4. DiscussionDextrin was the best c

4. Discussion
Dextrin was the best carbohydrate source for blunt snout bream compared to native corn or wheat starch, glucose, maltose and cellulose according to the growth and feed utilization results. Similarly in flounder, Paralichthys olivaceus, dextrin was found to be used more efficiently than glucose and cellulose ( Lee et al., 2003). Growth performance was not affected by dietary carbohydrate source except by dextrin in this study, which was in agreement with the reports in gilthead sea bream (Sparus aurata) ( Enes et al., 2010). However, fish fed with the glucose or maltose diet showed significantly lower FER and PER than those fed with the dextrin diet, and FER and PER showed a clearly increasing trend with increasing digestible carbohydrate complexities in this study, suggesting that juvenile blunt snout bream utilized digestible polysaccharide better than monosaccharide, which is in agreement with the reports in most fish species, such as cobia (Rachycentron canadum), gibel carp (Carassius auratus gibelio), flounder and gilthead sea bream ( Cui et al., 2010, Enes et al., 2010, Lee et al., 2003 and Tan et al., 2006). In contrast, fish species such as Chinook salmon, rainbow trout and grass carp seem to use glucose more efficiently than starch ( Bergot, 1979, Buhler and Halver, 1961, Hung and Storebakken, 1994 and Tian et al., 2004). Over all, dietary carbohydrate source utilization in fish was species dependent and the different results might be related with different gastrointestinal anatomy, digestion, absorption and hormonal response, and with the different experimental conditions, such as diet formulation, feeding strategies and water temperature ( Hung et al., 1989).
Significantly lower ADCd and ADCe were found in this study in fish fed with the cellulose diet compared to those fed with other carbohydrate source diets, and the lowest feed utilization was observed in the group fed with the cellulose diet. These results are quite understandable since fish lack cellulase to digest dietary cellulose, thus cellulose does not contribute any energy to fish ( NRC, 2011). Although microorganisms in the intestine may play a role in cellulose digestion in some freshwater fishes, the digestible energy from cellulose in fish diet was quite limited ( NRC, 2011). In this study, the extremely low ADCd and ADCe in juvenile fish fed with the cellulose diet indicated that cellulose could not be well used as energy source in the diet of juvenile blunt snout bream. Dietary energy level has been recognized as a major factor to regulate feed intake. Low dietary energy usually results in high feed intake in fish to maintain a relative constant energy intake for growth ( Boujard and Médale, 1994 and Yamamoto et al., 2000). Similarly, in the present study the lowest dietary digestible energy and the highest feed intake were observed in juvenile blunt snout bream fed with the cellulose diet among the treatments. In this study, ADCp was not significantly affected by carbohydrate source, which is in agreement with the reports in omnivorous gibel carp but not in carnivorous Chinese longsnout catfish ( Tan et al., 2006). More than 40% dietary cellulose did not reduce ADCp or growth performance in the present study. The result suggested that juvenile blunt snout bream had good adaptability of high cellulose in the diet, which might be due to its herbivorous food habits ( Ke, 1975). On the contrary, 17.4% cellulose in a diet caused growth reduction and poor feed utilization in carnivorous flounder ( Lee et al., 2003). Highest ADCe but poor feed utilization was observed in fish fed with glucose diet in this study, which might be attributed to the rapid absorption of glucose by fish since a considerable amount of glucose into the blood could not sufficiently elevate activities of glucose carbohydrate metabolizing enzymes resulting in the excretion of excess glucose through the urine ( Shiau and Lin, 2002).
Condition factor, VSI, HSI and hepatic glycogen were significantly affected by dietary carbohydrate source. Juvenile fish fed with digestible carbohydrate diets showed higher values than those fed with the cellulose diet, which was well confirmed in other fish that high HSI may be related to high glycogen deposit in the liver and affected by dietary digestible carbohydrate introduction (Hemre et al., 2002). Whole body moisture, protein and ash contents of blunt snout bream were not significantly affected by dietary carbohydrate source in this study. However, juvenile fish fed with polysaccharide diets showed higher whole body lipid and plasma triglyceride contents than fish fed with the glucose diet. The results suggested that dietary polysaccharides improved lipid deposit compared to monosaccharide in this fish species, which is in agreement with the reports in grouper and tilapia (Lin and Shiau, 1995 and Shiau and Lin, 2002).
In this study, plasma glucose level was returned to normal range at 24 h postprandial, which was similar to the previous report in this species (Li et al., 2013), while different to the results in some carnivorous fish species such as Atlantic salmon as reviewed by Stone (2003). In addition, enhanced plasma glucose levels induced up-regulated glucose key enzyme activities of glycolysis pathway (GK and PK), and down-regulated key enzyme activity of gluconeogenesis pathway (G6Pase) at 2 h compared to the values at 24 h postprandial in fish fed with the digestible carbohydrate source, which is in agreement with the reports in carp (Furuichi and Yone, 1982). However, some carnivorous fish species were able to strongly regulate the utilization of glucose involving highly induced key enzyme activities of glycolysis pathway, but not the synthesis of glucose related to poor repressed G6Pase activities (Furuichi and Yone, 1982, Panserat et al., 2000 and Panserat et al., 2001). These differences might explain high digestible carbohydrate intake in a long postprandial time result hyperglycemia in carnivorous fish species but not in herbivorous fish species.
Dietary carbohydrate source significantly affected the activities of hepatic glucose metabolism enzymes in this study. 2 h after the last feeding, fish fed with the dextrin diet showed the highest hepatic GK, PK and G6PDH, and the lowest G6Pase activities among all the treatments, which were in line with the results of growth performance and feed utilization. However, there were no significant differences in the activities of GK, PK and G6PDH in fish fed with diets containing different digestible carbohydrate sources. Enes et al. (2008) also reported that dietary carbohydrate complexities (glucose and starch) did not affect PK and G6Pase activities in gilthead sea bream. In gibel carp and Chinese longsnout catfish, PK activity was not significantly different in fish fed with glucose, dextrin or soluble starch diet (Tan et al., 2006). In European sea bass, G6Pase activity was also not affected by different dietary carbohydrate sources (Enes et al., 2006). In contrast, Enes et al. (2010) found significantly higher hepatic GK, PK, and lower G6PDH and FBPase (fructose-1, 6-bisphosphatase, another key enzyme of gluconeogenesis pathway) in fish fed with glucose than fish fed with dextrin or starch at 6 h after feeding.
In the present study, dietary glucose supplementation had an unexpected effect on liver glucose enzyme activities. Higher plasma glucose level in fish fed with the glucose diet was observed compared in fish fed with the dextrin or wheat starch diet, whereas the enhanced glucose level did not increase GK and PK activities, but improved the G6Pase activity (almost equal to the value in cellulose group). These results indicated that dietary carbohydrate source affected the regulatory strategy of glucose metabolism in juvenile blunt snout bream, and confirmed that the rapid glucose absorption could not sufficiently elevate activities of glucose metabolizing enzymes in juvenile blunt snout bream. However, more sampling time intervals would be needed to investigate the regulation of intermediary metabolism and physiological fluxes related to the different carbohydrate sources in the future. In addition, the present results were similar to the behavior of an animal under stress. For instance, human with sepsis, burn, or trauma commonly endure a hyper-metabolic stress state that is associated with alterations in carbohydrate metabolism, including increased gluconeogenesis (Barry and Mizock, 1995). Fish, especially carnivorous fish species, fed with high carbohydrate diet seem to have a poor ability to regulate excess glucose, which may be assumed that fish are under constant metabolic stress (Hemre et al., 2002). However, the phenomenon that dietary glucose increased G6Pase activity was only observed at 2 h but not 24 h postprandial in this study, suggesting that its influence varied with the prolonged postprandial time, and only existed at the early stage of postprandial in this fish species.
At 24 h postprandial, hepatic GK and PK activities did not show significant differences among the treatments. While significantly higher G6Pase activity was observed in fish fed with the cellulose diet compared to those fed with the maltose diet, which might be due to the lower hepatic glycogen store in cellulose group. G6PDH is one of the key enzymes of the pentose phosphate pathway involved in fatty acid synthesis (Enes et al., 2009). In this study, fish fed with dietary digestible polysaccharides (dextrin) showed higher G6PDH activity compared to fish fed with dietary glucose or cellulose, which was consistent with the results of whole body lipid and plasma lipid content. Similar results have been reported in grouper, gilthead sea bream and tilapia (Enes et al., 2010, Lin and Shiau, 1995 and Shiau and Lin, 2002). In contrast, cobia and rainbow trout fed with a glucose diet showed higher G6PDH activity than fish fed with a starch diet (Cui et al., 2010 and Hung and S

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

4. สนทนาDextrin แหล่งคาร์โบไฮเดรตสุดสำหรับทรายแดง snout ทื่อเมื่อเทียบกับข้าวโพดหรือข้าวสาลีเป็นแป้ง น้ำตาลกลูโคส maltose และเซลลูโลสตามการเจริญเติบโต และเลี้ยงผลใช้ประโยชน์ได้ ในทำนองเดียวกัน ใน flounder, Paralichthys ประมาณ dextrin พบจะใช้ได้อย่างมีประสิทธิภาพมากกว่ากลูโคสและเซลลูโลส (Lee et al., 2003) ประสิทธิภาพการเจริญเติบโตได้ไม่ถูกกระทบ โดยแหล่งอาหารคาร์โบไฮเดรตยกเว้น dextrin ในการศึกษานี้ ซึ่งยังคงรายงานใน gilthead ทะเลทรายแดง (Sparus aurata) (Enes et al., 2010) อย่างไรก็ตาม เลี้ยงปลา ด้วยอาหารกลูโคสหรือ maltose พบ FER และต่อต่ำกว่าเลี้ยง ด้วยอาหาร dextrin และ FER และต่อแสดงให้เห็นแนวโน้มชัดเจนมากขึ้น ด้วยการเพิ่มคาร์โบไฮเดรต digestible ความซับซ้อนในการศึกษานี้ แนะนำว่า ทรายแดง snout อารมณ์ทื่อใช้ digestible polysaccharide ดีกว่า monosaccharide ซึ่งยังคงรายงานในพันธุ์ปลามากที่สุดปลาช่อนทะเล (Rachycentron canadum), ปลาคาร์ฟ gibel (gibelio auratus สกุลปลาทอง) ทรายแดงทะเล flounder และ gilthead (Cui al. et, 2010, Enes et al., 2010, Lee et al., 2003 และ Tan และ al., 2006) ในทางตรงกันข้าม ปลาสายพันธุ์เช่นปลาแซลมอน Chinook เรนโบว์เทราต์และปลาเฉาที่ดูเหมือนจะ ใช้กลูโคสได้อย่างมีประสิทธิภาพกว่าแป้ง (Bergot, 1979, Buhler และ Halver, 1961 ฮัง และ Storebakken, 1994 และเทียนร้อยเอ็ด al., 2004) ทั้งหมด ใช้ประโยชน์แหล่งอาหารคาร์โบไฮเดรตในปลาได้ขึ้นอยู่กับสายพันธุ์ และผลแตกต่างกันอาจเกี่ยวข้อง กับกายวิภาคศาสตร์ระบบต่าง ๆ ย่อยอาหาร การดูดซึม และตอบสนองต่อฮอร์โมน และ เงื่อนไขทดลองแตกต่างกัน เช่นอาหารที่กำหนด การให้อาหารอุณหภูมิน้ำ (ฮัง et al., 1989) และกลยุทธ์อย่างมีนัยสำคัญต่ำกว่า ADCd และ ADCe พบในการศึกษานี้ในปลาที่เลี้ยง ด้วยอาหารเซลลูโลสเมื่อเทียบกับผู้ที่เลี้ยง ด้วยอาหารอื่น ๆ แหล่งคาร์โบไฮเดรต และการใช้ประโยชน์อาหารสัตว์ราคาถูกสังเกตในกลุ่มที่เลี้ยง ด้วยอาหารเซลลูโลส ผลลัพธ์เหล่านี้จะค่อนข้างเข้าใจ เพราะปลาขาด cellulase ย่อยอาหารเซลลูโลส ดังนั้น เซลลูโลสไม่นำพลังงานใด ๆ ปลา (NRC, 2011) แม้ว่าจุลินทรีย์ในลำไส้อาจมีบทบาทในการย่อยอาหารเซลลูโลสในปลาน้ำจืดบาง พลังงาน digestible จากเซลลูโลสในอาหารปลาค่อนข้างจำกัด (NRC, 2011) ในการศึกษานี้ ADCd ต่ำมากและ ADCe ในปลาที่เลี้ยง ด้วยอาหารเซลลูโลสเยาวชนระบุว่า เซลลูโลสไม่สามารถดีใช้เป็นแหล่งพลังงานในอาหารของทรายแดง snout อารมณ์ทื่อ รู้จักอาหารระดับพลังงานเป็นปัจจัยสำคัญเพื่อควบคุมการบริโภคอาหาร อาหารพลังงานต่ำมักจะเกิดในการบริโภคอาหารสูงในปลารักษาบริโภคพลังงานคงสัมพัทธ์สำหรับการเติบโต (Boujard และ Médale, 1994 และยามาโมโตะและ al., 2000) ในทำนองเดียวกัน ในปัจจุบันศึกษาต่ำอาหาร digestible พลังงาน และการบริโภคอาหารสูงสุดสุภัคทรายแดง snout ทื่อเด็กที่เลี้ยง ด้วยอาหารเซลลูโลสระหว่างการรักษา ในการศึกษานี้ ADCp มีไม่มากมีผลกระทบจากแหล่งคาร์โบไฮเดรต ซึ่งยังคงรายงาน ในปลาคาร์ฟ omnivorous gibel แต่ไม่ใช่ ใน longsnout จีนกินเนื้อปลา (Tan และ al., 2006) กว่า 40% อาหารเซลลูโลสไม่ลด ADCp หรือเจริญเติบโตประสิทธิภาพในการศึกษาปัจจุบัน ผลแนะนำว่า ทรายแดงอารมณ์ทื่อ snout มีหลากหลายดีของเซลลูโลสสูงในอาหาร ซึ่งอาจเป็น เพราะนิสัยของอาหาร herbivorous (Ke, 1975) ดอก เซลลูโลส 17.4% ในอาหารทำให้ลดการเจริญเติบโต และยากจนเลี้ยงใช้ประโยชน์ flounder กินเนื้อ (Lee et al., 2003) ADCe สูงสุดแต่คนจนที่เลี้ยงใช้ประโยชน์ถูกพบในปลาที่เลี้ยง ด้วยอาหารกลูโคสในการศึกษานี้ ซึ่งอาจเกิดจากการดูดซึมกลูโคสอย่างรวดเร็ว โดยปลาตั้งแต่จำนวนกลูโคสในเลือดมากอาจไม่เพียงพอยกระดับพันธมิตรของคาร์โบไฮเดรตกลูโคส metabolizing เอนไซม์ที่เกิดขึ้นในการขับถ่ายของกลูโคสส่วนเกินผ่านปัสสาวะ (Shiau และหลิน, 2002)ปัจจัยเงื่อนไข VSI, HSI และไกลโคเจนที่ตับได้อย่างมีนัยสำคัญผลกระทบจากแหล่งอาหารคาร์โบไฮเดรต ปลาเด็กเลี้ยง ด้วยอาหารคาร์โบไฮเดรต digestible พบค่าสูงกว่าเลี้ยง ด้วยอาหารเซลลูโลส ซึ่งถูกดียืนยันในปลาอื่น ๆ ว่า HSI สูงอาจจะเกี่ยวข้องกับฝากสูงไกลโคเจนในตับ และได้รับผลกระทบ โดย digestible คาร์โบไฮเดรตอาหารแนะนำ (Hemre et al., 2002) ทั้งร่างกายความชื้น โปรตีน และเถ้าเนื้อหาของ snout ทื่อทรายแดงมีไม่มากมีผลกระทบ โดยแหล่งอาหารคาร์โบไฮเดรตในการศึกษานี้ อย่างไรก็ตาม ปลาเด็กที่เลี้ยง ด้วยอาหาร polysaccharide พบร่างสูงทั้งเนื้อหาไตรกลีเซอไรด์ไขมันตัวร้ายและพลาสมามากกว่าปลาที่เลี้ยง ด้วยอาหารกลูโคส ผลแนะนำว่า polysaccharides อาหารปรับปรุงเงินฝากไขมันเมื่อเทียบกับ monosaccharide ในนี้พันธุ์ปลา ซึ่งยังคงรายงานในปลากะรังและปลานิล (Lin และ Shiau, 1995 และ Shiau และ หลิน 2002)ในการศึกษานี้ ระดับน้ำตาลในพลาสมาถูกส่งกลับไปปกติช่วงที่ 24 h postprandial ซึ่งคล้ายกับรายงานก่อนหน้านี้ในนกชนิดนี้ (Li et al., 2013), ในขณะที่แตกต่างผลลัพธ์ในปลากินเนื้อบางชนิดเช่นปลาแซลมอนแอตแลนติกเป็นตรวจทาน โดยหิน (2003) นอกจากนี้ ระดับน้ำตาลในพลาสมาเพิ่มขึ้นเกิดจากกิจกรรมของเอนไซม์สำคัญควบคุมค่ากลูโคสของ glycolysis ทางเดิน (GK และ PK), และกำหนดลงคีย์เอนไซม์ของทางเดินการสร้างกลูโคส (G6Pase) ที่ h 2 เปรียบเทียบกับค่าที่ 24 h postprandial ในปลาที่เลี้ยงกับแหล่งคาร์โบไฮเดรต digestible ซึ่งยังคงรายงานในปลาคาร์ฟ (Furuichi และ Yone, 1982) อย่างไรก็ตาม ปลากินเนื้อบางชนิดก็สามารถควบคุมการใช้น้ำตาลกลูโคสที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมเอนไซม์สูงอาจคีย์ของ glycolysis ทางเดินขอ แต่ไม่สังเคราะห์น้ำตาลกลูโคสที่เกี่ยวข้องกับคนจน repressed กิจกรรม G6Pase (Furuichi และ Yone, 1982, Panserat และ al., 2000 และ Panserat และ al., 2001) ความแตกต่างเหล่านี้อาจอธิบายการบริโภคคาร์โบไฮเดรตสูง digestible ใน hyperglycemia การผลเวลานาน postprandial พันธุ์ปลากินเนื้อ แต่ไม่อยู่ ในสายพันธุ์ปลา herbivorousแหล่งอาหารคาร์โบไฮเดรตมากผลต่อกิจกรรมของเอนไซม์เผาผลาญน้ำตาลในตับในการศึกษานี้ h 2 หลังสุดท้ายให้อาหาร ปลาที่เลี้ยง ด้วยอาหาร dextrin พบ GK ตับสูง PK และ G6PDH และกิจกรรม G6Pase ต่ำระหว่างทั้งหมดการรักษา ซึ่งถูกกับผลลัพธ์ของประสิทธิภาพการเจริญเติบโต และเลี้ยงใช้ประโยชน์ อย่างไรก็ตาม มีไม่แตกต่างกันในกิจกรรมของ GK, PK และ G6PDH ในปลาที่เลี้ยง ด้วยอาหารที่ประกอบด้วยคาร์โบไฮเดรตต่าง ๆ digestible แหล่ง Enes et al. (2008) รายงานว่า อาหารคาร์โบไฮเดรตที่ซับซ้อน (น้ำตาลกลูโคสและแป้ง) ไม่มีผลต่อกิจกรรม PK และ G6Pase ใน gilthead ทะเลทรายแดง Gibel ปลาคาร์ฟและปลาจีน longsnout กิจกรรม PK ก็ไม่แตกต่างอย่างมากในปลาที่เลี้ยง ด้วยน้ำตาลกลูโคส dextrin หรืออาหารแป้งที่ละลายน้ำ (Tan และ al., 2006) ในยุโรปปลากระพง G6Pase กิจกรรมยังไม่มีผลกระทบ โดยแหล่งอาหารคาร์โบไฮเดรตแตกต่างกัน (Enes และ al., 2006) ในทางตรงกันข้าม Enes et al. (2010) พบสูงมากตับ GK, PK และต่ำกว่า G6PDH และ FBPase (ฟรักโทส 1, 6 bisphosphatase เอนไซม์สำคัญอื่นของทางเดินการสร้างกลูโคส) ในปลาที่เลี้ยง ด้วยกลูโคสมากกว่าปลาที่เลี้ยง ด้วย dextrin หรือแป้งที่ 6 h หลังอาหารในการศึกษาปัจจุบัน แห้งน้ำตาลในอาหารเสริมมีผลไม่คาดคิดกิจกรรมของเอนไซม์กลูโคสที่ตับ ระดับน้ำตาลในพลาสมาสูงขึ้นในปลาที่เลี้ยง ด้วยอาหารกลูโคสถูกสังเกตเปรียบเทียบในปลาที่เลี้ยง ด้วยอาหารแป้ง dextrin หรือข้าวสาลี ในขณะที่ระดับกลูโคสที่เพิ่มขึ้นไม่ได้เพิ่มกิจกรรม PK GK แต่ปรับปรุงกิจกรรม G6Pase (เกือบเท่ากับค่าในกลุ่มเซลลูโลส) ผลลัพธ์เหล่านี้ระบุแหล่งอาหารคาร์โบไฮเดรตที่ได้รับผลกระทบของกลยุทธ์การกำกับดูแลของกลูโคสในทรายแดง snout อารมณ์ทื่อ และยืนยันว่า การดูดซึมกลูโคสอย่างรวดเร็วอาจไม่พอยกระดับพันธมิตรของกลูโคส metabolizing เอนไซม์ในทรายแดง snout อารมณ์ทื่อ อย่างไรก็ตาม ช่วงเวลาการสุ่มตัวอย่างเพิ่มเติมจะต้องการตรวจสอบควบคุมเมแทบอลิซึมของตัวกลางและ fluxes สรีรวิทยาที่เกี่ยวข้องกับแหล่งคาร์โบไฮเดรตแตกต่างกันในอนาคต แสดงผลลัพธ์คล้ายกับพฤติกรรมของสัตว์ภายใต้ความเครียด ตัวอย่าง มนุษย์กับ sepsis เขียน หรือบาดเจ็บบ่อยทนรัฐไฮเปอร์เผาผลาญความเครียดที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงในการเผาผลาญคาร์โบไฮเดรต รวมทั้งเพิ่มการสร้างกลูโคส (Barry และ Mizock, 1995) ปลา ปลากินเนื้อโดยเฉพาะอย่างยิ่งพันธุ์ เลี้ยง ด้วยอาหารคาร์โบไฮเดรตสูงดูเหมือนจะ มีความยากจนการควบคุมกลูโคสส่วนเกิน ซึ่งอาจสันนิษฐานได้ว่า ปลาจะอยู่ภายใต้ความเครียดเผาผลาญคง (Hemre et al., 2002) อย่างไรก็ตาม ปรากฏการณ์ที่ว่า น้ำตาลในอาหารเพิ่มกิจกรรมได้เพียงสังเกตที่ 2 h แต่ไม่ 24 ชมเท่านั้น และในการศึกษานี้ แนะนำว่า อิทธิพลที่แตกต่างกันกับเวลา postprandial นาน postprandial G6Pase อยู่ในระยะแรก ๆ ของ postprandial ในปลาชนิดนี้ใน 24 ชม postprandial กิจกรรม GK และ PK ตับไม่ได้แสดงความแตกต่างที่สำคัญระหว่างการรักษา ในขณะที่อย่างมีนัยสำคัญสูง G6Pase กิจกรรมถูกพบในปลาที่เลี้ยง ด้วยอาหารเซลลูโลสเมื่อเทียบกับผู้ที่เลี้ยง ด้วยอาหาร maltose ซึ่งอาจจะเกิดจากไกลโคเจนที่ตับล่างเก็บในกลุ่มเซลลูโลส G6PDH เป็นหนึ่งของเอนไซม์สำคัญของการสฟอสเฟตเกี่ยวข้องกับการสังเคราะห์กรดไขมัน (Enes et al., 2009) ในการศึกษานี้ ปลาเลี้ยง ด้วยอาหาร digestible polysaccharides (dextrin) แสดงเนื้อหากิจกรรม G6PDH สูงเมื่อเทียบกับปลาที่เลี้ยง ด้วยอาหารกลูโคสหรือเซลลูโลส ซึ่งสอดคล้องกับผลลัพธ์ของระดับไขมันในเลือดทั้งร่างกายและระดับไขมันในเลือดพลาสมา มีการรายงานผลลัพธ์ที่คล้ายกันในปลากะรัง gilthead ทะเลทรายแดง และปลานิล (Enes et al., 2010 หลิน และ Shiau, 1995 และ Shiau และ หลิน 2002) ในทางตรงกันข้าม ปลาช่อนทะเลและเรนโบว์เทราต์ที่เลี้ยง ด้วยอาหารกลูโคสพบกิจกรรม G6PDH สูงกว่าปลาที่เลี้ยง ด้วยอาหารแป้ง (Cui et al., 2010 และฮังและ S

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4. อภิปราย
Dextrin เป็นแหล่งคาร์โบไฮเดรตที่ดีที่สุดสำหรับหูแดงจมูกทื่อเมื่อเทียบกับข้าวโพดพื้นเมืองหรือแป้งข้าวสาลีน้ำตาลมอลโตสและเซลลูโลสตามการเจริญเติบโตและผลการใช้ประโยชน์ของอาหาร ในทำนองเดียวกันในดิ้นรน Paralichthys olivaceus, เดกซ์ทรินพบว่าถูกนำมาใช้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่ากลูโคสและเซลลูโลส (Lee et al., 2003) การเจริญเติบโตที่ไม่ได้รับผลกระทบจากแหล่งคาร์โบไฮเดรตอาหารยกเว้นโดย Dextrin ในการศึกษานี้ซึ่งอยู่ในข้อตกลงที่มีการรายงานใน gilthead ทรายแดงทะเล (Sparus aurata) (Enes et al., 2010) แต่ปลาที่เลี้ยงด้วยกลูโคสหรืออาหารมอลโตสแสดงให้เห็นอย่างมีนัยสำคัญต่ำ FER และต่อมากกว่าผู้ที่เลี้ยงด้วยอาหารเดกซ์ทรินและ FER และ PER ที่พบว่ามีแนวโน้มเพิ่มขึ้นอย่างชัดเจนกับการเพิ่มความซับซ้อนคาร์โบไฮเดรตที่ย่อยในการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าปลาชนิดหนึ่งที่ทื่อ ๆ จมูกเด็กและเยาวชนใช้ย่อย polysaccharide ดีกว่าโมโนแซ็กคาไรด์ซึ่งอยู่ในข้อตกลงที่มีการรายงานในส่วนปลาสายพันธุ์เช่นปลาช่อนทะเล (Rachycentron canadum), ปลาคาร์พ gibel (Carassius auratus gibelio) ดิ้นรนและ gilthead ทรายแดงทะเล (Cui et al., 2010, Enes และคณะ , 2010, Lee et al., 2003 และ Tan et al., 2006) ในทางตรงกันข้ามปลาเช่นปลาแซลมอนปลาไชน็อกเรนโบว์เทราท์และปลาคาร์พหญ้าดูเหมือนจะใช้กลูโคสอย่างมีประสิทธิภาพมากกว่าแป้ง (Bergot 1979 Buhler และญ, 1961 Hung และ Storebakken, ปี 1994 และ Tian et al., 2004) กว่าทุกการใช้แหล่งคาร์โบไฮเดรตอาหารในปลาเป็นสายพันธุ์ขึ้นและผลที่แตกต่างกันอาจจะเกี่ยวข้องกับลักษณะทางกายวิภาคระบบทางเดินอาหารที่แตกต่างกัน, การย่อยอาหารการดูดซึมและการตอบสนองของฮอร์โมนและมีเงื่อนไขการทดลองที่แตกต่างกันเช่นอาหารสูตรอาหารกลยุทธ์และอุณหภูมิของน้ำ (Hung et al., 1989).
Adcd อย่างมีนัยสำคัญลดลงและ ADCe ถูกพบในการศึกษานี้ในปลาที่เลี้ยงด้วยอาหารเซลลูโลสเมื่อเทียบกับผู้ที่เลี้ยงด้วยอาหารแหล่งคาร์โบไฮเดรตอื่น ๆ และการใช้อาหารสัตว์ที่ต่ำที่สุดพบว่าในกลุ่มที่เลี้ยงด้วยอาหารสูตรเซลลูโลส ผลเหล่านี้เป็นที่เข้าใจมากตั้งแต่ปลาขาดเซลลูเลสในการย่อยเซลลูโลสอาหารจึงเซลลูโลสไม่ได้มีส่วนร่วมในการใช้พลังงานใด ๆ ปลา (NRC, 2011) แม้ว่าจุลินทรีย์ในลำไส้อาจมีบทบาทสำคัญในการย่อยเซลลูโลสในบางปลาน้ำจืดจากพลังงานย่อยเซลลูโลสในอาหารปลาค่อนข้าง จำกัด (NRC, 2011) ในการศึกษานี้ Adcd ต่ำมากและ ADCe เยาวชนในปลาที่เลี้ยงด้วยอาหารเซลลูโลสเซลลูโลสชี้ให้เห็นว่าไม่สามารถใช้ทั้งเป็นแหล่งพลังงานในอาหารของปลาชนิดหนึ่งทื่อ ๆ จมูกของเด็กและเยาวชน ระดับพลังงานอาหารที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นปัจจัยสำคัญในการควบคุมปริมาณอาหารที่กิน อาหารพลังงานต่ำมักจะส่งผลให้ปริมาณอาหารที่บริโภคสูงในปลาที่จะรักษาปริมาณพลังงานอย่างต่อเนื่องเมื่อเทียบสำหรับการเจริญเติบโต (Boujard และ medale, ปี 1994 และยามาโมโต et al., 2000) ในทำนองเดียวกันในการศึกษาปัจจุบันพลังงานที่ย่อยอาหารที่ต่ำสุดและปริมาณอาหารที่กินมากที่สุดพบในปลาชนิดหนึ่งทื่อ ๆ จมูกของเด็กและเยาวชนที่เลี้ยงด้วยอาหารเซลลูโลสท่ามกลางการรักษา ในการศึกษานี้ ADCP ไม่ได้รับผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญโดยแหล่งคาร์โบไฮเดรตที่อยู่ในข้อตกลงที่มีการรายงานในปลาคาร์พ gibel ทุกอย่าง แต่ไม่ได้อยู่ในปลาดุก longsnout ที่กินเนื้อเป็นอาหารจีน (Tan et al., 2006) มากกว่า 40% เซลลูโลสอาหารไม่ได้ลด ADCP หรือประสิทธิภาพการเจริญเติบโตในการศึกษานี้ ผลชี้ให้เห็นว่าเด็กและเยาวชนทรายแดงจมูกทื่อมีการปรับตัวที่ดีของเซลลูโลสสูงในอาหารซึ่งอาจจะเป็นเพราะนิสัยอาหารกินพืชเป็นอาหารของมัน (Ke, 1975) ในทางตรงกันข้ามเซลลูโลส 17.4% ในอาหารที่เกิดจากการลดลงของการเจริญเติบโตและการใช้อาหารสัตว์ที่น่าสงสารในดิ้นรนกินเนื้อ (Lee et al., 2003) ADCe สูงสุด แต่การใช้อาหารสัตว์ที่น่าสงสารถูกพบในปลาที่เลี้ยงด้วยอาหารที่มีน้ำตาลในการศึกษาครั้งนี้ซึ่งอาจนำมาประกอบกับการดูดซึมของน้ำตาลกลูโคสอย่างรวดเร็วโดยปลาตั้งแต่จำนวนมากของน้ำตาลกลูโคสเข้าสู่กระแสเลือดไม่เพียงพอยกระดับกิจกรรมของคาร์โบไฮเดรตกลูโคสเอนไซม์เมแทบผล ในการขับถ่ายของกลูโคสส่วนเกินทางปัสสาวะ (Shiau และหลิน, 2002).
ปัจจัยสภาพ VSI, HSI และไกลโคเจนที่ตับได้รับผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญโดยแหล่งคาร์โบไฮเดรตอาหาร เด็กและเยาวชนปลาที่เลี้ยงด้วยอาหารคาร์โบไฮเดรตที่ย่อยมีค่าสูงกว่ากลุ่มที่เลี้ยงด้วยอาหารสูตรเซลลูโลสซึ่งได้รับการยืนยันอย่างดีในปลาอื่น ๆ ที่สูง HSI อาจจะเกี่ยวข้องกับเงินฝากสูงไกลโคเจนในตับและได้รับผลกระทบโดยการแนะนำคาร์โบไฮเดรตที่ย่อยอาหาร (Hemre และคณะ , 2002) ความชื้นร่างกายโปรตีนและเถ้าของทรายแดงจมูกทื่อไม่ได้รับผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญโดยแหล่งคาร์โบไฮเดรตอาหารในการศึกษานี้ อย่างไรก็ตามเด็กและเยาวชนปลาที่เลี้ยงด้วยอาหาร polysaccharide แสดงให้เห็นว่าร่างกายสูงไขมันไตรกลีเซอไรด์และเนื้อหาพลาสม่ากว่าปลาที่เลี้ยงด้วยอาหารที่มีน้ำตาลกลูโคส ผลการชี้ให้เห็นว่าการบริโภคอาหารที่ดีขึ้น polysaccharides เงินฝากไขมันเมื่อเทียบกับโมโนแซ็กคาไรด์ในปลาชนิดนี้ซึ่งเป็นข้อตกลงที่มีการรายงานในปลาเก๋าและปลานิล (หลินและ Shiau 1995 และ Shiau และหลิน, 2002).
ในการศึกษานี้ระดับน้ำตาลกลูโคสในเลือด กลับไปยังช่วงปกติเวลา 24 ชั่วโมงภายหลังตอนกลางวันซึ่งมีความคล้ายคลึงกับรายงานก่อนหน้านี้ในสายพันธุ์นี้ (Li et al., 2013) ในขณะที่แตกต่างกันเพื่อผลในบางสายพันธุ์ปลาที่กินเนื้อเป็นอาหารเช่นปลาแซลมอนแอตแลนติกเป็นไปตามที่หิน (2003) นอกจากนี้ระดับน้ำตาลในเลือดเพิ่มขึ้นเหนี่ยวนำกลูโคสขึ้นควบคุมการทำงานของเอนไซม์ที่สำคัญของทางเดิน glycolysis (GK และ PK) และการควบคุมลงเอนไซม์ที่สำคัญของทางเดิน gluconeogenesis (G6Pase) 2 ชั่วโมงเมื่อเทียบกับค่าเวลา 24 ชั่วโมงภายหลังตอนกลางวันในปลา เลี้ยงด้วยแหล่งคาร์โบไฮเดรตที่ย่อยซึ่งอยู่ในข้อตกลงที่มีการรายงานในปลาคาร์พ (Furuichi และ Yone, 1982) แต่บางสายพันธุ์ปลาที่กินเนื้อก็สามารถที่จะควบคุมการใช้ประโยชน์อย่างมากของน้ำตาลกลูโคสที่เกี่ยวข้องกับการเหนี่ยวนำสูงเอนไซม์ที่สำคัญของทางเดิน glycolysis แต่ไม่สังเคราะห์กลูโคสที่เกี่ยวข้องกับการปราบปรามยากจนกิจกรรม G6Pase (Furuichi และ Yone 1982 Panserat et al., 2000 และ Panserat et al., 2001) ความแตกต่างเหล่านี้อาจอธิบายได้ว่าปริมาณคาร์โบไฮเดรตที่ย่อยสูงในผลเวลาภายหลังตอนกลางวันยาวน้ำตาลในเลือดสูงในปลาที่กินเนื้อ แต่ไม่ได้อยู่ในสายพันธุ์ปลากินพืชเป็นอาหาร.
แหล่งคาร์โบไฮเดรตอาหารได้รับผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญกิจกรรมของเอนไซม์การเผาผลาญกลูโคสที่ตับในการศึกษานี้ 2 ชั่วโมงหลังจากที่เลี้ยงลูกด้วยนมที่ผ่านมาปลาที่เลี้ยงด้วยอาหารที่แสดงให้เห็นว่าเดกซ์ทริน GK ตับสูงสุด PK และ G6PDH, และต่ำสุดกิจกรรม G6Pase ท่ามกลางการรักษาทั้งหมดซึ่งอยู่ในสายกับผลของการเจริญเติบโตและการใช้ประโยชน์อาหาร แต่ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในกิจกรรมของ GK, PK และ G6PDH ในปลาที่เลี้ยงด้วยอาหารที่มีแหล่งคาร์โบไฮเดรตที่ย่อยที่แตกต่างกัน Enes และคณะ (2008) นอกจากนี้ยังมีรายงานว่าซับซ้อนอาหารคาร์โบไฮเดรต (กลูโคสและแป้ง) ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อกิจกรรม PK และ G6Pase ใน gilthead ทรายแดงทะเล ในปลาคาร์พและปลาดุก gibel longsnout จีน, กิจกรรม PK ก็ไม่ได้มีความหมายที่แตกต่างกันในปลาที่เลี้ยงด้วยกลูโคสเดกซ์ทรินหรืออาหารแป้งที่ละลายน้ำได้ (Tan et al., 2006) ปลากะพงขาวในยุโรปกิจกรรม G6Pase ก็ยังไม่ได้รับผลกระทบจากแหล่งที่มาที่แตกต่างกันอาหารคาร์โบไฮเดรต (Enes et al., 2006) ในทางตรงกันข้าม Enes และคณะ (2010) พบว่าตับที่สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ GK, PK และ G6PDH ลดลงและ FBPase (ฟรุกโตส-1, 6 bisphosphatase อีกเอนไซม์ที่สำคัญของทางเดิน gluconeogenesis) ในปลาที่เลี้ยงด้วยกลูโคสกว่าปลาที่เลี้ยงด้วยเดกซ์ทรินหรือแป้งที่ 6 ชั่วโมงหลังจากการให้อาหาร
ในการศึกษาการเสริมระดับน้ำตาลในอาหารมีผลที่ไม่คาดคิดในการทำงานของเอนไซม์กลูโคสตับ ระดับน้ำตาลในเลือดที่สูงขึ้นในปลาที่เลี้ยงด้วยอาหารที่มีน้ำตาลกลูโคสเป็นที่สังเกตเมื่อเทียบในปลาที่เลี้ยงด้วยอาหารที่มีแป้งเดกซ์ทรินหรือข้าวสาลีในขณะที่ระดับน้ำตาลที่เพิ่มขึ้นไม่ได้เพิ่มขึ้นและกิจกรรม GK PK แต่ดีขึ้นกิจกรรม G6Pase (เกือบเท่ากับค่าใน กลุ่มเซลลูโลส) ผลการศึกษานี้ชี้ให้เห็นว่าแหล่งคาร์โบไฮเดรตอาหารได้รับผลกระทบของกลยุทธ์การกำกับดูแลการเผาผลาญกลูโคสในหูแดงจมูกเด็กและเยาวชนทื่อและยืนยันว่าการดูดซึมกลูโคสอย่างรวดเร็วไม่พอยกระดับกิจกรรมของเอนไซม์เมแทบอกลูโคสในหูแดงจมูกทื่อเด็กและเยาวชน อย่างไรก็ตามช่วงเวลาการเก็บตัวอย่างเพิ่มเติมจะต้องตรวจสอบการควบคุมการเผาผลาญอาหารและฟลักซ์ตัวกลางทางสรีรวิทยาที่เกี่ยวข้องกับแหล่งคาร์โบไฮเดรตที่แตกต่างกันในอนาคต นอกจากนี้ผลในปัจจุบันมีความคล้ายคลึงกับพฤติกรรมของสัตว์ภายใต้ความกดดัน ยกตัวอย่างเช่นมนุษย์ที่มีการติดเชื้อ, การเผาไหม้หรือการบาดเจ็บโดยทั่วไปทนรัฐความเครียดมากเกินไปการเผาผลาญอาหารที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงในการเผาผลาญคาร์โบไฮเดรตรวมทั้งการเพิ่มขึ้น gluconeogenesis (แบร์รี่และ Mizock, 1995) ปลาที่กินเนื้อโดยเฉพาะอย่างยิ่งสายพันธุ์ปลาที่เลี้ยงด้วยอาหารที่มีคาร์โบไฮเดรตสูงดูเหมือนจะมีความสามารถที่ไม่ดีในการควบคุมน้ำตาลส่วนเกินซึ่งอาจจะคิดว่าปลาอยู่ภายใต้ความเครียดการเผาผลาญคงที่ (Hemre et al., 2002) แต่ปรากฏการณ์ที่ว่ากิจกรรม G6Pase เพิ่มระดับน้ำตาลในอาหารที่ได้รับการตั้งข้อสังเกตเพียง 2 ชั่วโมง แต่ไม่ 24 ชั่วโมงภายหลังตอนกลางวันในการศึกษานี้ชี้ให้เห็นว่าอิทธิพลของความแตกต่างกันด้วยเวลาภายหลังตอนกลางวันเป็นเวลานานและมีอยู่เฉพาะในช่วงแรกของการภายหลังตอนกลางวันในปลาชนิดนี้
เวลา 24 ชั่วโมงภายหลังตอนกลางวัน, กิจกรรม GK และ PK ตับไม่ได้แสดงความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างชุดการทดลอง ในขณะที่กิจกรรม G6Pase สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญพบว่าในปลาที่เลี้ยงด้วยอาหารเซลลูโลสเมื่อเทียบกับผู้ที่เลี้ยงด้วยอาหารมอลโตสซึ่งอาจจะเนื่องมาจากการจัดเก็บไกลโคเจนในตับลดลงในกลุ่มเซลลูโลส G6PDH เป็นหนึ่งในเอนไซม์ที่สำคัญของทางเดินฟอสเฟต pentose มีส่วนร่วมในการสังเคราะห์กรดไขมัน (Enes et al., 2009) ในการศึกษานี้ปลาที่เลี้ยงด้วยอาหารที่ย่อย polysaccharides (เดกซ์ทริน) แสดงให้เห็นว่ากิจกรรม G6PDH ที่สูงขึ้นเมื่อเทียบกับปลาที่เลี้ยงด้วยอาหารกลูโคสหรือเซลลูโลสซึ่งสอดคล้องกับผลของไขมันในร่างกายและพลาสม่าไขมัน ผลที่คล้ายกันได้รับการรายงานในปลาเก๋า, ทรายแดงทะเล gilthead และปลานิล (Enes et al., 2010, หลินและ Shiau 1995 และ Shiau และหลิน, 2002) ในทางตรงกันข้าม, ปลาช่อนทะเลและเรนโบว์เทราท์ที่เลี้ยงด้วยอาหารที่มีน้ำตาลกลูโคสที่แสดงให้เห็นว่ากิจกรรม G6PDH สูงกว่าปลาที่เลี้ยงด้วยอาหารที่มีแป้ง (Cui et al., 2010 และ Hung และ S

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

4 . เดกซ์ทรินสนทนา
ที่ดีที่สุดคือแหล่งคาร์โบไฮเดรตสำหรับทื่อจมูกแดงเทียบกับข้าวโพดพื้นเมืองหรือข้าวสาลีแป้ง น้ำตาล น้ำตาลและเซลลูโลสตามการเจริญเติบโตและป้อนผลใช้ ในทำนองเดียวกันใน ฟลาวเดอร์ paralichthys olivaceus dextrin คือ พบว่ามีการใช้อย่างมีประสิทธิภาพมากกว่าน้ำตาลและเซลลูโลส ( ลี et al . , 2003 )การเจริญเติบโต ได้รับผลกระทบ โดยแหล่งคาร์โบไฮเดรตอาหารยกเว้นโดยเดกซ์ทรินในการศึกษานี้ ซึ่งมีความสอดคล้องกับรายงานใน gilthead ปลาตะเพียน ( sparus aurata ) ( enes et al . , 2010 ) อย่างไรก็ตาม ปลาที่เลี้ยงด้วยอาหารมีกลูโคสหรือน้ำตาลเพื่อลดและต่อสูงกว่าเดกซ์ทรินเลี้ยงด้วยอาหารแล้ว และมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นอย่างชัดเจน ต่อด้วยการเพิ่มการย่อยคาร์โบไฮเดรตที่ซับซ้อนในการศึกษานี้ชี้ให้เห็นว่าเด็กและเยาวชนทื่อจมูกแดงใช้ย่อยพอลิแซคคาไรด์ดีกว่าน้ำตาลโมเลกุลเดี่ยว ซึ่งสอดคล้องกับรายงานในปลาส่วนใหญ่ เช่น ปลาช่อนทะเล ( rachycentron canadum ) gibel ปลาคาร์พ ( Carassius auratus gibelio )ดิ้นรน และ gilthead ปลาตะเพียน ( ชเว et al . , 2010 , enes et al . , 2010 , ลี et al . , 2003 และ tan et al . , 2006 ) ในทางตรงกันข้าม ปลาชนิดต่างๆ เช่น Chinook ปลาแซลมอน , ปลาเทราท์และหญ้าปลาคาร์พจะใช้กลูโคสได้อย่างมีประสิทธิภาพมากกว่าแป้ง ( bergot 1979 Buhler และ halver , 1961 , แขวน และ storebakken 2537 และเทียน et al . , 2004 ) กว่าทั้งหมดอาหารคาร์โบไฮเดรตที่มาใช้ในปลาชนิดต่าง ๆขึ้น และผลลัพธ์ที่แตกต่างกันอาจจะเกี่ยวข้องกับระบบทางเดินอาหาร กายวิภาคศาสตร์ การย่อยอาหาร การดูดซึมและการตอบสนองของฮอร์โมน และสภาวะต่าง ๆ เช่น สูตรอาหาร อาหาร กลยุทธ์ และอุณหภูมิของน้ำ ( แขวน et al . , 1989 ) .
adcd ลดลง และ adce พบ ในการศึกษานี้ในปลาที่เลี้ยงด้วยอาหารเมื่อเทียบกับเซลลูโลสที่เลี้ยงด้วยอาหารแหล่งคาร์โบไฮเดรตอื่น ๆ และการใช้ประโยชน์อาหารน้อยที่สุด คือ พบในกลุ่มที่เลี้ยงด้วยอาหารเซลลูโลส . ผลลัพธ์เหล่านี้จะค่อนข้างเข้าใจ เพราะปลาขาดเอนไซม์ย่อยเซลลูโลสเซลลูโลสอาหารจึงไม่ได้มีส่วนร่วมใด ๆปลา ( NRC พลังงาน ,2011 ) แม้ว่าจุลินทรีย์ในลำไส้อาจมีบทบาทในการย่อยเซลลูโลสในบางปลา , พลังงานย่อยเซลลูโลสในอาหารจากปลาค่อนข้างจำกัด ( NRC , 2011 ) ในการศึกษานี้ ต่ำมาก adcd adce เยาวชนและในปลาที่มีเซลลูโลสเซลลูโลสอาหาร พบว่า สามารถใช้เป็นแหล่งพลังงานในอาหารของเด็กและเยาวชนทื่อจมูกแดง .ระดับ พลังงาน อาหาร ได้รับการยอมรับว่าเป็นปัจจัยสำคัญในการควบคุมการบริโภคอาหาร อาหารพลังงานต่ำ ผลมักจะอยู่ในการกินอาหารสูงในปลารักษาญาติคงบริโภคพลังงานเพื่อการเจริญเติบโต ( boujard และ M éเดล , 1994 และยามาโมโตะ et al . , 2000 ) ในทํานองเดียวกัน