Stop."Virus's and Trip's hands drop

Stop."

Virus's and Trip's hands drop away from him in an instant, and Aoba barely allows himself to believe it. They'd been getting careless with him lately -- probably thinking they'd finally broken him for good -- but he never imagined that he would get this far. A chill ran down his spine, a sick feeling of hope and relief that he thought he'd never feel. He can remember the tiny flash of surprise in Virus's eyes before he spoke, and realises he'll probably remember it for the rest of his life.

He backs away from them first. He doesn't want to be anywhere near them, doesn't even want to risk accidentally brushing against them of his own accord. He can still feel their hands all over him, and Trip's come is still running down the inside of his thigh and pooling on the sheets beneath him. Aoba licks his cracked lips, takes a deep breath and speaks again.

"Kneel."

Virus and Trip do as they're told immediately and without a single word spoken. Aoba can feel himself shaking now. His breath is coming in shaky pants, and he's smiling for the first time in what feels like years. It makes his cheeks ache.

Aoba tries to stand up, but he's shaking so hard that his legs give out beneath him and he falls back onto the bed. He feels like crying until he notices that Virus and Trip are still watching him. His face burns with shame.

"Stop looking at me!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หยุด"ไวรัสของมือการเดินทางของฝากจากเขาในทันที และโอบะแทบไม่ให้เชื่อตนเอง พวกเขาได้รับการสะเพร่ากับเขาเมื่อเร็ว ๆ นี้- คงคิดว่ามีก็เสียเขาดี - แต่เขาไม่นึกเลยว่าเขาจะได้รับนี้มาก เย็นวิ่งไปตามกระดูกสันหลังของเขา ความรู้สึกป่วยของหวังและโล่งอกที่เขาคิดว่า เขาจะไม่รู้สึก เขาสามารถจำแฟลชเล็ก ๆ ของความประหลาดใจในสายตาของไวรัสก่อนพูด และ realises เขาจะคงจำได้สำหรับส่วนเหลือของชีวิตของเขาเขาหลังจากเขาก่อน เขาไม่ต้องการให้พวกเขาสะอาด ไม่อยากจะเสี่ยงตั้งใจแปรงกับแอคคอร์ดเขาเองพวกเขา เขาก็รู้สึกมือทั่วเขา และของเดินทางมายังวิ่งลงด้านในของต้นขาของเขา และร่วมกันบนแผ่นใต้เขา โอบะ licks ริมฝีปากของเขารอยร้าว ใช้เวลาหายใจลึก และพูดอีก"เข่า"ไวรัสและเดินทำ ตามที่เขาบอกทันที และไม่ มีคำเดียวที่พูด โอบะสามารถรู้สึกตัวสั่นขณะนี้ ลมหายใจของเขามาในกางเกงเสียงสั่น และเขายิ้มเป็นครั้งแรกในอะไรรู้สึกเหมือนปี ทำให้แก้มของ acheโอบะพยายามยืนขึ้น แต่เขาจะสั่นจึงยากที่ให้ขาเขาใต้เขา และเขาตกกลับลงบนนอน เขารู้สึกเช่นร้องไห้จนกระทั่งเขาสังเกตพบว่า ที่ ไวรัสและเดินกำลังมองดูเขา หน้าไหม้ ด้วยความอัปยศ"หยุดมองฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หยุด ". ไวรัสและการเดินทางของมือวางห่างจากเขาในทันทีและ Aoba แทบจะไม่ให้ตัวเองเชื่อว่าพวกเขาต้องการรับประมาทกับเขาเมื่อเร็ว ๆ นี้ -. อาจจะคิดว่าพวกเขาต้องการในที่สุดก็เสียเขาสำหรับการที่ดี - แต่เขาไม่เคย คิดว่าเขาจะได้รับนี้ไกล. ชิลวิ่งลงกระดูกสันหลังของเขาเป็นความรู้สึกที่ป่วยของความหวังและความโล่งใจที่เขาคิดว่าเขาไม่เคยรู้สึก. เขาสามารถจำแฟลชเล็ก ๆ ของความประหลาดใจในสายตาของไวรัสก่อนที่เขาจะได้พูดคุยและตระหนักว่าเขา ' อาจจะจำได้สำหรับส่วนที่เหลือของชีวิตของเขา. เขาหลังห่างจากพวกเขาเป็นครั้งแรก. เขาไม่ต้องการที่จะเป็นที่ใดก็ได้ที่อยู่ใกล้พวกเขาไม่ได้ต้องการที่จะเสี่ยงตั้งใจแปรงกับพวกเขาของเขาเอง. เขายังคงสามารถรู้สึกของพวกเขา มือทั้งสองข้างเหนือเขาและการเดินทางมาจะยังคงทำงานลงไปข้างในของต้นขาของเขาและร่วมกันบนแผ่นใต้เขา. Aoba เลียริมฝีปากแตกของเขาใช้เวลาหายใจเข้าลึก ๆ และพูดอีกครั้ง. "คุกเข่า." ไวรัสและการเดินทางทำตามที่พวกเขา บอกอีกครั้งทันทีและโดยไม่ต้องพูดคำเดียว. Aoba สามารถรู้สึกตัวเองสั่นในขณะนี้. ลมหายใจของเขาจะมาในกางเกงสั่นคลอนและเขายิ้มเป็นครั้งแรกในสิ่งที่รู้สึกเหมือนปีที่ผ่านมา มันทำให้ปวดแก้มของเขา. Aoba พยายามที่จะลุกขึ้นยืน แต่เขาก็สั่นอย่างหนักเพื่อที่ขาของเขาให้ออกจากใต้เขาและเขาตกกลับขึ้นไปบนเตียง เขารู้สึกเหมือนร้องไห้จนกว่าเขาจะสังเกตเห็นว่าไวรัสและการเดินทางยังคงเฝ้าดูเขา ใบหน้าของเขาเผาไหม้ด้วยความอับอาย. "หยุดมองมาที่ฉัน!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หยุด "

ไวรัสและมือของทริป วางห่างจากเขาในทันที และ อาโอบะ แทบจะช่วยให้ตัวเองเชื่อ พวกเขาจะได้รับประมาทกับเขาเมื่อเร็ว ๆ นี้ - อาจคิดว่าพวกเขาจะเสียในที่สุดเขาเลย . . . แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่า เขาจะมาได้ไกลขนาดนี้ มีชิลวิ่งลงกระดูกสันหลังของเขา ความรู้สึกไม่สบายของความหวังและโล่งอกที่เขาคิดว่าเขาเคยรู้สึกเขาสามารถจำแฟลชขนาดเล็กที่แปลกในสายตาของไวรัสก่อนที่เขาจะพูด และตระหนักว่าเขาคงจำมันสำหรับส่วนที่เหลือของชีวิตของเขา . . . . . .

เขาหลังห่างจากพวกเขาก่อน เขาไม่อยากอยู่ใกล้พวกเขาไม่อยากเสี่ยงตั้งใจแปรงกับพวกเขาเอง เขาก็ยังรู้สึกว่ามือของพวกเขาทั้งหมดมากกว่าเขาและการเดินทางมาก็วิ่งลงด้านในของต้นขาของเขาและร่วมกันบนแผ่นใต้เขา โอบะ เขาเลียริมฝีปากแห้งแตก ใช้ลมลึก และพูดอีก

" คุกเข่า "

ไวรัสและการเดินทางทำตามที่พวกเขาบอกทันทีโดยไม่เอ่ยปากพูด อาโอบะก็รู้สึกว่าตัวเองสั่นแล้ว ลมหายใจของเขาจะสั่นกางเกงและเขาก็ยิ้ม เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเหมือนเป็นปีมันทำให้แก้มของเขาปวด

อาโอบะพยายามลุกขึ้นยืน แต่เขาตัวสั่นมาก ว่าขาของเขาให้อยู่ภายใต้เขาและเขาล้มลงไปบนเตียง เขารู้สึกเหมือนจะร้องไห้ จนเขาสังเกตว่า ไวรัสและการเดินทางยังคงเฝ้าดูเขา หน้าไหม้เลย

" หยุดมองฉัน !