It was the middle of winter, when the broad flakes of snow were fallin การแปล - It was the middle of winter, when the broad flakes of snow were fallin ไทย วิธีการพูด

It was the middle of winter, when t

It was the middle of winter, when the broad flakes of snow were falling around, that the queen of a country many thousand miles off sat working at her window. The frame of the window was made of fine black ebony, and as she sat looking out upon the snow, she pricked her finger, and three drops of blood fell upon it.

Then she gazed thoughtfully upon the red drops that sprinkled the white snow, and said, ‘Would that my little daughter may be as white as that snow, as red as that blood, and as black as this ebony windowframe!’ And so the little girl really did grow up; her skin was as white as snow, her cheeks as rosy as the blood, and her hair as black as ebony; and she was called Snow White.

But this queen died; and the king soon married another wife, who became queen, and was very beautiful, but so vain that she could not bear to think that anyone could be handsomer than she was. She had a fairy looking-glass, to which she used to go, and then she would gaze upon herself in it, and say:
‘Tell me, glass, tell me true!
Of all the ladies in the land,
Who is fairest, tell me, who?’
And the glass had always answered:
‘Thou, queen, art the fairest in all the land.’

But Snow White grew more and more beautiful; and when she was seven years old she was as bright as the day, and fairer than the queen herself. Then the glass one day answered the queen, when she went to look in it as usual:
‘Thou, queen, art fair, and beauteous to see,
But Snow White is lovelier far than thee!’

When she heard this she turned pale with rage and envy, and called to one of her servants, and said, ‘Take Snow White away into the wide wood, that I may never see her any more.’ Then the servant led her away; but his heart melted when Snow White begged him to spare her life, and he said, ‘I will not hurt you, thou pretty child.’

So he left her by herself; and though he thought it most likely that the wild beasts would tear her in pieces, he felt as if a great weight were taken off his heart when he had made up his mind not to kill her but to leave her to her fate, with the chance of someone finding and saving her.

Then poor Snow White wandered along through the wood in great fear; and the wild beasts roared about her, but none did her any harm. In the evening she came to a cottage among the hills, and went in to rest, for her little feet would carry her no further.

Everything was spruce and neat in the cottage: on the table was spread a white cloth, and there were seven little plates, seven little loaves, and seven little glasses with wine in them; and seven knives and forks laid in order; and by the wall stood seven little beds. As she was very hungry, she picked a little piece of each loaf and drank a very little wine out of each glass; and after that she thought she would lie down and rest.

So she tried all the little beds; but one was too long, and another was too short, till at last the seventh suited her: and there she laid herself down and went to sleep.

By and by in came the masters of the cottage. Now they were seven little dwarfs, that lived among the mountains, and dug and searched for gold.

They lighted up their seven lamps, and saw at once that all was not right. The first said, ‘Who has been sitting on my stool?’ The second, ‘Who has been eating off my plate?’ The third, ‘Who has been picking my bread?’ The fourth, ‘Who has been meddling with my spoon?’ The fifth, ‘Who has been handling my fork?’ The sixth, ‘Who has been cutting with my knife?’ The seventh, ‘Who has been drinking my wine?’

Then the first looked round and said, ‘Who has been lying on my bed?’ And the rest came running to him, and everyone cried out that somebody had been upon his bed. But the seventh saw Snow White, and called all his brethren to come and see her; and they cried out with wonder and astonishment and brought their lamps to look at her, and said, ‘Good heavens! what a lovely child she is!’

And they were very glad to see her, and took care not to wake her; and the seventh dwarf slept an hour with each of the other dwarfs in turn, till the night was gone.

In the morning Snow White told them all her story; and they pitied her, and said if she would keep all things in order, and cook and wash and knit and spin for them, she might stay where she was, and they would take good care of her. Then they went out all day long to their work, seeking for gold and silver in the mountains: but Snow White was left at home; and they warned her, and said, ‘The queen will soon find out where you are, so take care and let no one in.’

But the queen, now that she thought Snow White was dead, believed that she must be the handsomest lady in the land; and she went to her glass and said:
‘Tell me, glass, tell me true!
Of all the ladies in the land,
Who is fairest, tell me, who?’
And the glass answered:
‘Thou, queen, art the fairest in all this land:
But over the hills, in the greenwood shade,
Where the seven dwarfs their dwelling have made,
There Snow White is hiding her head; and she
Is lovelier far, O queen! than thee.’

Then the queen was very much frightened; for she knew that the glass always spoke the truth, and was sure that the servant had betrayed her. And she could not bear to think that anyone lived who was more beautiful than she was; so she dressed herself up as an old pedlar, and went her way over the hills, to the place where the dwarfs dwelt. Then she knocked at the door, and cried, ‘Fine wares to sell!’

Snow White looked out at the window, and said, ‘Good day, good woman! what have you to sell?’ ‘Good wares, fine wares,’ said she; ‘laces and bobbins of all colours.’ ‘I will let the old lady in; she seems to be a very good sort of body,’ thought Snow White, as she ran down and unbolted the door. ‘Bless me!’ said the old woman, ‘how badly your stays are laced! Let me lace them up with one of my nice new laces.’

Snow White did not dream of any mischief; so she stood before the old woman; but she set to work so nimbly, and pulled the lace so tight, that Snow White’s breath was stopped, and she fell down as if she were dead. ‘There’s an end to all thy beauty,’ said the spiteful queen, and went away home.

In the evening the seven dwarfs came home; and I need not say how grieved they were to see their faithful Snow White stretched out upon the ground, as if she was quite dead.

However, they lifted her up, and when they found what ailed her, they cut the lace; and in a little time she began to breathe, and very soon came to life again. Then they said, ‘The old woman was the queen herself; take care another time, and let no one in when we are away.’

When the queen got home, she went straight to her glass, and spoke to it as before; but to her great grief it still said:
‘Thou, queen, art the fairest in all this land:
But over the hills, in the greenwood shade,
Where the seven dwarfs their dwelling have made,
There Snow White is hiding her head; and she
Is lovelier far, O queen! than thee.’

Then the blood ran cold in her heart with spite and malice, to see that Snow White still lived; and she dressed herself up again, but in quite another dress from the one she wore before, and took with her a poisoned comb.

When she reached the dwarfs’ cottage, she knocked at the door, and cried, ‘Fine wares to sell!’ But Snow White said, ‘I dare not let anyone in.’ Then the queen said, ‘Only look at my beautiful combs!’ and gave her the poisoned one. And it looked so pretty, that she took it up and put it into her hair to try it; but the moment it touched her head, the poison was so powerful that she fell down senseless.

‘There you may lie,’ said the queen, and went her way. But by good luck the dwarfs came in very early that evening; and when they saw Snow White lying on the ground, they thought what had happened, and soon found the poisoned comb. And when they took it away she got well, and told them all that had passed; and they warned her once more not to open the door to anyone.

Meantime the queen went home to her glass, and shook with rage when she read the very same answer as before; and she said, ‘Snow White shall die, if it cost me my life.’ So she went by herself into her chamber, and got ready a poisoned apple: the outside looked very rosy and tempting, but whoever tasted it was sure to die.

Then she dressed herself up as a peasant’s wife, and travelled over the hills to the dwarfs’ cottage, and knocked at the door; but Snow White put her head out of the window and said,
‘I dare not let anyone in, for the dwarfs have told me not.’
‘Do as you please,’ said the old woman, ‘but at any rate take this pretty apple; I will give it you.’
‘No,’ said Snow White, ‘I dare not take it.’ ‘You silly girl!’ answered the other, ‘what are you afraid of? Do you think it is poisoned? Come! do you eat one part, and I will eat the other.’

Now the apple was so made up that one side was good, though the other side was poisoned. Then Snow White was much tempted to taste, for the apple looked so very nice; and when she saw the old woman eat, she could wait no longer. But she had scarcely put the piece into her mouth, when she fell down dead upon the ground. ‘This time nothing will save thee,’ said the queen; and she went home to her glass, and at last it said:
‘Thou, queen, art the fairest of all the fair.’
And then her wicked heart was glad, and as happy as such a heart could be.

When evening came, and the dwarfs had gone home, they found Snow White lying on the ground: no breath came from her lips, and they were afraid that she was quite dead. They lifted her up, and combed her hair, and washed her face with wine and water; but all was in vain, for the little girl seemed quite dead. So they laid her down upon a bier, and all seven watched and bewailed her three whole days; and then they thought they would bury her: but her cheeks were still rosy; and her face looked just as it did whil
0/5000
จาก: -
เป็น: -
ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]
คัดลอก!
กลางฤดูหนาว เมื่อ flakes กว้างของหิมะถล่มสถาน ที่พระราชินีของประเทศหลายพันไมล์ออกนั่งทำงานที่หน้าต่างของเธอได้ กรอบของหน้าต่างที่ทำจากไม้มะเกลือสีดำดี และขณะที่เธอนั่งมองออกเมื่อหิมะ เธอ pricked นิ้วของเธอ และเลือดสามหยดตกเมื่อมัน

แล้วเธอจ้องคิดเมื่อหยดสีแดงที่โรยหิมะขาว และกล่าวว่า 'จะให้ลูกสาวของฉันเล็กน้อยอาจจะสีขาวที่ว่าหิมะ สีแดงที่ว่าเลือด และสีดำที่ windowframe ไม้มะเกลือนี้' และเพื่อ ให้ลูกสาวจริง ๆ ไม่เติบโต ผิวมีสีขาวที่หิมะ แก้มเธอโรซี่เป็นเลือด และผมของเธอเป็นสีดำเป็นเอโบนี และเธอมีเรียกหิมะขาว

แต่ควีนนี้ตาย และพระมหากษัตริย์แต่งงานภรรยาอื่น ที่กลายเป็นควีน เร็ว ๆ นี้ และสวยงามมาก แต่ vain ดังว่า เธอไม่อาจทนที่คิดทุกคนที่สามารถ handsomer กว่าเธอ เธอได้เป็นนางฟ้ามองแก้ว ที่เธอใช้ไป และจากนั้น เธอจะมองตามตัวเองใน และพูด:
' บอก แก้ว บอกจริง!
ของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดิน,
ที่เป็น บอกฉัน ใคร?'
และแก้วก็ตอบเสมอ:
' พระองค์ พระราชินี เป็นศิลปะในดินแดนทั้งหมด "

แต่หิมะขาวโตขึ้นสวยงาม และเมื่อเธออายุ 7 ปี เธอก็สว่างเป็นวัน และ fairer กว่าราชินีตัวเอง แล้วแก้ววันหนึ่งตอบควีน เมื่อเธอไปดูในตามปกติ:
' พระองค์ พระราชินี ศิลปะยุติธรรม และความเห็น,
แต่หิมะขาวเป็น lovelier ไกลกว่าทั้งหลาย!'

เมื่อเธอได้ยินนี้ เธอเปิดซีด ด้วยความโกรธและ envy เรียกว่าหนึ่งเดือนของเธอ และ ว่า 'ใช้หิมะขาวไปเป็นไม้กว้าง ที่อาจไม่เคยเห็นเธออีก" แล้ว ข้าราชการที่นำเธอไป แต่ใจของเขาอ่อนเมื่อหิมะขาวขอร้องเขาอะไหล่ชีวิตของเธอ และเขากล่าว ว่า "ฉันจะไม่ทำร้ายคุณ พระองค์สวยเด็ก'

ให้เขาทิ้งเธอ ด้วยตนเอง และแม้ว่าเขาคิดว่า น่าจะสุดที่สัตว์ป่าจะฉีกเธอชิ้น เขารู้สึกว่าน้ำหนักดีที่ถ่ายออกจากหัวใจของเขาเมื่อเขาได้ทำขึ้นจิตใจของเขาไม่ให้ฆ่าเธอแต่ต้องปล่อยเธอไปชะตากรรมของเธอ ด้วยผู้ค้นหา และบันทึก her.

แล้วจนหิมะขาวได้เดินไปมาตลอดผ่านไม้ในความกลัวดี และสัตว์ป่า roared เกี่ยวกับเธอ แต่ไม่ทำอันตรายใด ๆ เธอ ในตอนเย็น เธอมาคอทเทจท่ามกลางเนินเขา และไปในที่เหลือ สำหรับเท้าของเธอเล็กน้อยจะทำเธอไม่เพิ่มเติม

ทุกอย่างถูกระเบียบ และเรียบร้อยในคอทเทจ: บนโต๊ะถูกแพร่กระจายผ้าสีขาว และมีแผ่นน้อยเจ็ด loaves น้อยเจ็ด และแว่นตาน้อยเจ็ดกับไวน์ได้ และเจ็ดมีดและส้อมวางตามลำดับ และตามผนังยืนเตียงน้อยเจ็ด เพราะหิวมาก เธอเบิกชิ้นส่วนเล็ก ๆ ของแต่ละก้อน และดื่มไวน์เล็กน้อยจากแต่ละแก้ว และหลังจากนั้น เธอคิดว่า เธอจะนอนลงและเหลือ

ดังนั้นเธอพยายามทุกเตียงน้อย แต่คนยาวเกินไป และอื่นสั้นเกินไป จนในที่สุด เจ็ดเหมาะเธอ: และมีเธอไว้ตัวเองไปนอน

โดยและโดยในมาแบบของคอทเทจ ตอนนี้พวกเขาน้อยคนแคระทั้งเจ็ด ที่อาศัยอยู่ในหมู่ภูเขา และขุดค้นหาทอง

ก็ไฟส่องสว่างค่าโคมไฟเจ็ดของพวกเขา และเห็นครั้งว่า ทั้งหมดไม่เหมาะสม แรกกล่าวว่า 'ที่มีการนั่งบนเก้าอี้ของฉัน" ที่สอง 'ที่มีการกินจากจานของฉัน' ที่สาม 'ที่เบิกสินค้าแล้วขนมปังของฉัน " สี่ 'ที่ได้รับรัฐมนตรี ด้วยช้อนของฉัน " 5 'ที่ได้รับการจัดการส้อมของฉัน" หก 'ที่มีการตัด ด้วยมีดของฉัน " เจ็ด 'ที่มีการดื่มไวน์ของฉัน "

แล้ว แรกมองรอบ และกล่าวว่า 'ที่ได้นอนบนเตียงของฉัน " และส่วนเหลือมาทำงานกับเขา แล้วทุกคนร้องว่า ใครได้ขึ้นเตียง แต่เจ็ดเห็นหิมะขาว และเรียกพี่น้องของเขา มาพบเธอ พวกเขาทูลขอ ด้วยใจและ astonishment นำโคมไฟของพวกเขาที่เธอ และ ว่า, ' สวรรค์ดี อะไรรักลูกเธอ!'

และพวกเขาก็ดีใจมากที่เห็นเธอ เอาดูแลไม่ให้ตื่นเธอ และแคระเจ็ดนอนชั่วโมงละแคระอื่น ๆ กลับ จนถึงคืนหายไป

ตอนเช้า หิมะขาวบอกพวกเขาเรื่องราวของเธอทั้งหมด และพวกจำเลย pitied เธอ และกล่าวว่า ถ้า เธอจะให้สิ่งทั้งหมดในใบ สั่ง และปรุงอาหาร และล้าง และ knit และหมุนสำหรับพวกเขา เธออาจอยู่ที่เธอ และพวกเขาจะใช้เอาใจเธอ แล้วพวกเขาไปตลอดทั้งวันทำงาน ค้นหาสำหรับโกลด์และซิลเวอร์ในภูเขา: แต่หิมะขาวที่เหลือที่บ้าน และพวกเขาเตือนเธอ กล่าว ว่า, ' ราชินีจะเร็ว ๆ นี้หาที่ที่คุณอยู่ เพื่อดูแล และให้ไม่'

แต่ควีน ขณะที่เธอคิดว่า หิมะขาวตาย เชื่อว่า เธอต้องเป็นผู้หญิง handsomest ในแผ่นดิน เธอไปแก้วของเธอ และกล่าวว่า:
' บอก แก้ว บอกจริง!
ของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดิน,
คือเป็น บอกฉัน ใคร?'
และแก้วตอบ:
' พระองค์ ควีน เป็นศิลปะในดินแดนนี้ทั้งหมด:
แต่ ผ่านเนิน เขา ในที่ร่ม greenwood,
ตำแหน่งที่เจ็ด dwarfs ที่อยู่อาศัยของพวกเขาได้ทำ,
มีหิมะสีขาวเป็นที่ซ่อนของเธอหัว และเธอ
เป็น lovelier ไกล O ควีน กว่าทั้งหลาย '

แล้วราชินีถูกมากกลัว สำหรับเธอรู้ว่า แก้วจะพูดความจริง และไม่แน่ใจว่าที่ ข้าราชการที่ได้ทรยศเธอ และเธอไม่สามารถทนคิดว่า ใครอาศัยใครคือสวยงามกว่าเธอ ดังนั้นเธอแต่งตัวเองเป็น pedlar เก่า และไปวิธีของเธอเหนือเนินเขา ที่อาศัยอยู่ในที่คนแคระทั้ง แล้วเธอโบว์ลิ่งที่ประตู และ ร้อง 'ปรับลดขาย'

หิมะขาวมองออกหน้าต่าง และ ว่า, ' วันดี ผู้หญิงที่ดี มีอะไรที่คุณจะขายหรือไม่? " กล่าวว่า 'ดีตำง ๆ เครื่องดี เธอ 'laces และแกนกลางกระดาษของสีทั้งหมด' ' ฉันจะให้เลดี้เก่าใน เธอน่าจะเป็นการจัดเรียงที่ดีของร่างกาย คิดว่า หิมะขาว เธอวิ่งลง และ unbolted ประตู 'พรฉัน ' กล่าวว่า หญิงชรา, ' วิธีเลว laced เข้าพักของคุณ ผมลูกไม้ขึ้นกับ laces ใหม่ของฉันดีขึ้น '

หิมะขาวได้ไม่ฝันร้ายใด ๆ ดังนั้น เธอยืนก่อนเฒ่า แต่เธอตั้งให้ทำงานดังนั้นกลาสี และดึงให้แน่น ลูกไม้ หยุดหายใจที่หิมะขาว และเธอตกลงว่าเธอตาย 'มีปลายงามพระองค์ทั้งหมด กล่าวว่า ควีน spiteful และไปบ้านเก็บไว้

ในตอนเย็น เจ็ดแคระมาบ้าน และผมไม่ต้องพูดว่า grieved พวกเขาเห็นความซื่อสัตย์หิมะขาวเหยียดตามพื้นดิน ว่าเธอค่อนข้างตาย

อย่างไรก็ตาม พวกเขายกแต่ง และเมื่อพวกเขาพบว่า ailed เธอ พวกเขาตัดลูกไม้ และ ในเวลาเพียงเล็กน้อยเธอเริ่มหายใจ และเร็ว ๆ นี้ มาสู่ชีวิตอีกครั้ง แล้วพวกเขากล่าวว่า, ' หญิงชราถูกควีนตัวเอง ใช้ดูแลอีกครั้ง และปล่อยให้ไม่หนึ่งในเมื่อเราเป็นไป '

เมื่อราชินีมีหน้าแรก เธอตรงไปแก้วของเธอ และพูดให้เป็นก่อน แต่มันยังว่า ความเศร้าโศกของเธอดี:
' พระองค์ พระราชินี เป็นศิลปะในดินแดนนี้ทั้งหมด:
แต่ ผ่านเนิน เขา ในที่ร่ม greenwood,
ที่ที่เจ็ด dwarfs ที่อยู่อาศัยของพวกเขาได้ทำ,
มีหิมะสีขาวเป็นที่ซ่อนของเธอหัว และเธอ
เป็น lovelier ไกล O ควีน กว่าทั้งหลาย '

แล้วเลือดวิ่งเย็นในหัวใจของเธอด้วยทั้ง ๆ ที่เจ็บแค้น ดูว่า หิมะขาวยังอาศัย และเธอแต่งตัวเองอีกครั้ง แต่ในเครื่องแต่งกายอื่นมากจาก เธอสวมก่อน และเอากับเธอ poisoned comb.

เมื่อเธอมาถึงกระท่อมของแคระ เธอโบว์ลิ่งที่ประตู และ ร้อง 'ปรับลดขาย ' แต่หิมะขาวกล่าวว่า, "ฉันไม่กล้าให้ใครค่ะ ' ราชินีกล่าวว่า 'เพียง ดูที่รวงผึ้งของฉันสวย ' แล้วให้เธอหนึ่ง poisoned มันดูให้สวย ว่า เธอเอาขึ้น และใส่ลงไปในของเธอผมจะลอง แต่ตอนนี้มันสัมผัสหัวของเธอ ยาพิษมีประสิทธิภาพเพื่อให้เธอล้มลงหมดสติ

'มีคุณอาจโกหก กล่าวว่า ราชินี และวิธีของเธอไป แต่ ด้วยโชคดี แคระมาแรกสุดที่เย็น และเมื่อพวกเขาเห็นหิมะขาวนอนอยู่บนพื้นดิน พวกเขาคิดว่า สิ่งที่เกิดขึ้น และเร็ว ๆ นี้ พบหวี poisoned และเมื่อพวกเขาเอา มันไปเธอได้ดี และบอกพวกเขาทั้งหมดที่ได้ผ่าน และพวกเขาเตือนเธออีกครั้งไม่เปิดประตูให้ทุกคน

บัดนั้นราชินีบ้านไปแก้วของเธอ และสั่นเครือ ด้วยความโกรธเมื่อเธออ่านคำตอบอย่างเดียวกันกับก่อน และเธอบอก ว่า 'หิมะขาวจะตาย ถ้ามันต้นทุนผมชีวิต' เพื่อให้เธอไปเข้าห้องของเธอ ด้วยตนเอง และมีพร้อมแอปเปิ้ล poisoned: ภายนอกดูโรซี่ และดึงดูดมาก แต่ผู้ใดลิ้มรสถูกต้องตาย

แล้วเธอแต่งตัวเองเป็นภรรยาของชาวนา เดินทางผ่านเนินเขาไปของคนแคระทั้งคอทเทจ และโบว์ลิ่งที่ประตู แต่หิมะขาวใส่หัวเธอออกจากหน้าต่าง และกล่าว ว่า,
'ฉันกล้าไม่ให้ทุกคน สำหรับแคระที่บอกไม่ '
'ทำ ตามประสงค์ กล่าวว่า หญิงชรา, ' แต่อัตราการใช้แอปเปิ้ลนี้สวย ผมจะให้คุณ '
'ไม่ กล่าวว่า หิมะขาว 'ฉันกล้าไม่เถิด' 'คุณผู้หญิง ' ตอบอื่น ๆ, ' สิ่งคุณกลัวหรือไม่ คุณคิดว่า มันเป็นยาพิษหรือไม่ มา คุณกินส่วนหนึ่ง และจะกินกัน '

ตอนนี้แอปเปิ้ลได้ดังขึ้นที่ด้านใดด้านหนึ่งก็ดี แต่อีกด้านหนึ่งถูกวางยา แล้ว หิมะขาวถูกมากอยากรสชาติ แอปเปิ้ลมองดูให้ดี และ เมื่อเธอเห็นหญิงชรากิน เธอไม่รอไม่ แต่เธอมีแทบใส่ชิ้นลงในปากของเธอ เมื่อเธอล้มลงตายตามพื้นดิน 'เวลานี้ไม่มีอะไรจะประหยัดทั้งหลาย กล่าวว่า ราชินี เธอไปบ้านแก้วของเธอ และในที่สุด ก็กล่าวว่า:
' พระองค์ ควีน ธรรมทั้งหมดเป็นศิลปะ '
แล้ว หัวใจของเธอคนชั่วถูกดีใจ และมีความสุขเช่นหัวใจอาจ

เมื่อช่วงเย็นมา และแล้วแคระบ้าน พวกเขาพบหิมะขาวนอนอยู่บนพื้นดิน: ไม่มีลมหายใจมาจากริมฝีปากของเธอ และพวกเขากลัวว่า เธอค่อนข้างตาย พวกเขายกเธอขึ้น และผึ้งที่เป็นไส้ผมของเธอ และล้างหน้าหล่อน ด้วยไวน์และน้ำ แต่ทั้งหมดสู้ สำหรับสาวน้อยที่ดูเหมือนค่อนข้างตาย ดังนั้น พวกเขาวางเธอลงตาม bier เป็น และทั้งหมดเจ็ดดู และวันของเธอทั้งสาม bewailed แล้ว พวกเขาคิดว่า พวกเขาจะฝังเธอ: แต่แก้มของเธอยังคงโรซี่ และใบหน้าของเธอดูเหมือนมัน whil
การแปล กรุณารอสักครู่..
ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]
คัดลอก!
มันอยู่ตรงกลางของฤดูหนาวเมื่อเกล็ดหิมะที่ร่วงหล่นมาคร่าว ๆว่า ราชินีของประเทศหลายพันไมล์ นั่งทำงาน ที่หน้าต่าง กรอบของหน้าต่างทำด้วยดีสีดำไม้มะเกลือ และขณะที่เธอนั่งมองออกไปบนหิมะ เธอ pricked นิ้วและสามหยดเลือดลงบนมัน เธอจ้องมองอย่าง

แล้วบนสีแดงหยดที่โปรยหิมะสีขาวและพูดว่า ' จะว่าลูกสาวคนเล็กจะเป็นสีขาวเหมือนหิมะ แดงอย่างเลือด และเป็นสีดำเหมือนวินโด่ว เฟรมไม้มะเกลือนี้ ! และดังนั้น สาวน้อยก็เติบโตขึ้น ผิวของเธอขาวราวกับหิมะของเธอ แก้มเป็นสีชมพู เป็นเลือด และเส้นผมสีดำดำสนิทของเธอ เธอถูกเรียกว่า สโนว์ ไวท์

แต่ราชินีตาย และกษัตริย์แล้วแต่งงานกับภรรยาอื่น ที่กลายมาเป็นราชินีมันอยู่ตรงกลางของฤดูหนาวเมื่อเกล็ดหิมะที่ร่วงหล่นมาคร่าว ๆว่า ราชินีของประเทศหลายพันไมล์ นั่งทำงาน ที่หน้าต่าง กรอบของหน้าต่างทำด้วยดีสีดำไม้มะเกลือ และขณะที่เธอนั่งมองออกไปบนหิมะ เธอ pricked นิ้วและสามหยดเลือดลงบนมัน เธอจ้องมองอย่าง

แล้วบนสีแดงหยดที่โปรยหิมะสีขาวและก็สวยมาก แต่ก็เปล่าประโยชน์ เธอไม่อาจทนคิดว่าใครๆ ก็เป็น handsomer มากกว่าเธอ เธอมีนางฟ้ามองแก้วที่เธอใช้ไป แล้วเธอจะจ้องมองตัวเองในมันและพูด :
'tell ฉัน แก้ว บอกจริง
ของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดิน
ที่ยุติธรรม บอก ใคร '
และแก้วได้ตอบเสมอ :
'thou , ราชินี ,เมื่อเธอได้ยินเธอก็ซีดด้วยความโกรธและริษยา และเรียกไปเป็นคนรับใช้ของนางและกล่าวว่า ' พาสโนว์ไวท์ไปในป่ากว้าง ฉันอาจจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว แล้วคนรับใช้พาเธอออกไป แต่หัวใจเขาละลายเมื่อหิมะสีขาวขอร้องให้ไว้ชีวิตเธอ และเขากล่าวว่า ' ผมจะไม่ทำให้คุณเจ็บ เจ้าเด็กน่ารัก "

เขาซ้ายของเธอเอง ;และแม้ว่า เขาคิดว่า มันน่าจะเป็นที่สัตว์ป่าจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ เขารู้สึกเหมือนมีน้ำหนักมากถูกถอดหัวใจของเขาเมื่อเขาตัดสินใจที่จะไม่ฆ่าเธอ แต่จะปล่อยให้เธอกับโชคชะตาของเธอกับโอกาสของคนค้นหาและช่วยชีวิตเธอ

แล้วหิมะขาว คนจน เดินตามทางไม้กลัวใหญ่ และสัตว์ป่าคำราม เกี่ยวกับเธอ แต่เธอไม่มีอันตรายใด ๆศิลปะผู้เลอโฉมที่สุดในปฐพี . . .

แต่หิมะขาวที่เติบโตมากขึ้นและสวยงามมากขึ้น และเมื่อเธออายุได้ 7 ขวบ เธอถูกสว่างเหมือนกลางวัน และเป็นธรรมกว่าราชินีเอง แล้วแก้ว วันหนึ่ง ราชินีตอบ เมื่อเธอเดินไปดูเป็นปกติ :
'thou , ราชินี , งานศิลปะ , และอันที่เห็น
แต่หิมะสีขาวเป็นน่ารักยิ่งกว่าเจ้า '

ในตอนเย็น เธอมาถึงกระท่อมในเนินเขา และไปพักผ่อน สำหรับเท้าเล็ก ๆน้อย ๆของเธอจะอุ้มไม่เพิ่มเติม

ทุกอย่างเรียบร้อยและเป็นระเบียบเรียบร้อยในกระท่อม : บนโต๊ะถูกกางผ้าขาว มีจำนวน 7 แผ่นเล็กๆ เจ็ดก้อนน้อยและเจ็ดแก้วเล็กๆ ไวน์ และ เจ็ด มีดและส้อมวางในการสั่งซื้อ และกำแพงอยู่เจ็ดเตียงเล็ก ๆน้อย ๆเธอหิวมาก เธอหยิบของชิ้นเล็ก ๆแต่ละก้อนและดื่มไวน์มากน้อยในแต่ละแก้ว และหลังจากที่เธอ คิดว่าเธอจะนอนพัก

ดังนั้นเธอพยายามทุกเตียงเล็กน้อย แต่ก็ยาวเกินไป และอีกอย่าง คือ สั้นเกินไป จนในที่สุดที่เจ็ด เหมาะกับเธอ และจะมีเธอวางเธอลงและหลับไป

แล้วในมาต้นแบบของกระท่อมตอนนี้พวกเขามีเจ็ดดาวแคระน้อย ที่อาศัยอยู่ในภูเขาและขุดหาทอง

ก็ส่องสว่างขึ้นของพวกเขาเจ็ดดวง และเห็นได้ทันทีว่า ไม่ใช่ คนแรก บอกว่า ผู้ที่ได้นั่งอยู่บนเก้าอี้ของฉัน ' ที่สอง ' ที่ได้กินจากจานของฉัน ' 3 ' ที่ได้รับการเลือกขนมปังของฉัน ' 4 ' ที่ได้รับการยุ่งกับช้อนของฉัน ? ' ที่ห้า' ที่ได้รับการจัดการส้อมของฉัน ' 6 ' ที่ถูกตัดด้วยมีดของฉัน ' 7 ' ที่ได้ดื่มไวน์ของฉัน '

งั้นก่อนมองรอบๆและพูดว่า ' ที่ได้นอนบนเตียงของฉัน ' ที่เหลือก็วิ่งมาหาเขาและทุกคนก็ร้องออกมาว่ามีใครอยู่บนเตียง แต่ที่เจ็ดเห็นหิมะสีขาว และเรียกพี่น้องมาเจอเธอและพวกเขาก็ร้องด้วยความสงสัยและประหลาดใจ และเอาโคมไฟของพวกเขามองที่เธอและกล่าวว่า ' โอ้พระเจ้า ! เด็กอะไรน่ารักเธอ '

แล้วก็ดีใจมากที่ได้เห็นเธอ และดูแลเธอไม่ตื่น และคนแคระเจ็ดนอนเป็นชั่วโมงกับแต่ละอื่น ๆ กลายเป็นคนแคระ จนเมื่อคืนก็หายไปแล้ว . . .

ตอนเช้าหิมะขาว บอกพวกเขาว่าเรื่องราวทั้งหมดของเธอ เขาสงสารหล่อนแล้วบอกว่าถ้าเธอจะเก็บทุกสิ่งทุกอย่างในใบสั่ง และปรุงอาหารและล้างและถักและหมุนพวกเขา เธออาจจะอยู่ในที่ที่เธออยู่ และพวกเขาจะดูแลเธอ แล้วพวกเขาก็ออกไปทั้งวันกับงานของตนเองเพื่อแสวงหาทองและเงินในภูเขา แต่หิมะสีขาวที่ถูกทิ้งไว้ที่บ้าน เขาเตือนเธอว่า ' ราชินีเร็ว ๆนี้จะหาที่คุณมีเพื่อดูแลและให้หนึ่งในที่คนแคระทั้งเจ็ด ที่อยู่อาศัยของพวกเขาได้
มีหิมะขาวซ่อนหัวของเธอ เธอ
คือ lovelier ไกล โอ พระราชินี กว่าเจ้า "

แล้วราชินีมาก กลัว เพราะเธอรู้ว่าแก้วมักจะพูดความจริง และมั่นใจว่าลูกจ้างได้ทรยศเธอ เธอไม่สามารถทนที่จะคิดว่าใครอยู่ที่นั้นสวยงามกว่าที่ที่เธออยู่'

แต่ราชินี ตอนนี้เธอคิดว่าหิมะขาวตาย เชื่อว่าเธอต้องเป็นผู้หญิงเผ่าที่หน้าตาดีในแผ่นดิน และนางไปแก้วของเธอและกล่าวว่า :
'tell ฉัน แก้ว บอกจริง
ของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดิน
ที่ยุติธรรม บอก ใคร '
และแก้วตอบ :
'thou , ราชินี , ศิลปะที่สุดในดินแดนทั้งหมดนี้ :
แต่มากกว่าภูเขาใน Greenwood เงา
ดังนั้น เธอแต่งตัวเองเป็นพ่อค้าเร่ เก่า ไป บนเนินเขา สถานที่ดาวแคระอาศัยอยู่ แล้วเธอก็เคาะประตูและส่งเสียงร้อง ' สินค้าดีขาย ! '

หิมะสีขาว มองออกไปที่หน้าต่าง และกล่าวว่า ' สวัสดี ดีผู้หญิง สิ่งที่คุณขาย ? ' ' ดีภัณฑ์ สินค้าดี ' เธอ ' ลูกไม้และ bobbins สีทั้งหมด ผมจะให้หญิงชราในเธอดูเหมือนจะเป็นชนิดที่ดีมากของร่างกาย ' คิดว่าหิมะขาว ขณะที่เธอวิ่งลงและถอดกลอนประตู ' ให้ฉัน ! ' ' หญิงชรา ' แค่ไหนอยู่ของคุณอยู่ ! ขอปักไว้ด้วยหนึ่งเชือกของฉันดีใหม่ '

หิมะขาวไม่ได้ฝันร้ายใด ๆ ดังนั้น เธอยืนอยู่ต่อหน้าหญิงชรา แต่ชุดเธอทำงานอะไร และดึงปักแน่นมากหิมะขาวของลมหายใจก็หยุดลง เธอล้มลงราวกับว่าเธอตายไปแล้ว ' ก็จบทุกความงามของเจ้า ' ราชินีใจร้าย และเดินออกไปจากบ้าน

ในตอนเย็น คนแคระทั้งเจ็ด มาที่บ้าน และผมไม่ต้องพูดว่าเสียใจ พวกเขาเห็นของพวกเขาซื่อสัตย์ หิมะสีขาวที่ขึงบนพื้นดิน เช่น ถ้าเธอตายมาก

แต่ เขายกเธอขึ้นและเมื่อพวกเขาพบว่าป่วย พวกเขาตัดลูกไม้ และในเวลาเพียงเล็กน้อย เธอเริ่มหายใจ และเร็ว ๆนี้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง แล้วพวกเขาก็กล่าวว่า " หญิงชราเป็นราชินีตัวเองดูแลเวลาอื่น และให้หนึ่งในตอนที่เราค่ะ

เมื่อราชินีกลับบ้าน เธอเดินตรงไปที่กระจก และพูดกับมันเหมือนเมื่อก่อน แต่เธอเศร้าโศกมาก มันยังบอกว่า :
'thou , ราชินี ,ศิลปะสวยที่สุดในดินแดนทั้งหมดนี้ :
แต่มากกว่าภูเขาใน Greenwood เงา
ที่คนแคระทั้งเจ็ด ที่อยู่อาศัยของพวกเขาได้
มีหิมะขาวซ่อนหัวของเธอ เธอ
คือ lovelier ไกล โอ พระราชินี กว่าเจ้า "

แล้วเลือดวิ่งเย็น หัวใจเธอด้วยแม้และ Malice , เห็นหิมะสีขาวยังคงมีชีวิตอยู่ เธอแต่งตัวตัวเองขึ้นอีกครั้ง แต่ก็อีกชุดหนึ่งที่เธอใส่ก่อนเอากับเธอวางยาหวี

เมื่อเธอเดินมาถึงกระท่อมของคนแคระ เธอเคาะประตูและส่งเสียงร้อง ' สินค้าดีขาย ! แต่หิมะขาวกล่าวว่า ผมไม่กล้าให้ใครเข้ามา แล้วราชินีกล่าวว่า , ' ดูรวงผึ้งที่สวยงามของฉันเท่านั้น ! และใส่ยาพิษ . และมันก็ดูสวย เธอหยิบมันขึ้นมาและใส่มันลงในผมของเธอจะลองดู แต่ตอนนี้มันจับหัวเธอยาพิษมีประสิทธิภาพที่เธอล้มลงหมดสติ

มันอาจคุณอาจโกหก ' ราชินี และไปทางเธอ แต่โชคดีที่คนแคระมาเช้ามาก ตอนเย็น และเมื่อพวกเขาเห็นหิมะสีขาวนอนอยู่ที่พื้น พวกเขาคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้น , และเร็ว ๆนี้พบพิษ หวี และเมื่อพวกเขาเอาเธอมาเป็นอย่างดี และบอกพวกเขาว่าที่ผ่านมา ;เขาเตือนเธออีกครั้งที่จะไม่เปิดประตูให้ใคร

ตอนนี้พระราชินีไปที่บ้านนางแก้ว และสั่นด้วยความโกรธ เมื่อเธออ่านคำตอบมากเหมือนเมื่อก่อน และบอกว่า ' หิมะขาวจะตาย ถ้ามันทำให้ชีวิตของฉัน . " ดังนั้นเธอจึงเข้าไปในห้องคนเดียว เธอ และมีพร้อมแอปเปิ้ลพิษ : ภายนอกดูร่าเริงและน่าสนใจมาก แต่ใครที่ได้ลิ้มรสมันต้องตายแน่

แล้วเธอก็แต่งตัวตัวเองขึ้นในฐานะภรรยาของชาวนาและเดินทางข้ามภูเขาไปยังกระท่อมของคนแคระ และเคาะประตู แต่หิมะขาวใส่ศีรษะออกไปนอกหน้าต่างและพูดว่า
" ไม่กล้าให้ใคร เพราะคนแคระบอกไม่ได้ . . . '
' เป็นคุณกรุณา ' ' หญิงชรา ' แต่ยังไงเอาแอปเปิ้ลสวยนี้ ผมจะให้คุณ '
' ' หิมะขาว' ข้าไม่กล้ารับหรอก ' ' คุณโง่ ! ' ' อื่น ๆ ' แล้วคุณจะกลัวอะไร ? คุณคิดว่ามันคือยาพิษ มา ! คุณกินส่วนหนึ่ง และ ฉัน จะ กิน ๆ .

ตอนนี้แอปเปิ้ลได้สร้างขึ้นที่ด้านหนึ่งเป็นสิ่งที่ดี แต่ด้านอื่น ๆ ถูกวางยา แล้วหิมะขาวมากอยากลิ้มรสสำหรับแอปเปิ้ลดูสวยมาก และเมื่อเธอเห็นหญิงแก่กินเธออาจจะรออีกต่อไป แต่เธอเกือบจะใส่ชิ้นเข้าไปในปากของเธอ เมื่อเธอล้มลงตายบนพื้นดิน ' เวลานี้ไม่มีอะไรจะช่วยเจ้า ' ราชินี เธอกลับบ้านไปแก้วของเธอ และในที่สุดก็กล่าวว่า :
'thou , ราชินี , ศิลปะที่สุดของงาน '
แล้วหัวใจชั่วร้ายของเธอ คือ ดีใจ และมีความสุข เช่น หัวใจได้ . . . .

เมื่อตอนเย็น มาและดาวแคระกลับบ้านหมดแล้ว พวกเขาเจอหิมะขาวนอนบนพื้นดิน ไม่มีลมหายใจออกมาจากริมฝีปากของเธอ และพวกเขากลัวว่าเธอตายสนิท เขายกเธอขึ้น และหวีผม ล้างหน้าด้วยไวน์และน้ำ แต่ก็ไร้ประโยชน์ เพราะสาวน้อยดูจะตายแล้ว เขาวางเธอลงบน เบียร์ ทั้งหมดเจ็ดเฝ้าดูและบีเวลดวันทั้งสาม ;แล้วพวกเขาคิดว่าพวกเขาจะฝังเธอ แต่แก้มก็ยังร่าเริง และใบหน้าของเธอดูเหมือนจะทำได
การแปล กรุณารอสักครู่..
 
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.

Copyright ©2024 I Love Translation. All reserved.

E-mail: