Management of cancer pain: ESMO Cli

Management of cancer pain: ESMO Clinical Practice Guidelines
incidence of pain

According to the World Health Organization (WHO), the incidence of cancer was 12 667 470 new cases in 2008 and, based on projections, it will be >15 million in 2020 [1]. Consistent with this, a systematic review of the literature, which investigated the prevalence of pain in different disease stages and types of cancer during the period 1966–2005[2], showed no difference in pain prevalence between patients during anticancer treatment and those in an advanced or terminal phase of the disease. In particular, pain prevalence was 64% in patients with metastatic, advanced or terminal phases of the disease, 59% in patients on anticancer treatment and 33% in patients after curative treatment. Moreover, in the systematic review of the literature carried out by Deandrea et al. [3] on studies published from 1994 to 2007, nearly half of the cancer patients were undertreated, with a high variability across study designs and clinical settings. Recent studies conducted both in Italy and in Europe [4, 5] confirmed these data, showing that pain was present in all phases of cancer disease (early and metastatic) and was not adequately treated in a significant percentage of patients, ranging from 56 to 82.3%. In particular, Apolone et al. [6] evaluated prospectively the adequacy of analgesic care of cancer patients by means of the Pain Management Index (PMI) in 1802 valid cases of in- and outpatients with advanced/metastatic solid tumor enrolled in 110 centers specifically devoted to cancer and/or pain management (oncology/pain/palliative centers or hospices). The study showed that patients were still classified as potentially undertreated in 25.3% of the cases (range 9.8–55.3%). In contrast to the percentage of incidence of pain reported in hematological patients (5% with leukemia and 38% with lymphoma) in the past literature [7], a significant proportion of patients with lymphoma and leukemia may suffer from pain not only in the last months of life (83%) [4] but also at the time of diagnosis and during active therapies [8]. Based on these facts it is evident that millions of cancer patients still suffer from cancer-related pain.
recommendation.
The assessment and management of pain in cancer patients is of paramount importance in all stages of the disease; however, pain is still not adequately treated (expert and panel consensus).
assessment of patients with pain

According to the literature, most patients with advanced cancer have at least two types of cancer-related pain which derive from a variety of etiologies [9, 10]. Sixty-nine per cent of patients rate their worst pain at a level that impaired their ability to function [11]. Table 1 shows the guidelines for a correct and complete assessment of the patient with pain. The proper and regular self-reporting assessment of pain with the help of validated assessment tools is the first step for an effective and individualized treatment. The most frequently used standardized scales [12] are reported in Figure 1 and are: visual analog scales (VAS), a verbal rating scale (VRS) and a numerical rating scale (NRS).
View this table:
In this window
In a new window
Table 1.
Guidelines for a correct assessment of the patient with pain
Figure 1.
View larger version:
In this window
In a new window
Download as PowerPoint Slide
Figure 1.
Validated and most frequently used pain assessment tools.
recommendation.
The intensity of pain and the treatment outcomes should be regularly assessed using (i) a visual analog scales (VAS), (ii) a verbal rating scale (VRS) or (iii) a numerical rating scale (NRS) [V, D].
Older age and the presence of limited communicative skills or of cognitive impairment such as during the last days of life makes the self-reporting of pain more difficult, although there is no evidence of clinical reductions in pain-related suffering. When cognitive deficits are severe, observation of pain-related behaviors and discomfort (i.e. facial expression, body movements, verbalization or vocalizations, changes in interpersonal interactions, changes in routine activity) is an alternative strategy for assessing the presence of pain (not its intensity) [13–16]. Different observational scales are available in the literature [15], but none of them is validated in different languages.
recommendation.
Observation of pain-related behaviors and discomfort is indicated in patients with cognitive impairment to assess the presence of pain (expert and panel consensus).
Psychosocial distress has to be assessed because it is strongly associated with cancer pain [17]. In fact psychosocial distress may amplify the perception of pain-related distress and, similarly, inadequately controlled pain may cause substantial psychological distress.
recommendation.
The assessment of all components of suffering such as psychosocial distress should be considered and evaluated [II, B].
principles of pain management

• Inform the patients about the possible onset of pain at any stage of the disease both during and after diagnostic interventions, in addition to as a consequence of cancer or anticancer treatments, and involve them in pain management. They have to be encouraged to communicate with the physician and/or the nurse about their suffering, the efficacy of therapy and any side effects, and not to consider the analgesic opioids as a therapeutic approach for dying patients [18], thus contributing to reduce opioidophobia. The patients’ involvement in pain management improves communication and has a beneficial effect on patients’ pain experience [19].
recommendation

Patients should be informed about pain and pain management and be encouraged to take an active role in their pain management [II, B].
• Prevent the onset of pain by means of the ‘by the clock’ administration, taking into account the half-life, bioavailability and duration of action of the different drugs.
recommendation

Analgesic for chronic pain should be prescribed on a regular basis and not on ‘as required’ schedule [V, D].
• Prescribe a therapy which is simple to be administered and easy to be managed by the patient himself and his family, especially when the patient is cared for at home. The oral route appears to be the most suitable to meet this requirement, and, if well tolerated, it must be considered as the preferred route of administration [20–24].
recommendation

The oral route of administration of the analgesic drugs should be advocated as the first choice [IV, C].
• Assess and treat the breakthrough pain (BTP) which is defined as a transitory exacerbation of pain that occurs in addition to an otherwise medically controlled stable pain [25, 26]. It is of sudden onset, occurs for short periods of time and is usually severe. The incidence of BTP has been estimated to be high (∼20–80% depending on the setting) in various surveys [26, 27]. The differences reported are probably due to the different clinical settings analyzed and the different definitions of BTP used.
recommendation

Rescue dose of medications (as required) other than the regular basal therapy must be prescribed for breakthrough pain episodes [V, D].
• Tailor the dosage, the type and the route of drugs administered according to each patient's needs. The type and the dose of the analgesic drugs is influenced by the intensity of pain (Table 2) and have to be promptly adjusted to reach a balance between pain relief and side effects. The rescue doses taken by the patients are an appropriate measure of the daily titration of the regular doses [25, 26]. An alternative route for opioid administration should be considered when oral administration is not possible because of severe vomiting, bowel obstruction, severe dysphagia or severe confusion, as well as in the presence of poor pain control, which requires rapid dose escalation, and/or in the presence of oral opioid-related adverse effects.
View this table:
In this window
In a new window
Table 2.
Categorization of pain and appropriate analgesia
pain management

In 1986, the WHO proposed a strategy for cancer pain treatment based on a sequential three-step analgesic ladder from non-opioids to weak opioids to strong opioids according to pain intensity [28]. Twenty years after the first edition [20], the WHO cancer pain relief program remains the referral point for pain management. According to WHO guidelines, opioid analgesics are the mainstay of analgesic therapy and are classified according to their ability to control pain from mild to mild–moderate to moderate–severe intensity. Such pain intensity may be scored on an NRS as reported in Table 2 [24, 29, 30].
However, the intensity of pain is frequently reported as mild, moderate and severe and scored on an NRS respectively as ≤4, from 5 to 6, and ≥7 [31].
Opioid analgesics may be combined with non-opioid drugs such as paracetamol or with non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs) and with adjuvant drugs. [32, 33].
recommendation

The analgesic treatment should start with drugs indicated by the WHO analgesic ladder appropriate for the severity of pain [II, B].
Pain should already be managed during the diagnostic evaluation. Most cancer patients can attain satisfactory relief of pain through an approach that incorporates primary antitumor treatments, systemic analgesic therapy and other non-invasive techniques such as psychological or rehabilitative interventions.
treatment of mild pain

For the treatment of mild pain non-opioid analgesics such as acetaminophen/paracetamol or an NSAID are widely used (Table 3).
View this table:
In this window
In a new window
Table 3.
Selected non-opioid analgesics for mild pain (WHO step I)
NSAIDs are superior to placebo in relieving cancer pain in single dose studies. There is no evidence to support superior safety or efficacy of one NSAID over any other [34]. In a randomized clinical trial (RCT) carried out in a small sample of cancer patien

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การจัดการอาการปวดของโรคมะเร็ง: ESMO แนวปฏิบัติทางคลินิกอุบัติการณ์ของอาการปวดAccording to the World Health Organization (WHO), the incidence of cancer was 12 667 470 new cases in 2008 and, based on projections, it will be >15 million in 2020 [1]. Consistent with this, a systematic review of the literature, which investigated the prevalence of pain in different disease stages and types of cancer during the period 1966–2005[2], showed no difference in pain prevalence between patients during anticancer treatment and those in an advanced or terminal phase of the disease. In particular, pain prevalence was 64% in patients with metastatic, advanced or terminal phases of the disease, 59% in patients on anticancer treatment and 33% in patients after curative treatment. Moreover, in the systematic review of the literature carried out by Deandrea et al. [3] on studies published from 1994 to 2007, nearly half of the cancer patients were undertreated, with a high variability across study designs and clinical settings. Recent studies conducted both in Italy and in Europe [4, 5] confirmed these data, showing that pain was present in all phases of cancer disease (early and metastatic) and was not adequately treated in a significant percentage of patients, ranging from 56 to 82.3%. In particular, Apolone et al. [6] evaluated prospectively the adequacy of analgesic care of cancer patients by means of the Pain Management Index (PMI) in 1802 valid cases of in- and outpatients with advanced/metastatic solid tumor enrolled in 110 centers specifically devoted to cancer and/or pain management (oncology/pain/palliative centers or hospices). The study showed that patients were still classified as potentially undertreated in 25.3% of the cases (range 9.8–55.3%). In contrast to the percentage of incidence of pain reported in hematological patients (5% with leukemia and 38% with lymphoma) in the past literature [7], a significant proportion of patients with lymphoma and leukemia may suffer from pain not only in the last months of life (83%) [4] but also at the time of diagnosis and during active therapies [8]. Based on these facts it is evident that millions of cancer patients still suffer from cancer-related pain.recommendation.The assessment and management of pain in cancer patients is of paramount importance in all stages of the disease; however, pain is still not adequately treated (expert and panel consensus).assessment of patients with painAccording to the literature, most patients with advanced cancer have at least two types of cancer-related pain which derive from a variety of etiologies [9, 10]. Sixty-nine per cent of patients rate their worst pain at a level that impaired their ability to function [11]. Table 1 shows the guidelines for a correct and complete assessment of the patient with pain. The proper and regular self-reporting assessment of pain with the help of validated assessment tools is the first step for an effective and individualized treatment. The most frequently used standardized scales [12] are reported in Figure 1 and are: visual analog scales (VAS), a verbal rating scale (VRS) and a numerical rating scale (NRS).View this table:In this windowIn a new windowTable 1.Guidelines for a correct assessment of the patient with painFigure 1.View larger version:In this windowIn a new windowDownload as PowerPoint SlideFigure 1.Validated and most frequently used pain assessment tools.recommendation.The intensity of pain and the treatment outcomes should be regularly assessed using (i) a visual analog scales (VAS), (ii) a verbal rating scale (VRS) or (iii) a numerical rating scale (NRS) [V, D].Older age and the presence of limited communicative skills or of cognitive impairment such as during the last days of life makes the self-reporting of pain more difficult, although there is no evidence of clinical reductions in pain-related suffering. When cognitive deficits are severe, observation of pain-related behaviors and discomfort (i.e. facial expression, body movements, verbalization or vocalizations, changes in interpersonal interactions, changes in routine activity) is an alternative strategy for assessing the presence of pain (not its intensity) [13–16]. Different observational scales are available in the literature [15], but none of them is validated in different languages.recommendation.Observation of pain-related behaviors and discomfort is indicated in patients with cognitive impairment to assess the presence of pain (expert and panel consensus).Psychosocial distress has to be assessed because it is strongly associated with cancer pain [17]. In fact psychosocial distress may amplify the perception of pain-related distress and, similarly, inadequately controlled pain may cause substantial psychological distress.recommendation.The assessment of all components of suffering such as psychosocial distress should be considered and evaluated [II, B].principles of pain management• Inform the patients about the possible onset of pain at any stage of the disease both during and after diagnostic interventions, in addition to as a consequence of cancer or anticancer treatments, and involve them in pain management. They have to be encouraged to communicate with the physician and/or the nurse about their suffering, the efficacy of therapy and any side effects, and not to consider the analgesic opioids as a therapeutic approach for dying patients [18], thus contributing to reduce opioidophobia. The patients’ involvement in pain management improves communication and has a beneficial effect on patients’ pain experience [19].recommendationPatients should be informed about pain and pain management and be encouraged to take an active role in their pain management [II, B].• Prevent the onset of pain by means of the ‘by the clock’ administration, taking into account the half-life, bioavailability and duration of action of the different drugs.recommendationAnalgesic for chronic pain should be prescribed on a regular basis and not on ‘as required’ schedule [V, D].• Prescribe a therapy which is simple to be administered and easy to be managed by the patient himself and his family, especially when the patient is cared for at home. The oral route appears to be the most suitable to meet this requirement, and, if well tolerated, it must be considered as the preferred route of administration [20–24].recommendationThe oral route of administration of the analgesic drugs should be advocated as the first choice [IV, C].• Assess and treat the breakthrough pain (BTP) which is defined as a transitory exacerbation of pain that occurs in addition to an otherwise medically controlled stable pain [25, 26]. It is of sudden onset, occurs for short periods of time and is usually severe. The incidence of BTP has been estimated to be high (∼20–80% depending on the setting) in various surveys [26, 27]. The differences reported are probably due to the different clinical settings analyzed and the different definitions of BTP used.recommendationRescue dose of medications (as required) other than the regular basal therapy must be prescribed for breakthrough pain episodes [V, D].• Tailor the dosage, the type and the route of drugs administered according to each patient's needs. The type and the dose of the analgesic drugs is influenced by the intensity of pain (Table 2) and have to be promptly adjusted to reach a balance between pain relief and side effects. The rescue doses taken by the patients are an appropriate measure of the daily titration of the regular doses [25, 26]. An alternative route for opioid administration should be considered when oral administration is not possible because of severe vomiting, bowel obstruction, severe dysphagia or severe confusion, as well as in the presence of poor pain control, which requires rapid dose escalation, and/or in the presence of oral opioid-related adverse effects.View this table:
In this window
In a new window
Table 2.
Categorization of pain and appropriate analgesia
pain management

In 1986, the WHO proposed a strategy for cancer pain treatment based on a sequential three-step analgesic ladder from non-opioids to weak opioids to strong opioids according to pain intensity [28]. Twenty years after the first edition [20], the WHO cancer pain relief program remains the referral point for pain management. According to WHO guidelines, opioid analgesics are the mainstay of analgesic therapy and are classified according to their ability to control pain from mild to mild–moderate to moderate–severe intensity. Such pain intensity may be scored on an NRS as reported in Table 2 [24, 29, 30].
However, the intensity of pain is frequently reported as mild, moderate and severe and scored on an NRS respectively as ≤4, from 5 to 6, and ≥7 [31].
Opioid analgesics may be combined with non-opioid drugs such as paracetamol or with non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs) and with adjuvant drugs. [32, 33].
recommendation

The analgesic treatment should start with drugs indicated by the WHO analgesic ladder appropriate for the severity of pain [II, B].
Pain should already be managed during the diagnostic evaluation. Most cancer patients can attain satisfactory relief of pain through an approach that incorporates primary antitumor treatments, systemic analgesic therapy and other non-invasive techniques such as psychological or rehabilitative interventions.
treatment of mild pain

For the treatment of mild pain non-opioid analgesics such as acetaminophen/paracetamol or an NSAID are widely used (Table 3).
View this table:
In this window
In a new window
Table 3.
Selected non-opioid analgesics for mild pain (WHO step I)
NSAIDs are superior to placebo in relieving cancer pain in single dose studies. There is no evidence to support superior safety or efficacy of one NSAID over any other [34]. In a randomized clinical trial (RCT) carried out in a small sample of cancer patien

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การบริหารจัดการของอาการปวดมะเร็ง: Esmo
แนวปฏิบัติทางคลินิกอุบัติการณ์ของอาการปวดตามที่องค์การอนามัยโลก(WHO) อุบัติการณ์ของโรคมะเร็ง 12 667 470 ผู้ป่วยรายใหม่ในปี 2008 และตั้งอยู่บนพื้นฐานการคาดการณ์ก็จะ> 15 ล้านบาทในปี 2020 [1 ] สอดคล้องกับนี้ระบบตรวจสอบของวรรณคดีซึ่งการตรวจสอบความชุกของอาการปวดในขั้นตอนการเกิดโรคที่แตกต่างกันและประเภทของโรคมะเร็งในช่วงเวลา 1966-2005 [2] แสดงให้เห็นความแตกต่างในความชุกอาการปวดระหว่างผู้ป่วยไม่มีในระหว่างการรักษามะเร็งและผู้ที่อยู่ใน ขั้นตอนขั้นสูงหรือขั้วของการเกิดโรค โดยเฉพาะอย่างยิ่งความชุกอาการปวดเป็น 64% ในผู้ป่วยระยะแพร่กระจายขั้นตอนขั้นสูงหรือขั้วของโรค 59% ในผู้ป่วยที่เกี่ยวกับการรักษามะเร็งและ 33% ในผู้ป่วยหลังการรักษาทางการแพทย์ นอกจากนี้ในการตรวจสอบระบบของวรรณกรรมที่ดำเนินการโดย Deandrea et al, [3] การศึกษาที่ตีพิมพ์ 1994-2007 เกือบครึ่งหนึ่งของผู้ป่วยโรคมะเร็งที่ถูก undertreated มีความแปรปรวนสูงในการออกแบบการศึกษาทางคลินิกและการตั้งค่า การศึกษาล่าสุดที่ดำเนินการทั้งในอิตาลีและในยุโรป [4, 5] ได้รับการยืนยันข้อมูลเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าอาการปวดเป็นของขวัญในทุกขั้นตอนของการเกิดโรคมะเร็ง (ต้นและระยะแพร่กระจาย) และไม่ได้รับการรักษาอย่างเพียงพอในร้อยละที่สำคัญของผู้ป่วยตั้งแต่ 56 82.3% โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Apolone et al, [6] การประเมินความเพียงพอของทันทีดูแลยาแก้ปวดของผู้ป่วยโรคมะเร็งโดยวิธีการของดัชนีการจัดการความเจ็บปวด (PMI) ใน 1802 กรณีที่ถูกต้องของผู้ป่วยนอกในและเนื้องอกที่มั่นคงขั้นสูง / ระยะแพร่กระจายลงทะเบียนเรียนใน 110 ศูนย์เพื่อรองรับโดยเฉพาะที่จะเป็นมะเร็งและ / หรือความเจ็บปวด การจัดการ (เนื้องอก / ปวด / ศูนย์แบบประคับประคองหรือ hospices) ผลการศึกษาพบว่าผู้ป่วยที่ยังคงถูกจัดให้เป็นที่อาจเกิดขึ้นใน undertreated 25.3% ของกรณี (ช่วง 9.8-55.3%) ในทางตรงกันข้ามกับร้อยละของอุบัติการณ์ของอาการปวดในผู้ป่วยโลหิตวิทยา (ที่ 5% ด้วยโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวและ 38% มะเร็งต่อมน้ำเหลือง) ในวรรณคดีที่ผ่านมา [7] ซึ่งเป็นสัดส่วนที่สำคัญของผู้ป่วยโรคมะเร็งต่อมน้ำเหลืองและมะเร็งเม็ดเลือดขาวอาจได้รับจากความเจ็บปวดที่ไม่เพียง แต่ในที่ผ่านมา เดือนของชีวิต (83%) [4] แต่ยังในช่วงเวลาของการวินิจฉัยและการรักษาในช่วงที่ใช้งานอยู่ [8] ขึ้นอยู่กับข้อเท็จจริงเหล่านี้จะเห็นว่านับล้านของผู้ป่วยมะเร็งยังคงต้องทนทุกข์ทรมานจากอาการปวดที่เกี่ยวข้องกับมะเร็ง. ข้อเสนอแนะ. การประเมินและการจัดการความเจ็บปวดในผู้ป่วยโรคมะเร็งมีความสำคัญยิ่งในทุกขั้นตอนของการเกิดโรค; แต่ความเจ็บปวดยังคงไม่ได้รับการรักษาอย่างเพียงพอ (ผู้เชี่ยวชาญและฉันทามติแผง). การประเมินของผู้ป่วยที่มีอาการปวดตามวรรณคดีผู้ป่วยส่วนใหญ่ที่เป็นโรคมะเร็งขั้นสูงมีอย่างน้อยสองชนิดของอาการปวดที่เกี่ยวข้องกับมะเร็งซึ่งเป็นผลมาจากความหลากหลายของสาเหตุ [9 10] ร้อยละหกสิบเก้าของผู้ป่วยประเมินความเจ็บปวดที่เลวร้ายที่สุดของพวกเขาในระดับที่มีความบกพร่องทางความสามารถในการทำงาน [11] ตารางที่ 1 แสดงให้เห็นถึงแนวทางในการประเมินที่ถูกต้องและสมบูรณ์ของผู้ป่วยที่มีอาการปวด เหมาะสมและปกติการประเมินตนเองรายงานของอาการปวดด้วยความช่วยเหลือของเครื่องมือในการประเมินการตรวจสอบเป็นขั้นตอนแรกในการรักษาที่มีประสิทธิภาพและเป็นรายบุคคล ที่ใช้บ่อยที่สุดเครื่องชั่งน้ำหนักที่ได้มาตรฐาน [12] จะมีการรายงานในรูปที่ 1 และ: เครื่องชั่งน้ำหนักแบบอะนาล็อกภาพ (VAS) ระดับคะแนนวาจา (VRS) และมาตราส่วนตัวเลข (NRS). ดูตารางนี้: ในหน้าต่างนี้ในใหม่หน้าต่างตารางที่ 1 แนวทางการประเมินที่ถูกต้องของผู้ป่วยที่มีอาการปวดรูปที่ 1 ดูรุ่นใหญ่: ในหน้าต่างนี้ในหน้าต่างใหม่ดาวน์โหลดเป็นภาพนิ่งPowerPoint รูปที่ 1 การตรวจสอบและใช้บ่อยที่สุดเครื่องมือในการประเมินความเจ็บปวด. ข้อเสนอแนะ. ความรุนแรงของอาการปวด และผลการรักษาที่ควรได้รับการประเมินอย่างสม่ำเสมอโดยใช้ (i) เกล็ดแบบอะนาล็อกภาพ (VAS), (ii) มาตราส่วนวาจา (VRS) หรือ (iii) ระดับคะแนนตัวเลข (NRS) [V, D]. อายุเก่าและ การปรากฏตัวของทักษะการสื่อสาร จำกัด หรือความบกพร่องทางสติปัญญาเช่นในช่วงวันสุดท้ายของชีวิตทำให้การรายงานตนเองของความเจ็บปวดที่ยากมากขึ้นถึงแม้จะมีหลักฐานของการลดความทุกข์ทรมานทางคลินิกในความเจ็บปวดที่เกี่ยวข้องกับการไม่มี เมื่อขาดดุลองค์มีความรุนแรงการสังเกตพฤติกรรมอาการปวดที่เกี่ยวข้องกับความรู้สึกไม่สบาย (เช่นการแสดงออกทางสีหน้าการเคลื่อนไหวร่างกายบอกกล่าวด้วยวาจาหรือเปล่งเสียงการเปลี่ยนแปลงในการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างบุคคล, การเปลี่ยนแปลงในกิจกรรมประจำ) เป็นกลยุทธ์ทางเลือกสำหรับการประเมินการปรากฏตัวของความเจ็บปวด (ไม่รุนแรงของมัน ) [13-16] เครื่องชั่งสังเกตที่แตกต่างกันในวรรณคดี [15] แต่ไม่มีของพวกเขาจะถูกตรวจสอบในภาษาที่แตกต่างกัน. ข้อเสนอแนะ. การสังเกตพฤติกรรมอาการปวดที่เกี่ยวข้องกับความรู้สึกไม่สบายจะแสดงในผู้ป่วยที่มีความบกพร่องทางสติปัญญาในการประเมินการปรากฏตัวของความเจ็บปวด (ผู้เชี่ยวชาญและฉันทามติแผง ). ความทุกข์ทางจิตสังคมจะต้องมีการประเมินเพราะมันมีความเกี่ยวข้องอย่างมากกับอาการปวดมะเร็ง [17] ในความเป็นจริงความทุกข์ทางจิตสังคมอาจขยายการรับรู้ของความทุกข์ความเจ็บปวดที่เกี่ยวข้องและในทำนองเดียวกันความเจ็บปวดที่ควบคุมไม่เพียงพออาจก่อให้เกิดความทุกข์ทางจิตใจที่สำคัญ. ข้อเสนอแนะ. การประเมินผลของส่วนประกอบทั้งหมดของความทุกข์เช่นความทุกข์ทางจิตสังคมที่ควรได้รับการพิจารณาและประเมินผล [ครั้งที่สอง B] หลักการของการจัดการความเจ็บปวด•แจ้งผู้ป่วยเกี่ยวกับการโจมตีที่เป็นไปได้ของความเจ็บปวดในขั้นตอนของการเกิดโรคใด ๆ ทั้งในระหว่างและหลังการแทรกแซงการวินิจฉัยนอกเหนือไปจากการเป็นผลมาจากโรคมะเร็งหรือการรักษามะเร็งและเกี่ยวข้องกับพวกเขาในการจัดการความเจ็บปวด พวกเขาจะต้องได้รับการสนับสนุนในการสื่อสารกับแพทย์และ / หรือพยาบาลเกี่ยวกับความทุกข์ทรมานของพวกเขามีประสิทธิภาพของการรักษาและผลข้างเคียงใด ๆ และไม่ได้ที่จะต้องพิจารณา opioids ยาแก้ปวดเป็นวิธีการรักษาสำหรับผู้ป่วยที่กำลังจะตาย [18] จึงเอื้อต่อการลด opioidophobia ผู้ป่วยที่มีส่วนร่วมในการจัดการความเจ็บปวดช่วยเพิ่มการสื่อสารและการมีผลประโยชน์กับผู้ป่วยประสบการณ์ความเจ็บปวด [19]. คำแนะนำผู้ป่วยควรทราบเกี่ยวกับอาการปวดและการจัดการความเจ็บปวดและได้รับการสนับสนุนที่จะใช้บทบาทที่สำคัญในการจัดการความเจ็บปวดของพวกเขา [ครั้งที่สอง B] . •ป้องกันการโจมตีของอาการปวดโดยวิธีการของ 'โดยนาฬิกา' การบริหารงานโดยคำนึงถึงครึ่งชีวิตการดูดซึมและระยะเวลาของการดำเนินการของยาเสพติดที่แตกต่างกัน. คำแนะนำยาแก้ปวดสำหรับอาการปวดเรื้อรังควรจะกำหนดเป็นประจำและไม่ได้ที่ 'ตามที่กำหนดตาราง [V, D]. •กำหนดการรักษาด้วยซึ่งเป็นเรื่องง่ายที่จะได้รับการบริหารงานและง่ายต่อการได้รับการจัดการโดยผู้ป่วยตัวเองและครอบครัวของเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผู้ป่วยจะได้รับการดูแลที่บ้าน เส้นทางในช่องปากที่ดูเหมือนจะเป็นที่เหมาะสมที่สุดเพื่อตอบสนองความต้องการนี้และถ้ายอมรับอย่างดีนั้นจะต้องได้รับการพิจารณาเป็นเส้นทางที่ต้องการของการบริหาร [20-24]. คำแนะนำเส้นทางในช่องปากของการบริหารของยาเสพติดยาแก้ปวดควรได้รับการสนับสนุนเป็นตัวเลือกแรก [IV, C]. •ประเมินและรักษาอาการปวดการพัฒนา (BTP) ซึ่งถูกกำหนดให้เป็นชั่วคราวอาการกำเริบของอาการปวดที่เกิดขึ้นนอกเหนือไปจากความเจ็บปวดที่มีเสถียรภาพการควบคุมเป็นอย่างอื่นในทางการแพทย์ [25 26] มันเป็นเรื่องของการโจมตีอย่างฉับพลันเกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้น ๆ ของเวลาและมักจะมีความรุนแรง อุบัติการณ์ของ BTP ที่ได้รับการคาดว่าจะสูง (~20-80% ขึ้นอยู่กับการตั้งค่า) ในการสำรวจต่างๆ [26 27] ความแตกต่างที่รายงานอาจจะเนื่องมาจากการตั้งค่าทางคลินิกที่แตกต่างกันวิเคราะห์และคำนิยามที่แตกต่างกันของ BTP ใช้. คำแนะนำยากู้ภัยของยา (ตามที่กำหนด) ที่นอกเหนือจากการรักษาฐานปกติจะต้องมีการกำหนดไว้สำหรับตอนความเจ็บปวดความก้าวหน้า [V, D]. •เทเลอร์ ปริมาณชนิดและเส้นทางของยาเสพติดยาตามความต้องการของผู้ป่วยแต่ละ ชนิดและปริมาณของยาเสพติดยาแก้ปวดที่ได้รับอิทธิพลจากความรุนแรงของอาการปวด (ตารางที่ 2) และจะต้องมีการปรับทันทีที่จะไปถึงความสมดุลระหว่างการบรรเทาอาการปวดและผลข้างเคียง ปริมาณกู้ภัยนำโดยผู้ป่วยที่มีมาตรการที่เหมาะสมในการไตเตรทประจำวันของปริมาณปกติ [25 26] เลือกเส้นทางสำหรับการบริหาร opioid ควรพิจารณาเมื่อการบริหารช่องปากเป็นไปไม่ได้เพราะอาเจียนอย่างรุนแรงการอุดตันของลำไส้กลืนลำบากอย่างรุนแรงหรือความสับสนอย่างรุนแรงเช่นเดียวกับในการปรากฏตัวของการควบคุมความเจ็บปวดที่ไม่ดีซึ่งจะต้องมีการเพิ่มปริมาณอย่างรวดเร็วและ / หรือใน . การปรากฏตัวของช่องปากที่เกี่ยวข้องกับ opioid ผลกระทบดูตารางนี้: ในหน้าต่างนี้ในหน้าต่างใหม่ตารางที่2 หมวดหมู่ของความเจ็บปวดและความรู้สึกเจ็บปวดที่เหมาะสมการจัดการความเจ็บปวดในปี1986 องค์การอนามัยโลกที่นำเสนอกลยุทธ์ในการรักษาอาการปวดมะเร็งขึ้นอยู่กับสามลำดับ บันไดขั้นตอนที่ยาแก้ปวดจาก opioids ที่ไม่ใช่ opioids อ่อนแอ opioids ที่แข็งแกร่งตามความปวด [28] ยี่สิบปีหลังจากฉบับพิมพ์ครั้งแรก [20] โปรแกรมการบรรเทาอาการปวดมะเร็งองค์การอนามัยโลกยังคงเป็นจุดอ้างอิงสำหรับการจัดการความเจ็บปวด ตามแนวทางขององค์การอนามัยโลก, ยาแก้ปวด opioid เป็นแกนนำของการรักษาด้วยยาแก้ปวดและมีการจำแนกตามความสามารถในการควบคุมความเจ็บปวดจากการอ่อนถึงอ่อนปานกลางถึงรุนแรงปานกลางรุนแรง ความปวดดังกล่าวอาจจะได้คะแนนใน NRS ตามที่รายงานในตารางที่ 2 [24, 29, 30]. แต่ความรุนแรงของอาการปวดมีรายงานบ่อยอ่อนปานกลางและรุนแรงและคะแนนใน NRS ตามลำดับขณะ≤4ตั้งแต่ 5 ถึง 6 และ≥7 [31]. ยาแก้ปวด Opioid อาจจะรวมกับยาเสพติดที่ไม่ opioid เช่นพาราเซตามอลหรือไม่ steroidal ยาต้านการอักเสบ (NSAIDs) และกับยาเสพติดแบบเสริม [32, 33]. คำแนะนำการรักษาควรเริ่มต้นแก้ปวดกับยาเสพติดที่ระบุโดยบันไดยาแก้ปวด WHO เหมาะสมสำหรับความรุนแรงของความเจ็บปวด [ครั้งที่สอง B]. ปวดควรได้รับการจัดการอยู่แล้วในระหว่างการประเมินผลการวินิจฉัย ผู้ป่วยโรคมะเร็งส่วนใหญ่สามารถที่จะบรรลุความโล่งใจที่น่าพอใจของความเจ็บปวดผ่านวิธีการที่รวมเอาการรักษาต้านหลักที่การรักษาด้วยยาแก้ปวดเป็นระบบและเทคนิคที่ไม่รุกรานอื่น ๆ เช่นการแทรกแซงทางจิตวิทยาหรือฟื้นฟู. การรักษาอาการปวดไม่รุนแรงสำหรับการรักษาอาการปวดไม่รุนแรงยาแก้ปวดที่ไม่ใช่ opioid เช่น acetaminophen ยาพาราเซตามอล / หรือ NSAID ใช้กันอย่างแพร่หลาย (ตารางที่ 3). ดูตารางนี้: ในหน้าต่างนี้ในหน้าต่างใหม่ตารางที่3 ยาแก้ปวดที่เลือกที่ไม่ใช่ opioid สำหรับอาการปวดไม่รุนแรง (WHO ก้าว I) NSAIDs จะดีกว่ากับยาหลอกในการบรรเทาอาการปวดมะเร็ง ในการศึกษาครั้งเดียว มีหลักฐานที่จะสนับสนุนความปลอดภัยที่เหนือกว่าหรือประสิทธิภาพของหนึ่ง NSAID อื่น ๆ ใด ๆ [34] ไม่เป็น ในการทดลองทางคลินิกแบบสุ่ม (RCT) การดำเนินการในตัวอย่างเล็ก ๆ ของผู้รับและผู้เป็นโรคมะเร็ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การจัดการความเจ็บปวดมะเร็ง : esmo แนวทางเวชปฏิบัติ
เกิดความเจ็บปวด

ตามที่องค์การอนามัยโลก ( WHO ) , อุบัติการณ์ของโรคมะเร็งคือ 12 667 470 รายใหม่ในปี 2551 ตามแผนก็จะเป็น 15 ล้านบาทในปี 2020 [ 1 ] สอดคล้องกับการ ทบทวนวรรณกรรมซึ่งเป็นการศึกษาความชุกของอาการปวดในโรคระยะที่แตกต่างกันและชนิดของโรคมะเร็งในช่วงพ.ศ. 2509 – 2005 [ 2 ] พบว่าไม่มีความแตกต่างในอัตราความชุกผู้ป่วยระหว่างการรักษาความเจ็บปวดระหว่างมะเร็งและในขั้นสูงหรือเทอร์มินัล ระยะของโรค โดยเฉพาะความชุกความเจ็บปวด 64 % ในผู้ป่วยระยะสุดท้าย ขั้นสูง หรือระยะของโรค59 % ในผู้ป่วยมะเร็ง การรักษาและ 33 % ในผู้ป่วยหลังการรักษา นอกจากนี้ ในการตรวจสอบระบบของวรรณกรรมที่ดำเนินการโดย deandrea et al . [ 3 ] การศึกษาเผยแพร่ในปี 2007 เกือบครึ่งหนึ่งของผู้ป่วยมะเร็งที่ได้รับ undertreated ที่มีความผันแปรสูงในการศึกษาการออกแบบและการตั้งค่าทางคลินิก การศึกษาล่าสุดดำเนินการทั้งในอิตาลีและในยุโรป [ 45 ] ยืนยันข้อมูลเหล่านี้แสดงความเจ็บปวดที่เป็นปัจจุบันในทุกระยะของโรคมะเร็ง ( เร็วและแพร่กระจาย ) และไม่เพียงพอในการรักษาจำนวนผู้ป่วยตั้งแต่ 56 82.3 % โดยเฉพาะ apolone et al .[ 6 ] ประเมินความเพียงพอของการดูแลอาการของผู้ป่วยมะเร็งโดยวิธีการของการจัดการความเจ็บปวด Index ( PMI ) ในกรณีที่ถูกต้องและออกในผู้ป่วยนอกโรคเนื้องอกของแข็งขั้นสูง / ผู้ป่วยที่ลงทะเบียนเรียนใน 110 ศูนย์มะเร็งและ / หรืออุทิศเฉพาะเพื่อการจัดการความเจ็บปวด ( มะเร็ง / ปวด / palliative หรือศูนย์ Hospices )ผลการศึกษาพบว่า ผู้ป่วยยังอาจแบ่งเป็น undertreated ใน 25.3 % ของราย ( ร้อยละ 55.3 พันล้าน ( ช่วง ) ในทางตรงกันข้ามกับเปอร์เซ็นต์ของการปวดที่รายงานในผู้ป่วยโลหิตวิทยา ( 5% กับมะเร็งเม็ดเลือดขาวและมะเร็งต่อมน้ำเหลืองร้อยละ 38 ) ในอดีตวรรณกรรม [ 7 ]ส่วนใหญ่ของผู้ป่วยมะเร็งต่อมน้ำเหลืองและมะเร็งเม็ดเลือดขาวอาจประสบจากความเจ็บปวดไม่เพียง แต่ในเดือนสุดท้ายของชีวิต ( 83% ) [ 4 ] แต่ในเวลาของการวินิจฉัยในการรักษาและใช้งาน [ 8 ] บนพื้นฐานของข้อเท็จจริงเหล่านี้มันปรากฏชัดว่า ล้านของผู้ป่วยโรคมะเร็งยังคงทุกข