ในสมัยรัชกาลที่ห้า ปรากฏมีงิ้วหลายประเภท ไม่ว่าจะเป็นงิ้วไซฉิน (เรียกอีกอย่างว่างิ้วลั่นถัน) งิ้วงั่วกัง งิ้วเล่าเจี๊ยยี่ งิ้วไฮฮง (งิ้วของอำเภอหนึ่งในเมืองแต้จิ๋ว) งิ้วกวางตุ้ง งิ้วไหหลำ งิ้วแต้จิ๋ว (พระสันทัดอักษรสาร, 2515) นอกเหนือจากพื้นที่การแสดงในราชสำนักแล้ว ยังมีการแสดงในศาลเจ้า และในชุมชนคนจีน ไม่ว่าจะเป็นย่านสำเพ็ง ตลาดพลู รวมถึงการแสดงงิ้วในโรงบ่อน ที่เวลานั้นมีถึง 403 แห่ง แต่ละแห่งนั้นมีงิ้วให้ชม “ก็เพราะต้องการให้คนไปเที่ยวโรงบ่อนกันมากๆ โรงบ่อนจะได้ติดคึกคัก มีคนไปเล่นเบี้ยมาก ลางคนเมื่อมาเที่ยวดูงิ้วดูละครแล้ว อาจเข้าไปแทงถั่วโปที่ในโรงบ่อนด้วยก็ได้ นายบ่อนรู้นิสัยคนชั้นสามัญว่า การพักผ่อนหย่อนใจของคนเหล่านั้น ถ้ามีโอกาสก็ต้องเล่นการพนันกัน” (เสฐียรโกเศศ, 2510: 168-169)