BackgroundExercise training alone o

Background
Exercise training alone or exercise-based cardiac rehabilitation has been shown to be beneficial for improving the QoL of patients with heart disease (Heran et al. 2011). However, patients’ participation in, and adherence to, exercise-based cardiac rehabilitation programmes has been discouraging globally. Previous studies have shown that only 2_6–83_5% of CHD patients participate in at least one session of a formal cardiac rehabilitation programme (Goto et al. 2007, Suaya et al. 2007, Bethell et al. 2008,
Dressler & Lewin 2013, van Engen-Verheul et al. 2013), with the participation rate being lowest in patients with stable angina pectoris (van Engen-Verheul et al. 2013). Of those who participated in cardiac rehabilitation programmes, the dropout rates reached approximately 50% during the first 6 months of the programmes (Sanderson & Bittner 2005, Sarrafzadegan et al. 2007). Thus, it is imperative to call for a more patient-centred approach in tailoring interventions to improve the uptake of, and adherence to, exercise-based cardiac rehabilitation programmes, which in turn could improve CHD patients’ QoL. Previous studies have illustrated that the transtheoretical model (TTM) (Prochaska & DiClemente 1983) is effective for changing exercise behaviour in various populations from young adults (Kim 2008, Huang et al. 2009) to older people (M€arki et al. 2006, Greaney et al. 2008). Unfortunately, few studies have examined the effects of TTM based interventions on changes in exercise behaviour in cardiac patients (Zhu et al. 2013). Our literature review found that only four studies have used the TTM to motivate cardiac patients to engage in or maintain regular exercise. These four studies have shown inconsistent conclusions about adherence to regular exercise and all of them recruited participants immediately after completion of a formal cardiac rehabilitation programme (Hughes et al. 2002, 2007, Naser et al. 2008, Pinto et al. 2011). In addition, few studies have examined the effects of the TTM based exercise interventions on QoL among CHD patients as a result of changes in exercise behaviour. Few studies have demonstrated inconsistent conclusions in their effect on QoL. Two studies showed that TTM-based exercise interventions resulted in significantly greater improvement in QoL immediately after the intervention, as measured by SF-36 (Beckie & Beckstead 2011, Pinto et al. 2013). However,Beckie and Beckstead (2011) focused their research on women and multiple changes in behaviour (e.g. diet,exercise and stress management) based on the TTM and Pinto et al. (2013) focused theirs on exercise maintenancein patients after phase II cardiac rehabilitation. The other two studies indicated that the TTM-based exercise intervention had no significant effect on QoL (Taylor et al. 2006, Hughes et al. 2007). In detail, Taylor et al. (2006) found that a lifestyle exercise programme based on the TTM and social cognitive theory resulted in no significant improvements in QoL as measured by SF-36 6 months after patients with prostate cancer underwent intervention. The authors explained that the lack of significant differences
may be due to the limited power of the study, owing to a small sample size. Hughes et al. (2007) also revealed that an exercise consultation programme based on the TTM indicated no significant changes in all domains of SF-36 after the 6-month intervention. The authors explained hat this result was due to the high scores of all domains of SF-36 at baseline. Thus, it is imperative to conduct a study to examine the effect of a TTM-based, exercise stage–matched intervention on exercise behaviour and QoL in CHD patients. barriers of changing their behaviour, which vary across stages of change. The TTM offers a promising approach to integrating the stages and processes of change. Based on the stages of change, researchers can develop stage-matched interven- tions, which refer to interventions that match the individ- ual’s current stage of behavioural change (Prochaska & DiClemente 1983). Thus, ESMI refers to the delivery of strategies and techniques (processes of change) that are matched to the individual’s current stage of readiness for change in his/her exercise behaviours (Kim 2008). For patients at different exercise stages of change, different goals are set and different processes of change (strategies and techniques) are used to help them move on to a more advanced stage. Subsequently, ESMI improves individuals’ exercise stages of change, exercise self-efficacy and exer- cise decisional balance (Kim 2008, Huang et al. 2009). Individuals with higher exercise self-efficacy have more confidence about changing their exercise behaviour, which results in a more positive shift in exercise stages of change. When the benefits of changing one’s exercise behaviour increase to the same level as the barriers, individuals start to take action to change their exercise behaviour. When the benefits outweigh the barriers, individuals are more likely to successfully adhere to regu- lar exercise, moving on to the action and maintenance stages. The result is motivation [a force that initiates, guides and maintains a goal-oriented behaviour (Cherry 2011)] to engage in regular exercise and increase exercise duration, which is beneficial for improving CHD patients’ QoL (Heran et al. 2011). A theoretical framework for the ESMI used in this study is shown in Figure 1.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พื้นหลังออกกำลังกายฝึกอบรมฟื้นฟูหัวใจเพียงอย่างเดียว หรือออกกำลังกายตามที่ได้รับการแสดงเพื่อเป็นประโยชน์ต่อการปรับปรุง QoL ของผู้ป่วยที่มีโรคหัวใจ (Heran et al. 2011) อย่างไรก็ตาม ผู้ป่วยใน และติดกับ โปรแกรมฟื้นฟูสมรรถภาพหัวใจโดยการออกกำลังกายแล้ว discouraging ทั่วโลก การศึกษาก่อนหน้านี้ได้แสดงที่เดียว 2_6-83_5% ของเด็ฏ ผู้ป่วยที่เข้าร่วมในเซสชันน้อยของโปรแกรมฟื้นฟูหัวใจทาง (ไปร้อยเอ็ด al. 2007, Suaya et al. 2007, Bethell et al. 2008Dressler & Lewin 2013, van Engen-Verheul et al. 2013), with the participation rate being lowest in patients with stable angina pectoris (van Engen-Verheul et al. 2013). Of those who participated in cardiac rehabilitation programmes, the dropout rates reached approximately 50% during the first 6 months of the programmes (Sanderson & Bittner 2005, Sarrafzadegan et al. 2007). Thus, it is imperative to call for a more patient-centred approach in tailoring interventions to improve the uptake of, and adherence to, exercise-based cardiac rehabilitation programmes, which in turn could improve CHD patients’ QoL. Previous studies have illustrated that the transtheoretical model (TTM) (Prochaska & DiClemente 1983) is effective for changing exercise behaviour in various populations from young adults (Kim 2008, Huang et al. 2009) to older people (M€arki et al. 2006, Greaney et al. 2008). Unfortunately, few studies have examined the effects of TTM based interventions on changes in exercise behaviour in cardiac patients (Zhu et al. 2013). Our literature review found that only four studies have used the TTM to motivate cardiac patients to engage in or maintain regular exercise. These four studies have shown inconsistent conclusions about adherence to regular exercise and all of them recruited participants immediately after completion of a formal cardiac rehabilitation programme (Hughes et al. 2002, 2007, Naser et al. 2008, Pinto et al. 2011). In addition, few studies have examined the effects of the TTM based exercise interventions on QoL among CHD patients as a result of changes in exercise behaviour. Few studies have demonstrated inconsistent conclusions in their effect on QoL. Two studies showed that TTM-based exercise interventions resulted in significantly greater improvement in QoL immediately after the intervention, as measured by SF-36 (Beckie & Beckstead 2011, Pinto et al. 2013). However,Beckie and Beckstead (2011) focused their research on women and multiple changes in behaviour (e.g. diet,exercise and stress management) based on the TTM and Pinto et al. (2013) focused theirs on exercise maintenancein patients after phase II cardiac rehabilitation. The other two studies indicated that the TTM-based exercise intervention had no significant effect on QoL (Taylor et al. 2006, Hughes et al. 2007). In detail, Taylor et al. (2006) found that a lifestyle exercise programme based on the TTM and social cognitive theory resulted in no significant improvements in QoL as measured by SF-36 6 months after patients with prostate cancer underwent intervention. The authors explained that the lack of significant differencesmay be due to the limited power of the study, owing to a small sample size. Hughes et al. (2007) also revealed that an exercise consultation programme based on the TTM indicated no significant changes in all domains of SF-36 after the 6-month intervention. The authors explained hat this result was due to the high scores of all domains of SF-36 at baseline. Thus, it is imperative to conduct a study to examine the effect of a TTM-based, exercise stage–matched intervention on exercise behaviour and QoL in CHD patients. barriers of changing their behaviour, which vary across stages of change. The TTM offers a promising approach to integrating the stages and processes of change. Based on the stages of change, researchers can develop stage-matched interven- tions, which refer to interventions that match the individ- ual’s current stage of behavioural change (Prochaska & DiClemente 1983). Thus, ESMI refers to the delivery of strategies and techniques (processes of change) that are matched to the individual’s current stage of readiness for change in his/her exercise behaviours (Kim 2008). For patients at different exercise stages of change, different goals are set and different processes of change (strategies and techniques) are used to help them move on to a more advanced stage. Subsequently, ESMI improves individuals’ exercise stages of change, exercise self-efficacy and exer- cise decisional balance (Kim 2008, Huang et al. 2009). Individuals with higher exercise self-efficacy have more confidence about changing their exercise behaviour, which results in a more positive shift in exercise stages of change. When the benefits of changing one’s exercise behaviour increase to the same level as the barriers, individuals start to take action to change their exercise behaviour. When the benefits outweigh the barriers, individuals are more likely to successfully adhere to regu- lar exercise, moving on to the action and maintenance stages. The result is motivation [a force that initiates, guides and maintains a goal-oriented behaviour (Cherry 2011)] to engage in regular exercise and increase exercise duration, which is beneficial for improving CHD patients’ QoL (Heran et al. 2011). A theoretical framework for the ESMI used in this study is shown in Figure 1.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พื้นหลังการฝึกอบรมการออกกำลังกายเพียงอย่างเดียวหรือการออกกำลังกายที่ใช้การฟื้นฟูสมรรถภาพหัวใจได้รับการแสดงเพื่อเป็นประโยชน์สำหรับการปรับปรุงคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยที่มีโรคหัวใจ (Heran et al. 2011)
อย่างไรก็ตามการมีส่วนร่วมของผู้ป่วยในและยึดมั่นในการออกกำลังกายตามโปรแกรมการฟื้นฟูสมรรถภาพหัวใจได้รับท้อใจทั่วโลก ศึกษาก่อนหน้านี้ได้แสดงให้เห็นว่ามีเพียง 2_6-83_5% ของผู้ป่วยโรคหลอดเลือดหัวใจมีส่วนร่วมในอย่างน้อยหนึ่งเซสชั่นของโปรแกรมการฟื้นฟูสมรรถภาพหัวใจอย่างเป็นทางการ (ไป et al. 2007 Suaya et al. 2007 Bethell et al. 2008
เดรสเลอร์และ Lewin 2013 รถตู้ Engen-Verheul et al. 2013) มีอัตราการมีส่วนร่วมเป็นที่ต่ำที่สุดในผู้ป่วยที่มีโรคหลอดเลือดหัวใจตีบที่มีเสถียรภาพ pectoris (รถตู้ Engen-Verheul et al. 2013) ของผู้ที่มีส่วนร่วมในโปรแกรมการฟื้นฟูสมรรถภาพหัวใจอัตราการออกกลางคันถึงประมาณ 50% ในช่วง 6 เดือนแรกของโปรแกรม (Sanderson & Bittner 2005 Sarrafzadegan et al. 2007) ดังนั้นจึงเป็นความจำเป็นที่จะเรียกร้องให้มีวิธีการที่ผู้ป่วยเป็นศูนย์กลางมากขึ้นในการตัดเย็บการแทรกแซงในการปรับปรุงการดูดซึมของและยึดมั่นในการออกกำลังกายตามโปรแกรมการฟื้นฟูสมรรถภาพหัวใจซึ่งจะสามารถปรับปรุงคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยโรคหลอดเลือดหัวใจ ' การศึกษาก่อนหน้านี้ได้แสดงให้เห็นว่ารูปแบบการเปลี่ยนพฤติกรรม (ทีทีเอ็ม) (Prochaska และ DiClemente 1983) มีผลบังคับใช้สำหรับการเปลี่ยนพฤติกรรมการออกกำลังกายในประชากรต่าง ๆ จากคนหนุ่มสาว (คิม 2008 Huang et al. 2009) เพื่อผู้สูงอายุ (M € Arki et al. 2006 , Greaney et al. 2008) แต่น่าเสียดายที่การศึกษาน้อยมีการตรวจสอบผลกระทบของการแทรกแซงตามทีทีเอ็มเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมการออกกำลังกายในผู้ป่วยโรคหัวใจ (Zhu et al. 2013) การทบทวนวรรณกรรมของเราพบว่ามีเพียงสี่การศึกษาได้ใช้ทีทีเอ็มที่จะกระตุ้นให้ผู้ป่วยโรคหัวใจที่จะมีส่วนร่วมในการรักษาหรือการออกกำลังกายเป็นประจำ สี่เหล่านี้การศึกษาได้แสดงข้อสรุปที่ไม่สอดคล้องกันเกี่ยวกับการยึดมั่นกับการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอและทั้งหมดของพวกเขาได้รับคัดเลือกเข้าร่วมทันทีหลังจากเสร็จสิ้นโปรแกรมการฟื้นฟูสมรรถภาพหัวใจอย่างเป็นทางการ (ฮิวจ์ et al. 2002, 2007, เนเซอร์ et al. 2008 Pinto et al. 2011) นอกจากนี้การศึกษาไม่กี่ได้ตรวจสอบผลของการแทรกแซงการออกกำลังกายทีทีเอ็มที่ใช้ในคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยโรคหลอดเลือดหัวใจเป็นผลมาจากการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมการออกกำลังกาย การศึกษาน้อยได้แสดงให้เห็นข้อสรุปที่ไม่สอดคล้องกันในผลกระทบต่อคุณภาพชีวิต สองการศึกษาแสดงให้เห็นว่าทีทีเอ็มที่ใช้การแทรกแซงการออกกำลังกายที่มีผลในการปรับปรุงมากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในคุณภาพชีวิตทันทีหลังจากที่การแทรกแซงเป็นวัดโดย SF-36 (Beckie และ Beckstead 2011 Pinto et al. 2013) อย่างไรก็ตาม Beckie และ Beckstead (2011) ที่มุ่งเน้นการวิจัยของพวกเขาเกี่ยวกับผู้หญิงและการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมหลาย ๆ (เช่นการรับประทานอาหารการออกกำลังกายและการจัดการกับความเครียด) ตามทีทีเอ็มและปินโต, et al (2013) ที่มุ่งเน้นผู้ป่วยของพวกเขาในการออกกำลังกาย maintenancein หลังจากระยะที่สองการฟื้นฟูสมรรถภาพหัวใจ อีกสองการศึกษาชี้ให้เห็นว่าการแทรกแซงการออกกำลังกายทีทีเอ็มที่ใช้ไม่ได้มีผลกระทบต่อคุณภาพชีวิต (เทย์เลอร์ et al. 2006 ฮิวจ์ et al. 2007) ในรายละเอียดที่เทย์เลอร์, et al (2006) พบว่าโปรแกรมการออกกำลังกายการดำเนินชีวิตบนพื้นฐานของทีทีเอ็มและทฤษฎีองค์ความรู้ทางสังคมที่ส่งผลให้ไม่มีการปรับปรุงที่สำคัญในคุณภาพชีวิตที่วัดจาก SF-36 6 เดือนหลังจากที่ผู้ป่วยมะเร็งต่อมลูกหมากได้รับการแทรกแซง ผู้เขียนอธิบายว่าการขาดของความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญอาจจะเป็นเพราะอำนาจที่ จำกัด ของการศึกษาเนื่องจากมีขนาดตัวอย่างเล็ก ๆ
ฮิวจ์สและอัล (2007) ยังพบว่าโปรแกรมการให้คำปรึกษาการออกกำลังกายขึ้นอยู่กับทีทีเอ็มที่ระบุไม่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญในโดเมนทั้งหมดของ SF-36 หลังจากที่การแทรกแซง 6 เดือน ผู้เขียนอธิบายหมวกผลนี้เป็นเพราะคะแนนสูงของโดเมนทั้งหมดของ SF-36 ที่ baseline ดังนั้นจึงเป็นความจำเป็นที่จะดำเนินการศึกษาเพื่อศึกษาผลของทีทีเอ็มตามขั้นตอนการแทรกแซงการออกกำลังกายที่จับคู่ต่อพฤติกรรมการออกกำลังกายและคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยโรคหลอดเลือดหัวใจใน อุปสรรคของการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของพวกเขาซึ่งแตกต่างกันในขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลง ทีทีเอ็มมีวิธีการที่มีแนวโน้มที่จะบูรณาการขั้นตอนและกระบวนการของการเปลี่ยนแปลง ขึ้นอยู่กับขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงนักวิจัยสามารถพัฒนาขั้นตอนการจับคู่แทรกแซงซึ่งหมายถึงการแทรกแซงที่ตรงกับ individ- ขั้นตอนปัจจุบันของเพศของการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม (Prochaska และ DiClemente 1983) ดังนั้น ESMI หมายถึงการส่งมอบของกลยุทธ์และเทคนิค (กระบวนการของการเปลี่ยนแปลง) ที่มีการจับคู่กับขั้นตอนปัจจุบันของแต่ละบุคคลของความพร้อมสำหรับการเปลี่ยนแปลงใน / พฤติกรรมการออกกำลังกายของเขา (คิม 2008) สำหรับผู้ป่วยในแต่ละขั้นตอนการออกกำลังกายที่แตกต่างกันของการเปลี่ยนแปลงเป้าหมายที่แตกต่างกันมีการตั้งค่าที่แตกต่างกันและกระบวนการของการเปลี่ยนแปลง (กลยุทธ์และเทคนิค) จะใช้ในการช่วยให้พวกเขาย้ายไปยังเวทีที่สูงขึ้น ต่อมา ESMI ช่วยเพิ่มขั้นตอนการออกกำลังกายของประชาชนจากการเปลี่ยนแปลงการออกกำลังกายการรับรู้ความสามารถตนเองและแบบฝึกหัดสมดุลตัดสินใจ (คิม 2008 Huang et al. 2009) บุคคลที่มีการออกกำลังกายด้วยตนเองประสิทธิภาพที่สูงขึ้นมีความมั่นใจมากขึ้นเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมการออกกำลังกายของพวกเขาซึ่งจะส่งผลในการเปลี่ยนแปลงเชิงบวกมากขึ้นในขั้นตอนของการเปลี่ยนแปลงการออกกำลังกาย เมื่อผลประโยชน์ของการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมการออกกำลังกายของคนที่เพิ่มขึ้นในระดับเดียวกับอุปสรรคบุคคลที่เริ่มต้นที่จะดำเนินการในการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมการออกกำลังกายของพวกเขา เมื่อผลประโยชน์ที่เกินดุลอุปสรรคที่บุคคลมีแนวโน้มที่จะประสบความสำเร็จเป็นไปตาม regu- ออกกำลังกาย LAR ย้ายไปยังขั้นตอนการดำเนินการและการบำรุงรักษา ผลที่ได้คือแรงจูงใจ [แรงที่เริ่มต้นคำแนะนำและรักษาพฤติกรรมเป้าหมายที่มุ่งเน้น (เชอร์รี่ 2011)] จะมีส่วนร่วมในการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอและเพิ่มระยะเวลาการออกกำลังกายซึ่งจะเป็นประโยชน์สำหรับผู้ป่วยโรคหลอดเลือดหัวใจปรับปรุง 'คุณภาพชีวิต (Heran et al. 2011) กรอบทฤษฎีสำหรับ ESMI ใช้ในการศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นในรูปที่ 1

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลังการฝึกออกกำลังกายหรือออกกำลังกายตามคนเดียว
ฟื้นฟูสมรรถภาพหัวใจได้รับการแสดงที่จะเป็นประโยชน์ในการปรับปรุงคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยโรคหัวใจ ( heran et al . 2011 ) อย่างไรก็ตาม ผู้ป่วยมีส่วนร่วมในและยึดมั่นในการออกกำลังกายตามโปรแกรมการฟื้นฟูสมรรถภาพหัวใจได้รับท้อใจทั่วโลกการศึกษาก่อนหน้านี้ได้แสดงให้เห็นว่ามี 2_6 – 83_5 % ของผู้ป่วยโรคหลอดเลือดหัวใจมีส่วนร่วมอย่างน้อยหนึ่งเซสชั่นของโปรแกรมการฟื้นฟูสมรรถภาพหัวใจอย่างเป็นทางการ ( Goto et al . 2007 suaya et al . 2007 , เบเตลล์ et al . 2008 ,
dressler &เลวิน 2013 , รถตู้เองเงิ่น verheul et al . 2013 ) ที่มีอัตราการมีส่วนร่วมที่ถูกสุดในผู้ป่วยที่มีเสถียรภาพ angina pectoris ( รถตู้เองเงิ่น verheul et al . 2013 )ของผู้ที่เข้าร่วมในโปรแกรมการฟื้นฟูสมรรถภาพหัวใจ , dropout อัตราถึงประมาณ 50 % ในช่วง 6 เดือนแรกของโครงการ ( &แซนเดอร์สัน บิตเนอร์ 2005 sarrafzadegan et al . 2007 ) จึงเป็นความจำเป็นที่จะเรียกผู้ป่วยเป็นศูนย์กลางในการตัดเย็บมากกว่าแนวทางการแทรกแซงเพื่อปรับปรุงการดูดซึมและการ ออกกำลังกายตามโปรแกรมการฟื้นฟูสมรรถภาพหัวใจซึ่งจะช่วยพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยโรคหลอดเลือดหัวใจ . การศึกษาก่อนหน้านี้ได้แสดงให้เห็นว่าทฤษฎีขั้นตอนการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม ( TTM ) ( prochaska & diclemente 1983 ) มีประสิทธิภาพในการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมการออกกำลังกายของประชากรต่าง ๆจากผู้ใหญ่ ( คิม 2008 หวง et al . 2552 ) เพื่อผู้สูงอายุ ( M จ่าย arki et al . 2006 greaney et al . 2008 ) ขออภัยการศึกษาน้อยได้ตรวจสอบผลกระทบจากการแทรกแซงของ ทีทีเอ็ม การเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมการออกกำลังกายในผู้ป่วยโรคหัวใจ ( Zhu et al . 2013 ) การทบทวนวรรณกรรมของเราพบว่าเพียงสี่ การศึกษาได้ใช้ TTM กระตุ้นผู้ป่วยโรคหัวใจหรือรักษามีส่วนร่วมในการออกกำลังกายเป็นประจำเหล่านี้สี่การศึกษาได้ข้อสรุปเกี่ยวกับการไม่ออกกำลังกายเป็นประจำและพวกเขาทั้งหมดได้รับคัดเลือกเข้าร่วมทันทีหลังจากเสร็จของโครงการฟื้นฟูสมรรถภาพหัวใจอย่างเป็นทางการ ( ฮิวจ์ et al . 2002 , 2007 , เนเซอร์ et al . 2008 , ปิ่นโต et al . 2011 ) นอกจากนี้การศึกษาน้อยได้ศึกษาผลของ ทีทีเอ็ม โดยการแทรกแซงการออกกำลังกายต่อคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยโรคหลอดเลือดหัวใจที่เป็นผลจากการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมการออกกำลังกาย การศึกษาน้อยได้แสดงให้เห็นข้อสรุปที่สอดคล้องกันในผลกระทบที่มีต่อคุณภาพชีวิต . สองการศึกษาพบว่า การออกกำลังกายมีผลในทางทีทีเอ็ม โดยการแทรกแซงมากขึ้นในการปรับปรุงคุณภาพชีวิตภายหลังการทดลองทันทีการวัดคุณภาพชีวิต ( beckie & beckstead 2011 , ปิ่นโต et al . 2013 ) อย่างไรก็ตาม beckie และ beckstead ( 2011 ) เน้นการวิจัยของพวกเขาในผู้หญิง และการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมหลาย ๆ ( เช่นอาหาร , การออกกำลังกายและการจัดการกับความเครียด และปิ่นโต ) ขึ้นอยู่กับ TTM et al . ( 2013 ) เน้นของพวกเขาในผู้ป่วย maintenancein ออกกำลังกายหลังการฟื้นฟูสมรรถภาพหัวใจระยะที่ 2 .สองอื่น ๆ การศึกษาพบว่า ทีทีเอ็ม โดยการแทรกแซงการออกกำลังกายไม่มีผลต่อคุณภาพชีวิต ( Taylor et al . 2549 ฮิวจ์ส et al . 2007 ) รายละเอียด , Taylor et al .( 2006 ) พบว่า วิถีชีวิตที่ใช้หลักสูตรตามทฤษฎีปัญญาทางสังคมส่งผลให้ ทีทีเอ็ม และ การปรับปรุงคุณภาพชีวิตไม่แตกต่างกันในการวัดคุณภาพชีวิต 6 เดือนหลังจากป่วยด้วยโรคมะเร็งต่อมลูกหมากได้รับการแทรกแซง ผู้เขียนอธิบายว่าไม่มีความแตกต่าง
อาจจะเนื่องจากการจำกัด อำนาจของการศึกษา เนื่องจากขนาดตัวอย่างขนาดเล็ก ฮิวจ์ส et al .( 2007 ) พบว่า การฝึกการให้คำปรึกษาโครงการบนพื้นฐานของ ทีทีเอ็ม พบ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงในโดเมนทั้งหมดของคุณภาพชีวิตหลังจาก 6 เดือนในการแทรกแซง ผู้เขียนได้อธิบายหมวกผลนี้เนื่องจากได้คะแนนสูงของโดเมนทั้งหมดของ คุณภาพชีวิตที่พื้นฐาน ดังนั้นจึงเป็นความจำเป็นที่จะทำการศึกษา เพื่อศึกษาผลของ ทีทีเอ็ม ตาม