Once upon a time in a great castle, a Prince’s daughter grew up happy  การแปล - Once upon a time in a great castle, a Prince’s daughter grew up happy  ไทย วิธีการพูด

Once upon a time in a great castle,

Once upon a time in a great castle, a Prince’s daughter grew up happy and contented, in spite of a jealous stepmother. She was very pretty, with blue eyes and long black hair. Her skin was delicate and fair, and so she was called Snow White.

Though her stepmother was a wicked woman, she too was very beautiful, and a magic mirror told her this every day, whenever she asked it. “Mirror, mirror on the wall, who is the loveliest lady in the land?” The reply was always; “You are, your Majesty,” until the dreadful day when she heard it say, “Snow White is the loveliest in the land.” The stepmother was furious and, wild with jealousy, began plotting to get rid of her. Calling one of her servants, she bribed him with a rich reward to take Snow White into the forest, far away from the castle. Then, unseen, he was to put her to death. The greedy servant, attracted to the reward, agreed to do this deed, and he led the sweet little girl away. However, when they came to the fatal spot, the man’s courage betrayed him and, leaving Snow White sitting beside a tree, he mumbled an excuse and ran off. Snow White was thus left all alone in the forest.

Night came, but the servant did not return. Snow White, alone in the dark forest, began to cry bitterly. She thought she could feel terrible eyes spying on her, and she heard strange sounds and rustlings that made her heart thump. At last, overcome by tiredness, she fell asleep curled under a tree.

Snow White slept fitfully, wakening from time to time with a start and staring into the darkness round her. Several times, she thought she felt something, or somebody touch her as she slept.

At last, dawn woke the forest to the song of the birds, and Snow White too, awoke. A whole world was stirring to life and the little girl was glad to see how silly her fears had been. However, the thick trees were like a wall round her, and as she tried to find out where she was, she came upon a path. She walked along it, till she came to a clearing. There stood a strange cottage, with a tiny door, tiny windows and a tiny chimney pot. Everything about the cottage was much tinier than it ought to be. Snow White pushed the door open.

“l wonder who lives here?” she said to herself, peeping round the kitchen. “What tiny plates! And spoons! There must be

seven of them, the table’s laid for seven people.” Upstairs was a bedroom with seven neat little beds. Going back to the kitchen, Snow White had an idea.

“I’ll make them something to eat. When they come home, they’ll be glad to find a meal ready.” Towards dusk, seven tiny men marched homewards singing. But when they opened the door, to their surprise they found a bowl of hot steaming soup on the table. Upstairs was Snow White, fast asleep on one of the beds. The chief dwarf prodded her gently.

“Who are you?” he asked. Snow White told them her sad story, and tears sprang to the dwarfs’ eyes. Then one of them said, as he noisily blew his nose:

“Stay here with us!”

“Hooray! Hooray!” they cheered, dancing joyfully round the little girl. The dwarfs said to Snow White:

“You can live here and tend to the house while we’re down the mine. Don’t worry about your stepmother leaving you in the forest. We love you and we’ll take care of you!” Snow White gratefully accepted their hospitality, and next morning the dwarfs set off for work. But they warned Snow White not to open the door to strangers.

Meanwhile, the servant had returned to the castle, with the heart of a roe deer. He gave it to the cruel stepmother, telling her it belonged to Snow White, so that he could claim the reward. Highly pleased, the stepmother turned again to the magic mirror. But her hopes were dashed, for the mirror replied: “The loveliest in the land is still Snow White, who lives in the seven dwarfs’ cottage, down in the forest.” The stepmother was beside herself with rage.

“She must die! She must die!” she screamed. Disguising herself as an old peasant woman, she put a poisoned apple with the others in her basket. Then, taking the quickest way into the forest, she crossed the swamp at the edge of the trees. She reached the bank unseen, just as Snow White stood waving goodbye to the seven dwarfs on their way to the mine.

Snow White was in the kitchen when she heard the sound at the door: KNOCK! KNOCK!

“Who’s there?” she called suspiciously, remembering the dwarfs advice.

“I’m an old peasant woman selling apples,” came the reply.

“I don’t need any apples, thank you,” she replied.

“But they are beautiful apples and ever so juicy!” said the velvety voice from outside the door.

“I’m not supposed to open the door to anyone,” said the little girl, who was reluctant to disobey her friends.

“And quite right too! Good girl! If you promised not to open up to strangers, then of course you can’t buy. You are a good girl indeed!” Then the old woman went on.

“And as a reward for being good, I’m going to make you a gift of one of my apples!” Without a further thought, Snow White opened the door just a tiny crack, to take the apple.

“There! Now isn’t that a nice apple?” Snow White bit into the fruit, and as she did, fell to the ground in a faint: the effect of the terrible poison left her lifeless instantly.

Now chuckling evilly, the wicked stepmother hurried off. But as she ran back across the swamp, she tripped and fell into the quicksand. No one heard her cries for help, and she disappeared without a trace.

Meanwhile, the dwarfs came out of the mine to find the sky had grown dark and stormy. Loud thunder echoed through the valleys and streaks of lightning ripped the sky. Worried about Snow White they ran as quickly as they could down the mountain to the cottage.

There they found Snow White, lying still and lifeless, the poisoned apple by her side. They did their best to bring her alive, but it was of no use.

They wept and wept for a long time. Then they laid her on a bed of rose petals, carried her into the forest and put her in a crystal coffin.

Each day they laid a flower there.

Then one evening, they discovered a strange young man admiring Snow White’s lovely face through the glass. After listening to the story, the Prince (for he was a prince!) made a suggestion.

“If you allow me to take her to the Castle, I’ll call in famous doctors to waken her from this peculiar sleep. She’s so lovely I’d love to kiss her!” He did, and as though by magic, the Prince’s kiss broke the spell. To everyone’s astonishment, Snow White opened her eyes. She had amazingly come back to life! Now in love, the Prince asked Snow White to marry him, and the dwarfs reluctantly had to bid good bye to Snow White.

From that day on, Snow White lived happily in a great castle. But from time to time, she was drawn back to visit the little cottage down in the forest, to her dwarf friends.
0/5000
จาก: -
เป็น: -
ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]
คัดลอก!
กาลครั้งหนึ่งในปราสาทที่ยิ่งใหญ่เธอเป็นลูกสาวของเจ้าชายเติบโตขึ้นมามีความสุขและพึงพอใจในแม้แม่เลี้ยงอิจฉา เธอเป็นคนสวยมากด้วยดวงตาสีฟ้าและผมสีดำยาว ผิวของเธอเป็นที่ละเอียดอ่อนและเป็นธรรมและเพื่อให้เธอถูกเรียกว่าหิมะขาว.

แต่แม่เลี้ยงของเธอเป็นผู้หญิงที่ชั่วร้ายเธอก็เป็นที่สวยงามมากและกระจกวิเศษบอกเธอนี้ทุกวันเมื่อใดก็ตามที่เธอถามมัน "กระจก? กระจกบนผนังที่เป็นผู้หญิงน่ารักในแผ่นดิน "ตอบถูกเสมอ" คุณคือพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงคุณ "จนกว่าจะถึงวันที่น่ากลัวเมื่อเธอได้ยินมันพูดว่า" หิมะสีขาวเป็นผู้หญิงที่น่ารักในแผ่นดิน ". แม่เลี้ยงโกรธและป่าที่มีความหึงหวงเริ่มวางแผนที่จะกำจัดเธอ เรียกคนรับใช้ของเธอเธอติดสินบนเขาด้วยรางวัลที่อุดมไปด้วยหิมะที่จะใช้สีขาวเข้าไปในป่าห่างไกลจากปราสาท แล้วมองไม่เห็นเขาจะทำให้เธอไปสู่​​ความตาย คนรับใช้คนโลภดึงดูดให้รางวัลตกลงที่จะทำโฉนดนี้และเขาพาสาวน้อยหวานไป แต่เมื่อพวกเขามาถึงจุดที่อันตรายถึงชีวิตความกล้าหาญของคนทรยศเขาและออกจากหิมะสีขาวนั่งอยู่ข้างต้นไม้เขาพึมพำแก้ตัวและวิ่งออกไป หิมะสีขาวถูกทิ้งจึงอยู่คนเดียวในป่า.

คืนมาแต่คนรับใช้ไม่ได้กลับ หิมะสีขาวอยู่คนเดียวในป่ามืดเริ่มร้องไห้อย่างขมขื่น เธอคิดว่าเธอจะรู้สึกแย่มากดวงตาสอดแนมของเธอและเธอได้ยินเสียงแปลกและ rustlings ที่ทำให้หัวใจของเธอกระหน่ำ ที่ผ่านมาโดยเอาชนะความเหนื่อยล้าเธอผล็อยหลับไปขดตัวอยู่ใต้ต้นไม้.

หิมะสีขาวนอนเป็นครั้งเป็นคราว, wakening เวลากับการเริ่มต้นและจ้องมองลงไปในความมืดรอบเธอหลายครั้งที่เธอคิดว่าเธอรู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างหรือใครบางคนที่สัมผัสเธอขณะที่เธอหลับไป.

ที่ผ่านมารุ่งเช้าตื่นป่าไปตามเสียงเพลงของนกและหิมะสีขาวเกินไปตื่นขึ้นมา โลกทั้งโลกกำลังตื่นเต้นกับชีวิตและสาวน้อยก็ดีใจที่ได้เห็นว่าโง่เธอกลัวได้รับ แต่ต้นไม้หนาเป็นเหมือนผนังโดยรอบของเธอและขณะที่เธอพยายามหาเธออยู่ที่ไหนเธอมาตามทางเธอเดินตามมันจนเธอมาถึงที่โล่ง มีที่ยืนอยู่ในกระท่อมแปลกที่มีประตูเล็ก ๆ หน้าต่างขนาดเล็กและหม้อปล่องไฟเล็ก ๆ ทุกอย่างเกี่ยวกับคอทเทจได้มาก tinier กว่าที่มันควรจะเป็น หิมะสีขาวผลักเปิดประตู.

"สงสัย l ที่อาศัยอยู่ที่นี่" เธอกล่าวกับตัวเองแอบครัวรอบ "สิ่งเล็ก ๆ แผ่น! และช้อน! ต้องมี

เจ็ดของพวกเขา,ตารางที่วางไว้สำหรับเจ็ดคน. "ชั้นบนเป็นห้องนอนที่มีเตียงเจ็ดเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้อย่างเป็นระเบียบ จะกลับไปที่ห้องครัว, หิมะสีขาวมีความคิด.

"ฉันจะทำให้พวกเขามีบางสิ่งบางอย่างที่จะกิน เมื่อพวกเขากลับมาบ้านพวกเขาจะดีใจที่จะหาอาหารพร้อม. "ต่อพลบค่ำเจ็ดคนเล็กเดินไปยังบ้านร้องเพลง แต่เมื่อพวกเขาเปิดประตูความประหลาดใจของพวกเขาพวกเขาพบว่าชามซุปนึ่งร้อนบนโต๊ะชั้นบนเป็นหิมะสีขาวหลับไปอย่างรวดเร็วหนึ่งของเตียง คนแคระหัวหน้าแหย่เธอเบา ๆ .

"คุณเป็นใคร?" เขาถาม หิมะสีขาวบอกพวกเขาว่าเรื่องเศร้าของเธอและน้ำตาผุดต่อตาคนแคระ ' จากนั้นหนึ่งของพวกเขากล่าวว่าในขณะที่เขาดังระเบิดจมูกของเขา:

"อยู่ที่นี่กับเรา" ไชโย

"! ไชโย! "พวกเขาโห่ร้องเต้นรำอย่างมีความสุขตลอดทั้งสาวน้อย ดาวแคระพูดกับหิมะสีขาว:

"ที่คุณสามารถอยู่ที่นี่และมีแนวโน้มที่จะไปที่บ้านขณะที่เรากำลังลงครับ ไม่ต้องกังวลกับแม่เลี้ยงของคุณออกจากคุณในป่า เรารักคุณและเราจะดูแลคุณ! "หิมะสีขาวสุดซึ้งที่ได้รับการยอมรับการต้อนรับของพวกเขาและเช้าวันรุ่งขึ้นพวกคนแคระออกเดินทางไปทำงาน แต่พวกเขาก็เตือนหิมะสีขาวที่จะไม่เปิดประตูให้คนแปลกหน้า.

ขณะที่ข้าราชการได้กลับไปยังปราสาท,ที่มีหัวใจของยองยอง เขามอบมันให้กับแม่เลี้ยงใจร้ายเธอบอกว่ามันเป็นหิมะสีขาวเพื่อที่เขาจะเรียกร้องรางวัล ยินดีที่สูงแม่เลี้ยงเปิดอีกครั้งเพื่อให้กระจกวิเศษ แต่ความหวังของเธอถูกประสำหรับกระจกตอบ: "น่ารักในแผ่นดินยังคงเป็นหิมะสีขาวที่อาศัยอยู่ในกระท่อมคนแคระทั้งเจ็ด 'ลงไปในป่า"แม่เลี้ยงเป็นข้างตัวเองด้วยความโกรธ.

" เธอจะต้องตาย! เธอจะต้องตาย! "เธอกรีดร้อง ภาพลักษณ์ของตัวเองในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งที่ชาวนาเก่าเธอใส่แอปเปิ้ลอาบยาพิษกับคนอื่น ๆ ในตะกร้าของเธอ แล้วเอาวิธีที่เร็วที่สุดเข้าไปในป่าเธอข้ามหนองน้ำที่ขอบของต้นไม้ เธอเอื้อมมือที่มองไม่เห็นธนาคาร,เช่นเดียวกับหิมะสีขาวยืนโบกมืออำลากับคนแคระทั้งเจ็ดทางของพวกเขาไปยังเหมือง

หิมะสีขาวในห้องครัวเมื่อเธอได้ยินเสียงที่ประตู. เคาะ! เคาะ

"นั่นใครน่ะ?" เธอเรียกว่ามีพิรุธจำคำแนะนำที่ดาวแคระ.

"ฉันผู้หญิงชาวนาเก่าขายแอปเปิ้ล" มาตอบ.

"ผมไม่จำเป็นต้องใช้แอปเปิ้ล, ขอบคุณ, "เธอตอบ.

"แต่พวกเขามีแอปเปิ้ลที่สวยงามและเคยฉ่ำครับ" เสียงนุ่มจากด้านนอกประตูกล่าวว่า.

"ฉันไม่ควรจะเปิดประตูให้ทุกคน" สาวน้อยผู้ที่ไม่เต็มใจที่จะเชื่อฟังเพื่อนของเธอกล่าวว่า

"และค่อนข้างขวาด้วย! ดีสาว! หากคุณสัญญาว่าจะไม่เปิดขึ้นกับคนแปลกหน้าแล้วแน่นอนคุณไม่สามารถซื้อ คุณเป็นผู้หญิงที่ดีแน่นอน "แล้วหญิงชราคนหนึ่งเดินขึ้นไปบน.

"และเป็นรางวัลสำหรับการเป็นคนดีผมจะทำให้คุณของขวัญแห่งหนึ่งของแอปเปิ้ลของฉัน" ต่อไปโดยไม่คิดหิมะสีขาวเปิดประตูเพียงแค่รอยแตกเล็ก ๆ ที่จะใช้แอปเปิ้ล.

"มี! ตอนนี้ไม่ได้ว่าแอปเปิ้ลดี "บิตหิมะสีขาวเป็นผลไม้และขณะที่เธอได้ล้มลงกับพื้นในลม:. ผลกระทบของพิษร้ายทิ้งให้เธอตายทันที

ตอนนี้หัวเราะชั่วร้าย,แม่เลี้ยงคนชั่วร้ายก็รีบออกไป แต่ในขณะที่เธอวิ่งกลับข้ามบึงเธอสะดุดและตกลงไปในบ่อทรายดูด ไม่มีใครได้ยินเสียงร้องของเธอเพื่อขอความช่วยเหลือและเธอก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย.

ขณะที่คนแคระเดินออกมาจากเหมืองที่จะหาท้องฟ้าที่มืดได้เติบโตและมีพายุ ฟ้าร้องเสียงดังสะท้อนผ่านหุบเขาและริ้วฟ้าผ่าฉีกท้องฟ้ากังวลเกี่ยวกับหิมะสีขาวพวกเขาวิ่งอย่างเร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาจะลงจากภูเขาไปที่กระท่อม.

พวกเขาพบว่ามีหิมะสีขาวนอนอยู่และยังคงไม่มีชีวิตชีวา, แอปเปิ้ลอาบยาพิษอยู่เคียงข้างเธอ ที่พวกเขาทำอย่างดีที่สุดเพื่อพาเธอยังมีชีวิตอยู่ แต่มันก็เป็นของใช้ไม่ได้.

พวกเขาร้องไห้และร้องไห้เป็นเวลานาน แล้วพวกเขาวางเธอลงบนเตียงของกลีบกุหลาบพาเธอเข้าไปในป่าและทำให้เธอนอนในโลงศพคริสตัล.

ในแต่ละวันพวกเขาวางดอกไม้มี.

แล้วในเย็นวันหนึ่งพวกเขาพบชายหนุ่มแปลกชื่นชมใบหน้าที่น่ารักหิมะขาวผ่านกระจก หลังจากได้ฟังเรื่องราวของเจ้าชาย (สำหรับเขาเป็นเจ้าชาย!) ทำข้อเสนอแนะ.

"ถ้าคุณให้ฉันจะพาเธอไปยังปราสาทที่ฉันจะเรียกแพทย์ที่มีชื่อเสียงของเธอตื่นขึ้นจากการนอนหลับที่แปลกประหลาดนี้ เธอเป็นคนที่น่ารักดังนั้นฉันชอบที่จะจูบเธอ "เขาทำและราวกับว่าด้วยเวทมนตร์จูบของ prince ยากจนสะกด ความประหลาดใจของทุกคนหิมะสีขาวที่เปิดตาของเธอ เธอเคยมาที่น่าอัศจรรย์ใจกลับมามีชีวิต! ขณะนี้อยู่ในความรักเจ้าชายหิมะขาวถามว่าจะแต่งงานกับเขาและคนแคระอย่างไม่เต็มใจมีการเสนอราคาลากับหิมะสีขาว.

จากวันนั้นหิมะสีขาวอาศัยอยู่อย่างมีความสุขในปราสาทที่ยิ่งใหญ่ แต่เมื่อเวลาผ่านไป,เธอก็ถูกดึงกลับไปที่กระท่อมเล็ก ๆ น้อย ๆ ลงไปในป่าให้เพื่อนของเธอคนแคระ.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]
คัดลอก!
กาลครั้งหนึ่งในดี ลูกสาวของเจ้าชายโตขึ้นมีความสุข และพึงพอ ใจ แม้ว่าแม่เลี้ยงอิจฉา เธอสวยมาก มีตาสีฟ้าผมสีดำยาว ผิวละเอียดอ่อน และเป็นธรรม และดังนั้น เขามีเรียกหิมะขาว

แต่แม่เลี้ยงของเธอคือ ผู้หญิงคนชั่ว เกินไปเธอสวยงามมาก และกระจกวิเศษบอกเธอทุกวันนี้ เมื่อใดก็ ตามที่เธอขอไว้ "กระจก กระจกบนผนัง ผู้หญิง loveliest ในแผ่นดิน" การตอบถูกเสมอ "คุณอยู่ มหาบพิตร จนกว่าวัน dreadful เมื่อเธอได้ยินมันพูดว่า "หิมะสีขาวเป็นที่ loveliest ในแผ่นดิน" แม่เลี้ยง มีปล่องไฟ ป่ากับพระ เริ่มพล็อตจะกำจัดเธอ เธอเรียกผู้รับใช้ของเธอหนึ่ง bribed เขา ด้วยรางวัลรวยถึงป่า หิมะขาว ห่างจากปราสาท แล้ว unseen เขาถูกปลิดเธอ ข้าราชการตะกละ ติดรางวัล ใจตกลงที่จะทำเช่นนี้ และเขานำหวานสาวน้อยไป อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขามาถึงจุดร้ายแรง ความกล้าหาญของคนทรยศเขา และ ออกหิมะขาวที่นั่งอยู่ข้างต้นไม้ เขา mumbled ข้อแก้ตัว และวิ่งออก หิมะขาวดังนั้นที่เหลือทั้งหมดในป่าคนเดียว

คืนมา แต่คนรับใช้ก็ไม่กลับ หิมะขาว คนเดียวในป่ามืด เริ่มร้องไห้พิรี้พิไร เธอคิดว่า เธอไม่รู้สึกกลัวตาสอดแนมในเธอ เธอได้ยินเสียงประหลาด และ thump rustlings ที่ทำให้หัวใจของเธอ ในที่สุด เอาชนะ โดยเทวัญดาราสปา ล้มหลับโค้งภายใต้ต้นไม้

หิมะขาวไปไหน fitfully, wakening เวลา มีจุดเริ่มต้น และการจ้องมองในความมืดรอบเธอ หลายครั้ง เธอคิดเธอรู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่าง หรือใครสัมผัสเธอขณะที่เธอนอนหลับ

ในที่สุด รุ่งตื่นจะเพลงของนก และหิมะขาวเกินไป ตื่นขึ้นมา ทั้งโลกมีกวนชีวิต และลูกสาวก็ยินดีดูว่าโง่ความกลัวของเธอได้ อย่างไรก็ตาม ต้นไม้หนาได้เช่นกำแพงรอบเธอ และขณะที่เธอพยายามหาที่เธอ เธอมาตามเส้นทาง เธอเดินตาม จนเธอมาหัก มียืนรีสอร์ทแปลก ประตูเล็ก windows เล็ก ๆ และหม้อปล่องไฟขนาดเล็ก ทุกอย่างเกี่ยวกับคอทเทจถูก tinier มากเกินกว่าที่มันควรจะเป็น หิมะขาวผลักประตูเปิด

"l พบที่อยู่ที่นี่" ที่เธอบอกกับตัวเอง peeping รอบครัว "แผ่นอะไรเล็ก ๆ และช้อน ต้อง

เจ็ดของพวกเขา ของตารางวางเจ็ดคน" ชั้นบนมีห้องนอนที่ มีเตียงเล็กน้อยเรียบร้อยเจ็ด กลับไปยังห้องครัว หิมะขาวมีความคิด

"ฉันจะให้สิ่งที่กิน เมื่อพวกเขามาบ้าน พวกเขาจะยินดีหาอาหารพร้อม " ต่อค่ำ เจ็ดคนเล็ก ๆ เดินร้องเพลง homewards แต่เมื่อพวกเขาเปิดประตู เพื่อประหลาดใจของพวกเขา พวกเขาพบน้ำซุบร้อนนึ่งบนตาราง ชั้นบนมีหิมะขาว หลับบนเตียงหนึ่งอย่างรวดเร็ว แคระหัวหน้า prodded เธอเบา ๆ

"คุณคือใคร" เขาถามขึ้น หิมะขาวบอกว่า เรื่องเศร้า และน้ำตา sprang เข้าตาแคระ แล้ว หนึ่งในพวกเขาว่า ตามเขาได้พัดฟ้าลั่นครืนจมูกของเขา:

"อยู่ที่นี่กับเรา"

"Hooray โห่ hooray "เขาร้อง เต้นรำ joyfully รอบลูกสาว แคระการกล่าวว่า หิมะขาว:

"คุณสามารถอยู่ที่นี่ และมีแนวโน้มที่บ้านขณะที่เรากำลังลงเหมือง ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับแม่เลี้ยงของคุณออกจากคุณในป่า เรารักคุณ และเราจะดูแลคุณ" หิมะขาวควระรับไมตรีของพวกเขา และต่อแคระการชดเชยสำหรับการทำงาน แต่พวกเขาเตือนหิมะขาวไม่ให้เปิดประตูให้คนแปลกหน้า

ขณะเดียวกัน คนรับใช้ก็กลับไปปราสาท ด้วยความเต็มใจของเดียร์โร เขาให้มันแม่เลี้ยงโหดร้าย บอกเธอจะอยู่กับหิมะขาว เพื่อให้เขาสามารถเรียกร้องรางวัล พอใจมาก แม่เลี้ยงที่เปิดใหม่อีกครั้งกับกระจกวิเศษ แต่เธอเส้นความหวังถูกประ สำหรับกระจกตอบ: "loveliest ในที่ดินยังคงเป็นหิมะขาว อาศัยอยู่ในกระท่อมของคนแคระทั้งเจ็ด ลงในป่า"แม่เลี้ยงเป็นด้านข้างของตัวเอง ด้วยความโกรธ

" เธอต้องตาย เธอต้องตาย "เธอกรีดร้องขึ้น เธอ disguising ตัวเองเป็นหญิงชาวนา ใส่แอปเปิ้ล poisoned กับคนอื่น ๆ ในตะกร้าของเธอ แล้ว เธอถ่ายแบบในป่า ข้ามพรุที่ขอบของต้นไม้ เธอถึงธนาคาร unseen เช่นหิมะขาวยืนโบกลากับคนแคระทั้งเจ็ดในการเหมืองเดียว

หิมะขาวอยู่ในห้องครัวเมื่อเธอได้ยินเสียงที่ประตู: เคาะ เคาะ!

"ใครอยู่ที่นั่น" เธอเรียกพิรุธ จดจำคำแนะนำแคระ

"ฉันเป็นหญิงชาวนาขายแอปเปิ้ล มาพร้อมการตอบ

"ฉันไม่ต้องการแอปเปิ้ล ขอบคุณ เธอตอบ

"แต่แอปเปิ้ลสวยฉ่ำมากยิ่ง! " กล่าวว่า เสียง velvety จากนอกประตู

"ฉันก็ไม่ควรจะเปิดประตูให้ทุกคน กล่าวว่า ลูกสาว ที่ขัดเพื่อนไม่

"และค่อนข้างไปทางขวาเกินไป เด็กดี! ถ้าคุณสัญญาว่า จะไม่ให้เปิด ได้คนแปลกหน้า แล้วแน่นอน คุณไม่ซื้อ คุณเป็นผู้หญิงดีแน่นอน" จาก นั้นหญิงชราไป

"และเป็นรางวัลสำหรับการดี ฉันจะทำให้คุณเป็นของขวัญของแอปเปิ้ลของฉัน" โดยไม่คิดเพิ่มเติม หิมะขาวเปิดประตูเพียงตัวเล็ก ๆ แตก แอปเปิ้ลจะ

"มี ตอนนี้ไม่ได้ที่แอปเปิ้ลดี? " หิมะขาวมากเป็นผลไม้ และเป็นเธอไม่ได้ ตกไปพื้นดินในการสลบที่คล้ายกับ: ผลของพิษน่ากลัวเหลือเธอ lifeless ทันที

ตอนนี้ evilly, chuckling แม่เลี้ยงคนชั่วรีบปิด แต่เธอกลับวิ่งข้ามพรุ เธอ tripped และตกลงไปในทรายดูด ไม่มีใครได้ยินเสียงเธอร้องขอความช่วยเหลือ และเธอหายไป โดยติดตามตัว

ขณะเดียวกัน แคระมาจากเหมืองหาท้องฟ้ามีโตสีเข้ม และพายุ ฟ้าร้องเสียงดังได้พูดย้ำผ่านหุบเขาและสายฟ้าผ่าคัดลอกท้องฟ้า กังวลเกี่ยวกับหิมะขาวหนีเป็นอย่างที่พวกเขาสามารถลงจากภูเขาเพื่อคอทเทจ

มีพวกเขาพบหิมะขาว นอน lifeless แอปเปิ้ล poisoned เคียงข้างเธอ พวกเขาได้ดีที่สุดเพื่อให้เธอมีชีวิต แต่ มันเป็นของใช้ไม่

จะร้องไห้ และร้องไห้เป็นเวลานาน แล้วพวกเขาวางเธอบนเตียงของกลีบกุหลาบ นำเธอเข้าไปในป่า และเธอใส่ในหีบศพเป็นคริสตัล

แต่ละวันที่พวกเขาวางมีดอกไม้

แล้วตอนเย็นหนึ่ง พวกเขาพบชายหนุ่มแปลกหน้าสวยหิมะขาวผ่านแก้วชื่นชม หลังจากฟังเรื่องราว เจ้าชาย (สำหรับพระองค์เจ้า) ทำข้อเสนอแนะ

"ถ้าคุณให้ฉันพาเธอไปยังปราสาท จะโทรในแพทย์ที่มีชื่อเสียงกับ waken เธอจากนี้นอนแปลกประหลาด เธอไม่สวยจะชอบจูบเธอ" พระองค์ และ เหมือน ด้วยมายากล จูบของเจ้าชายยากจนการสะกด การของทุกคน astonishment หิมะขาวเปิดตาของเธอ เธอได้น่าอัศจรรย์กลับมาชีวิต ตอนนี้รัก เจ้าชายถามหิมะขาวจะแต่งงานกับเขา และแคระที่มีอย่างไม่เต็มใจเสนอกูดกับสโนว์ไวท์

จากวันบน หิมะขาวอยู่อย่างมีความสุขดีในการ แต่ช่วงเวลา เธอออกกลับไปกระท่อมน้อยลงในป่า กับเพื่อนแคระ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]
คัดลอก!
เมื่อเวลาที่ในปราสาทที่ดีเยี่ยมบุตรสาวของเจ้าชายที่ขยายตัวสูงขึ้นและมีความสุขแม้จะมีความพอใจในแม่เลี้ยงหวงแหน เธอเป็นคนสวยเป็นอย่างมากพร้อมด้วยที่เป่าผมยาวสีดำและตาสีฟ้า ผิวของเธอได้เป็นงานที่ละเอียดอ่อนและมีความเป็นธรรมและเธอก็ถูกเรียกว่าหิมะสีขาว.

แม้ว่าแม่เลี้ยงของเธอก็เป็นผู้หญิงคนชั่วที่เธอเกินไปเป็นที่สวยงามเป็นอย่างมากและกระจกวิเศษบอกเธอทุกวันเมื่อเธอถูกถามว่านี้ "กระจกกระจกเงาบนผนังที่เป็น สุภาพสตรี มีความงดงามมากที่สุดในที่ดินได้หรือไม่?"คำตอบที่ได้รับคือมักจะบอกว่า"คุณพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของคุณ"จนกว่าจะถึงวันที่เธอได้ยินเสียงมันพูดว่า"สีขาวหิมะมีความสวยงามอย่างสุงสุดในที่ดินที่"แม่เลี้ยงมันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟป่าด้วยความหึงหวงและเริ่มการวางแนวคิดในการขจัดของเธอ การโทรหนึ่งในบรรดาข้าราชการของเธอเธอรับสินบนเขาพร้อมด้วยเงินรางวัลที่หลากหลายเพื่อนำสีขาวหิมะเข้าสู่ป่าอยู่ห่างจากปราสาท. จากนั้นเขามองไม่เห็นเขาจะใส่เธอไปหาความตาย ผู้รับใช้ความ โลภ ที่ดึงดูดใจเพื่อไปยังให้รางวัลที่ได้ตกลงกันไว้เพื่อทำการนี้และเขานำเด็กหญิงตัวน้อยหวานอยู่ห่างออกไปในที่ แต่ถึงอย่างไรก็ตามเมื่อเขามาถึงจุดเกิดเหตุที่ความกล้าของคนที่ทรยศต่อเขาและออกจากหิมะสีขาวนั่งอยู่ข้างต้นไม้ที่เขาต้องการแก้ตัวและวิ่งออกไป หิมะสีขาวถูกทิ้งทั้งหมดอยู่ตามลำพังในป่าจึง.

คืนมาแต่คนใช้ไม่ได้กลับไป สีขาวหิมะตามลำพังในป่าสีเข้มที่เริ่มด้วยการร้องไห้อย่างขมขื่น เธอคิดว่าเธอรู้สึกได้ว่าตาสยองในการสอดส่องตรวจสอบของเธอและเธอก็ได้ยินเสียงแปลกๆและ rustlings ที่ทำให้ผางใจเธอ ที่ผ่านมาเอาชนะโดยความเหนื่อยล้าเธอก็ผล็อยหลับไปในที่สุดขดตัวอยู่ใต้ต้นไม้ที่.

หิมะสีขาวนอนอยู่อาการเป็นลม wakening จากเป็นครั้งคราวด้วยเริ่มต้นและจ้องมองไปในความมืดที่อยู่รอบตัวเธอหลายครั้งเธอคิดว่าเธอรู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างหรือใครบางคนแตะที่เธอหลับ.

ที่ผ่านมาตอนรุ่งสางป่าเพื่อไปยังตื่นขึ้นมาเพลงของนกและสีขาวหิมะตื่นขึ้นมามากเกินไป. โลกทั้งโลกที่กำลังคนเพื่อชีวิตและสาวน้อยคนที่ดีใจที่จะดูว่าโง่ความกลัวของเธอได้รับการ แต่ถึงอย่างไรก็ตามยังมีต้นไม้ที่มีความหนาเป็นเหมือนกำแพงที่อยู่รอบตัวเธอและเธอพยายามที่จะค้นหาออกจากสถานที่ซึ่งเธอได้เธอมาอยู่บนเส้นทางที่เธอเดินไปตามจนเธอก็มาถึงการล้างได้ มีกระท่อมขนาดเล็กที่พร้อมด้วยประตูแปลกขนาดเล็กที่ใช้ Windows ขนาดเล็กและหม้อปล่องไฟขนาดเล็กที่ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับกระท่อมที่เป็น tinier มากกว่าควรจะเป็น หิมะสีขาวถูกผลักประตูที่เปิดให้บริการ.สงสัย

" L ที่มีชีวิตอยู่ที่นี่หรือไม่?"เธอพูดกับตัวเองว่าท่านทั้งสองแสร้งทำทีไปรอบห้องครัว "แผ่นทำความร้อนขนาดเล็ก! และช้อน! จะต้อง มี

เจ็ดของพวกเขาตารางที่ 7 ของมาวางไว้เพื่อผู้คน"ขึ้นไปชั้นบนเป็นห้องนอนพร้อมด้วยเตียงนอนขนาดคิงส์ไซด์ขนาดเล็กเจ็ดเป็นระเบียบเรียบร้อย กำลังจะกลับไปที่ห้องครัวหิมะสีขาวมีความคิดที่.

"ผมจะทำให้บางสิ่งบางอย่างเพื่อการรับประทานอาหาร เมื่อมาถึงบ้านก็จะยินดีจะได้พบกับอาหารที่พร้อม"ต่อช่วงเวลาพลบค่ำเจ็ดคนเล็กเดินร้องเพลงกลับบ้าน แต่เมื่อเปิดประตูที่เป็นที่ประหลาดใจของพวกเขาก็พบโถบรรจุอาหารที่นึ่งของซุปร้อนบนโต๊ะทางด้านชั้นบนเป็นสีขาวหิมะผล็อยหลับไปบนหนึ่งในเตียงนอน แคระแกร็นหัวหน้าจ้ำจี้ของเธออย่างนุ่มนวล.

"คุณเป็นใคร?"เขาถาม หิมะสีขาวบอกว่าเขาและน้ำตาเรื่องน่าเศร้าของเธอกระโดดมายังที่ dwarfs 'ตา แล้วหนึ่งในนั้นว่า"เขาเสียงอึกทึกพัดจมูกของเขา:

"เข้าพักอยู่ที่นี่กับเรา!"

" hooray hooray !"ก็พากันโห่ร้องยินดีการเต้นรำอย่างร่าเริงรอบสาวน้อย ที่ dwarfs กล่าวว่าหิมะสีขาว:

"คุณจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ที่นี่และมีแนวโน้มที่จะพักที่ในขณะที่เรากำลังลงของเราได้ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับแม่เลี้ยงของคุณให้คุณในป่า เรารักคุณและเราจะได้ดูแลท่าน!"หิมะสีขาวด้วยความรู้สึกขอบคุณได้รับการยอมรับและไมตรีจิตรของเช้าวันถัดไปที่ตั้งค่าปิด dwarfs สำหรับการทำงาน แต่เตือนหิมะสีขาวเพื่อไม่ให้เปิดประตูให้คนแปลกหน้า.

ในขณะที่ผู้รับใช้ที่ได้กลับมาเพื่อไปยังปราสาทพร้อมด้วยบริเวณใจกลางของกวางไข่ที่. เขาให้แม่เลี้ยงใจร้ายที่บอกมันเป็นของสีขาวหิมะที่เขาไม่สามารถอ้างว่าเงินรางวัล เป็นความยินดีแม่เลี้ยงที่เปิดอีกครั้งเพื่อกระจกวิเศษ แต่ความหวังของเธอได้กระโจนสำหรับกระจกที่ตอบว่า"มีความงดงามมากที่สุดในที่ดินที่ได้รับยังหิมะสีขาวที่มีชีวิตอยู่ในเจ็ด dwarfs 'กระท่อมลงในป่าที่"แม่เลี้ยงที่อยู่ด้านข้างตัวเธอเองด้วยความโกรธแค้น.

"เธอก็ต้องตาย เธอก็ต้องตาย!"เธอร้องโอดโอย อำพรางตัวเธอเองเป็นหญิงชาวนาเก่าที่เธอใส่แอปเปิลวางยาพิษที่คนอื่นที่อยู่ในตะกร้าสินค้าของเธอ จากนั้นจึงนำวิธีที่รวดเร็วที่สุดที่เข้าไปในป่าที่เธอมีเครื่องหมายกากบาทขีดทับหนองน้ำที่บริเวณริมขอบของต้นไม้ที่ เธอก็มาถึงธนาคารที่มองไม่เห็นเป็นสีขาวหิมะยืนโบกมือลากับเจ็ด dwarfs บนเส้นทางของพวกมันเพื่อไปยังเหมือง.

หิมะสีขาวอยู่ในห้องครัวที่เธอได้ยินเสียงที่ประตูตี จัดให้!

"ผู้ที่มีหรือไม่?"ก็เรียกว่ามีความสงสัยเมื่อนึกถึง dwarfs คำแนะนำที่ว่า.

"ผมเป็นหญิงชาวนาเก่าที่จำหน่ายแอปเปิล"ตอบกลับมา.

"ผมไม่จำเป็นต้องขอขอบคุณคุณแอปเปิลใดๆ"เธอตอบ.

"แต่ก็มีแอปเปิลที่สวยงามและไม่มีน้ำมาก!"เสียงเป็นกำมะหยี่จากด้านนอกประตูที่.

"ผมไม่คิดว่าในการเปิดประตูให้ใคร""เด็กหญิงตัวน้อยที่เป็นไม่เต็มใจจะไม่เชื่อฟังเพื่อนของเธอ.

"และค่อนข้างอยู่มากเกินไป ดีสาว! หากคุณไม่ได้สัญญาว่าจะให้เปิดโล่งไปสู่คนแปลกหน้าจากนั้นของหลักสูตรที่คุณไม่สามารถซื้อ คุณเป็นหญิงสาวที่ดีจริงๆ!"หญิงชราที่เข้าไปบน.

"และเพื่อเป็นการตอบแทนความพยายามของการที่ดีผมจะทำให้คุณของขวัญหนึ่งในแอปเปิลของฉัน!"ไม่มีความคิดอีกที่มีหิมะสีขาวเปิดประตูที่อยู่ที่เป็นเช่นนี้จะนำแอปเปิลขนาดเล็กที่.

" ในตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ว่าแอปเปิลที่สวยงามได้หรือไม่?"หิมะสีขาวลงไปในผลไม้และเป็นเธอก็ตกอยู่กับพื้นที่ในยามที่มีผลบังคับใช้ของพิษสยองไปทางซ้ายไร้ชีวิตของเธอทันที.

ตอนนี้หัวเราะ evillyแม่เลี้ยงคนชั่วรีบปิด แต่เมื่อเธอก็วิ่งกลับไปในหนองน้ำที่เธออาจทำให้สะดุดล้มและลงไปในทรายดูดได้ ไม่มีใครได้ยินเสียงร้องของเธอสำหรับวิธีใช้และเธอก็หายตัวไปไม่มีร่องรอย.

ขณะที่ dwarfs ออกมาจากเหมืองเพื่อค้นหาท้องฟ้าที่มีสีเข้มขึ้นและพายุ เสียงฟ้าร้องเสียงดังและเสียงดังก้องไปทั่วขุนเขาผ่านทางแถบหุบเขาของสายฟ้าแลบบนท้องฟ้าที่ถูกหลอกกังวลเรื่องหิมะสีขาวพวกเขาพากันวิ่งได้อย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาสามารถทำได้ลงจาก ภูเขา ไปที่กระท่อมที่.

ก็ยังพบว่ามีหิมะสีขาวนอนนิ่งและไร้ชีวิตแอปเปิลวางยาพิษโดยด้านข้างของเธอ. ก็ดีที่สุดของเขาเพื่อทำให้เธอมีชีวิตอยู่แต่ก็ไม่มีใช้.

ต่างก็ร้องไห้และร้องไห้เป็นเวลายาวนาน จากนั้นเขาก็วางของเธอบนเตียงขึ้นกลีบดอกพาเธอไปในป่าและวางของเธอในโลงศพคริสตัล.

แต่ละวันพวกเขาวางดอกไม้ที่มี.

จากนั้นเย็นวันหนึ่งพวกเขาพบชายหนุ่มแปลกหน้าที่ชื่นชมใบหน้าที่สวยงามของสีขาวหิมะผ่านกระจก หลังจากฟังเรื่องราวที่ Prince (เพราะเขาเป็นเจ้าชายที่!)ทำให้คำแนะนำ.

"หากคุณอนุญาตให้ผมพาเธอไปยังปราสาทที่ฉันจะโทรติดต่อในแพทย์ที่มีชื่อเสียงในการตื่นจากหลับใหลของเธอมีลักษณะเฉพาะแห่งนี้ เธอเป็นที่สวยงามดังนั้นผมอยากจะรักที่จะจูบเธอ!"เขาและแม้จะโดยความน่ามหัศจรรย์ใจจูบของเจ้าชายที่ทำลายการตรวจสอบตัวสะกดได้. เพื่อความประหลาดใจของทุกคนหิมะสีขาวเปิดให้บริการดวงตาของเธอ เธอกลับมาในชีวิตอย่างน่ามหัศจรรย์ใจ ในความรัก Prince ถามหิมะสีขาวจะแต่งงานกับเขาและที่ dwarfs ได้สั่งให้ลาที่ดีเพื่อไปยังสีขาวหิมะอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก.

จากวันที่บนหิมะสีขาวอาศัยอยู่อย่างมีความสุขในปราสาทที่ดีเยี่ยม แต่ในช่วงเวลาเธอก็กลับมาเพื่อเที่ยวชมกระท่อมขนาดเล็กที่ลงไปในป่าเพื่อไปยังเพื่อนแคระของเธอ.
การแปล กรุณารอสักครู่..
 
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.

Copyright ©2024 I Love Translation. All reserved.

E-mail: