Keroncong Pembunuhanhampir malam di Yogyaketika keretaku tibaLagu kero การแปล - Keroncong Pembunuhanhampir malam di Yogyaketika keretaku tibaLagu kero ไทย วิธีการพูด

Keroncong Pembunuhanhampir malam di

Keroncong Pembunuhan
hampir malam di Yogya
ketika keretaku tiba
Lagu keroncong membuatku ngantuk, padahal malam ini aku harus membunuh seseorang. Orang-orang tua memang menyukai lagu keroncong, ini membuat mereka terkenang-kenang akan masa lalunya.
Mereka terserak di bawah sana, di sekitar kolam renang, tapi tampaknya tak banyak yang mendengarkan lagu keroncong itu dengan sungguh-sungguh. Mereka bercakap sendiri, riuh dan tawa sesekali pecah dari tiap kerumunan.
Tak semuanya tua memang, bahkan banyak wanita muda. Paling tidak itulah yang menarik perhatianku. Lewat teleskop pada senapan ini, aku memperhatikan mereka satu per satu, seolah-olah aku berada di antara mereka. Sebuah pesta yang meriah. Ada kambing-guling. Hmmm…

Garis silang pada teleskop itu terus saja bergerak. Sesekali berhenti pada dahi seseorang, dan mengikutinya. Kalau kutekankan telunjukku, tak pelak lagi dahi itu akan berlubang. Dan tubuh orang itu akan roboh. Bisa roboh perlahan-lahan seperti pohon ditebang, bisa pula tersentak dan mengacaukan kerumunan orang yang sedang tertawa-tawa itu, menumpahkan gelas pada nampang yang dibawa pelayan. Tentu lebih menarik lagi kalau tubuh itu terpental ke kolam renang dengan suara bergedebur sehingga airnya muncrat membasahi pakaian para tamu dan kolam renang itu segera berwarna merah karena darah dan wanita-wanita berteriak: “Auuww!”


Tapi aku belum menemukan orang yang mesti kubunuh. Memang belum waktunya. Ia akan datang sebentar lagi. Dan sebetulnya aku pun tak perlu terlalu repot mencarinya karena pesawat komunikasi yang terpasang pada telingaku siap menunjukkan orangnya.
“Kamu sudah siap?” terdengar suara pada headphone itu, sebuah suara yang merdu.
“Dari tadi aku sudah siap, yang mana orangnya?”
“Sabar dong, sebentar lagi.”
Dari teras lantai 7 hotel ini, aku masih mengintip lewat teleskop. Angin laut yang basah terasa asin di bibirku. Iseng-iseng sambil menunggu sasaran, aku mencari orang yang berbicara padaku. Dan aku melihat wajah-wajah pada teleskop. Para wanita dengan pakaian malam yang anggun. Ada yang punggungnya terbuka. Cantik sekali. Aku tak mengira seorang wanita akan terlibat dalam pembunuhan seperti ini.
“Siapa sasaranku?” tanyaku minggu lalu, ketika dia memesan penembakan ini. Dilakukan lewat telepon seperti itu, tentu wajahnya hanya bisa kukira-kira saja.
“Kau tidak perlu tahu, ini bagian dari kontrak kita.”
Kontrak semacam ini memang sering terjadi. Aku dibayar untuk menembak, siapa yang jadi sasaran bukan urusanku.

“Tapi satu hal kau boleh tahu.”
“Apa?”
“Orang itu pengkhianat.”
“Pengkhianat?”
“Ya, pengkhianat bangsa dan negara.”
Jadi, sasaranku adalah seorang pengkhianat bangsa dan negara. Apakah aku termasuk pahlawan jika menembaknya? Kugerakkan lagi senapanku. Dari balik teleskop kuteliti orang-orang yang makin banyak saja berdatangan. Ada sesuatu yang terasa kurang enak setiap kali aku menatap wajah orang-orang di bawah itu.
Memang wajah mereka adalah wajah orang baik-baik, tapi entahlah apa yang kurang enak di sana. Apakah karena banyak yang memakai baju resmi, seragam yang kubenci? Ataukah karena perasaanku saja. Namun sungguh mati, aku akan sangat berbahagia kalau korbanku kali ini adalah seseorang yang memuakkan.
Kuedarkan lagi senapanku. Mengintip kelakuan orang tanpa diketahui rasanya menyenangkan.
sepasang mata bola
dari balik jendela
Belum habis juga lagu keroncong itu. Rasanya lama sekali. Seperti juga orang-orang di bawah sana, aku tak perlu mendengarkannya dengan sungguh-sungguh. Musik keroncong sekarang ini seperti benda museum, para senimannya kurang jenius untuk membuatnya lebih berkembang. Di manakah wanita yang bersuara lembut itu?

Di mana-mana orang mengunyah makanan, menyeruput minuman, tersenyum dan tertawa. Ada ibu-ibu berdiri dengan kaku di samping suaminya yang sibuk bicara dengan tangan bergerak-gerak ke segala penjuru. Bapak-bapak yang dari wajahnya tampak berjiwa pegawai, menyembunyikan diri dengan sopan, tapi makan banyak-banyak. Tampak pula petugas berpakaian preman mondar-mandir membawa walkie-talkie. Agaknya pesta kambing-guling pada tepi kolam renang dalam sebuah hotel di tepi pantai ini dihadiri orang-orang penting.
Malam cerah dan langit penuh bintang. Bahkan bulan pun sedang purnama. Kuletakkan senapanku karena pegal. Aku berjalan ke dalam kamar, mengambil kacang dari meja. Kupasang televisi, tapi segera kumatikan lagi. Acara televisi selalu buruk. Sunyi sekali rasanya kamar hotel ini. Aku ingin buru-buru menembak sasaranku, lantas pulang dan minum segelas bir.
“Hei, kamu masih di situ?” tiba-tiba terdengar lagi suara itu.
“Ya, kenapa?”
“Jangan main-main! Aku tahu kamu tidak di tempat!”
Aku bergegas kembali ke teras.
“Bagaimana? Sudah datang orangnya?”
“Dia memakai baju batik merah, kebetulan satu-satunya yang merah di sini, jadi enak untuk kamu.”

Kulihat ke bawah, mereka seperti kerumunan makhluk-makhluk kecil, tentu tak terlalu jelas mana yang berbaju batik merah dari lantai 7 seperti ini. Kuangkat kembali senapanku. Kucari posisi yang enak. Sambil mengunyah kacang aku mengintip kembali lewat teleskop. Garis silang itu kembali beredar dari wajah ke wajah. Mereka masih tertawa-tawa dan tersenyum-senyum. Aku juga tersenyum. Sebentar lagi wajahmu akan ketakutan tanpa tahu malu. Tapi aku tidak melakukan itu. Aku hanya bekerja berdasarkan kontrak.
“Di sebelah mana dia?” tanyaku lewat mike yang tergantung di bawah daguku.
“Dia di sudut kolam renang sebelah selatan, dekat payung hijau.”
Kugeserkan senapanku ke kanan. Kulewati lagi wajah-wajah berlemak, klimis, dan gemerlapan. Wanita-wanita cantik terpaksa kulewati begitu saja. Dan, nah, itu dia, seorang lelaki yang mamakai baju batik berwarna merah.
Wajahnya tampan dan berwibawa. Ia sudah setengah umur tapi tak tampak telah uzur. Rambutnya disisr rapi ke belakang. Ia tak banyak tertawa dan tersenyum. Orang-orang mengerumuninya dengan hormat. Ada juga yang berwajah menjilat. Garis silang pada teleskopku berhenti tepat di antara kedua matanya.

“Apakah harus kulakukan sekarang?”
“Nanti dulu, tunggu komando!”
Dan aku mengamati wajah itu. Adakah ia mempunyai firasat? Dari balik teleskop ini, wajah-wajah memunculkan pesonanya sendiri, yang berbeda dibanding dengan bila kita berhadapan langsung dengan orangnya. Ia tak banyak bicara, namun tampaknya ia harus menjawab banyak pertanyaan. Dan aku merasa bahwa ia sangat hati-hati menjawab. Wajahnya menunjukkan niat bersopan santun yang tidak menyebalkan. Apakah yang akan terjadi kalau ia kutembak mati? Aku teringat kematian Ninoy di Filipina….
Tapi aku tidak tahu politik. Jadi, sambil menatap wajah yang akan berlubang itu, aku berpikir tentang yang lain. Mungkin ia punya istri, punya anak. Bahkan kupikir ia pun pantas punya cucu. Mereka akan bertangisan setelah mendengar kematian orang ini, dan tangis itu akan makin menjadi-jadi ketika mengetahui cara kematiannya. Biar saja. Bukankah ia seorang pengkhianat bangsa dan negara? Ia pantas mendapatkan hukumannya.
Agak tegang juga aku menunggu perintah menembak. Itulah repotnya selalu bekerja berdasarkan kontrak. Tidak bisa seenaknya sendiri. Aku dibayar untuk mengarahkan garis silang teleskop senapanku pada tempat yang paling mematikan, untuk kemudian menekan pelatuknya. Aku selalu mengatakan pada diriku sendiri bahwa aku tidak membunuh orang, aku hanya membidik dan menekan pelatuk.

Kutatap lagi wajah itu, rasanya begitu dekat, bahkan pori-porinya terlihat dengan jelas. Aku bagaikan menatap bayang-bayang takdir. Siapakah sebenarnya yang menghentikan kehidupan orang itu, akukah atau Kamu? Orang itu tak sadar sama sekali kalau malaikan maut telah mengelus-elus tengkuknya.
“Bagaimana? Sekarang?”
“Aku bilang tunggu perintah!”
Sialan cewek itu, berani benar membentak-bentak seorang pembunuh bayaran. Tanganku tiba-tiba bergerak sendiri menggeser senapan itu. Dengan indra keenam ia kucari di antara kerumunan orang banyak. Wajah-wajah cantik silih berganti mengisi teleskopku. Aku harus memancing dia bicara.
“Tunggu perintah apa lagi?”
“Kau tak perlu tahu, pokoknya tunggu!”
“Ini tidak ada dalam perjanjian.”
“Ada! Kamu jangan main gila.”
selendang sutra
tanda mata darimu

Busyet! Lagu keroncong itu lagi, jelas sekali di telingaku. Pasti ia berada di dekat orkes. Kucari-cari sekitar orkes. Teleskopku sempat mampir di dada penyanyi keroncong yang membusung itu. Ada beberapa kerumunan. Di telingaku juga berdentang bunyi gelas dan piring. Ia mungkin di belakang orkes, dekat meja prasmanan. Ada beberapa wanita, dan petugas-petugas berpakaian preman. Yang mana? Aku meneliti mereka satu per satu. Beberapa di antaranya jelas cuma pegawai perusahaan catering. Ada satu wanita bertampang juragan. Mungkin satunya lagi. Rambutnya lurus dan hitam dengan poni menutup dahinya. Matanya menatap tajam ke arah si baju batik merah!
“Tembaklah dia sekarang,” ujarnya pelan dalam headphone-ku, dan kulihat dari teleskop dia memang berkata-kata sendiri. Rupanya betul dia. Ia mendengar lewat giwang dan berbicara padaku lewat mikrofon yang tersembunyi dalam leontin kalungnya. Leontin yang indah, terpajang di dadanya yang tipis.
“Apa?” tanyaku lagi, karena ingin meyakinkan, memang dia orangnya.
“Tembak sekarang!”
Jadi seperti inilah semua pembunuhan itu berlangsung. Mata rantai tanpa ujung dan pangkal. Wanita ini tentu hanya salah satu mata rantai. Kualihkan senapanku kembali pada sasaran. Lelaki setengah tua itu sedang mendengarkan cerita seseorang di hadapannya dengan sabar. Orang yang bercerita itu tampak berapi-api, namun lelaki itu kelihatannya menahan diri untuk tidak ikut terbakar. Ia mengangguk-angguk sambil mencuri pandang ke sekelilingnya. Seperti khawatir ada yang mendengar.

Aku sudah siap menembak. Satu tekanan telunjuk akan mengakhiri riwayat lelaki itu. Garis silang pada teleskop kugeser agak ke samping, supaya lubang peluru pada kepalanya tidak membuat pembagian yang terlalu simetris. Peluruku akan menembus mata kirinya. Dan aku menatap ma
0/5000
จาก: -
เป็น: -
ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]
คัดลอก!
ฆาตกรรม Kroncongในเกือบทุกคืนเมื่อการมาถึงของ keretakuเพลง Kroncong ทำให้ฉันง่วงนอน แต่คืนนี้ผมจะต้องฆ่าคน คนเก่าเป็นเพลงรักในการ Kroncong นี้ทำให้ terkenang kenang จะเป็นอดีตของเขา พวกเขากระจายอยู่ใต้นั่น รอบสระว่ายน้ำ แต่ดูเหมือนมีไม่มากฟังเพลง Kroncong ที่ในมันอย่างจริงจัง พวกเขาพูดเสียงหัวเราะของตัวเอง เป็นครั้งคราว และอึกทึกยากจนจากฝูงชน ไม่มีเก่าจริง ๆ แม้แต่เกินวัย อย่างน้อยที่จะมีอะไรน่าตื่นเต้น perhatianku ผ่านกล้องโทรทรรศน์บนปืนนี้ ผมสังเกตหนึ่ง ว่าฉันในหมู่พวกเขา งานเลี้ยง มีแพะเลื่อน อืม... ข้ามบรรทัดบนกล้องโทรทรรศน์มันต่อไป การเป็นครั้งคราวหยุดบนหน้าผากของคน และตามเขา ถ้า kutekankan telunjukku ย่อมหน้าผากมันจะกลวง และร่างกายของคนกำลังจะยุบ อาจตกช้าลงเช่นต้นไม้โค่น สามารถยังจะขายกล้อง และเลอะจากฝูงชนที่มี snickering หกแก้วบนบริกรที่มา nampang น่าสนใจมากขึ้นอย่างแน่นอนอีกถ้าร่างกายนั้นกระเด็นไปสระว่ายน้ำกับพุ่งพรวดเป็นน้ำ ดังนั้น bergedebur เสียงเต็มผ้าแขก และสระว่ายน้ำที่เร็วเป็นสีแดงเนื่องจากเลือด และผู้หญิงตะโกน: "Auuww " แต่ผมยังไม่ได้หาคนที่ต้องฆ่า เวลายังไม่แน่นอน เขาจะมาในไม่ช้า และจริง ๆ แล้ว ฉันไม่ต้องยุ่งยากเกินไปเนื่องจากการสื่อสารของเครื่องบินที่แนบกับหูของฉันพร้อมที่จะแสดงศักยภาพ "คุณพร้อมหรือไม่" เสียงหูฟัง เสียงไพเราะ"จาก ฉันจัดทำ ซึ่งคน? ""รอ เร็ว ๆ นี้"ลานระเบียงชั้น 7 ของโรงแรมนี้โรงแรม ฉันถูกทุกทีผ่านกล้อง สายลมทะเลเปียกรู้สึกเค็มในปาก แฟชั่นขณะรอเป้าหมาย หาคนพูดคุยกับผม และฉันเห็นใบหน้าบนกล้องโทรทรรศน์ หญิงกับชุดราตรีที่ซับซ้อน บางคนกลับเปิดอยู่ สวยงามทั้งหมด ผมไม่คิดว่า ผู้หญิงจะมีส่วนร่วมในการฆาตกรรมเช่นนี้ "ที่ sasaranku ? " ผมบอกว่า สัปดาห์สุดท้าย เมื่อเขาสั่งถ่ายภาพ ทำทางโทรศัพท์เช่นนั้น แน่นอนว่าใบหน้าของเธออาจเท่านั้นฉันคิดเกี่ยวกับมัน"คุณไม่จำเป็นต้องรู้ นี้เป็นส่วนหนึ่งของสัญญาของเรา"สัญญาชนิดนี้แน่นอนมักจะเป็นกรณี ฉันจ่ายเงินสำหรับการถ่ายภาพ ที่เป็นเป้าหมายไม่มีการทำ "แต่สิ่งหนึ่งที่คุณควรรู้""อะไร""คนเป็นขบถ""ขบถ""ใช่ ขบถของประเทศและรัฐ"ดังนั้น sasaranku เป็นขบถของประเทศและรัฐ ถ้าผมรวมพระเอกถ้าภาพ Kugerakkan senapanku อีกด้วย จากด้านหลัง kuteliti กล้องโทรทรรศน์คนที่เพิ่มขึ้นเพียงไม่กี่ มีสิ่งที่รู้สึกว่าอร่อยน้อยกว่าทุกครั้งที่ผมมองที่ใบหน้าของคนด้านล่างที่ แน่นอนใบหน้าเป็นใบหน้าของคนดี แต่ dunno อะไรอร่อยมีน้อย มันเป็น เพราะหลายคนได้สวมเครื่องแบบราชการ ฉัน หรือเป็น เพราะวิธีที่ผมรู้สึก แต่จริง ๆ ตาย ผมจะยินดีมากถ้า korbanku ครั้งเป็นคนเกลียด Kuedarkan senapanku อีกด้วย มองพฤติกรรมคนใหญ่รู้สึกพอใจคู่ของลูกตาจากด้านหลังหน้าต่างยัง เป็นเพลงใน Kroncong ให้ความรู้สึกเหมือนนานมาแล้ว เช่นเดียวกับคนลงมี ฉันไม่ต้องฟังมันอย่างจริงจัง เพลง Kroncong ตอนนี้เป็นเช่นวัตถุพิพิธภัณฑ์ ของศิลปินน้อยอัจฉริยะที่ทำให้มันพัฒนามากขึ้น ผู้หญิง soft-spoken คนมันอยู่ที่ไหน ทุกท่านเคี้ยวอาหาร จิบเครื่องดื่ม รอยยิ้ม และหัวเราะ มีคุณแม่ยืนกับแข็งข้างสามีของเธอไม่ว่างคุยด้วยการย้ายมือในทุกทิศทาง พ่อของใบหน้าของเธอดูเหมือนอนัตตา ซ่อนสุภาพ แต่กินมาก เจ้าหน้าที่มอง แต่งตัวอันธพาล pacing ประกอบเป็น walkie-talkie สันนิษฐานว่าแพะพรรคน้ำลายบนสระว่ายน้ำในโรงแรมของคนสำคัญนี้เข้าร่วมคืนที่มีความสดใส และท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาว แม้แต่ดวงจันทร์เคยถูกเต็ม เฮ็ม senapanku เนื่องจากเจ็บ ผมเดินเข้าไปในห้องพัก ใช้ถั่วออกจากตาราง โทรทัศน์กับคุณ แต่เร็ว ๆ นี้รากของเจ้าอีกครั้ง โทรทัศน์มักไม่ดี เงียบเมื่อรู้สึกว่าห้องพัก ผมต้องรีบถ่าย sasaranku จาก นั้นกลับบ้าน และดื่มเบียร์ "เฮ้ ท่านยังคงมี" ก็ได้ยินอีกครั้งเสียง"ใช่ ทำไม? ""ไม่ยุ่งรอบ ฉันรู้ว่า คุณไม่ได้อยู่ในสถาน"ฉันรีบวิ่งกลับไประเบียง"อย่างไร คนที่เป็นแล้วมา""เธอสวมผ้าบาติกสีแดง บังเอิญเพียงสีแดงที่นี่ ไม่ดีสำหรับคุณ" ผมเห็นลง พวกเขาเช่นสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กฝูงชน ไม่แน่นอนชัดเจนเกินไปที่หนึ่งคือแต่งตัวในสีแดงผ้าบาติกจากชั้น 7 เช่นนี้ ผมยก senapanku หลัง ตำแหน่งขอ. ในขณะที่เคี้ยวถั่วลิสง ที่ผม peeped กลับผ่านกล้องโทรทรรศน์ เส้นขนที่ใหม่ circulated จากหน้า พวกเขาก็หัวเราะคิกคักและ tersenyum เซิน ฉันยังยิ้ม เร็ว ๆ นี้ ใบหน้าของคุณจะกลัวโดยไม่อับอาย แต่ไม่ได้ทำที่ ผมได้ทำงานตามสัญญาเท่านั้น "ติดเขาอยู่ที่ไหน" ผมพูด ไมค์ผ่านห้อยอยู่ใต้คางของฉัน"เขาอยู่ในมุมของสระว่ายน้ำทางใต้ ใกล้ร่มสีเขียว"Senapanku Kugeserkan ทางด้านขวา Kulewati ใบหน้าไขมัน klimis เพิ่มเติม และระยิบระยับ ผู้หญิงสวยที่บังคับให้ kulewati แล้ว ตอนนี้ที่ เขา คนที่เสื้อผ้าบาติก mamakai เป็นสีแดงใบหน้าของเขาจะหล่อ และมีสิทธิ์ เธอมีอายุครึ่งหนึ่งของเขา แต่ไม่ มี ผมของเธอเป็นอย่าง disisr ลงบนหลัง เขาไม่ได้มากหัวเราะและยิ้ม ท่าน Mengerumuninya ด้วยความเคารพ มีเลีย faceless ข้ามบรรทัดที่ teleskopku หยุดอยู่ระหว่างดวงตาของเขา "ไรตอนนี้" "ใช้คำสั่งในภายหลัง รอ" และฉันดูใบหน้าของมัน เขาไม่ได้เฉลียวใจ จากด้านหลังกล้องโทรทรรศน์ เสน่ห์ที่ใบหน้า ทำให้เกิดแตกต่างกันเมื่อเทียบกับเมื่อเราจะจัดการกับบุคคล เขาไม่พูดมาก แต่ดูเหมือนเขาจะตอบคำถามมากมาย และรู้สึกว่า เขาเป็นคำตอบที่ระมัดระวังมาก ใบหน้าของเขาแสดงความตั้งใจที่ไม่ใช่นิสัย bersopan sucks จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขา kutembak ตาย ผมนึกถึงความตายของนินอยอาในฟิลิปปินส์...แต่ไม่รู้การเมือง ดังนั้น ปรากฎขึ้นที่ใบหน้าที่จะพรุนมัน ฉันคิดว่า เกี่ยวกับคนอื่น บางทีเขามีภรรยา ไม่มีเด็ก ในความเป็นจริงผมคิดว่า เขาควรที่จะได้มีหลาน พวกเขาจะ bertangisan หลังจากการตายของบุคคลนั้น ได้ยิน และร้องไห้ที่จะอาละวาดมากขึ้นเมื่อรู้วิธีตาย ให้อยู่คนเดียว เขาไม่เป็นคนทรยศของชาติและประเทศ เขาสมควรได้รับการลงโทษของเขา นอกจากนี้ผมยังค่อนข้าง:เครียดรอสั่งยิง นั่นคือสิ่งยุ่งยากเสมอทำงานตามสัญญา ไม่สามารถไปรอบ ๆ ตัวเอง ผมได้รับเงินไปไดรฟ์กล้องโทรทรรศน์ senapanku ข้ามบรรทัดที่ร้ายแรงที่สุด และจากนั้น กด pelatuknya ผมมักจะบอกกับตัวเองว่า ฉันไม่ได้ฆ่าคน ฉันเพียงแค่เล็ง และกดไก Kutatap อีกใบของมัน มันรู้สึกว่าปิด แม้แต่รูขุมขนชัดเจน porinya ผมชอบเฝ้ามองเงาของโชคชะตา ผู้หยุดของชีวิต akukah หรือคุณ คนมีไม่ทราบเลยถ้า malaikan mengelus-elus "เป็นตาย"อย่างไร ตอนนี้""ผมบอกว่า รอสั่ง" ไอ้เจี๊ยบที่ กล้า membentak-bentak true ฆาตกร มือของฉันก็ย้ายตัวเองขยับปืน กับที่หก เขารู้สึกผมขอเขาออกมาท่ามกลางฝูงชนจำนวนมาก ใบหน้าสวยงามหมุนเติม teleskopku ผมพูดเขาตกปลา"รอคำสั่งอะไรอีก""คุณไม่จำเป็นต้องรู้ รอ""มันไม่ได้ในข้อตกลง""ไม่มี คุณไม่สามารถเล่นบ้า"ผ้าคลุมไหล่ผ้าไหมของชำร่วยจากคุณ Busyet เพลง Kroncong ว่าอีก เห็นได้ชัดว่าในหูของฉัน ก็ เขาอยู่ใกล้กับวงออเคสตรา ฉันค้นหารอบวงดุริยางค์ Teleskopku มีโอกาสที่จะหยุด โดยนักร้องอ้วนในหีบ Kroncong มีกี่คน นอกจากนี้ยังจัดแว่นตาและแผ่นเสียงในหูของฉัน เขาอาจจะอยู่หลังโต๊ะบุฟเฟต์ ใกล้การรวบ มีผู้หญิงไม่กี่ และการเจ้าหน้าที่เจ้าหน้าที่แต่งอันธพาล อันไหน ฉันวิจัยหนึ่ง บางส่วนของเหล่านี้จะเห็นได้ชัดเพียงพนักงานบริษัทจัดเลี้ยง มีจักรยานมองหญิงหนึ่ง บางทีอีกด้วย ผมมีสีดำ และตรงเรียบปิดหน้าผากของเขา ตาคมจ้องไปทางบาติกสีแดง"Tembaklah ตอนนี้ เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ ในหูฟังของฉัน และผมเคยเห็นจากกล้องโทรทรรศน์ได้พูดของเขาเอง เห็นได้ชัดว่าแก้ไขเขาเขาได้ยิน ด้วยกระดุม และฉันพูดผ่านไมโครโฟนที่ซ่อนอยู่ใน leontin kalungnya Leontin มีความสวยงาม แสดงอกมี"อะไร" บ้าง อีกครั้ง ต้องการเชื่อ อันที่จริงเขาเป็นคน"ยิงตอนนี้" ดังนั้น นี้เป็น ฆาตกรรมทั้งหมดถูกกำลัง โซ่ไม่ มีปลายและฐาน นี้ผู้หญิงแน่นอนเพียงหนึ่งของห่วงโซ่ Senapanku Kualihkan กลับบนเป้าหมาย ชายครึ่งที่เก่าได้ฟังเรื่องราวของคนก่อนเขาอดทน คนที่บอกมันดูร้อนแรง แต่คนดูเหมือนจะหนีจะไม่เข้าร่วมเขียน เขา nodding ขณะขโมยสายตาเธอ ต้องกังวลดังกล่าวไม่มีการได้ยิน พร้อมที่จะยิงได้ แรงดันนิ้วหนึ่งจะหมดสิ้นไปประวัติศาสตร์ของมนุษย์ ข้ามบรรทัดบน kugeser ไปด้านข้าง บิตเพื่อให้กระสุนหัวรูให้ส่วนของการสมมาตรเกินไป Peluruku จะเจาะตาซ้ายของเขา และผมจ้องที่ ma
การแปล กรุณารอสักครู่..
ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]
คัดลอก!
ฆ่า Kroncong
เกือบคืนในยอกยา
เมื่อรถไฟมาถึงของฉัน
เพลง Kroncong ทำให้ฉันง่วงนอน แต่คืนนี้ฉันจะต้องฆ่าคน คนเฒ่าคนแก่ทำเช่นเดียวกับเครอนคองนี้จะทำให้พวกเขาลืมอดีตของเขา.
พวกเขาจะกระจายลงไปที่นั่นรอบสระว่ายน้ำ แต่ดูเหมือนว่าหลายคนไม่ฟังเพลงเครอนคองมันอย่างจริงจัง พวกเขาได้พูดคุยกับตัวเองเป็นครั้งคราวอึกทึกและเสียงหัวเราะโพล่งออกมาจากทุกฝูงชน.
ทุกอย่างไม่เก่าแน่นอนแม้หญิงสาวหลายคน อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่จับความสนใจของฉัน telescopically ปืนไรเฟิลนี้ผมเฝ้าดูพวกเขาหนึ่งโดยหนึ่งเช่นถ้าผมอยู่ท่ามกลางพวกเขา บุคคลที่ยอดเยี่ยม มีแพะอยู่รอบ ๆ อืมม ... เส้นข้ามกล้องโทรทรรศน์เก็บไว้เพียงแค่ย้าย บางครั้งหยุดที่หน้าผากของบุคคลและตามเขาไป ถ้าผมเน้นนิ้วชี้ของฉันไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะเป็นหน้าผากกลวง และร่างกายของมนุษย์จะยุบ สามารถยุบช้าเหมือนต้นไม้โค่นนอกจากนี้ยังสามารถ snapped และเมาฝูงชนของคนที่ถูกหัวเราะมัน spilling แก้วที่บริกรนำ nampang แน่นอนน่าสนใจมากขึ้นถ้าร่างกายจะตีกลับลงไปในสระว่ายน้ำด้วยเสียงน้ำไหลพุ่ง bergedebur จึงเปียกเสื้อผ้าของผู้เข้าพักและสระว่ายน้ำเป็นสีแดงทันทีด้วยเลือดและผู้หญิงตะโกน: "! Auuww" แต่ฉันไม่ได้พบคนที่ต้องฆ่า มันยังไม่เวลา เขาจะมาเร็ว ๆ นี้ และในความเป็นจริงผมไม่ได้มีปัญหามากเกินไปที่จะมองหาการสื่อสารที่ดีที่สุดที่แนบมากับหูของฉันพร้อมที่จะแสดงชายคนนั้น. "คุณพร้อมหรือยัง?" เสียงในหูฟังเสียงไพเราะ. "ฉันได้รับพร้อมที่หนึ่ง?" " Sabar ดงเร็ว ๆ นี้. " จากระเบียงของชั้น 7 ของโรงแรมที่ฉันยังคงมองผ่านกล้องโทรทรรศน์ ลมทะเลเปียกบนริมฝีปากของฉันได้ลิ้มรสเค็ม อย่างเกียจคร้านในขณะที่รอเป้าหมายฉันกำลังมองหาคนที่พูดกับผม และผมเห็นใบหน้าบนกล้องโทรทรรศน์ ผู้หญิงกับเสื้อผ้าราตรีหรูหรา มีกลับมาเปิดให้บริการ มันสวยงาม ผมไม่ได้คาดหวังว่าผู้หญิงคนหนึ่งที่จะมีส่วนร่วมในการฆาตกรรมเช่นนี้. "ใครคือเป้าหมายของฉัน?" ผมถามในสัปดาห์ที่ผ่านมาเมื่อเขาสั่งให้ยิง ดำเนินการโดยโทรศัพท์ที่มันเป็นของหลักสูตรใบหน้าจะสามารถคาดเดาเกี่ยวกับเรื่องนี้. "คุณไม่จำเป็นต้องรู้นี้เป็นส่วนหนึ่งของสัญญาของเรา." สัญญาดังกล่าวมักจะเป็นกรณี ผมได้รับเงินในการถ่ายภาพที่เป็นเป้าหมายไม่ได้เป็นปัญหาของฉัน. " แต่สิ่งหนึ่งที่คุณควรรู้." "คืออะไร" "เขาเป็นคนทรยศ." "ทรยศ?" "ใช่ทรยศของประเทศและประเทศ." ดังนั้นเป้าหมายของฉันคือคนทรยศ ประเทศชาติ ฉันรวมถึงพระเอกถ้าจะยิงเขา? ผมย้ายปืนไรเฟิลของฉันอีกครั้ง จากด้านหลังกล้องผมตรวจสอบคนที่จะเข้ามามากขึ้น มีบางอย่างที่รู้สึกสะดวกสบายน้อยกว่าทุกครั้งที่ผมมองไปที่ใบหน้าของผู้คนภายใต้มันได้. อันที่จริงพวกเขาต้องเผชิญคือใบหน้าของผู้คนที่ดี แต่ผมไม่ทราบว่าเป็นสิ่งที่ดีมีน้อย มันเป็นเพราะหลายเสื้อผ้าอย่างเป็นทางการสวมเครื่องแบบเกลียด? หรือมันเป็นจินตนาการของฉัน แต่จริงๆตายฉันจะมีความสุขมากถ้าเหยื่อของฉันเวลานี้เป็นคนที่น่าสะอิดสะเอียน. Kuedarkan อีกครั้งปืนไรเฟิล Peek ประพฤติสังเกต:. มันให้ความรู้สึกที่ดีตาบอลผ่านหน้าต่างยังเหนื่อยยังเครอนคองมัน มันดูเหมือนเป็นเวลานาน เช่นเดียวกับคนลงที่นั่นผมจะได้ไม่ต้องฟังอย่างตั้งใจ เครอนคองในวันนี้เป็นชิ้นพิพิธภัณฑ์ศิลปินอัจฉริยะน้อยที่จะทำให้มันเจริญเติบโต ในกรณีที่ผู้หญิงนุ่มพูด? ทุกคนเคี้ยวอาหารจิบเครื่องดื่มรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ มีคุณแม่ยืนอยู่ข้างเคร่งครัดสามีของเธอกำลังยุ่งอยู่กับการพูดคุยกับมือของเขาไปในทุกทิศทุกทางที่มี พ่อที่จากใบหน้าของเขาดูเหมือนพนักงานอนัตตาซ่อนตัวอยู่อย่างสุภาพ แต่กินมาก นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจนอกเครื่องแบบเทียวแบกวิทยุสื่อสาร สันนิษฐานว่าบุคคลแพะม้วนที่สระว่ายน้ำในโรงแรมริมน้ำที่ได้เข้าร่วมโดยบุคคลสำคัญ. คืนเป็นสดใสและท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว แม้ดวงจันทร์ก็เต็ม ฉันใส่ลงปืนไรเฟิลของฉันเพราะของความรุนแรง ฉันเดินเข้าไปในห้องพัก, เอาถั่วจากตาราง ฉันใส่โทรทัศน์ แต่เร็ว ๆ นี้ผมหันมาอีกครั้ง รายการโทรทัศน์ที่ไม่ดีอยู่เสมอ เธอพบว่ามันร้างห้องพักที่โรงแรมนี้ ผมอยากจะรีบเร่งในการยิงเป้าหมายของฉันแล้วไปที่บ้านและเครื่องดื่มแก้วเบียร์. "เฮ้คุณยังคงมี?" ทันใดนั้นได้ยินเสียงอีกครั้ง. "ใช่ทำไม?" "อย่ายุ่ง ๆ ! ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้อยู่ในสถานที่! " ฉันรีบวิ่งกลับไปที่ระเบียง. " ได้อย่างไร? แล้วมาคน? " " เขาสวมเสื้อบาติกสีแดงบังเอิญเท่านั้นสีแดงที่นี่ดีมากที่คุณ. " ผมมองลงพวกเขาชอบฝูงชนของสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ไม่แน่นอนชัดเจนมากซึ่งอยู่ในชุดผ้าบาติกสีแดงจากพื้น 7 เช่นนี้ ผมยกปืนไรเฟิลของฉันกลับมา ฉันกำลังมองหาตำแหน่งที่สะดวกสบาย เคี้ยวถั่วลิสงฉันแอบมองกลับผ่านกล้องโทรทรรศน์ กากบาทเป็นอีกครั้งที่หมุนเวียนจากตัวต่อตัว พวกเขายังคงหัวเราะและรอยยิ้ม ฉันยังยิ้ม เร็ว ๆ นี้จะต้องเผชิญกับความกลัวโดยไม่ต้องอัปยศ แต่ผมไม่ได้ทำมัน ฉันเท่านั้นที่ทำงานภายใต้สัญญา. "ถัดจากเขา?" ฉันถามผ่านไมค์แขวนอยู่ใต้คางของฉัน. "เขาเป็นที่มุมของสระว่ายน้ำไปทางทิศใต้ใกล้ร่มสีเขียว." Kugeserkan ปืนไปทางขวา ฉันผ่านอีกครั้งใบหน้าไขมันเลี่ยนและแวววาว ผู้หญิงสวยบังคับให้ฉันผ่านไป และดีว่าเขาเป็นคนที่ mamakai เสื้อบาติกสีแดง. ใบหน้าของเขาคือหล่อและสง่างาม เขาเป็นคนวัยกลางคน แต่มีดูเหมือนจะได้รับในวัยชรา ผม Disisr เป็นอย่างเรียบร้อยไปทางด้านหลัง เขาไม่ได้เป็นจำนวนมากหัวเราะและรอยยิ้ม คนรวมตัวกันอยู่รอบตัวเธอด้วยความเคารพ นอกจากนี้ยังต้องเผชิญกับการเลีย กากบาทบน teleskopku หยุดขวาระหว่างตา. "ฉันจะทำอะไรตอนนี้?" "รอเดี๋ยวรอคอมมานโด!" และผมก็มองไปที่ใบหน้า มีเธอมีลางสังหรณ์หรือไม่? จากด้านหลังกล้องโทรทรรศน์นี้ใบหน้านำเสน่ห์ของตัวเองของพวกเขาซึ่งมีความแตกต่างกว่าเมื่อเรากำลังติดต่อโดยตรงกับคนที่ เขาไม่ได้พูดมาก แต่ดูเหมือนว่าเขาจะต้องตอบคำถามจำนวนมาก และผมก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนระมัดระวังมากที่จะตอบ ใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นว่าไม่มีความสุภาพความตั้งใจไม่ได้เป็นที่น่ารำคาญ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมยิงมันตาย? ฉันคิดว่าการตายของ Ninoy ในฟิลิปปินส์ .... แต่ผมไม่เข้าใจการเมือง ดังนั้นมองไปที่ใบหน้าที่จะเป็นหลุมในนั้นผมคิดเกี่ยวกับคนอื่น ๆ บางทีเขาอาจจะมีภรรยามีลูก แม้ผมคิดว่าเขาสมควรได้รับลูกหลาน พวกเขาจะอยู่ในน้ำตาหลังจากที่ได้ยินการตายของชายคนนี้และน้ำตาของมันจะกลายเป็นมากขึ้นและมากขึ้นดังนั้นเมื่อรู้วิธีการตายของเขา นับประสา เขาไม่ได้เป็นคนทรยศของประเทศและรัฐหรือไม่ เขาสมควรได้รับการลงโทษ. เครียด แต่ผมกำลังรอคำสั่งให้ยิง นั่นเป็นปัญหาที่มีความเสมอทำงานภายใต้สัญญา ไม่สามารถไปรอบ ๆ เพียงอย่างเดียว ฉันจ่ายเงินสำหรับการกำกับกากบาทกล้องโทรทรรศน์ปืนในสถานที่ที่อันตรายที่สุดแล้วบีบไก ฉันมักจะบอกกับตัวเองว่าผมไม่ได้ฆ่าใครฉันเพียงแค่จุดมุ่งหมายและตีไก. ผมมองอีกครั้งใบหน้าของมันก็เพื่อให้ใกล้ชิดแม้รูขุมขนดูอย่างชัดเจน ผมชอบจ้องมองที่เงาของโชคชะตา ว่าใครจะหยุดชีวิตของบุคคลที่ akukah หรือคุณ? คนที่ไม่ได้ตระหนักในทุกสิ่งที่ทูตสวรรค์ของการเสียชีวิตที่ได้รับการลูบหลังของคอของเธอ. "ได้อย่างไร? ตอนนี้? " " ผมพูดว่ารอสำหรับการสั่งซื้อ! " ประณามผู้หญิงคนนั้นจริงๆกล้าตะโกนที่เป็นฆาตกร มือของฉันเคลื่อนย้ายตัวเองกะปืน ด้วยความรู้สึกที่หกของเขาฉันถูกมองที่ฝูงชน ใบหน้าสวยสลับ teleskopku กรอก ฉันได้ไปล่อให้เขาที่จะพูดคุย. คำสั่ง "รออะไร?" "คุณไม่จำเป็นต้องรู้เพียงแค่รอ!" "มันไม่ได้อยู่ในข้อตกลง." มี "! คุณไม่ได้เล่นบ้า. " ผ้าพันคอไหมที่ระลึกจากคุณประณาม! เครอนคองอีกครั้งอย่างชัดเจนในหูของฉัน เขาจะต้องอยู่ใกล้กับวงออเคสตรา ผมกำลังมองไปรอบ ๆ วงออเคสตรา Teleskopku ได้หยุดในนักร้องเครอนคองหน้าอกมันป่อง มีหลายฝูงชน นอกจากนี้ยังทวีในหูของฉันเสียงของแก้วและจาน เขาอาจจะอยู่เบื้องหลังวงใกล้โต๊ะบุฟเฟ่ต์ มีผู้หญิงบางคนและเจ้าหน้าที่นอกเครื่องแบบมี ซึ่งหนึ่ง? ผมตรวจสอบพวกเขาหนึ่งโดยหนึ่ง บางส่วนของเหล่านี้จะเห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงแค่การจัดเลี้ยงพนักงาน บริษัท มีผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังมองหากัปตันเป็น บางทีอื่น ๆ ผมของเธอเป็นสีดำตรงและเรียบบนหน้าผากของเขา สายตาของเขาจ้องที่เสื้อบาติกสีแดง! "ยิงเขาในขณะนี้" เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ ในหูฟังของฉันและฉันเห็นจากกล้องโทรทรรศน์ที่เขากำลังพูดตัวเอง เห็นได้ชัดว่าเขาเข้าใจถูกต้อง เขาได้ยินผ่านกระดุมและพูดกับฉันผ่านไมโครโฟนที่ซ่อนอยู่ในจี้คอของเธอ จี้สวยในกรอบหน้าอกบาง. "คืออะไร?" ฉันถามอีกครั้งเพราะมันต้องการที่จะโน้มน้าวให้มันเขา. "ยิงในขณะนี้!" ดังนั้นนี่คือการฆ่าทั้งหมดที่เกิดขึ้น โดยไม่ต้องห่วงโซ่ปลายและฐาน ผู้หญิงคนนี้เป็นที่แน่นอนเพียงหนึ่งในห่วงโซ่ ผมหันหลังกลับเมื่อปืนไรเฟิลเป้าหมาย ชายคนครึ่งเก่าถูกฟังคนที่อยู่ในด้านหน้าของเขาอดทน คนที่บอกผมว่ามันมองคะนอง แต่ชายคนนั้นเห็นได้ชัดงดเว้นการเผาไหม้ เขาพยักหน้าในขณะที่เขาขโมยอย่างรวดเร็วรอบ ในฐานะที่เป็นผู้ที่เกี่ยวข้องฟัง. ผมก็พร้อมที่จะยิง หนึ่งความดันนิ้วจะสิ้นสุดประวัติศาสตร์ของมนุษย์ กากบาท Kugeser บนกล้องโทรทรรศน์ออกไปด้านใดด้านหนึ่งเพื่อให้รูกระสุนในหัวของเขาไม่ได้สร้างหน่วยงานที่มีความสมมาตรเกินไป กระสุนจะทะลุตาซ้ายของเขา และผมมองที่แมสซาชูเซต































































การแปล กรุณารอสักครู่..
 
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.

Copyright ©2024 I Love Translation. All reserved.

E-mail: