Filipinos ราบรวมแฟชั่นของสเปนจากศตวรรษ seventeenth เข้าไปในลักษณะผสมโดดเด่นมากขึ้นในราชการยัง เสื้อเชิ้ตชายเริ่มวิวัฒนาการของการนอนปักสมัยตากาล็อกไม่อยู่ใน และโรงแรมเฟอร์สล็อดจ์ collarless สำหรับผู้หญิงกระโปรง (terno) กลายเป็นฟูลเลอร์ แขนของ camisa เสื้อ) สั้นลง และ starched มากขึ้นในสิ่งในที่สุดกลายเป็น charac istic ผีเสื้อแบบ ในขณะที่ panuela ผ้าพันคอ) เป็น starched สูง และเคยขึ้นตกแต่ง As undergarments were introduced in the late nineteenth century, fashion- able Burmese as well as Archipelago women initially revealed them beneath the sheer upper it was more comfortable than European or Chinese female fashions in the tropics, the became a cosmo politan urban dress, and even the European women who began to come to Southeast Asia in greater numbers in the 1870s were instructed how to pur chase and wear them. Around 1900, however, the more womn in Europe or China (the totok, in Chinese-derived Malay usage) b to distance themselves from the "native" in dress, and to be influenced by global was first restricted to lady friends, but by 1920 it was definitely out for Europeans or those who sought to emulate them. Chinese had more choices, between local, Chinese and European styles, with Paris and Shanghai increasingly setting the pat for the modern woman. Eurasians and Christians were among the first to follow the trend to more European styles of dress, and western-educated young men and women were not far behind

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

BAT นำบุหรี่ที่ทันสมัยการผลิตที่มากที่สุดของภูมิภาคนี้ในปี ค.ศ. 1920 และ 1930 ในประเทศไทยรัฐบาลชาติที่จัดตั้งขึ้นรายได้รายได้ผูกขาดการผลิตยาสูบในปี 1939 ครั้งแรกในเรือกับพันธมิตร BAT สำหรับเวียดนามและพม่าผูกขาดยาสูบของรัฐในยุคหลังสงครามก็กลายเป็นแหล่งรายได้ที่สำคัญของการใช้พลูกำลังจะตายโดยสิ้นเชิงสำหรับผู้ชายโดยปี 1950 และหญิงโดยปี 1980 บทบาทในพิธีกรรมของผู้หญิงแต่งงาน, การเกิดและการตายอย่างต่อเนื่องในรูปแบบสัญลักษณ์ ในบุหรี่พิธีกรรมหลายคนแทนเป็นของขวัญให้กับวิญญาณ การเปลี่ยนแปลงการปฏิวัติในเพศมั่นใจ inci- เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ชายสูบบุหรี่ได้กลายเป็นหนึ่งในคนกลุ่มที่สูงที่สุดในประเทศอินโดนีเซียจาก 61% ไปยังประเทศพม่าที่ 40% ผู้หญิงที่กว้างที่สุดในโลก (อินโดนีเซีย 5% ประเทศไทย แต่ในหมู่ในสัดส่วนที่ต่ำสุดของพม่า (8%) การสูบบุหรี่เพศหญิงมีประวัติศาสตร์อันยาวนาน. ฟิลิปปินส์ (10%) และให้การป้องกันหลายรูปแบบของในขณะที่เคี้ยวหมากได้แบคทีเรียมานานและปรสิต ยาสูบมีผลอย่างมากต่อสุขภาพของชายและอื่น ๆ ดังนั้นใน kretek ของสำหรับรายการนี้ค่าใช้จ่ายนำโด่งชายนอกจากนี้การบริโภคประมาณ 5% ของงบประมาณที่ใช้ในครัวเรือนของอินโดนีเซียในการสำรวจของปี 1980 197os มากกว่าค่าใช้จ่ายค่ารักษาพยาบาลและการศึกษารวมที่ยี่สิบศตวรรษที่ดื่มกาแฟเป็น universalized อื่นแทนชายเป็นหลักสำหรับพลูร้านกาแฟ chewing.The กลายเป็นสถานที่ที่แพร่หลายในทุกหมู่บ้านสำหรับผู้ชายที่จะรวบรวมควันและบางครั้งยังดื่มไมโลกาแฟหรือบางสิ่งบางอย่างที่แข็งแกร่งและกินขนม. ในมาเลเซียและสิงคโปร์ผสม ลูกค้าที่ก่อให้เกิดโกปิเตี่ยมระยะไฮบริดรวมมาเลย์สำหรับกาแฟกับจีนฮกเกี้ยนสำหรับร้านค้า. เครื่องดื่มบรรจุขวด (รวมถึงชาบรรจุขวด) ไม่ค่อยเป็นส่วนหนึ่งของเมนูร้านกาแฟก่อนสงคราม แต่กลายเป็นที่แพร่หลายจากปี 1960 ผ้าและเสื้อผ้าAChapter 6 แสดงให้เห็นวิธีการที่สวยงามผ้าอินเดียในรูปแบบของรอบ sarung, ผ้าพันคอและ ngings ผนังกลายเป็นรายการเลิศการบริโภคที่เห็นได้ชัดเจนของอายุของการค้าที่ การนำเข้าในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ผ้า ofIndian เพิ่มขึ้นถึงจุดสูงสุดของ 1.7 ล้านชิ้น "" (ที่เฉลี่ยประมาณ 11 ตารางเมตรแต่ละคน) ในช่วง 1620-1650 ระยะเวลาของการรวมที่เกิดขึ้นตาม drasti- เองโดยลดความต้องการสำหรับผ้าอินเดียทำ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้หันกลับไปยังแหล่งข้อมูลของตัวเองกับศูนย์ของการผลิตขนาดใหญ่สำหรับตลาดปรับตัวได้รับการสนับสนุนรูปแบบอินเดียชวาผ้าบาติกและทิศใต้สุลาเวสีการตรวจสอบรูปแบบเริ่มที่จะมีการซื้อขายเท่าที่ไทยกัมพูชาและพม่าที่ผลิตในประเทศ มีการแข่งขันน้อยกว่าในราคาที่เป็นอินเดียตะวันออกผูกขาดบริษัท เหี่ยวอินเดียตามผู้ค้าเอกชนทั้งชาวมุสลิมทมิฬ (Chulia) และยุโรปอย่างต่อเนื่องในการจัดหาผ้าฝ้ายอินเดีย affordably กับพอร์ตตะวันตกของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ su เป็นอาเจะห์, ภูเก็ต, CH มะริด, ย่างกุ้งและหลังจากที่ 1786 อังกฤษปีนัง ผู้ค้ามิได้เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ผู้บริโภคได้อย่างรวดเร็วที่จะทำให้การเปลี่ยนแปลงไปมากผ้าอังกฤษที่กลายเป็นที่มีอยู่ในยุค 1790 แต่อังกฤษยึดครองดินแดนของชาวดัตช์ 1811-1816 ตามที่ตั้งของสิงคโปร์ (1819) ที่เปิดใช้งานผ้าอังกฤษทดแทนการนำเข้าของอินเดียในพื้นที่ควบคุมของอังกฤษ อุตสาหกรรม batit ชวาเปลี่ยนไปใช้เครื่องทำผ้าขาวที่จะวาดขี้ผึ้งต่อต้านรูปแบบของพวกเขาสิงคโปร์กลายเป็นจุดแจกจ่ายหัวหน้าสำหรับโฮสต์ของขนาดเล็กจีน Bugis, มาเลย์และเรือเวียดนามที่จะเลือกโรงงานทำผ้ายุโรป ยอดขายที่เพิ่มขึ้นจากมูลค่าขึ้นใน 1828-9 จะสี่ล้าน 245,000 ดอลลาร์สเปน 1840 ดอลลาร์ในปี 1865 ลดลงอย่างรวดเร็วจากการค้าหลังจากที่ไม่มีและประกอบด้วยเพียง 2.5% ของการนำเข้าในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้โดยปี 1865 เกือบผ้าไปอังกฤษ ไปยังท่าเรือดัตช์ในชวาและที่อื่น ๆ เพราะอัตราภาษีที่ต้องห้ามในความโปรดปรานของการส่งเสริมอุตสาหกรรมดัตช์ แต่ไทยและเวียดนามได้กลายเป็นผู้นำเข้ารายใหญ่ที่สุดของผ้าผ่านสิงคโปร์. โดยช่วงกลางศตวรรษที่ราคาถูกผ้ายุโรปผลิตถูกแทนที่ไม่ได้นำเข้าเพียงอินเดีย แต่ยังในประเทศ ผ้าที่ผลิต ในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ต่อไปนี้ผ้าที่นำเข้านี้เป็นที่โดดเด่นมากขึ้นกว่าที่เคยในเสื้อผ้าเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และเป็นอีกรายการที่สำคัญของการนำเข้า ความผันผวนในระดับของการนำเข้าเริ่มที่จะนำมาใช้เป็นตัวชี้วัดของการจัดสวัสดิการและความจริงที่ว่าไกลน้อยถูกนำเข้ามาในปีที่ผ่านภาวะซึมเศร้า 1930 กว่าในปี ค.ศ. 1920 (ประมาณครึ่งหนึ่งในกรณีของพม่า) ถูกนำตัวไปบ่งบอกถึงการลดลงของการทำเครื่องหมายในการจัดสวัสดิการ ปี 1940 เป็นสำคัญยิ่งลดจำนวนมากที่จะสวมใส่เสื้อผ้าที่เก่าเสื้อผ้า skimpier และวัสดุ gunnysack เพื่อต้องการผ้า อีกครั้งหนึ่งที่มีการพลิกกลับมาผลิตในท้องถิ่นและปลูกการผลิตโรงงานฝ้ายเริ่มมากสุภาพในบางพื้นที่ในช่วงทศวรรษที่ 1930 ขณะที่คนอื่นค้นพบการปั่นโบราณและวิธีการทอผ้า. รูปแบบการแต่งกายได้กลายเป็นมาตรฐานเชื้อชาติในศตวรรษที่สิบแปดหลังการทดลองป่า อายุของการค้า (บทที่ 6) ผสมกว้างขวางระหว่างชายจากต่างประเทศและผู้หญิงในท้องถิ่นผลิตบางส่วนพื้นดินทั่วไปของการแต่งกายที่ยอมรับโดยทั้งชายและหญิงจะสวมยาว sarung เหมือนรอบในบ้านแม้ว่าผู้ชายจะสวมใส่กางเกงใน สำนักงานหรือตลาด คนเอเชียตะวันออกเฉียงใต้บ่อยสวมแจ็คเก็ตสีเข้มและผ้าโพกศีรษะแตกต่างเชื้อชาติที่มี sarung ของพวกเขาสำหรับโอกาสที่เป็นทางการมากขึ้นหรือเสื้อคอจีนสำหรับชีวิตประจำวัน. ศตวรรษก่อนที่ยี่สิบเวียดนามและฟิลิปปินส์ได้รับการแต่งตัวมากที่สุดอย่างเต็มรูปแบบในสายตาตะวันตกโดยใช้ผ้าไหมที่ผลิตในประเทศและผ้าฝ้าย ผ้า อาณาจักรเวียดนามยังคงสไตล์หมิงเก่าของการแต่งกายจีนและผมยาวแตกต่างจากพวกแมนจูปกครองจีนที่มีผมเปียของพวกเขา ทั้งสองเพศสวมกางเกงหลวมลงไปที่ข้อเท้าและหนึ่งหรือหลวมขึ้นลงไปที่หัวเข่า เป็นเสื้อผ้าทั่วไปของผ้าไหมสำหรับชนชั้นสูง bu ผ้าฝ้ายสำหรับคนยากจน ไม่ได้จนกว่าปี ค.ศ. 1920 เป็นวงดนตรีควบคู่กับ tucks กระชับแน่นที่จะกลายเป็นชุดประจำชาติหญิงได ชาวฟิลิปปินส์ที่ลุ่มยังเป็น บริษัท แฟชั่นสเปนของพวกเขาจากศตวรรษที่สิบเจ็ดเข้าไปในรูปแบบไฮบริดที่โดดเด่นมากขึ้นในการที่สิบแปด เสื้อชายเริ่มวิวัฒนาการของมันไปปักที่ทันสมัย Barong ตากาล็อกไม่ได้ซุกในและในภาคเรียนคอจีน สำหรับผู้หญิงกระโปรง (terno) กลายเป็นฟูลเลอร์, แขนของ camisa เสื้อ) แป้งสั้นและอื่น ๆ อีกมากมายในสิ่งที่ในที่สุดก็กลายเป็นอักขระ istic สไตล์ผีเสื้อในขณะที่ panuela ผ้าพันคอ) กลายเป็นที่เคยตกแต่งเพิ่มเติมและแป้งสูง. ในฐานะที่เป็นชั้นถูกนำมาใช้ใน ในช่วงปลายศตวรรษที่สิบเก้าแฟชั่นสามารถพม่าเช่นเดียวกับผู้หญิงที่หมู่เกาะในตอนแรกพวกเขาเปิดเผยใต้ตอนบนที่แท้จริงมันเป็นความสะดวกสบายมากกว่าเพศหญิงแฟชั่นยุโรปหรือจีนในเขตร้อนกลายเป็นชุดคอสโม Politan เมืองและแม้กระทั่งผู้หญิงยุโรปที่เริ่ม มาถึงเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในจำนวนมากขึ้นในยุค 1870 ได้รับคำสั่งวิธีการ PUR ไล่ล่าและพวกเขาสวมใส่ รอบ 1900 แต่ womn อื่น ๆ ในยุโรปหรือประเทศจีน (totok ในจีนที่ได้มาจากการใช้งานมาเลย์) ขจะห่างจาก "แม่" ในการแต่งกายและได้รับอิทธิพลจากทั่วโลกถูก จำกัด ครั้งแรกกับเพื่อนผู้หญิง แต่ 1920 มันเป็นที่แน่นอนออกมาสำหรับชาวยุโรปหรือผู้ที่พยายามที่จะเลียนแบบพวกเขา จีนมีทางเลือกมากขึ้นระหว่างรูปแบบท้องถิ่นจีนและยุโรปกับปารีสและเซี่ยงไฮ้มากขึ้นการตั้งค่า pat สำหรับผู้หญิงทันสมัย ยูเรเชียและชาวคริสต์อยู่ในกลุ่มแรกที่จะปฏิบัติตามแนวโน้มที่จะมากขึ้นในรูปแบบของการแต่งกายยุโรปตะวันตกและการศึกษาชายหนุ่มและหญิงไม่ไกลหลัง

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ค้างคาวมาผลิตบุหรี่ที่ทันสมัยที่สุดในภูมิภาค ในปี ค.ศ. 1920 และ 1930 ในประเทศไทยรัฐบาลจีนสร้างรายได้รายได้ผูกขาดการผลิตยาสูบในปี 1939 ในตอนแรกในเรือคู่กับค้างคาว สำหรับเวียดนามและพม่า รัฐผูกขาดยาสูบในยุคหลังสงครามได้กลายเป็นแหล่งสำคัญของรายได้

พลูใช้ตายทั้งหมดสำหรับผู้ชายและผู้หญิง โดยปี 1950 โดยไฟต์ บทบาทในพิธีกรรมการเกี้ยวพาราสี , แต่งงาน , วันเกิด และการตายอย่างต่อเนื่องในรูปแบบของสัญลักษณ์ ในหลายพิธีกรรมทดแทนบุหรี่เป็นของขวัญให้กับวิญญาณกะคือการปฏิวัติในเพศ inci - dence สูบบุหรี่ชายเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้กลายเป็น ใน ที่สุด ใน จาก อินโดนีเซีย พม่า ร้อยละ 61 ที่ 40% ผู้หญิง W ในโลก ( อินโดนีเซีย 5% , ไทย อย่างไรก็ตาม ค่าสัดส่วนของพม่า ( ร้อยละ 8 ) หญิงสูบบุหรี่ มีประวัติยาวนานฟิลิปปินส์ ( ร้อยละ 10 ) และให้บริการป้องกันหลายรูปแบบในขณะที่ พลู เคี้ยวได้นานมีแบคทีเรียและปรสิต ยาสูบมีต่อชาย สุขภาพ และอื่น ๆใน FO ของ kretek รายการนี้ขาดลอย ชาย ค่าใช้จ่าย นอกจากนี้ การบริโภคประมาณ 5% ของครัวเรือน งบประมาณในการสำรวจของอินโดนีเซียมากกว่าค่าใช้จ่ายใน 197os 1980 ค่าใช้จ่ายทางการแพทย์ และการศึกษารวม

ศตวรรษที่ยี่สิบ universalized ดื่มกาแฟเป็นหลักอื่นแทนชายหมากเคี้ยว ร้านกาแฟกลายเป็นที่แพร่หลายในทุกหมู่บ้าน สำหรับ ผู้ชาย เพื่อรวบรวม ควัน และบางครั้งยังดื่มกาแฟ ไมโล หรือ บางอย่างที่แข็งแกร่งและกินขนม ในประเทศมาเลเซียและสิงคโปร์ลูกค้าผสมให้สูงขึ้นเพื่อโกปี้เตี่ยมระยะยาวลูกผสมรวมกาแฟมาเลย์กับจีนฮกเกี้ยนสำหรับร้าน เครื่องดื่มบรรจุขวด ( รวมขวดน้ำชา ) แทบจะเป็นส่วนหนึ่งของเมนูร้านกาแฟก่อนสงคราม แต่เป็นที่แพร่หลายจากยุค 60

ผ้าและเสื้อผ้า
achapter 6 แสดงให้เห็นว่าสวยงามอินเดียผ้าในรูปแบบห่อโสร่ง ผ้าพันคอngings และผนังเป็นสินค้าเด่น consump - tion ความเป็นเลิศที่ตราไว้หุ้นของอายุของพาณิชย์ ตะวันออกเฉียงใต้เอเชีย ofindian ผ้านำเข้าเพิ่มขึ้นถึงจุดสูงสุดของ 1.7 ล้านชิ้น " " ( เฉลี่ยประมาณ 11 ตารางเมตร ) ในช่วง 1620-50 . ระยะเวลาของการรวมที่ตาม drasti - ลดความต้องการของอินเดียทำให้ผ้าคอลลี่ . ตะวันออกเฉียงใต้เอเชียเปิดอีกครั้งกับทรัพยากรของตนเองกับศูนย์กลางของการผลิตขนาดใหญ่สำหรับตลาดการปรับรูปแบบผ้าบาติกและชื่นชอบอินเดียชวา สุลาเวสีใต้ตรวจสอบรูปแบบเริ่มซื้อขายเท่าที่สยาม กัมพูชา และพม่าตอนล่าง ซึ่งการผลิตในประเทศมีการแข่งขันน้อยลงในราคา

เป็น บริษัท อีสต์ อินเดีย ผูกขาดเหี่ยว , อินเดียโดยผู้ค้าเอกชน ทั้งมุสลิมทมิฬ ( ชูเลีย ) และยุโรปอย่างต่อเนื่องเพื่อจัดหาผ้าฝ้ายอินเดีย ประเทศในตะวันตกพอร์ตของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ซู เป็นอาเจะห์ , ภูเก็ต , CH เมอร์กุย ย่างกุ้ง และหลัง 1 , อังกฤษ , ปีนัง ทั้งผู้ค้าและผู้บริโภคในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อย่างรวดเร็ว ให้เปลี่ยนไปใช้มากอังกฤษผ้าที่กลายเป็นใช้ได้ในอังกฤษ แต่อังกฤษยึดครองดินแดนใน 1811-16 ดัตช์ ,ตามด้วยการก่อตั้งของสิงคโปร์ ( 1819 ) ใช้ผ้าแทนอังกฤษอินเดียในอังกฤษเข้าควบคุมพื้นที่ อุตสาหกรรม batit ของชวา เปลี่ยนมาใช้ผ้าสีขาวเครื่องที่วาดขี้ผึ้งของพวกเขาต่อต้านรูปแบบสิงคโปร์เป็นจุดกระจายหัวหน้าโฮสต์ของบูกิส , ขนาดเล็กจีนมาเลย์เรือเวียดนามและยุโรปรับ โรงงานทำผ้าขายซึ่งเพิ่มขึ้นจากมูลค่า 1828-9 สี่ล้านดอลลาร์ 245000 สเปน 1840 ดอลลาร์ในปี 1865 อย่างรวดเร็วลดลงของการค้าขายหลังจากไม่มีและยังได้เพียง 2.5% ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ นำเข้าโดย 1865เกือบของผ้าอังกฤษไปดัตช์ท่าเรือใน Java และที่อื่น ๆเพราะห้ามปรามภาษีศุลกากรในความโปรดปรานของการส่งเสริมอุตสาหกรรมดัตช์ แต่สยามกับเวียดนามกลายเป็นผู้นำเข้ารายใหญ่ที่สุดของผ้าผ่านสิงคโปร์

โดยกลางศตวรรษที่ยุโรปราคาถูกผลิตผ้าแทนไม่เพียงนำเข้าอินเดีย แต่ผ้าที่ผลิตในประเทศ .

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.