The whole body of the object shone

The whole body of the object shone in radiance. It was a coral three feet high and shaped like a tree. Born under the sea, it was extremely difficult to obtain. Moreover, the coral they were beholding was crystal clear and flawless.

A true treasure! Wu Yang could no longer bear it. He stepped forward and hastily exclaimed: “Ah Rong, you mustn’t!”

Seeing Chen Rong looking at him in surprise, he got hold of himself and explained to her: “You have just dispersed most of your wealth. This is presently the only thing that is worth something in the entire estate. Are you not keeping even the last treasure your father left? Should you gift it to someone else?” His tone was quite serious. He gave a long sigh and continued: “Miss, it’s difficult to build a home yet very easy to wreck one. If you do this, I’m afraid people will say you are a prodigal child.”

“Prodigal?”

Chen Rong blinked, mockery flashed in her dark eyes. She carelessly played with the coral in her hand – this action not only made Wu Yang but also Nurse Ping give a gasp.

Chen Rong’s mouth drew in disdain as she said, “It’s only a vulgar thing. Uncle Wu, you’re paying it too much attention.”

She then ignored him and directed her gaze to Nurse Ping and Old Shang. “Carry it away. There’s no need to use a veil. Send it to the Wang estate at once.”

Not veiling it? Then wasn’t she parading it on the streets?

“Absolutely not!” Uncle Wu exclaimed.

Chen Rong glanced askance at him and coldly asked, “Why not?”

Uncle Wu stammered for a long while before answering her: “Such a treasure as this would lure thieves to our house.”

Chen Rong smiled and narrowed her eyes, appraising Uncle Wu’s facial expression while shaking the coral in her hand again. She casually said, “Take it to the Wang estate. It now belongs to the House of Wang. If it lures thieves, it is luring thieves into the Wang House, what has it got to do with me? And what has it got to do with you?”

With her last few words, whether intentionally or not, she actually raised her tone of voice.

Instantly, Wu Yang felt everyone’s eyes on him. Cold sweat dripped down his forehead.

No, he must not let Ah Rong gift this object away. Blasted! Why was this girl so stubborn? How could he convince her?

While Wu Yang was struggling to think, Chen Rong turned to the crowd in the courtyard and ordered, “Bring me the agarwood tray. How can such an exquisite coral be placed on ordinary wood?”

“Eh? Aye, aye!”

Several servants quickly ran into the main hall and lifted a small circular tray – one that was made entirely out of pure agarwood. It was one of the few remaining valuables in the Chen estate. It had long been spotted by Wu Yang.

This time, Wu Yang’s eyes grew red. His face next turned purplish especially after seeing several familiar shadows outside the gate.

By the time the circular tray was carried out, Wu Yang had strode forward and reached out to snatch the coral from Chen Rong’s hands.

“Ahh…”

Watching what was happening, the surrounding crowd broke out in cries.

In a blink, Wu Yang’s hand had touched the coral.

The result was not as he had expected. While he was forcibly snatching it away, he in fact could not feel Chen Rong’s resistance. Once the coral was in his hands, Wu Yang’s red face showed a hint of a smile.

As Wu Yang withdrew his hand, Chen Rong fell sideways in the direction of his pull. It did not matter that she fell, but her long sleeve was placed under the coral and was now pulling it along.

The red splendor flashed downward like a falling meteor.

Neither Chen Rong nor Wu Yang had time to exclaim. All they could see was the brilliant and flawless coral falling down and onto the ground.

“No!” Wu Yang screamed. Both his hands were outstretched, his entire body leaning forward to grasp onto the coral.

Perhaps when people are pushed into a corner, their potential would be catalyzed. In desperation, Wu Yang’s hands held onto the coral. He hastily pulled his hands back and shouted in awe: “I got it, I got it!”

While shouting, Wu Yang quickly stood up without paying attention to the skirt under his foot.

The moment Wu Yang’s foot stepped on the skirt, Chen Rong gave a grunt and leaned sideways. His center of gravity was already unstable, now that his foot was caught by Chen Rong’s skirt, his whole body tipped forward.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ร่างกายทั้งหมดของวัตถุที่ส่องในหน้า มันเป็นปะการังสามฟุตสูง และมีลักษณะเหมือนต้นไม้ เกิดใต้ทะเล มันเป็นเรื่องยากมากที่จะได้รับ นอกจากนี้ ปะการังจะถูก beholding ก็ใส และสมบูรณ์สมบัติจริง Wu Yang ไม่อาจทนได้ เขาก้าวไปข้างหน้า และรีบ exclaimed: "ร่อง Ah คุณต้องไม่"เห็นร่องเฉินมองที่เขาแปลกใจ เขามีค้างของตัวเอง และอธิบายให้เธอ: "คุณมีเพียงกระจายมากที่สุดของความมั่งคั่ง ปัจจุบันเป็นสิ่งเดียวที่คุ้มค่าในอสังหาริมทรัพย์ทั้งหมด มีคุณไม่รักษาครั้งสุดท้ายในการขุมทรัพย์ของพ่อซ้าย ควรคุณของขวัญมันคนอื่น" เสียงของเขาก็ค่อนข้างจริงจัง เขาให้อกยาว และต่อ: "พลาด มันเป็นยากที่จะสร้าง ที่บ้าน ยังง่ายมากที่จะก่อวินาศกรรมอย่างใดอย่างหนึ่ง ถ้าคุณทำเช่นนี้ ฉันกลัวคนจะว่า คุณเป็นเด็กฟราย""ฟราย"รองเฉินคันนั้นกะพริบ mockery ประกายในดวงตาสีเข้มของเธอ เธอพิจารณาเล่นกับปะการังในมือของเธอ – การดำเนินการนี้ไม่เพียงทำยาง Wu แต่ Ping พยาบาลให้เป็นหอบเฉินร่องปากดึงในรังเกียจเธอกล่าวว่า "มัน เป็นเพียงสิ่งหยาบคาย ลุง Wu คุณกำลังสนใจมันมากเกินไป"เธอแล้วละเว้นเขา และผู้กำกับของเธอจ้องมองพยาบาล Ping และซางเก่า "ดำเนินไป ไม่จำเป็นต้องใช้ลงได้ ส่งถึงวังในครั้งเดียว"ไม่ veiling มัน จากนั้น เธอจึงไม่ได้ติดมันบนถนน"ไม่เลย" ลุง Wu exclaimedรองเฉิน glanced ควักที่เขา และจ้างงาน ถาม "ทำไมไม่"ลุง Wu stammered เป็นเวลานานในขณะก่อนจะรับสายเธอ: "สมบัติดังกล่าวนี้จะล่อโจรบ้านเรา"รองเฉินยิ้ม และประชากรดวงตาของเธอ appraising นิพจน์หน้าลุง Wu ขณะสั่นปะการังในมือของเธออีกครั้ง เธอข้างกล่าวว่า "ใช้มันถึงวัง มันตอนนี้เป็นของบ้านวัง ถ้ามัน lures ขโมย มันเป็น luring ขโมยเป็นบ้าน Wang มีอะไรอย่างกับฉัน และมันได้มีอะไรกับคุณ"กับเธอครั้งสุดท้ายไม่กี่คำ ไม่ว่าจะโดยตั้งใจ หรือ ไม่ เธอจริงยกเธอเสียงทันที Wu Yang รู้สึกตาของทุกคนบนเขา เหงื่อกาฬไหลหยดลงหน้าผากของเขาไม่มี เขาไม่ต้องให้อา รองของขวัญวัตถุนี้ไป ระเบิด เพราะเหตุใดคนนี้จึงถูกปากแข็งดังนั้น ว่าเขาไม่สามารถโน้มน้าวเธอในขณะที่ยาง Wu ดิ้นรนคิด เฉินร่องกลายเป็นฝูงชนที่ลาน และ สั่ง "มาถาดเบญจรงค์ วิธีสามารถดังกล่าวมีปะการังสวยงามวางบนไม้ธรรมดา""เอ๊ะ อาย อาย"ข้าราชการหลายอย่างรวดเร็ววิ่งเข้าไปในห้องโถงหลัก และยกวงกลมถาดเล็ก ๆ – ที่ทำการทั้งหมดออกจากเบญจรงค์บริสุทธิ์ มันเป็นของมีค่าเหลือไม่กี่ในนิคมเฉินอย่างใดอย่างหนึ่ง มันมีนานแล้วด่าง โดย Wu Yangเวลานี้ Wu Yang ตาโตสีแดง หน้าถัดไปเปิด purplish โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเห็นเงาคุ้นเคยหลายนอกประตูเวลาดำเนินถาดวงกลม Wu Yang ได้ strode ไปข้างหน้า และถึงออกไปฉกปะการังจากเฉินรองมือ"ปรบมือ..."ดูสิ่งที่เกิดขึ้น ฝูงชนโดยรอบแตกออกในเสียงร้องในการกระพริบตา Wu Yang มือได้สัมผัสปะการังผลเลยไม่ได้คาด ในขณะที่เขาถูกบังคับให้มามันห่างกัน เขาในความเป็นจริงอาจไม่รู้สึกต้านทานเฉินรอง เมื่อปะการังในมือของเขา Wu ยางหน้าแดงแสดงให้เห็นว่าของดีเป็นยาง Wu ออกมือของเขา เฉินรองตกข้างในทิศทางของการดึงของเขา มันไม่สำคัญว่า เธอ แต่แขนยาวของเธอถูกวางไว้ภายใต้ปะการัง และตอนดึงมันไปความงดงามสีแดงประกายลงมาเช่นดาวตกลดลงใช่เฉินรองหรือ Wu Yang ได้เวลาร้อง ทั้งหมดที่พวกเขาได้เห็นมีปะการังสวยงาม และสมบูรณ์ล้มลง และ บนพื้นดิน"ไม่" Wu ยางกรีดร้อง สองมือของเขาถูก outstretched ร่างกายของเขาทั้งหมดเอียงไปข้างหน้าจับลงบนปะการังบางทีเมื่อผลักคนเป็นมุม กันจะมีศักยภาพถูก catalyzed ดัง ในความสิ้นหวัง Wu ยางมือถือลงบนปะการัง เขารีบดึงมือกลับ และตะโกนความตะลึง: "ผมได้ ผมได้"ขณะการตะโกน Wu ยางรวดเร็วลุกขึ้นยืนโดยไม่สนใจกระโปรงภายใต้เท้าของเขาช่วง Wu Yang เท้าเหยียบกระโปรง เฉินรองให้มีฮึดฮัด และก็เอนไปด้านข้าง จุดศูนย์ถ่วงของเขาได้แล้วไม่เสถียร ที่เท้าของเขาถูกจับ โดยเฉินรองกระโปรง ทั้งตัวปลายไปข้างหน้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ร่างกายทั้งหมดของวัตถุที่ส่องในความกระจ่างใส มันเป็นปะการังสามฟุตสูงและมีรูปร่างเหมือนต้นไม้ ที่เกิดภายใต้ทะเลมันเป็นเรื่องยากมากที่จะได้รับ นอกจากนี้ยังมีปะการังที่พวกเขาเห็นเป็นผลึกชัดเจนและสมบูรณ์แบบ. สมบัติจริง! วูยางไม่สามารถที่จะแบกมัน เขาก้าวไปข้างหน้าและอุทานออกมาอย่างเร่งรีบ: "อาร่องคุณต้องไม่ได้" เห็นเฉินร่องมองเขาด้วยความประหลาดใจเขาได้ถือของตัวเองและอธิบายให้เธอว่า "คุณได้แยกย้ายกันไปเพียงแค่ส่วนใหญ่ของความมั่งคั่งของคุณ นี่คือปัจจุบันมีเพียงสิ่งเดียวที่เป็นสิ่งที่คุ้มค่าในที่ดินทั้งหมด คุณไม่ทำให้แม้แต่สมบัติที่ผ่านมาคุณพ่อของคุณซ้าย? หากคุณเป็นของขวัญให้คนอื่น? "น้ำเสียงของเขาคือค่อนข้างรุนแรง เขาให้ถอนหายใจยาวและต่อเนื่อง "นางสาวมันเป็นเรื่องยากที่จะสร้างบ้านยังง่ายมากที่จะทำลายหนึ่ง ถ้าคุณทำเช่นนี้ผมกลัวคนจะบอกว่าคุณเป็นเด็กฟุ่มเฟือย. " " ฟุ่มเฟือย? " เฉินร่องกระพริบตาเยาะเย้ยประกายในดวงตาสีดำของเธอ เธอลวกเล่นกับปะการังที่อยู่ในมือของเธอ - การกระทำนี้ไม่ได้ทำเฉพาะวูยาง แต่ยังพยาบาลปิงให้หอบ. ปากร่องเฉินดึงในดูหมิ่นขณะที่เธอกล่าวว่า "มันเป็นเพียงสิ่งที่หยาบคาย ลุงวูคุณจ่ายก็ให้ความสนใจมากเกินไป. " จากนั้นเธอก็ไม่สนใจเขาและกำกับการจ้องมองเธอกับพยาบาลปิงและเก่าชาง "พามันออกไป ไม่มีความจำเป็นต้องใช้ผ้าคลุมหน้าเป็น ส่งไปยังวังทรัพย์ในครั้งเดียว. " ไม่ปกคลุมมันได้หรือไม่ จากนั้นเธอก็ไม่ได้ควงมันบนถนน? "ไม่อย่างแน่นอน!" ลุงวูอุทาน. เฉินร่องชำเลืองมองด้วยความสงสัยที่เขาและถามอย่างเย็นชาว่า "ทำไมไม่" ลุงวูตะกุกตะกักสำหรับระยะเวลานานก่อนที่จะตอบเธอว่า "สมบัติดังกล่าว เช่นนี้จะล่อขโมยไปที่บ้านของเรา. " เฉินร่องแคบยิ้มและดวงตาของเธอประเมินการแสดงออกทางสีหน้าลุงวูขณะที่สั่นปะการังอยู่ในมือของเธออีกครั้ง เธอตั้งใจกล่าวว่า "จะเอามันไปวังทรัพย์ ตอนนี้มันเป็นบ้านของวัง ถ้ามันล่อโจรมันจะล่อโจรเข้ามาในวังบ้านสิ่งที่ได้มันก็จะทำกับผมได้ไหม และสิ่งที่มีมันได้ทำกับคุณ? " ด้วยคำไม่กี่คำสุดท้ายของเธอไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่เธอจริงยกน้ำเสียงของเธอ. ทันทีอู๋หยางรู้สึกว่าสายตาของทุกคนบนเขา เหงื่อเย็นหยดลงหน้าผากของเขา. ไม่มีเขาต้องไม่ปล่อยให้ของขวัญอารงค์วัตถุนี้ออกไป เสียหาย! เป็นผู้หญิงคนนี้ทำไมปากแข็งเพื่อ? วิธีการที่เขาสามารถโน้มน้าวเธอ? ในขณะที่วูยางกำลังดิ้นรนที่จะคิดว่าเฉินร่องหันไปฝูงชนในลานและสั่ง "พาฉันถาดไม้กฤษณา วิธีการดังกล่าวสามารถปะการังที่สวยงามถูกวางไว้บนไม้ธรรมดา? " " ใช่มั้ย? ! Aye, Aye " คนรับใช้จำนวนมากได้อย่างรวดเร็ววิ่งเข้าไปในห้องโถงใหญ่และยกถาดกลมขนาดเล็ก - หนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาทั้งหมดออกจากไม้กฤษณาบริสุทธิ์ มันเป็นหนึ่งในของมีค่าเหลืออยู่ไม่กี่ในธุรกิจเฉิน มันมีมานานแล้วเห็นอู๋หยาง. เวลานี้ตาวูยางขยายตัวสีแดง ใบหน้าของเขาต่อไปหันสีม่วงโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ได้เห็นเงาคุ้นเคยหลายด้านนอกประตู. ตามเวลาที่ถาดกลมได้ดำเนินการอู๋หยางได้ก้าวไปข้างหน้าและเอื้อมมือออกไปคว้าปะการังจากมือเฉินร่องของ. "อ่า ... " ดูสิ่งที่เกิดขึ้น ฝูงชนรอบโพล่งออกมาเสียงร้อง. ในพริบตามืออู๋หยางได้สัมผัสปะการัง. ผลที่ได้ไม่เป็นเขาคาดว่า ขณะที่เขากำลังบังคับให้มันออกไปแย่งเขาในความเป็นจริงไม่สามารถต้านทานความรู้สึกของเฉินร่อง เมื่อปะการังอยู่ในมือของเขาหน้าแดงวูยางแสดงให้เห็นคำใบ้ของรอยยิ้ม. วูยางถอนตัวออกมือของเขาเฉินร่องด้านข้างลดลงในทิศทางของการดึงของเขา มันไม่สำคัญว่าเธอลดลง แต่แขนยาวของเธอวางอยู่ใต้ปะการังและตอนนี้ถูกดึงมันไป. ความงดงามสีแดงประกายลงเหมือนดาวตกตก. ทั้งเฉินร่องมิได้วูยางมีเวลาที่จะอุทานออกมา ทั้งหมดที่พวกเขาจะได้เห็นเป็นปะการังที่ยอดเยี่ยมและสมบูรณ์แบบและล้มลงบนพื้นดิน. "ไม่!" วูยางกรีดร้อง มือทั้งสองข้างของเขาถูกยื่นออกทั้งร่างกายของเขาพิงไปข้างหน้าจะเข้าใจบนปะการัง. บางทีเมื่อมีคนผลักดันให้เป็นมุมศักยภาพของพวกเขาจะเป็นตัวเร่ง ในความสิ้นคิดมือวูยางจับปะการัง เขารีบดึงมือของเขากลับมาและตะโกนในความหวาดกลัว "ผมได้รับมันฉันได้มัน!" ขณะที่ตะโกนวูยางได้อย่างรวดเร็วลุกขึ้นยืนได้โดยไม่ต้องให้ความสนใจกับกระโปรงใต้ฝ่าเท้าของเขา. เท้าขณะที่วูยางเหยียบกระโปรงเฉิน ร่องให้แสมและโน้มตัวไปด้านข้าง ศูนย์กลางของแรงโน้มถ่วงที่มีอยู่แล้วไม่แน่นอนในขณะนี้ว่าเท้าของเขาถูกจับได้โดยเฉินกระโปรงร่องของร่างกายทั้งหมดของเขาเอียงไปข้างหน้า