From a time unknown, people passing

From a time unknown, people passing by the River of Oblivion (1) began to call me the Stone of Three Lifetimes (2). Thereafter, some people spurned me, some came hand-in-hand and carved on me their romances from lifetimes past, and there were even those who stood bawling in front of me.


The River of Oblivion is called the Wangchuan in Chinese mythology. It is similar to the Lethe in Greek mythology.


She is called the Sansheng Stone where Sansheng means 'three lifetimes'. 'Three lifetimes' in Buddhist context also means the past life, the present life, and the future life.


And yet, I was just a stone by the Wangchuan riverside. I neither had joy nor did I have sorrow.

I sat faithfully that way by the Wangchuan for one thousand years until I finally formed a soul one day.

All living things were to be subjected to trials of fate, but I continued to sit there harmlessly for over another century until…

My love trial came.

Reading my fortune was a white-bearded priest passing by the Wangchuan. He prophesied my coming trial to the knowing nodding of his head.

I thought he was just making up hogwash.

I was a spirit born from the Sansheng Stone; my soul was that of a stone and my heart was that of a stone. My heart had long been forged into coldness by the perennial darkness along the Wanchuan River.

There was no pain where there was no love. If my heart hadn't ever stirred, then where would this love trial be coming from?

Or so I thought.

But everything always had its surprises.

On a gloomy afternoon in the underworld, I returned to the eternally unchanging Wangchuan from my walk as usual. I looked up. In that coincidental moment, as if sunlight from the land of the living had broken through the thick layers of fog, the cluster amaryllises lining the Yellow Springs suddenly glistened radiantly.

A man gracefully came forth.

I suddenly recalled the words a human woman passing by me had once whispered many, many years ago: “What a scholarly gentleman, so polished, so refined.” (3)


a saying that means a gentleman's cultivation of character is like the refinement of jade, taken from The Book of Songs, Odes of Wei.


After a thousand years, my stony heart made a rare subtle tremble.

He slowly approached, of course not to see me, but rather because behind me was the Naihe Bridge one must cross in order to enter the underworld. It wasn't easy to run into such a beautiful person, so I thought I should have a beautiful meeting with him.

I stepped forward and softly called out to him: “Sir.” I thought to curtsy to him like the well-bred ladies did in human books. But the books only said 'curtsy'. They never described to me what specific postures and movements were entailed.

I pondered for a moment, then mimicked the ghosts bemoaning to Yanwang (ruler of the underworld) and dropped to my knees with a thud, banged my head to the ground in three kowtows, and said to him, “What is thy fair name, sir?”


she's asking for his 'fair name' as a man might ask a woman


The imps nearby sucked in two deep breaths of cold air. He stood there blankly with some surprise in his eyes. For the time being, he did not answer me.

Any endeavor must be approached with sincerity, for the Black and White Guards of Impermanence's favorite saying was: “Sincerity equals success.” This was how they had always been able to lure the mortal souls to docilely follow them back.

Hearing no response from him, I briefly wondered that perhaps I hadn't knocked my head loudly enough and therefore hadn't shown enough sincerity. I crawled forward on my knees and, not sparing any effort this time, fiercely knocked my head onto the ground three more times.

It seemed I kowtowed so hard that I sent three waves of shock through the ground. The imps nearby wheezed in evident fright.

I raised my head and looked up at him with a bloody face. “What is thy fair name, sir?”

Perhaps the wretchedness of my bloody face had scared him stiff. He remained silent.

I hastily wiped my face, and in the process discovered both of my hands were damp! I hadn't known I was bleeding this much. I suddenly realized why he was in such a stupor.

I panicked. While rushing to rub myself, I ended up smudging my entire body with blood.

I looked up to him quite helplessly.

In his pretty eyes was the imprint of my reflection. Then, his eyes curved into a dazzling smile.

Even though I didn't know what he was delighted with, seeing him happy, I, too, offered him a friendly smile complete with two rows of sparkling white teeth, not realizing doing so was adding to the terrifying look of a bloody person.

The imp beside me, Jia, leaned in nervously and pulled me up. I wouldn't rise. He caught his breath and whispered to me, “My dear Madam Sansheng! Who are you trying to scare with that frightening face?! Do you know who he is?”

Among the spiritual beings in the underworld, my magic wasn't particularly profound. But due to seniority, all of the imps were respectful to me. They seldom spoke to me in such a tone. I frowned and said quizzically, “Of course I don't know who he is. I'm asking him, aren't I?”

Little Yi looked as though he was going to sputter up blood any moment now. “My dear madam! This is Heaven's…” He hadn't finished when a gentle voice interrupted him.

“My name is Moxi.”

He extended his hand where I readily placed mine inside. He flipped his hand and clasped my wrist.

My wrist was my vital portal. At this moment, he only needed the slightest exertion to send me to a very horrible death. Little Jia's and Little Yi's unsightly faces were becoming even ghastlier than they originally were. Jia quickly pleaded, “M'lord! M'lord! Miss Sansheng has lived here by the Wangchuan River all her life. The underworld is but a humble place; the young lady does not know her etiquettes. I beg you to forgive her.”

“Sansheng? That's a strange name, albeit somewhat interesting.”

I was still looking at him. I did not feel afraid since there was no murderous intent in his eyes.

He carefully studied me for a while, let go of my wrist, and instead pulled me up by my arm. “How remarkable for a stone from the underworld to have developed a soul. You didn't know who I was, yet why did you give me such a great obeisance?”

I suddenly understood. It turned out it wasn't that my sincerity was lacking, but that it was too profuse. I honestly told him, “You're so handsome that I wanted to…” Untimely, my vocabulary failed me. In my panic, I randomly grasped for a word that I didn't know since when had dropped into my brain: “I wanted to seduce you.”

Little Jia gave me a 'you're hopeless' look.

He chuckled. “What a straightforward creature.”

I was thrilled, thinking it was a compliment. “Then, can I seduce you?” I hastily asked him.

He said in some deliberation, “I've come for my trial, so I won't be staying in the underworld.”

What he meant was 'no'. I lowered my gaze, a little disappointed.

“Have you always sat by the Wangchuan riverbank?” he suddenly asked.

I nodded.

“Would you like to go outside for a look?”

My eyes lit up; I nodded vigorously.

He faintly smiled and patted my head. “Considering that I've received several bloody kowtows from you, I can't have you kowtow in vain. Since you want to leave the underworld, I will promise you three lifetimes of freedom. The three lifetimes I go through my trial are also the three lifetimes you get to have your freedom. After I return from my trial, you will also obediently come back to the Wangchuan bank, how does that sound?”

There was nothing disadvantageous about his proposal. I nodded yes.

He cast a golden seal on my wrist. “As a spiritual being, you need to learn to be smarter. Hereafter, take care to protect your vital portal.” He added, “Those who are stronger won't always be as kind as I am.”

The two imps, Jia and Yi, contorted their faces as they escorted him away. I touched the golden seal on my wrist.

“Moxi,” I called out to him.

Standing in front of the Naihe Bridge, he held the waters of oblivion in his hand and turned to face me.

“Can I come to the human world to seduce you?”

My question was so earnest that it prompted a burst of eerie laughter from Old Meng who was ladling her amnesic soup.

His lips were also upturning into a smile. “If you can find me, then go ahead.” At his last word, he drank down the soup in one gulp.

Without turning around, he entered deep into the underworld. I kept watching him leave, and remained unwilling to divert my eyes even after he disappeared from sight. Little Yi came back from the Naihe Bridge and waved his cadaverous hands in front of me, calling: “Miss Sansheng!”

“Huh?”

“Miss Sansheng, could you have developed some feelings for him?”

I finally turned to look at Yi and asked in seriousness, “What does it mean to develop feelings?”

Yi tilted his head in thought. “However the men and women are described in those books you always read is however 'developing feelings' should be.”

I pondered for a moment. In those books I frequently read, the gentleman would meet the lady, the lady then curtsied, the two next conversed in a word or two, and then they would begin to do a number of actions they couldn't help themselves from. I never thought to  with Moxi, so I really didn't think I was developing feelings for him.

I firmly shook my head. “I haven't developed any feelings.”

Yi gave a long sigh and muttered to himself, “That's true, how can a stone develop feelings? I've thought too much.” Almost instantly, he stared at me and said, “The point is, it's best as long as you don't develop feelings for him! In this world, there is nothing more agonizing than the word 'love'. This is not to say Miss Sansheng can never like somebody. It's only because Lord Moxi is really someone no lady should ever fall for.”

“Why is that? He's the best-looking and gentlemanly person I've ever met.” I paused, then added, “an

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จากเวลาที่ไม่รู้จัก ผู้คนที่ผ่านไปมา ในแม่น้ำแห่งการให้อภัย ( 1 ) เริ่มที่จะเรียกว่าหินสามครั้งในชีวิต ( 2 ) หลังจากนั้น บางคน spurned ผมบางมาจับมือกันและแกะสลักบนผมของพวกเขาความรักจากชีวิตในอดีต และมีแม้กระทั่งผู้ที่ยืนร้องอยู่ตรงหน้าฉัน


แม่น้ำป่าเรียกว่า wangchuan ในตำนานจีนมันคล้ายกับเลทีในตำนานกรีก


เค้าเรียกว่า sansheng หินที่ sansheng หมายถึง ' สาม ' ชีวิต ' สามครั้งในชีวิต ' ในบริบทพุทธก็หมายถึง ชีวิต อดีต ปัจจุบัน และอนาคต


แต่ผมเป็นแค่หิน โดย wangchuan ริเวอร์ไซด์ ผมไม่มีจอยก็ไม่ได้มีความทุกข์ .

ฉันนั่งอย่างนั้น โดย wangchuan เป็นเวลาหนึ่งพันปี จนในที่สุดก็เกิดวิญญาณ วันนึง

สิ่งมีชีวิตทั้งหมดจะอยู่ภายใต้การทดลองของโชคชะตา แต่ฉันยังคงนั่งอย่างไม่เป็นอันตรายกว่าอีกหนึ่งศตวรรษ จนกระทั่ง . . . . . . .

ทดลองความรักของผมมา

อ่านโชคชะตาของฉันเป็นสีขาวมีหนวดมีเคราพระผ่าน wangchuan . เขาพยากรณ์ของฉันมาทดลองให้รู้ว่าเปลี่ยนสภาพของเขา

ฉันคิดว่าเขาแค่แต่งเรื่อง hogwash .

ฉันเป็นวิญญาณที่เกิดจากหิน sansheng ; จิตวิญญาณของฉันเป็นหินและหัวใจของหิน หัวใจของฉันได้นานถูกปลอมแปลงในความเย็นโดยยืนต้นความมืดตาม wanchuan แม่น้ำ

ไม่มีความเจ็บปวดที่ไม่มีความรัก ถ้าหัวใจของฉันไม่เคยหวั่นไหว แล้วจะรัก สอบสวนที่มาจาก



หรือดังนั้นฉันคิดว่าแต่ทุกอย่างต้องมีเซอร์ไพรส์

ในบ่ายที่มืดในนรก , ฉันกลับมา wangchuan ตลอดไปไม่เปลี่ยนแปลงจากที่ฉันเดินได้ตามปกติ ฉันเงยหน้าขึ้นมอง ในช่วงเวลานั้นโดยบังเอิญ เช่น ถ้าแสงแดดจากแผ่นดินของคนเป็น ได้หักผ่านชั้นหนาของหมอก กลุ่ม amaryllises ซับสปริงสีเหลืองก็ glistened Radiantly

ผู้ชายอย่างสง่างามมา

"อยู่ๆ ฉันก็นึกถึงคำพูดของมนุษย์ผู้หญิงที่ผ่านผมเคยกระซิบว่า หลายปีที่ผ่านมา : " สิ่งที่สุภาพบุรุษทางวิชาการเพื่อขัด ถึงแล้ว " ( 3 )


พูดหมายความว่าสุภาพบุรุษการเพาะปลูกของตัวละครก็เหมือนการปรับแต่งของหยกที่นำมาจากไหมหนังสือเพลง บทกวีของเว่ย


หลังจากพันปี ใจหินของผมทำน้อยบอบบางสั่น

เค้าค่อยๆเดินเข้ามาหาแน่นอน ไม่เห็นฉัน แต่เพราะหลังฉันเป็น naihe หนึ่งจะต้องข้ามสะพานเพื่อจะเข้าสู่นรก มันไม่ง่ายที่จะเจอคนสวยๆ ก็เลยคิดว่าน่าจะมีการประชุมที่สวยงามด้วย

ผมก้าวไปข้างหน้าและเบา ๆเรียกให้เขา : " ครับ " ผมคิดว่าคำนับเขาชอบแต่ผู้หญิงทำในหนังสือกำเนิดมนุษย์ แต่ในหนังสือบอกว่า ' ถอนสายบัว 'เขาไม่เคยอธิบายให้ฉันสิ่งที่ท่าที่เฉพาะเจาะจงและการเคลื่อนไหวเป็น entailed

ผมครุ่นคิดสักครู่ จากนั้น mimicked ผี bemoaning เพื่อ yanwang ( ผู้ปกครองของนรก ) และลดลงไปที่หัวเข่าของฉันกับตุ๊ด หัวของผมก็ไปกระแทกกับพื้นสาม kowtows และตรัสกับเขาว่า " อะไรคือชื่อของเจ้า ยุติธรรมครับ "

เธอถามชื่อของเขา ' ยุติธรรม ' เป็นผู้ชายอาจจะถามผู้หญิง


อิมพ์ใกล้เคียงการดูดสอง breaths ลึกของอากาศเย็น เขายืนอยู่ตรงนั้นอย่างไร้จุดหมายด้วยความประหลาดใจในดวงตาของเขา สักพัก เขาก็ไม่ตอบผม

การแข่งขันต้องเข้าหาด้วยความจริงใจ สำหรับทหารสีดำและสีขาวจะไม่ชื่นชอบคือ " ความจริงใจเท่ากับความสำเร็จ . " นี้เป็นวิธีการที่พวกเขาได้รับเสมอสามารถที่จะล่อให้วิญญาณมนุษย์ไปอย่างว่านอนสอนง่ายตามพวกเขากลับมา

ฟังไม่มีการตอบรับจากเขา ผมสั้นที่สงสัยว่าบางทีฉันอาจจะไม่ได้เคาะหัวดังพอ จึงไม่แสดงความจริงใจพอ ผมคลานไปข้างหน้าบนเข่าของฉัน และไม่ปรานี ความพยายามใด ๆ คราวนี้ ก็ล้มหัวลงบนพื้นดินมากกว่าสามครั้ง

ดูเหมือนผม kowtowed อย่างหนักเพื่อที่ฉันส่งสามคลื่นช็อกผ่านพื้นดิน อิมพ์ใกล้เคียง wheezed ในประจักษ์ ตกใจหมด

ผมเงยหน้าและมองเขาด้วยใบหน้าที่เปื้อนเลือด " อะไรคือชื่อของแฟร์ครับ "

บางทีความชั่วของข้าเปื้อนเลือด ใบหน้าก็กลัวเขาแข็งทื่อ เขายังคงเงียบ

ฉันรีบเช็ดหน้า และในกระบวนการค้นพบทั้งสองมือผมชื้น ! ผมไม่ได้รู้จักผมเสียเลือดมากขนาดนี้ ฉันก็รู้ว่าทำไมเขาถึงเตรียม

ผมตกใจ ในขณะที่รีบถูตัวเองฉันสิ้นสุดขึ้น smudging ร่างกายของฉันทั้งหมดที่มีเลือด

ฉันมองไปที่เขาค่อนข้างที่จะ

ในดวงตาสวยของเขาเป็นรอยเงาสะท้อนในกระจก แล้วสายตาของเขาเข้าโค้งยิ้มพราว

ถึงแม้ว่าฉันไม่รู้ว่า เขาพอใจที่เห็นเขามีความสุข ผมก็เสนอเขาเป็นกันเอง ยิ้มให้กับแถวของฟันขาวเป็นประกายไม่ทราบว่าทำแล้วเพิ่มลักษณะที่น่ากลัวของคนเลือด

เด็กซนมาอยู่ข้างฉัน เจี่ย พิงในกระสับกระส่าย และดึงผมขึ้น ผมจะไม่ขึ้น เขาจับลมหายใจของเขา และกระซิบที่ข้างหูฉัน " คุณนายที่รักของฉัน sansheng ! ซึ่งคุณจะตกใจกับใบหน้าที่น่ากลัวนั้น ! คุณรู้มั้ยว่าเขาเป็นใคร ? "

ของจิตใจมนุษย์ในนรก , เวทมนตร์ของฉันไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งลึกซึ้ง